Heimskringla - 29.04.1893, Blaðsíða 3

HEIliÆS^ZRIZsra-X^., -WIlOriPEG; 29. A PT?,TT. 1893.
OldChum
CUT PLUG.
IILHÍIIIjH
PLUG.
Engin tóbakstegund hefir
selzt jafnfijótt og fengið
eins miklaalmennings hjlli
* & jafn stuttum tima, sem
pessi tegund af Cut Plug
og Plug Tóbaki.
X
X
,50
Vtft-YS
"PfeRRyDAvia*
Has demonstrated it3
tvonderful power of
KILLING EXTEfíNHL and INTERNAL PAW.
No wondcr thon that H is found on
The Surgeon’s Shelf
The Mother’s Cupboard
The Traveler’s Valise,
The Soldier’s Knapsack
The Sailor’s Chest
*The Cowboy’s Saddle
The Farmer’s Stable
The Pioneer’s Cabin
The Sportsman’s Grip
The Cyclist’s Bundle
ASK FOR THE NEW
“BIG 25c BOTTLE.”
Bækur á ensku og islenzku; íslenzk-
ar sálmabækur. Rit áhðld ódýrust
borginni. Fatasniö á öllum stærðum.
®'®rgn«on &Ce. 40S 31aln St.
Winnipejt,
UaE.
kynslóð til kynslóSa er skilyrði and-
legrar þroskunar. Varðveizla ins sanna
persónuleika mannsins er grundvöllr
framfaranna. í einu orðit ódauðleiki
sálarinnar gerir æðri framför hennar
mögulega.
EvólútiÓDS-kenningin gefr oss nýja
hugmynd um sálina; hún eyðir inum
gömlu vanahugmyndum um sál ein-
staklingsins. Hún sýnir, að in svo kall-
aða tilorðning eða fæðing einstaklings-
ins er ekki ný byrjun, heldr áframhald
æíra lífs í nýrri mynd. Barnið, sem
fæðist í dag, er framleiðsluávöxtr lifs-
magns forferða pess frá f’vi tiinabili er
organiskt lif varð fyrst til á jörtSunni.
Og hvað er organiskt líf annað, en sér-
stök mynd pess alheimskrafts, sem gæð-
ir allan alheiminn lífi?
Hrað er sál mannsins annað en hans
hugsanir, lilfinningar, óskir, vonir og
hvatir, er undir vissum skilyrðum
stjórna hegliun hans á sórstakan hátt?
í stuttu máli, sál mannsins er organisk
heild hugsana haus og hugmynda. Þess-
ar hugsanir og hugmyndir mannsins hafa
orðið til í heila hans fyrir kraít reynslu,
sem flyzt frá kynslóð til kynsloða; með
pví að varöveita pær geymum vér ina
mannlegu sál.
Sál mannsins er ekki það, sem hann
saman stendr af einstök augnablik; hún
er ið sórstaka hreyfiufl mannsins, sem
vér köllum hugsanir og hvatir. Svo
framarlega sem bróðir vor hefir söinu
hugsanir og hvatir, sem vór, pá liefir
hann einnig sömu sál. Allar lifandi
skepnur eru að einhverju leyti líkar
oss; pær standa undir sálarvaidi á sama
hátt og vér, og pví meir sem pær líkjast
oss í hugsunum, tilfinningum og hegð-
unum, pví meira hafa pær af vorri sál.
(Niðrl. næstj.
GISTISTAÐIR YIÐ HEIMSSÝN-
INGtJNA.
Enginn þarf að láta það aftra sér frá
að sækja sýninguna, að örSugt geti orð-
ið eða ógerlegt að fá viðunanlega gisti-
staði.
Northern Pacific járubrautarfélagið
muní tæka tið auglýsa lágt skemtíferða-
fargjald til Chicago og til baka aftr fyr-
ir petta tækifæri, og mun pjónustan á
inum tvöföidu daglegu brautlestum
þeirra eins og vant er standa öllum öðr-
um fremr í hverri grein, og verða á
lestunum tvens konar svefnvagnar
(venjulegir og skemtiferða).
Til aiS hjálpa yðr til ati velja yðr
fyrirfram gististað meðan á sýningunni
stendr, liöfum vér sent agenti vorum á
yðarjjárnbr mtarstöð bók, sem saman er
tekin af alveg áreiðanlegum mönnum,og
nefnist liún „Homet for Vinitors to the
Worlds Fair“. Þessi litla bók, sem pér
getið keypt fyrir 50 cents, inniheldr skrá
yfir hér um 9000 heimili, sem eru fús að
veita gestum í Chicago gisting og beina
um sýningar-tímann, þ. e. frá 1. Maí tíl
80. Október; er skýrt frá nafni og áskrift
hvers heimilisráðanda og hve mörg her-
bergi hver geti látið í té. Auk pess gefr
bókin skrá yfir hótelin í bænum og hvar
þau séu, ogeru í henni 12stórkort, sem
hvert fyllir blaðsíðu og sýnir hvern sér
stakan hluta borgarinnar; svo aö hver
sem til sýningarinnar œtlar og hefir bók
þessa fyrir sér, getr í tómi valið sér gisti-
stað í hverjum liluta borgarinnar, sem
haun helzt kýs, og skrifazt 6 fyrir fram
við einn eða fleiri heimilisráðendr í þeim
hluta borgarinnar og samið um lierbergi
og verð eftir vild.
Chas. 8. Feb, N. P. R. R-
Svar og leiðréttingar.
í 25. nr. Lögbergs þ. á skrifar J. 8t.
(Jónas Stefánsson, að því er flestir ætla),
heilmikla fréttagrein frá Gimli, og
gengr grein sú út á það, að gera gys að
fundarhaldi Ný-íslendinga 22. Marz, er
þeir réðu prest sinn, reyna að sýna það,
a* kyrkjufélag Ný-ísiendinga sé í and-
arslitrunum, og setja út á blaði« „Dags-
brún“.
Oss hefir ekki komið á óvart, að fá
slíkt úr einhverri átt, þótt vér höfum
ekki búizt við að kunningi vor, Jónas
Stefánsson, myndi fara að hlaupa á oss
þótt vér sem aðrir fleiri aldrei höfum á-
litið hann trúmann mikinn, þá hefir oss;
þó verið meinlítið við hann og vitan-
lega aldrei gert á hluta haus, svo vér
viljum eigi ætla greinina skrifaða af
nokkrum óvinarhug; en það er til skoö-
ana kemr, þá vitum vér ekki betr, en að
Jónas Stefánsson hafi geagið framarlega
í flokki að berja niðr rétttrúnað allan,
kyrkju klikur og kyrkjufélög, og það
svo, að oss hefir stundum þótt nóg um.
En núer annað hljóð komið í strokkinn
og grunar oss, hvaðan alda sú sé ruunin.
Á safnaðarfundinum, sem haldinn
var á Gimli, segjr hann, aðvtíu hafi verið
með því að halda prest, en 7 á móti. Af
þessu lítr svo út, sem nær því helmingr
manna hafi ekki viljað hafa prestinu; en
hér er fleira að atliuga.
Það er vitanlegt, að kyrkjuflokkn-
um hefir verið mjög þungt fyrir brjósti
af viðgangi hinnar frjálsu stefnu í trú-
málum, er hófst hér á Gimli fyrir nokkru
og hefði viljað flest til vinna að
hreyfing sú yrði bæld niðr. í fyrstu ætl-
uðu menn að hriyfingin mundi að eins
ná til Nýja íslands, og vonuðu að hún
mundi hráðlega „lognast út af“, en þeg-
ar sú von brást, þá vóru ýmsar tilraunir
gerðar, og að líkindum enn þá fleiri
bollaleggingar, til að kæfa hana niðr.
Áhiaup utan að hafa veri5 reynd, hvað
eftir annað, en hafa komið fyrir ekkert:
kyrkjumenn hata orðið veikari eftir
hvert áh'aupitS og séð, a-R þetta dugði
ekki. Loks hafa þeir tekið það ráð, atS
vinna menn úr flokki inna frjálslyndu
manna lil að snúast á móti félögum sín-
um. og kennir þar mest klókinda af hálfu
andstæðinganna. Vér höfum vitaðþað,
að nú í hálft ár eða meir hafa menn
úr eigin flokki vorrm verið að reyna að
telja mönnum hughvarf á allar lundir, en
ekkí hefir þeim oiðið meira ágengt en
það, að eftir missiris-baráttu í laumi
hafa þeir fengið heila sjö af rúmum 40
bændum og familíufeðrum á Gimli ogi
grendinni, tii að ganga úr safnaðarfé
lagi voru, en af þessum 7, sem þeir telja
sér, þá vóru þó 3, sem aldrei ætluðu sér
að fara svo langt, og eru nú jafugóðir fé-
lagar vorir og áðr. Þeir verða því atS
berjast um á feræring og veitti ekki af ats
hafa inn fimta við stýrið, svo að hinir
gætu því betr gefið sig viS róðrinum.
Vér erum í hæsta máta ánægðlr með úr-
göngu þeirra.Málefnið,sem vér berjumst
fyrir hefir aldrei á fylgi þeirra, og
vér getum heilsaö þeim jafnglaðir i
dag oe á morgun, þótt þeir gengju úr
flokki vorum.
Þá segir greinar höf., að tveir söfn-
uRir af fimm hafi sent fulltrúa. Þrír
vóru þeir, sem sendu fulltrúa; en hér
við er að athuga, að vér höfum aldrei
verið jafnharðir á söfnuðum eða með-
limum einhvers safnaðar og kyrkjufé-
lagið, svo að vér teljum það ódæði, ef
einhver sækir ekki fund einhverra or-
seka vegna. Fundr þessi var að eins til
að ráða prestinn. En nú vitum vér, að
annar safnaða þeirra, sem ekki sendu,
er eindregnari með presti sínum og mál-
efninu, en kanske nokkrir aðrir; Breið-
víkingar mundu standa fastir með, þó
ISLENZKR LÆKNIR:
Dr. M. Halldorsson.
Park River, — — — N. Dak.
afl allir aRrir biluðu. Því vórum vér og
mjög rólegir, þó að þá vantaði. Enda
munu kyrkjumenn lítið strandhögg gera
þar, þótt þeir renni þar aft snekkjuin
sinum. Hvað Árnesinga snertir, þá
kom fjarvera þeirra af því, að á heimili
þess, sem ætlaði að fara (hr. Sigurðar í
Árnesi) vóru þung veikindi um þessar
mundir.
Ég get hér ekki látið vera, aR miun-
ast á kyrkjufélags ropann í Lögbergi i
vetr um 50 manna söfnuRinu í Árnesi,
sem gekk i kyrkjufélagið í vetr. í Ár
nes-bygðinni allri eru um 20 bændr;
hafa þeir frá því fyrsta verið skiftir, því
nær til helminga, en þó meiri hlutinn
verið frjálslyndr eins og sýnir sig á þvi,
að einlægt hefir frjálslyndi flokkrinn
orðið drýgri til framkvæmda allra; á
hinum hefir lítið borið, þar til þeim
bættist nýr maðr upp úr kosningahrið-
inni í sumar, sem sagt er að hafi myndað
söfnuð hjá þeim. En hvar þessar 50
hræður séu S Árnesbygð, sem gengnsr
eru S kyrkjufélagið, ætla ég að flestir
Ný íslendingar leiði hest sinn frá að
segja.
Þá segir greinar-höf. frá þvi, að
prestr hafi ráðizt upp á óákve’Sinn tSma.
Hvort það er tekiR fr»m, sem skömm
fyrir prestinn eða skömm fyrir félags-
menn, er mér óljóst. En undarlegt
finst mér það, afl greinarhöf. skuli hafa
verið óljóst, aR launin liafa „de facto“
einlægt verið óákveðin. Þótt þau hafi
verið ákveðin að nafninu til, þá hefir
sjaldan staðið vifi það, stundum hafa
söfnuRirnir borgað meira, en til var tek
ið, en stnndum minna, og hefir það oft
munað töluverðu. Hér var áætluð
launaupphæðin öll, og kváðust fulltrú-
arnir mundu sjá til, að presti yrðu gold-
in sömn laun og að undanförnu. Ég
þekki nú oriSið alla félagsmenn mina, og
kemr ekki til hugar atS tortryggja þá,
ég hefi haft reynslu af hverjum einum
fyrir sig, og tel mig nú jafn”iss«n að fá
laun mín, eins og það hefði verið lögum
bundiiS. En hins vil ég geta til, að
botninn sæist ipyngju Jónasar, áðr hann
væri búinn at! telja út úr henni grið
konukaup það, erjafnhátt væri launum
minum, þótt lítil séu.
Þá getr greinar höf. um það axar-
skaft fundarÍDS—atS „hafa eftirlit með
útgáfu bóka“. Hefði málið verið borið
þannig fram, hefRi þat! sannarlega ver-
ið axarskapt; og axarskapt er það sem
hr. J. St. hefir þar smiðað sjálfum sér
til nota. Blessaðr maðrinn hefir ekki
skili-S neitt, hvað um var verið að tala.
Það vartalað um, a? velja bækr til upp-
fræðslu ungmenna, er svo yrðu prentað
ar S prentsmiðju blaðsins „Dagsbrún11.
Greinar hcf, hyggr að þetta sé eins
dæmi; en ef hann villhyggja S ina ný-
ustu bibliu sina, „Sam.“, JúlS ’88, þá
sér hann, að þar hefir verið sett nefud S
bókaútgáfumál. Ef hann gerir það, þá
býzt ég við að bann muni skirrast vifi að
ganga á móti sínum heilaga föður. En
þótt vér sleppum nú þvS, atS taka Sain.
oss til fyrirmyndar, þá sér hver maðr,
að það er stórt spursmál fyrir þá, sem
eru að vinna að útbreiðslu trúar sinnar,
hvaða bækr eru hafðar við uppfræðslu
ungmenna. Viti greinar-höf. eigi það,
þá ræð éghonum t’.l að hætta aS tala um
uppfræðslumál.
Greinar-höf. segir að ég hafi skriðið
eftir hálmstráum þeim, er þeir réttu mér,
hr. St. EirSksson og Guðni Thorsteiuson.
Um hr. St. Eiriksson gat þetta átt við,
þvi hann hefir einlægt verið einn inn öt-
ulasti og bezti styrktarmaRr innar frjáls-
lyndu stefnu. En þó Guðni Thorstein-
son væri á5r fyrri manna fremstr i flokki
þessum, þá veit ég ekki til að hann
rétti mér svo mikið sem hálmstrá á
fundi þessum. Ég er alls eigi að segja
það honum til lasts, þótt mörgum sárni
það, er duglegir drengir yflrgefa flokk
þaun og málefui, er þeir hafa áðr fylgt.
Þá hæðist greinar-höf. að því, er ég
sem forseti þakknði fundinum fyrir
starfa sinn. Áleit greinar-höf. það til-
hlýðilegra^ að égsem forseti heffli farið
að skamma þá og ragna þeim? Eða hef-
ir hann dæmi þess, að forsetar, á hvafia
fundum sem er, sé vanir a5 þvi? Ég
hygg að þetta sé einhver meinloka hjá
mínum gamla kunningja.
Hvað birtingu fundarins snertir, þá
kom honum það ekkert við; hann var
genginn úr félaginu. Það máttu hverjir
vera á fundinum sem vildu, og fundar-
menn vóru sjálfráðir, hvort þeir birtu
hann eða ekki. Hr. J. 8t. fékk málfrelsi
sem hann lysti, þótt litið væri þa« not-
að.
Þá fer nú málfræðÍDgrinn og guð-
fræðingrinn J. St. loks til, tekr sig í
háalopt og ætlar at! slá blaðið Dagsbrún-
ina eitt heljarhögg, sem riði henni að
fullu. Hann leggur í setninguna :
„Mannasetningar og mannaboSorR hirð-
um vér eigi um“. Ef að orfS þessi
stæðu S lögfræð.islegu riti, eðu blátt á-
fram sem fréttagrein, þá hefði hann satt
að jnæla. En hér er þaS athugandi, að
orðin eru höfS i trúarleji u riti, i trúar-
legum skilningi. Hafi herra J. St. nokk-
urn tima lesið heimspeki, hafi hann
nokkurn tima lesiS læknisfræði, hafi
hann nokkurn tima lesið iögfræði, hafi
hann nokkurn tima lesið náttúrufræði,
eða einhverja fræðigrein, þá má hann
vita það, að hver ein fræðigrein hefir sin
einkennilegu orð, sínar einkennilegu
hugmyndir, setningar og orðatiltæki. í
guðfræðislegum skilningi eru orðin
mannasetningar og mannaboðorð höfð
um ýmsan viðauka við ritninguna, er
ekki verði fundinn staSr S henni sjálfri.
Hann þarf ekki annaS en að lita í kverið
sitt til þess atS sjá það. En raunar áttu
þessi orð þó að þýða meira hjá oss. Þau
áttu aft tákna alla hina dogmatisku kenn-
ingu i heild sinni. Vér vórum, og hra.
J. St. ISka, búnir aR kasta allri trúfræði
— dogmatic. En greinin i lögum þeim,
er hr. J. St. ekki alls fyrlr löngu hefir
samþykt, tekr það fram skýrt og greini-
lega, þvi vér álitum hana (trúfr.) vera
samantekna af mönnun', oftlega ófull-
komnari, en sjálfir vér erum. Þessar
mannasetningar hirðum vér ekkert um;
og þetta átti setningin að meina, þótt ég
játi, að betr og skýrara hef ði mátt koma
orSi að. En bar sem hr. J. St. fer að
tala um máliK á Dagsbrún, hygg ég að
hann reisi sér hurðarás um öxl; þa5
verðr þá fyrst hér eftir, sem hann ver-Rr
kunnr að málfræðisþekkingu sinni.
Hvað blaðið Dagsbrún snertir, sem
hann er að sverta, þá getum vér sagt
honum það, að meti póstum fáum vér
bréf úr öllum áttum frá góRum drengj-
um, sem vér teljum honum miklu fremri
að þekkingu og viti, og ber þeim öllum
saman um það, að „Dagsbrúnin“ sé gott
blað, og kaupendatala þess getr sýnt
þaR, a5 ekki eru þeir svo fáir sem lesa
hana.
Um leið og vér sendum þennan smá-
pistil til vors gamla kunningja J. St., þá
viljum vér fara nokkrum orðum um rit-
stjóragrein hr. E. Hjörleifssonar í sama
blaði.
Herra E. Hjörleifsson talar hlýjum
orðum til vor og erum vér honum þakk-
átir fyrir. ÞaR er heldr engin furða,
þótt honum hafi ekki litizt vel á málifl, er
hann haftíi fyrir sér þenna blaðranda
hr. J. St. En vér getum fullvissað rit-
stjórann uin það, að málefni Fríkyrkju-
félags N ý ísiendinga hefir aldrei statiiR
jafnvel og nú. Biaðið Dagsbrún meir
en bar sig eftir 2)4 mánutS, og einlægt
bætast því nýir kaupendr. Hér 1 Nýja
tslandi eru þeii, sem með eru, að verða
festari fyrir, og þótt ein eða tvær hræður
skerist úr ltik, þá bætast aðrir nýir í
þeirra stafS. Vér erum þvi ekki kvíða-
fullir í neinu, en horfum öruggir til
inna komandi tíöa. Vér höfum þegar
staðizt ýmsa smáskelli og finnum ein-
lœgt betr og betr, að vér erum að verða
styrkari fyrir. Kveð ég svo hr. E. H.
með þakklæti fyrir hlýjan hug, og hr.
J. St., með þeirri ráðlegging, að hann
hætti sér ekki lengra, en hann getr
botnað.
Gimli, 12. Apríl 1892.
ilagnús J. Skaptasorí.
[10]
Hefurðu reynt
„CABLE EXTRA
VINDLA?

HIN
Alkuima Merking
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, því þrátt
fyrir i>aR þótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppi-
nauta, eykstþó salan stöðugt,
Þetta mælir með brúkun þessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til bdf/ra vindla.
S. DAVIS & S0NS
MONTREAL.
Mesta «g bezta vindlagerda-
hns i Canada- [7]
Reina Victoria.
[ii]
Vjer lifum a framfara old.
AUfíNÍAMlD VORT
ERU UMRÆTUR!
Og ekki aftrfor.
In nýja merking vor
CABLE EXTRA
er sérstaklega góð og vér leyf-
um oss að mælast til þess, að
tóbaksmenn reynilianasvoþeir
geti sannfærst um að framburð-
ur vor er sannuu
S. DAVIS & SONS.
No. 14J
212
Jafet í foður-leit.
? ^a; sagði ég, að farangr hennar hefðl
's mizt, gvo að liún stœði fatalaus uppi. Á
l°r5a degj var þet»a an búið. Ég hafði á með-
.8^Urzt fyrir og fundið góðan skóla, sem
e nokkur hélt þar. Ég fékk að sjó beztu
bann1*1* me^ skólanum, og var ánægðr með
Var Daun var ódýr; tuttugu pund um árið
fyrir frifUnini sem áskilin var. Ég borgaði
fimmtiu"11" fyrsttt missirið> °S 8V0 l»göi ég
fyrir (n,' Und inn ^ banka og tók viðrkenning
skyldi v* .laSbi sv0 fyrir, að skölakostnaðr Fletu
liann fétli^'- b?rgaðr af *:’essu f<5> ÍHfll0tt °g
ef ég skyldf'- Éfí httföi be"tt Varú1S t!1 bess'
þó verða Bó.*k°mast 1 flitækt sÍaIfr> sky!di
um bricLna r fyrir skolagangi °g fatnaði Fletu
, , Hrii tima að minnsta kosti. Fleta
, eIa .®sa v'ið skilnaðinn og œtlaði ekki
geta slitið sig af há,gi m,r; OJf m,r fanst)
er 'g s'yc' v’ð hann, sem ég skildi þar við
þa , sem ni >r Var dýrmætast á jöröunni.
. ovorum við þá l0ks tilbúnir til farar. En
Timoteus for ekki 5 nýj„ föUn g5n undir ein8. þaB
he ð, litið undarlega utj ef hannj sem 8etið
a í gen, fclagl minn til borðs mek tnérá veitinga-
Vlð T'-' hef®' altieinu „tekið á sig þjóns mynd“.
oir hei'r settumst 11PP a útsæti á póstvaLninum
fe ndmnsvoaf stað. Um kveldið komum við
111 Lu<idúna.
Jafet í föður-leit. 213
XVIII. KAP.
[Ég fæ bréf frd foðurbróður mínum, og
býst því eðlilega við að verða nú áskynja
um, hver faðir minn sé. — Aðvörun í
draumi].
En ég hefi gleymt að geta eins þýðiugarmikils
atburftar, sem gertSist kveldið áðr en ég sendi Fletu
frá veitingahúsinu á skólnnn. Ég var að biaða i
veski mínu, og varð þá fyrir mér litli höggullinn,
sem Nattée hafsi afhent mér, gjöfin sem hún sendi
Fletu, en henni hafði ég alveg gleymt. Ég færði
Fletu sendinguna og sagði henni, frá hverjum hún
væri. Við opuuðum böggulinn og var þá í honum
löng festi; vóru það porlur á streng, önnur úr
kuréli en liin úr gulli á vixl. Gull-perlurnar vóru
ekki eins stórar eins og kuréls-perlurnar, en bæði
vóru þær svo margar og úr svo skírum inálmi, að
hálsbandið var injóg dýrmætt. Fleta liandlék
perlurnar um hríð milli fingra sér og vafði svo
festinni um háls sér, og sat svo hugsándi æðistund.
— „Jafet", mælti hún svo loksins; „ég liefi séð
þetta hálsband áðr — ég hefi sjálf borið það áðr
— ég man það með vissu, þótt það sé óljóst fyrir
216 Jafet í fodur-leit.
einmitt heim úr langferðalagi — og er það eng-
in lygi; — e i hvað nafn yð«r snerti, þá sagðl
ég þeim, að þér vilduð sem stendr dylja nafn
yðar og stöðu".
„En því sagkiríu þeim, að ég viidi dylja nafn
mitt og stöðu?“
.,Af því ét liugsaði yðr gæti komið það dável;
enda er það satt, því að þér þekkið ekki faðerui
y5ar og því ekki heldr yðar rétta ættarnafn og
stöðu“.
í þessu bili kom hótel þjónninn inn með bréf
á silfrbakka. „Hér er bréf“, mælti hann. „og ritað
utan á til I eða J. N. er hanu keinr heiin úr lang-
ferð sinni’. Ég býst við það sé til y5ar“.
„Legðu þats á borðið”, saglii ég blátt áfram.
— Þjónninn geríi svo, og fór út aftr.
„Er nú ekki þetta undarlegt, Timm? Þetta
bréf getr ekki verið til mín, og þó eru þetta mínlr
upphaffsstafir. Þessi stafr er eins líkr J eins o<r I.
Það er náttúrlega frá einhverjum náunga niðri,
sem hefir heyrt þetta, sem þú sagðir, að ég væri
ný-kominn úr langferð; það er náttúrlega einhver,
8em heldr a'8 ég hafi nóen peninaa og sé ósár á
þeim, og er líklega að biðja uni ölmusu eða tillag
til einhvers fyrirtækis“. •
„Það er rétt trúlegt“, sagði Tímóteus ; „en
þa-K er hezt fyrir yðr að opna þaS og sjá, hvaS
það er“.
„En ef ég opna þaS, þá býst mannræfillinn
við aS fá eitthvaS. Ég held ég gerði betr í að
neita að taka við því“.
Jafet í föður-leit. 209
hlæjandi, „aS viS verSum að kjósa okkr hvor
þá stöðu, sem bezt á vifi tilgang hans, en þó
svo, að við þurfum ekki að skilja. Þú leitar
föður þíns í samkvæma-sölnnum, en ég móður
minnar í eldhúsunuin. MeSan þú teycir úr þér
á legubi-kknura og segir við sjálfan þig:
„Hvar er faðir minn?‘ — þá sezt ég í kjöltuna
á eidabuskunni og spyr hana, hvort ekki geti
staSið svo á að hún sé móðir mín“.
Nú fór Fleta að hlæja, en ég varð eftir
stutta mót.spyrnu aS fallast á boð Tímóteusar.
Og satt að segla, því meir, ,sem ég hugleiddi
það mál, því ljósnra sá ég, hve margvislegt hng
ræði það gat orðið fyrir mig, a5 hann væri
þjónn minn.
Við komuin von biáðara til bæjar þess er
við höfðum heititl leiðinni til. Tókum við
okkr þtir gisting á einu minna háttar veitinga-
húsi allhreinlegu. Veitingakonan var ung kona
góðleg og bað ég hana sérslaklega fyrir Fletu
meðan við Tímóteus færum út að litast
um. Ég hafði ásett mér að (•.o na henni i góð-
an, ódýran skóla, ef nokkur slíkr væri til þar
í grend. Ég hefði að visu heldr viljað hafa
hana *ieð mér tii Lundúna, en ég vlssi að það
hlaut að verHa svo miklu dýrara; og með þrí
að þessi bær var ekki nema 20 milurfráLind-
únum, þá sá ég að ég gat skroppið út hingað
endr og sinnum að sjá hana. Ég kallaði Fletu
systr mina og sagði henni að kalla mig bróKr
sinn, og sagði benni að hún skyldi segja ég