Heimskringla - 28.10.1891, Blaðsíða 3

HKmSKRI5í«IiA, WINNIPK« fflAN., 28. OKTOBKR 18» I.
I >ominiou ol* Canada.
/diylisjarair oteypis íyr i miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi i Manitoba og Yestur Territóriunum í Canada ókeypis fyrir
landnema Diúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægti af vatni og skógi
og meginhlutiun nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í HINr PRJOVSAfflA BKLTl,
#
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
_hinn víðátturoesti fláki í lieimi af lítt byggðu landi.
JVIa.lnx-na.miv land.
Gull silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi;
íldivi'Sur pví tryggður um allan aldur.
JARKBRAITT KRÁ hafi ti
ILHAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viS Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlan/.haf í Canada til
Kvrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvmma beltisins eptir pví endilongu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hii
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt I o p ts 1 ag .
Loptslagið i Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameriku Ilreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinu kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei poka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnarí landinu.
NA ffl BA > BS8TJ Ó B XI \ 1 CANADA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1(50 ekrur af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
Á pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
í
SLKKZKAR

LKADVR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar i 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ÍSLAND liggjandi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja Islandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAVATN8-NÝLENDAN. bátium pessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna ARGYLE-NÝLENVAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞÍNG-
VALLA-NÝLENDAN 260 míiur í noMSvestur frá Wpg., QU'APPELLE-NÝ-
LENDAN um 20 mílur su'SurfráÞingvalla-nýlendu, og A LBERTA-NÝUENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með pví að skrifa
um pað:
Thomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGIIATION AGENT
13. L. Baldwinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOV'T IMMIGRATION OFFICES.
Winnipeg;, - - - Canada.
Eða

isa c-
LAKDTwKUL o«in.
Allar sectionir með jafnri tölu, nema
Og 26 getur hver familiu-faðir, eða
hver sem komih er yfir 18 ár tekið upp
sem h ;imilisrj ettarland og forkaupsrjett-
IWItlTO.
Fyrir landinu mega menn skrifa sig á
peirri landstofu. er næst liggur landinu,
sem tekið er. Svo getur og sa er nema
vill land, gefið öðrum umboð til pess að
innrita sig, en til pess ver«ur hann fyrst
a« fá leyfi annaðtveggja innanríkisstjor-
ans í Ottawa eða Dominion Land-umdoðs-
mannsins í Winnipeg. $10 parf að borga
fyrir eignarrjett á landi, en sje pað tekio
áður, parf að berga $10meira.
SKYLDITRXAR.
Samkvæmt núgildandi heiinilisrjett-
ar lögum geta menn uppfyllt skyldurnar
með prennu móti.
1. Með 3 ára ábúð og yrking landsinsj
má þa landnemi aldrei vera lengur frá
landinu, en 6 mánuði á hverju ári.
2. Með pví að búa stöðugt i 2 ár mn-
an 2 mílna fr'á landinu er uumið var,
og að búið sje á landinu í sæmilegu húsi
um 3 mánuði stöðugt, eptir a« 2 árin eru
liðiu og á«ur en beðið er um eignarrjett
Svo verður og Lmdnemi að plægja: a
fyrsta ári 10 ekrur, og á öðru ári 15 og á
priðja 15 ekrur, ennfremur að Já öðru ári
gje sáð í 10 ekrur og á priðja ári í 25 ekrr.
3. Með pvíað búa hvar sem vill fyrstu
2 árin, en ,að plœgja á landinu fyrsta ár-
lð 5 og annað árið 10 ekrur og pá að sá
í pær fyrstu 5 ekrurnar, ennfremur að
byggja pá sæmilegt ibúðarhús. Eptir að
2 ár eru pannig liðin verður landnemi að
byrja búskap á landinu ella fyrirgerir
hann rjetti sínum. Og frá þeim tíma
verður hann að búa á landinu i pats minsta
6 mánuði á hverju ári um priggja ára tíma.
ITM KIONARBRJEF.
geta menn beðið hvern land-agent sem
er, og hvern þann umboðsmann, sem send-
ur er til að skoða umbætur á heiminsrjett-
arlandi.
En sex mdnuðum áður en. landnemi
biður um eignarrjelt, rerður hann að knnn-
gera það Dominion Land-uuiboðsmannín-
um.
LKIDBKIKINGA IIMBOD
eru í Winnipeg, að Moosomin og Qu’Ap-
pelle vagnstöðvum. Á öllum pessum
stöðum fá innflytjendur áreiðanlegr leið-
beining í hverju sem er og alla aðstotS
og hjálp ókeypis.
SF.IWI HEOIILISR JETT
getur hver sá fengiiS, er hefur fengi« eign-
arrjett fyrir landi sínu, eða skýrteini frá
umboðsmanninum um að hann hafi átt að
fá hann fyrir júnímdnaðar byrjun 1887.
Um upplýsingar áhrærandi land stjórn-
arinnar, liggjandi milli austurlandamæra
Manitoba fylkis að austan og Klettaíjalla
að vestan, skyldu menn snúa sjer tii
A. M. BUBÍiKSS.
Deputy Minister of the Interior.
BEATTY’S TOUB OF THE WOBLD. W
Ex-Mayor Daniel F. Beatty, of Beatty'a
Celebrated Organs and Pianos, Washington,
New Jersey, has returned home from an ex-
tended tour of the world. Read his adver-
tisement in this paper and send for catalogue.
BEATTY
Dear Slr:—W>
returned home
Aprll 9, 1890,
from a tour
ir o u n d the
worlil, vliltlng
Europe, Aela,
(Holy l.and), In-
dia, Ceylon, Af-
rlca (Egypt), Oce-
anlca, (lelaadof
the Seae,) and
Weetern Amerl-
ca. Yet In all
our rreatJ ourney
of 86,974 mllee,
wedo notremem-
ber of hearlng a
pleno or an organ
aweeter In tone
t h a n Beatty’a.
For we belleve
we h a vo the
From a Photograph taken ln London. "in*. ?rn
iíuEuua, 1...,
prlce. Now to prove to yoa thaft thle etatement la
abeolutely true, we would llke for anjr reader of thle
PaP®r t° order one of our matchleae organs or planoa
off#ryou a Kr#at bargaln. Partlculara Free.
Baftlafactlon GUARANTKED or money promptly re-
funded at any tlme wlthln three(3) ye&re, wlth lntereet
at 6 pcrcent. nn elthor l’lano or Organ, fully warranted
*en y*ar,‘ 1870 we left home apenniless plowboy:
to-dey we h&re ne&rly one hundred thous&nd of
Beatty 8 °n?ans and pi&nos in use all over the
world. ir tney wero not good, we could not hav*
lold ío raany. Could wo I No, certainly not.
E&ch ana every lnstrument is fully warranted for
ten years, to be manufactured from the best
m&terial marlcet affords, or re&dy money c&n huy
■X-MAYOR DAHIIL F. BKATTY.
ORGflNSagsK"?
oaF pr Holiday Prcsehta.
> oerue Free. Addresa
Hon. Daniel F. Bcatty, Washington, New Jersey.
Fjallkonan, útbreiddasta blaðið á
slandi, kostar þetta árí Ameríku að eins
f dollar, ef andvirðfð er greitt fyrir ágúst
mánaðar lok, ella $1,25, eins ogaður hefir
•mrið auglýst. Nýtt blað, Landnem-
inn, fylgir nú Fjallkonunni ókeypis til
'ölni kaupenda; pað blalS flytur frjettir trd
tslendingum iCanada og fjallar eingöngu
am málefni peirra; kemur fyrst um sinn
lt annanhvern mánuð, en verður stækk-
að, ef pað fær góðar viðtökur.
Aðal-útsöluma'Sur í Winnipeg,
('hr. Olafsson. 575 Main Str.
PRIVATE BOARD.
522. Central Avenue.
Eyjólfur E- Olson.
X ÍO U 8
Qegnt CITT //.1/7..
Agætar vörur, prýðileg sjerstök herbergi,
hlýlegt viðmót. Enska, frakkneska og
skandinavisku málin töluð. Eigendur
JOPLING & ROMANSON (norðmatSur).
stúlkur, sem eru undir harða húsbændur
gefnar og mega til að sitja heima flest
önnur kvöld vikunnar, sjer til leiðinda,
tilað bíða eptir húsbændunum, sem eru
af og til í heimbotSum hjá kunningjun
um. En sá munur á fátækri íslenzkri
pjónustustúlku, eða svo flugríknm ensk-
kanadiskum húsbændum. En gat pað
ekki auðveldlega skeð, að hún, ung og
fríð stúlka, yrði með tímanum kona ein-
hvers ensk-kanadisks manns. Jú, pað
var nú pað, sem húu purfti að fullgera í
kvöld, ef hún færi út; það purfti nú svo
sem ekki að ats efa pað, pví út ætlaði
hún að fara, pó hún hefði verið úti kveld
ið áður; pá var pað nú í liálfgerðu leyfis
leysi. En hvað gott lilaut búu ekki af
pvi; ekki annað en pað, að uú mátti hún
til að faraútí kvöld, til atS sjá h an n.
Já, at! sjá fallega, kempulega manninn,
sem hún fylgdist ineð í gærkveldi, og í
allanótt var í draumum henuar. Hann,
metS blá-djúpu og skæru augun, sem
störðu á kana, full af innlegustu ást;
hanu með bjarta liárið og skrítnu, en
fallegu húfuna, sem liallaðist út í annan
vangann, eins og skotthúfurnar heima
voru vanar að gera, ef ekki fengust nóg
næli til að festa pær. Hann með rjóðu
kinnarnar fallegu og tígulega enniti, er
lýsti eiSallyndi pessa svipfagra manns.
Hann með munar-blíða brosið á vörun-
um, sem voru svo heitar, að pegar haun
kyssti hana, páfannst henni fara brenn-
heitur rafmagnsstraumur um sig alla. Já,
pað var einmitt hann, sem hún fann að
hafði vakið liaua á þessum sunuudags-
morgni. Ó, hvað hún varð fegiu að fá
nú að sjáhann apturí kvöld, í laglegu föt
unum, er voru eins og sniðin eptir hon-
um; og sporarnir á stígvjelunum hans,
hvað peir voru glóandi fagi ir og sátu svo
vel. Skyldi pað nú veia munurað ganga
með honum í fallegu einkeunisfötuuum,
eða draugnum honum Brandi, er allt af
stóð á hausnum við skurða-mokstur, eða
ötfrurn íslendingum, sem ætíð voru að
moka, sagaog kljúfa eldivrS, bera múr-
stein og „Morter” o. s. frv. Þar að auki
hafði Brandur gengi* út í sögunarvinnu
að vetrinum. Hann var lika orðina stirð
ur eins og staur, sem rekin er upp að
miðju ofau í jöi-Sina. Húu fann nú und-
ur vel til pess, að húu hafði aldrei ætlað
sjer að eiga.Brand, henni var ekki s v o
•vel til hans, en hún gat auðvitað átt hann
fyrir kunningja á meðan hún þekkti
engann er henni pætti betri; en nú pekkti
hún hann, og pess vegna ætlaði hún sjer
að verða nú ekki á vegi Brands aptur,
draugsins pess arna.
En hvað átti hún að gera í kvöld frá
kl. 8—10, því þá fyrst kom h a n n, mað-
urinn spengilegi, hetjan sjálf. Það var
ekkert ámóti pvíaðfaratil kirkju, ann-
aðhvort til síra Jóus, Jónasar, eða pá
Björns. Ekkert af pessu líkaði henni
póvel; síra Jón var of fastheldinn við
lútherskuna, Jónas fordæmdi of mikið,
en Björn fyrirgaf allt. Það var bezt að
láta Miss Johnson ráða pví, þegar hún
kæini til hennar eptir nónið. En pá datt
henni í hug Salvation Army. Það var
gott og gilt guðs hús, og p a r sá hún
h a n n fyrst, og pað eitt var víst, að
|>angað kæmi hann í kvöld.—í þessu var
kallað hátt með hvellri og hljómskrerri
röddu: „Emm», Emmal Are you sleep-
ing yet”. Þessi rödd reif vesalings Miss
Byron algerlega út af öllum hennar djúp-
sæu liugsunum, svo hún gleymdi í svip-
innöllunema aðkallaá móti í auðmjúk-
um róm: Jes ma’m. „Ólukku eldliúsi'5
og ótætÍ3 kellingar-vargurinn, farðu pjer
hægt; pað getur skefl að pú snúir mjer
ekki allt af eins og snældu i kringum
pig, og að jeg verði orðin ensk-kanadisk
madama eins og pú, áður en langt líðnr”.
Þannig hugsaði nú Miss Byron með-
an hún var að koma sjer í fötin og byrja
eldhúsverkin fyrsta morgun vikunnar.
En ánægð var hún með sjálfa sig og að-
gerðir sínar kveldið áður. Miss Iiyron
hjet Ingibjörg og var Magnúsdóttir, ætt-
uð heiman af íslandi; en búin var hún
að vera í Ameríku 2—3 ár; afi hennar
hjet Bjarni og paðan var Byrons-nafniIS
tekið, því Ingibjörg var enginn eptirbát-
ur landa sinna með að skipta um nafn,
pegar hingað var komið. En annars var
hún vanalega kölluð af húsmóður sinni
og öðrum Emma, eða Miss Byron. Hún
var ung stúlka, 18 ára, með heldur sauð-
arlegum svip, en lagleg var hún fljótt á
að líta og gekk ekkert síður en aðrar í
augun á piltunum. Hún kom trúibfuð
að heiman, en pilturinn kom ekki fyr en
áriðeptir aðhúnkom, ogvar hún pánokk
urn vegin búin að gleyma honum. Eu
af pví a5 hún var mjög gótSsöm stúlka í
sjer, pá setti hún ekki pvert nei fyrir a5
Brandur finndi hana einstöku sinnum
heíma hjá sjer. Eu að ganga út á stræti
me6 Brandi, sem litið skylði í ensku,
gerði hún sig aldrei seka í. Brandur var
fremur liðlegur maður, með hreinum ís-
lenzkum svip, vel sterkur og góður til
vinnu, en fremur var hann fastheldinn
og vildi ómögulega breyta nafninu sínu í
ensktnafn, ogpað var nú ekki miunsta
sökin hjá honum fyrir pað. „Hvernig
getur pú ætlast til að jeg eigi pig með ís-
lenzku nafni, ek.ki fínna en pessu”, sagfti
Emrna einu sinni vi5 Brand, „þaft er
mjer lifsómögulegt. Ef að húsmæður
mínar spyrja mig að hvað maðurinn
minn lieitir, pá get jeg ekki látið pær
skilja svo ljótt nafn, eins og pitt er, Brand-
ur Þorgrímsson”.
En nú var hún alveg h'ætt við Brand
umtíma, en honum brá ekkert við pað.
„Imbn kemur aptur”, var hann vanur að
segja.
Miss Johnson var líka nýkomin að
heiman úr sama plássi ogEmma. Hún
var af góðu fólki korain ag fremur lagleg
i stúlka; höftíu pær lengi verið stallsystur,
bæ'Si beima á Fróni og hjer. Miss John-
son, sem annars hjet Sigríður Jóhannes-
dóttir, hafði verið 2fyrstu árin sín i vist,
en nú gekk hún útí vinnu, bæði að pvo
föt og gólf, enda purfti hún nú ápening
um að halda, pví hún hafði orSið fyrir
pví láni, að ehskum manni hafði litizt
heldur vel áhana, og eins ogoptber til,
að íslenzku stúlkurnar ganga i augun á
ensku piltunum. En pó var hann nú bú-
inn að yfirgefa hana, allslausa, með korn
ungu barni, sem hún þurfti að sjá fyrir;
en hann var farinn vestur a« hafi og hafði
lofað henni að skilnaði að senda henni
peninga í fargjald vestur. En hann hafði
gleymt því, af peirri einföldu ástæðu, að
hann purfti á sínum eigin peningum að
halda, til aS giptast stúlkunni, sem fór
m'e'5 honum vestur.
En hún vai ensk. Veslings Sera var pví
í milli pilta, ókvíðin fyrir framtíðinni,
pví hún var ekki vonlaus um hesthús
manninn á hótellinu, sem hún þjónaði
eiuu sinni á. Honum hafði áður litist
vel á hana. En hún hjelt að hann mundi
aldrei reikna sjer pað til niðrunar, pó
hún hefði átt krakkann pann arna, rjett
í meinleysi. Nú, ef hann brázt, pá voru
fieiri til.
En þetta sunnudagskvöld höfðu pær
stöllur farið til ,Salvation Army’ og pví
rjeði Sera, par sem hún var reyndari og
æfðari hjer í bæ, en Emma. Enda varð
Emmu að því, að spá Seru rættist, því
fallegi maðurinn var þar með öðrum
dáta til, sem ekki sómdi sjer síður.
,Það er laglegur maður, pilturinn
pinn, Emma’, segir Sera. (Já, hinn er
pó engu síður’ svarar Emma. Það var
eins og Seru hnikkti við petta svar. Hún
blóðroðnaði út uudir eyr i, en segir pó;
(Það getur nú v eri«, að jeg pekki hann
eins vel og pú þekkir pinn. En nú skul-
um vi5 fara báðar út og sjá hvort að þeir
koma, pví hjer er ekki við mikinn heim
að skilja, pennan endalausa söng og bar-
smíðis dinglum-danglið. Jeg er búin
að fá hellu fyrir eyrun, svo jeg heyri
ekki, ef talað er til mín í lágum róm’.
Eptir pessa ræ'Xu standa pær báðar
upp og ætla að ganga út. Þá segir Sera:
(Emma, pað eru hjer fleiri ísleuzkar
stúlkur en við’. (Hvað gerir pað til, pær
eru fyrir sig og við fyrir okkur’.
Síðan geugu pær stöllur út. En ekki
voru þær komnar ofan úr tröppunum,
fyrr en bátSir fallegu mennirnir voru
búnir að ná þeim og skiptu orðalaust
bróðurlega milli sín. Emma fjekk að
ganga með sínum pilti, en Sera með
hinum kuuningjauum.
Eu hvað Emmavarlukkuleg að hafa
svona fallegan, enskan mann við hliðina
á sjer, Það var kannske munur eða að
ganga metS honum Brandi—öllum leir-
ugum, sem alltaf var inanna vísastur að
bletta kjólinn hennar. En fyrir svona tá-
hreínum og finum manni, gat hún að
minnsta kosti verið óhrædd um kjólinn
sinn.
Ár er liðið, síðan pær stöllur gengu
út frá (Salvation Army’, með sinn pilt-
inn hvor. En núer sú breyting orðin á,
að Sera, vesalings Sera, er flúin úr bæn-
um, með dátanum sínum eitthvað vestur
En Emma er á barnahúsinu og er búin að
eignast laglega, ofurlitla dóttir, með fall-
ega, blíða og svipmikla manninum. En
bún hefur ekki sjeð hans fagra andlit
í tvo mánu’Si. Aptur á móti hefur Brand-
ur, leirugi skurða-pilturinn, verið par
svo að segja liversdags gestur og fært
Emmu sinni af og til dollar og dollar.
Og svo hafa margar islenzkar konur
hjúkrað henni í bágindunum, eins og
peirra er von ðg vísa. Eu hvað Emrna er
orðin föl og sorgleg á svipinn. ÞaS er
auðsjeð á kenni, að árið hefur ekki leik-
ið við liana. En þó slær eins og bjarma
yfir tárvot augun, þegar hún sjer Brand
koma, gamla tryggða manuiun, meSdoll-
arinn. Ó, hve mikið vildi hún ekki
hafa gefið til, að hringurinn sem hún bar
á hendinni, hefði verið frá honum, held
ur enn dátanum, sem tældi hana. Nú
var leirugi íslendingurinn OTðinn gótSur
og margfalt betri en nokkur dáti, liversu
fallegur sein hano annars var. Og nú
fann Emma að hún var ekkert ofgóð fyr-
ir ísleuzkan mann, pó hann keffli ekki
breytt nafninu síqu.
Xenia leit upp með óþýðum kulda-
svip. Var hún bleikari en vanalega og
virtist honum sem útlit pessarar tólf ára
stúlku fremur minnti á fuliorðna konu
en barn.
((Hvað villt pú”, spurði hún þurlega.
Janek studdist fram á íbenholts-
borðið og leit fastlega i augu hennar.
Jeg hefi nokku'R skrítið að sýna
pjer í trjágarðinum. Jeg ætlaðiað gleðja
pig. Komdu með mjer!”
((Nei, jeg æski eigi neinnar hugul-
semi af pinni hendi, var svar hennar og
hún glotti háðslega.
„Hjer er eigi um pað að ræða. En
mjer hefur tekist að leika list eina.
Mannstu ekki eptir fallega eplatrjenu?
Við vorum hrædd um að pað mundi
deyja og pú hlógst afl mjer, er jeg gróð-
ursetti nýjan kvist á krónuna, pví kvist-
ur pessi var af annarlegum stofni. Komdu
niður og líttu á undur pað, sem orftið
hefur”.
Xenia leit upp til Janeks með heipt-
arsvip í sínum dökku augum, fleygði frá
sjer ritblýinu og gekk tll dyranna á und
an honum.
Hin annarlega grein á eplatrjenu
stóð í fullum gróðri.
Hin litla greifafrú leit til hans og
beit sig í varirnar, til pess atS bæla niður
hina sjóðandi reiði, er ætlaði að brjótast
út.
„Veslings trjeið”, sagtSi hún loksins,
((er verður að þola slíkan aukteinung á
stofni sínuíh”.
POLSKT BLOD’
(Þýzk-pólsk saga þýdd).
Janek hló kuldahlátur og mælti í
hálfum hljóðum: (Þann dag sem petta
skeður, munum við gjöra upp reikning
vorn, Lorley góð’.
Því næst gekk hann á burtu og bar
nú hátt höfu'MtS.—Liljurnarlágu visnará
mosanum, trotSnar undir fótum hans.—
Nú vareigi lengur neinn er hugsatSi um,
að taka þær upp og strá þeim sem ástar-
merki í skaut einhverrar stúlku.
Næsta morguu gekk Janek inn í
herbergi systur sinnar.
Hún sat vi'ÍS opinn gluggann og laut
höftsi sínu yfir uppdrætti. HitS bjarta
sólskin fell skáhallt inn yfir hnakka
hennar og hinar pykku hárfljettur.—Vin-
viðarlauflð vafði sig inn um hinn háa
glugga og sló grænum hring um höfuð
stúlkunnar.
(Góðan daginn, Xeniai’
Kveðja hans var að vanda hlý og
innileg.
Janek ljet brýrnar sígaog svaraði:
((En sem yrði annars að tortýnast ef
eigi auk-teinungur pessi gæfl pví nýtt
líf”.
((Betur væri að lí'Sa undir lok, en að
halda lífi fyrir slíkt kák”, svaraði Xenia
drembilega. Betur væri atS hverfa hreinn
og flekklaus, en að láta vanhelga krónu
sína með kvisti óætSra kyns.
Inn í landeign Procxna skal ekkert
annarlegt efni laumast og engin ný
grein skal par 'láta úr sjer spretta fals-
blóm á gamalli tót. Jegvil pað eigil
J eg læt pað eigi viðgangast! Heyr-
irðu pað JanekT Jeg poli pað alls
ekk ii’
Þreif hún pá keyrifS úr hendi
hans og sló hin hvítu blóm til jarðar, en
hinn nýi vitSarteinungur beygðist og
brotnaði.
Dreyrrauður rotsi fór um andlit erf-
ingjans að Procxnaog í bræði sinni preif
hann i handlegg hennar.
(Xeniai’ sagði hann og hristi hana
fremur ópirmilega.
,Þessi blómgaða kvísl var mjer sönn
gl--ði, bún var umbunin fyrir margra
mánaða fyrirhöfn. Það var hingað, að
faðir okkar sæll gekkhina síðustugöngu
sína og nú slær pú hana niöur, af tómri
illgirni og eiupykkni. Bið mig forláts,
fautinn pinn! Jeg krefst pess, jeg v i 1 pú
gerir paiS,--minn vilji er eins ósveigjan-
legur og pinn.
Hún fölnaði af reiði og reyndi að
slíta sig af honum; en stóð allt í einu
kyr, fleygði höfðinu nptnr á bak og rak
upp skellihlátur; eldur þrjósku og fyrir-
lituingar leiptraði úr augum hennar, al-
veg eins og á mynd hinnar fögru Xeniu
í riddarasalnum.
(J e g, að biðja pig forláltsi’ sagði
lmn, og í oriSum hennar og róm lá eitt-
hvað óendanlega særandi. Það var sem
hún nær því yxi um helming.
(Ef pú vilt heita skynsemi gædd vera,
pá verður pú að kannast vits hve illa
pjer hefur farizt ogbiðja mig forláts’.
Janek reyndi að tala stillilega, en
varir hans titruðu og orð bans voru sem
skipun.
Hún virti hann fyrir sjer með fyrir-
litningarsvip.
(Neii’ jeg geri pað aldrei, sagði hún
og nisti tönnunum. ,Vogaðu eigi að
snerta mig lengur. Slepptu mjer, pú
....þú....’
Hún pagnaði snögglega og fölnatSi
upp. Hennar eigitS dramb og hræðsla
hennar fyrir heiminum, bundu tungu
hennar og hindruðu hana frá að fleygja i
andlit honum svívirðingarorðum peim, er
voru á vörum hennar.
Janek gaf nákvæmar gætur atS henni
og úr augum hans brann sem sigrihrós-
andi eldur. Hann kreisti handlegg henn-
ar enn fastar og mælti fyrir munni sjer:
(Það er í síðasta skipti—hugsaðu
pig vel um Xeniai’
(Nei—nei... og enn pá eitt sinn neii’
(Þá gerðist nokkuð óheyrilegt.
Keyrið hvein í loptinu og á næstn
stundu sázt breits, rauð rák á hinni litlu
hendi. Þá sleppti Janek henni og hörf-
aði felmsfullur undan.
Lágur skrækur heyrðist frá vörum
hennar. Hissa og óttasleginn blíndi hún
á hann, en fjell þá hugur og náfölnaði.
Hún ætlatSi at! tala og prýsti, mæðin,
vörunum saman. Hún ætlaði í heiptar-
brœði sinni að rei'Sa upp hina krepptu
brennimerktu hendi sína og slá í höfuð
hans, en ljet hana falla skjálfandi. Tár
móðgaðs stórlætis vættu augu hennar.
Hún keyrði höfuðið aptur á bak, dróg
andann djúpt og sneri við honum bak-
inu.
Þetta var hií fyrsta hirtingarhögg,
er hin iitla rikisgreifafrú varð fyrir.
Janek skeytti eigi meira um hana, en
gekk með mestu ró og stilling að epla-
trjenu, til pess að reyna að bæta bina
brotnu kvísl. Hann liirti alls eigi um
afleitSingar höggsins; pað fekk jafnvel
minna á hann, en pó höggið hefSi hitt ó-
vrSráðanlegan hest eða illa vaninnveiði-
hund, pví skepnur pessar lftta sjer þó
loksins segjast. En hinn rauðleyti litli
fauti viidi gjöra uppreisn, vildi vera ó-
skynsamur.
Þegar Xeniavar horfln eptir hinum
sóllýsta vegi, leit Janek pó í pá áttina,
er hún hafði haldið. Hann varp mæði-
lega öndinni. Það var sem höggrS heftSi
hitt sjálfan hann, svo mjög sárnaði hon-
um það, er nú hafði gjörzt.
Sneri hann sjer þá að hinni brotnu
kvísl. Virtist honum pá sem hann hjer
sæi sjálfan sig. Annarlegan teinung á
annarlegum stofni, brotinn af örlaganna
hlífðarlausu hendi og kastað út í veröld-
ina.
Hann prýsti hendinni atS brjósti sjer.
Hann skildi eigi að fullu hvað pað var,
sem hreyfði sjer par; honum pótti líkt
og i þungum pinulegum draurni, sem
upprætt hefði verið í hjarta sjálfs hans
ungum fögrum blómknappi. En á
næstu stundu var hann allt í einu sem
annar maður og háðsiegir drættir ljeku
um munnvík hans.
Frá pessum degi varð mikil breyt-
ing á umgengni systkynanna. Hin fyrri
alúð var sem algjörlega horfln og gieymd
—Margar vikur liðu nú stundum svo, atS
Xenia eigi talatSi orð til Janeks. Stolt
og frábægjandi stóð hún frammi fyrir
honum ogsvipurinn í hinum dökku ang-
um hennar virtist að kremja hann sund-
ur.
Og Janek, hitS pýða, eptirlátssama
barnið, er aldrei haföi matits neitt pví
líkt, sem að geta lesitS hverja óskina úr
augum hinnar ástríku systur sinnar;
hann var nú sem á svipstundu algjör-
lega breyttur. Hann beitti nú allskonar
ráðríki vit! hana; gerði flest pvert ofan í
óskir hennar, galt líku líkt og ljet hana
fyllilegafinnatil pess, að hann var eldri
og erfiherrann að Proczna.
Hve undarlega leiptruðu eigi hin
brosandi augu hans, er hann sá hana
nísta tönnum og rísa upp í móti hinu
þjakandi oki, er hún sjálf, af nokkurs
konar óvitandi drambi, hafði lagt á herð-
ar sjer.
Bezt væri, atS þessi flækingur eigi
fengi nokkra vitneskju um, af hve lágum
stigum at! hann væri kominn, því eigi
væri ólíklegt, að hann pá kynni að bera
pað út, lienni til vanvirðu en sjálfum
sjer til lofs. Mætti honum eigi standa á
sama, par sem liann nú haftsi gjörzt Ilyn-
argreifl? En hún, Xenia, mundi aldrei
líðapað,að hið gamla, virta nafn henn-
væri í saurinn troðits. Því var pað, að
hún mets hinu staklega, járnharða preki
sínu, bar alla pá áreitni og daglegar skap-
raunir, sem hún varð fyrir af hendi
pessa hataða smáættaða pilts, heldur en
að lægja sína eigin drambsemi.
Takmarkalaus heipt til föður henn-
ar liafði nú fengið vald yflr henni. Fyrr
meir hafði hún daglega skreytt graflr
foreldra sinna með nýjum blómum. En
nú ljet hún Janek fara þangað einan og
sat sjálf í pungu skapi yfir bókum sínum.
Gústína reyndi í fyrstu, að halda í
við gaukseggið, pví hún hjelt að hún
ætti enn við hinn forna, eptirlátssama
Janek. En henui varð ekki tcápan úr
pví klæðinu. Hin gamla kona hörfaði í
ofboði undan, er hann endurgalt ein-
hverja óskammfeilni hennar með dug-
legum lötSrung. Ef hún pá kærði petta
fyrir kennara Janeks, var svo fjærri því,
að hann tæki málstað hennar, heldur á-
vítaði hana fyrir ótilhlýðilegt athæfl henn-
ar gagnvart hinum unga manni. Líkaði
henni þetta, sem vonlegt var, mjög illaog
fór nú að ausa úr sjer illyrðum.
Sæludagar hennar voru nú á enda.
Hún mátti nú eigi að eins pola ofsa og
bráðlyndi Xeniu, heldur og hina nær pví
svívirðilegu meðferð, er Janek sýndi
henni, pví hann ljet hana ljóslega ökilja,
að hún væri að eins óbreytt vinnukona og
ekkert anna*. Eigi fór Janek með neinn
mann á Procxna neitt pví líkt, sem hina
gömlu konu Gústinu. Framh.