Heimskringla - 09.03.1892, Blaðsíða 3

KIEIIMISIKIIRIIISrGi-I^. 0(3- OLDHST, WINITIPEC3-, O. MAEZ 1802.
PÖLSKT BLÖD.
(Þýzk-pólsk saga þýdd).
Hann leit á hana alveg hissA. Þá
gekk liann noer og horfði fastlega í aviga
hennar
,Yður grunar eigi, greifafrú, hvað
hafizt getur af leyfi pessu’.
Hvað eigið pjer viti?’
„Haldið pjer að pað munl veröa í
minu valdi, að geyma dularnafn pað, er
hin hundraö augu forvitninnar sitja um
dag og nótt? Vitlö pjer, að fegar hefur
verið reynt að koma upp um mlS*’
Hin grannvaxnakona virtist að vaxa
af innri tilfinningum og leit hún nú fast-
lega til hans.
tJá’, svanrSi hún, ,jeg veit það’.
,Ogþó viljið þjer halda mjer?’.
Fyrirlitningarhlátur ljek nú um var-
ir Xeniu.
Jleimurinn ætlar aí dramb greifa-
frúar af Dynar sje sem brothætt gler.
Menn ætla ati þeir geti molað það með
grjótkasti bakmælginnar og halda að
þeir í Proczna hafi það keyri, er þeir
geti tætt þa'S sundut. En mönnum hef-
ur þar skjátlast og það ætla jeg að sýna
þeim. Þjer sögðuö rjett nýlega afijeg
væri hreinskilin og einlæg. Kú, gottog
vel, jeg ætla að vera það enn eitt sinn og
segja yður hverjar ástækur mínar voru.
Það er eigi af því, að jeg fallist á aðgerð-
ir y-Sar, Jauek Proczna, heldur af því
að jeg ætla að mola odd bakmælginnar
með því aö leiða yður inn í þetta sam-
kvæmi sem stjúpson föður míns’.
Janek Proczna stóð frammi fyrir
lienni stoltur og tignarlegur, en um varir
hans ljek fínt háðslegt bros.
,En er þetta tilvinnandi, þar sem
hjer þarf svo mikla sjálfsafneltun af yð
ar hendi? YfSur skjátlast mjög, greifa-
frú, ef þjer haldið að pjer gerifi mig
farsælann, með því atS taka nafn það,
er leggur mjer á herðar skyldur þær,
er gagnstæðar eru öllu efSli mínu. Jeg
er sannfærtSur um, að jeg sem Janek
Proczna mun verða jafn velkominn, eins
og þótt jeg væri arfleiddur limur þeirrar
ættar, er ýmist hrlndir mjer frá sjer af
eigingjörnum hvötum eða dregur mig
til sín aptur, eptir því sem bezt við á, S
þann svipinn. Nafniö Janek Proczna —
jeg get vel sagt það sjálfur—, er alþekkt
um alla Noröurálfuna, en Dynar-nafnið
verður afS láta sjer nægja það, alS minnsta
kosti e i n n maöur, eða með öðrum orð-
um, jeg sjálfur, yppti öxlunum fyr-
irlitlega afS því’.
Kuldaskjálpti fór um Xeniu. Hún
sá aö hann enn einu sinni hneigði sig fyr-
ir henni og sneri að dyrunum. Hún
nísti tönnunum og leit upp.
,Janek Proczna!’
,Greifafrúl’
,Jeg hef styggt yður. Jeg hjelt a«
þjer munduð vera nógn sterkur til þess
að geta þolað sannleikann, þó eigi væri
hann sykraður. Jeg ætlaði, aö jeg
mundi geta umgengist yður á annan hátt
en annað heldra fólk, er slá verður ryki
í augun með markleysu einni. HvS
skyldi jeg gera mjer upp tilfinningu, er
jegeigi þekki til? HvS skyldi jeg tala
Þa-5, er eigl væri sannfæring min eða
fegra breytni mína? Jeg vissi eigi til atS
J anek Proczna kæmi aptur annar maður,
en þá er hann fór á burtu’.—í oríSum
hennar láu bitrar ávStur.
Það var eins og augnaráð Janeks
þrýsti sjer niðuri djúp sálar hennar; það
virtist svo sem að hann ætlafSi að svara í
bræði, en þá var sem einhver friðarhönd
færi um andlit hans. Hann yppti öxlum
og hló.
,Við höfum bæði haldizt óbreytt,
greifafrú, og þvS neyðumst við því mi'fi-
ur til að láta sannfærast um, afS tveir
hartSir steinar mala eigi saman og að
tvö þrálát höfuð eiga llla saman. Janek
Proczna er hinn sami i dag sem hann
liefur verið, en hann hefur og sinn eiginn
vilja, eins og hann ætið hefur haft.
Hvaða kona mundi hafa þor til að segja
fullan sannleika skilyrðislaust? Engin—
eigi þjer fremur en aðrar. Það sem kon-
ur kalla sannleika er vanalega eigi ann
að en særandi árás, er stjórnast af þús-
und innri áhrifum, af dutlungum eða
vanalegri hefndargirni. Að því er karl-
menn snertir, þá bíndur hæverska og
kurteisi tungu hans. En ef kona hefði
þor til að segja sannleikann, eigitil þess
að hegna, heldur tíl að launa, sem viður
kenning, án alls smjaðurs, þá fyrst yrði
þægileg umgengni og samræmi, er hvíldi
á sameiginlegri staðfestu’.
,Og þjer ætlið mjer eigi slíkt skap?’
Janek leit á eina fögru konu með
eldlegum augum, en einkennilegur svip-
ur kom á andlit hans.
,Nei, að minnsta kosti eigi, er þjer
standið svona gengt mjer’.
Og hvers vegna einmitt ekki þá?’
,Af því að þjer ætið þykist eitthvað
hafin yflr son flóttamannsins, af því þjer
haldið aíi þjer hafiú rjett til að sveifla
bituryrðum um höfutS honum, af því að
þjer aldrei sýnið söngmanninum þann
heiður, að fallast á nokkra athöfn hans,
og því síður að láta þetta í ljósi.
,Er jeg viðurkenni yður sem son
stjúpu fötiur míns og samnefndan mjsr,
set jeg yður jafnan mjer’.
.Þetta er eigi af sannfæringu, heldur
óyndisúrræði yðar’.
Á Xeniu sást nú .einhver óþolin-
mæði og hinar hvítu tennur hennar bor-
uSust inn í neðri vörinnar.
,En þafi er þó satt sem jeg segi og
þær ástæSur er kunna að hafa leitt mig,
munu vera yður lítilsverSar’, svaraði
hún hálf-reiðuglega. ,Ef jeg nokkru
sinni yrði þess áskynja, að þjer væruð
haldinn frægur, þá skyldi jeg segja yður
það eins hlutdrægnislaust, eins og jeg nú
hreinskilnislega sýni yður, hve ógeðfeld-
ur þjereruð mjer’.
,Nei, er það svo? Þjer eruS sannar-
lega drenglundaðr, greifafrú, og það er
skaði, að þjer eyðið svo mörgum orðum
á slika smámuni’.
Proczna leit á hana hálf-kæruleysis-
lega. hálf-hæðnislega. ,Þjer óskið eptir
aö jeg verði kyrr og sleppiö dularnafni
mínu. Jæja, hugslö enn elnu sinni um
þak og 'lítlti á allar skuggahliðarnar.
Það yrði líklega fremur orðugt fyrir
greifafrú Dynar, að leiða „pantatiann”
söngmann inn í slíkt samkvæmi og þetta,
sem hjer er og kalla hann bróður sinn,
því ánægjan varir skamma stund, en svo
mun gaukseggið liggja um aldur og æfl
í hreiðrinu og mun það verða verri byrði
en þjer ef til villhaldið. Nei, trúíð mjer,
hið hyggnasta sem þjer getið gert er
það, að snúa stoltlega við mjer bakinu og
láta svo sem þjer eigi hefðu* neitt sam-
eiginlegt við tökubarnið, er hinn pólski
beiningamaður lagði á náttarþeli við hús-
dyr fööur yðar. Þó hafið þjer varðveitt
stolt yðar og jeg sný aptur út í lieiminn. [
—Og hvorugt mun sakna annars’.
Janek leit nú til hennar með leiptr-
andi augum, eins og vildi hnnn reyna,
hvert valdhann hefðí yfir henni.
En hún Ijet sjer ekkert bregfia.
(Get jeg nú úr þessu farið svo að?
Þjer reynið að glepja mjer sjónir með
orðum einum, en þó verður engu breytt.
Hvað varðar mig um yður? Ekkert?
Hvað gerðuð þjer þarna á Proczna?
Þjer fleygðuO arfleiðsluskrá föður míns
fyrir fætur mjer og sneruð svo þrjózku-
lega við mjer bakinu.—Hver getur varn-
að mjer að nota þetta mjer til afsökunar?
—Xenia hristi hið fagra höfuð sitt og
hjelt svo áfram—(Jú, engin annar en jeg
sjálf þori að segja [yður sannleikann.
Undirferli öfundsýkinnar eru orsök þess
aðjeghefi ásettmjer að kannast viöyí-
ur, en þatt er eigi gert út í loptið, heldur
af þeirri sannfæringu, aö þjer, er jeg alla
mína æfi hefi elskað og skoíað sem bróð-
ur minn, heyrið mjer til og ætt minni,
jafnvel þó eigi hinn minnsti blóðdropi í
yður sje skyldur mjer eða að jeg hafi
getats fallizt á ættarnafn yðar. Og þetta
Janek Proczna heíur ávalt verið sú hugs-
un, er hefur þjáð mig. Því þó jeg fegin
vildi, gæti jeg þó eigi, ef satt skal segja,
rekið úr minni mínu þann tírna, er við
í raun rjettri vorum syskin. Lát mig því
leiða yður fyrir prinsessuna sem stjúp-
son föður míns’, sagði hún að síöustu og
hló biturlega, (eigi af neinni nauðung,
helduraf því jeg álit að þjer hafið rjett
til að kalla yíSur greifa Dynar(.
Þó skrítið væri, .var Janek Proczna
nú f' j erhann mælti.- (0g það þó
jeg a fram að hijóðfærinu og leiki
þar fy borgun?’
(Þi . ; fyrir það’.
það eigi, því svipurinu var svo hlýlegur,
heldur liktist það einliverri huldri á-
nægju; það vareinsogað hannætti bágt
með að bæla niður hiátur þanu, er ljek á
vör im hans.
Dyratjöldin luktust á eptir honum
Og greifafrú Dynar stóS og starði á hinar
kyrru fellingar þeirra. Hugsandi gekk
hún til herbergis síns, settist fyrir framan
eldinn og studdi höföinu á hendina.
Þegar sagt var til Janek Proczna, lá
við sjálft að hún legði á flótta fyrir. hon-
um, sem annari ósegjanlegri forsmán. Er
hann gekk inn, þá var sem henni sárnaði
að þurfa aS yrSa á hann og var eigi laust
við að henni ditti í hug að reka hann
með háðung á dyr. En þegar hann fór
burtu, þá hafði hún nær því beSið hann
bónar. Hún hafði beðið hann að vera
kyrran og taka nafn hennar; hún hafði
sagthonumaS hún ætlaði að kannastvið
hann.
Það var eins og óráð væri á henni,
hún laut hinu litla höfði niður á brjóstið
og starSi með opnum augum inn i hinn
rauöa loga. Hvernig hafði ailt þetta at-
vikast? Hún skildi það eigi. Hún hafði
aö eins tala* um hversdagslega hluti og
þó haf*i þa* haft sömu verkun á hana
sem svefnmeöal og lagzt eins og skýla
fyrir augu hennar.
Hún reyndi að endurtaka orð hans,
en þa* var ómögulegt. I höfði hennar
þyrlaðist allt hvað um annað, likt og
snjórinn úti fyrir. Einungis eitt af orð-
um hans hljómað hátt í eyrum hennar,
þrátt fyrir suðu og þyt í höfði hennar;
((Hvorugtmun sakna annars!”—Nei, hvor
ugt—hvorugt! Hvorki hann nje hún.
Hún hallaði örmagna höfðinu aptur
á ^ftk °S ijst augun aptur, en i loganum á
arninum snarkaði, ?ins og væri það lágur
hæðnishlátur, og hinir rauðu neistar
dönsuðu upp gegnum hinn þjetta reyk-
armökk.
t i ; 1 > t: 1 ■ i djúpt andann
og augu hans leíptruðu. Xenia sá það
eigi. Hin löngu augnahár slúttu niður
yfir kinnar hennar og hún tala*i með á-
kafa í flýti og hafði aptur augun. Hún
var númjög lík barni, er í blindni þýtur
gegnum jdimrnt herbergi til þess sem
fyrst aö losast við hrætSslu sína.
(Jeg fekk rjett núna tvo mi*a frá
prinsessunni og forsetafrú Gftrtner, og
beiðast þær þess, a* hin fyrsta söng-
skemmtun megi fara fram hjá mjer, af
því a* eigi sje hægt vegna óhapps, að
nota herbergi forsetafrúarinnar. Þessi
breyting mun yður gerð kunnug af ein-
um af þjónum mínum’.
Janekhneigði sig. (Jeg þakka yður
greifafrú’.
Hún leit skjótlega upp. Þa* virtist
sem það kostatSi hana f jarska áreynslu a*
vinna bug á stolti sínu, en mælti svo með
kurteisu'brosi.
(Jegvona a* stjúpsonur föður míns
muni opinberlega nefna mig með for-
nafni, þvi þa* er ein afleiðingin af því að
þora að segja sannleikann’. Og er hann
að eios hneigði sig, en svaraði engu, mælti
hún enn fremur: (Drach frændi minn
mun gleðjast mjögaf þvíað sjá yður apt-
ur, og þar sem hann og Klara móðnrsyst-
ir munu annaðkveld verða i sta* hers-
höfðingjafrúar Godlaws, þá leyfi jeg
mjer að biðja yður a* fara að flnna þau’..
Viðtal þeirra var svo búið. Janek
kvaddi með mikilli kurteisi, en þegar
Xenia leit á hann, varð hún hissa á hin-
um skrítna svip á andliti hans. Há* var
XI. KAP.
í Parisarborg hafði ojt veri* sagt
um Janek Proczna, að hann hefði miklar
stjórnkænsku-gáfurjáu mikillar fyrirliaf
nar gæti hann snúið ortSum annara þann-
ig> *ö þeir loksins segðu þaö er hann
sjálfur vildi hafa.
Hann gekk hægt úti fyrir hinni
breitSu marmaratröppu. Er hann lítilli
stundu fyrr gekk upp þessar sömu tröpp-
ur, höftSu fínar hrukkur milli augnabrún-
anna borið vott um hið þráláta kjark-
mikla þrek, er Janek Proczna hafði þá
herklætt sig í. Núna voru hrukkurnar
og þráinn horfin, en í stað þess lýsti
auguuráð hans einhverju trúnaðartrausti.
í forsalnum stóð þjónn og hjelt í
hálsbandið á veiöihundi hans. Hátt
gjamm heilsaði húsbónda hans og fyr en
Framh.
P. BRAULT & CO.
411 MAIN STR.
WINNIPEG
flytja inn
ÖLFÖNG VÍN
Og
VINDLA.
Hafa nú a boðstólum miklar birgðir
og fjölbreyttar, valdar sérstak-
lega fyrir árstíðina.
Gerið svo vel að líta til vor
Vér ábyrgjumst að yðr líki
bæði verð og gæði.
iöylisiarflir okeypis fyrá miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis iyrii
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg* af vatni og skógi
og meginhlutinn aálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
ÍHINH FRJOVSAMA BELTl,
í Rauðár-dalnum, 8askatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og uinhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttume8ti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómœldir flákar af kolanámalandi;
r!divi*ur því tryggður um allan aldur.
JARJÍRRAUT FRÁ hafi til HAI’S.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* G.and Trunk og Inter-Colonial braut-
trnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
ííyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisim eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hiu
uafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt loptNlag.
Loptslagið í Manitoba og NortSvesturlandinu er viðurkennt hið heUuæmasia í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þoka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnar í landinu.
S A TI KAN1 »*SS I'.1 (>U\ I \ Í CAKADA
eefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
ryrirfamilíu að sjá
160 ekrur af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
í S I, K \ / K A K KíÁlKJÍDUR
Manitoba og canadiska Norövesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA Í8LAND liggjandi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 mílna fjarlægð
#r ALDTA VATN8-KYLENDAN. bá'ðum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. ARGTLE-NÝLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞLNG-
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur í norðvestur frá Wpg., QU’APPELLE-NÝ-
LENDAN um 20 mílur suður fráÞingvalla-nýlendu, og ALBKRTA-NÝL ENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af- óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Thoias Bennett,
DOM. OOV'T. IMMIORATION AGENT
Sda 15. I j. Baldwinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GO V'T IMMIGRATION OEFICES.
Winnipeg, - - - Canada.
NOKKUO NYTT!
Þangað til þann 15. marz næstkomandi seljum vjer allan vetrarfatnað me
25prc. afslætti, til að fá pláss fyrir nýjar vörur.—Sleppið ekki tækifærinu að fá
kkur billeg föt.
HENSEL, NORTH-DAKOTA.
GUDMUNDSON BROS. & HANSON.
C. W. CIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of Enfrland, Höfuðt&óll.$37,000,000
City of London, London, Eng., hbfuðstóll.. $10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., hbfuðstóll. .$ 500,000
Insurance Co. of N. Amer.Philadelpliia, U.S. $ 8,700,000
ADAL UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST TERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 00 377 MAIN STREET, - - - WINNIPEC.
— 12 —
fó 8ÍI1U á Vöxtu í áreiðanlogum banka, þar
8em því gaeti verið óhætt; enda gæti hann
tekið það út af bankanum jafnótt eem hann
þyrfti á því að halda, og svo fengi hann
vöxtu alla tíð af þv( 8em inni stæði.
Andrés hafði engum Lifandi manni sagt
fieitt um það, að hann hetði peninga með
sór, 0g varð hann því ærið skelkaðr yfir
getspeki brytans. Hann svaraði að vísu engu
fil ráðleggingar hans, en hann áeetti sór
með sjálfum sór að hiýða ráöi hans tafar-
laust.
Hann þorði engan ráðs að spyrja, því
að honum fór í því som flestum Norðmönn-
um, að hann hólt að aðalatvinnuvegr allra
Ameríkumanna væri sá, að svíkja fó út úr
öðrum jarðarinnar þjóðum, er trúgjarnari
væru en þeir 0g óspiltari. Hann bað því
um á afgreiðslustofu skipsins að geyma far-
angr sinn, og hólt svo vonhress í huga af
stað til að litast dálítig um í borginni áðr
en hann fongi sór gistingarstað til bráða-
Lirgða. En hann var naumast kominn út
úr liliðinu ú CastLe Garden óðara en utan
Um hann þyrptust einir 6—8 hálfvitlausir
mefin, sem ætluðu alveg að æra hann. Sum-
*r óakruðu, aðrir töluðu skaplega, on vóru
— 13 —
hvorirtvoggja að mæla fram með einhverj-
um hótelum, sem hvert um sig átti að vera
það bezta. Aðrir heilsuðu honum sem göml-
um og langþráðum vini, og vóru ákaflega
nærgöngulir við hann. Andrós hafði ávalt
þózt vera skynugr og ráðsettr maðr, og var
því vanr að allir álitu hann það, og sárn-
aði honum nú að þessir þorparar skyldu
fara með sig og álíta sig sem auðfengna
bráð. Hann hafði jafnan fundið til þess,
að hann var frjáls og óháðr maðr meðan
hann var á fóstrjörð sinni, og honum fóll
illa að vera hór skoðaðr sem glópr af úr
þvættum mannfólagsins í ókunnu landi. —
En svo fór hann að hugsa um það, að hór
væri hans velmetna forna ættarnafn öllum
ókunnugt, og að það væri því barnaskapr
af sór, að ætlast hór af ókunnugum mönn-
um til þeirrar virðingar, sem hann fyrir
ætternis sakir var vanr að njóta. Hór
þekti hann enginn. Hann sleit sig því af
þeim svo liðlega sem hann gat; en þó var
honum hálfórótt í skapi. Hann var afburða-
maðr að kröftum og karlmensku; en hann
þorði ekki að beita sór svo, sem honum
var skapi næst, því að hann þokti ekki
iands lög og rótt í þessu undarlega iandi,
-16 —
Hann var bæði þreyttr og utan við sig;
en samt fór hann nú að rótta úr sór. Hann
lyfti húfunni af höfði sór og strauk fingr-
unum gegn um hárið á sór. Loffcið var
svalt og það var hressandi að láta það leika
um enni sór. Hann varpaði öndinni og
hugsaði með sór, að guð Norðmanna sæi þó
til sín hór í þessu hávaðasama, ókunna
landi, og hann mundi ekki yfirgefa sig.
Honum flugu ósjálfrátt í hug hending-
ar úr gömlum sálmi, og tautaði hann þær
í hálfu hljóði fyrir munni sór meðan hann
gekk þvert yfir strætið og yfir að grásteins-
húsinu mikla. Hann staðnæmdist affcr fyr-
ir utan það og horfði á það og dáðist að
fví. Hór var þó eitthvað, sem auðsjiÍAii-
lega var traust og stæðilegt. Það var lít-
ið um skraut eða útflúr á húsinu, en grá-
steinninn var vel höggvinn, stór hjörg ten-
ingsmynduð. Það var eitthvað svo áreið-
anlegr og æruverðr svipr á húsinu öllu.
Það gat enginn efi leikið á auðmagni og
áreiðanleik þeirra manna, er höfðu látið
reisa það. Og til að eyða síðasta sltugga
af tortryggni hjá innlögumönnum, þá höfðu
þeir höfðingjar, sem fyrir þessu stóðu, lát-
ið höggva nöfn sín á undirstöðusteinana
— 9 —
sárara, að þar sem hver þeirra var að eins
smábóndi við það sem faðir þeirra hafði ver
ið, þá var engin von til, að þeir gætu hald-
ið uppi fornri rausn og haft neitt svipað
að segja í sveitinni eins og forfeðr þeirra,
sem lengi höfðu verið sveitarhöfðingjar hver
af öðrum fram.
Þeir hræðr tóku því saman ráð sín, og
ráðguðust um, hvað til bragðs skyldi taka,
til að halda uppi fornri risnu og heiðri
ættarinnar. Þeir vóru allir ráðvandir, lög-
hlýðnir menn, vel greindir og inir beztu
drengir. Þeir máttu því allir heita jafnt
til fallnir hver um sig, að vera sveitar-
höfðingjar í sínu bygðarlagi.
Þeir vóru þar að auki ákaflega trú-
hneigðir menn—alvarlegir, hugsunarsamir og
staðfastir í sór, hvað sem þeir tóku fyrir.
Þegar því að því kom, að þeir komu sam-
an á ráðstefnu um framtíð sína, þá hafði
hver þeirra hugsað sér úrræði eftir sínu
höíði, og hóldu þeir æði-fast hver við sinn
keip. Það stóð því á nokkuð löngu, áðr
en það varð úr að það var samþykt, sem
Andrós fór fram á, og elzti hróðirinn, Þor-
kell, þáði fyrir ættarinnar hönd boð það
er Andrós bauð.