Heimskringla - 04.06.1892, Blaðsíða 3

HUEIIMISIKIIFLIIINrG-nUYN OGr OH.3DI3ST WHsTlTIPBG; 4. JUlsri 1892.
CARLEY BRO’S.
HIN MIKLA KLÆDASOLUBUD
458 MAIN STR. 458
HJER UlYl BIL BEINT A IVIOTI POSTHUSINU.
Nú er einmitt sd tími yfirstandandi, er þér eigiö að kaupa föt þau
er þér þarfnist fyrir, og auðvitað er sjálfsagt að verzla þar, sem fást [>æði
beztar vörur og ódýrastar. Og af því að vér búum sjálfir til klæðnað þann er
vér verzlum með, getum vér sparað það sem klæðagerðarmenn leggja alment
á verkið, og erum því fœrir um að selja yðr fótin eins ódýrt og klæðasölubúðir
fá þau í innkaupi. Vér höfum allar mögulegar tegundir af fatnaði svo sem
Haldgóð og lagleg slitfót, og allar tegundir af fínum tízkufötum. Allt með
mjög góðu verði. Hattabyrgðir vorar eru liinar langmestu sem borgin hefir að
bjóða. Vér höfum íslending í búðinni, sérstaklega vegna
urgangsfatnadnr I
verd
íslendinga.
Enginn
sama
Látið ekki bregðast að koma til
fyrir ííllíi !
CARLEY BRO’S
POLSKT BLOD.
(Þýzfc-pólsk sa(/a þýdd).
Ed Proczna sá hvaö henni bjóíbrjósti.
,Það er auðvitað afS pjer getið feng-
iö báfta miðana, hvenwr sem þjer viljið,
en með e i n u skilyrði’. Hann tók upp
vasabók sina og miðana.
Leonie rjetti þegar í ósköpum út
liendurnar. ,Fáið mjer—jeg lofa öllu!
En hann stakk miðunum aptur niður.
,Höfum hrein skipti, baronsfrú. Leyfið
mjer að biðja yður að fá mjer í skiptum
hinn óliappasæla miða, er Anua Regina
reit yður út af Marcliese de Branca’.
^Hvaða gagn getið þjer haft af þeim?’
heyrðist eins og hvás frá vörum liennar.
,Þeir hafa allmikið gildi fyrir mig,
en því meiri fyrir Branca’.
Hún fleygði höfftinu aþtur á bak
með illskn hlátri og virti hann fyrir sjer
með hæönissvip.
^Núskil jeg. Nú opnast augu min
Og þjer dirfist að tala um uppgerðarleik
vils migi’
Lá nú vRS að Janek færi aft brosa, en
svaraði att eins. ,Það er nú orðifi svo
framorðið, barönsfrú. Ef að vitt eígum
að hafa skipti, þá....’.
,Þatt kann nú að vertta heldurörKugt,
því bvíið er að brenna miðana fyrir
löngu’.
,Það er leiðinlegt, en vera má að yð
ur kunni að takast að ná þeim úr ösk
unni. Jeg skal bíða i fimm mínútur’.
,Þjer «tlið ef til vill að verða hjerna
í nótt?’ sjiurði hún með óendanlegum
biturleik.
,Hvers vegna ekki? Jeg hefi boð
yðar svart á hvítu’.
,En fyr lœt jeg grýfa mig, en að fá
yður miðaua’.
,Nei, það munuð þjer varla gera. En
þá eiuu sinni, baronsfrú, annaö hvort er
nú, fáifi mjer þessa miða, eða annars fer
söngma'fiurinn Janek Proczna rakleiðis
til forseta von Gartners,—Að embættis-
manni með eptirlaunum, illa þokkaðri
ekkju eða skilinni konu, kveður jafnan
Hver á
lítið í þessum heimi. Það kynni því að
vera bezta ráðifi fyrir yður, að kjósa af
tvennu illu það sem happasælast er’.
Barfiist hún nú um stund vifisjálfa
sig í máttvana æði. Leit svo upp og
spurði skyndilega:
,Lofið þjer mjer pví upp á æru yðar
og trú, að eyðileggja miða þennan?’
,Innan 24. klukkustunda’.
,Og að enginn mafiur fái nokkra
vitneskju um það?’
,Jeg lofa því’.
,Og að tilvera hinna blaðanna verði
og hulið leyndarmál okkar á milli?’
,Jeg legg vifi drengskap minn’.
Leonie dró þungt andann og reikaði
yfir að skrifborfii sínu og lauk þar upp
leynihólfi.
.Lítiðá! Takifi þá!’
(Eru þeir hjer allir?’
,Já, allir’.
,Jeg þakka yður. Hjer hafið þjer
dansspjald yfiar og miða Flanderns.—
Nú erum við kvitt---------’.
* * *
Xenia sat á lágum stóli fyrir framan
arninn í herbergi sinu, hafði hún hvít-
ann kniplings-herðadúk um hinar beru
axiir og studdi fótunum á höfuð gráleits
bjarnarfelds.
Hún hafði þegar búið sig og farið
var að kveikja í sölunum og söogher-
bergjunum.
Proezna var nýkominn. Ilaffii liann
meö auðsærri viðkvæmni tekið í hönd
systur sinnar og sezt svo við hlið hennar
hjá hinum snarkandi eldi.
,Þjer hafifi þá líklega fyrst verið hjá
Drach frænda?’
Hann starði á eldinn og hneigfii
þegjandi höfuðið.
,Jeg hefi þau boð til yðar, afi þau
getiekki komið. Clara frænka er las
in af þessurn eilífa höfuðverk og’—liálf-
gjört liros ljek um varir hennar—,af þv
afi Donat eigi heldur getur komið sakir
embættisanna, þá hefir Becky komið til
hugar að vera kyr hjá mófiur sinni’.
Xenia leit upp með leiðinda svip:
4Það er verra! Hershöfðingjafrúin er
eigikomin aptur úr ferð sinni.
nú að ganga um beina?’
,Þjer!’ Það verður eigi að því gert.
August Ferdinand getur lieldur ekki
komið lijer í kvöld. Hnfa nokkrar kon-
ursent boð, að þær ekki gætu komið?’
,Frú von Ilofstraten hefir skýrt frá
því, að hún værí veik, en það liefir eigi
skjeð þrjú síðustu árin’.
Proczna laut höfðinu. ,Jeg skil.
Hin góða Hofstrateu erágætiskona; hún
er jafnan fú» á afiþóknast, vinum sínum.
Beztu vinir mínir koma þvi eigi í kvöld’.
Það var eins og að liann gleddist yfir
þessu.
.Baronsfrú Giirtner kemur í stað
þess og verður aðbæta hina upp’.
Haldið þjer það?’ mrelti hann h!ægj-
andi.
Xenia leit alvarlega á hann. ,Þjer
eruð svo skrítinn Janek. Hafið þjer
fengið slœinar frjettir?’
,Jeg er enn þá að hugsa um atvik
eitt, er bar fyrir mig í g.erkveld’, svaraði
hann. Jeg veit að jeg breytti rjettiiega,
en þó er eigi laust við að jeg liafi sam-
vizkubit’.
,Hvers vegna?’
,Af því aðjeggeröi breyskleika að
mótstöðumanni mínam og hefi orðifi að
berjast með þeim vopnum sem karlmað-
ur sjaidan notar’.
.Jeger sannfærð um að þjer höfðuð
eigi annars kosta’.
Hann tók um hönd hennar og bar
hana upp að vörum sjer.
,Jeg þakka yður Xenia, að þjer sýn-
ið mjer svo mikið traust. Já, þjerliaf-
ið rjett að inæla, jeg hafði vissulega
ekki annars kosta. Veiðimafiurinn get-
ur eigi hlíft dúfunum, ef að þær kroppa
í augu liinnar konunglegu arnar.
Eldurinn blossafii upp og kastaði
skæru skini yfir hið gulljósa höfuð. Það
var eitthvað glefii blandað í rödd Xeniu,
erhún mælti:
,Jeg skil eigi hin huldu orð yð»r,
Janek, og get ekkr þýtt þau, en þó er
jeg fylliiega sannfærð um, að þessi hönd
aldrei muni nota þau vopn, er eigi eru
henni samboðin, að Janek Proczna eigi
fylgir Öðru merki en því, sem borið er í
baráttu fyrir því sem er sæmilegt og
rjett’.
Skjálfti fór um fingur þær, er nú
voru lagfiar á handlegg hennar og með
eidlegum svip leit hann í augu hennar.
,En ef að nú þetta merki skyldi
biakta í fylkingum hinna pólsku upp-
reistariuanna og ef að nú Janek Proozna
skyldi fleygja t'rá sjer liinu þýzka sverði
og þrífa ljáinn?’
Hún ljet augun aptur og þrýsti liönd-
unum að brjóstlnu.
,Þó að Janek Proczna gangi í lið
uppreistarmanna’, mælti hún stillilega,
þá veit jeg að það er eklti nokkrum
ósamboðið og að baráttan fyrir frelsi
Pólens ekki er hafin af illum hvötum,
jn er háleitt verk, er hver lieiðarlegur
maður mætti berjast fyrir’.
^Xenia! Það var eins og kall ósegj-
anlegrar sælu’. Proezna stökk á fætrr
og studdi sig við stólbríkurnar. ,Nei,
enn þá er Polen ekki tapað!’ Hann kné-
fjell fyrir henni og leit upp til hennar
einsag dýrðlings-líkneskis. 4Guð blessi
yður fyrir þessi orð, Xenia! En ef að
nú allur heimurinn skyldi snúast móti
uppieistarmönuunum, ef að þessir menn
skyldu áfella Pólen og hina hraustu
syni þess, ef aS þjcr skyiduð standa ein-
ar með sampíningu yðar, með hinni
þrælbundnu þjóð?’
,Nei Proczna, það mnndi jeg eigi’,
ivaraöi hún, og brosti himnesku brosi-
. Allir þeir er hrifist geta af dýpri tílfinn-
ingum munu hugsa umvelferð Polens’.
Gat liann nú varla stilt síg lengur.
,Hjörtu mannanna eru sem hálmstrá fyrir
vindi. Hefðuð þjer þor til þess að segja
skilið við hið umliSna, ef að svo skyldi
fara afi þess þyrfti með, afi því er ó-
komna tífi snertir’.
Andlit liennar varð lítilsliáttar fölara.
,Jeg vona til guðs, að eigi komi til
þess, Proczna.
Höfuð hans leið mæðulega niður að
brjóstinu. Enn þá sá ipinn lítifi eitt áf
sora í hinu hreinsafia gulli og einnig
hann varð að bræfia á burt úr hinum gló-
andi loga ástarinnar, fyr en inynda
mætti hinn gullna liring trúnaðar, sam
hvorki hefði upphnf nje endir.
Búið var að ljúka upp sölunum,
hinn venjulegi litli liópur var þar saman
komin og myndaði hina marglitu um-
gerfi um hina ástúðlegu Önnu Reginu.
Baronsfrú Gitrtner kom heldur seint.
Nokkru síðar Kom prinsessan og var
greifafrú Kany með henni. Gekk hún
að vanda sínum til húsfrúarinnar og
rjetti henni liöndina.
Proczna hafði beiðst þess að frestað
yrði söngnum þar til seinna um kveldið.
Var nú rætt um stund og þar næst gengifi
til kveldverðar. Prú Leonie var tiltak-
anlega föl í hinum svarta silkiklæfinaði
sínum. Þrátt fyrir allan lit, mátti sjá
djúpa skugga umliverfis augun.J Var ein
hver gremju og beiskju-svipur yfirhenni
og greifafrú Kaný, og var sem báðar
frúrnar hefðu algert gleymt stjúpbróður
greifafrúar Dynar.
Afi kveldverfii loknum, sagði Leo-
nia með míkilli fyiirlitning frá hinum
sifiustu frjettum af hinni pólsku upp-
reist og virtist eigi geta valið nægilega
vansæmandi orð, til þess siðferðislega að
hnýta í uppreistarskrílinn. Þegar bar-
onsfrúin þagnaði, tók Proczna tíl máis
óg brosti háðslega:
,Þegar mjer fyrlr nokkrum ^vikum
STÖR SALA A BANKRUPT STOCK.
A öruinar nýkomnar frá Montreal.
——SELDAR FYRTR 60cts. Á DOJ.LARNUM í-------------
BLUE STORE, 434 MAIN STREET.
Fín blá ullarföt, |20 virði, seld fyrir $12,50
Fínskozkullarföt,$18virði, “ “ $10,00
Skozk ullarföt, $8,50 virði, “ “ $ 5,00
Fínar buxur $5,75 virði, fyrir 3,25. | Karlmannaskyrtur 50 cents og yfir
Rubber-regnfrakkarfyrirhálfvirfii. | Barnaföt fyrir liálfvirði.
Hattar og alt sem að fatnaði lýtr, og allar aðrar v.örur afi sama hlutfalli.
Gleymið ekki stafinum : THE BLUE STOBE.
A. CH EVRI ER.
NEW MEDICAL HALL,
563 9IAIN STBKET, IIORN A BcHlLLIAM.
----Ný yf og Meðul,----
ILMVÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUREINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftuin er sérstaklegt athygli gefið^j^J
HEIMSÆKIÐ OSS.
Telepliono 64t». p. o. ltox «y.
Offlce and Yard: Wesley St. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Oíflces.
GEO. H. BROWN & CO,
Timbur, Latli, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
558 M4IN STREET.
Næsteftir spurningunni um að prýða
til hjá sér innanhúss, verðr þýðingar-
mesta máiið á þessari árstíð um GÓÐA
SKÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að
fylgjast að á þessum tímum, ef afigengi-
I legt á að vera. Ef þú^þarft afi kaupahér
ST GVKL og SKÓ, KOFFORT, og
HANDTÖSKR, þá kemr þú í engabúð,
sem iætr sér nægja eins litinn söl í-sóða,
eins og vor búð,ef þú ertáskrifandi þessa
blafis,'segifi osstil, er þér kaupið af oss,
hvort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér
bezta verð.
FASTEIGNASOLU-SKRIFSTOFA.
D. CAMPBELL & CO.
415 Main Str. Winnipeg.
a
því
að alt bendir
er
á að fasteignir
stigi ad
— S. J. Jóhannesson special-agent. —
Vér höfum fjölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjörn
veittist sá sómi að kynnast yður barons- u8tu horgunar-kjörum, fyrir vestan Isabel tSr, fyrir norðan C. P. R. braut og
„„„ uðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti tími til ad
fru, vorufi þjer mjog hrifnar af Pólen og ^ kftup á 16ðum Qg hÚ8umi
baruð mynd Augusts hins sterka á brjósti mun með næsta vori.
yðar. Hatið þjer nú skrinlagt hana?’
Leonie virti hann fyrir sjerfrá hvirfli
til ilja og kreisti aptur augun.
,Jeg veit saunarlega eigi, hverjar
skoðanir yðar kunna að vera, að því er
snertir pólsk mál’, svarafii hún, ,en þar
sem eplið fellur sjalian langt frá eík-
inni, vil jeg eigi særa tilflnningar yðar
með því að játa spurninguyðar’.
,Þjer eruð auðvitað allur á sama
máli og landar yfiar’, greip nú greifafrú
Kany mjög gikkslega fram í’.
.Aufivitað, frú mín. Jeg er einn
hinn mesti áhangandi Polens, er þjer get-
ið hitt’.
Proczna talafii í lágum hljóðum,
Flykktust nú margir að þeim og hlust-
uðu á samræðurnar.
Leonie leit til þeirra er næstir stóðu
og mælti: ,Þáer all líklegt að þjergang-
ið innan skamms í lið uppreistarmanna
og berjast fyrir frelsi og jafnrjettindum
þeirra’, oglivessti um leið augun á Pól-
verjann, en Anna Regina roðnafii, enda
upp í sjálfar hársrætur.
jHvers vegna ekki, greifafrú? Það
ber svo opt við, að menn af kurteisi
einni og vægS verða að halda höndun-
um kyrrum, þá ermenn einna helzt fýs-
ir að slá frá sjer, svo að eigi er furða
þótt að menn noti færiö, er rafi gefst og
lemji vel og duclega’.
,En eigi opinberlega!’ Leonie leit
nær því fjandsamlega á hina litlu for-
ingjafrú. er dirfðist að láta slíkar skofi-
anir í ljósi. ,Eiiis og manni, sem með-
mæltur er konungsstjórn, eigi líðst að
halda æsingarræður, svo má eigi heldur
biðja fyrir hreyfingum og skoðunum, er
gagnstæðar eru öllu góðu siðferði’.
Proczna krosslagöi hendtir sínar og
hrosti:
,Það er skrítið! Ktæði það og lag,
er ykkur fyrir skemmstu þótti vera svo
frábærilegt. Þafi troðið þjer nú miskun
unarlaust undir fótum. En þó öllum
þeim kyrkjum væri lokað, þar sem ófar
sæl þjóð ber fram bænir sínnr, þá mun
þó enn þá, meðan að tungan má mæla og
einn dropi af pólsku blóði rennur um
manns varir og meðan hugur og von enn
lifa í brjósti bræðra minna i l(Boze! cos
Polske przer tak liezwe wicki!” hljóma
upp til himins og á mefian er Polen ekki
farið’.
í því bill gekk furstafrú Reusserk
inn í salinn og sló hægt á handlegg Proc-
zna með veifu sinni’.
,Nú, þjer ódauðlegi, hvað líður
söngnum, ei þjer ætluðuð afi flytja? Það
er búið að ljúka upp pianóinu’.
Xenia hafði hlustað á orð Proczna
ineð glóandi augnaráði, en er furstafrúin
gekk inn, var sem hrollur fœri um hana.
Hana langaði til þess að iiýta sjer til
lians og aptra honiim frá pianóinu. En
þó stóð hún þarna kyr sem töfruð og
fann að eins ti) innri þráa, að heyra fiá
vörum hans söng þann, erber sorgir og
kveinstafi Polens fram fyrir hásæti hins
æðsta.
Framh.
12 Úr frelaisbaráttu ítala.
sér, um leið og hann bað þann, som úti
var, að koma inn.
Dyrnar voru opnaðar og inn gekk hinn
óhamingjusami brúðgumi, sem nýlega var
minst á.
„CapitÍDO Grímaldr!" tautaði Landolfo
°g stóð upp, og var auðséð að honum hrá
lHa yjg heimsóku þessa.
Herforinginn nam staðar á miðju gólfi
°£ hrann eldur úr augum hans ag hárið og
''°8gið 8tóð út í loftið eins og svínsburst-
‘ll' Hann tók þannig til máls:
»Herra minn ! Eg sá yður fyrir stundu
síðan“_
”Hg get trúað því.......hvað svo ?“
jiLiuhver fiskimaðr lonti, fékk yðr bróf
og snéri svo strax aftr undan landi. Þór
lituð varkárnisiega í kring um yðr, stung-
uð bióíinu í barminn og laumuðust svo burt.
J>er hélduð víst að enginn hefði sóð til yðar“.
»Cg hvað svo meira 1“
,,Ég krefst þess, að þór látið af hönd-
úm hréf þetta , svaraði herforinginn.
„Mór þykir mjög leiðinlegt, að verða
láta yðr vita, að þotta ómak yðar er
ál'angurslaust“, svaraði Landolfo.
>,Eins og* þér vitið hefir maður ekki
Úr frelsisbaráttu ítala. 13
miklar sveiflur á þegar drottinssvikarar eiga
hlut að máli“, sagði Grímaldi. „Og eins og
þór heyrið, er mór kunnugt um athafnir
yðar, og veit að þór hafið fyrir löngu verð-
skulda að hengjast. En af því ég kenni
í hrjósti um yðr vegna unggæðingsskapar
yðar“, bætti hann háðslega við, ,.ætla ég
að gera mig ánægðan með að kljúfa yður
í herðar niðr undir eins, ef þór þverskall-
ist lengr við að framselja hréfið“.
Um leið og herforinginn sagði þetta
tök hann um skeftið á sverði sínu. Land-
olfo varð fyrst steinhissa er hann heyrði
þessi orð Grímalda. Hann þekti hershöfð-
ingjann að orðspori og vissi að hann var
afsprengr hinna helztu ætta í Neapel, og
þótt hann væri ungur að aldri, hafði hann
þegar verið gerðr yfirforingi í Marsala og
hafði öll yfirráð yfir þeim tveimr her-
sveitum, er þar vóru þá í setu. Vitaskuld
var hin hóflausa þegnhollusta hans alkunn,
en að hún skyldi geta leitt hann, tigin-
horinn hershöfðingjann, til að grípa inn í
verkahring óbreytts lögreglumanns,—það var
meira en Landolfo gat húizt við. En hann
hefði ekki furðað svo mjög á þessu, ef
hann hefði vitað, að hann var orsök í af-
16 Úr frelsisbaráttu ítala
sveitinni og komst á undan henni niðr að
höfninni.
Fjöldi sjómanna og þess konar lýðs, sem
úir og grúir af í öllum hafnarhorgum, og
sem enga vissa atvinnu hafe—hafði hópað
sig niður við bryggjuna ; þeir voru að furða
sig á-því, að stórfloti af hátum, sem ný-
lega hafði komið með hraðri ferð úr öllum
áttum, lágu nú allir hreyfingarlausir hér
um bil í byssuskots fjarlaigð frá lending-
unni. Og það var líka einmitt þetta, sem
vakið hafði athygli setuliðsins, og var or-
sökin til þess, að því var skipað niðr til
strandar,
„Þeir hafe allir staðið við orð, það vant-
ar ekki einn einasta“, sagði Landolfo við
sjálfan sig, þegar hann hafði talið hátana.
Það var líka nokkuð annað, sem vak-
ið hafði athygli manna. I fjarlægð sást
til fjögra gufuskipa. Menn háru kensl á
tvö þeirra—-þau seni norðar héldu. Það
voru tvö neapelsk herskip, sem daginn áðr
höfðu legið þar á höfninni. En hin
tvö þektu menn eleki. Það var ekki von
á þeim til eyjarinnar. Þan héldu fyrst
suðr á hóginn, eins og þau ætluðu til
Malta, en breyttu svo alt í einu stefnunni,
Úr frelsisbaráttu ítala. 9
„Eruð þið persónulega kunnug 1“ spurði
neapólítinn ofur lágt.
„Fundum okkar bar í gær saman hjá
ekkju Viacellis“, sagði Alcína. „Upplag
hans er eins gott og hæfileikarnir eru
framúrskarandi. Hann er einasta stoð og
huggun hinnar ógæfusömu ekkju“.
„Þér er máske ekki kunnugt um, að
náungi þessi hefir á sór sterkan grun, og
það, að hann er enn þá látinn flakka ó-
áreittr, er einungis vegna þess, að ávext-
irnir eru ekki týndir fyr en þeir eru orðn-
ir fullþroskaðir. En ég komst á snoðir um
dálítið atvik áðan, sem ef til vill fyllir
mæli synda hans“.
' „Signor capitano 1“ svaraði Alcína
„Þór tekst líklega bráðum að hera frægð-
arorð af sjálfum Maniscalco og lögreglu
hans“.
Maniscalco—einn hinn allra ötulasti lög-
regluforingi Bomhas konungs—var nafn er
á þeirn árum vakti ótta og hrylling yfir
þvera og endilanga Sykiley. Hershöfðinginn
sótroðnaði og heit sig í vörina svo úr blæddi.
„Nei, Alcína !“ sagði hann með bræði
mikilli. „Þér tekst ekki að slá ryki í augu
mér. Það er ekki Viacelli eða örlög barna