Heimskringla - 15.06.1892, Blaðsíða 3

OG 03L.3DHST ’WinST3SriI3E!a-; 15. J"CT3sri 1892.
vinna heilsusamlega vinnu. Iðju-
leysið er skæðari óvinr langlffisins,
en að ganga fram af sór við vinnu.
Sú vinna er heilsusamlegust, er
veitir bæði sál og líkama æfingu en
[>ó með pvi skilyrði, að menn f>urfi
ekki að vinna of lengi eða taka
mjög nærri sér, og um fram alt
að hafa gott andrfimsloft og hent-
ugan aðbúnað.
Að síðustu er f>að nauðsynlegt
til f>ess að geta n&ð góðri elli, f>.
e. vera hraustr i ellinni, að vera
glaðlyndr og venja sig íi »ð horfa
sem mest á ina bjartari hlið lífs.ns.
Geðsliræringar hafa ill íihrif íi hjart-
að; fmnglyndi minkar Itraðstreymi
blóðsins, og ergjur og fireitni eyða
inum be/.tu firum æfinnar. Hver
sem lætr slíkar og |>vilíkar geðs-
hræringar fá vald yfir sér til lengd-
ar er ekki liklegr til að ná hárri
elli. öldungr einn, 90 ára gainall,
gaf ungum manni svohljóðandi
heilíæði: „Þú skalt aldrei ergja
|>ig yfir f>ví, sem [>ú getr ekk
við gert, [>að leiðir okkert gott
af sór. Vertu ekki að fárast yfir
J>vi, sem f>ú getr við gert, heldr
farðu strax og kiptu f>vi í lag“
Gott heilræði fyrir alla sem vilja
ná hárri og góðri elli. [Lit. Digest]
Móðurást.
uBrúðhjónin!” heyrðist hrópað
hvað eftir annað úr mannpyrping
unni, sem stóð og beið með ópreyju
við kyrkjudyrnar og mændi í átt-
ina þaðan sem brúðhjónin voru
væntanleg. 4Þau ætla aldrei að
láta sjá sig’, sögðu menn svo hálf-
ergilega, pví f>eim var farið að
leiðast að bíða.
tt>egið f>ið, vinir!’ sagði maðr
nokkr hároggrannr. (Dið ætlið alveg
að æra mann með pessum óhljóð
um’
(Nei, nei’ hrópuðu nokkrir götu-
strákar hlægjandi; (lítið f>ið bara á!
Darna er langi Páll búinn að ná sér
í stúlku, og hana laglega ofan í
kaupið!’
Langi Páll sneri sér frá peim með
fyrirlitningu. (Heyrið J>ór’, sagð
hann við ungan kvennmann í sorg
arbúningi, (á óg ekki að halda dá
litið á drengnum yðar, hann er of
pungr fyrir yðr, svo preyttar og
máttvana sem pór lítið út fyrir að
vera’. Konan lót sem hún heyrði
ekki. Hún einblíndi pangað sem
brúðhjónanna var von; andlitið var
náfölt, augun tindrandi og óróleg.
En pótt hún heyrði ekki, hvað
langi Páll var að segja, pá tók pó
litli ljóshærði drengrinn, sem sat
á handlegg hennar, eftir pví.
(Nei, Gústi vill vera hjá mömmu’
sagði hann og vafði litlu handleggj
unum utan um hálsinn á móður
sinni.
I.oksins komn brúðhjónin.
Brúðurin var ung, blómleg og
fögr, og var sýnilega yfirvættis-á-
nægð með mannvænlega brúðgum
ann sinn.
Drengrinn litli liorfði sem snöggv
ast undrandi á brúðurina og leit svo
f henni á manninn við hlið hennar.
uPabbi, pabbi’, heyrðist svo kallað
með skærri barnsrödd. Konan rið-
aði sem allra snöggvast, eins og
hún væri að fá aðsvif, lagði svo lóf-
ann á munn barnsins, leit I slðasta
sinni örvæntingaraugum á brúð-
hjónin og hvarf svo inn í mann-
>röngina
*
* *
í herbergi einu á gististað borg-
arinnar sat ung, svartklædd kona;
húti sat hálfbogin og starði eins og í
leiðslu á gullhring, sem hún hafði
nýtekið af fingri sér—hringinn frá
eiðrofanum, sem var nú að gifta sig,
og sem hafði lofað henni eiginorði
fyrir 2 árum síðan. ((Hefnd!” taut-
aði hún, ((hefnd!”, en alt I einu
blíðkaðit hún á svip, gekk að sofan-
um, sem drengrinn hennar svaf í:
Elsku barnið mitt, sofðu vært og
rótt, óg skal reyna að gleyma öllu
og lifa að eins fyrirpig”. (Heml.)
— Theodore Barriere, franaka
skáldið alkunna, afréð einu sinni
að stytta sér stundir. Hann var
búinn að hlaða skammbyssuna og
gera boð eftir vini stnum til að
segja honuin pað sein sór lægi
hjarta. Vinr hans koin og reyndi
ekki með einu einasta orði að telja
hann af áformi sínu, en fór pegar
að skrifa niðr pað, sem Theodore
bað hann um, eins og ekkert væri
um að vera. En meðan Theodore
að skrifa seinasta brótið sitt,
greip vinr hans skammbyssuna, sem
lá á borðinu, skoðaði hana nákvæm-
lega og miðaði henni svo á skáld-
ið, par sem hann sat við borðið.
Degar Theodore varð pess var,
stökk hann upp af stólnum og
henti sér eins og kólfi væri skotið
undir borðið og æpti: „í guðs
bænum farðu varlega, maðr! Œtl-
arðu að drepa mig ?! Skammbiss-
an er hlaðin !‘> Vinr hans fór að
skellihlægja og Theodore gat
heldr ekk; varist hlátri, og varð
pað til pess að hann hætti alveg
við að stytta sór aldr.
— Ilefðarfrú nokkur sat eitt sinn
til borðs með Napóleon keisara,
er hann var nýkominn heim úr
herferðinni til Ítalíu. Hún hældi
honum á hvert reipi fyrir fratn-
göngu hans og hrópaði að lokum
frá sór numin: „Hvað getr maðr
eiginlega verið fyrst inaðr ekki er
Bonajiarte ?“
„Góð húsfreyja“, svaraði Napoleon.
POLSKT BLOD.
(Þýzk-pólsk snga þýdd).
Öldungurinn fellur á lcuje og ltefur
andlitið og hinar fórnandi hendur upp til
sfingmannsins. Eins og dýrðarljómi fell-
ur hið snjóhvíta hár um hið hrukkótta
enni og eins og að blessandi híind hefði
um stund sigrast á almætti dauðans,
leikur einhver sæluljómi um hinar bres-
andi varir.
j.Ianek!’ kallar hann nteð greinilegri
rödd. .Janek sonur minn!’
Hjá hallartröppunum liggur erfi-
herrann að Proczna á linjánum og held-
ur hinum deyjandi föður sínum i faðmi
sjer. Varir hans þrýstust að enni og
kinnum hins pólska flóttamanns’.
(Faðir’ kallar hann og yfir svip og
rödd hans er óendanleg gleði. (Kemur
pú lokins aptur til barns píns!’
,Berðu liann upp, Janek, hann er
veikur, liann skelfur af kulda og þreytu’,
mælti Xenia með mikilli geðshræringu
og fleygir sjer um leið niður við hlið
hins deyjandi manns og eys kossttm og
tárurc yflr hinar köldu hendur. Eitt ein-
asta, síðasta handartak er svaritt.
(Nei, nei’, segir hann mjög óskýrt.
(Látið mig vera hjerna, meí liimininn yf-
ir höfði minu. Hann stendur opinn til
pess að taka við mjer til livildar. ,'anek
. . . .og jeg er preyttur. ...Æ, svo þreytt-
ur....Er liún liún kona þin?’ Hann
lagði blíðlega hönd sina áhið ljósahöfuð
liennar og hin brostnu augu lians litu
spyrjandi i hin röku augu hennar. (Vertu
honum góð og guð á himnum tnttn
blessa þig fyrir þati og sál mín skal vera
með ykkur’.—.Heyrir pú’, hjelt hann á-
fram og hálf-reisti sigupp, .hversu storm-
urinn hvín; sjerðu hversu snjóflyksurnar
þyrlast í loptinu? Afram, áfram; þarna
sjest ljós. Miskunið yður, herra greifl!
Takið ekki frá mjer barnið mitt! Það er
alit sem jeg á eptir. Þarna liggur hitt,
.... dautt og stirðnað. Jú, takið þati, tak-
ið það. Jeg kem aptur og krefst hans,
þegar fjötur Pólens eru moluð sundur
og jeg get gefið honum hiti rjetta nafn
hans,— Sonur minn verSur hann pó um
aldur ogæfi....Að gera hann aS Þjóð
verja! Ha ha ha! Pólskt blóð segir ald-
rei afhendls sjer. Taktu við syni minum
taktu v iS honum’. Hann styðst andvarp'
andi við handlegg Proczna. (Hvar ertu
Janek? Jeg leita að þjer undir merkjum
vorum. Jeg leita þin á vigvöllum Pólens.
....Vel mjer!’
(Boze cos Polske!’ hljómarhægt víð
eyru hans. Varir Janeks liafa ekki ann-
að svar.
Þá teygist íir limutn hans af megn-
um sinadrætti, þá hefst brjóst hans af
djúpum, sælumiklum andardrætti.
(Hið pólska blóð hefir ekki sagt af-
hendis sjer’, hvíslar hann. (Janek, Janek
sonur minn!’ llann tekur um hendur
hinna ungti ltjóna og vefur hinum skjálf-
andi fingrum síuum um þær. (Biðjið
fyrir Polen. Trúið á framtíð þess. Guð
blessi þig ættjörð mín! Nieóli zyje
Polske!’
*
* *
Aptur heyrðust raddir undir hinam
vaggandi vínviðar-teinungum niður víð
klettana. Sólin skín á hinar hvitu fell-
ingar kvennbúnings og hinir gullnu
geislar leika um ljöslokkað elskulegt
andlit. Töfrakonan Loreley! Alveg eins
og fyrmeir, og þó svo breytt.
Xenia liallar höffii sínu að brjósti
manns sSns, og Proczna horfir hlægjandi
í augu hennar.
(Þú trúir ekki lengur á söguna um
son upprelstarmannsins? Þú hefir heyrt
Aloizy ávar]>a ffWnr minn mets hinum
lignarlegasta heiðurstitli. Það er pólsk-
ur siður. Ást og virðing hinna undir-
gefnu þekkir engin takmörk fyrir orðum
sinum’.
Hún hristi (hiti litla liöfuð sitt með
mestu trúgirni. (IIver sem þessi útlend-
ingur kann að liafa verið, Proczna, þá
hefir hann blessað mig sem dóttur sína og
agt hendur okkar saman. Þess vegna
langar mig og til þess að kaila hann föður
nafni, og ætti hann ekki, vinur minn, að
vera mjer jafnkær, hversu seni þú kannt
að nefna hann’.
Janek varð alvarvegnr á svipinn og
nær því hátiðlegnr,
(Nafu míns ógæfnsama föður er dá-
ið fyrir heiminum og varir mínar eru
lokaðar, samkvæmt liinni hinztu ósk
hans. En án þess að jeg segtii frá þesstt
kæra, sorglega leyndarmáli, mundi þig
gruna hvers son að sá maður er, sem ást
þín liefir kosifi sjer án merkisskjaldar og
kóróntl. Littu á! Þeennatt hring, er jeg
dró áf fingri liins dána, hafa forfeður
mínir borið um margar aldir’.
Xenia tók hiun gullna hring og virti
nákvæmlega fyrir sjer það sem grafið
var á steininn,
,Janek!’ kallaði hún upp, en blóðið
streymdi ákaft ati gagnaugum hennar,
(Janek, þessi merkiskjöldur..... þessi
kóróna... .Almátt.ugi guð! Hverertu?’
Hann lagði handlegg sinn utan um
liana og þrýsti kossi á varir liennar.
(Jeg er Janek Stefan von Dynar,
hin n farsælasti maður er nokkru sinni
hefir verið á jörðunni’.
Hún huldl andlitiö í höndunum. Það
var eins og að stormbylur sjóðandi til-
finninga þyti um sál liennar. (Nú fyrst’
hvíslaði hún hægt (sje jeg hve göfug að
sál þín er. Nú veit jeg, hve mjög að þú
elskar Janek, hve mikið að þú hefir lagt
í sölurnar fyrir mig, og—hve mikití að
jeg hefi að biðja fyrirgefningar á’.
*
SPARID YDR PENINGA
með J>ví að verzla við GUÐMUMDSON BROS. & .HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erura búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasblubúð f Oanton.
Eftirleiðis kaupum vér l>æði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
alþýðubuðin.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skót.au, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. lOprc. afsláttur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út í hönd.—Bændavörur teknar sem peningar.—Koinið einu'JsinniJtil
okkar, og þá komi« þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
* *
í hinu „norræna Aushen” liefir margt
breytzt. Gilrtner forseti tlutti á burtu og
sótti svo um lausn frá embætti og var
það mjög á móti skapi konu hans. Sett
ist hann að við frægan baðstað og hjel1
frú Leonia þar til ej>tir dautia hans og
kveður þar enn þann dag í dag allmikið
að henni.—Greifafrú Kany, er skyndi
lega hætti hirðkonustarfi sínu—voru
margar getgátur um það, hversu á því
hefði staðið—, er á [sumrum hjá ekkju
barónsfrúntii, þóati sagt sje, að samkomu-
lag þeirra sje eigi ofur gott.—Herra von
Flandern gekk í aðra riddaraherdeild, og
Beusserk fursti gerði einnig svo stuttu
eptir. Var eptirmaöur hans á allt annan
veg, og varð nú betra satnkomulag milli
hinna ýmsu herdeilda.—Anna Regina var
og mjög breytt; bar hún nú höfuð sitt
hátt og var virt og elskutS af hverjum
þeim, er átti þvf láni að fagna, ats bera
hina litlu hönd hennar að vörum sjer.
Heller-Huningen fursti efndi loforð
sitt og bað loks litlu Becky; en mömmu
Drach þótti ráðlegast að fresta brúðkaup
inuumtvöár, og varð þvi hin ánægða
litla festarmey að bíða meí þolinmæði til
liins nítjánda fæðingardags síns.
Dynar greifi bjó næstu þrjá vetur
Villa Florian, en flutti þá til höfuðstað
arins eptir ósk furstahjónanna.
En þegar trjen fara að blómgast
lítur Xenia biðjándi til manns síns, og
með sömu ástúð sem áður þrýstir hann
þá höndum hennar að vörunt sjer ogtek
ur dýrgrip sinn með sjer út í einveruna,
þar sem sálmalög hinnar heilögu óend
anlegu ástar hljóma frá smáblómum
heiðarinnar.
ENDIR.
13oiniiiion of Oaiiíicia.
^liylisjariiir okeypis fyrir miljoiiir manna
200.000.000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrlr
landnema. Djúpur og frábsgrlega frjóvsamur jarðvegur, nægti af vatni og skógl
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í H
IKU PRJÖVSAMA BELTI,
Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitllandl
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
t
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandl;
sldivittur því tryggður um allan aldur.
JARNBRAUT FRÁ HAFI TI Ií HAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Colonlal braut-
Irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hiu
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt loptslag.
Loptslagið í Manitoba og Nortivesturlandinu er viðurkennt ’hið hellnæmasta i
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þoka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnar í landinu.
SAJI ItAX DSSTJOKMIA I CANADA
zefurhverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennraanni sem hefur
tyrlrfamilíu að sjá
1 OO ekrur af landi
ilveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrkl það.
A þann hátt gefst hverjuin manni kostur áað verða eigandi sinnar ábýiisjarðar og
tjálfstæður í efnalegu lilliti. ,
ISLRAZKAR X Y I, E X li U R
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stærst er N7JA I8LAND liggjandi 45—80 milur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fjarlægð
sr ALPTAVATNS-NTLBNDAN. báðum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuöstað fylkisins en nokkur
hinna. AllGYLK-NYLKNDAN er 110 milur suðvestur frá Wpg., ÞfNG-
VALLA-NYLKNDAN 260 mílur í norSvestur frá Wpg., QU'APPKLLK-NY-
LKNDAN um 20 mílur suður frá Þingvalla-nýlendu, og ALBKRTA-NÝLKNDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í siðast-
tðldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari uppiýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því »0 skrifa
um það:
Thnas Bennett
DOM. OOV'T. IMMIGRA TION AOEN1
Eda 13. I >i Baldwinson, (Islenz/cur umboðsmaður.)
DOM. GOVT IMMIGRATION 0FF1CK8.
Winnipeg, - - - Canada.
•10 Úr frelsisbaráttn Itala.
en komust í stað þess að þeirri niðrstöðu,
að það væri sönnuiu kristindómi samhoðn-
ara, að unua meðlnæðrum sínum að njóta
þess engu síðr en sjálfum sér ; og eftir það
létu þeir ekkert tækifæri ónotað til að lterjp.
á áhangendum páfans og konungsins. Og
upp á síðkastið voru maj'gir þeirra farnir
að hneigjast að kenningu Lúters, og komu
opinberlega fram með þá spurningu, hvort
guði mundi ekki vera það fult eins geðfelt
að þeir giftu sig, eins og þeir væru skrifta'
feðr kvenna sem aðrir ættu. En þetta var
nú eftir áliti Yatikánsins, versta guðlastið
af því öllu saman.
Það var svo sem auðvitað, að prestar
°g munkar, er höguðu sér þannig, mundu
<‘kki ófúsir að ganga í herþjónustu; cnda
mátti faðir Panteleone og guðsmenn hans
eiga það, »ð þeir vóru ekki lengi að bræða
það mcð sér að ganga Garibalda á hönd.
()g þeir urðu ekki á eftir hinum, þótt þeir
væru feitir og hefðu ilskó á fótum.
bvona héldu þoir áfram dag eftir dag,
og altaf slóust Heiri og fleiri í ferðina, bæöi
munkar og námamenn, óg þar að auki tals-
verðr hópr af liðhlaupum úr konungshern-
utn. Ekkert sást til óvinanna enn þá. En
Úr frelsisbardttu ítala. 37
Garibaldi hafði orðið þess vís bæði hjá lið-
hlaupunum og njósnarmönnum sínum, að
óvinirnir biðu eftir sér annaðhvort í Calata-
fimis- eða Alcamos-fjöllunum. Og fylgdi
það sögunni að þeir væri fjölmennir og
vel út búnir að riddara- og stórskota-liði.
Snemma morguns 15. Maí komust þeir
til Vita, sem er dálítill bær hálfa mílu
vegar frá Calatafimi. Þeir tóku nú sarnan
ráð sín og héldu svo af stað aftr, og skip-
aði Garibaldi rómversku sveitinni, undir
forustu Menottis, að halda á undan og fara
dreift. Allir í þeirri sveit voru fyrirtaks-
skyttur, sem aldrei mistu skot.
Þegar þeir höfðu brotist gegn um þétt-
vaxið skóglendi, án þess að mæta nokkrum
farartálma frá óvinunum, komu þeir alt í
einu inn á skóglaust sléttlendi er var fram
hald af hálendi því, er þoir höfðu ferðast
eftir. Slétta þessi var umgirt af fjallabelti
er livarf í fjarska í suðr og norðrátt; það
var partr af Galatafimis-fjöllunum. Ur þessu
vígi hefði Leonidas getað gerl annað Lauga'
skarð. En nú sat Xerxes í Laugaskarði og Leo-
nídas varð að sækja hann þar. Fjöllin voru
alsett óvinaher, bæði fótgöngu og riddara-
liði.
40 Úr frcjsisbaráttu ítala.
kemr liópr af ríðandi mönnum á eftir okkr
eftir veginum frá Marsala“.
„l>að er ómögulegt, herra hershöfðingi",
sagði Landolfo. „Það er ómögulegt að kom-
ast ríðandi gegnnm þennan þétta skóg, og
á Marsalaveginum geta þeir ekki verið, því
við erum nýbúnir að fara eftir honum.
„Eftir 15 mínútur verða þeir búnir að
ná okkr. Farðu með riddara þína og þrjá-
tíu menn af deild Orsinis. Yarnaðu þeint
ferðat'...bara svo sem 10 mínútur..........Það
er nóg“.
Landolfo knúði hest sinn sporum og
leið ekki á löngu þar til hann var búinn
að framkvæma skipanina. Hann raðaði fót-
gönguliðinu yfir veginn, en reið af stað í
loftinu með riddara sína, og ekki leið á
löngu, áðr þeir sáu reykjarmökk fram und-
an sér; en þegar hann færðist nær, varð
Landolfo steinhissa og þó um leið glaðr,
því haun taldi í þessum hóp 50 tnenr, er
allir voru í einkennisbúningi Garibaldinga.
En þó gekk fyrst alveg fram af honum,
þegar hann tók eftir þeim sem fyrir reið.
Það var ung tíguleg skjaldmey í ljós-
bláum reiðkjól, með Garibalda lffstykki og
Úr frelsisbaráttu ítala. 33
sem heilsuðu þeim með háreisti miklu og
gleðiópum, eins og þeir væru gamalkttnn-
ingjar. Landolfo hafði margoft verið á ferð
uppi í íjöllunum og lézt vera í málara-er-
tndum. Og kendi hann þá námamönnum
ýmsar æfingar og tilburði, er sjaldan sjást
til þeirra sem vinna með rekunni, t. d. það,
að fara léttilega og fimlega með feiknstóra
broddstafi. Hann vissi að Garibalda þótti
mjög vænt um löng lagvopn, og hafði enda
heyrt að hann tæki þau fram yfir skotvopn
Það rnátti næst urn segja, að Gáribaldi hefði
óhemjulega ást á dregnutn sverðum, og
löngum spjótum og mig skyhH‘Mki’' furða
það lifandi ögn, þótt ’ hhbit“fclrfflYVern góðan
veðrdag lýsti yfir1 þN'f/íJð1’ hiég;t V’æí'Fáð' kom-
ast hjá að'’tíóta«,f>Wðtir‘”ábnfa 'Hr Íftí^elda.
Menn m«ga’þó’lfckki áP'þfcYtri’1 iísúeðlV setja
hann'í ttfeðktu‘liEím f'itiga1 l"lietJtéWíitttþrótt-
arinflkfcj^lMÍdr tAhmást * þóás, að'Kailn1 vann
sijgr &"¥h'ökktrtfi r “Wiýitíir og
d áWÞ'^Hað’ ttjd”¥íð ‘IféSstu 'fteríbíin^it'lNapó-
1 'lWOfls p.,'1 og,,’kð' hafl’n' á! 'Afcinu 'H#5!)“brakti
AnstrríftftHÍMtn út «f T’tfmdílj«ifln,’'1þVátf fyrir
óþ&ð þótt 'ltaiitt' Itfcfði11 þá 1 áuhíótf 'áAr'1 ‘tfrban
hersbtHðiflg’ja;'' sétn '’gert béfít,,imárgaVW mik-
• ilsVerðar 1 úWbætF á ‘Akött'oþtilim.