Heimskringla - 27.08.1892, Blaðsíða 3

HIEIIMISIKIIR.IIISrG-IL.A- OG- OLIDIZST "WINIíTIPEG; 27. AGU ST 1B92.
barnsins ruglist, Jiegar kyrkjan j
fyrirskipar pað sem trú trlega skyldu,
sem limdstjórnin (urðir ekkert um.
Fjórða boðorðið s'tipar að heiðra
föðr sinn og -nó r. Hér bætir
Lúter því við í útskýring sinni, að
menn líka skuli elska pau. Lúter
vissi pað ekki, að elska Verðr ekki
með nauðung, en pað veit in nj’rri
siðfræði og er pví skýring Lúters
meiningarlaus. Þegar alt fer skap-
lega, mun ekki vanta kærleika milli
foreldra og barna, en par sern gagn-
stætt er farið, pá er eigi að eins
gagnslaust, heldr meira að segja
syndsamlegt, að fyrirskipa slíkt.
Þetta boðorð minnir á ganrla sið-
leysisástandið, pegar börnin vóru
skoðuð eins og eign foreldranna,
sem pau gætu farið með eftir geð-
pótta. Og samt áttu pau að sýna
peirn lotningu. Þar á mót er í boð-
orðinu ekki rnin/t með einu orði á
skyldur foreldranda við börnin. pótt
pað ætti í raun og veru að vera að-
alatriðið í siðferðislegu uppeldi.
Fimta boðorðið er ágætt í sjálfu
sér. En stjórnin útskýrir boðorð
petta pannig: Auðvitað skalt pú
ekki mann vega. En ef pú ert
kominn á einkennisbúning, og ef
pú ekki eftir skipnn pinna hernað-
arlegu yfirboða rekr meðbræðr
pína í gegn eða skýtr pá, pá ertu
glæpamaðr gaguvart pjóðræktarlög-
málinu og verðr sjálfr skotinn.—
Meðan verjendr inna gömlu skoð-
ana hafna ekki hernaðinum, er ekki
mikið gefandi fyrir pá, og full á-
stæða til að skoða pað sem hræsni
tóma, er peir pykjast ekki vilja
freinja einvíg og morð. Meðan
kristnu ríkin halda áfram manndráp-
um í stórum stíl. er engin meining
í pví að lineykslast á mannsmorði í
smáum stil. Hvernig eiga ungling-
arnir að fá óbeit á morðum, pegar
peir í hverri kenslustund í sögunni
sjá hverjum stórhópa-morðingja bor-
ið sæmdarorð eins og hetju?
Að sjötta boðorðinu skal vikið
siðar.
Sjöunda og áttunda boðorðið—
pú skalt ekki stela og ekki ljúga—
eru ytir höfuð enn í gildi. Enn
sökum pess, að samband mannanna
sin á millum er fyrir vaxandi menn-
ing orðið fióknara en áðr, mundi
siðalögmál nýja tímans krefja pess,
að miklu meira yrði dregið undir
boðorð pessi enn nú er gert við
barnauppfræðinguna.
Að pví er snertir níunda og tí-
unda boðorðið—pú skalt ekki girn-
ast—álítr höf. að pau sóu oss ópörf.
Hverjum manni ber að beita dugn-
aði sínum fyrir innan pær skorður,
sem fimta, sjötta og áttunda boð-
orðið setja, og í peirri ástundun
verðr ekki lijá pví koinizt að ein-
hverbíði halla. Enginn á að svelta,
en ódæði væri pað gegn framför
mannkynsins, ef menn vildu sundra
hverri viðleitni, af pví peir gætu
mist einhvers í við hana.
í stað níunda og tíunda boðorðs-
ins vill höf., að börnin læri að
pekkja skyldurnar við sig sjálf. In
forna heimskoðun telr sjálfupphalds
hvötina og kynfjölgunarhvötina sem
dýrslegar hvatir. En pa* er öllum
sanni fjær, pví hvatir jiessar eru
skilyrtj fyrir mannlegu líli. Menn
hljóta pví að viðrkenna réttmæti
peirra i sjálfu sér, pótt vitaskuld
só að pær fara i bága við velferð
porrans. Níðaustr innar gömlu
heimskoie'unar yfir mannlegar hvatir
hefir framleitt blóðvana og afivana
kynslóð. In nýja heimskoðun viðr-
kennir réttmæti hvatanna, og verk-
efni hennar verðr pá, að kenna
böruunum að halda peim í skefjum
og nota pær á réttan liátt. Þetta
mun verða til pess að framleiða
tápgóða og clugandi kynslóð.
Eins og fjórða boðorðið stafar
frá peim tímum, er menn að eins
pektu réttindi foreldranna gagnvart
börnunum, en könnuðust ekki við
skyldur peirra við börnin, eins seg-
ir höf., að sjötta boðorðið só undir
komið í forneskju peirri, er konur
ekki síðr en kýr og geitr vóru eign
kynkvíslarinnar. Af pví risu iafn-
aðarlega deilur milli karlmanna, og
til að koma í veg fyrir pær var hjú
skaprinn stofnaðr. Fyrst var fjöl-
kvæni, en seinna komst á einkvæni.
Og til pess að veita stofnun þessari
meiri festu, var hún bundin við
ýmsa hátíðlega helgisiðu. Þessu
var allvel eirt af karlmönnum, pótt
pað legði á nokkra pvingun, encla
var tilfinningarlíf manna hvorki
næmt né margbrotið í pá daga.
Konan var metin sem hlutr, eins og
ambátt, sem umtalslaust átti að
hlýða manninum; seinna eins og
vara, sem foreldrarnir seldu peim
sem hæst bauð.—Hjúskaparbrot
vóru pvi skoðuð sem pjófnaðr—
Sjötta og sjöunda boðorðið eru pví
náskyld, sem ráða má af níunda
boðorðinu, par sem pað er sett jafn-
hliða að girnast konu náunga síns
sem að girnast hans præl, uxa eða
asna.
Nú er öldin önnur. Konan er
ekki lengr metin sem ópersónulegr
hlutr, heldr sem persóna jafnsnjöll
manninum. Það sem nú á döguin
skilr milli karla og kvenna i eðlis-
fari, er svo næmt og atriðamargt,
að nú á ekki hver karlmaðr við
hverja konu, heldr er pað að eins
fátt eitt, sem á hvað við annað.
Þessi mjög svo fullkomna persónu-
meðvitund gerir j>að að verkum,
að minkun pykir og niðrlæging að
eiga sambúð við pann eða pá, sem
maðr ekki fellir hug til. Það er
um petta eins og annað í náttúr-
unni, að pað eitt býr saman, sem
saman á. Að gefa sig til samfara
án ásta er pess vegna ónáttúra, og
sjötta boðorðið ætti að vera parin-
ig orðað: Þú skalt ekki hafa sain-
farir með öðrum en peim, sem pú
ber ást til, eða með öðrum orðum:
pú skalt ekki selja sjálfan pig.
öll hjónabönd, sem ekki eru bygð
á persónulegum kærleika, eru pví
ekki siðferðileg. Þeir sem selja sig
til pess af einhverjutn ytri ástæðum,
eru að pvi leyti í engu frábrugðnír
skækjum.
En nú kemr pað fyrir, að kær-
leikrinn sloknar. Þegar svo stendr
á, ræðr höf. til hjónasailnaðar, enda
pegar að eins annar málspartr ósk-
ar pess. Eins og vináttusamband
hættir pegar annar vinrinn hættir
að fiena vináttu tilfinningu i brjósti j
sínu ti-1 liins, eins ber að slíta hjóna-
bandinu pegar bönd ástarinnar eru
sundrslitin. Að heiint i að pvi sé
haldið áfram úr pví svo er komið, er
siðferðilegt niðrdrep fyrir báða máls-
parta. Ef menn ætla, að af pessu
mundi leiða taumlaust lausæði, pá
er pað hreinn misskilningr. Ástand-
ið mundi miklu fremr verða skárra
en pað er nú.
Ef spurt er, hvað eigi að verða af
börnunum, pá er miklu fremr á-
stæða til að spyrja, hvað verða muni
af börnunum á heimili, par sem for-
eldrarnir lifa í sífeldu prasi og rifr-
ildi. Ekkert sretr fremr orðið börn-
unum til siðspillingar enn pað, að
horfa daglega á foreldra, sem aldrei
sitja á sáttshöfði.
Þegar á alt er litið, ríðr hvað mest
á, að menn slíti sig frá inni gömln
óguðlegu og ósiðferðilegu skoðun
á hjónabandinu, sem er i pá áttina,
að pað sé siðferðilegt og guði Ijúft,
að maðr og kona haldi sambúð sinni
áfram einungis af pvi að prestrinn
hefir einhvern tíma gefið pau saman.
Að guði ætti að vera ljúft að kúga
mann og konu til samlífis, sem
skammast á degi hverjum og ef
til vill fljúgast á, pað gengr guð-
lasti næst.
Margir prestar hafa vist svo mikla
mannlega tilfinningu að peim ofbýðr
slíkt. En hvað eiga peir að gera?
In „orpodoxa“ guðfræði neyðir pá
til að hafa pessa skoðun. Mannúð-
in og siðferðistilfinningin fyrirskip
ar eitt og „orpodoxíati“ annað.
Ætli pað væri ekki skynsamlegra
að láta mannúðina og siðferðis-til-
fintiingun i ráða ?
Fyrir foreldra.
Niðrlag.
„Ég vil með engu móti, að svo
liti út, sein ég taki svari hans gegn
kennaranum, sem óg veit að er mjög
sanngjarn maðr og réttsýnn. Nei,
Bobby verðr að bera alla skömmina.
En ég kenni engu að síðr sárlega í
brjósti um hann. Ég segi yðr satt,
hendurnar á mér titra og skjálfa,
eins og óg hefði verið barinn sjálfr*.
Litlu stúlkurnar stóðu enn við
gluggann í setustofunni og börm-
uðu sór—in vngri út af pvi, að hún
óttaðist að Bobby mundi deyja, og
in eldri sökum pess, að kunuingjar
Bobbys mundu segja systruni sínum
frá pessu og paðan í frá væri ekki
að vonast eftir að pær hefðu í heiðri
Robinsons-nafnið.
Mrs. Robinson var ekki í skapi
til að tala við niann sinn, sökum
pess, að pað leit út fyrir, að hann
vildi láta Bobby halda áfram að
ganga á ,slíkan skóla1. Ef Bobby
hefði aðhafzt eitthvað rangt, pá
lægi svo sem í augum uppi, að pað
væri umsjónarmanninum að kenna,
sem ekki hefði haft hugmynd um,
að hæoTa væri að ráða við drensrinn
með góðu en illu. Hún hefði aldrei
purft að hafa neitt fyrir Bobby.
Nei, hann væri hvergi i húsinu.
Hann hafði hlaupið burtu undir
eins, pegar hann hafði verið búinn
að skila bréfinu, og hún hafði leit—
að að honum alstaðar árangurslaust
Hann gæti ekki látið nokkuin ina.m
sjá sig. Stærilæti lians væri fóttim
troð.ð og hann yrði nldrei saniur
drengr aftr. Hann herði falið sig
einhvers staðar úti í nærrkuldanum
og hann hefði jafnvel skilið yfir-
frakkann sinn eftir heima og inundi
pví frjósa í hel.
„Ef pað skyldi koma fyrir,
mamma“, spurði eldri systirin og
glaðnaði yfir henni, „verðr umsjón-
armaðrinn pá ekki hengdr? Ó,
heldrðu við gætum ekki t náð í að-
gönguiniða?“
Nóttiu var koldiinm, svo við
kveiktum á ljósbera og fórum af
stað til að svipast eftir inuin óham-
ingjnsama Bobby; eftir allmikla leit
fundum við hann að síðustu í hest-
húsinu hans Mr. Mackinnons; við
gægðumst inn um rifur á vecro'num,
og sáum pað sem hér segir:
Bobby, heldr en ekki hreikinn,
sat mitt í stórum hóp af skóla-
drengjum og tötrlegum piltum úr
grendinni og horfðu peir allir á
hann með einstakri aðdáun Oír öf-
o
undsýki. Undir eins og peir tóku
að raupa nokkra lifandi vitund, setti
Bobby hendrnar í síðurnar og mælti:
„Þetta er ekkert. Þú hefir aldrei
fengið hirtingu í skólanum!“
„Jú, víst hefi ég“, sagði einn.
„Lofaðu mér að sjá á pér hend-
urnar“, sagði Bobby. „Ó, ó, liann
ill ekki sýna á sér hendrnar, og
pað er af pví, að pað sér enga ögn
ápeim!“
„nýndu okkur hendrnar á pér aftr
Bobby“, sagði einhver.
Bobby hélt fram höndunum eins
drembilega eins og pær væru alsett-
ar dýrindis baugum.
„Nei, hérna! Ég skal segja pór
nokkuð Bobby; komdu til inín á
morgun, við skulum leika okkur
saman“.
„Lofaðu mór að ganga við hlið-
iua á pér, Bobby. Eg skal gefa pér
bogann minn. Reyndar er hann
brotinn, en—”.
„Ég er sá yngsti, sem hann hefir
nokkru sinni refsað!“ hrópaði Bobby
himinlifandi glaðr. Og svo tók
hann að ganga um gólf í hesthúsinu
hnakkakertr með hendr í vösum.
„Jájá, pú parft nú ekki að vera
svona montinn yfir pessu, held ég“.
„Ekki hefðir pú raupað minna, ef
pú hefðir verið í mínum sporum“.
„Ég læt berja mig á tnorgun“.
„Það skal ég láta gera Ifka, pá
stend óg Bobby ekki á baki lengr“.
„Nei, pú lætur pað vera!“ hróp-
aði Bobby. „Þó pið væruð allir
barðir tólf-sinnum tólfsinnum,hundr-
að fjörutíu og fjórum sinnum, pá
yrði ég prátt fyrir pað sá fyrsti. Ég
er sá yngsti, sem hann nokkru sinni
hefir banð! Og svona væruð pið
upp með ykkur, ef pið væruð peir
yngstn, sem hann nokkru sinni hefði
barið!“
„En Bobby —“.
„Heyrið pið, drenghnokkarnir
ykkar“, sagði hetja dagsins. „Ég
vil ekki hafa að pið kallið mig Bob
by framar. Þið verðið að gera svo
vel og kalla mig Robinson. Hann
kallaði mig Robinson, pegar hann
barði mig“.
„Hver skr...“.
„Og pað sem ineira er. Écr er sá
yngsti, sem hann nokkru —
Nú sneri eldri Robinson undan
og stóð örvæntingin máluð í andliti
hans. Mrs. Robinson var ekki eins
volæðisleg á svipinn. Og óg gekk
heimleiðis pungt hugsandi“.
(uHarpers Monthly”).
278
STR. 278
V
GAGNVART MANITOBA HOTEL.
ER höfum að eins verið hér við verzlan rúmt ár, og þegar haft nokkur
viðskifti við Islendinga, og fallið mjög vel við þá. Vér vonum að
þeir haldi áfram að venja komur sínar hingað. Nú höfdm vér líka
á reiðum höndum miklar byrgðir af Ilnrdvörii sem vér getum selt
með lægra verði en fiestir aðrir í borginni. Gerið oss þann greiöB að
koma og skoða vörurnur, svo þér getið sannfærst um, að vér förum ekki
með öfgar. Þegar þér heimsækið oss, þá minnist á þessa auglýsing.
DESPARS & BLEAU.
278 IV!AIN STR„ GECNT MANITCBA HOTEL.
Telephono 649. jp. 0. Box «9
Office and Yard: Wesley opp. St. Mary St., close to N. P. & M. Ry. Freight Offices.
GEO. H. BROWN & CO.,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
Dominion <>f Canada.1
Ábylisjaráir okeypis íyrir miljoiiir maia;
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nseg'S af vatni og skógi
og meginhlutinn nalægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush ef
vel er umbuið. ’
ÍHINt FRJOVSn BELTl,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-daluum, Peace River-dalnum, og umhverfisiiggj—
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta aknrlandi. engi og beitilahdi
—hinn viðáttumesti fláki í heimi af lítt hyggðu landi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandl
eldiviíur þvi tryggður um allan aldur.
r f
JARJÍBRAtT FRA HFI Tlt HFK.
Canada Kyrrahafs-járnhrautin í sambandi vi-R Grand Trunk og Inter-Colonial hraut-
Irnar mynda óslitna járnbraut frá ölhim hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvmma beltisins eptir því endilöngu og
um hma hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hiL
nafnfrægu Alettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt I « p t s I a g .
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameriku. Hremviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljireins ogsunnarí landinu.
SAMBANDSSTJORJÍIJÍ I CAHADA
tarlmanni vfir 1ft »r» trömlnm ntr bm
ryrirfamiliu að sjá
gefurhverjum karlmanniyflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmann. sem hefð.
fyrirfamilín að slá
ÍOO ekrur n í landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu o» \ zki þau
A þann hatt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýiisiarðar og
ijálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLKJÍZKAR HYLEXDVR
Manitoba og canadiska NorBvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stsnt er NTJA Í8LAND liggjandi 45-80 mílur norður frá Winnipeg, á
XeSt'lr ™ N^a s'nndi, í 30—35 mílna fjarlægð
ALPTAX ATNS A YLENDAN. baSum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu lanab o^^ar þessar nylendur ligirja nær höfuðstaö fylkisins en nokkur
!íln.na’ . ÍÍ5?J.\AN. er 110 mílur suðvestnr frá Wpg„ ÞÍNG-
VALLA-NYl.KNDAN 260 milur í norSvestur frá Wpg„ QU'APPKf.LD-NJ’-
LENDAN um 20 inilur sutiur frá Þingvalla-núiendu, og ÁLfíERTA- NÝLEND LN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnineg í "síðas* •
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi. i_j
Frekari upplýsingar i þessu efni getur hver sem viil fengið með þvi að skiifa
um það:
Tboinas Bennett
Eda
DOM. GOV'T. IMMIGRATION 'AGE N
Baldwinson, (íslenzlcur umboðsmadi/ .)
DOM. OOV’T IMMIGRATION OPFICES
Wiiiiiipeg, - - - Canacla.
186 Er þetta sonr yðar ?
fótunum ú sér inn undir borðið og stakk
búðum höndum djúpt í buxnavasana. „Ef
nokkurn tíma var til piltr, sem ekkert var
út á að setja, nerna skriftina hans, þá er
það Harvey Ball“, sagði hann. „Ég væri
harðánægðr með hann þó að hann væri minn
eiginn sonr. Það segi ég þór satt, Marta
frænka. Hann á ekki einn sinn líka með-
al þúsunda".
„Bíddu þangað til þú ert búinn að
heyra þetta hréf hans, John“, svaraði Mrs.
Ball og stundi við. „Ég veit ekki, hvað
ég á um það að lialda. Pahhi segir að það
sé all riyht; en—já, við kævðum okkr
aldrei mikið um að senda hann á sunnu-
dagaskólann í uppvexti hans; og það getr
verið það hafi verið rangt af okkr. En
undarlegt bréf er þetta. Ég er hiædd um
að þú segir það sama, John, og ég er ekki
alveg viss um, hvort þú mundir kæra þig
uin að láta Maude lesa það, ef þú hefðir
heyrt það. 0, herra trúr! Að hugsa sór
að ég skuli verða að segja þetta um bróf
frá Harvey mínum“. Og hún hristi höfuð-
ið og leit til hónda síns.
„Hvaða vitleysa!“ sagði nú Mr. Ball,
og gleymdi nú alveg fyrri afstöðu sinni
Er þetta sonr yðar? 187
til málsins. að a vitleysa ! Getr verið
að við getum ekki orðið honum samdóma,
og það heíir hann líklega gizkað á, þegar
hann skrifaði hréfið—því býzt ég helzt við.
En hann vissi líka að við báðum hann um
hreinskilið álit sitt, og það hefir hann
látið okkr í ljési. Hann er ekki að gera
neinar afsakanir fyrir, að hann skrifar eins
og hann gerir. Hann virðist hafa gengið
að því vísu, að það sem við vildum fá frá
honum, vævi það sem hann sjálfr í sann-
leika hugsaði,—en ekki endilega það, sem
við byggjumst við, að hann kynni að hugsa;
og mér finst það vera honnm til heiðrs, að
hann þykist engar afsakanir þurfa að gera
fyrir það, að skoðun hans er svona. Það
eina, sem mér þykir ísjárvert, er það, að
hann er svo fjarska öruggr í sinni skoðun,
talar eins og það sé alveg auðsætt, að hann
hafi rétt, og það .geti ekki verið neitt skoð-
unarmál11.
„Nú, því ætti maðr að fara að afsaka
sig fyrir það, að hann segir sannleikann—
lætr í ljési samvizkusamlega sannfæring sína?“
spurði nú John Stone, nokkuð stuttr í
spuna.
„Það er það sem ég hefi altaf sagt
190 Er þetta sonr yðar?
Einu sinni ætlaði Mrs. Ball að grípa
fram í til að útskýra setningu eða draga
úr henni og mýkja orðtækin.
„Bíddu við, mamma“, sagði bóndi henn-
ar; „lofaðu Harvey að setja fram allan sinn
málstað fyrst. Þú mátt ekki reyna að hafa
áhrif á kviðdóminn hennar Maude. Það var
ágætt uppátæki af henni, að skoða þetta
sem réttarskjal og okkr sem kviðdóm“.
„Ef þessir kviðdómendr hætta ekki að
trufla réttinn með mælgi sinni, þá—þá kýs
ég nýjan dómsforseta“, sagði Maude og
snéri máli sfnu til fóður síns.
„0—er ég dómsforsetiun ?“ spurði hann,
reisti sig við í sætinu og dró að sér fætrna.
„Nú, jæja! Yðar hávelborinheit, eða hvað
ég á að kalla yðr, sem skipið kviðdómsmenn
og dómsforseta eftir yðar eigin höfði—fyrst
ég hefi nú ljóslega skilið fyrirskipanir yðar,
þá haldið þór áfram; við þegjum eins og
selir“.
Maude las nú áfram og lauk við bréfið,
og svo braut hún það saman.' Faðir henn-
ar stóð þá upp, tók hana í fang sér og
kysti hana. Svo gekk hann þegjandi út
úr stofunni og lét aftr á eftir sér.
„Eaðir þinn tekr sér nú ætíð alt svo
Er þetta sonr yðar? 183
neitt annað. En ég kem nú hráðum heim
og þá getum við talað saman um þetta og
fleira. Kystu mömmu frá mér, og hiddn
han* að faðma þig fyrir mig. Verið þið
sæl. Berðu kæra kveðju mfna Stone’s-fólk-
inu. Þegar þú skrifar mér þá segðu mér
alt af frá, hvernig þeim líðr—ölJum. Þinn
Harrey“.
Þegar faðir Harvey’s hafði lesið konu
sinni þetta hréf, kom þeim ásamt um að
ganga yfir til Mr. Stone og taka hann sér
til ráðaneytis; þau höfðu um mörg ár verið
vön að leita hans ráða í öllum vandamálum.
„Ég ætlaði að spyrja þig, John, hvern-
ig þér litist á bréf, sem óg hefi fengið“,
sagði Mr. Ball undir eins og þau hjón
vóru komin til nábúa síns og sezt niðr í
stofunni hjá honum; „það er frá Harvey,
og það er ýmislegt í því, scm konan mín
er hálf-óróleg yfir; og ég get ekki sagt
að mér só alls kostar gefið um alt í því heldr“.
Maude leit upp forviða, og það var
auðséð á fóður hennar að hann var hlessa
líka.
Maude var fólari en hún átti að sér
og lett ekki sem hraustlegast út.