Heimskringla - 20.04.1892, Blaðsíða 3

Heimskringla - 20.04.1892, Blaðsíða 3
HEIIÆSBZRllSrGKLA. OG OLDIN WINHIPEG; 20. APEIL 1802. Ekki standa peir landar Gud- mundson Bro’s & Hanson heldr á baki annara verzlunarmanna hér í bænum. Þeir eru altaf að safna að sér vftrum, og oft og tíðum er svo mikil Osin hjá peirn á daginn, að naumast er hægt að snfia sér við, og það f>ótt vegir séu næstum bfserir. Ekki hefir borið hér mikið á drykkjuskap seinni hlut vetrarins, eu síðastl. haust og alt fram undir nýftr var ekki laust við pess hftttar slark, og ekki er að vita nema „Li)gbergi‘ eða einhverju ððru góðu blaði, sem „berst fyrir almennings heill“, takist að uppvekja einhverja ■whiskey-„smugglers“ fyrir næsta haust, ef pau halda áfram að prenta stórletruðu ölfanga-auglýsingarnar frft East Grand Forks. Sumir af kaupendum „Lögbergs“ hér syðra hafa verið að kvarta um, að pað væri ekki samkvæmt stefnu pess, að auglýsa vlnföng, einkanlega par sem helztu aðstandendr blaðsins eru „Good Templarar1-, og peir vita, að N. Dakota er „Prohibition“-ríki. Thorl. Thorfinnsson. PÓLSKT BLÖD. (Þýzk-jMsk saga þýdd). svarta varaskegg sitt og virtist a-K reyna mfttt sinn. jVitið fjer eigi, að hjátrúarfullar sál- Ír ætla at! jeg eigi galdrarót fá, er veit ótakmarkað vnld yfir hjörtum manna’. ,Það má jeg sanna af sjálfs míns feynslu. En er þar með sagt, að pjer sje- hð máttugri en jeg?’ Leonie liló lágt og lagði bliðlega, en Wásakandi hönd sína á hið dökklokk- &ha höfuð lians og mælti: ,En pjer kærasti, litli einfeldninguri’ .Geri-S eigi of lítið úr mjer, baróns- hti, margt kemur fiað fyrir í lífi söng- msnna, er yður eigi dreymir um’. ,t>etta erágætt! Vitið þjer Proczna, Þjer eruð mjög skemmtilegur. Eg g«ti n8er þvi svarið, at! bjer væruð fædd- Urá sunnudag, fó að jeg að öðru leyti hali en^aHÖnnun tyrir gví'. ,En ef jeg nú veitti yður hana?’ ,Hvað?’ Proczna laut nær henni og augu hans leiptruðu skrítilega, en háðslegt hros ljek um varir hans. ,Þjer getið, ef til vill, leikið á heim- inn, barónsfrú, en ekki á mig. Eg sje dýpra en svo og veit hversu að er farið. jeg atS nefna yður töfraorð þatl, sem gefur leiknum nafn og veitir yður hulinn inátt?—Don Carlos!—Er þetta ekki svo, eða livað, barónsfrú?’ Barónsfrúin þaut upp og lagSi ósjálf- rátt höndina á varir Proczna. Bvoleið liandleggur hennai nittur, og rrá sjer numin af uudrun, mæ.ti hún fyrir munni sjer: ,I)oti Oarlos! Don Carlos. Ilvað vitið þjer um þetta?’ Proezna yppti öxlunum og svaraði stillilega; ,Kann vera jafnmikiíi og þjer sjálfar’ ,Þa,5 er óniögulegt! Þjer voruð ekki 'London....’ Leonie beit á vörina og '*'t til hans fastlega. ,Þess þurfti alls eigi’ svaraði hann brosandi, en reyndi um leið að komast fj'rir hana. ,Það eru svo margar leiðir, er liggja til Kómaborgar og...,ha ha ha. Jeg sje að þjer ætlið að reýna mig’. ,Kóm! Jú, jegskil’. Frú von Giirt- ner dró þungt andann. ,Það virðist sem þjer vitið talsvert. Guð minn! Hve skrititi er ekki þetta. Þekkið þjer hann þá?’ ,Efist þjer mn það? Pví þó menn af frjálsum vilja komi til þessarar Síberíu, má þó vera aft eitthvað anna'S hafi geng- ið til’. ,1805, jeg bið yður! Ef þjer eruð vinur Oarlos.... Jeg bið yður enn einu sinni. Segið mjer, hvert var erindi yðar hingað. Skyldi þessi maður vera svo vitlaus....’. Hún þagnaði skyndilega. ,Hvar sáuð þjer liann sítiast ?’ ,Hvern ?’ ,En Oarlos!’ ,Hvaða Carlos?’ Frú von Gártner leit á hann hissa, er hún svaraði: ,Jeg þekki að eins einn’. ,Svo geri jeg og’. Háðslegt bros ljek nú um varir Proczna. ,Eg á vin með þessu nafni. En hann er hálf-skrít- inn. Stundum er hann mjög mannfæl- inn og hefir sjerstaklega beðið mig að nefna aldrei nafn sitt í þessum stað og umfram allt aldrei innan hirðarinnar, En þó var eitt undanskilið. Ef að eins einn sjeistakur kvennmaður kynni að hvísla þessu nafni í eyra mjer, þá var mjer leyft að verSaberg mál þess’. ,Og ef nú að varir minar nefndu þetta nafn?’ ,Þá skyldi það verða einskonar frí- múrara-merki okkar á ínilli, sönnun þess, að jeg hefði sambandsmann fyrir mjer’. Svipur Proczna var sti'lilegur og bar engan vott um geðsliræringu. Hann reis á fætur og virti fyrir sjer hina fögru konu. Leonie stóð og upp og leit um stund brosandi á hann. ,Þjer eruð sjeður, kæri vinur!’ ,Þjer eruð vin y5ar til sóma og þið eigið að líkindum vel saman’. , Utanríkisstjórirm þarf gætinna og skarpvitra manna við. Haldið þjer a5 jeg verði svo hæg viðreignar? Við iiæði erum á þessari stundu líkust tveim- ur spilamönnum, er báðir vilja vita hvor um annars spil. Jæja, livort á fyrst að spila út?’ Proczna t>rosti. ,Sá sem byrjar spilíð stendur jafnan betur nð vígi. Stríð og teningspil koma mjer eigi til aUgleyma lxiðum hæversk- unnar’. ,Háll einsogáll! Þjer hrósað yður af öllum riddaralegum kostum, og er- u5 þó hinn óriddaralegasti inaður í öll' um heiminum. Þjer víkið ekki þunl- nngúrvegi til þess að veit mjer sigur þó eigi gerðuð þjer það af öðru en ein- tómri kurteisi. Gerum því samuing. Segið mjer, i>vo atS þjer færi'S sönnurá, að þjer sjeuð sá er þjer segiist vera, hið fulla nafn Carlos og jeg mun þá lireint og beint skýra yður frá öllu því, er jeg veit, þóað jegsje, ef til vill, meirariðin við þetta mál en yður grunar’. ,Mikill er gagnstæðleiki kvenna!’ sagði Proczna og hristi brosandi höfuðið ,Kjett núna sögðuð þjer, að jeg væri efni í stjórnmálamann, og svo viljið þór að jeg geri mig sekann í hinu mesta glappaskoti, er slíknr maHr gat gert. Hver segir yður a'5 jeg eigi þegar þekki til alls þess, er þjer ætlið afi trúa mjer fyrir? Ef sendur er erindreki í herbúð- ir óvinanna, er oftast vani að skýra fyrir hinum, hversu landslagi er háttað og fremur öllu að leiðbeina til góðra vina, er hann geti komist í samband við. Hald- ið þjer nú að stjórnmálama'Surinn Carlo muni vera svo athugalaus að breyta á aðraleið. Eg er hjer sem erindsreki hans’. Leonie gekk nú nær Proczna og lagði hönd sína á handlegg hans. ,Nú er bezt að byrja. Jeg efast ekki um, at! yður muni kunnugt verasam- band Önnu Reginu við sendiherrann. Jeger því fús að skýra yður frá öllu því, er snertir þetta mál og rjetta yður hönd- ina sem sambandsmaður yðar. Eru'S þjer samdóma?’ ,.Já’, sagði liann og kyssti hönd hennar. Frú von Gitrtner leyfði honum að halda um hina silkimjúku hönd. Eins og sleginn af einhverri blindni, flækt- ist fálkinn í klær arnarinnar. ,Vinur yðar er markgreifi de la Branca?’ Proczna hneigði höfuð sitt og mátti það þýða bæði jáog nei, en Leonie hjelt áfram: ,Það er hann. Elskar hann prins- essuna enn þá?’ ,Sá er einu sinni hefir litiðönnu Re- ginu ástaraugum, mun aldrei elska nokkra aðra konu?’ ,Það er kynlegur maður! Og það þó hún láti eigi annað í tje en ískalda kossa. Þler vitið að jeg hafði tekizt á hendur að sjá um mál þetta’. ,Auðvitað! Branca vísaði mjer til yðar. Haiin skýrir ófúslega frá smá- atritSum, en talar að eins almennt um það, og :ætlað yður því afí fylla út og bæta vits’. ,En hann hefir þó líklega trúaH yður fyrir því, erá undan var farið? Anna Regina þykist þekkja hinn fríða mark greifa ogeftilvill liefir dansati viðhann optar en vera ber. Þetta var anðvitað matur fyrir sögvísar tungur í fæðingarbæ hennar og var almennt talað, að hin litla prinsessa mundi giptast sendiherranum. Vitið pjernú livort þau komu sjer saman um nokkuð á laun sín á milli’. Augu Leonie leiptruöu og iiinir mjúku hringsettu fingur luktust um hönd Proczne og Lktust skörpum klóm, er þær krækja í liráð sina. ,Jeg bi-5 yður umfram allt, baróns- frú, að minnast þess, að leikur þessi fer frain í hinu saklausa hreinlífi Þýzka- lands. Anna Regina Ieyfði C'arlo eigi einu sinni að þrýsta hönd hennar, og Branea varð því að iáta sjer nægja að reisa í hjarta sinu dýrðlingsmynd þá, er bar mynd önnu Reginu’. Frú von Giirtner yppti háðslega öxl- unum. ,J'etta hefir verið mikil sakleysis-sál milli kolsvartra syndara! En ef ekki var um annað en þetta að gera, við hvað var þá Augustus Ferdinand hræddur?’ ,Það var af því, a5 hann haf5i á5ur orðið fyrir einhverju líku og lieimurinn er jafnan rei5ubúinn að gera mý að úlf- alda. En þjer lofuðuð a5 skýra mjer eitthvað nákvæmar frá því er gerðist, þá er þjer voruð aðstoð þeirra’. Leonie hneigði höfu5ið hugsandi. ,Branca var hjer fyrir ári síðan. Anna Regina hafði komizt í kunnings- skap vi5 mig og leitaði ráða til min um ýmislegt, því hún var hjer öllum ókunn- ug. Eitt kvöld hvíslaði hún náföl að múr að hún yr5i aö tala einslega við mig nokkur orð næstadag. Jeg fór til henn- ar á óvenjulegum tíma og trúði hún múr þá fyrir leyndarmáli sínu, ogkva5st hafa fengi5 brjef frá markgreifanum, og skýrði hann þar frá, a5 hansværi innan skamms von þangað, til þess ?.ð fá hjá henni meðmælingarbrjef til heldri manna við hirðinaí X., því að hannhefði ver- ið settur þar sem sendiherra. Prinsess- an titra5i af geðshræringu, því skömmu áður hafði þeim Augustus Ferdinand og henni bori5 eitthvað á milli; ba5 hún mig þá þegar í stað, að senda Branea hra5frjett í mínu nafni. Allt þet?a var auðvitað mjög saklaust, bezti Proczna, og hefði ekki Anna Regina verið svo... svo... .barnslega einföld, þá hefði henni verið innanhandar að vísa markgreifan- til manns síus og fá lionum brjef hans. En hún var algerlega ráðalaus og svo... var jeg líka. Ef jegliefðí þá verið eins stilt og núna, hefði jeg kunnað ráð. Mjer datt þá ekki annað í liug en að telja henni trú um, að bezt væri a5 halda þessu leyndu. Jeg keudi í brjósti um hana; jeg hjelt að hjer væri að ræ5a um ólánssama ást, og í staS þess að senda hraðfrjettina, bað jeg Branca að koma liingað sem skjótast, og tveimur dögum síðar sendi jeg Önnu Reginu þannig orð a5ann miða: ,Carlo er lijá injer og biður yður um stundar viðtal. Jeg ábyrgist að allt sje tryggt og lofa þagmæisku’. Hin litla prinsessa svaraði þegar í stað og kom svo sjálf eiuni stundu síðar, hálfdauð af liræðslu og áhyggju’. Á andliti frú Leoniu var einliver skrítinn svipur, er rirtist að lýsa meiri gleði yfir því að svik og prettir hef5u hjer sigri að hrósa yfir einfeldni og sak- leysi. ’Og þettaviðtal varí y5ar návist?’ ,Nei, Proczna, svo ókurteis er jeg ekki’, svaraði forsetafrúin og hló dátt. ,Anna Regina vildi að vísu eigi a5 jeg færi út úr herbergitiu, en jeg gekk inn í gluggaskot og taldi gluggana á torginu, þar sem ljós voru. Næsta dag bað jeg prinsessuna að koma til mín, til þess að hún gæti sjálf fengið Branca lii5 um- rædda lirjef. Jeg hugsaði að jeg mundi gleðja þau bæði með því. En, bezti Proczua, aldrei liefi jeg heyrt neitt svo leiðiniega liátíðlegt sem samtal þessara tveggja elskenda, jafnvel ekki í barna- bókum. Og þó er markgreifinn undur fagur maður’. ,Eg get ekki látið yður svara fyrir það sem liði5 er, fagra töfrakona’, svar- aði Proczna með einkennilegu brosi. ,En framvegis mun jeg halda vini mínum Branca fjarri þessmn sta5. Ilamingju- sami Branca! Hvi bjóði5 þjer mjer eigi að koma lijer einu sinni með ann- arlegu nafni?’ Nú heyrðist gengið íytra herberg- lnu. Þjónn einn koin inn og spurði hvort forsetinn mætti hlusta um stund á sönginn. .Auðvitað!’ ,Knúum okkur þá a5 nótunum, frú mín’. Leonie reii á fætur. Framh. Dominion of Canada. Abylisjarflir oteypis iyrir miljonír manna 200.000-000 ekra af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Yestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg5 af vatni og skógi og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef vel er umbúið. IIIISÍU F It.I OYSAJIA KELTI, í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj- andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og 'beitilandi —hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi. r Malm-nama land. Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv. »ldiviöur því tryggður um allan aldur. Ómældir flákar af kolanámalandi; jÁrkrkaut FRÁ HAFI til hafs. Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi5 Grand Trunk og Inter-Colonial braut- irnar mynda óslitna járnbráut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada tii Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu ot' um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Bfra-vatni otr um hiL nafnfrægu Klettnfjöll Vesturheims. Heilnæint loptslag. Loptslagið 5 Manitoba og Nor5vesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljireins ogsunnarí landinu. SA JI IIA> DSST.I O RATX I CAXADA gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur fyrirfamiliu að sjá 1 (I O ekrur a 1' landi alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi húi á landinu og yrki það. A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar oé sjálfstæður í efnalegu lilliti ISLENZKARNYLENDUR Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðum. t>eirra stærst er iV YJA ISLAND liggjaudi 45—80 mílur norðor frá Winnipeg, á ^estur s^ond \\innipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 80—35 mílna fjarlægð ®r ALPTAVATN8—NÝLBNDAN. bá5um þessum nýlendum er mikið af ó- numdu landi og báðar þessar nýlendur liggja nær liöfuðstað fylkisins en nokkur rr'W5? , LKNDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞING- VALLA-NYLRNDAN'i60 mílur í nor5vestur frá Wpg., GIT’JLPPELLE-NY- LENDAN um 20 mílur su5ur frá Þingvalla-nýlendu, og ALtíERTA-NÝLKNDAN u_m 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast- töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi. Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem viii fengið með því að skrifa um það: Tiiomas Bennett DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl Eda 13. X. Baldwlnson, (Islenzkur umboðsmaður.) DOM. GOVT IMMIGRATION OEFICES. Winnipeg, - - - Canada. B^LDTTR. ALDÝÐOB0ÐI N. Verziar með Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau,—Eng in vandræði að fá að sjá vörurnar. lOprc. afslattur af Dry Goods og fötum fyr- ir peninga út i hönd,—Bændavörur teknar sem peningar,— Komið einu sinni til okkar, og þá komi5 þið áreiðanlega aptur. J. SMITH & CO. G. W. GIRDLE8T0NE u FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779. Guardian of England, Höfuðtaóll.....$37,000,000 City of London, London, Eng., höfuðstóll.. $10,000,000 North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. . $ 500,000 Insurance Co. of N. Atner. Philadelphia, U.S. $ 8,700,000 ADAL-UMBOD FYRIR MANITOBA,KNORTH WEST ITERRITORY OC BRITISH COLUMBIA. SKRIFSTOFA 37S 00 377 MAIN STREET, - - - WINNIPEC. 34 Er þetta sonr yðar? * f það er eittlivað sem ekki kemr alvcg heim ' ið viðteknar tízku og kurteisis reglur fólags- 1 sin8. Við vituni allir að þossar reglur eru yhrskin eitt, og við eigum full-örðugt með að fcrjast hrosi þegar við horfum hver framan í uhan meðau við erum að töngla upp tízkunn- VaUa-talshætti. En viðmegum til að hafa þessi ^Dl'gerðarlaeti, bæði til “uppbyggiugar“ skriln- 1 ’ að viðhalda erfða-venjunni, náttúr- sins “ Vei'ðr viðhalda siðlætisblæ líf- átt' l" ? tala um siðlætis-hlæ lífsins bre t ' le<^ ^arrDOn aii8 ekki við það, að i 7 U* lnaúhs hvrfti að vera heiðvirð og . ' Illmöýóaus, hvatirnar háleitar og æfiferill- ,UU „,1.leUm‘, Að heimta af mönnum þessa oin a Lgu, úrehu dygðir, í öðrum efnum en peningamálum, þag kallaði liann hloypidóma. m það heimtaði hann sem fyrsta skilyrði af veijum Í7ew^e'toanni, að hræsniskájia hans auyldi vera skinnfóðmð, vatnsheld og silki- ^ymd, Hann efíðist ekkert um það, að hann leer' !Ínhvern gÓðan veðrdag kvænast elsku- S^ stúlku; meira að segja, hann taldi sjálf- um sér trú um, að hann væri þegar ástfiingiiin upj> y fir ey1U- aldrei hafði honum dottið su ilonska í hug, að langa til að hreiða út fyrir Er þetta sonr yðar? :’,5 unnustu sinni eins og opna bók alt sitt cðlisfar ogliðna líf. Haun gerði sér enga samvizku af að hræsna fyrir henni og dyljast, eins og fyrir hverjum öðrum,. Meðan liún kæmist ekki að neinu, sem knýði hana tilað spyrja hann að ó- þægilegum spurningum, fanst honum ekki að hann mundi finna til neinnar hleyjndóma- löngunar til að afhjúpa sál sína fyrir henni og taka hana í vitoið með sér um ævintýri liðins tíma. Satt að segja hefði honum þótt það næsta ókvennlegt af henni, að ætlast til nokk- urs slíks af honum. Og ef nokkrar slíkar kenjar skyldu korna að henni, slíkar óhollar hugmyndir um, hvað krrlar væru konum um skyldugir, þá þóttist haun fyllilega mega treysta sér til að koma vitinu fyrir hana með hægu móti. Og með því að hann þóttist með góðri samvizku mega hafa alveg fyrir sjálfan sigr ýmis skúmaskot lífsferils síns, og eiga rétt á að loka af nokkrum smákLefum, ekki að eins í liðnu tilverunni, heldr og í yfirstandandi og ókomna tímanum líka, og stinga lyklunum í sjálfs síns vasa, þá fanst honuni liann vera al- vog öruggr, og þar af leiðandi líka mesti sómamaðr. Enginn gat clskað betr stúlku en hann ; það var svo sem auðvitað; enginn gat horið 38 Er þetta sonr yðar ? Lineigingu til að víkja út af viðteknum tízku- vegi 1 Og var ekki in viðtekni tízkuvegr eina áreiðanlega siðferðis-reglan 1 Hann mundi eftir, að hann hafði haft hneykslanloga siná-tilhneigingu til aö leika kúlu-leik við son matfangasalans, og uð fljúg- ast á við ökudreng slátrarans ; en hann hafði verið sér þess meðvitandi, að þegar hann sagði móður sinni frá þessum athöfnum sínum, þá varð hann að kalla leikbræðr sína “yngsta son Supurh’s dómara“ og “bróðurson Dr. High- churoh’s.“ Þávar móðir lians ánægð. Hún vildi jafnvel helzt að hann skyldi láta þessum leikbrœðruni sínum vegna betr en sér, að rainsta kosti svo sem svaraði í annað hvort skifti, því að þá gæti dóniaranmn og prestin- um síðr misfallið, ef þeir skyldu verða nokk- urs áskynja um viðreign drongjanna, og svo gæti það líka verið dáskemtilegt efni að minn- ast á í spaugi, ef þau skyldu hittast. Þriðja árið sem Fred var á háskólanum, hauð einu af eldri skólabræðrum hans honum að dvelja hjá sér nokkurn kafla úr sumarleyfi því, er í hönd fór; liann Atti heima vestr í landi sá. Fred spurði móðr sína ráða, livort hann ætti að þiggja boðið. “Vitaskuld, sonr minn;“ svaraði hún aftr; “þigðu boðið. Hr. Er þetta sonr yðar? 31 náunga, sem alt þoldu, og dáðust mjög að þeim. Þeir urðu fyrirmyndin. Þeir nörruðu ungar stúlkur til að geru ýmislegt í grannleysi, sem þær sáu ekki fyrri en á eftir að gat litið grunsamlega út eða þeim til vansa, og þeir héldu sig líka upp á kvennhöndina alveg eins og til forna; eu Fred Harmon var fulltrúa þess, að þeir gerðu þetta ait á svo liðlegan hátt, að enginn gæti furnlið neit lit á að setja ; hann, fyrir sitt leyti, þóttist vera stakasta prúðmenni, og hann leit með dygðamanns meðaumkun og hálfgerðu ógeði á ina óhefluðu, ef eigi enda ósiðlegu, háttsemi fyrirrennara síns og vinar Prestons Mansfields. Hr. Fved. Ilarmon datt ekki í hjartans hug að efast um að hann væri hæfr lagsmaðr og æskilegasti eiginmaðr lianda inni inndæl- ustu og hreinustn yngisstúlku í heiminum. Einn dag mættu þeir Preston Nellie, fóstrsyst- ur Prestons, ú stræti, og varð þá Preston að orði : “Herra trúr, Fred, mér væri forvitni á að vita, hvort nokkur sá karlmaðr hefir nokkru sinni til verið, sem væri verðr að eiga þessa stúlku I Ég vildi gofa helming allra minna ókomnu æfistunda til þess, að ég væri þess

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.