Heimskringla - 20.04.1892, Blaðsíða 3

HEIIÆSBZRllSrGKLA. OG OLDIN WINHIPEG; 20. APEIL 1802.
Ekki standa peir landar Gud-
mundson Bro’s & Hanson heldr á
baki annara verzlunarmanna hér í
bænum. Þeir eru altaf að safna
að sér vftrum, og oft og tíðum er
svo mikil Osin hjá peirn á daginn,
að naumast er hægt að snfia sér
við, og það f>ótt vegir séu næstum
bfserir.
Ekki hefir borið hér mikið á
drykkjuskap seinni hlut vetrarins, eu
síðastl. haust og alt fram undir
nýftr var ekki laust við pess hftttar
slark, og ekki er að vita nema
„Li)gbergi‘ eða einhverju ððru góðu
blaði, sem „berst fyrir almennings
heill“, takist að uppvekja einhverja
■whiskey-„smugglers“ fyrir næsta
haust, ef pau halda áfram að prenta
stórletruðu ölfanga-auglýsingarnar
frft East Grand Forks. Sumir af
kaupendum „Lögbergs“ hér syðra
hafa verið að kvarta um, að pað
væri ekki samkvæmt stefnu pess,
að auglýsa vlnföng, einkanlega par
sem helztu aðstandendr blaðsins eru
„Good Templarar1-, og peir vita, að
N. Dakota er „Prohibition“-ríki.
Thorl. Thorfinnsson.
PÓLSKT BLÖD.
(Þýzk-jMsk saga þýdd).
svarta varaskegg sitt og virtist a-K reyna
mfttt sinn.
jVitið fjer eigi, að hjátrúarfullar sál-
Ír ætla at! jeg eigi galdrarót fá, er veit
ótakmarkað vnld yfir hjörtum manna’.
,Það má jeg sanna af sjálfs míns
feynslu. En er þar með sagt, að pjer sje-
hð máttugri en jeg?’
Leonie liló lágt og lagði bliðlega, en
Wásakandi hönd sína á hið dökklokk-
&ha höfuð lians og mælti:
,En pjer kærasti, litli einfeldninguri’
.Geri-S eigi of lítið úr mjer, baróns-
hti, margt kemur fiað fyrir í lífi söng-
msnna, er yður eigi dreymir um’.
,t>etta erágætt! Vitið þjer Proczna,
Þjer eruð mjög skemmtilegur. Eg
g«ti n8er þvi svarið, at! bjer væruð fædd-
Urá sunnudag, fó að jeg að öðru leyti
hali en^aHÖnnun tyrir gví'.
,En ef jeg nú veitti yður hana?’
,Hvað?’
Proczna laut nær henni og augu
hans leiptruðu skrítilega, en háðslegt
hros ljek um varir hans.
,Þjer getið, ef til vill, leikið á heim-
inn, barónsfrú, en ekki á mig. Eg sje
dýpra en svo og veit hversu að er farið.
jeg atS nefna yður töfraorð þatl, sem
gefur leiknum nafn og veitir yður hulinn
inátt?—Don Carlos!—Er þetta ekki svo,
eða livað, barónsfrú?’
Barónsfrúin þaut upp og lagSi ósjálf-
rátt höndina á varir Proczna. Bvoleið
liandleggur hennai nittur, og rrá sjer
numin af uudrun, mæ.ti hún fyrir munni
sjer: ,I)oti Oarlos! Don Carlos. Ilvað
vitið þjer um þetta?’
Proezna yppti öxlunum og svaraði
stillilega;
,Kann vera jafnmikiíi og þjer sjálfar’
,Þa,5 er óniögulegt! Þjer voruð ekki
'London....’ Leonie beit á vörina og
'*'t til hans fastlega.
,Þess þurfti alls eigi’ svaraði hann
brosandi, en reyndi um leið að komast
fj'rir hana. ,Það eru svo margar leiðir, er
liggja til Kómaborgar og...,ha ha ha.
Jeg sje að þjer ætlið að reýna mig’.
,Kóm! Jú, jegskil’. Frú von Giirt-
ner dró þungt andann. ,Það virðist sem
þjer vitið talsvert. Guð minn! Hve
skrititi er ekki þetta. Þekkið þjer hann
þá?’
,Efist þjer mn það? Pví þó menn af
frjálsum vilja komi til þessarar Síberíu,
má þó vera aft eitthvað anna'S hafi geng-
ið til’.
,1805, jeg bið yður! Ef þjer eruð
vinur Oarlos.... Jeg bið yður enn einu
sinni. Segið mjer, hvert var erindi yðar
hingað. Skyldi þessi maður vera svo
vitlaus....’. Hún þagnaði skyndilega.
,Hvar sáuð þjer liann sítiast ?’
,Hvern ?’
,En Oarlos!’
,Hvaða Carlos?’
Frú von Gártner leit á hann hissa,
er hún svaraði:
,Jeg þekki að eins einn’.
,Svo geri jeg og’. Háðslegt bros
ljek nú um varir Proczna. ,Eg á vin
með þessu nafni. En hann er hálf-skrít-
inn. Stundum er hann mjög mannfæl-
inn og hefir sjerstaklega beðið mig að
nefna aldrei nafn sitt í þessum stað og
umfram allt aldrei innan hirðarinnar,
En þó var eitt undanskilið. Ef að eins
einn sjeistakur kvennmaður kynni að
hvísla þessu nafni í eyra mjer, þá var
mjer leyft að verSaberg mál þess’.
,Og ef nú að varir minar nefndu
þetta nafn?’
,Þá skyldi það verða einskonar frí-
múrara-merki okkar á ínilli, sönnun
þess, að jeg hefði sambandsmann fyrir
mjer’.
Svipur Proczna var sti'lilegur og
bar engan vott um geðsliræringu. Hann
reis á fætur og virti fyrir sjer hina fögru
konu.
Leonie stóð og upp og leit um stund
brosandi á hann.
,Þjer eruð sjeður, kæri vinur!’
,Þjer eruð vin y5ar til sóma og þið
eigið að líkindum vel saman’.
, Utanríkisstjórirm þarf gætinna og
skarpvitra manna við. Haldið þjer a5
jeg verði svo hæg viðreignar? Við
iiæði erum á þessari stundu líkust tveim-
ur spilamönnum, er báðir vilja vita hvor
um annars spil. Jæja, livort á fyrst að
spila út?’
Proczna t>rosti.
,Sá sem byrjar spilíð stendur jafnan
betur nð vígi. Stríð og teningspil koma
mjer eigi til aUgleyma lxiðum hæversk-
unnar’.
,Háll einsogáll! Þjer hrósað yður
af öllum riddaralegum kostum, og er-
u5 þó hinn óriddaralegasti inaður í öll'
um heiminum. Þjer víkið ekki þunl-
nngúrvegi til þess að veit mjer sigur
þó eigi gerðuð þjer það af öðru en ein-
tómri kurteisi. Gerum því samuing.
Segið mjer, i>vo atS þjer færi'S sönnurá,
að þjer sjeuð sá er þjer segiist vera, hið
fulla nafn Carlos og jeg mun þá lireint
og beint skýra yður frá öllu því, er jeg
veit, þóað jegsje, ef til vill, meirariðin
við þetta mál en yður grunar’.
,Mikill er gagnstæðleiki kvenna!’
sagði Proczna og hristi brosandi höfuðið
,Kjett núna sögðuð þjer, að jeg væri
efni í stjórnmálamann, og svo viljið þór
að jeg geri mig sekann í hinu mesta
glappaskoti, er slíknr maHr gat gert.
Hver segir yður a'5 jeg eigi þegar þekki
til alls þess, er þjer ætlið afi trúa mjer
fyrir? Ef sendur er erindreki í herbúð-
ir óvinanna, er oftast vani að skýra fyrir
hinum, hversu landslagi er háttað og
fremur öllu að leiðbeina til góðra vina,
er hann geti komist í samband við. Hald-
ið þjer nú að stjórnmálama'Surinn Carlo
muni vera svo athugalaus að breyta á
aðraleið. Eg er hjer sem erindsreki
hans’.
Leonie gekk nú nær Proczna og
lagði hönd sína á handlegg hans.
,Nú er bezt að byrja. Jeg efast ekki
um, at! yður muni kunnugt verasam-
band Önnu Reginu við sendiherrann.
Jeger því fús að skýra yður frá öllu því,
er snertir þetta mál og rjetta yður hönd-
ina sem sambandsmaður yðar. Eru'S
þjer samdóma?’
,.Já’, sagði liann og kyssti hönd hennar.
Frú von Gitrtner leyfði honum að
halda um hina silkimjúku hönd. Eins
og sleginn af einhverri blindni, flækt-
ist fálkinn í klær arnarinnar.
,Vinur yðar er markgreifi de la
Branca?’
Proczna hneigði höfuð sitt og mátti
það þýða bæði jáog nei, en Leonie hjelt
áfram:
,Það er hann. Elskar hann prins-
essuna enn þá?’
,Sá er einu sinni hefir litiðönnu Re-
ginu ástaraugum, mun aldrei elska
nokkra aðra konu?’
,Það er kynlegur maður! Og það
þó hún láti eigi annað í tje en ískalda
kossa. Þler vitið að jeg hafði tekizt á
hendur að sjá um mál þetta’.
,Auðvitað! Branca vísaði mjer til
yðar. Haiin skýrir ófúslega frá smá-
atritSum, en talar að eins almennt um
það, og :ætlað yður því afí fylla út og
bæta vits’.
,En hann hefir þó líklega trúaH yður
fyrir því, erá undan var farið? Anna
Regina þykist þekkja hinn fríða mark
greifa ogeftilvill liefir dansati viðhann
optar en vera ber. Þetta var anðvitað
matur fyrir sögvísar tungur í fæðingarbæ
hennar og var almennt talað, að hin litla
prinsessa mundi giptast sendiherranum.
Vitið pjernú livort þau komu sjer saman
um nokkuð á laun sín á milli’.
Augu Leonie leiptruöu og iiinir
mjúku hringsettu fingur luktust um
hönd Proczne og Lktust skörpum klóm,
er þær krækja í liráð sina.
,Jeg bi-5 yður umfram allt, baróns-
frú, að minnast þess, að leikur þessi fer
frain í hinu saklausa hreinlífi Þýzka-
lands. Anna Regina Ieyfði C'arlo eigi
einu sinni að þrýsta hönd hennar, og
Branea varð því að iáta sjer nægja að
reisa í hjarta sinu dýrðlingsmynd þá, er
bar mynd önnu Reginu’.
Frú von Giirtner yppti háðslega öxl-
unum.
,J'etta hefir verið mikil sakleysis-sál
milli kolsvartra syndara! En ef ekki var
um annað en þetta að gera, við hvað var
þá Augustus Ferdinand hræddur?’
,Það var af því, a5 hann haf5i á5ur
orðið fyrir einhverju líku og lieimurinn
er jafnan rei5ubúinn að gera mý að úlf-
alda. En þjer lofuðuð a5 skýra mjer
eitthvað nákvæmar frá því er gerðist,
þá er þjer voruð aðstoð þeirra’.
Leonie hneigði höfu5ið hugsandi.
,Branca var hjer fyrir ári síðan.
Anna Regina hafði komizt í kunnings-
skap vi5 mig og leitaði ráða til min um
ýmislegt, því hún var hjer öllum ókunn-
ug. Eitt kvöld hvíslaði hún náföl að múr
að hún yr5i aö tala einslega við mig
nokkur orð næstadag. Jeg fór til henn-
ar á óvenjulegum tíma og trúði hún múr
þá fyrir leyndarmáli sínu, ogkva5st hafa
fengi5 brjef frá markgreifanum, og
skýrði hann þar frá, a5 hansværi innan
skamms von þangað, til þess ?.ð fá hjá
henni meðmælingarbrjef til heldri manna
við hirðinaí X., því að hannhefði ver-
ið settur þar sem sendiherra. Prinsess-
an titra5i af geðshræringu, því skömmu
áður hafði þeim Augustus Ferdinand
og henni bori5 eitthvað á milli; ba5 hún
mig þá þegar í stað, að senda Branea
hra5frjett í mínu nafni. Allt þet?a var
auðvitað mjög saklaust, bezti Proczna,
og hefði ekki Anna Regina verið svo...
svo... .barnslega einföld, þá hefði henni
verið innanhandar að vísa markgreifan-
til manns síus og fá lionum brjef hans.
En hún var algerlega ráðalaus og svo...
var jeg líka. Ef jegliefðí þá verið eins
stilt og núna, hefði jeg kunnað ráð.
Mjer datt þá ekki annað í liug en að telja
henni trú um, að bezt væri a5 halda
þessu leyndu. Jeg keudi í brjósti um
hana; jeg hjelt að hjer væri að ræ5a um
ólánssama ást, og í staS þess að senda
hraðfrjettina, bað jeg Branca að koma
liingað sem skjótast, og tveimur dögum
síðar sendi jeg Önnu Reginu þannig orð
a5ann miða:
,Carlo er lijá injer og biður yður um
stundar viðtal. Jeg ábyrgist að allt sje
tryggt og lofa þagmæisku’. Hin litla
prinsessa svaraði þegar í stað og kom
svo sjálf eiuni stundu síðar, hálfdauð af
liræðslu og áhyggju’.
Á andliti frú Leoniu var einliver
skrítinn svipur, er rirtist að lýsa meiri
gleði yfir því að svik og prettir hef5u
hjer sigri að hrósa yfir einfeldni og sak-
leysi.
’Og þettaviðtal varí y5ar návist?’
,Nei, Proczna, svo ókurteis er jeg
ekki’, svaraði forsetafrúin og hló dátt.
,Anna Regina vildi að vísu eigi a5 jeg
færi út úr herbergitiu, en jeg gekk inn í
gluggaskot og taldi gluggana á torginu,
þar sem ljós voru. Næsta dag bað jeg
prinsessuna að koma til mín, til þess að
hún gæti sjálf fengið Branca lii5 um-
rædda lirjef. Jeg hugsaði að jeg mundi
gleðja þau bæði með því. En, bezti
Proczua, aldrei liefi jeg heyrt neitt svo
leiðiniega liátíðlegt sem samtal þessara
tveggja elskenda, jafnvel ekki í barna-
bókum. Og þó er markgreifinn undur
fagur maður’.
,Eg get ekki látið yður svara fyrir
það sem liði5 er, fagra töfrakona’, svar-
aði Proczna með einkennilegu brosi. ,En
framvegis mun jeg halda vini mínum
Branca fjarri þessmn sta5. Ilamingju-
sami Branca! Hvi bjóði5 þjer mjer
eigi að koma lijer einu sinni með ann-
arlegu nafni?’
Nú heyrðist gengið íytra herberg-
lnu. Þjónn einn koin inn og spurði
hvort forsetinn mætti hlusta um stund á
sönginn.
.Auðvitað!’
,Knúum okkur þá a5 nótunum, frú
mín’.
Leonie reii á fætur.
Framh.
Dominion of Canada.
Abylisjarflir oteypis iyrir miljonír manna
200.000-000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Yestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg5 af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
IIIISÍU F It.I OYSAJIA KELTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og 'beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv.
»ldiviöur því tryggður um allan aldur.
Ómældir flákar af kolanámalandi;
jÁrkrkaut FRÁ HAFI til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi5 Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbráut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada tii
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu ot'
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Bfra-vatni otr um hiL
nafnfrægu Klettnfjöll Vesturheims.
Heilnæint loptslag.
Loptslagið 5 Manitoba og Nor5vesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljireins ogsunnarí landinu.
SA JI IIA> DSST.I O RATX I CAXADA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamiliu að sjá
1 (I O ekrur a 1' landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi húi á landinu og yrki það.
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar oé
sjálfstæður í efnalegu lilliti
ISLENZKARNYLENDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðum.
t>eirra stærst er iV YJA ISLAND liggjaudi 45—80 mílur norðor frá Winnipeg, á
^estur s^ond \\innipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 80—35 mílna fjarlægð
®r ALPTAVATN8—NÝLBNDAN. bá5um þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi og báðar þessar nýlendur liggja nær liöfuðstað fylkisins en nokkur
rr'W5? , LKNDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞING-
VALLA-NYLRNDAN'i60 mílur í nor5vestur frá Wpg., GIT’JLPPELLE-NY-
LENDAN um 20 mílur su5ur frá Þingvalla-nýlendu, og ALtíERTA-NÝLKNDAN
u_m 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem viii fengið með því að skrifa
um það:
Tiiomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl
Eda
13. X.
Baldwlnson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOVT IMMIGRATION OEFICES.
Winnipeg, - - - Canada.
B^LDTTR.
ALDÝÐOB0ÐI N.
Verziar með Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau,—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. lOprc. afslattur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út i hönd,—Bændavörur teknar sem peningar,— Komið einu sinni til
okkar, og þá komi5 þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
G. W. GIRDLE8T0NE
u
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Höfuðtaóll.....$37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll.. $10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. . $ 500,000
Insurance Co. of N. Atner. Philadelphia, U.S. $ 8,700,000
ADAL-UMBOD FYRIR MANITOBA,KNORTH WEST ITERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 37S 00 377 MAIN STREET, - - - WINNIPEC.
34
Er þetta sonr yðar?
* f það er eittlivað sem ekki kemr alvcg heim
' ið viðteknar tízku og kurteisis reglur fólags-
1 sin8. Við vituni allir að þossar reglur eru
yhrskin eitt, og við eigum full-örðugt með að
fcrjast hrosi þegar við horfum hver framan í
uhan meðau við erum að töngla upp tízkunn-
VaUa-talshætti. En viðmegum til að hafa þessi
^Dl'gerðarlaeti, bæði til “uppbyggiugar“ skriln-
1 ’ að viðhalda erfða-venjunni, náttúr-
sins “ Vei'ðr viðhalda siðlætisblæ líf-
átt' l" ? tala um siðlætis-hlæ lífsins
bre t ' le<^ ^arrDOn aii8 ekki við það, að
i 7 U* lnaúhs hvrfti að vera heiðvirð og
. ' Illmöýóaus, hvatirnar háleitar og æfiferill-
,UU „,1.leUm‘, Að heimta af mönnum þessa
oin a Lgu, úrehu dygðir, í öðrum efnum en
peningamálum, þag kallaði liann hloypidóma.
m það heimtaði hann sem fyrsta skilyrði af
veijum Í7ew^e'toanni, að hræsniskájia hans
auyldi vera skinnfóðmð, vatnsheld og silki-
^ymd, Hann efíðist ekkert um það, að hann
leer' !Ínhvern gÓðan veðrdag kvænast elsku-
S^ stúlku; meira að segja, hann taldi sjálf-
um sér trú
um, að hann væri þegar ástfiingiiin
upj> y fir ey1U- aldrei hafði honum dottið
su ilonska í hug, að langa til að hreiða út fyrir
Er þetta sonr yðar? :’,5
unnustu sinni eins og opna bók alt sitt cðlisfar
ogliðna líf. Haun gerði sér enga samvizku af
að hræsna fyrir henni og dyljast, eins og fyrir
hverjum öðrum,. Meðan liún kæmist ekki að
neinu, sem knýði hana tilað spyrja hann að ó-
þægilegum spurningum, fanst honum ekki að
hann mundi finna til neinnar hleyjndóma-
löngunar til að afhjúpa sál sína fyrir henni og
taka hana í vitoið með sér um ævintýri liðins
tíma. Satt að segja hefði honum þótt það
næsta ókvennlegt af henni, að ætlast til nokk-
urs slíks af honum. Og ef nokkrar slíkar
kenjar skyldu korna að henni, slíkar óhollar
hugmyndir um, hvað krrlar væru konum um
skyldugir, þá þóttist haun fyllilega mega
treysta sér til að koma vitinu fyrir hana með
hægu móti. Og með því að hann þóttist með
góðri samvizku mega hafa alveg fyrir sjálfan
sigr ýmis skúmaskot lífsferils síns, og eiga rétt
á að loka af nokkrum smákLefum, ekki að eins
í liðnu tilverunni, heldr og í yfirstandandi og
ókomna tímanum líka, og stinga lyklunum í
sjálfs síns vasa, þá fanst honuni liann vera al-
vog öruggr, og þar af leiðandi líka mesti
sómamaðr.
Enginn gat clskað betr stúlku en hann ;
það var svo sem auðvitað; enginn gat horið
38 Er þetta sonr yðar ?
Lineigingu til að víkja út af viðteknum tízku-
vegi 1 Og var ekki in viðtekni tízkuvegr eina
áreiðanlega siðferðis-reglan 1
Hann mundi eftir, að hann hafði haft
hneykslanloga siná-tilhneigingu til aö leika
kúlu-leik við son matfangasalans, og uð fljúg-
ast á við ökudreng slátrarans ; en hann hafði
verið sér þess meðvitandi, að þegar hann
sagði móður sinni frá þessum athöfnum sínum,
þá varð hann að kalla leikbræðr sína “yngsta
son Supurh’s dómara“ og “bróðurson Dr. High-
churoh’s.“ Þávar móðir lians ánægð. Hún
vildi jafnvel helzt að hann skyldi láta þessum
leikbrœðruni sínum vegna betr en sér, að
rainsta kosti svo sem svaraði í annað hvort
skifti, því að þá gæti dóniaranmn og prestin-
um síðr misfallið, ef þeir skyldu verða nokk-
urs áskynja um viðreign drongjanna, og svo
gæti það líka verið dáskemtilegt efni að minn-
ast á í spaugi, ef þau skyldu hittast.
Þriðja árið sem Fred var á háskólanum,
hauð einu af eldri skólabræðrum hans honum
að dvelja hjá sér nokkurn kafla úr sumarleyfi
því, er í hönd fór; liann Atti heima vestr í
landi sá. Fred spurði móðr sína ráða, livort
hann ætti að þiggja boðið. “Vitaskuld, sonr
minn;“ svaraði hún aftr; “þigðu boðið. Hr.
Er þetta sonr yðar? 31
náunga, sem alt þoldu, og dáðust mjög að
þeim. Þeir urðu fyrirmyndin. Þeir nörruðu
ungar stúlkur til að geru ýmislegt í grannleysi,
sem þær sáu ekki fyrri en á eftir að gat litið
grunsamlega út eða þeim til vansa, og þeir
héldu sig líka upp á kvennhöndina alveg eins
og til forna; eu Fred Harmon var fulltrúa
þess, að þeir gerðu þetta ait á svo liðlegan
hátt, að enginn gæti furnlið neit lit á að setja ;
hann, fyrir sitt leyti, þóttist vera stakasta
prúðmenni, og hann leit með dygðamanns
meðaumkun og hálfgerðu ógeði á ina óhefluðu,
ef eigi enda ósiðlegu, háttsemi fyrirrennara
síns og vinar Prestons Mansfields.
Hr. Fved. Ilarmon datt ekki í hjartans
hug að efast um að hann væri hæfr lagsmaðr
og æskilegasti eiginmaðr lianda inni inndæl-
ustu og hreinustn yngisstúlku í heiminum.
Einn dag mættu þeir Preston Nellie, fóstrsyst-
ur Prestons, ú stræti, og varð þá Preston að
orði :
“Herra trúr, Fred, mér væri forvitni á að
vita, hvort nokkur sá karlmaðr hefir nokkru
sinni til verið, sem væri verðr að eiga þessa
stúlku I Ég vildi gofa helming allra minna
ókomnu æfistunda til þess, að ég væri þess