Heimskringla - 19.11.1892, Blaðsíða 3

HEX3sÆSK:i?.IIsrC3-Xj-A. OGr OX.XDIXT "W'HsTnSTIX'EGr- 19. NOV. 1002
OlJCimm
CUT P.LUG.
HIKIIUI!
PLUG.
Enjíin tóbakstegund hefir
selzt jafnlljótt og fengið
eins mikla almennings hylli
á ]afn stuttum tíma, sem
þessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
JIOXTRKAL
X
Hefurðu rcynt
CABL EEXTRA’
VINDLA?
[9]
Bœkur á ensku og íslenzku; íslenzk-
ar sálmabœkur. Itit-áhöld ódýrust
borginni. Fatasnið á öllum stærðum.
Fergnson A C«.40N Jlain Sl
Wimjpei,
Man
—Það er varla trúlegt, en bó er pað
svo, að enn getr fátækasti verkamaðr
eignazt ióð hér í Winnipeg fyrir sára
lítið verð. Þannig hafa þeir Oordon c(-
Suckling til sölu margar lóðir fyrir þetta
frá $50 -$75; og þatS eru lóðir, sem eru
frá 25 til 48 fet á breidd, og frá 100 til
158 fet á lengd. Og þessar lósir fást
með því að borga eina $10 niðr í þeim,
og svo $5 á mánuði úr því, og engar
rent’ir af höfuðstólnum. Fyrir lóðunum
eru gefin öruggustu eignarskjöl (Torrent
title). Þær eru auðvitað vestariega
menn fá ekki lóðir inni í miðjum bæ
fyrir þetta ver8. Lóðirnar vita út að
Logan Str., og sumar út að Grand Ave.
og sumar að McPhilip’s Street, miili
Logan og Cominon Str., rítt andspænis
sýningar svæðinu. Örstutt norðr yflr
til að ná í rafmagn8brautina Eftir
fáein ár verða lóðir þessar þrefaldaðar
eða fjórfaldaðar i verði. Ungt og ein-
hleypt fólk, piltar og stúlkur, geta ekki
varrS betr spariskildingum sínum, en
með að eignast lóð. Það er vís grúði.
Itaufarhöfn 20. sept. 1892.
METRA UM JÓSEF AXFIRÐING.
Þór liafið, herra ritstjóri, í No 30
af blaði yðar J>. á. látið prenta bréf,
er ég liafði skrifað í „Austra“, við
víkjandi Jósefi nokkrum Jósefssyni,
er hefir kallað sio- „Axlirðing11. Á
eftir bréfi tnínu er bætt við nokkrlim
athuifaseinduin um Jósef Jiennan.
Mér bótti vænt um upplýsintrar
Jressar, sem eru ólikar 'siiouin peim
em Jósef hefir sagt af sjálfum sér,
n að llkindum sann tri.
Til Jiess að bæta við enn einnt af
sónnunum Jósefs, iná tfeta J>ess, að
hann hefir haft ljósmyndir af sér sein
hafa verið teknar í Noregi; [rar er
liann í Secondlieutenants einkennis
,glegum her-
mannlegutn stellingutn.
Ég [rekti Jósef pennan áðr en hann
fór til Atneríku og vissi að karakter
lians var harla ómerkilejrr, enda mun
hann aldrei hafa fentrið nema mjötr
uppeldi og alveg vantað gott
upplag. En inér lá við að geta trúað
pví, að tnaðrinnhefði — einsoghann
sagði sjálfr — mentazt eitthvað I
Ameríku, lent í hernað við Indiána
og kanttske—fyrir einhverja ævin-
týrslega stráka-lukku — orðið t. d
Secondlieutenant, eins og liann sjálfr
stóð fast á. L*að vóru
isleg
teikn, setn hann hafði til að sanna
teð sögu sína, t. d. medalían (setn
hann hefir látið falsa eftir Jrvi sem
þér segið) myndin af honutn og örið
á höfði hans, dágott enskt inál, sem
hann talar, nokkuð af góðum og
dýr m enskum bókurn, sem hann
hafði meðferðis, töluverðir peningar,
setn hann einnig hafði og loks tvær
greinar í Heimskritiglu með lofi um
hann. Mór gat J>ví varla dottið í
hug að alt Jtetta t'l samans væri
eintómt „humbug“. En nú lítr út
fyrir, eftir J>ví sem [>ér skýrið frá, að
>að sem Jósef hefir mest og bezt
lært í Ameríku, só skrtun og klækir.
Þegar Jósep fyrst fórtil Ameríku,
>á strauk hann frá töluverðum skuld-
um hér á landi. Hann hafði orð fyr-
ir að vera injög ódæll og sériega
illmæltr um aðra, sem hann og enn
er, og lá oft i ryskingum; hann var
skuldseigr og refjóttr, lofaði ölltt
fögru, en endingin varð tninni. Næst
liðinn vetr hefir hann verið á fiæk-
ingi fram og aftr, en mjög óvíða
borgað fyrir sig. Það hefir komið
fyrir, að hann hefir verið krafinn um
borgun fyrir nætrgreiða og [>á liefir
hann tekið upp 100 kr. seðil danskan,
sem hann m&tti vita að bændr gátu
eigi skift, en Jiózt eigi hafa smærri
peninga á sér, og J>egar bændr gátu
eigi skift seðlinum, pá heftr hann
Ósköp rólega stungið seðlinum niðr
og farið, án Jiess að borga nokkuð,
ekki einu sinni pakkað fyrir greiða.
Enn pá er hann svo latr að hann
nennir ekkert handtak að vinna.
Hann er nú farinn burt úr J>essum
sveituin og hafði gert ráð fyrir að
fara vestr til ísafjarðar til að byrja
:>ar vttrzlun*. En hvort sem hann
nú fer J>angað eða atinað, J>á vona ég
að petta setn um liattu hefir verið
ritað, leiði [>að gagn af sór, að menn
vari sig á að eiga mikil mök við
liann framvegis, eða trúa honum of
vel.
Að öðru leyti er persónan svo ein-
kennileg, að vel er eyðattdi nokkrutn
orðutn uin hana, J>ví vart hefir önn-
ur slík kotnið fratn á sjónarsviðið
hór, siðan Sölvi sálugi Ilelírason var
uppá sitt bezta.
J. Gunulaugsson.
Sögur Yaleygs
1 ögreglu-spæj ara,
4. Saga.
*) Nú heflr frétzt að hann hafl ver-
130 kr. (sem nteð rétttt bókhlöðuverði
kostar $4,00), liitti hann þar.
James Hargrave.
(Framh.).
Svo fórttm við rakleiðis á lögregli
skrifstofuna, og réttum tveirn stund—
um eftir að ég skildi við Geortr
Watson, var ég aftr kominn heim á
heimili hans við aitnait mann. Éo-
skýrði honum hæversklega frá er
indinu og bætti svo við: „Það var
heimskulegt af yðr að leyna mig J>ví
áðatt, að J>ér töluðuð við Karólínu
Denby eftir að [>ér fóruð af leik
húsintt um kvöldið. Það hefir verið
sannað ótvíræðilega síðan, að [>ið
töluðuð satnan J>á“.
*
* *
Daginn eftir var Georg Watson
formlega kærðr fyrir að hafa myrt
Karólínu Denby; málið var tekið
fyrir ra> inn kærði flut.tr aftr í fang.
elsið, eftir að King hafði vitnað
setn «>g in önuttr vitni, [>að sem að
franian er sagt. Réttarsalrinn var
troðful.r af fólki, og varð tnér einna
starsýnast á .1 imes Hargrave af öll-
um, setn itini vóru, og hygg ég að
flestum hafi orðið pað lika. Mér var
ekki kunnugt að hann J>ekti itokkra
vitund til fangans eða innar niyrtu
stúlku; en [>ó Karólína hefði verig
systir hans eða inti ákærði bróðir
hans, pá hefði hann ekki getað ver-
ið órólegri eða æstari en hanit var.
Ið brennandi augnaráð hans hvfldi
ýmist á mér, fanganum, dómaranum
eða peim, sem i [>ann svipinn var að
bera vitui. Hetta. var kynlegt,
mjög kynlegt! Vitaskuld var hann
að npplagi mjög ákaflyndr niaðr og
fljótr að hitna, sem menn segja;
en úr augum hans brann í petta
sinn sá eldr, er að eins gat stafað af
inni megnustu geðshræringu . Var
pað mögulegt að hann hefði líka
elskað ina framliðnu stúlku? Var
itann, nei—hugann hrylti við að
gera sér ákveðna grein fyrir inum
hræðilega, óljösa grun, er kviknað
hafði f brjósti mínu.
í sama bili sem dóinarinn skipaði
að fara aftr nteð fanganu í fangels-
ið, spratt Hargrave upp og gekk
til verjanda ins kærða, laut niðr að
iö í kattpavinnu í Sttðr ÞinKeyjarsýsIu í honum og hvlslaði einhverju í evra
snmar. Matfr, sent hanti seldi í v> tr ódýr > . . .. J J
ustu útgáfuna af Webster’s Dictionary á
honutn í sýnilegri geðshræringu.
,,Itg bý-zt við pér genð fangann
lattsan gegn veði“, sagði verjand-
inn, er Hargrave hafði 3núið aftr til
sætis síns. „Það tná setja eins háa
tryggingu og vera vill“.
„Þtf get ég vel trúað“, svaraði
dóiiiarinn. „En pér hljótið að vita,
að enginn dómari getr tekið gilda
neina tryggingu, hve há sein hún
er, pegar um svona vaxið mál er að
ræða. Mig fttrðar mjög á, að eins
reyndr og tnarmfróðr löoffræðimrr oo>
pór erttð, skuli láta sór detta slíkt
í hutr“.
O
„Mr. Valeygr“, sagði Hargrave
við niigá leiðinni út úr réttarsaln-
um, og tók einstaklega vingjarn—
lega í hetidina á mér. „E>að er langr
ttmi síðan viðhöfum spjallað nokk-
uð s tinan; verðrðu heiuta í kveld?
Mig iangar til að segja yðr dálitið í
trúnaði. Yðr hefir verið fengið
pett i óheillamál í hendr, só ég“.
„Mér hefir verið falið á hendr,
Mr. Hargrave“, svaraði ég, „að
komast fyrir inn alt pað, er staðið
getr í allra minsta sambandi við
dauða Karólíiut Denby; ég skal pví
verða lteima í kveld einungis til
[>ess að geta hlýtt á pað sem#J>ér
hafið að segja viðvíkjandi pessu
máli. Eg er sannfærðr um, að ]-að
er um dauða Karólínu, sem yðr
langar til að tala“.
„Alveg rótt! En í trúnaði, eins
og milli gamalla vina sé!“
„Þér sem eruð lögfræðingr, Mr.
Hargrave, hljótið að vita, hvað
„trúnaðr“ pýðir í öðrti eins máli og
pessu, og pað pótt á milli bræðra
sé. Eg mælist ekki til, að pér seg-
ið mér neitt af trúnaðarmálum yðar,
Mr. Hargrave, en hlýða skal ég á
sögu yðar sem leynilögreglupjónn.
Og ég skal hreinskilnislega bæta
pví við, að nú sem stendr gruna ég
yðr um, að pér séuð eitthvað riðinn
við petta sorglega og óskiljanlega
mál“.
„Sá grunryðar mun fljótt hverfa,
er pór hafið heyrt pað, sem mér
■'ggr á hjarta. Dað var ekki mein
ing mín áðan, er ég talaði um „trún
aðarmál11, að ég ætlaðist til að pér
pegðuð yfir neinu t glæpsunlegu, er
óg hefði sjálfr gert mig sekan i;
nei, pað er langt frá. Jæja, é
finn yðr pá heima hjá yðr í kveld
kl. 8, eða unt pað leyti. Verið
pér sælir“.
Það mátti heita að James ITar-
grave væri preifandi fullr, er hann
kom heim til min um kveldið; ekki
af áfengisvökva, pótt ltann hefði
ef til vill drukkið í rífara lagi, heldr
af ákaflegri geðshræringu. Hað
var eins og sál hans væri öll í báli.
En hvert pað stafaði af hatri, hefni-
girni eða afbrýðissemi eða öllum
possutn ástríðum til samans, var mér
ekki unt að sjá svona undir eins;
en bráðum mutt ég komast að pví,
hugsaði ég með mér.
Hann var ekai fyrr kominn inn í
herbergi mitt, en hann byrjaði á
pessa leið: „Watsou er saklatis af
að hafa myrt Karólínu Denby, eins
saklaus og óg og pér. Eg sver
pess dýran eið. Og samt verðr
haun hengdr, já, hengdr sem rétt-
laus hundr, ef snnnleikrinn ekki
kemr í ljós. Og ég—enginn annar
en óg—get vísað yðr á inn sanna
morðingja, á táldragarann, á inn
níðinglega prjót, —en, guð mfnn
góðr, að pað skyldi einmitt vera
einn af mínum nánustu vinum!“
Hér stanzaði hann ofrlítið til að
sækja í sig veðrið og hélt svo áfram
enn ákafara en áðr: „Valeygr, ég
elskaði [>essa ólánssömu stúlku,
elskaði hana svo óstjórnlega að é&
einu sinni í auguabliksæði bað
hennar hreint og beint; en hún
veitti mór afsvar; kvaðst vera lofuð
°K yrði iunan skatns kona eins heið-
rsmanns, er væri mér nákunnuo'r,
en nafn hans kvaðst hún ekki láta
uppi, að svo komntt, pvf kærasti
sinn ltefði áskilið, að pví vrði haldið
leyndtt um stund. Ég skildi við
hana f sárlegri hrygð og gremju, og
óg var ekki í rónni fyrr en ég gat
koinizt að pví, hver kærasti hennar
var; og pað var enginn annar en
lieulenant Georg Halford, einmitt sá
maðr, er ég sjálfr hafði )íornið vesa-
lings stúlkunni í kunningsskap við
oitt sunnudagsk veld í Regent-garð
inum; hann er í fótirön(>'uliðsdeild-
O O
inni..., sem nú hefir aðsetr sitt í
Windsor“.
„Lieutenant Georg IIalford?“
„Já, lieutenant Georg Halford.
Hann heldrsig oft hér í borginni—
mjög oft. Hann á hór marga unga
málsmetandi vini, eins og pér vitið.
Fari hann í logandi!“
„Hór verðið, Mr. Hargrave, að
láta mér í té einhverjar sannanir,
pessari voða-ákæru til stuðnings“.
„Hérna, sjáið sjálfir. Lesið petta
bréf, pegar pór hafið gert pað, mun-
uð pér ekki verða lengr í vafa um,
hvað yðr ber að gera“.
Ég las Tiréfið, og var pað á pessa
leið:
„Kæri Ilargrave!
Látiö ekki bregöast að senda mér
með allra f'yrstu ferð töskuna, sem ég
bað yðr að geyma; ég fór burt í svoddan
flaustri á þriðjudaginn var,að ég gleymdi
henni. Það eru ýms skjöl í henni, sem
mér er mjögáríðandi að hafa í höndttm
eimnitt nú. Ég hefði komi* sjálfr eftir
þeim, ef ég hefði ekki veri* veikr,
mjög veikr!
Yðar trúi vinr
George Ilalford".
„Ég er jafnnær fyrir pessu, Mr.
Hargrave. Ef pér hafið ekkert
attnitð—■“.
„Ekkert annað!“ greip hann fram
í. „Ég tÓK n.ér bessaleyfi og braut
upp tösktnia, til að sjá hvers konar
skjöl pað væru, sem honum væri
svo mjög árí.ðandi a« hafa við hend-
ina einmitt nú. Ég fann par mörg
bréf frá Karólínu Denby, stíluð til
Mr. Halfords; í siðasta brófinu biðr
hún hann að finna sig tafarlaust; og
í svart sínu upp á pað bréf hefir hann
ákveðið fundinn—inn síðasta fund
peirra. Hann er eðlilega á nálum
nm, að grunr muni falla ú sig, pví
hann hefir margsinnis sézt með
stúlkunni, og er pá ekki að kynja,
pótt hann só veikr—mjög veikr“.
Framh.
IIIIV
II
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbnkstegundar
sannar betur gieði hennar og
álit en nokkttð annað, þ-.í þrátt
fyrir þati þótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS & SOKfö
MONTREAL.
Mesta ojj liez.lti vindlagei-ela-
hns i Canada- [7]
JL PME”
[10] il
JL PADRE”
Reina Victoria.J
[ii]
HL8 OGLuÐIR.
Snotr cottagemeð stórrilóð $900,og l\í
hæðar hús með 7 herbergj. á Logan 8t.
$1000. Bæði nál. C. P. R. verkstæðum,
Góð borgunarkjör.
Snotrcottage áYoungStreet $700; auð-
arlóðir teknar S skiftum.
50 ft. lóð áJemima 8t., austan Nena,
$425, að eins $50 útborg,— 27Jý ft. lóðir
á Ross og Jemima Sts. austan Nena, $250:
dto. rétt vestr af Nena $200. Auðveld
borg. kjör.—Góðar lóðir á Young St. $225.
Einnig ódýrar lóðir á Carey og Broadway
Streets.
Peningar lánaðir til bygginga me* góð-
um kjörum, eftir hentugleikum lánþegja.
CHAMBRE, GRUNDY & CO.»
FASTEIGNA-BRAKÚNAR,
Donaldson Block.i . Winnipeg
— FARIÐ í —
Bókahiið UGLOW’S Bókabúð
446 Wlnin Str.
eftir bókum, rirföngum, glisvörn og
barnaglingri etc. Gangi* ekki fram hjá.
32 Fitnm dagar í París.
í verzlunarbúðum. Það var eins og Parísar-
búar hefðu ekki lyst á að koma út á stiætin.
Það lagðist í menn , að það mundi ein-
hver púði'gröf springa, en enginn vissi
fyrir víst, hvar það inundi helzt vevða.
Það leit út fyrir að allir byggjust uin
sem bezt þeir gætu og væru varir um sig;
menn biðu og bjuggust við hverju som
verða vildi. Eu mitt úti á Yíghyrnu-
vangnum var fjör og líf, fjölskreytt og
ljómandi líf; en það var þess konar líf,
sem beygir menn og kæfir. Hersveitir fót-
gönguliðs gengu þar í fylkingum, gang*
varar brynriddaranna stöppuðu hófunum í
steypugólf strætisins og fallbyssunum var
ekið fram, og dundi J>ungt undir í stvætinu.
Það var hervalds harðetjórnin, sum var að
leiða fram fylkingar síuar á sjónarsviðið.
Mér fanst ég sjá óró og áhyggju á svip
hermannanna. Það eru líka þuugir þeir sigr-
sveigar, sem menn ávinna sér í innanlands-
styrjöldum. Það var talað um herlið, er
taldist 100,000 manna. Napoleon hafði
kunnað að hagnýta sér vel tímann fvá 15.
Nóvember, er hann fókk framkvæmdarvald-
ið í sínar hendr fyrir sundiþykkju oj; sira-
heldisleysi þjóðþingeins. Hinn hafði feng-
Fimm dagar í París. 33
ið tíma til að senda burt í fjarlægð þann
hJuta setuliðsius, er líklegt þótti að fylgja
muudi málstað þjóðarinnar, en hafði í þess
stað kvatt til Parísar hersveitir, sem haun
þóttist treysta niega að fylgja mundu sjálfum
houtim. Bivnriddurunum frá inum her-
numdu þjóðversku fylkjum Elsass og Loth-
ringeii stóð á sama þótt þeir hæru hanaspjót
gegu inum drambsömu Parísar-búam.
I þetta sinn var reyndar ekki um það
að ræð.i að bæla niðr uppreist þjóðtriunar.
Éini veiulegi uppreistarmaðrinn hafði aðsetr
sitt í Palais de 1‘ F.l vsée.
Þegar þjóðin nú tók til vopna og barð-
ist, Jj.i var þtð til þess að berjast fyrir
stjórnarskráuni og gegn eiðrofauum, sern
var að brjóta hana. Hvað muudi herinn
gera, er svona stóð ál Uermenniruir oru
Jjó Frakklands synir, kvaddir til lterþjón-
ustu til að inna af heudi alinenna þegn-
skyldu Eu húvaði þeirra eru sveitamenu,
og í sveitunum lifa menn í fátækt, oft við
þröngvan kost. Þaðan eru þeir fluttir til
herhúðanna, fá falleg föt og nóg að borða
af góðum mat; og þar hljómar það alt frá
fyrsta degi sífelt í eyrurn þeirra, að þeir só
vorðir góðrar reglu og skipulags. Steinlím
^ Fimin dagar í París.
sóð fyrir svo sem klukkustund í hliðar-
herberginu hjá Madame Davis. Það var sá
santi skrafræðni Monsieur Camille, sem
Damien hafði þaggað niðr f.
Ég vék kuunuglega að honum og heils-
aði honum, og tók hann kveðju minni á
sama hátt.
„Þetta er mikið lið og frítt“, sagði
6g og benti á herntenuina.
,,Já, þ ‘ð er Napóleons her, ærulaus
her“, svaraði hann.
„Það gladdi mig“, S.IJ.ÖÍ ég, „aðheyra
mennhrópa: Lifi stjórnarskráin ! Eu skvldi
hún nú lifa eða deyja?“
, Það skal óg segja yðr með vissu
annað kveld“.
„Mér finst það vera svo undarlega fáir
á strætunum í dag“, sagði óg.
„Þeir verða þeim ntun fieiri á morgttn“.
„A morgun?“
J.í <<
,,Ef mér hefr ekki missýuzt, þi sá eg
fyrir skömmu nokkra af kunuin^jum yðar,
sern voru að skrifa eitthvað hj.t sér, og;
hröðuðu sér svo burt“.
„Það eru menn úr mótspyrutinefudinui;
það var 9. deildin úr þoitri nefnd, setn
Fimm daga í París. 29
„Ég vildi bara að ég væri orðin að
léparði !“ svaraði „mon bijou“ og roðuaði ;
„ég skyldi þá í einu stökki kasta mór yfir
fjendr þjóðveldisins".
„Þór unnið þjóðveldinu“, sagði ég, „og
það kynjar mig ekki, úr því að þér eruð
kærasta Damien’s. Hann er lánsmaðr !“
„Kærasta !“ enditók hún með þykkju-
svtp, eins og ég hefði sært hana; „kærastal
Nei, óg er heitmey hans og ég elska hann!“
sagði hún, og meyjar-sakleysið lýsti úr
augnaráði hennar.
Ég skildi ofanígjöfina. Hún var, eins-
og húu sagði, heitmey hans, og það átti
að gefa þau saman í hjónaband næsta
fösiudag. Það er orðið óviiðingarorð, jafu-
vel í París, að vera nefnd „kærasta“ Þar
eru svo margar ,,kærustur“', sem ekki eru
„heitmeyjar“.
Eg fór nú út úr veitingahúsi Madame
Davis og, stefudi út á Yíghyrnuyaitga. þá
er Frakkar nefna Boulevards; ég v að
hugsa um „vosalings Lamartine“, sem . uon
bijou“ hafði kallað. Það var nú rjett ár
síðan að ég hafði heimsótt hann í fyrsta
sinn, og hafði óg haft mcðmælisbréf með
mér frá inum sí-greiðvikna Lövenhjelm greifa.