Heimskringla - 30.11.1892, Page 3

X X
OldChum
CUT PLUG.
OLDCIIUI
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfljótt og fengið
eins mikla almennings bylli
á ]afn stuttum tíma, sem
þessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
JIOXTKFAL.
X
Hefurðu reynt
(CABL EEXTRA
VINDLA?
[9]
THE Uí TO HEALTH.
Onlocks ail the elos<jec! avenues of tb_
Bov' >is. iUdnáys und Liver, carrying
orf Krn/I.iiiiiy withont- vreakening the sys-
Mn, aii tire impuiities and foul humors
oi tlie ; autions; at the same time Cor-
recting Aciditv of tbs Stomaeh,
cuiing Biliousnejs. Dyspepsia,
Hoadaehes, Dizzinass, Heartburn,
Constipation, Dryne.ss of the Skin,
Dropsy, Dimness of Vision, Jaun-
dicc, Salt Rheum, Erysipelas, Sero-
fula, Fluttering of the Heart, Ner-
vousness, ar:d Jeneral Debility ;all
these and many otiier similar Complaints
yield to the liappv inilucncoof BUKDOCK
BLOOD BITTEE3.
Tcr I'J c’! Vcalcrs.
T.MILBORF & Cö.. RTODrletors, Toronto.
Takið eftir!
Þar ég hefi áformað að halda uppi
fóiksflutningi í vetr milli Winnipeg
og Nýja íslands, læt ég almenning
hér með vita að ég er væntanlegr
til Winnipeg eftir 25. p. m.
Þeir sem af ferð minni vildu vita,
snúi sér til Stefáns bróðr míns,
522 Notre Dame Str. West.
Geysir P. O., 19. Nóv. 92.
G. Oclclleifsson.
JSTOG OLDINT 'WI3ST3SriI:,EGi-; 30. LTOV. 1892
Sögur Valeygs
lögreglu-spæjara.
5. Saga
Charles Fordsham.
I KAP.
Sekr eða sýkn.
Framh.
Hann gat pess nefnilega, að
hann hefði haldið til á Antelope-
veitingahúsinu í Salisbury, og
kvaðst hafa hlotið að skilja par
eftir eina af skyrtum sínum og
hefði hún eins og allar sinar skyrt-
ur verið merkt með stöfunum H F
G i gulu silki. Dað var pvi litlum
efa bundið, að skyrtan, sem fanst á
líkinu, væri hans skyrta, pví pótt
vel gæti verið, að inn frainliðni
maðr hefði átt sömu upphafsstafi,
pá var mjög ólíklegt að hann hefði
látið merkja pá á sama hátt—með
gulu silki, sem var mjög óvanalegt
að nota til slíkra hluta. Alt petta
vissi ég ekki fyrr en 6 dögum sSðar,
pví Lord Herbert var ekki heima er
ég kom par; hann hafði farið til
London og við farizt hjá á leiðinni.
Daofinn eftir að és kom *il Salis-
bury, leitaði ég uppi drengi pá er
fundið höfðu líkið, og spurði pá
spjörunum úr. Jobn Perkins gat
ekkert sagt, er að iieinu leyti var
hægt að græða á, en Karl Beach,
er var greindr dretigr, sagði mér,
að hann hefði nokkrum sinnum séð
tvo unga menn á gangi saman skamt
paðan er líkið fanst. Þeir vóru á
dýraveiðum og höfðu tneð sér veiði-
hunda. Einu sinni kvaðst hann hafa
heyrt pá vera að rífast út af ungri
stúlku og hefðu peir pá skilið í
bræði. Karl kvaðst ekki hafa pekt
pá neitt, pessa ungu menr, og
sagðist jafnvel hafa verið búinn að
gleyma að hann hefði nokkurn tíma
sóð pá, pangað til alt t einu að pað
hefði rifjazt upp fyrir sér á inum
nýafstaðna markaði í Winchester,
er hann hefði sóð annan peirra á
hestbaki með háða veiðihundana á
eftir sér. Drengrinn kvaðst hafa
staðið við Krossinn og hefði séi
sýnzthann pá horfa eitthvað undar-
lega á sig, og I pví hefði sér dottið alt
I einu í lmg,að hann hefði sóð mann-
inn áðr skamt paðan sem likið lá og
heyrt ha.nn vera að rífast við félaga
sinn .
„Og pú veizt ekki, hvað liann
heitir pessi inaðr?'4 spurfti ég.
Drengrinn kvaðst ekki vita pað,
en pað væri liklegt að ég gseti
komizt eftir pvi í Georges-veitinga-
húsinti, pví par haffti maftrinn hald-
ið til. Það var ekki mikið í pessum
framburð', er hægt væri að hengja
hatt sinn á, en hann setti imyndun-
arafl nu’tt í hreyfingu. Eg afréð að
fara til Winchester, en datt í hug
að skoða áðr staðinn, sem líkið
faiist á og morðið var að ölliim lík-
induin framið á. Eg gerði pað og
skoðaði hann grandgæfilega og sá
glögg merki pess. að flogizt hafði
verið á par. Veðr haffti verið vot
viðrasamt um langan tíma áðr en
pessi atburðr gerðist og jörðin pví
gljúp, enda var svörðrinn rifinn af
hingað og parigað og djúp spor
víðá og henti pað á, aó maðrinn
hafði preytt fangbrögð við einn eða
fleiri áðr hann lét lífið. Líkskoðar-
inn hafði líka úrskurðað, að iun
látni hefði hvorki verið myrtr með
kúlu né lagvopni. Einmitt í pví
bili, er ég var að yfirgefa staðinn,
fann ég treyjuhnapp úr látúni, sem
var mjög svipaðr að gerð og hnapp-
ar peir, sem hestamenn og aðrir
pjónar vóru vanir að hafa á treyj-
um sínum fyrir tuttugu árum síðan
Fáum dögum eftir petta náði ég
fundi Loid Herberts, og áttum við
langt samtal um it.ál petta. Hann
skýrði mór pá frá pessu kynlega at-
viki um skyrtuna, er óg hefi sagt
frá hér að framan, að fanst á inum
myrta manni, og sagði, að henni
hefði hlotið að vera stolið af frænda
sínum meðan hann dvaldi á Ante-
lope-veitingahúsinu. Eg skýrði hon-
um aftr á móti frá samtali mínu við
drenginn og lýsti fyrir honum útliti
og klæðaburði manns pess, sem
drengrinn hafði séð ásamt öðrum
manni örskamt paðan sem líkið
fanst, og síðar í Winchester mark-
aðsdaginn. Ég tók eftir pví, er ég
var að lýsa manninum, að Lord Her-
bert varð eitthvað angistarlegr á
svipinn og eins og honum pætti
miðr. „
„E>ér lýsið Fordsham unge“, hróp-
aði hann svo, er ég hafði lokið
máli minu. „Fordshatn ungi, sem
er einhver sá mannvænlegasti ung-
lingr, sem til er á öllu Englandi!
Og guð minn góðr!“ bætti hann svo
við í ákafri geðshræringu, „nú minn-
ist ég pess, að Charles Fordsham
dvaldi nokkra daga á Antelope- veit-
ingahúsinu með Gordon frænda!“
,.Eimi itt pað, ég verð að ná í
pem a Mr. Fordsham. Drengrinn
heyrfti hnnn eiim sinni rífast ákaft
við félaga sinn út »f einhverri ungri
stúlku. Getið pér rent nokkurn
grun í, hiafta stúlka pað muni hafa
verið.
„Charles Fordsham er heitbnnd-
inn Miss Gertrude Annesby. I>að
er ekkert leyndirmál lengr, pví pað
má heita pað fó á allra vörun>“.
„Vitið pér nokkuð til að hann
hafi fttt meðbiftil, sein fann náð
fyrir augum nieyjarinnar?“
, Ég get ekkert um pað sagt, ég
er alveg ókunnugr. Þ.ið er að segja,
að pvi leyti er prívat-mál pess
fólks snertir. Þið er annars eitt-
hvað leyndardómsfult við petta mál
og pað 1 meira lagi, og pað verðr
yðar skylda ag lesa pað niftr í kjöl-
itin“.
„Vitaskuld. Ég ætla líka undir
eins áloiðis til Winchester. Viljið
pér gera svo vel og skýra mér frá
bústað Mr. Fordhams?“
„Hann á lieima í Vale Lodge,
miðja vega milli Andover og Win-
tons; annars getið pér spurt yðr
fyrir par.pví allir kannast við Fords-
hams fólkið“.
Ég fór af stað og segir ekki af
ferðum mínum fyrr en ég kom til
Vale Lodge. Þjónninn, sem opn-
að hliðið fyrir mér, var í hlárri
plush treyju og vóru á henni sams-
konar hnayipar og sá er ég fann og
áðr «r um getið; og neðsti hnnppr-
inn var farinn af. Ég spurði eftir
Mr. Fordsham.
„Hann er ekki heimasem stendr;
hann er í samsæti í Audover11.
„Ég ætla pá að bíða hér pang-
að til hann kemr heim. Ég verð
að hafa tal af honum, og sérstaklega
er mér umhugað um pað síðan ég
sá pig. E>ú hefir týnt hnapp af
treyjunni pinni, lagsmaðr, og ég
hef hann hérna, líttu á!“ Utn leið
tók ég upp hnappinn og hélt hon-
um fast upp að andlitinu á honum.
Veshngs pjónninn starði alveg
hissa á hnappinn og sagði, að pað
væri alveg víst að petta væri sinn
hnappur, pó hann skildi ekkert í
hvernig á pví stæði að ég heffti
hann milli handa. Andlit mannsins
var svo sakleysislegt, að ég sá und-
ir eins að hann hafði engan glæp
á svmvizkunni. Dað var auðséð að
hann hafði ekki unnið neitt að pessu
morði, ef pað hefði annar? verið
nokkurt morð, sem ég hálft í hvoru
var nú farinn að efast um. Eftir
dálitla umhugsun komst ég að peirri
niðrstöðu, að heppilegra mundi fyr-
ir mig að fara burt undir eins off
skilja eftir bréf til Mr. Fordhams og
segja honum í pví blátt áfram, að
Valeygr lögregluspæjari pyrfti að
finna hann tafarlaust og mundi bíða
hans í peim tilgangi á George-veit-
ingahúsinu til kl. 5 e. m. daginn
eftir.
t>að var tæplega komið miðdegi
daginn eftir, pegar Mr. Fordsham
var vísað inn í herbergi mitt, og
spurði hann undir ein», hvaða sér-
stakt erindi Valeygr lögregluspæj-
ari hefði við sig.
t>egar 'ég sá pennan unga mann,
varð mér eitthvað svo undarlega ó-
rótt innanbrjósts; mér fannst ég
kannast við andlitið og pó gat ég
ekki minzt pess að hafa séð manninn
nokkru sinni áðr. Maðrinn var mjög
fríðr sýnum. Og öll hans framkotna
og útlit var svo blátt áfram og eig
inlegt og bauð svo góðan pokka að,
mér varð ósjálfrátt vel til hans und-
ir eins. Það var ómögulegt að hann
gæti haft morð á sainvizkunni, og
Pó —
„Mr. Charles Fordsham! t>að er
sorglegt erindi og mér ógeðfelt, sem
ég verð nð leysa af hendi, og pað
er mér sérstaklega pungbært sökum
yðar gófta mannorðs, og pað er líka
eiiiii.itt pess vegna að ég óska að
tala við yðr undir fjögr augu, í
stað pess að hneppa yðr undir eins
í gæzluvarðhald og kæra yðr um
morð“.
„Um morð ! Guð minn góðr !
Hvað getið pér átt T’ð?“
„Þér vitið, við hvað ég á, Mr.
Charles Fordsham, pvf annars mundi
andlit yðar ekki taka svona snögg-
um breytingum og verða náfölt alt
í einu, eða knén skjálfa und’r yðr
og pér hniga niör á sófann af óstyrk
leik. Mér pykir pað mjög leiðinlegt,
pví satt að segja er mér undarlega
mikið ant um yðr“.
„Þér sakið mig um“, sagði inn
ungi maðr með skjálfandi og óskýrri
rödd, „pér sakið mig um--að hafa
verið valdr að—að dauða mannsins,
sem fannst örendr í Burnsley-skóg-
inum!“
„Líkurnarkæra yðr, Mr. Fordsham,
en ég ekki, eða svo lítr pað út að
minnsta kosti. En máske pér getið
gert grein fyrir peim á annan hátt.
Ég ætla mér samt ekki að narra yðr
til að segja neitt pví viðvíkjandi
án umhugsunar. Það er langt frá.
Andlit yðar kemr mér svo fyrir, að
ég get naumast trúað, að pér hafið
gert yðr sekan í nokkrum hrylli-
legum glæp. t>ér skuluð hafa um-
hugsunarfrest. Ég ætla að skilja
yðr hér eftir einn svo sem fimtán
mínútur. Yðr er ekki til neins að
reyna að stelast burt, pað skemmir
að eins yðar málstað. En ef pér
viljið að pessum tíina liðnum segja
mér satt og rétt frá öllu, pá skal
ég gera alt sem í mínu valdi stendr
til_ pess að hjálpa yðr, að svo miklu
leyti sem pað ekki kemr í bága við
mína lögreglupjóns skyldu. Dað er
ekki slðr skylda lögreglupjónsins
að hjálpa inum saklausu en að koma
upp um glæpamanninn. Hugsið nú
vel mál yðar meðan ég er fjarver-
andi. Og ég skal iofa yðr að lesa
petta nafnlausa bréf“, sagði ég eftir
dálitla umhugsun, „sein ég fékk með
póstinum fyrir stundu siðan“.
Hann tók við bréfinu sem hljóð-
aði pannig:
„Valeygr ieynilögreglupjónn!
(Framh.).
Alt upplag okkar aí* mötlum og
jökkum ódýrt.
MJÖG ÓDÝRT.
Barnaföt með niðrssttu verði. Skór og Stígvél langt fyrir
neðan vanaverð. Komið og skoðið pessar ágætu vörur, og gleym-
ið ekki númerinu á búðinni.
m. H. RODGERS & Cö.
432 MAIN STR. CECNT UNION BANK.
IIIIV
Alkiimiii Herkiiiff
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokknð annað, pví þrátt
fyrir þa5 þótt vér höfum um
hundrað luttuyu og fimm keppi-
nauta, eykstpó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Yér
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS & SONS
MONTREAL.
Mestn og bezta vindlagerda-
hns i Canada. [7]
[10]
„EL PADRE”
Reina Victoria.
IihS OG LuÐIK.
Snotr cottage með stórri lóð $900, og
hæðar hús með 7 herbergj. á Logan St.
$1000. Bæði nál. C. P. R. verkstæðum,
Góð borgunarkjör.
Snotrcottage á Young Street $700; auB-
arlóðir teknar í skiftum.
50 ft. lóð á.Temima St., austan Nena,
$425, að eins $50 útborg,— 27}ý ft. lóðir
á Ross og Jemima Sts. austan Nena, $250;
dto. rétt vestr af Nena $200. Auðveid
borg. kjör.—Góðar lóðir á Young St. $225.
Einnig ódýrar lóðirá Carey og Broadway
S>reets.
Peningar lánaðir til bygginga rneð góð-
um kjörum, eftir hentugielkum lánþegja.
CHAMBRE, GRUNDY & CO.1!
FASTEIGNA-BRAKÚNAR,
Donaldson Block,i . Winnlpeg
— farið’ í —
Bókabúð TJGLOW’S Bókabúð
446 llnin Str.
eftir bókum, rirföngum, glisvörn og
barnaglingri etc. Gangi* ekki fram hjá.
56 Fimm dagar í París.
garðs-endann. Það vóru sömu mennirnir,
sem við höfðum nýlega séð hraða sór buit;
nú komu þeir allir aftr og höfðu nú all-
ir byssur í höndum. Þeir röðuðu sér
fram með vígveggnum, lögðu hyssurnar á
hann og miðuðu opunum lít á víghyrnu-
vanginn. En Damien stóð enn þá einn
uppi hjá þrílita fánanum.
Ég man nú ógerla, hvernig mér var
innanbrjósts í þann svipinn. En mér er
nær að halda að ég hafi hugsað til Le-
ónídasar og Spartverja hans, er þeir skip-
uðu sór í fylking til að berjast gegn ofr
efli Xerxess konungs. Nú tók Aukerstein
aftr í handlegginn á mér og vildi að óg
kæmi burt með sév. Yið vórum þó okki
komnir nema fá ein fet, er nokkiir vopn-
aðir skyrtumenn veittu okkr eftirför og
náðu okkr.
Inn einkennilegi búningr Aakersteins
og hermannlegt útlit hans hufði vakið at-
hygli víggarðshetjanna.
„Þór eruð hermaðr, þér eruð Ung-
verji“, sögðu þeir við hann, og hafa þeir
að líkindum dregið það af háu húfunni,
sem hann hafði á höfðinu; „þér eruð nú
hér staddr, og liór verðið þér að vera
Fimm dagar í París. 57
kyrr. Ungverjaland og Frakkland eru
bræðr... Þau eru bæði að leita frelsisins.
A /a harricade, Monsieur! (til viggarðsins,
herral)“.
Þetta var nú að vísu hvatamál, en
Aakerstein mótmælti samt af alefli.
„Yið erum engir Ungverjar“, sagði hann
þeim, „við evum Svíar; við erum af norðr-
löndum; við kærum okkr ekkert um að
deyja fyrir frelsið svo lengi sem við get
uin lifað við það á ættjöiðu okkarri“.
„Napóleou er svikari; hann myrðir
frelsið!“ sögðu menn hvervetna umhverfis
okkr.
„Þ.ið mál kemr okki við okkr“, svar-
aði Aakevstein; ,,þið hafið kosið hann fyrir
forseta, og nú vevðið þið sjálfir að sæta
afleiðingunum“.
A la barricade ! a la harricade /“
hrópuðu menn enn á ný umhverfis oss, og
svo lögðu þeir hendr á Aakerstein og mig
með, þótt hvorki liti ég vígmannlega út
nó hefði háa húfu, og vildu hafa okkr
með sér.
Hamingjan má vita, hversu þetta hefði
farið að leikslokum, hefði ekki „mon bijou“
hjiilpaÖ okkr úr vandræðum okkar. En þ»ð
60 Fimm dagar í París.
Fimti dagr.
París er öllum alt. Inum léttlyndu
veitir hún gleði, inum metnaðargjörnu veit-
ir hún heiðr, gróðamönnunum auð. En
París getr líka veiið sorgarinnar og túranna
horg. Allir, sem ég mætti morguninn eftir
4. Desember, vóvu mtð tárvot augu; og
allra-sorgbitnastir vóru menn á Víghyrnu-
vöngunum, þar sora annars er jafnan svo
glatt á hjalla, að allt er þaðan útlægt það
er minnir á eymd og neyð. Þangað vog-
ar betlarinn ekki að stíga fæti sínum;
hann má ekki rispa fínu steypuna í stétt-
inni með hækju sinni. Vighyrnuvungarn-
ir eru ið dýrlega mittisbclti P |ir, og
hvað sem hænum annars líðr, verðr þetta
Fimmdagar í París. 53
„En þér bjóðið þó ekki vinum yðar
þennan rétt 1“
„Nei, nei! Hann er ætlaðr óvinum
vorum, og þeir fá liann ókeypis“.
En setjum nú svo, að fjandmennirnir
só svo kurteisir að vilja ekki þiggja veit-
ingarnar ókeypis, en vilji heldr borga fyr-
ir sig in natura, eða með ámóta góðgæti
aftr...ætli þér leggið þá ekki nokkuð
mikið í hættu með því að vera hér svona
nærri víggarðinuin 1“
„Hvað á óg í hættu hér I Ég á þó
miklu meira í hættu á sjálfum víggarðin-
um“.
„En herra trúr!“ sagði nú h.essaðr
karlinn Aakerstein ; „yðr dettr þó víst ekki
í hug að hætta yðr út á sjálfan víggmð-
inn ?“
»;Ég er þ.ir nú þegitr. Þar sem hjart-
að er, þ.ir hlj'tr hitt annað að vora. Þey!
Heyrið þið ekkil Ilann er að halda ræðu.
O, ég vildi að allr heimrinn mætti heyra
orð hans !“
Vér heyrðum snjalla karlmannsrödd og
flýttum okkr út úr portinu. Efst á víg-
garðinum, fast^við þrílita fánann, sáum yið
standa háan mann á ranðröndóttri skyrtu,