Heimskringla - 06.07.1892, Síða 3

HZEIMSEZRIITGILA. OG OLXDX3ST ‘W'XXsrnSTI^EG; ©. JTJLI 1092
$1.00 $1,00
HEIMSKRINGLA
OGr
OLnDinsr
frá 1. Júlí til ársloka kostar hér 1 álfu
AD EINS $ 1.00
Xj'ir kaupendr, sem borga íil.00 fyrirfram nfi um leið og-
peir panta blaðið, fá að auki
OIÍEYPIS
blaðiS frá 1. marz með upphafi sögunnar: ,,Er petta sonr yðar?“ og
mörgum öðrum sJcemtilegum sögum.
vandlega verði pað að gerast; nú-
verandi stjórn eftirlaunamála talin
óráðvönd, svívirðilega hlutdræg og
f j árdráttarsö m.
14. gr. mælir með fjárveiting til
samgöngubóta eftir Mississippifljóti.
15. gr. Nicuragua-skvrðrinn.
Mælt með nauðsyninni á að styðja
að grefti hans og vernd gegn út-
lendum umráðum.
16. gr. Sýningin mikla
í Chicago að ári fær meðmæli
flokksins til rausnarlegra fjárveit-
inga til að efla sóma og álit Banda-
ríkjanna.
17. gr. Barnaskólar.
“Með pví að almenn uppfræðsla
er inn eini öruggi grundvöllr al-
menns atkvæðisréttar, skorum vór á
ríkin öll, að pau hvert um sig veiti
riflegt fó til barnaskóla“. Ókeypis
góð uppfræðsla gróðrarstía góðrar
lýðstjórnar. En uppfræðslufrelsi
nauðsynlegt, og enginn réttr til fyr-
ir 'ríkið að hefta rétt foreldranna
um pað, hvað og hvernig pau vilji
láta fræða börn sín.
18. gr. Upptekning fylkja l rlkja
tölu. Sjálfsagt að taka hvert fylki
í ríkja tölu undir eins og pau hafa
nægan mannfjölda og tekjur til
pess. Landstjórar og embættismenn
fylkjanna, og eins Columbia-um-
dæmis og Alaska-lands, ættu að
vera menn úr peim landshlutum,
par sem peir eiga störfum að gegna.
“Og sérveldisflokkrinn trúir á sjálfs-
forræði í hvívetna, svo að lýðrinn í
hverju landssvæði stjórni sjálfr
málum sínum“.
19. gr. Verkmanna-vernd.
Haldið fram að löggjafarvaldið
eigi að vernda og tryggja líf og
limu peirra, sem vinna hættulega
vinnu (svo sem járnbrautarpjóua),
og ámælt samveldisflokknum fyrir
að hafa felt lagafrumvarp í pessa
átt.
20. gr.—Mælt með löggjöf til
verndar verkfólki gagnvart kúgun-
arsamningum verkgjafa; mótmælt
peirri aðferð að leigja dæmda saka-
menn til vinnu og spilla pannig at-
vinnu frjálsra manna. Mælt með
lögbanni gegn barna vinnu i verk-
smiðjum.
21. gr. Okr-lög.
“Vér erum mótfallnir allri okr-
löggjöf sem skerðing á rótti einstak-
ingsins*.
Málfundr á Garðar
UM SKÓLAMÁLIÐ,
27. Júní 1892.
(Fregnbréf til „IIkr & ö.“)
(Niðrlag).
Þegar nokkuð kom fram í ræðu
Mr. Skúlasons, fóru klerkar og
kyrkjupingsmenn að ókyrrast, pvi
þeir sáu að hann hreif flesta til-
h®yrendr sina með sór með mælsku
Sln,ú og röksemdafærslu, og var
reýnt að taka fram í fyrir honum í
peim tilgangi, að hann tapaði sór,
en pað lukkaðist ekki og lauk hann
svo máli sinu og beið flestra hrós
af. Séra Fr. J. Bergmann lót sér
nægja að svara B. Skúlasyni með
pví,að hann tæki sér of stór orð i
munn, en reyndi ekki til að hrekja
ástæðr hans fyrir sínu máli.
Svo stóð séra Hafsteinn Pétrsson
npp og tók skörulega til máls og
sýndi fram á, hvað mentunin er
nauðsynleg, og hólt pví fram, að
'slenzhr skóli væri afar-nauðsynlegr
tyr‘r margra hluta sakir, sórstak-
le£>a væri nauðsynlegt að kenna
nori'æna goðafræði á peim skóla,
I1' 1 íslendingar pyrftu að leggja
sinn skerf til bókmenta pessa lands.
Cgtalaði hann langt erindi og snjalt
og líkaði öllum vel að heyra til
hans.
Þar næst töluðu tveir aðrir, Jón-
as Sigurðsson og Kristján Glslason;
svo kom E. H. Bergmann, og var
Það marklftið, að undanteknum
n°kkrum hnffilyrðum til Barða
^ltúlasonar, sem hann stóð upp og
svaraði f fáum orðum. Og með pví
að framorðið var, fórum vór heim,
en W. Paulson fékk pá orðið og
lót glymtólin ganga og heyrðum vér
til hans nær mflu vegar frá kyrkj-
ur.ni.
Ályktun allra peirra, er vór töluð-
um við eftir ræðuhaldið, var, að
skólahugmyndin hefði tapað á pess-
um fundi, en ekki grætt, pví al-
menningr sér pað æ ljósara að
kyrkjufélaginu er ekki trúandi
fyrir inentastofnun pjóðarinnar, par
eð pað með hrokaog pjösnaskap svo
gott sem neyðir alla pá menn, sem
unna sjálfsforræði, til að ganga úr
kyrkjufélaginu.
Christján Gfslason talaði tvisvar,
og í seinni ræðunni bar hann með-
mælendum skólans á brj'n, að sterk-
asta ástæðan fyrir skólanum væri
hvað hann yrði dýr, en allir sæu
hvaða fjarstæða slfkt væri, par sem
aðal-orsökin til pess, hvað fáir
mentuðu sig, væri peningaleysið; ef
peir gætu bætt úr pví, gerðu peir
pjóðinni meira gagn, en að bæta
léleguin skóla við. Þeirri tölu var
fagnað með lófaklappi, prátt fyrir
pað pó prestarnir hoppuðu allirupp
í senn og fyrirbyðu slíkt, og var
auðsætt að skólahugmyndin átti
marga andstæðinga.
Magnús Pálsson var róttsýnn
fundarstjóri að öllu leyti nema pvf,
að hann lofaði meðmælendum skól-
ans að fimbulfamba vítt út um
heima og geima.
Margrét.
Sönn saga.
l(0g hana skaltu fá, hvað sem 1
skerst”, sagði Lady Sibyl óðara. H0g
segðu mér nú strax, hvað pú vilt að ég
sKuli gera”.
Margrét sagði peiin nú fyrirætlun
sína og pær lilýddu á með athygli og pótti
gaman að.
(lÁgætt! ágætt!” lirópaði Lady Sibyl
og klappaði saman höndunum. „Fifina,
herbergisþerna mín, getr gert það. t>ið
eruö jafn-liáar og vaxtarlagitt eins, að
eins hári* verðum viö að búa til. Þú getr
reitt pig á riiig. Hún getr laumast inn í
herbergi Antoníusar í fyrramálið me'San
alt er á tjá og tundri. Undir eins og
vígslan er afstaðin, skaltu komast á laun
út úr húsinu og flýta þér að næsta götu-
horni og stíga par inn í loka'San vagn,
sem mun bífta pín par. Og mundu mig
um að koma beint til mín; og framvegis
heiturðu svo Miss Joan Rutherford, vin-
stúlka mín utan af landi”.
Margrét brosti punglyndislega. (1En
ætli Fifina missi nú ekki kjarkinn og
komi ’öllu saman upp um mig, ef þeir—
ef faðir minn verttr hamslaus af vonzku
yflr þessum hrekk”.
((Vertu óhrædd, Fiflna er alt of skyn-
söm stúlka til þess; þér er óhætt að trúa
okkr fyrir þessu, vitS erum því vaxnar.
Og þegar óvetSrit! er mn garð gengið,
skal ég koma þér inn í samkvæmisliflð,
og þú gerir þá gamla, yfirgefna manninn
þinn, ástfangin í þér. Ó, það verðr gam-
an!”
Margrét leit upp og starði eftirvænt-
ingarlega framan i hlægjandi andlitið á
Lady Sibyl.
(lÓ, ef okkr að eins heppnatSist þetta”
mæltihún lágt, stóó upp og steypti hett-
unn iyfir andlitið.
((Ef” hrópatSi Lady Sibyl fyrirlitlega.
((Hér er ekki um neitt ((ef” að gera. Það
skal alt takast fyrirtaksvel. Ég fæ líka
að sjá Rupert, Lord Langdale meina ég,
íVauxhall í kveld, og ég skal taka ná-
kvæmlega eftir, hvort honum er nokkutS
órótt ínnanbrjósts”.
Margrét tók eftir því að liún blóð-
rotSnaði aftr, þegar hún nefndi þetta
nafn.
((Ég vona að ást hans blómglst”,
hvíslaði hún ofr-lágt í eyratS á Lady Si-
byi um leið og hún tók um mittits á
henni og fylgdi henni til dyra. Sibyl
þagöi og hristi höfuöitS.
((Vertu sæl”, sagði hún um leit! og
liún ýtti Margrétu inn í vagninn, sem
Sambo hafði ekit! að dyrunum. „Vertu
hughraust og reiddu þig ámig Antoníus
skal komast að raun um,að grima og dul-
arbúningr getaoft komlð að góðum not-
um. Um þetta leyti á morgun verör þú
aftr komin undirmitt þak!”
Margrét greip 1 hönd hennar og kystl
hana innilega, og svo fór vagninn af stað
< g hún hallaði sér aftr á bak og leitS í
nokkurs konar dvala.
„Fallega sveitastúlkan min!” taut-
aði Lady Sybil við sjálfa sig um leið og
hún gekk hálf-hlægjandi inuíhúsið aftr.
((Eg er alveg sannfærð um, að þú
átt hamingjudaga i vcondum, sem bæti
upp ait það mótdræga. er þú hefir orðið
að þola, en ég—já, ég”, og hún andvarp-
aði þungan, en rak svo að vörmu spori
uppléttan hlátr og mælti fyrir munnisér:
„Aumingja Rupert! En þau dauðans
vandræði, sem hann hefir verið á! Nú
fær hann vissulega að þreifa |á því, að
drottinssvik og ástabrail eru ekki gótsir
félsgar á lífsleiðinni”.
III. Kap.
Antonius Langdale var ekki öfunds-
verðr þessa nótt. Inar óboðnu hugsanir
hans voru svo áfjátSar og nærgöngular, að
svefninn gat engu áorkað ogvarð liann
að rísa úr rekkju fyrir allar aidir. Hvað
eftir annatS gægtsist upp af djúpi endr-
miuningarinnar in hugljúfa mynd skóg-
ardisarinnar, en var jafnhartSan hrakin
aftr af svartri leyndardómsfullri mynd, i
dularbúningi með grímu—inni tilvon-
andi brúður. Hann eyrði ekki lengr . að
liggja i rúminu undir þessari hugsana-
martrötS, en stökk fram á gólfitS ’og
hringdi bjöllunni með ákafa og skipaði
þjóninum að klæða sig i brúðkaupsfötin.
in. Ilann var svo niðrsokkinn i hugsan-
ir sínar, at! liann veitti brúðkaupsklæð-
unum enga. eftirtekt, fyr en þjónninn
hafði lokið starfi sínu og leitt hann
fram fyrir stóran spegil. Þá sá liann
fyrst, að hann var klæddr í snjóhvítan
búning með siifrleggingum, og hárið
bundið saman aftan í linakkanum með
hvítu silkibandi.
„Hvaða bjánaskapr er þetta, Mor-
gan!” hrópaði hann reiðulega; „þetta er
alt of gleðilegr búningr!”
((Nei, herra!” sagði inn gamli þjónn.
((Langdælir hafa frá alda-öðli veritS bún-
ir svona á brúðkaupsdegi sinum”.
Antoníus rak upp kuldahlátr.
((Þú veizt eins vel og ég, Margan,
hvernig í öllu liggr. Þú veizt, að þetta
er miklu fremr sorgar- en gieðiathöfn
fyrir mig, og ég er nú í þvi skapi, að
bezt mundi viö eiga að klæða mig í
svart frá hvirfli til ilja”.
((Nei, minnist þér ekki á þetta!”
sagði þjónninu. „Þessi hviti búningr fer
yðr svo ljómandi vel, að ég er hárviss
um, að brúðrin verðr brátSskotin í yðr
J undir eins og hún litr yðr”.
((Asni!” sagði Antonías reiðulega.
((Dularbúningrinn og gríman, sem hún
áskyldi að égyrfti í, munu hylja alt
þetta prjál”.
Morgan var auðsjáanlega mjög óá-
nægtsr með dularbúninginn, en hann
þorði ekki að láta það í ljósi.
Þegar Antonius hafði lokið morg-
unverði, kallaði hann á þjón nokkurn í
grænum einkennisbúningi metS rauöum
leggingum:
„Branson!”, sagði Antonius, ((ertu bú-
inn að bera á borð í borðstofunni?”
((Já”, svaraði þjónninn.
((Gott. Að hálfum tíma liðnum mun
Lord Langdale koma og séra Grayson
fylgdu þeim hingað”.
((Jeg skal gera það”.
((0g um sama leyti mun einnig
koma karimaðr og kvennmaðr”, sagð
Antoníus og bar ótt á, „fylgdu þeim lika
hingats”.
Þjónninn hneigtSi sig til samþykkis
og var í þann veginn atS fara út úr her-
berginu, þegar Langdale kallaði til hans.
((8egðu Mrs. Jameson ats ég vilji
finna hana undir eins.
Þjónninn fór út, og von bráðar kom
Mrs Jameson inn í herbergið. Það var
kringluleit kona, gótsleg ásýndum. Hún
var klædd í rauðleitan silkikjól, hvita
svuntu og hvitan höfuðkappa og haftSi
stóra lyklakippu á svuntuhaldinu. Hún
var bústýra Antoniusar og haftsi alla sina
æfl veritS í þjónustu þeirra Langdæla,
enda mátti heita að hún tilbæði ættina,
þó einkum Antoníus. Antoníus stóð
upp þegar hún kom inn, gekk út að
glugganum og horfði út á meðan hann
var aö tala.
((Mrs. Jameson”, sagfti Antoníus lágt.
((Ég býzt við að þér sé kunnugt um, að
ég ætli að gifta mig í dag. Ég gerði boð
fyrir ytSr til biðja yðr, að hafa til her-
bergi handa—konunni minni tilvonandi.
éghafðiátt itð látayðr vita það i gær-
kveldi, en ég gat einhvern veginn ek>:i
komits mér til þess”.
((Ég veit þatS, ég veit það, hr. Antóní-
us!” sagtSi gamla Mrs. Jameson. ((Lori
Langdale sagði Branson þaö i gæikveldi
og baö hann að segja mér aftr. Við vit-
um liæði hvaö mikitS þér ætlið að leggja
í sölurnar fyrir brótSr yðar”.
Rödd Mrs. Jameson skalf og titratSi
og augun fyiltust tárum. Antonius tók
hendina frá andlitinu, gekk til hennar
og tók í hendina á henni.
((Já, Súsanna” sagði hanu hægt. ((Þið
Brauson eruð bæði svo garnlir og reynd-
ir vinir þessarar ættar, að þið haflð fuil-
an rétt á að vita slikt. Er þatS ekki ótta-
li'fet að vera þannig neyddr til að taka sér
konu?”
Mrs. Jameson stundi þungan, en alt
í einu giaðnaði yfir henni.
((En stúlkan er ef til vill falleg”,
sagði hún, og slétti um leits hrukku á
svuntunni sinni.
Antoníus hristi höfutsið þunglyndis-
lega.
((Þóti hún væri fögr eins og Venús,
þá gæti mér aldrei þótt vænt um hana”,
sagði Autoníus. ((En þeir eru þegar
komnir, og ég er enn ekki kominn í dul-
arbúninginn! Segðu Morgan að koma
með liann undir eins!”
((Þér skuluð strax fá hann, reyndar
býzt ég við að það sé bara brótSir yðar
og vinir, sem komnir eru, því ég heyrði
málróm Lord Langdale”.
Svo fór hún burt og að vörmu spori
kom Morgan inn með dularbúninginn í
sama bili sem dyrnar opnuðust og Lord
Langdale og félagar hans nóttina áðr
komu inn íherbergið. Og með þeim var
klerkrinn, séra Robert Grayson.
Allir voru þeir skrautlega búnir, eins
og vit! átti við slíkt tækifæri.
Lord Langdale hvíslaöi einhverju í
snatri í eyra klerkinum og hljóp svo til
bróðr sins, sem þegar var kominn í dul-
arbúninginn.
((Jæja þá, bróðir!” sagði hann í á-
hyggjufullum róm. Antoníus sá að
bróðlr hans hafði ekki átt næðissama
nótt, heldr en hann, því andlit hans var
fölt og þreytulegt, og það styrkti Antoní-
us enn betr í áformi sinu..
((Jæja”, sagði hann blátt áfram og
tók i hönd bróðr síns.
((Ertu enn staðrátSinn?” sagði Ru-
pert metS skjálfandi röddu.
„Vitaskuid, meir en nokkru sinni
áðr”, sagði Antoníus og horfði einbeitt-
lega í augu bróðr sins.
„Mér hefir dottið í hug”, sagði Tra-
vor, ((ats bezt væri að við værum allir i
dularklæðum; auðvitatS hefir það enga
verulega þýðingu, en ef þér er sama, þá
flnst mér ekkert á móti því”.
((Mér er náttúrlega sama”, sagði An-
toníus brosandi. ((Ég vil að eins ráða
ykkr til að flýta ykkar, því ég held að
brúðrin sé þegar komin”.
Séra Grayson var búinn að klæða sig
í hempuna og kragann og stótS bak við
dálitits dökkleitt borð og iá þar opin
stóreflis bænabók; hann hafði krosslagt
hendurnar á brjóst sér og beið þinnig
búinn.
Inir þrir ungu menn flýttu sér að
steypa ytir sig dularbúningunum og láta
á sig grímurnar. Þeir höfðu haft hvort-
tveggja með sér. Búningr Ruperts var
samskonar og bróðr hans, en Loftuss og
Trevors voru fagrbláir að lit,
„Dragðu upp gluggatjöldin!” hvísl-
aði Loftus að Trevor. „Leikrinn fer að
byrja!”
„ESa, ef til vill, sorgarleikrinn”, sagöi
Travor lágt, og einblindi á gestina, sem
Branson leiddi inn í herbergið.
Fyrstr gekk maðr, stuttr og digr, í
grænum fötum, með svarta hárkollu á
höfðinu og hélt á þristrendum flókahattl.
Það var Jakob Bowen. Ánægjan lýsti
af lians grimdarlega andliti. Á eftir
honum gekk tíguleg, grönn kona, í svört-
ura dularbúningi með grimu fyrir efra
helmingi andlitsins. Inir ungu menn sáu
strax aö munnrinn var forkunnar fagr
og hörundslitrinn bjartr og hreinn og
hendrnar smáar og vel vaxnar. Lord
Trevor, sem aðgætti brúðurina með
meiri nákvæmni en hinir, tók eftir litlum
brunum bletti á kinn hennar, sem þeir
frændr mundu liafa áiitið, ef þeir heföu
séð hann, a* væri málaðr á hörundi*,
eins ogþávar siðr, til þess að meira
bæri í inum fannhvíta hörundslit í kring;
en Lord Trevor sá skjótt, að blettr þessi
var ekki tilbúinn af mannahöndum,heldr
af völdum náttúrunnar.
„Góðan daginn, Mr. Langdale!”
hrópaði Jakob Bowen og gekk til ins
unga manns, er Morgan hafði sagt að
væri húsbóndinn. „Ég vona að þið haf-
ið ekki þurft að bi*a lengi eftir okkur.
Við höfum staðið vi* samningana, eins
og þú sér”.
[Framh.].
mannasögu“ og „Sögu af Nikulási
Nú er tíminn til að
Svo og, ef f>eir óska, „Hellis-
leikara“. Alt fyrir að eins Isl.OO.
gerast áskrifandi.
D--/
1. Júlí til ársloka fyrir 75 cts., eða frá 1. Marz p. á. fyrir $1.00.
$1.00
$1.00
SPARID YDR PENINGA
með f>vl að verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð i Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
CUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
Telephono 64». p. 0> Box
Offlce and Yard: Wesley St.. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Offices.
GEO. H. BROWN & CO.,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
Dominion oí* Canada.
iWsiariir okeypis íyrir miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg* af vatni og skógi
og meginhlutmn nálægt jarnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush ef
vel er umbúið. ”
IHIMU frjovsama belti,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverflsliggi-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. ene-i oe heiHUnrll
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi-
^ldivi'Rur því tryggður um allan aldur. 9
JARMBRAUT fra hafi til IIAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi* Grand Trunk og Inter-Colonlai braut-
irnar mynda ósHtna járnbraut fra öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada tll
Kyrrahafs. Su braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöneu or
SSnfrægu ^ °g V@8tUr af Ef—tnl ^
Heilnæmt leptslag.
G>ptslagið í Manitoba og Nortvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmnsra í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en biartur
og staöviðrasamur. Aldrei þokaog súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnarí landinu.
SAJIBAXHSiSTJORMN I CAMADA
^efur hverjum^ karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
160 ekrur af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki Það
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábflisiarftar c*
ijálfstæður í efnalegu lilliti. auyusiaroar og
ISUFMZKAR KYLEIDIIB
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í ft
Þeirra stærst er NTJA ÍSLAND liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnine? á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Yestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fiarli’irð
" TLKNDAN. báfium þessum nýlendum £ mikiö a? ó
numdu landi, og báðar þessar nvlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokknr
hinna. ARGYLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wne ÞLNtT-
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur í nortvestur frá Wne OrPAPPS / j Fvt
LENDAN um 20 mílur su*ur frá Þingvalla-nýlendu, og ALBEIiTA- NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winninev t síflast-
tðldu 8 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi. S‘
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem viil fengið með því að skrifa
um þaö:
Töomas Bennett
Eða
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEN
L. Haldwinson. (Islenzkur umboðsmaður.)
DOif. GOVT IUMIGRATION OFFICR
W iniiipeg, ... Canada.