Heimskringla - 04.05.1892, Síða 3

HEIIÆSISZK-lDSrGI-IL^. OG- OLDIIT WlNlSriPEG; 4r. ZDÆ-ÁVl 1802.
liaft einhvers konar skömm á verk-
inu, og fiað veit ég fyrir vist, að
vinum Hkr. sárnaði að sjá [>etta rit
lienni meðfylgjandi, f»ví auðvitað
lenti á henni allr ósóininn. Eg
minnist [>essa ineð hrygð, viðbjóð
og fyrirlitningu. Ejg nl llryggist við
að sjá |>aii koma út i eða ineð blöð
unum, sein er ]>eim sjálfum, ritstj.
og [>jóðinni í heilil sinni til eyðilogg
ingar. Ég élska ísl. blöðin og les
núna G af [>eim og ég hlakka ávalt
til [>eirra daga, soin [>au eru vön að
berast inér i hendr, en satt að segja
snýst gleði mín í sorg og greinju,
beirar éu" verð að svala. lestrarlysn
minni ineð [>ví, er særir hjartanstil
finnimrar inínar, otr mér iiýðr við að
sjá mestu menn |>jóðar vorrar og
[>eirra verk, ef svo inietti að orði
kveða, troðna niðr í saurinn. ()g ég
get ekki annað en fyrirlitið ]>á inenn
sein ern frumsniiðir að [>ví, er s|iill
ir frið og eining inanna á inilli og
]>ar af leiðandi dregr úr félagsleg-
utn franiföruin |>jó ''arinuar.
<)11 uin iiii'innuin er eiginlegt að
hafa einlivern átrúnajs. Saga mann-
kynsins sannar [>að, að [>jóðirnar
hafaekki getað látið sig komast af
án trúar á einhvern guð. Vér vitum
[>að, að jafnvel heiðingjar hafa á öll-
um ölduin með ærnum kostnaði,
smnir hverjir, búið sér til guði, sem
fáfræðin o<r in meðfædda átrúnaðar-
O
fýsn hefir [>rýst peim til. Og [>ar
sem tilhneigingin er svona mikil hjá
nálega öllu fólki til að tilbiðja
guð, trúa á einhvern æSri mátt, þá
er svo sein auðvitað, að guðdóins-
meðvitundin, er býr inst í hugskoti
inannsins, verðr að [>eiin dýrgrip, er
nálega enginn maðr getr áu verið.
<)g pví gefr ölluin að skilja, að nær
þessar helgustu tilfinningar manns-
ins eru særðar. |>á keunir til sviða,
já til svo mikils sviða, að meðal
kraftar mannlegs hyggjuvits eiga
full erfitt með að standast án [>ess
—sein maðr segir—, að bora hönd
fyrir höfuð sjer, f>ó hitt væri oft
betra að hefni sin ekki.
Bg sa«ði hér í byrjuiiiniii, iií bað
vieri náungans kterleikiim og bróBr-elsk-
an, er liefði ktníð mig til atí tala iiér í
kveld, kinið mig til að íninnast á vor
kyrkjulegu málefni, og það v«.r líka satt,
jainvel ('ó máske sumuin kunui að finn-
astað inn í hafi slæðzt dáiítið af aðfinn-
ingum. Bn ég iná fullvigsa yður um, uð
bak sem því nafni mætti nefna, er engan
veginn_í þeirrl meiningu fram sett að særa
tiifinningar nokkurs manns, heldr til ats
sýna fram á, livað það eiginlega só, sem
þarf nð sfleggja, hvað það eiginlega sé,
sem veldr þessu þrefi, þessum óþœgiind-
iieitum, sem allavarðar. Mér riatt ekki
í liug að fara út í nein n trúar-ágreinlng,
efia á nokkurn liátt reyna til aS misbjóða
um lielgustu tillinninguni bræðra
minna og systra, sein nú eða siðar lieyra
þenna ófullkoinna skerf, er ég legg fram
fyrir yðr, iaudar mínir, til íhugunar, vel
ferfi vorri til eflingar. Trúin eðastefna
sú er einn eða annar helirtekifi sér ítrú-
málum, er alt of liáleit, alt of eiginleg,
s.ltof viðkvæm fyrir iijartans fínustu til-
finniugar maiinsins, að við lienni megi
lireyfa með særandi orðum, og hafi óg á
nokkrum stað í þessum fyrirlestri gert
þá hefir það orðið fyrir óaðgætui
og án pessað óg meinti það. Vór hljót
uin að áiita, að liver maSr, er breytir til
um trúarbrögS geri það af því, atS efi,
liefir kviknað í brjóstihans um sannleik
einhverra atriKa í hans fetíratrú. Eu aftr
hefir hann tundið eitthvað þægilegra fyr-
irhjarta sitt, ineí því að breyta til, eitt-
hvað, sem veitir honum meiri friðog sái-
arrósemi, og hvað dugir þá að áfella
hann? Nei,* lofuin hverjum að liafa þá
trú, sem liann sjálfr vill og tilheyra hvaða
kyrkju setn hann vil), en verum samtaka
í einu, þ. e.: að virða liver annan sem
bræðr og systr. Verum samtaka i að
viðhalda friði og eining manna á milli,
verum samtaka í a6 útrýma úlfúð og ill
lyndi, en kappkostum á allan mögul.
liáttað bætasamkomulagið og auka sam-
vinnu þjóðarinnar í öllu því, sem oss er
mögulegt, án tiilits il þess, hvaða trúar-
skoöunum einn eöa nnnar fylgir. En á
hverju skal ait þetta byggja? Þar til
liggr s'iir: Byggjuni á föstum grundvelli,
byggjum á bjargi, svo vor góðu áform
hrapi ekki um koil og verði þannig að
engu. Ég skora ú yð'r, ritstj. ísl. blað-
anna,égskora á yðr vinir mSnir, óg skora
á yðr alla, sem gegniK inu heiðarlega
staifi prestsembættisins og kennarastöð-
unni,ég skoraá alla leiðandi menn þjóð-
arinnar, égskoraíeinu orði á alla ianda
mina, sem þessi orfi mín kunna að sjá
eða iieyra, að byggja á kærleikanum.
Leggjum ávalt kæileikann til grundvall-
ar fyrir lireytni vorri. já, liöfum kærh ik
anu fyrir augununi, livatta lielz.t st iðu
<iða hvaða helzt verkahrings em vór höf.
um að gegna.
Allir kristnir menn meta mikils og í
lieiðri liafa rit þau, er ligiija eftir jiostul-
ann Pál, og viðvíkjaodi kærleikanum seg-
ir liann meðal annars í l'yrra hréfinu til
ICorintumunna, 13. kap.: (lÞó óg talaði
bæði engla og matma tungum, en hefði
ekki kœrieikann, þá væri óu eins og
hljómandi málmr eða hvellandi hjalia, og
þó ég hefði spádómsgáfu, vissi alla leynd-
ardóma og hef'Ki a'ls háttar þekkingti,
hefði trú svo inikla, að óg gæti iiutt
fjöll, en hefði ekki kærleikann, þá væri
óg einskis verðr, <ig þó égbitaði niðr ail-
ar eigur mínar handa fátækum og lóti
jafnvel brennamig, en hefði ekki krer-
leikann, vreri þafi mór til einskis gagns.
Krerleikrinn er umburfiarlynlr, góðvilj-
aðr, ekki öfundsjúkr, ekki hrokafullr,
gerir ekkert ósœmilegt, er ekki sórplæg-
iun, ekki reiðigjarn, tilreiknar ekki illt,
gleðr sig ekki af óróttvisi, en samgleðst
sannleikanum, er þagmrelskr, trúir öllu,
vonar alt, umber alt. Iværleikrinn fellr
aldrei úr gildi”. Og enn frerar segir liann
í niðrlagi kapítulans: „Enn þá er þetta
þrent: trúin, vonin og kærleikrinn, varan-
legt, en af þessu er kærleikrinn mestr”.
Með þessum ortSum postulans er ljóslega
sýnt,að trúin án krerleika er einskisvirði,
og að deila um trú án kærleika er and-
stygð fyrir guði, þvi guð er krerleikr,
segir Jóh. Þess vegna er hver sá sem
iiefir krerleikiinn búinn að ná lifsins full
komnasta takmarki, iífsins rekstu gœðum,
því kærleikrinn er, eins og HenryDrllin-
mond kemst afi orði, mestr i lieiini.
PÓLSKT BLÓD.
(Þf/zk-pólsk sugtt þý(hl).
það, er lagði þáskyldu álierSar honum,st!
liœtta hamingju sinni fyrir ()nnu Reg-
ixu sakir? Sjálfur svaraði liann þeirri
spurningu á þessa leið: Samvizka mín
og sómatiifinning. Janek Proezna berst
met! lífi og sál fyrir marki, er liann liefur
sett sjer. Látum fara sem fara vill, en
eg er með þjer, Anua Uegina, og ryð
öllu því frá, er-vill vaxa þjer yfir höfuð,
jafnvei þó ak jeg sjálfur kunni að fara
með liamingju míua.
Gekk nú Grower foringi inn brosandi.
,Hin konunglega tign verður hjá yður
klukkan fimm, bezti greifi, og bað hann
mig að fœra yður krerar þakkir sínar’.
Þetta var mikill ljettir fyrir Janek.
Tók hann í liönd aðstoðarmannsins og
liorfðií augö lians.
,Lofið mjer að sjá svo um, afs lijálm-
ur prinslns og annatí tleira verði sent
heim til mín. Þafi kann, ef til vill,
að dragast, svo að iiann verði að íara
beina leið fri injer til veizlunnar’.
,Prinsinn var sem opin bók gegn yí-
ur, Proczna’, mælti Gower vingjarnlega.
Jeg get alls eigi ráðið, livernig á þessu
stendur, en lofa að gera eins og þjer
viljiit’.
Þegar Proczna gekk ofau liallar-
tröppurnar, var svipur lians giaðlegur og
brosandi.
XX. KAP.
Proczna-stóð i eiuum af sölum gesta-
herbergisins; birtan frá gashjáimunum
fjell ijómandi á hina skíru málmskildi og
liin silfurbúnu smábyssu-hylki og á hin
gimsteina settu sliður daggarðanna og
hinna tyrknesku sverða.
Hann leit á klukkuna. Enn þá voru
sex mínútur eptir þar til priusinn kæmi
Proczna vis. i að hans ki'nunglega tign
var alkunnur fyrir hina hermannlegu ná-
kvæmni sína og var því nœsta rólegur. En
þó var ekki laust vifi, að hann finndi til
einhvers óróa, er hann gekk aptur og
fram um gólfi'K og við og við hugsandi
virti hanrt fyrir sjer eitt dýriudis-vopn
ið. Það vareins oghatin langaði til ii'K
rif |a upp fyrir sjer atburði þá, er á ein-
hvern liátt voru tengdir við það. Vopn
þessi voru að vísu ekki svo mörg að töl-
unni til, en þó nmndi sá, er skyn bar á
slíka hluti, haft gaman af að skoða. Var
nú mjögkomið undir því, hvort prinsinn
var einn þessara manna. Um fram allt
reið mikið á því, að hindra prinsinn frá
að fara a]>tur til liallarinnar, til þess að
hjóða hinni kreru litlu konn sinni góðar
nœtur, því þá var mjöj" óvíst, hvort af!
hann kæmi aptur það kvöld.
llastarlegur roði litaði enni ,'aneks
og liönd lians titraði litið eitt, er liaun
tók hið ilmandi brjef, er Leonie hafði
tiýlega sent lionum.
,Jeg held varia’ reit hún, ,að það
verðitil nokkurs að tefja fyrir prinsin-
um, me* því ats sýua honum vopuin, því
lijer er við mann afi eiga, sem heiir úr í
stað hjarta i brjóstinu. Vitið þjer, að
þjer eruð of einfaldur, og jeg hefi því
hjartanlega hlegið aJS yður, minn litli
lukku-prins! En þjer getið þó rejrnt það
Jeg mun verða hjá Kany og liafa mín
ráð, ef prinsinn kynni að sleppa úr greip-
um y.'ar’.
Erfiherrann að Proczna beit á jaxl-
inn og fleygJSl brjefinu inn í eldinn.
Ileyrðist þá vagn koma úti fyrir
dyrum gestaherbergisins og fljótt fótatak
heyrðist í göugunum. Stillilega og ein-
arðlega gekk Proczna út í framherberg-
ið, til þess að taka á móti prinsinum.
August Ferdiiiand virtist að vera í
mjög góðu sknpi.
.L?yfiS mjer nú fyrst, bezti greifi, að
spjalla við yður uinstuud, áfiur en jeg
fer að l.ta á vopn yðar Mjer er líkt var-
ið og einbúatium á Marks-Riff, er stötSv-
iði farfuglana, til þess að þeir skýrðu
honum frá því, hversu liti út þar er þeir
kremu frá’.
’Ef að Marks-Riff liggur iijer upp í
hinu norrreua œttlaudi, þá er jeg sann-
fœrður um, að svölurnar hafa byggt
hreiður sín undir þaki einsetumannsins’.
Prinsinn settist hiægjandi niður.
,Kann vera um stuudar sakir. En
þegar stormurinn fer að hvína, tijúga
þrer burt aptur. Si er syngur líkt og
þjer, Proczna, söngva lóngunar, mun
brátt snúaaptur til suðrænna heimkynna.
,Jeg er Pólverji, yðartign’.
,Já, eptir skírnarseðlinum. Hinn ytri
maðui yfSur er nX eins huistur um sál
listamanns, en tnin hefir fyrst lypt sjer á
til tiugs á Italíu og í Parisarborg’.
Meðal alþýðu lifir saga sú, að pólskt
blóð aldrei segi aflieudis sjer’, svarafi
Proczna og brosti nicð sorgarblífiii. ,Eins
ogsegulnáíin af leyndum krajiti óvitandi
dregst til norfSurs, svo bindnr og ein
liver hulÍBii máttur Pólverjann við rett
land lians, hvert sem örlögin kunna að
bera hann um keiminn. Þó að jegfyrst á
fuRorfiins árum liafi Irert liið pólska máJ,
rennur það þó vitSstöðulaust frá vörum
mínum og lætur jafuljúft í eyrum niíti-
um,sem væri þatS móðir mín, ertalaði til
mín’.
,Já, þaðerafþví, að þjer vitið að
þjer erutS af pólskum rettum. Það er í
myiidiinaruflið er optlega dregur menn á
tálar’.
Listamaðurinn fer jafnan eptir hug-
hoði sínii, en jeg geii það eigi. Hugur
minn dvelur jafnan í hinum norrrenu
heimkynnmn sínum’.
,Og því njótum vjer nú góðs af þvi
núna’, mælti Augus Ferdinand brosandi.
ViðræAur þeirra viku íní að öðru
efni. Prinsinn talaði um stund við Go
wer foringja og reis svo á iœtur til þess
að líta yfir vopnasafnið. .
August Ferdinand gekk að borðinu
og leit fljótlega yfir safuið. Tók liann
eina skammbyssuna og virti liana ná
kvæmlega fyrir sjer og mrelti: ,Það er
ekki neitt glingur er þjer eigits lijer og
verðið þjer því að beiðbeina mjer, er við
lítmn ytir safnið’.
(Vissnlega innn jeg gera svo ineð
leyfi yðar tignar, því þiX eru eivi vopn-
in sjálf, lieldur sögur þeirnt, sem nntrk-
verðar eru’.
.Það er ágrett! Þa retla jee að byrja
á byssu þes-ari, er mjer virðist að vera
fremur einkeiinilegn tilbúin’. i’ioczua
reyndi sf! spenna boginn og spurði, hvort
liann hetðl rejuit atS skjóta með henni?’
,Já, jeg hef svo, yðar tign, en jeg
verð að játa, að jeg er ekki mikill skot-
maður. Jeg er að eins söngmaður og
reiðmaður, en afi öðru leyti er mjer fátt
til lista lagt. Þessi skammbyssa var mjer
gefin af hertoga de Valence, og liafði
liann nnnið liana í veðmáli um (lGoutes
d’ or”.
(Jeghef heyrt, þásögu, erolli hinum
góða Ilecheiberg þriggja svefnlausra
nátta’.
(Svo virðist sem Ileehelherg vilji
eigi láta sig, en hregast mun verða að
skeraúrþeim ágreiningi, ef yðar tign
þóknaðist að reyna vin þetta; mundi
mjer þykja það mikill lxeiður, afi geta
bofSið þýzkum ]irinsi og hershöfðingja
að drekka úr bikar, er staðið liefir á
borðum eins hins mesta keisara’.
Ausust Ferdinand hneigði vingjarn-
lega höfuðið. .Þigirja mun jeg það,
lierra greifi: þykir mjer gaman að reyna
vínyðar og eigi sízt, er |>að er fram borið
í svo frægum bikar’.
Proczna hneigði sig liýrlega. Gekk
svo að dyratjaldinu og benti þjóninum.
Fór hann svo með mikilli kurteisi
að sýna priusinum vopna-safnið. Voru
nú hin ýmsu vopn reynd og spunnust út
af þvi margbreyttar og djúpvitrar við-
rreður.
Vítiið freyddi í liinum háu skyundu
glösniu, blaleit reykjarský liringnðiut
upp frá vindUinutn og lúö fyrirmann
lega frjúlslega viðlllót Piocziim sýrdi live
vannr hann var að fagna huhlri mönuuin
í húsum sínnm.
A 'gnst Ferdinand var mjög glaður
og þótti mikið til vopnanna koma, því
að hauu var mikill veiðimaður og nafn
frregur skotmaður.
Voru nú sett. sk< tfæri og gerður
skotflotur nm b eði herbergiti. Var
stundarkorn verið i.'X þessu, en á meðan
skemti stjúpsonur Dynar greifa gestum
sínum með margs koimr söguin.
En við og viðleithann á hina gyltu
úrskífu og brjóst hans reis og fjeil af
þungum audardrœtti. Enn þá var eptir
fjórðtingur stundar. August Ferdinand,
sem ætið koir. í tækann tíina, var þogar
orðinn of seinn til liátiðarinnar á sam-
komu storskotalifisins. En á hvern liátt
átti liann nú að tefja fyrir lionutn? Prins-
inn hafði nú skoðað vopuasafnið og leit
spyrjandi til Gowers.
,Húsyðar virðist verafullt af sjald-
sjeðum gripum, bezti greifi’, mælti haun
brosandi, og leitum leií! á lítið kver, er
Proczna af einhverri tilviljun rak oln-
bogann i, svo að þafi fjell niður af liljóð-
færinu.
(Þetta gulrau'Sa kver eref til vill
einn hinn mesti dýrgripur innan þessara
veggja’, mælti Proezna. (Er það eitt af
handritum ('hopin’s sjálfs’.
(Er það svo? Gerið svo vel að lofa
mjer að sjá það’. Proczna rjetti út
höndina, en sneri sjei um leið að glugg-
unum og hlustaði. (Rignir?’
Gower gekk að glugganum. (Já,
fjarska misið, yíar konunglega tign’,
inælti hann.
jÞatter liraparlegt! Jeg sendi vagn-
inn lieiinleiðis' því jeg ætlaði a-fi ganga
aptur til hallarinnar i þessu góða veðri.
En vel á áð minuast, bezti Gower, það er
líklega mál komið afi haldn af stað. Hef
jeg lofað, herra greifi. að konia til
l>oniiiiion of Canada.
iöylisjarflir oteypis fyrir iljonir maia
200.000)000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábœrlega frjóvsamur jarðvegur, næglS af vatni” og skógi
>g meginhlutinn nálægt járnbrautuin. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í II IX II FIS.JO VSA.H A BELTI,
i Rauðár-diilnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umliverfislio-gj-
tndi sljettlendi, eru feikna miklir llákar af ágætasta akurlam-ii. engi og beitilandi
—hinn víðuttumesti fláki í heimi af litt byggðu landi.
r
Malm-uama land.
Gull, siltur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi;
ddiviKur því tryggður um allan ahlur.
JABXKKAHT F K .4 HAFI TIJ„ H AFS.
Janada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viK Giand Trunk o<r Inter-Coloniai braut-
ruar mynda óslitua járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada tii
Syrrahafs. Sú liraut ligirur nm miðhlut frjóv*a,na beltisins eptir því endiiöngu <ig
nn hina hrikalegu, tignariegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um kiu
mfnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
II e i 1 n æ m t* 1 o p t s 1 a jj .
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
ámeríku. Ilreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljireinsogsunnarílandinu.
SAJIBAXOSSTJOltX' IX I CAXAOA
zefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömium og hverjum kvennmanni sem hefur
fynrfamilíu að sjá
. 1 <5 O e li r n i' ii 1' 1 a n tl i
Uveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á iandinu og yrki það.
V þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar oe
ijálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLEXZKAR X7 Y L F X I) II K
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum
Þeirra stærst er NYJA ISLAND liggjandi 45-80 milur noröur frá Winnipeg á
/estwr strond Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fjarlæ’gð
■r AIJ IA\A1 NS-K 7LENDAN. báðum þessum nýlendum er mikið af ó-
aumdu landi og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
frn.n^V , iiLKNDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞINQ-
VALLA-A YI.KNDAN 200 mílur í norðvestur frá Wpg., QIPAPPKLI.K-NY-
LENDA.N um 20 mílur suður fráÞingyalla-nýlendu, ogÁLBERTA-NÝLÉNDAN
tm 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í siðast-
töldu 3 nylendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
ttm það:
Tiioinas Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENl
'tJdo
15. I
15;»1 <1 xvinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
1)0M. GOVT IMMIQRATION OKFICES.
AVinnipcji, - - - Canada.
ZB^A-XjIDTTIEÍ.
aldýðubdðin.
Verzlar með Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og ieirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. 1 O prc. afsláttur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út í hönd.—Bændavörur teknar sem peningar, —Komið eiuu sinni til
okkar, og þá komifi þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
G. W. CIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANGE. STOFNSETT 1779.
Guardian of Enoland, Höfuðtaóll.%87,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll.. *10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll.. * 500,0(X)
InsuranceCo. of N. Ainer. Philadelphia, U.S. * 8,700,000
AOAL-UMBOD FYRIRÍ MANITOBAaNORTH-WESTjJERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 OC 377 MAIN STREET, - ■ - WINNIPEC
Er þetta sonr yðar?
ið samt eða míð aftr stöðu sinui í félags-
lífinu; en fátækr maðr altlrei.
Ured vissi nú með sjálfum sér að þ.'ð
hreytðu sér af og til hjá honum ýmsar skoð-
anir, sein vóru í fuliu ósamræmi við félags-
tízkuna, og hann lann, hve sætt það mundi
að þora að luta þær í Ijósi.
Maud var auðug.
Innst í sálardjúpinu hafði oft soðið í
l'red yfir því að vera af stóðu sinni sídæmdr
01 að Iiræsna og drepa niðr sínum sönnu
tilfinuingum.
Maud var auðug.
Hann hafði verið vestr í lamli einu
sinni eða tvisvar áðr, og hafði verið svo
settr þar, að liann hafði dirfzt að tala og
breyta eins og lionum hjó í hrjósti ; hann
liafði vogað að láta í l jósi sínar sönnu hugs-
anir og tilfinningar (að svo miklu leyti som
hann gat verið viss um að hanu hefði hugs-
anir og tilíinningar, som væru sjálfs hans
en ekki utanaðlærðar) ; 0g honum hafði
fundizt þetta in mesta nautn. Uonum haiði
fundizt hann vera eins og Uý vei..i; stæi-ri,
sterkari og fastari á fótum; (,n svo hafði
tnóðir lians á eftir sannfa*rt Iiauu uin, að
þetta mundi hafa verið eins konar stundar-
Er þetta sonr yðar? <>7
brjálsemi, sem ytir hann hefði komið ; og
að það væri alveg óhugsandi að nokkur maðr
í hans stöðu í fiálagslífinu og tneð hans
raontun, Jielði í rauninni slíkar skoðanir,
et liann vreri með sjálfum sér—skoðanir,
sem væru gftgnstæðar öllu, sem viðtekið væri
í fólagslífinu og séra Highchurch gæti aldroi
fallizt á að neimi leyti. Það var því orð-
ið að vaua fyrir Frod að vantreysta dóm-
greind sinni og hyggjuviti, og efast um,
að hanu væri með öllutu mjalla, þegar.hann
fann hreyfa sér í hrjósti sínu einhverjar
þrer skoðanir, sem ekki höfðti svo að segja
undirskrift og inusigli hans andlegu forráða-
manna; því að hann var orðinn svo vanv
að honum væru gefin altilbúin þeirra and-
logu föt til að fara í, og hann var orðiun
svo fast sannfærðr tnn, að of hreytt væri á
þeim einutn saumsting, einum hnappi, einni
fellingu, þá hlyti það að varpa vanvirðu
á lians andlegu nekt.
Einn eð;t tveir af vinum þeirra höfðu
að vísu leyft sér þá andlegu nautn að traðka
dálítið fólagslílsins tízku og skoðunum, og
þeir höfðu sloppið óskemdir frá því; en
<0 Evþetta sonr yðar?
skýrði móður sinui frá trúlofun þeirra rétt
þá að sinni. Hann hað hana að halda trú-
lofuninni leyndri að sinni, eða láta hana
ekki verða á anuara manna vitorði en þeirra
tveggja og foður hennar. Föður ‘Maude lík-
aði þetta ekki, eu hann hugsaði ekki mik"
ið út í þvð þá fyrst í stað. Fred liafði
líka komið svo hlátt áfratn og hreinskiln-
iálega til hans, sagt lionum frá, að lianu
elskaði Maude, og beðið um samþykki hans
til að mega gauga að eiga hana, undir eins
og nauu vreri húinn að ljúka háskólaprófi
sínu og liefði fengið fasta stöðu. Mr. Stone
hafði sagt., að það væri undir Maude kom-
ið, hvort húu vildi hindast heitum við hann
upp á þessa kosti. Þav með var því máli
til lykta í'áðið. Fved vissi, auðvitað, hvað
íótt væri; og móðir lians var svo heilsulaus;
það var eðlilegt að hann vildi ekki trufla
hana með þessu rótt í svipinn. Þ.ið var
auðskilið, að hver móðii' mundi hafa heldr
ómuu á að heyra að drongrinn sinn vreri
orðinu ástfanginu af einhverri stúlku og
vildi fara að kvongast, ekki sízt- ef lnín
þekti nú stúlkuna alls ekkert fyrirfram.
Þau ætluðu að híða, ef á þyrfti að halda,
þangað til liann hefði fengið einhvorja stöðu,
Er þetta sonr yðar? G3
vreri þessi hlátrsköst ósjálfi'áð, svo að haun
skyldi ekki halda að ég hefði verið að hlæja
að honum. Móðir hennar hefir jafnan síðan
haft dálítinn grun um, að óg mundi vera hálf-
gert fífl; en hvern skrambann gerir það! Maude
er orðin alsátt við mig aftr. Ég skal segja
ykkr það, það er stúlka sem segir sex.“
“Hún er ljómandi gull,“ tók þá annar
undir.
Þeir vóru margir saman ungir menn, er
vóru að rreða um þetta, og á svalpallinum
framan við hótelið vóru margir ókunnugir
menn við, er heyrðu á tal þeirra.
Eiun á meðal þeirra var Fred Harmon
Uann var þá að eyða sumarleyfi síuit þar hjá
Harvey Ball, og hann einsetti sér þá í stað, að
hafa dægrastytting af þessari stúlku. Það
var auðheyrt á öllu, að allir ungirmenn þarna
í þorpinu vóru ástfangnir af henni. Forvitni
hans vaknaði. Það gat ekki verið torvelt að
komast í kynni við hana. Vinr hans Harvey
Ball hafði verið henni nákunnugr frá hlautu
harnsheini, svo að það þurfti ekki annað en
nefna við hann að gera þau kunnug hvort
öðru.
Það leið ekki á löngu þar 'til Fred Har-
mon var sjálfr orðinn ástfanginu af henni, og