Heimskringla - 12.03.1892, Blaðsíða 3

HIEIIIVESIKIIRIIlSrG-L^- OG OILIDIIT, WIlTlS3riPEG5 12. MAEZ 1802.
Hersvoeinfaldar að þjer liafið enga hug-
mynd um í hvaða hættu þjer voruð
staddar?’
Þjóuninn, King Knare og kðtturinn,
ultu inn í næstu herbergi, en Beatrice
þaut upp eins og hún ætlaði að hrifsa í
háritS á þessum ósvífna innbrotsmanni.
lEinfötd! Jeg er ekki einföld. Jeg
banna yður að hafa slík orð, pjer ósvifni
■naður; pjer hafið engann rjett til að
stökkva í fljettuna mína. Jeg er alls
•'kkert barn lengur, jeg er seytján ára
°g veit hvatS jeg geri’.
Janek rak í rogastanz og leit á hið
fagra andlit, er nú litaðist hárautt af
eintómri vonzku og reiði. Hann stóð
um stund forviða og rak pá upp skelli-
hlátur.
^GutS varðveiti mig, góða mín,’ sagði
hann loksins. ,Þjer hafið þannig af á-
settu rátsi haidið pessa brennu, til pess
at! sannfærast um, hvort pjer væruð eld-
tryggð\
Beatrice leit aumkunarlega á fljett-
uhs og flegði svo höfðinu aptur á bak og
stældi sem mest svip Xeniu.
,Og pó núsvo væri, herra minn?’
,Og pá reið og rnikið á, að jeg væri
fljótur, til pess að geta varðveitt svo hug-
rakka unga stúlku fyrir komandi tíma.
Það er enn pá allt cf snemmt, fröken
Beatrice, að hætta á slikar dirfsku til-
raunir’.
Hún leittil hansmeð hálf-tortryggni
°g forvitni.
,Þjer pekkið mig?’
.ÞafS skyldi jeghalda’.
,En hvernig er pví varið?’ Jeg hef
aldrei sjetS yður fyr á æfi minni’.
(Eru« pjer svo vissar um pað, litla
frænka Becky? Hugsið yður sex eða
sjö ár aptur i tímann, pegar stór og lang-
ur strákur kom frá háskólanum til pess
að heimsækja ykkur um hálfsmán iðar-
tíma í Karlsbad eða á Helgolar.di, í Is-
ahl eða Interlaken. Munið Pjer ekki
eptir yðar góða vin, er ætið var reiðu-
búinn að leika mest við yðm og aldrei át
allt sælgætitS sitt við miðdagsverðinn og’
Það purfti nú ekki meira til. Með
míklufagnaðarópi: (Janek, kæri .Taneki
Þaðertpúi’ hljóp Beatrice til hans og
tveir mjúkir handleggir vöfðust utan um
háls hins háa manns. (Kæri, kæri Jauek,
ftð pú páloksins skyldir koma apturi’
Hún vafði sig ynnilega upp ats hon
um og Janek faðmatsi hana hjartanlega
!‘ð sjer. Honum fannst pats sem undar-
legur draumur afS nokkur skyldi sá vera
5 húsi greifnfrúar Dynar, er byði hann
velkominn.
(Það gleður pig pá Becky, atS sjá mig
aptur?’
Hún fleygði hinu litla höfði til baka
og leit einlæglega til hans.
,Hvernig dettur pjer í hug að spyrja
svona? Eins og að pú eigi vissir hver
ætið var pinn tryggasti og dyggasti vin-
t'r i pessuhúsi! Og pig hef jeg í reiði
niinní kallað ósvifinn og legið við a* jeg
rifi auguh úr pjer fyrir pats að pú bjarg-
aðir fljettunni minni! En hvað jeg var
heimsk og blind.En pú hefur líka breytzt
8V0 Garska mikið, góði frændi; svona
laglegur varztu ekki fyr meir, og svo man
jog ekki til ats pú hefðir varaskegg’.
J anek tók um báðar hendur hennar.
(Hvers vegna hafa ðrlögin verið svo
grimm að leyna mig pessari einustu lj 'f
u»tu endurminningu, er blómgast hjer
heima. Hve mikitS heftSi jeg eigi viljað
Becky saug kjökrandi í sig tárin.
(Œ, góði Janek. Yið tvö vorum á-
valt höfð útundan og enginn skipti sjer
af okkur. Þú varst hataður og hrakinn
burtu og nú er jeg rekin út í horn... Æ,
guð minn, jeg vildi jeg væri dauð og
lægi djúpt 1 jörðinni’.
Allt skap hennar kom nú í ljós eins
I
j og uppsprettan, er lengi h«fur verið
gefa til að vita pað, að jeg geymdist i
svona kæru höfði og hjarta’.
(Þekkir pú mig pá aptur?’ Það lá
eitthvað í málróm hinnar ungu stúlku, er
kom Proczna ósjálfrátt til að hlægja.
Hann hristi hægt höfuðið og augu hans
liðu yfir hinafríðu stúlku, einsoghann
heftSi viljað jafna saman páog nú.
í endurminningu hans lifði uppvöðslu-
samt og óstýrilátt, stutthært barnslegt 1 spennt í pröngri klettagjá, sem allt í einu
höfuð. Og nú sá hann fyrir sjer prýði-
lega grannvaxna stúiku; róshnappur var
að opnast.
(Nei, Bealrice, jeg hefði ekki pekkt
pig aptur’, svaraði hann, (pú ert orðin
svo stór stúlka, sem sjálfsagt ert haldin í
hávegum, ætla jeg. Jeg er sannarlega
stoltur af pvi, að geta kallað pig frænku
og forna vinkonu’.
Hún leit á hann með stórum starandi
augum. Þá andvarpaði hún pungt, tók
nm hendi hans og neyddi hann lil að
setjast hja sjer á hinn himinbláa legu-
bekk.
(Æ, kæri Proczna, ef pjer nú gæti
dottið í hug, hve optlega jeghef saknað
pín, hve opt að jeg hef hugsað til pín
sem riddara pess, er mundi loksins koma
til pessað að hjáipa mjer úr allri neyð,
eða pá að minnsta kosti að líða metS
mjer’.
Hún fór nú að hálf-kjökra og Proc-
zna lautniður ats henni ogvirtihana al-
varlega fyrir sjer.
,Líöa með pjer? Hva« geugur að
litlu Becky?’
Hún laut niður á gólflð. (Þú mátt
ekki kalla mig litlu Becky, góði frændi.
Það er eins og jeg enn pá væri barn, og
pó er heilt ár siðan jeg var fermd.
Um varir hans ljek gáskalegt bros
en pó var hann mjög alvörugeflnn.
Litla frænku, Það væri pó ótrúleg ó
svífni að hugsa svona. í augum ókunnra
manna ert pú pegar fyrir löngu fullorð-
in, enmjer virðist sem jeg sje æfagam
all gegn pjer og hugsa enn pá til peirra
tíma, er hin litla Becky leit á mig me*
hinum sömu glettnu augum sem núna.
Jeg ætla pví að jeg megi framvegis kalla
pig 1 it 1 u frænku’.
Hún leit upp til hans með hálf-
himnesku augnaráði.
(ÞatS vildi jeg að allir menn væru
eins gótSir og pú, Janek. Þá væri gaman
að lifa i pessum heimi. Þá mundi jeg
Þykjast alsæl\
Þjónninn rak King Knare inn i næsta
herbergi. Proczna reis á fætur og gekk
út á ganginn.
(Gerið svo vel aiS gæta pessa illvirkja
um stund. Eg kem þegar og bitS yður
ats segja herra Drach og frú hans til min’
Becky purkaði hin röku augu sín
’Hefurðu verið hjá Xeniu?’ Proczna
hneigði sig lítið eitt, og hinn gullsaum-
aði pjónn bisaði við að komr hundinum
út úr herberginu og tókst honum pað
loksins.
Proczna sneri sjer á ný að Beatrice
og lagði með mikilli alvöru hönd sína
höfuð hennar: (Hver veit litla Becky,
hvort við nokkurn tíma framar getum
talað í svona miklu næði saman, eins og
núna. Það er eitthvað sem gengur að pjer,
SegtSu mjer pað fljótt, ef pú annars
skoðar mig sem vin pinn og ætlar að jeg
megi mín svo mikils, að jeg geti perrað
tár pín. Mundu eptir að jeg er hinn
sami Prozna, sem fyrr meir optlega tók
pig á knje mittog huggaði pig, pegar hið
unga hjarta pitt örvænti’.
ólgar upp og spreugir fjötra sina, svo
runnu nú orðiu yflr varir hennar, par til
pau köfnuðu i tárastraum’.
Svipur hins unga manns var nú skrít-
inn á afi lita, sambland af viðkvæmni og
hlátri. Hann tók hægt hendur bennar
frá andlítinu og spurði:
(Hver er pað, sem fer svona illa
með pig, gótSa mín? Er pað heldra fóik-
ið? Eru paö vinir Xeniu? Eða...’.
(Heldra fólkits? Vinir Xeniu?’ hróp-
aði Beatrice með leiptr mdi augum og
kreppti flngurna í ofbofii utan um vasa-
klútinn. (Guð varðveiti okkur! Hvað
ertu a1S hugsa? Nei, heyrðu. Það er
allt annatS. Mjer er haldið frá öllu sam-
kvæmi og sperrt inn í barnaherberginu.
Eg verð að vera barn, hvort jeg vil eða
ekki, og pað eíngöngu af pvi, að mömmu
pykir minnkun að pví atS eiga svona stóra
dóttur. Það er til einskis, pó pú hristir
höfuðið, Proczna. Eg veit petta mjög
vel og sje vel að mjer er of aukið. All-
ir sýna mjer svo, allir, oglíka—h an n’.
(Hann? hver hann? Er paiS frændi
Drach, er pú átt við Becky?’
(Nei,—pabbi er beztur allra. En
Donat! Hann lítur svo smáum augum á
mig og pað er eánmitt pað, sem særir
mig mest’.
(Donat.—Áttu ekki við fursta Heller-
Hunim.en?’
(Hvað pá, sauðkindina pái’ Beatrice
stappaði í gólflð sem bezt hún gat og
hringaði fyrirlítlega vörina. (llann í-
myndar sjer að Xenia ætli að giptast sjer
og hún setur ekki einu sinni blóm hans
i vatn. Eins og hún gæti elskað nokkra
manneskju í pessum heimi! Ef jeg væri
Donat, pá veit jeg hvað jeg hvað jeg
skyldi gera. Eg skyldi vera of stolt til
pess að flækjast hjá henni á hverjum
degi og gefa henni blómskúfa og riða
út með henni.—HvaiS mjer gremst petta
Proccna. Það getur nærrí pví gert mig
hálf-sturlaða—mjer stendur svo sem á
sama, hvað Donat liður, en pó er jeg
reið honum, já bannsett gröm’. Og Bea-
trice sneri vasaklút sinn saman i reipi og
sveiflatSi honum milli hinna titrandi
fingra.
,Hml Nú, en svo pjer stendur á
sama hvað um Donat verður. En ertu
viss um, að hann sje að koma sjer
mjúkinu við Xeniu? Því ekki getur
pú hjerna i barnaherberginu vitað hvert
hann heimsækir hana eða g efur henni
blóm’.
(Nú, svo—ekki pað?’ Hin unga
stúlka sperrti neflð upp og póttist eitt-
hvað vita meira. (Og jeg gái að hjerna
við gluggann á hverjum morgni og lít svo
eptir í stiganum hvort hann hefur týnt
nokkrum blómum. Hann fer ætíð svo
gálauslega með blómskúfana og flegir
peim hingað og pangað, svo paðer hreint
furðuverk, aó nokkurt blað er eptir, peg
ar hann loksius kemst upp með pá. Já,
pú mátt vera viss um, að jeg hata penn-
an Donat’.
(Nú, er pað svo. Þess vegna ætlaðir
púað brenna hana?’ mælti Proczna og
póttist nú skilja.
Becky hneigði höfuðið sem nokk-
urs konar játningu.
.Hvernig átti jeg á annan hátt að
losna við hana? Því atS klippahana burt,
pori jeg ekki og ekki heldur má jeg
greiða mjer ötSruvísi; jeg óláns mann-
kja. Nú datt mjer petta ágætis láð í
hug, að brenna fljettuna, og pákemur pú
og ónýtir allt fyrir mjer’.
(Guði sje fof, Becky litla, að jeg
kom i tæka tíð, til að bjarga hinni beztu
prýði, er pú getur óskað pjer. Vertu
hughraust. Þú hefur nú gert mig að
trúnatSarmanni pínum og sagt mjer sorg-
pínar. Hver veit nema jeg kunni
loksins a« finna eitthvaö ráð til pess að
losa pig við áhyggjur pínar á hættuminni
hátt. Það er eingöngu til pess að
hneyksla Donat, pví við verðum að hefna
okkar á honum’.
Beatrice vaftsi sig upp að honurn og
á andliti hennar skiptust á skin og skúr,
eins og -príl-veður.
(Þú ætlar að hjálpa mjer Proczna?—
Hve mjer pykir vænt um pig! Mig
grunaði petta, jeg vissi að vi* bæði
mundum halda saman og að pú kæmir
sem annar riddari. Hvernig heldurðu
að Ðonat veröi viði’
' (Það verðnr gaman að sjá. Slíkum
porpara verður ati refsa fyrir níðings-
skap hans’. Hin unga stúlka leit nú hálf
tortryggnislega á Proczna, er bætti pessu
við: ’Eg pekki lítið eitt pennan ljós-
hærða herra. Hann er fyrirlítlegur og
andlit hans harla ómerkilgt’.
(Fyrirlítlegur?’ Beatrice starði á
riddarann sinn, líkt og hann hefði allt í
einu farið að tala Hottintotta-mál. (En,
kæri Proczna, jeg er hrædd um að
pað sje ekki sami maðurinn, sem við töl-
um um. Okkar Donat er svo vænn og
svo yndisfríður’—og nú birti yfir svip
hennar af sönnnm ánægju-hlátri—, að
jeg hefl aldrei sjeð hans líka.—Nei, fyr-
irlítlegann mátt pú ekki kalla hann. Eg
segi pjer satt, að öllum mönnum pykir
hann mjög yndislegur. Ef hann að eins
væri dálítiiS öðruvisi gegn mj«r....Ef
hann að eins eitt einasta skipti....Æ
Proczna, jeg vildi óska, jegværi orðin
eldur, svo að hann yrði að sýna mjer
virðing; pá skyldi jeg hætta að hata
haun og pú líka Proczna; pá skyldi okk
ur báðum pykja svo vænt um hann’.
Hví leit hinn tignarlegi maður nú
allt i einu svo fastlega á hana og hló um
leið svo einkennilega?
(Sjáðu, hann er skyldur okkur báð-
um’sagði hún nú hálf slóttuglega. ,Og
pess vegna verður okkur að vera vel til
hans, jajuvel pó okkur—gildi einu um
hann’.
Framh.
Oomiiiioii of Cauada.
Ábylísjariir oteypis íyrir miljonir maia
«00,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum í Canada ókeypis fyril
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, uæg« af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekruuni 30 búsh., ef
vel er umbúið.
Í HISÍII FBJOV8AHA BELTl,
i Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
indi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv.
íldiviiSur pví tryggður um allan aldur.
land.
Ómæidir flákar af kolanáinalandi;
JAItXKKAVT FKA HAl l TIL HAFS.
Oanada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viíi Giand Trunk og Inter-Coloniai braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrraháfs. Sú braut liggur um miðlilut frjóvmma beUiains eptir pví endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og uin hii.
uafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnænit 1 o p t n I a .
Loptslagið í Manitoba og NorTSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, eiv bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei pokaogsúld, ogaldreifellibyljireinsogsunnarílandinu.
SAMBAKDSSTJÓRSÍIN I CASÍADA
gefurhverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamiliu að sjá
1 <5 O ekrnr :i í‘ 1 a n ci i
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
Á pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
{
8LENZKAK
NÍ
I, K KDHR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ÍSLAND liggjandi 45—8ftmílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestúr frá Nýja Islandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAVATNS-NYLENDAN. báðum pessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. ARQYLE-NÝLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞÍNQ-
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur í norSvestur frá Wpg., QIPAPPELLE-NÝ-
LENDAN um 20 mílur sutiur frá Þinavalla-nýlendu, ogALBERTA-NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með pví að skrifa
im pað:
Thomas Bennett,
fída
P. BRATJLT & 00.
417 MAIN STR.
WINNIPEG
flytja inn
ÖLFÖNG VÍN
Og
VINDLA.
Hafa nú á boðetólum miklar birgðir
og fjölbreyttar, valdar sérstak-
lega fyrir árstíðina.
Gerið svo vel að líta til vor
Vér ábyrgjumst að yðr
bæði verð og gæði.
líki
DOM. GOV'l'. IMMIGRATION AGENT
13. JL<. Baldwiason, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. QOV'T IMMIQRATION OEFICES.
Winnipeg, - - - Canada.
NOKKUD NYTT!
Þangað til pann 15. marz næstkomandi seljum vjer allan vetrarfatnað me
2öprc. afslœtti, til að fá pláss fyrir nýjar vörur.— Sleppið ekki tækifæriuu að fá
kkur billeg föt.
HENSEL NORTH DAKOTA.
GUDMUNDSON BROS. & HANSON.
C. W. ÖIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Höfuðtaóll.Is37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll. .$10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. . H 500,000
Insurance Co. of N. Amer. Philadelphia, U.S. $ 8,700,000
ADAL-UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST TERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 OG 377 MAIN STREET, - - - WINNIPEC.
— 20 —
sagði haukaj.nm hálf-óþolinmóðlega. ,,Kom-
ið þór með þá“.
Andrés hnepti frá sór rauðröndótta ein-
skeftuvestið, spretti af sór leðvbeltinu mikla
Og spretti sauinnum við annan endann með
hnífnum sínum. Svo taldi hann upp fram
á borðið alla þessa stóru, fögru gullpeninga;
eu Ilon. Randolph Melville sópaði þeim
Toeð hendinni, eins og okkert væri um að
Vera, ofan £ opna skúö’u, og rótti vestrfar-
'^hhin litlu viðskiftabókina út um cpið.
“Við greiðum í vöxtu 4 af hundraði, og
P61 getið tekið út peningana hvenær sem þór
viljið“.
*®h—en,“ sagði Andréa stamandi og
un fði aiveg forviga á opna viðskiftabókina,
8em ^1,lnn hólt á,—“En... • óg fókk yðr ekki
nema 1500 dollara, en hór hafið þór skrifað
2100 dollara.“
Já, það er 4q af jlun(jr_ premía á gulli“.
Og hr. Melville snóri sór við frá vestrfar-
anum með sama tignariega strangleikssvipnum
sem áðr, og gókk inn í skrifstofu sína inn af
afgreiðslustofunni.
Andrós hafði búið yflr fáeinum spurning-
um, svo sem um það, hver aðferð væri hentug-
U8t til að taka út peninga sína f smáupphæð-
— 21 —
um eftir þörfum o. s. frv. En hann var hálf-
smeikr við að trufla inn mikla mann eða fá-
mála þjóninn hans, og fór hann því' að hafa
sig á burt hægt og hægt, og var eins og hann
vissi varla, hvað hannfætti af sór að gera.
Honum virtist hann býsna undarlegr,
þessi nýi heimr; og það þóttist hann sjá í
huga sór, að alveg mundi það vonlaust að bú-
ast við að Kústaðar-ættin mundi verða mikils-
virt og í hávegum höfð hór í þessu vita-ó-
kunna landi.
— 24 —
Næsta morgun ætlaði hann að fara og
leita uppi járnbrautarstöðvarnar og halda
svo áfvam ferð sinni vestr í land. Hann
var nú svo hraustr og vongóðr, og honum
lá við að skammast sín fyrir, hvað ístöðu-
lítill hann hefði verið daginn fyrir. Nú
fanst honum bara hressing í hávaðanum;
honum fanst að hann vera sjálfr með í
skröltinu, og það var eine og það örvaði
í honuin blóðið. Það var eins og slagæð
heimsins slægi hraðara, og inir sterku lífs-
straumar hennar fóru að streyma gegn um
sjálfan hann. Húsin stóru, sem öll vóru
svo lík hvert öðru og fólkið var alt af að
streyma út og inn um eins og býfiugur um
dyr á bý.kúpu—þessi hús höfðu lionum í
gær þótt ieiðinleg og hvimleið, en í dag
leizt honuni betr á þau. Sólin sendi bjart-
an geislastráum inn í breiðu strætin. Loft-
ið var lótt og hreint og klukkurnar í þrenn-
ingar-kyrkjunui hringdu hvell n í morgun
loftinu. Hvert augnablik vóru menn að
stíga niðr úr sp irvögnunum; mennirnir vóru
flestir með morguu-blað í hendinni, og öt-
ulleikinn og sjálTstraustið skein út úr þeim,
svo að Andrósi jranst það hrífa sig með.
Það var auðvitaft, að alt sem hygginu og
-17-
undir súlunum, sem dyrasvalirnar hvíldu á,
og var letrið logagylt. Veslings Norðmann-
inum fannst einkum ákaliega mikið til um
þetta merkilega, hljómfagra nafn: Hon.
Randolph Melville, senior, President!
Því varð ekki neitað, að það var eitt-
hvað fagrt og aðlaðandi í sjálfum hljómi
nafnsins. — Já, og herra Randolph Molville
var honorable, það or að segja „hávolborinn".
Vestrfaranum fanst það nú svo náttúrlegt,
rótt sjálfsagt. Haun vissi ekki, live auð-
velt er að ná þessum titli í Bandaríkjun-
um, eða hvað til þoss þarf. — Hitt fáust
honum enn merkilegra, að herra Itandolph
Melville var sá eldri af tveim samnefndum
með þessu nafni ; og hann hugsaði sér und-
ir eins bankastjórann cins og gráhærðan, æru-
verðan öldung, olskaðan og virtau af ölium,
einkannlega fjölskyldu sinni, sem ætti hjá
honum alt sitt traust og athvarf.
Þessi mynd sveif honum fvrir hugskots-
sjónum, gekk hann öruggr inn í baukann,
tók ofan og lagði húfuna síua á hvíta marm-
araborðið. Borðið gekk um þvert liús og
þótt vírnet upp af því til lofts. Eu á net-
inu vóru smáop, og fyrir innan þau sáust
einir tíu, tólf bankaþjónar, allir moð mikl-