Heimskringla - 30.04.1892, Síða 3

IHIIEIIMISIKIZRIIETGKLA. OGr OL3DI3ST WUSTITIPEG; 30. APEIL 1892.
dæmi, jafnvel f>ó óg hafi, einkum nú
á síðuri árum, orðið ýmsra þeirra var,
bæði meðal minna kæru landsmanna
og eintiig meðal annara j>jóða fólks.
Enda gerist engin þörf á meiri sönn-
unum, pvi pað er þegar lýðum ljóst,
að svo og svo margir eru með J>essu
marki brendir, og vel trúlegt, að
fleiri en færri af jirestunum á íslandi
séu að einhverju leyti fráhverfir sum
uin [>eim trúaratriðuin, er lúterska
kyrkjan kennir. Og hversu bágt
sem [>etta kann að vera, [>á er ómögu-
legt, segi ég enn, að kotna í veg
fyrir [>að. Þeir sein hugsa sér að
koina ölluaftr í gamla horfið og snúa
æðri sein lægti frá [>essum svoköll-
uðu vantrúarkenningum, hafa vissu-
lega of mikið traust á sjálfum sér,
[>ví [>að er eii skis manns meðfæri,
heldr er [>að guðs andi og orð, sem
verkar aftrhvarfið í hjörtum mann-
anna, en [>ó með [>ví móti, að maðr
vilji skoða inálefnið frá kristilegu
sjótiarmiði, með öðrum orðum :
bvggja skoðuu sína á [>eim sama
grundvelli, sein in kristilega kyrkja
<5<r [>á betr eti oftast; hefir umliðnar aldir staðið á, [>ví
o-at úthelt heitum j liver sá sem tekr sitt eigið hyggjuvit
kemr [>etta í ljós, [>egar menn eru
komnir [>angað sem trúarbragða-
frelsið er ótakmarkað, [>egar menn
eru komnir J>angað, sem [>eir sæta
engum afarkostum, [>ó [>eir láti
skoðanir ósamkvæmar kenning lút-
ersku kyrkjunnar í Ijós. Auðvitað
getr engum dulizt, að [>essi skoðun
var í meðvitund ]>eirra, [>á er [>eir
yfirgáfu gamla landið, enda eru
inenn nú komnir á [>á skoðun. að
eitthvaðmuni liogið við [>etta lieima,
j,ar sem jafnvel prestainir sjálfir
hafa látið tilsín heyra skoðamr fra-
brugðnar [>ví, sem þeirra eigin
kyrkja kennir. Það eru sjál'sagt
margir, er ín ynda sór lttið að [>essu
kveða, og allra sízt að á [>ví liafi
borið fyr en nú á slðustu árum. Ég
skal ekki segja margt utn pað,
enda var óg sem aðrir almúgamenn,
sem mftske Htið hugsuðu urn trúar-
briigðin annað en [>,vð sem maðr
i„n drekkr á undirbúningstímum
feriningarinnar, og óg er sannfærðr
um [>að, að sú trú er sælust. Mér
er æ fvrir minni ferniingard'griiin
ininn, hvernig
endranær nær
iðrunartárum og með hreinu hjarta
svarið tninn feriningareið, og í [>ess-
ari barnsiegu trú lifði ég meiri part
veru minnar á Islandi, og einmitt
vegna hess er mér svo undr kunn-
ugt uni [>á sælu, er slík trú veitir.
Auðvitað ber ég ekki á móti [>ví,
að ég hafi dálítið gefið tnig
við trúarbragðalegum skoðunum síð-
ustu ár veru minnar á íslandi. En
samt án [>ess að verða fyrir neinum
verulegum áhrifum mótstnðandi
kvrkjunnar kenningu. En viðvíkj-
andi [>ví, að breytingar-hugmyndin
frá kenningu kyrkjunnar um eilífa
útskúfun, só ekki alveg ný ineðal
inna íslenzku presta, skal ég segja
frá ofurlitlu atriði, er óg varð á-
skynja um heima á íslandi fyrir hér
um bi) 20 árum. Það var seint um
kveld, mig minnir nálægt vetrnótt-
um, að óg var á ferð með presti
]>eim, er ég kyntist bezt allra presta
á íslandi. Himininn var heiðskír og
stjörnurnar ljómuðu í allri sinni
dýrð. Vifi vorum að dást að [>ess
ari miklu fegrð, og eins og undr-
audi ytír [>essari ótölulegu himin-
hnatta mergð. I 'rðutn við samtaka
í að lofa dásemdarverk skaparans.
< )g [>á enn fremr útúr pessu sagði
prestrinn við inig: ,.Ég er nú að
POLSKT BLOD.
(Þýz/c-pólsk saga þýd(C).
fram yfir náðarlærdóm Nj’jatesta-
mentisins, er mjög hætt við að só
nokkuð lang-t frá inum rótta
[>ar sem liann einungis fálmar fyrir
sér í efasemdanna myrkrum, og pað
er guðs eins að vita, livenær sá inn
sami nær haldi á sannleikanum. En
hver sá sem byggir á innm rótta og
sanna grundvelli : á náðartneðul-
unmn og evangelíó, sá getr ekki
—að minni meiningu—farið vill
vegar. Jafnvel [>ó óg skilji eitt eða
annað leyndardómsfult atriði trúar
intiar á annan hátt en [>ú, kristni
bróðir eða systir, bara ef skoðun vor
allra er á kristilegan hátt þónandi
aíS vorri eilífu sáluhjálp, þá er eg
sannfærðr um pað, að guð heimtar
ekki meira af oss; því honum er
kunnugt um sljóskygni vora og fá
fræði, og pess vegna mun hann
náð líta til vorra veiku viðburða
og láta [>á póna oss til góðs, e
vér elskum hann af öllu hjarta, og
sýnuin í verkunum fullkominii vilja
til að breyta eftir hans heilðgu
boðum. Og par sem nú drottiun
helir boðið oss að elska aðra menn
sem sjálfa oss, [>á hlýtr [>að að
vera gagnstætt lians vilja, að vér
dæinuin liart hverir um aðra fyri
skoðanir vorar i þe'tn atriðum
liugsa, að guð, samkvænit sinni|sem enginn af oss getr leyst úr
miklu náð og miskunnsemi, útskúfi til Idítar. Eða skyldi nokkur kristi
ekki syndugum manni í eilífarMega sinnaðr tnaðr, hvaða helzt trú
kvalir undir eins og hann deyr, jafn j arbragðaflokki sem hann tilheyrir
ÍV
vel [>ó hann hafi ekki með sínu
jarðueska lítí getað áunnið sér sálu-
hjálpina; heldr vakir sú hugmynd
hjá mór, að guð muni gera einhverja
tilraun með hann til betrunar, eins
og t. d. setja liann uin tíma í ein-
hverja stjörnuna [>á arna”; og síð-
an bætti prestrinn við: uég minist
satnf aldrei á petta í ræðum mínum”.
álíta alla aðra en sína eigin kyrkju
deild á rönguin vegi? Nei, eng
inn, alls enginn, sem hetír öðlazt
náðargáfu [>ft, sem kallast kristileg:
kærleiki, mundi álíta svo. Annað
mál er [>að, að sú trú, sem einn eða
annar hefir, er honum og á að vera
honum helgust allra trúarbragða, og
að halda ineð sinni eigin trú og hjart
A ]>essu má sjá að prestrinn gat ans sannfæring, er ekki nema [>að
ekki vel felt sig við alveg óbreytta 1 setn á að vera. En samkvæmt eðl
útskúfiina-kenninguna. Og betta ' 11,1 Jíl kristindómsins á [>að ine»
, „ ■ ' ■ • * * hald að sti’órnast af inannelskuful
með oðru lleiru syinr, að út- , „ J ,
■ um viðiörunum og kristilegum kær
skúfunar kenningin hehr orðið um-
hugsunarefni meðal presta á íslandi
og par af leiðandi ýmsra meðal al
múgans líka, pótt lítið hafi á bor-
ið. E<r ætla ekki að tilfæra fleiri
leika. Því er [>að einkuin og .kér í
lagi pað, sem hefir komið ir,ór til að
tala opinberlega um [>etta mál, að
mér [>ykir sem pessum mest varðandi
atriðum sé algerlega slept.
(Niðrlng næst).
Proczna hristi i gremju sinni hitS
lokkaða hár sitt frá enninu, stökk á fæt-
ur og fór að ganga aptur og fram um
gólfi'S, en á- svip hans kom einhver stál-
hör-5 einbeittni.
jBer-it frd Leonie hreinlega? Nei,
liún skýtur hinum eitruðu örfum sínum
frá hinu óhulta leyni sínu, lnín kennir
alls eigi í hrjósti um konu þessa, er hún
að eins gerir að verkfæri sínu, og verður
hún þvi að láta sjer það líka, þó að eins
sje breytt við hana og hún breytir við
aðra’.
Glaðnaði nú yfir hinum unga manni
og iiálf t áðslegt bros ljek um varir hans.
,Að draga sjálfan sig á tálar, án pess
að verða þess var, er jafnhægt og aptur
er örðugt a5 pretta aðra, án pess að þeir
verði þess áskynja. Heilagi Barbara að-
stoða mig, að jeg megi veita hátíð pinni
ur ,og sæmd’.
Stundu eptir fór liann að heiman og
gekk beina leið til hallarinnar. Hafði
li inn sagt þjónisínum fyrir um ýmislegt,
'g fengið honum brjef nokkur, er þegar
átti að senda af stað. Á annað þeirra
var ritað til barónsfrúar Gártner, liitt til
herra von Flandern, er hann bað að bera
fram afsakanir sínar fyrir foringjunum,
að liann gæti komið til veizlu þeirra.
Djúp þögn var á hinum svölu göng-
um hallarinnar, þar sem tveir þjónar í
einkennisbúningi fiýttu sjer fram til þess
að lieyra skipanir herra greifans.
,Br hægt að hitta Gower foringja?’
Hinir velgreiddu þjónar hneigðu
báðir höfuðið.
,Herra foringinn er sem stendur lijá
prinsinum á skrifstofu hans, en fer lieim
aptur eptir fjórðung stundar, þar sem
hann eigi tekur hjer miðdegisverð í dag.
Viljið þjer því, lierra greifi, bíða lítið
eitt ?’
Proczna hneigði að eins höfuðið.
,8egið foringjnnum til mín, er liann
heíir lokiðerindi sínu. Mjer riður á að
tala við hann’.
jViljið þjer herra greifi ganga með
rajer?’
Gengu þeir þá um göng ein, er voru
að stærð við danssal, en út úr þeim lágil
margar dyr til hægri og vinstri handar
inn í veizlusalinw e?a íbúðarherbergin.
,Melaine greifafrú Kany og Ida,
baronsfrú Zeutler,, las Proczna ritað á
spjald ádyrunuin.
Fyrir innan hinar næstu dyr lieyrS
ist grátandi barnsrödd, er einhver reyndi
að taka yfir með því að syngja með
mjög enskulegu gómhljóði: God save
the Queen.
,l>að er litli prinsinn, sem á að svæfa
með föðuilandsást’, mælti Janek fyrir
inunni sjer og brosti viö.
En þáer ensku konunni eigi tókst
betur en svo, kom þjóðversk kona í
liennar stað, er kyrjaði upp. „Heil Dir
im Sieges-kranz!” Þegar uin þvíiikt er
að ræða,er vanalega gengið fram hjá hin-
um frakknesku konum.
Honuin liafði þótt gaman að sjá
hinn litla prins, til þess að ganga úr
skuggaum, livort að hann hefði erft hin
stóru ljómandi augu móður sínnar.
Þjónninn opnaði nú dyr og bað greif-
ann að ganga inu í herbergi aðstoðar-
mannsins.
Frá binum mikla ofni lagði þægileg-
an hita og mátti fiuna viudlareyk i her-
berginu. Gluggatjöldin við skrifborðs-
gluggann voru dregin til liliðar og fjeli
því dagsbirtan inn yfir handritin, seni
lágu þar, eins og liinn ungi foringi liafði
skilíð vi5 þau. Mátti sjá þar ýmislegar
vísindabækur, landabrjef og alls konar
mælingaverkfæri, er allt benti til skoð-
unarferða Gowers, þá er hafði lokið
námi sínu.
Proczna settist á einn hinna fornlegu
stóla og star5i hugsandi upp á hina litlu
konumynd, er hinuinegin á veggpum leit
niður til lians frá umgjörS sinni.
Heyrðist nú gengið hvatlega út á
göngunum: var dyrunum hrundið upp
og Grower foringi rjetti mjög vingjarn
lega hðndina að gesti sínum. Töluðust
þeir vi5 um stund og lag'Si þá Proczna
hendimúá herðar foringjans og mælti:
A’iljið þjergera mjer greiða:’
,.iá, tii þess er jeg lioKin og búinn,
eins og þjervitið’.
jPriusinn langar til að sjá vopnasafn
mitt og hefir þvi beði5að sýna sjer það.
þá er búið væri a5 koma því fyrir. Nú
er búið að því. Prinsinn bað mig að á-
kveða einhverja stund, er mjer væri hent
og er jeg nu kominn til þess. ,+:tlið þjer
að unt sje að fá prinsinn til þcss a5
heimsækja mig klukkan sex eða sjö í
kvöld?’
,Það er liætt við að þa5 sje heldur
seint, því .búist er við að hans konung-
lega tign verði klukkan átta við veizlu
stórskotaliðsins’.
,.Ieg veit það. En þi5 gætuð farið
beina leið frá mjer til veizlunnar. En
lát þetta vera okkar ú milli’.
jPrinsinn er enn sem stendur á báð-
um áttum, liyort aS hann muni fara til
veizlunnar eða ekki. Eins og þjer vitið
er hann liálf-lasinn’.
,Góði vinur, jeg eryður mjög þakk-
látur, ef að yður tækist að fá prinsinn
til þesá að skoða vopnasafn mitt i dag.
Spyrjið eigi að hvernig á beiðni minni
standi, en trúið mjer að eins, er jeg segi
yður, »ð þjer geris mjer mikinn grei5a
með því’. "
Gower tók í liönd hans og mælti:
,Jeg skal þegar S sta5 segja ykur annað
hvort. Og mun jeg allt gera, er í, inínu
valdi stendur. Veri5 sælir, og mun jeg
regar koma aptur’.
Luktust svo dyrnar eptir forimrjan
um.
Hin litla klukka á skrifborðinu gekk
hregt og liægt og sólargeislarnir fjellu á
hinar silfurbúnu pípnr, er aðstoíarmað
urinn hafði lagt fram fyrir Proczna. Ja
nek gekk fram og aptur um herbergi5
og virtist að i era í fremur þungu skapi
Hann vildi fyrir livern mun afstýra því,
að Anna Kegina skylii fy7rirflrerð brögð
óttrar konu draga mann sinn á tálar,
Hann livorki gat nje vildi láta það við
gangast, að prinsessan væri neydd til að
leika slíkan leik, er væri henni svo ósam-
boðinn.
Proczna hafði fastlega ásett sjer að
hafa mál sitt fram. llonum var vel
kunuugt um, hvað hann átti á liættu, ef
a5 hann nú þegar kæmi fram og rifi nið-
ur til grunna verk það, er kostað hafði
svo mörg ár aö kcma upp. Ilvað var
lDoniinioii oí’ Caiiíida.
AöylisjarÉ okeypis íyrir miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypls fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg5 af vatni og skógl
og meginhlutiun nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
IHIXU l’RJOVSAMA RDLTI,
; itauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
wdi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kol-anámalandi;
>ldivi5ur því tryggður um allan aldur.
JARIBRAIIT F R Á HAFI T I I. HAFIS.
Oanada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi5 Giand Trunk og Inter-Colonial braut-
írnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf 5 Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvttaina beltisitis eptir því endib ngu og
tm hina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og uin hiu
aafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
H e i 1 ii æ m 1 o p t s ] a g .
Loptslagið í Manitoba og Noróvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljireins ogsunnarí landinu.
SAllliAMISST.IOKXIX I C’AXADA
gefurhverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1 <5 O e k r u r af landi
dveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
ijálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLEXZKAR X Y LIIXRUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðáFTTTtb^úm'.
Þeirra stærst er NYJA ISLANÐ liggjaudi 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALVTA VATNS-NYLENDAN. bá'Sum þessum ny'fendum er mikið af ó-
aumdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hlnna. AHGYLK-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpa., ÞING-
VALLA-NYLENDAN 260 milur í norívestur frá Wpg., QIPAPPÉT.1.K-NY-
LENDAN um 20 mílur su«ur fráÞingvalia-nýlendu, og ALBERTA-NÝLENI)AN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Tíiomas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl
Gda
13.
I .. 151» Id’nvinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOVT IMMIGHATION 0EF1CE8.
Winnipeg, - - - Canada.
NEW MEDICAL HALL,
568 MAIN STKKET, llOHN A JIcHILLlAM.
--- Ný Lyf og Meðul,--
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUR;—EINNIG
HOMOO PATI Slv MEÐUL.
Lækna forskriftuin er sérstaklegt athygli
HEIMSÆKIÐ OSS.
gefið
Fi amh.
Teleplionu «49. F. O. Ro\ «9.
Oflice and Vard: Wesley St. opp. St. Mary St., close toN. P.& M. líy. Freight Offices.
GEO. H. BROWN & CO,
Tiinbur, Latti, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
58 Er þetta sonr yðar?
í tunglsljósinu. l>að hlaut að verða miklu
skemtilogra, en að hýrast heima inni í húsi.
Hún hóit að fiæuka sín kærði sig ekki mikið.
Hún vissi, að hún hafði ekki mikinu gáning á
Pred, og því fonst heuni svo eðlilegt, að þeg-
ar Fred hefði komið svona iangan veg til að
sjá hana, þá vildi hann forðast að spilla gleði
fyrstu samfuuda eftir svo langan skilnað með
því að sjá óvingjarnlegt augnaráð frænku
Éennar. Hún var því einráðiu í að fara vlt með
honuni um kveldið. Svo að nokkru eftir miðaft-
811 fór hún yfir í stofuna í horninu, dróg alveg
Qiðr gluggatjöldin öll, nenia á hornglugganum.
Síðan fór hún inn í herbegi sitt, og klæddi sig
útferðar; og klukkan níu fór hún svo út
urn hliðardyrnar. —
“Fred,“ sagði hún blíðlega, og svo heyrð-
ust hljéðlegir hrestir, eins og af kossum, og
eitthvert hljóðskraf, og svo stakk Fred Har-
mon handlegg hennar undir hönd sér, og þau
lögðu af stað upp eftir strætinu, og gengu
hratt.
Lf þetta var helvlr gálauslega gevt af
M.iude .Stoue, þá er ekki nema sanngjarnt að
t.aka tiliit til þoSa, að hún var komung og ást-
fangin, og var alin upp í suiábæ, þar sem hver
niaði þekti hana og honnar fólk. Ilún hafði
Er þetta sonr yðaf? 59
verið látin sjálfráðað öllu;hvin vareigi alin upp
oftir nýjustu tízku, og var henni því ekki sök
á gefandi, þótt hún þekti ekki, hvað sam-
kvæmt þótti lögmáli tízkunnar í hverri grein ;
en allmargar mundu þær stúlkur vera, er upp-
eldi tízkunnar liöfðu fengið, en eigi vóru eius
blátt áfram og náttúrulegar eins og hún. Hún
átti heinia í smáþorpi vestr í landi, þar sem
hver maðr har virðing fyrir henni og foreldr-
um hennar, einmitt af því að menn þoktu þau
og vissu að þau voru virðiugarverð. Þar vestra
datt enguiu í hug að taka til þess, ef stúlkur
niættu einum eða fleirum uugum piltum á
stræti, þótt þær staönæmdust og spjölluðu við
þá og gerðu að gamni sínu. Það var í öllu
sakloysi gert af stúlknanna hálfu, eins og þær
væru stúlku-hörn í síðum kjólum, og þannig
skildu allir ungir piltar það líka þar; því að
þótt piltarnir þar vestra væri ekki eins sak-
lausir eins og þær, þá gátu þcir þó horft fram-
an í hvcrja saklausa stúlku án nokkurs sam-
vizkubits að því sem liana snerti eða stúlkur á
horð við hana.
Piltarnir þar Utu ncfnilega alt öðrum
augum á stúlkur eins og MaudStone, heldr en
á “hinseginn stúlkur,“ og hefði nokkur piltr
þar gert nokkitð það í orði eða verki, er rýrð
82 Er þetta sonr yðar?
Það hrann eldr úr augum henni þá, skal ég
segja ykkr; hún sneri sór við að manninum
og sagði stillilega : “Þarf að flá hann I Ef
það er aðferðin með ála, þá gerið svo vel að
flá lianu og senda hann heim á hótelið. Kg
má segja liann þahhi horðar þá; óg veit ekki,
livort ég get borðað ála; þeir eru svo hræði-
lega líkir snák im.“ Bátsmaðrinn var himin-
glaðr yfir að geta gert henni greiða, en hún
talaði varla orð við mig alt kveldið.. Allan
næsta dag mátti ég til að vera að smáreka upp
hlátra fyrir liana, eins og óg væri fífl, svo að
bátsmaðrinn skyldi hálda, að þessi hlátrsköst
stríddu á mig alveg ósjálfrátt, og óg gæti ekki
að þeim gert. Ég iield liann hafi fengið þá
hugmynd um mig, að óg væri hálfgeggjaðr.
Ef ég fékk fisk á krókinn, varð ég að reka
upp hlátr. Og ef of langt varð á milli þess
að “það tók“ lijá mór, þá leit Maud til mín,
til að láta mig vita, að nú væri komiuu tími
til að reka upp hlátr. Ef hún kvartaði um
það væri heitt, þáhló ég; og ef móðir hennar
bað mig að beita fyrir sig öngulinn, þá hló ég
undir spreng. Ég mátti til annað hvort að
hlæja eins oft og Maud vildi vera láta, eða
verða í ónáð hjá henni; því að hún vildi
endilega sanufæra hátsmanninn um, að mér
Er þetta sonr yðar? 55
gerir sig óðan og uppvægan — og það gerir
hann auðvitað, í þeirri von, að tryggja dóttur
sinni svona óviðjafnanlegt gjaforð—, þá láttu
hani>um fram alt ekki þoka þér, ekkium eina
hárs hreidd.“
Það var auðséð, móðir Fred’s hafði þá við-
tekuu tízku-skoðuu, að það væri skylda ungr-
ar stúlku að laga eigi að eins lunderni og
hreytni sjálfrar sín, heldr og að gæta hegðunar
unnusta síns; og ef henui skeikaði í einhverju
að hafa fulla stjóru á lionum, þá hefði hann
fylsta rétt til að misbrúka ást hennar og traust,
og þyrfti hvergi að blvgðast sín fyrir. Ef hann
væri ekki heiðrsmaðr og snyrtimenni, þá væri
henui um að kenna. Ef hann notaði hlíðund
hennar og traust á honum til að svíkja hana,
þá væri henni um að kenna. Ef hann ynui
hennidýraeiða viðalt, hcilagtog húu tryðihon.
um, og stæði svo eftir einmana ogtáldregin með
afleiðingarnar, þá væri henni sjálfri að eins
um að kenna. í stuttu máli vovu í hcnnar
augum engin takmörk fyrir því, hvað sonr
hennar mætti levfa sér gagnvart stúlkunni
önnur en þau, livað langt hann gæti komizt;
og hann þurfti ekki aðhera kinnroða af neinu.
En stúlkan átti að vera of vitr, of staðföst,
of flekklaus, til þess henni gæti í nokkru