Heimskringla - 16.11.1892, Blaðsíða 3

X X
OldChum
CUT PLUG.
OLÍ CUIll
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á jafn stuttum tíma, sem
f>essi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
MONTRGAL.
X x
Hefurðu reynt
(CABL EEXTRA”
VINDLA?
rpHF. RII'AXS TABUIES regulatc the stomaoh,
1 liver and ► . als, ptirify the biood, ar
ialwa
tre nleas-
ant to take, safe and 'alwav's etfeoiii? 1. A reliable
reraedy for Hilionsness, Blotches on the iace,
Brieht’s Disease, Catarrh, Coiic, Constipation,
Chronic Diarrhœa. Chronic Liver Trouble, Dia-
betes, Disordered Stomach, Dizziness, Dysentery,
Dyspepsia, Eczema, Flatulence, Female Com-
Síaints, Foul Breath, tieadache, Heartbur ., Hives,
aundice, Kidney Complaints, Liver Troublcs,
loss of Appetito, Meutal Deprcssiou, Nausea.
i Rasn,i ' ■' — - ■—11 ainful Diges-
“ Kush of blood
S a 11 o w Com-
plexion, salt /T.O " 1<,b?LT.' Sca!f
Head, Scrof- /A8' •>!» s.cltHead-
--- —— •—~* *- ***' eases.Sour
Feeling.Torpid
Water Brash
e- symptom
r esults from
impure blood or a failure in the proper perforni-
ance of their functions by the stomach, Iiver and
irtestines. Persons given to over-eeting are ben-
efited by taking one tabule aftcr each rncal. A
contlnued use or the Ripans Tabhles is the sureat
cure foa* obstinate constipation. They ontain
nothing that can be injurious to the ;uost deli-
cate. 'l gross $2, 1-2 gross $1.25. 1-4 srross 75c.,
1-24 gross 15 cents. Sent by muíl postuge paid.
Address THE RIPANS CHEMICAL COMPANY,
P. O Box 672. New York.

TBE XEY TO HEALTH.
Cnlooks iiíl the clogged avenues of tL_
Bowels, Kidneys and Liver, carrying
oií gradunlly without weakening the sys-
tem, all tha impurities and foul humors
of the s-'oretions; at the same time Cor-
reeting Aeidity of ttð Stomaeh,
curing Bilioúsness. Dyspepsia,
Headaehes, Dizziness, Heartburn,
Constipaíion, Dryness of the Skin,
Dropsy, Dimness of Vision, Jaun-
diec, Salt Rheum, Ervsipelas, Scro-
fula, Fluttering of the Heart, Ner-
vousness, ar.d General Debility ; all
these and many ot.her simiiar Complaints
yield to the happy influenooof BURDOCK
BLOOD BITTERS.
For Sale h j all Dealera.
T.IILBURN & €0., Propríetors, Toronto.
HEIMSKEIITG-LA OGr OLIDITsr ‘W^IIDTIISriIF’IEG-; 10. ZsTOY. 1B92.
Sögur Yaleygs
ið lireyft á pinginu, sem gseti gert oss
mögulega samvinnuna; og enn fremr
hafði formaðr safnaðarins, lir. S. Mýrdal,
lýst yfir pví í ræðu, sem hann Öutti á
samkomuhúsi safnafarins 9. sunnudag
eftir Trinitatis, að hann tryði ekki lengr
kenDÍngu kyrkjunnar um eilífa útskúf-
un. Og þar eti enginn <if núverandi safn-
aðarlimum hefir andreft peirri skoðun
hans, lieldr endrkosið ræðumann (S. M.)
sem formann safnaðarins, pá má með
fullum rétti áiíta þessa skoðun ríkjandi í
söfnuðinum. Af öllu þessu saman-
lögðu sáum vúr, að samvinnan var að
gerast ómöguleg. Vérsáum, atS kyrkju-
félagið gat ekki sainkvæmt sínum eigiu
lögum og ströngu trúarskoðunum viðr-
kent söfnnð vorn sem meðlim sinn; og i
öðru lagi vildum vór ekai lengr heyra
pví til. Af pessu leiddi, ats á lögmœtum
safnafiarfundi, sem haldinn var25. Ágúst
var samþykkt nær i einu hljóði, aÖ söfn-
uðrinn segði sig úr kyrkjufelaginu. Og |
var skrifara safnaðarins falið á hendr að
tilkynna varaforseta kyrkjufólagsins úr-
sögnina. Brófið hljóðaði pannig:
Victoría, B. C., ‘sG. Ágúst '92.
Herra forseti ins ev. lút. kirkjufé-
lags íslendin^ra í Vestrheimi.
Hér með tilkynnist yðr, að á al-
mennum saf.taðarfundi, sem haldinn
var í gær (25. {). m.), var samþykt
hór um bil í einu hljóði að ganga úr
kyrkjufélaginu,út af {>eim ástæðum:
1., að söfnuðrinn veit, að fyrir yfir-
lýsing f>á, er hann lagði fyrir s'ðast-
liðið kyrkjuping, getr kyrkjufólagið
ekki álitið hann (söfnuðinn) meðlim
sinn, samkvæmt. grundvallarlögum
sínura, og 2., að kyrkjuþingið hefir
ekki tilkynt söfnuðinum gerðir sín-
ar viðvíkjandi yfirlýsingunni, og
ekki svo mikið að Jjingtígindin, sem
birt véru I Lögbergi, gæfu neina
hugmynd um aðgerðir þingsins.
Til f>ess að vera ekki lengr I efa
um úrslit málanna, biðr inn ísl. lút.
söfnuðr I Victoria, B. C., kyrkfélagið
að stryka nafn sitt úr safnaðatölu
sinni, f)ví hann neitar að heyra f»ví
lengr til.
Einar Brandson,
skrifari safnaðarins.
Síðan hefir oss borizt í hendr, bæði
í Lögb, og „Sain.“, nefndarélitið í pessu
rnáii. En barla lítið er á pví að græða.
Fyrst og fremst sést ekki, hvort pað hef-
ir veri'S sampykkt af pinginu, og svo
iiðu tveir mánuðir, að pví var ekki fuil-
nægt. Hvað lengi pað hefir átt að drag
ast vitum vér ekki. Til vor hefir aidrei
komið neitt svar eða skeyti í nokkurri
mynd, ogvérerum lausirvið kyrkjufé-
lagið, eins Og gefrað skilja.
Hins er líka rétt að geta, að út af
yfirlýsingunni, sem vér sendum forseta
kyrkjufélagsins, og rætin hr. S. Mýrdals,
ásamt samþykktum inna nýju safuaðar-
laga, hafa níu atkvæMsbærir safnaðar-
limir sagt sig úr, en átta liafa líkabætzt
vitf.
S. ðfýrdal C. Sivertz
(Fors. safnaðarius). (Skrifari safn.).
P Þorsteinason (Féhirðir safD.).
Jón Sigurðtson. Jtn Samúelsson.
lögreglu-spæjara.
4. Naga.
James Hargrave.
(Framh.).
„Eins og yðr er fiegar kunnugt
um af vitnaleiðslu fiessa máls, f>á
neitaði konan míu Karólínu um út-
gönguleyfi petta óhappakveld, en
ég tók af heuni ráðin og leyfði Kar-
ólínu að fara, og hafði ég fleira en
eina ástæðu til pess. í fyrsta lagi:
Ég var hræddr um hana—afbrýðis-
samr!“
„Hræddr um hana! Nú skil óg
ekki“.
„Já, ég var afbrýðissamr. Það er
hart að verða að játa slíkt um sjálf-
an sig, pegar að eins er að ræða
um slótta og rétta vinnukonu, pótt
hún aldrei nema væri falleg. Ég
spurði hana, hvert hún ætlaði, og
kvaðst hún fara á fund kunningja
sins, sem ætlaði að taka sig með á
Princess-leikhúsið. „Kunningja yð-
ar“, sagði ég, líklega hálf-fyrirlit-
lega, pví liún svaraði stærilætislega:
„Kunningi minn er heidri maðr!“
Ég staðréð pað undir eins, að sjá
pennan unga ,,heldri“ mann og
komast eftir, hver hann væri, og
sendi f>ví boð um, að mér væri ó-
mögulegt að stýra samkomunni, er
haldin var pá um kveldið til hjálp-
ar bágstöddum mönnum. Svo fór óg
strax um kvöldið í leikhúsið og
skygndist um eftir Karólinu og
kunimigja hennar, en gat hvergi
komið auga á pau; ég heið ekki
pai'gxð til annar páttr var úti, en
ekki efast ég um, að vitnin, sern
hárn fr in, að óg hefði verið til kl.
10, liili gert Jjað oftir beztu sann-
færingu. Ey heið að eins pangað
til hálf-ver. s fólkið var komið, [>á
fór ég, f>ví Kaiólína kom ekki með
|>eim heldr.
Hór stansaði Mr. Watson ofrlitið
og var auðséð að hann var I efa um,
hvort hann ætti að leysa meira ofan
af skjóðunni við mig, en brátt sann-
færðist hann um, að J>að mundi holl-
ast, og hólt svo áfram á J>essa leið:
„Ég fór burt úr leikhúsinu í illu
skapi. Mörgum er nú eiir.i sinni
svo varið, að peim þykir mest fyrir
að missa af því, sem J>eir að öllum
líkindum mundu fleygja frá sér eftir
örskamma stund senv öðru ónýtju-
skarni, ef [>eir næðu pví í sína eigu.
Og pað kvað svo ramt að, að óg tók
að gera mér í hugarlund, að óg elsk-
aði Karólinu liugástum. Vitleysa,
vitaskuld, hrein og bein vitleysa.
En pessi hngarburðr hafði nú samt
sem áðr gagntekið mig í pann
fevipinn; og svo til allrar óhamingju
datt mér pað í hug, að ég hefði einu
sinni, ekki fyrir alllöngu síðan, séð
hana á gangi með fram Regent-
skurðinum með einhverjum unguin
manni, og afréð ég að leita hennar
par. Ogþar sá ég hana. Hún var
par á gatigi með einhverjum manni;
pau gengu samsíða og höfðu nokk-
ur skrefámilli sin; hann hafði her-
mannahúfu á höfðinu og hermanna- |
skykkju á herðum sér; ekki sá ég i
andlit honum, en tilburðirnir og
vaxtarlagið var unglegt. Ég komst
ekki svo nærri, að óg heyrði, hvað
pau töluðu, pvi í sama bili sá ég
hvar nábúi minn, Mr. Westbrook,
kom keyrandi; og þar eð mér var
ekki um pað gefið, að menn sæju
tnig þarna—hvers vegna, veit ég
ekki—, flýtti ég mér til haka aftr,
náði í vagn á Hampton-stræti, sem
keyrði mig til veitingahúss nokkurs,
par lét óg svo fyrirberast um nótt-
ina og kom ekki heim fyrr en dag-
inn eftir“.
„Þór segið að maðrinn, sem var á
gangi með Karólínu, hafi haft her
manna-húfu á höfftinu og hermanna
skykkju á herðum, en pér sáuð ekki
framan í hann. Var hann hár eða
lágr á vöxt, digr eða grannr?“
„Meðalmaðr á hæð og hvorki
grannr né prekinn".
„Og pau gengu spölkorn hvort
frá öðru, eins og þeim hefði sinnazt?
„Já, eða svo lagði ég pað út;
eða máske sú hugmynd hafi skapazt
hjá mér síðar, er óg heyrði in sorg-
legu afdrif stúlkunnar11.
„Ég get vel skilið pað“, sagði ég.
„Og hafið pér ekkert frekar aðsegja,
engu mikilsverðu atriði við að
bæta?“
„Engu. Að minsta kosti getr
mér ekki hugkvæmzt neitt fleira nú
í svipinn.“
„Jæja, pá hefi óg ekkert meira
hór að gera. Ég vil að eins taka
pað fram aftr við yðr, Mr. Watson,
að ef pór eða nokkur maðr annar
skylduð nokkru sinni framvegis gera
tilraun til að sanna, að pér hefðuð
ekki farið burt úr leikhúsinu fyrr
en klukkan 10 kveldið góða, pá
verð ég neyddr til að vitna, að pér
samkvæmt yðar eigin orðum nú,
fóruð þaðan löngu áðr“.
„Ég veit pað, Valeygr; en ég
hygg pér hafið ekki leyfi til að taka
að eins litinn hluta úr fratnburði
minum. Dér verðið að bera hann
fram allan í senn, Jef til kemr, eða
pá alls ekki“»
„Svo! Mér pykir leitt að heyra,
Mr. Watson, hve vel þéreruð kunn-
ugr, pví sem við gengst við glæpa-
málsrannsóknir I pessu landi. Það
gerir framburð yðar talsvert pýð-
ingarminni í mlnum augum. Jæja,
g skil pá við yðr um stund. Verið
pér sælir!“
„Bíðið pér við augnablik!“ hróp-
aði hann um leið og ég var að fara
út úr dyrunum. „Lofið mér að
hugsa mig um ofrlítið. Nei“, mælti
liann svo eftir dálitla umhugsun,
>,ég get ekki minzt að ég hafi neinu
við að bæta“.
t>egar ég kom heim, beið mín
par maðr að nafni Alexander King.
Hann hann hafði s(ð á aúglýsing-
unni um £100 verðlaunin, er stjórn-
in gaf út, að al!ar upplj'singar á-
hrærandi morð Karólínu Denhy
ættu að látast inór í tó. Hann
kvaðst pví hafa leitað mig uppi til
að segja mér alt, er hann vissi því
viðvíkjandi. Hann byrjaði á að
segja mér, að hann væri vagnmaðr í
útkjálka borgannnar og hefði áðr
verið hjá Mr. Watson, er sór hefði
fallið ið bezta. við alt pangað til
hann hefði farið frá honum, pví pá
hefði hann neitað sér um reglusem-
isvitnisburð. Sér þæHi betra að
geta pessa strax, pví það myndi |
hvort sem er verða upplýst seinna. j
Og svo bætti hann við: „Ég beið
með pessa upplýsingu til að vita, j
hvort verðlaunum yrði ekki heitið |
fyrir pær“.
,,Einn.itt pað. Og hvað er það
svo, sem pór hafið að segja?“
„Þetta: að ég sá Georg Watson á
tali við Karólinu Denby um klukk-
an 9 kveldið, sem morðið var framið,
á að gizka 50 faðma þaðan sem lík-
ið fanst“.
„Svo pér eruð viss um það?
Tók hann eftir yðr?“
„Ég er handviss um pað; ég sá
eins glöggt andlitið á honum eins
og ég sé yðr, en hann varð ekki var
við mig. Mér var forvitni á að vita,
hvað á seyði væri, og gætti pess pví
að pau sæu mig ekki. En ég
komstekki nógu nærri til að heyra,
um hvað þau vóru að tala. Ég
heyrði að eins að Mr. Watson, sém
var auðsjáanlega ( ákafri geðshrær-
innu, kallaði liana „dæmafátt flón“;
og einmitt í pví bill kom Westbrook-
vagninn í Ijós, og hljóp Watson pá
í burtu ið fljótasta. Ég fylgdi hon- j
um eftir, pví mig langaði að vita,
hvað af honum yrði, og bjóst hálftum
hálft við, að hann mundi snúa aftr.
Mig langaði til að ná tangarhaldi á
honum, svo óg gæti neytt hann til
að gefa mér vitnisburðinn. Dað er
bezt að segja hverja sögu eins og
og hún gengr. Hann fór inn í lok-
aðann vagn og læddist ég aftan á
vagninn og hékk par pangað til
ví.gninn stanzaði á Oxford-stræti við
endann á Tottenham Road; ég rendi
mér niðr af vagninum í skyndi og
bjóst við að sjá Watson stígaútúr
honum, en pað varð ekki af pví; ég
beið og beið og starblíndi á vagn-
inn, þangað til mér var farið að
sortna fyrir augum, en enginn Wat-
son kom út; fari bölvað, ef hann
hefir ekki læðzt út úr vagninum á
leiðinni, pótt óg yrði ekki var við
pað. Ég labbaði svo til baka aftr
sama veg, þangað sem pau vóru,
Karólína og Watson, en hvorugt
peirra var pá sjáanlegt par. Aum-
ingja stúlkan! niér er óhætt að trúa
yðr fyrir pví, að ég lagði hug á
hana, og fór að drekka út úr pví.
Þetta er alt, sem óg hefi að segja,
og pað sannar, að Watson gat ekki
verið eins lengi í leikhúsinu pað
kveld, eins og vinir hans báru
fram“.
„Ég vissi pað nú áðr, en fram-
burðr yðar er eigi að síðr mjög pýð-
ingarmikill. T>ér verðið að fara með
mér undir eins til ögreglunnar.
Þér purfið ekkert að óttast. Það er
skylda mín, vegna pess að ég álít
framburð yðar sannan, að úttaka
pegar handtökuheimild á Georg
Watson.
Framh.
HIN
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, því þrátt
fyrir þatS þótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt,
Þetta mœlir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS’ & SONS
MONTREAL.
Hesta og bezta vindlagcrda-
lmsi i Canada. [7]
Reina Victoria."
[ii]
HIJS OGLÓÐIR.
Snotr cottage með stórri lóð $900, og 1
hæðar hiís með 7 herbergj. á Logan St.
$1000. Bæði nál. C. P. R. verkstæðum,
Góð borgunarkjör.
Snotrcottage áYoung Street $700; auð-
ar lóðir teknar i skiftum.
50 ft. lóð áJemima St., austan Nena,
$425, að eins $50 útborg,—27J^ ft. lóðir
á Ross og Jemima Sts. austan Nena, $250;
dto. rétt vestr af Nena $200. Auðveld
borg. kjör,—Góðar lóðir á Young St. $225.
Einnig ódýrar lóðirá Carey ög Broadway
S*reets.
I Peningar lánaKir til bygginga met! g60-
um kjörum, eftir hentuglelkum lánþegja.
CHAMBRE, GRUNDY & CO.1
fasteigna-brakúNar,
Donaldson Blockp - Winnipeg
— FARIÐ í —
Bókabúð uaLows Bókabúð
44<> !YInin Xtr.
eftir bókum, rirföngum, glisvörn og
barnaglingri etc. Gangið ekki fram hjá.

24 Fimm dagar í París.
ég blikandi ljósglampa og heyrði augnabliki
síðar brakandi dyn af byssuskotum.
Söngurinn hljóðnar og söngskarinn tlýr;
söngvarans hjarta’ hefir blýkúlan smogiti.
Af Massilíu-bragnum heyrðistekki meira.
Það varð grafar-þögn.
Það var síðasta sinn sem ég heyrði
Massilíu-brag sunginn af fjölmennum flokki*.
Klukkustund síðar hlustaði ég á Herthu
Vesterstraud syngja spánska þjóðsöngva, og
fanst mönnum fjarska mikið til koma. En
það er heldr enginn, sem getr sungið þá,
eins vel og hún.
Sorg og dauði í Rue Croix des petits
Champs; gleði og lífsfjör í Rue d' Anjou,
og það nálega í sömu andránni. Það vóru
ólík laun, sem söugrinn fókk á pessum tveim
stöðum sama kveldið.
En svona gengr það í Parísar-borg.
*) Eftir aS Louis Napóleon varð keisari, var
það banna’8 með lögum aö syngja Massilíu-brag (að
minsta kosti opinberlega). Þýð.
Fimm dagar París. 25
Þriöji dagr.
Inn priðja dag — pað var miðvikudag-
inn inn 3. September eða daginn eftir stjórn-
bylting Napóleons — pá sat ég aftr við horð-
ið hjá Madame Davis, og snæddi árhít. Þar
var niannkvæmara en vant var. Allir vóru
mjög íbygnir á svip og töluðu saman í hljóði
„Mon bijou‘:, in friða mær, var fölleit og
áhyggjulog, 0g reudi hún oft augum að
dyrunum að herbergi til hliðar við veitinga-
salinn. Ég var vanr að lesa blaðið Le Pays,
og leitaði ég að pví á bovðinu, en fann
pað ekki. Eitstjóri pess blaðs var La
Gnéronniére, sem síðar varð svo nafnkendr;
en Lamartine hafði tilsjón með pví, alveg
eins og Cavignac hafði með bluðinu Le
Si'ele. Blöðin sigldu líka undii glæsileg-
um fánum.
28 Fimm daga í París.
og dó hún af ást. Menn deyja af ást, en
menn lifa af sorg. Það var pví ekki að
ástæðulausu að „mon bijou“ sagði: „Gott
átti Graziella !“
Ég sá nú að mér var alveg ofaukið
parna inni, og pví fór óg út úr herberg-
inu aftr fram í salinn með Le Patjs í hend-
inni. I blaðinu varð óg skjétt var við in
skyndilegu sinnaskifti La Guéronniéres.
Eins og kunnugt er varð hann skömmu
síðar ritari Napóleons og síðar keisara kjör-
inn í efii deild pingsins. ,,Mon bijou“ kom
von bráöara frarn í salinn aftr, og var eins
fölleit og áhyggjufull eins og áðr.-
„Yðr líðr ekki vel í dag, mademoiselle!'‘
sagði éfj við hana.
„Já, svona litr pað stundum út pegar
manni líðr allra bezt“, svaraði hún.
„Þ.ið skil ég ekki“.
„Hafið pér séð fallega léparðinn í Jardin
des Plantcs ?“
,.Já“.
„Þogar houum díðr sem allra-bezt, pá
teygir hann frá sér lappirnar og hengir
höfuðið svo n æðulega“.
„Léparðrinn er fallegr; en ekki hugsa
óg að pér viljið líkjast pví hlóðpyrsta dýri?‘‘
Fimm dagar í París. 21
fyrir allmikinn herflokk í fylkingu undir
forustu yfirhershöfðingja. Það var Canrobert,
sem pví liði stýrði. Hér og par stóð fólk
saman í smápyrpingum, og virtist tala sam-
an í ákefð eftir limahurði peirra að dæma;
pví að heldr mátti kalla að menn hvísluðust
á en að menn töluðust við. Alveg eins
var á Boulevard-strætinu, er óg kom pang-
að. Ég gekk að einum hópnum að gamni
mínu.
— „En var pað ekki hann sjálfr, sem
eitt sinn takruarkaði inn almenna kosning-
arrétt 1“ spurði einhver.
— »Jú 1“
— „Hvað ætli pá komi til að hann cr
að leiða hann aftr í lög?“
„Almennan kosningarrétt“, svaraði pá
enn annar, „má nota eins og guðs nafri og
ritninguna — til allra hluta“.
Ég hélt áfram leiðar rninnar. Það var
farið að opna búðir og verzlunarmenu stúngu
höfðum út í dyr og virtust fremr órólegir
á svipinn. Af hendingu staðnæmdist ég fyr-
ir utan húð, par seldir vóru alls k. i.ar sorg-
arbúningar og útfarar-munir. Méi virtist
sem búðarmennirnir par vera miklnrólegri
heldr en verzlunarmennirnir í hiuum búð-