Heimskringla - 07.10.1893, Qupperneq 2

HEIMSKRINGLA
OKTOBER 1895.
Heimskringla
kemr út i L*ugardOgum.
Tke Heimskringla Ptg. & Publ.Co.
útgefendr. [Publishers.]
Verð bUBsins í Cantdft og Banda-
ríkjunum :
líminuKi 12,50 fyrirfr»m borg. »2 00
« ----- |1,50 — - fi.w
3 ----- »0,80; ------ — »0>50
Á Englandi kostar bl. 8s. 0d.; A
NorCrlöndum 7 kr. 50 au.; a Islandi 6
kr. — borgist fyrirfrftm.
Senttil íslands, en borgftB hér, kost
S»l,50 fyrirfram (eiia »2,00).
^“Kaupendr, sem vóru Bkuldlftusir 1
J»n. p.&. purfaeigi aö borganema |2 fyr-
lr pennan árg., ef peir borga fyrir 1. ,'úlí
p. i.(eBa síBar á árinu, ef peir œBkjapess
•kriflega).
Ritstjórinn geymir ekki greinar, sem
•lgi verBa uppteknar, og endrsendir
p*r eigi nema frímerki fyrir endr-
■ending fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
um bréfum ritstjórn viökomandi, nema
1 blftöinu. Nafnlausum bréfum er
enginn gaumr gefinn. En ritstj. syar-
ar höfundi undir merki eöa bókstot-
um, ef höf. tiltekr slíkt merki.
Uppsögnógild aö lögam, nemakaup-
andi sé alveg skuldlaus vlö bla'SiB.
Auglý»ingaver6. Prentuö skrá yfir
pað send lysthafendum.
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAFSSON
vsnjui. á skrifst. bl. kl. 9—12 og 1 6
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
EIRÍKR GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Heimskringla. Box 535.
Winnipeg.
The Heimskringla Prtg. & Publ. Co.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Money Or
der, Registered Letter eða Express
Money Order. Banka-ávísanir á aðra
banka, en 1 Winnipeg, eru að eins
teknar með afföllum.
653 McWilliam Str.
Glæpsamlegt atferli.
íslenzku blöðin tala svo um þetta
land, sem væri það jarðneskt helviti.
Hér á að þeirra sögn alt að „brenna
og frjósa" alveg eins og í kyrkjunn-
ar orþódoxa helvíti. Hér á að vera
fult af mannfýlum og föntum, illþýði,
sem ekkert vantar á nema „skötu-
barðsvængina,‘ ‘ til þóss að vera reglu-
legir púkar.
Einn af bezt metnu og vönduð-
ustu löndum vorum hér vestan hafs-
ins, Mr. B. L. Baldwinson, er skamm-
iiðr, ofsóttr' og svívirtr af blöðum og
ýmsum ,,heldri“ (?) mönnum heima
fyrir þaö, að hann er embættismaðr
i þessu landi undir innflutnihga-ráð-
herrannm og gegnir æmbættisskyldu
sinni, að fara til annars lands-og gefa
skýrslur um Canada og ástand landa
vorra hér. Hann og aðrir, sem leið-
l>eina vestrförum, eru taldir á Islandi
Iítið betri en illræðismenn.
Jafnvel heiðvirðir alþingismenn, og
það menn, sem hingað til hafa verið
álit.nir hafa snefil af frjálslyndi, rétt-
lsetistilfinning og meðvitund itm al-
menn mannréttindi, missa svo rænuna,
að þeir koma fram með annað eins
óðra manna æði eins og alræmda
„frumvarpið um að lasta ekki land-
ið“ 3 !
Það kveðr við, að þeir sem vestr
hingað fari, fari í þrældóm, gangi
mansali hér; þeir, sem sé sjálfs sin,
hafi ekki í sig né á, og ekkert nema
örbirgðin hamli þeim frá að koma
heim aftr.
Ekki er nema um eitt af tvennu
að gera: annaðhvort trua andstæðing-
ar vestrfaranna á sinar eigin kenn-
ingar—eða þá að þeir vita betr og
fara með viss vitandi lygi og óhróðr
um þetta land í eigingjörnum til-
gangi.
Sumum hér kann nú að veita
nokkuð örðugt að trúa því, að vestr-
fara-andskotarnir heima séu svo fá-
fróðir, að þeir viti ekki betr en þeir
segja. En það er þó drenglegra að
ætla mönnum fáfræði, heldr en var-
mensku og óráðvendni; og er auðvitað
réttast, að ætla að mennirnir viti eigi
betr; ætla þeim, að þeir trúi sínum
eigin lýsingum.
En hvað þá?
Ef þeir hafa aflögum þar heima
heilsulausan mann eða örvasa kerlingu,
sem ekki geta unnið fyrir mat sínum,
en eru þungir ómagar á sveitarfélög-
unum,' þá slá helztu menn sveitarfé-
lagsins sér saman um að senda þessa
vesalinga bingað vestr, þott þeir eigi
hér£engan3,að. I«." •m—m—
Hvað á nú að verða fyrir þessum
aumingjum hér ?
Ef hér er svo ílt land, að hraust
fólk á bezta aldri geti ekki séð fyrir
sér sjálft, heldr verði að anauðugum
þrælum hér, livað má þa ætla að
blasi við svona fáráðum?
Sveitar- og bæjar-félögin hér láta
vera að hýsa, fæða og klæða svona
fólk. Það verðr að deyja drottni sín-
um, ef engir einstakir menn skjóta
skjólshÚBCyfirl það.Ui • ■
Og ef landið er eins bölvað og land-
ar hér eins armir, eins og vestrfara-
andskotarnir heima prédika, þá blasir
ekkert fyrir þeim vesalingum, sem
svona eru sendir, nema opinn dau6inn,
—annað hvort að frjósa í hel eða
svelta í hel, eða hvorutveggja.
Aðferð sveitarstjóra beima, sú að
senda hingað heilsulausa eða örvasa
einstæðings-ómaga, er ekkert annað en
bana-tilrœði — eða réttara sagt morös-
tilrœði — tilraunTtil að lyfja þessum
fáráðum aldr á óbeinlínis hátt, þann-
ig að ekki vitnist upp á þá heima á
íslandi, að þeir hafi ráðið aumingjana
af dögum.
Þeir reyna þannig að senda þessa
ómaga fyrir cetternisstapa svona í hind-
ar hljóði,' svo að ekki varði við lög á
íslandi.
Hingað til vitum vér ekki til, að
neinn bafi beinbnis dáið ur harðretti
af þessum vesah-ngum. En það er þá
því að þakka að landið hér er betra,
og fólkiðl hér 'ubetr ,á vegi statt, en
vestrfara-andskotarnir hugsa það sé.
En ef þeir trúa á sínar eigin
kenningar, þessir menn, þá eru þeir
ráðbanar þeirra vesalinga, sem þeir
senda þannig af höndum sér út á
grasið og gaddinn.
Vér höfum örðið- varir við dæmi
þessa í sumar, annað af ísafirði, en
hitt af Vopnafirði.
Væri ekki ráð fyrir þinggarpa
eins og Jón á Sleðbrjót vin vorn, að
koma fram með frumvarp um, að
veita nokkurra ára betrunarhúss-vist
þeim kjósendum sínum, sem fara eins
að eins og Vopnfirðingar fóru að í
sumar?
Vafalaust yki það honum, ef til
vill, ekki atkvæði úr Vopnafirði til
kosningar næst; en hann hefði sjálf-
sagt betri samvizku og meiri virðing
fyrir sjálfum sér á eftir, ef hann
gerði það, heldr en þótt hann láti
glepja sig til að bendla aftr við nafn
sitt (vel virt að maklegleikum til þessa)
annan eins ósóma eins og frumvarpið
um að „lasta ekki landið“.
Það lítr nærri svo út, sem eng-
inn blaðamaðr á íslandi nú þori að
4
tala um vestrfaramál öðruvísi en of-
stækisfylstu stórbokkar heima vilja
heyra, nema Skúh Thoroddsen einn.
Vildi hann ekki gera það þarfa-
verk að benda á það níðingsverk,
sem þannig er framið á fáráðhngum ?
Og jafnframt væri ekki af vegi að
skjóta því að sveitarstjórnum, að þSer
megi búast við, ef shku fer fram, að
fá vesalingana tenda heim aftr.
Almjalla-menn í vitfirringa-
spítölum.
Það er all-útbreiddr óskemtilegr
grunr á þvi — segir Frbe Pkess í
fyrradag í ritstjórnargrein, — að það
sé ekkert fágætt, að mönnum, sem
eru alveg með fullum mjalla og ráði,
sé haldið nauðugum í vitfirringa-spít-
ölum. Framan af þessari öld var fyr-
irkomulag vitfirringa-spítalanna svo að
segja hvervetna um heim til reglulegr-
ar háðungar fyrir mannkjmið. Víða
var þá farið ver með vitfirringana
heldr en með glæpamenn í hegningar-
húsum; jafnvel á Englandi var farið
með ina vitskerðu menn sem villidýr,
og var þeim hegnt fyrir yfirsjónir í
daglegri hegðun rétt eins og þeir væru
með fullu viti. En það sem þó aðal-
lega varð tilefnið til að gersamleg um-
bót var ger á stjórn þessara spítala
var það, að það komst upp, að það
var alls ekkert fátíð venja, að setja
þangað heilbrigða menn, sem ættingj-
ar eða vandamenn eða aðrir vildu los-
ast við fyrir einhverja sök; var þeim
þar svo haldið inni eftirlitslaust. Þetta
var alt vandlega rannsakað í Englandi
og gersamlegum endrbótum á komið.
Nú á dögum mundi það mjög torvelt
— éf það annars er auðið að ÓUu —
að hafa þá óhæfu í frami í Englandi
að setja fullvita mann inn á shkan
spítala eða halda honum þar inni til
lengdar. En það er síðr en svo, að
þessu sé eins farið í Bandaríkjunum
eða í Canada; sérstaklega eldir enn
talsvert eftir af þessu í Quebec. Þar
tekst það enn að koma fullvita tnönn-
um inn á vitfirringa-spítala; og það
er mjög torvelt að ná þar nokkurn
tíma út aftr manni, sem einu siúni
er kominn þar inn. Fyrir fám árum
komst það upp að konu, sem var al-
veg fullvita, var haldið þar inni á
óðra-spítala ; maðrinn hennar vildi vera
laus við hana og kom henni svo þar
inn. Það þurfti ákaflega dýra og lang-
vinna lögsókn fyrir dómstólunum til
að ná henni út. — I Quebec eru vit-
firringarnir leigðir út til vinnu, og
þannig verðr það einstakra manna
hagr að halda sem lengst í þá; um-
sjónarmenn spítalanna maka hka sinn
krók á því.
Nú stendr á lögsókn til að ná út
tveim mönnum, sem kvað vera haldið
inni á óðraspitala í Montreal alheil-
brigðum, og er annar þeirra prestr.
Það versta er, að þótt mennirnir
náist út með mikilli og kostnaðar-
samri fyrirhöfn, þá sleppa þeir ávalt
óhegndir, sem valdir hafa vérið að
innsetning þeirra.
Umráð shkra mála liggja sem
stendr undir fylkisstjórnirnar og fylk-
isþingin. Það telja nú margir tals-
verða ástæðu til, að þessi mál væru
gerð að allsherjar landsmálum (sam-
eiginlegum málum).
Banká-della Eiríks Magnús-
sonar.
(Eftir ísafold).
Eins og alkunnugt er, hefir Cam-
bridge-meistarinn nú árum saman, spil-
að við tóm" ið alræmda bankaþvælu-
spil sitt, Hér á landi er sú tíð löngu
liðin, að nokkur virði hann 'svars í því
máli, enda gerir ekkert ísl. blað svo
lítið úr sér framar, að hirða neitt af
því tagi frá honum, nema „Þjóðv.1,
Hitt ber við enn, að einstöku út-
lend blöð og tímarit hleypa að pistl-
um um þetta sama mál frá Cambridge-
meistaranum, í grandleysi og af ókunn-
ugleik; því alstaðar hefir maðrinn
klær úti. En oftast vitnast fljótt,
hvers kyns málstaðr hans er, og er
þá þeim dyrum lokað.
Stundum fær hann hka svar í sama
blaðinu, jafnvel frá ritstjórnarinnar
hendi, þar sem öllu hrófatildri hans
er snarað um koll í einni sveiflu.
Þar á meðal hefir hann í sumar
komizt snöggvazt að í mikils háttar
fjármálatímariti í París, vikublaðinu
Le Moxde Économique, er inn frægi
hagfræðingr og stjórnvitringr Leon
Say stendr fyrir, ásamt ýmsum nafn-
kendum fræðimönnum öðrum, þar á
meðal t. d. Challemel-Lacour, forseta
í öldungadeild löggjafarþingsins franska.
Pistill meistarans, prentaðr í blaðinu
i Júlí í sumar, er sama innihalds eins
og aðrar greinar hans um málið, að
því einu viðbættu, að samband það,
er Landsbakinn sé nú kominn í við
Landmannsbankann í Kaupmannahöfn.
muni flýta fyrir bankahruninu hér og
gjaldþrotum landssjóðs (!).
En aftan við pistilinn hefir rit-
stjórn blaðsins skotið nokkrum at-
hugasemdum, sem bér birtast á ís-
lenzku, nema slept inngangi og niðr-
lagi, og þykir meistaranum líklega
ekki betr farið en heima setið í það
sinn :
„Að skapa veltrygðan gjaldmiðil í
einhverju landi er ið sama sem að
birgja þetta land upp með jafnmikl-
um höfuðstól, og enginn skaði getr
af því hlotizt. Þó að bankaseðlarnir
séu notaðir til að borga með skatta,
þá leiðir það ekki af sér neinn rentu-
missi fyrir landið, eins og hr. E. Magn-
ússonhyggr; þvert á móti sneiðir maör
hjá þeim rentumissi, sem notkun gulls
eða silfrs mundi hafa í för með sér. Eins
er því varið með kaup póstávísana til
Danmerkr. Það stendr á litlu, að þær
eru keyptar með peningum, sem fengizt
hafa sem borgun fyrir toha eða á ein-
hvern annan hátt.
F’.v'rirkomulag þessa litla banka, lands-
bankans í Reykjavík, er mjög einkenni-
legt, en, eins og vér áðr höfum tekið
fram, er það bygt á algjörlega skynsam
legum grundvelli. Það má ekki rugla
skuldskeyting einstakra manna eða
landsins saman við gjaldmiðilinn, eins
og hr. E. Magnússon gjörir. Inir ís-
lenzku kaupmenn stofna skuldir í Dan-
mörku, að þvi er hann segir; en það
gjöra inar fátækari þjóðir oftast nær,
og nálega alt af sér í hag, gagnvart in-
um auðugri. Ef 318,267 króna sjóðþurð
hefir orðið í landssjóði Islands um,fjögr
næstu árin á eftir að bankinn var opn-
aðr, þá er það að kenna skorti á jafn-
vægi í tekjum og útgjöldum, en engan
veginn gjaldmiðlinum. Hvort sem menn
kaupa póstávísanir fyrir reiðu silfr eða
fyrir seðla, þá getr það með engu móti
haft áhrif á þá fjárupphæð, sem landið
er i skuld um við Danmörk, og hræðsla
insíslenzkaföðurlandsvinar í Cambridge
um að sjá ættjörð sína gjaldþrota mun
sannarlega ekki rætastaf þessari orsök".
ASKORUN.
um almenn samskot til háskólasjóðs á
Islandi.
í lok alþingis 1893 bundust eftir-
fylgjandi 30 menn samtökum til að
vekja áhuga þjóðarinnar á stofnun há-
skóla og gangast fyrir samskotum til að
flýta framkvæmdum þess máls.
Þessir menn voru:
Bened. Kristjánsson alþm., Bened.
Sveinssonsýslum., alþingisforseti, Björn
Bjarnarson alþm., Björn Bjarnarson
sýslum, Bogi Th. Melsted alþm., Ditlev
Thomsen kaupm., Eir. Briem presta-
skólakennari, Friðr. Jónsson kaupm.,
Guttormr Vigfússon alþm., HannesÞor-
steinsson ritstj., Helgi Hálfdánarson
forstöðum. prestaskólans., Jens Pálsson
prestr, alþm., Jónas Jónassen dr. med.,
Jón Jónsson alþm. Eyf., Jón Jónsson
alþm. N.-Múl., Jón Pétrsson háyfird.,
Jón Vídah'n kaupm., Jón Þórarinsson
alþm., Jón Þorkelsson dr. phil., alþm.,
Klemens Jónsson sýslum., alþm., Sighv.
Arnason alþm., Sig. Gunnarsson próf.
alþm., Sig. Jensson próf. alþm., Sig,
Stefánsson prestr, alþm., Skúh Thor-
oddsen alþm., StefánStefánssonkennari
á Möðruvöllum, Sturla Jónssonkaupm.,
Tómas Hallgrímsson læknaskólakenn.,
Þórh. Bjarnarson prestaskólakennari,
Þorlákr Guðmundsson alþm.
A fundi, sem þessir menn áttu með
áér í dag, var ákveðið að kjósa 9 manna
nefnd: 3 búsetta í Reykjavík, 1 i hverj-
um fjórðungi landsins og 2 í Kaup-
mannahöfn til að gangast fyrir fram-
kvæmdum þessa félagsskapar og vorum
vér undirritaðir kosnir til þess.
In innlenda lögfræðiskennsla hefir
um fullan mannsaldr verið einna efst
mála á dagskrá þings og þjóðar, en auk
hennar hafa menn jafnframt fundið til
þess æ betr og betr, hve brýn nauðsyn
er til að hafa alla ina æðri menntun,
að því er kraftar vorir leyfa, í sjálfu
landinu, hvort heldr litið er til þjóðernis
vors og landsréttinda eða til vísindalegra
og verklegra framfara.
Krafa vor er því háskóli, og vér vit-
um, að i þeirri baráttu höfum vér hlut-
töku als ins mentaða heims.
Væntanléga skýra blöðin rækilega
þýðingu þessa máls og hvernig því verðr
bezt fram komið í verki.
Alþingi hefir fyllilega viðrkennt há-
skólaþörfina, en áhuga þjóðarinnar má
ekki bresta til að halda máli þessu fram
til sigrs, og áhuga sinn sýnir þjóðin
bezt með því nú þegar að byrja sainskot
til liáskólasjóðs, sem fram verðr haldið
til þess er stofnunin kemst á.
Vér skorum því á alla íslendinga
hér og erlendis og alla íslandsvini, að
styðja mál þetta af alefli í orði og verki.
Sjóðrinn, sem heitir „Háskólasjóðr
Islands", ávaxtast í landsbankanum og
hefir bankastjórinn, herra Tryggvi
Gunnarsson, takið að sér geymslu fjár-
ins og má senda allar gjafir beint til
hans eða til hvers sem vill af undirrituð-
um. I byrjun hvers árs verðr birt á
prenti upphæð sjóðsins og auk þess verða
allar gjafir tafarlaust auglýstar í blöð-
unum.
Þegar svo er komið, sem vér vonum
að verði innan skainms tíma, að lög-
gjáfarvaldið er orðið samtaka um stofn-
un háskóla á landi hér, rennr Háskóla-
sjóðrinn til þeirrar stofnunar eftir nán-
ari ákvörðun alþingis i samráði við
kennendr inna innlendu embættaskóla
og öll aðalumsjón sjóðsins er falin al-
þingi og ber jafnan að gera því skila-
grein fyrir sjóðnum.
Reykjavík, 27. ágúst 1893.
II. Steinsson. Hmnes Þorsteinsson.
■Tón Vídniín. Jón Þorkelsson. J. Jónassen..
Síghv. Arnason. Sigurðr Qunnartson.
Sigurðr Stefánsson. Þórhallr Bjarnarson.
Jafnstór tóbaksgerðarverksmiðja, og S. Davis & Sons, sem
nú um fjórðung aldar hefir áunnið sér lof og hylli allra, sem
nokkuð hafa við þá skift — sliku félagi er óluett að treysta.
Gáið að, að samskonar miði og þetta, sé aá iunanverðu á umbúð-
itnmri.
JEIy JRADSUS .

TRS0Í M*«IC
MSNUFACTDRED 8r S. DAYIS & S0N5
UðiirtMO]
Montri A L,

326 Jafet í föður-leit.
XXXI. KAPITULI.
[Majórinn innir af hendi þá einu
stórskuld, sem bann nokkru sinni borg-
aði. Mér giæðst fé].
Ég flýtti mér til majórsins aftr, til sð
kanna sár bans. Með aðstoð Tímóteusar gat
ég linept svo frá honum fotin, að ég sá að
kúlan hafði gengið inn i gegn um buppinn ;
ég kannaði sárið með fingrinum, og virtist
mér sem kúlan hefði gelgað af mjöðminni og
yfir í innyflin. Það blæddi lítið úr sárinu,
og það þótti mér ekki góðs viti.
„Þolifl þér að við flytjum yðr, majór, í
vagninum ?“
„Ég veit ekki, en við verðum að reyna;
mér ’þætti vænt um að Uomast fem fyrst beim,
Jafet,“ svaraði liann, og var mjög múttvana.
Með aðstoð Tímóteusar tókst mér að flytja
hann yflr í vagninn og óknm við svo af st»ð.
En áðr tók ég ofon hatt minn og kvaddi
kurteislega Mr. Osborn; og hefði ég vafalaust
gleymt þeirri kurteisisskyldu, ef majórinn hefði
ekki mint mig á það. Vér héldum svo af
stað, og barst majórinn vel af á ferðinni og
kveinkaði sér aldrei; en þegir við vorum komnir
Jafet í föður-leit. 331
kröfu, af þv£ að þeir hugðu þ;ð kæmi fyrir
ekkert. *Skuldir hans vóru ekki mikið yfir
200 pd. sterling, og höfðu peir, sem höfðu
lánað honum, aldrei búizt við að fá neina
borgun. Skjalið, sem hann hafði ritað og
látið Tímóteus og annan mann rita nndir
sem vitundarvotta, var fáorð erfð skrá, og gerði
liann mig með benni að einkaerfingja sínum.
Aleiga hans var þessi: hús hans í James
Str., peningarnir í kambpúngnum, sem hann
fékk mér í hendr til varðveizlu, og svo fatn-
aðr hans og húsmunir, og vóru þeir mikils
virði, einkum skrautgripir hans. Húsið var
um 4,000 pd. sterl. virði, eins og liann hafði
sagt mér; í kambpung hans vóru í seðlum
3,500 pd., og aðrar eigur hans vóru um 400
pd. sterl. virði. Þá er ég hafði borgað vítfar-
arkostnað hans og skuldir, þá átti ég, að því
meðtöldu, sem ég hafði sjálfr átt áðr, eitt—
hvað um 8,000 pd. sterl. — og mundu fæstir
hafa trúað því, þar sem llestir hugðu að
majórinn hefði ekki átt fyrir útför sinni.
„Ég get ekki annað sagt,“ mælti Tímóte-
us, „en að þetta hafi alt farið mjög heppilega.
Hefði majórinn ekki komið yðr til að taka
peninga til láns, þá hefði hann aldrei unnið
svona mikla uppliæð. Hefði hann lifað, þá
ht fði hann sólundað þessu öllu aftr; en svo
er hann drepinn rétt á hentugasta tíma og
gerir yðr að einka-erfingja.“
„Nokkuð er nú til í því sem þú segir,
330 Jafet í föður-leit.
lík. Gáta hans var rétt; kúlan haroi slitið
sundr slagæð, og honum blæddi inn til ólílis.
Læknirinn kom aftr rétt áðr en majórinn
gaf upp öndina, því að ég hafði sent eftir
honum.
„Þetta er það bezta, sem um gat verið
að gera“, sagði hann við mig; „hefði lionum
ekki blætt þannig til ólífis, þá -hefði hann
orðið að þola óbærilegar kvalir í tvo sólai*
hringa af blæstri þeim sem hefði hlotið að
lilaupa í sárið“.
Hann veitti majórnum núbjargirnar og
kvaddi svo, en ég liraðaði mér inn i setstof-
una og kallaði á Tíinóteus. Sátum við lengi
á tali um slys þetta og um framtíð mína.
Ég bar einlægan harm og söknuð eftir
majórinn; má vera að vaninn hafi átt tals-
verðan þátt í því, þar sem við höfðum svo
lengi saman verið sem félagar; en mest hefir
það þó án efa sprottið af því, að ég vissi,
hve margt gott bjó í majórnum, þrátt fyrir
alt sem að honum var, og að heimrinn liafði
gert hann að því sem hann var. -Enn fretnr
vissi ég vel, að honum var innilega vel við
mig, og eins einmana og ég var, þá var mér
vinátta mjög dýrmæt.
Útför majóisins gerði ég mjög sœmilega,
en þó í engu ólióflega, og ég borgaði sér-
hverja skuldakröfu, er fram kom á hendr
honum og ég vissi rétta vera — en mjög
margir komu auðvitað ekki fram með neina
Jafet í föður-leit. 327
heim og báruni hann inn úr vagninum. þá
leið yfir hann. Undir eins sem við höfðnm
komið honum í rúmið, sendi ég Tímóteus eftir
sáralœkni. Hann kom, skoðaði sarið og liristi
höfuðið. Hann kallaði á mig inn í næsta
herbergi og sagði mér, að það væri sitt álit,
sð kúlan hefði lei.t inn í innyflin; þau væru
sköðnð og majónmm væri engin lífs von.
Ég settist niðr, hélt höndum fyrir andlit mér
—og tárin streymdu niðr og vætluðu út um
greip'r niér.—Þetta var in fyrsta stór-sorg,
leui ég liafði enn mætt á æfinni. Ég stóð
eettingjulaus og einmani og fann þvi svosárt
til þess að ég var að m’ssa mann, sern mér
var kær. Á einiivem annan, sem öðruvísi
hefði staðið á fyrir, má vel vera að þetta
hefði að eins liaTt þau áhrif að vekja stundar-
sorg yfir væntanlegu vi'iarláti; en ég stóð ná-
lega einrnani í veröldinni og féll mér því
áliaflega þungt nm missinn. Til hvers gat ég
flúið til huggun i ?—Auðvitað átti ég þa« að
Tímóteus og Fletu; liann var nú þiónninn
minn og hún va; b»ri>. Ég fann það að þau
fullnægðu mér ekki. og félst mér mjög liugr.
Á meðan liafði iæknirinn faiið inn til
majórsins aftr og gert viðsúr iians. Majórlnn
var iíví r»kn ðr við »frr úr ómegninu og bað
nú lækuinn að segja sér breinskilnislega álit
sitt. „Við verðmn að vonast til ins bezta,“
svaraði iæknirin . 1
„Það er með öðrum orðum, að mér er