Heimskringla - 11.11.1893, Side 3

3
HEIMSKRINGLA 11. NÓVEMBÉR 1893.
Kvennréttr í Michigan.
Þess var getið á sinni tíð hér í
blaðinu, að lðggjafarþingið í Michigan-
ríki (í Bandar.) hefði lögleitt það, að
veita konum kosningarrétt og kjör-
gengi í almennum málum, svo sem
nú hafa Þ*r í Wyoming-ríki. Það
var samveldisflokkrinn á ríkisþinginu,
sem kom máli þessu fram, en sér-
veldisflokkrinn var andvigr frumvarp-
inu, og bar það fyrir, að hér væri
með lögleysu farið, og því hlyti mál-
ið að verða ónýtt. Það væri gagn-
stætt stjórnarskránni að veita konum
kosningarrótt með einföldum lögum,
slíkt yrði ekki gert nema með stjórn-
skrárbreyting. Alt um það gengu
lögin fram á þingi og náðu staðfest-
ing ríkisstjóra. En nu hefir hæstirettr
staðfest spá sérveldismanna og dæmt
lögin ógild, með því þau komi í bága
við stjórnarskrána. Hins vegar þarf
svo mikinn atkvæðamun til að koma
þessari réttarbót á með stjórnskrár-
breyting, að kunnugir telja það munl
þurfa mannsaldr til þess, að hugsun-
arháttr karla og kvenna þar í riki
þroskist svo, að fært verði að koma
málinu fram.
Kolanám í Bandaríkjunum.
í lok f. m. gaf jarðfræðismælinga
skrifstofa Bandaríkjanna (U. 8. Oeo-
logicxil Suriey) út skýrslu um kola-
nátnið í Bandaríkjunum 1882, samda
af E, W. Parke. Skýrsla þessi sýnir,
að kolaframleiðslan í ríkjunum það ár
nam alls 179 milíónum tons, eða 8,-
580,000,000 vætta; verð þessara kola
við námana var samtals $207,566,381.
Mest kol fram leiddi Pennsylvania,
yflr 99,000,000 tons, eða meira en
helming af öflum þeim kolum, sem
framleidd vóru í öllum rikjunum.
Næst kom Ilflnois með nál. 18 millí-
ónir ; Ohio svo með 13& mill.; þá West
Virginia með 9, Alabama með mill.;
Colorado, Indiana, Iowa, Kansas, Ken-
tucky, Maryland og Wyoming fram-
leiddu um tvær milliónir tons hvert
um sig. Um 10 millíónir tons af kol-
um þessum kom úr Kletta-fjöflunum
eða héruðum þar i grend. —
[jý. T. Even. Pott].
Kúabólusetning.
Nýlega eru komnar út skýrslur
frá sjúkrahúsunum í Lundúnum
(Engl.), og sýna þær ljóslega, hverja
Þýðing að kúabólusetningin hefír til
að varna bólusóttinni og draga úr
henni. Samkvæmt skýrslum þessum
dóu 23,8 af hverjum 100 mönnum
óbólusettum, sem voiktust af bólunni
(þ. e. nærri 4. hver maðr). Hinir,
sem af lifðu, lágu veikir að meðaltali
47,2 daga hver. Af þeim sem vóru
bólusettir, en sýktust þó, dó alls eng-
inn; en þeir sem veiktust, vóru sjúk-
ir að meðaltali 28i dag hver.
Frá Indlandi.
Mr. Baines, sem stóð fyrir því að
• taka manntalið á Indlandi síðast (1890),
hefir ný-lokið við útgáfu skýrslna
sinna, og er margt fróðlegt í þeim
og sumi nýstárlegt, sem breytir hug-
myndum þeim, sem áðr voru algeng-
ar, einkum um þéttleik bygðarinnar.
Indland tekr að eins yfir þrjá hund.
ruðustu hluti af meginlandsyfirborði
hnattarins; en á þessu svæðibúanær
tuttugu hundruðustu hlutir (þ. e. einn
fimmti) af inni áætluðu íbúatölu hnatt-
arins. Ef vér undanskiljum Burma
og Assam, þá er fólkið svo þétt, að
279 búa á hverri ferh. milu (enskri).
Þetta er þéttari bygð, en á sér stað
í nokkru öðru stóru akryrkjulandi á
jörð vorri. I Frakklandi búa 186
menn á ferh. milunni, í Austrríki 191,
í Prússlandi 223, í þýzka keisara-
ríkinu 237, og í ítaliu 249. Hvar þar
í Englandi, sem mannfjöldinn fer að
nema um 200 íbúum (eða meiru) á
mílunni, þar er akryrkja ekki lengr
aðalatvinnuvegr landsmanna.
Það er álit Mr. Baines. að jarð-
vegr Indlands nægi enn til að fram-
fleyta fólkhnt, og að fjölgun fólksins
gangi þar ekki hraðara en svo, að
búast megi við, að jarðyrkjunni farj
fram að sama skapi.
Af konum á 15 til 40 ára aldri
eru 84 af hundraði giftar; en í Norðr-
álfu (að Ungaralandi frá töldu) eru
að eins 40 konur af hundraði á þess-
um aldri giftar. Eins og kunnugt er,
giftast konur á barnsaldri t Indlandi,
og veldr þessi siðr þvi, að kynslóð-
irnar vaxa hratt upp liver á fætr
annari; en um 26 af hundraði (vel 4.
hvert) af börnum þeim, sem fæðast,
deyja á á fyrsta aldrsári. Meðalaldr
manna er þar í landi lítið eitt yfir
25 ár, þar sem meðalaldr í Englandi
er 44 ár. — Fólkinu í Indlandi fjölgar
um tæplega 1 af hundraði árlega.
[Evbn. Post].
SVAR
til Guðna Thorsteitissonar.
“Skrikkjótt gengr oft til enn,
eins og fyr með köflum,
grátlegt er þá góðir menn
gjöra sig að djöflum.”
Mr. Guðni Thorsteinsson er það
einkennilegasta mann-grey sem ég hefi
komizt í kynni við. Því verðr ekki
neitað, að liann hefir greindarhæfileika
aflgóða. Til skamms tíma feit út fyr-
ir að hann væri frjálslyndr framfara-
maðr. Hélt ég að hann myndi verða
þarfr byggð þessari, því ókosti sína
hélt ég að hann myndi smámsaman
yfirstíga. En “skamma stund ér að
skiftast veðr í lofti.” Eg lield mér sé
óhætt að segja, að mörgum Víðiness-
byggjum þyki hann orðinn æði hvim-
leiðr upp á síðkastið. Ekki eingöngu
fyrir það, þó hann ausi óþverra yfir
mig og aðra bæði á bak og brjóst,—
hann virðist vera fæddr með þeim
ósköpum að geta ekki fundið neitt
gott í þeim, sem hann er “á kanti”
við—heldr fyrir þá stefnubreyting, er
hann hefir tekið.
Það [mun flestum kunnugt, að
þegar séra Magnús byrjaði trúmála-
stefnu þá, er harin nú heldr fram,
var G. Thorst. einn sterkasti fylgis-
maðr hans. Já, þótti leitt, hve fáir
nágrannar hans gátu haft not af þeim
bókum, er hann léði mér til að lesa
til samanburðar við biflíuna. Honum
var vissulega ant um það þd, að inir
orthódoxu prestar hefðu ekki lengr
yfirráð yfir íslendingum. Enn fremr
var hann fyrsti hvatamaðr að því,
að “Dagsbrún” kæmist á fót. Með
þessu aflaði hann sér gengis, því
stór meirihluti byggðarmanna var orð-
inn leiðr á stefnu kyrkjufélagsins.
Menn vóru farnir að finna agnúa á
kenningu kyrkjunnar. Ég var einn af
þeim, er gjörðist fylgismaðr þessarar
hreyfingar, og þótti Guðna það mikifl
styrkr. Svo leið og beið þar til um
fylkisþingskosningarnar í fyrra, þá
lét hann í ljósi við mig, að sér væri
orðið mjög kalt til séra Magnúsar.
Fann hann presti margt til, einneigin
það, að hann umgengist vissa menn
er hann nafngreindi, og höfðu verið
góðkunningjar þeirra beggja. Eg reyndi
að miðla málum, en það var ekki til
neins. Safnaðarmálefnin sagðist hann
ekki styðja lengr, en lofaði að vinna
ekki á móti. Menn eru nú farnir að
sjá, hvernig hann hefir efnt það lof-
orð sitt. Honum tekst ekki að breiða
blæju yfir það. Ég get ekki betr séð
en honum hafi farizt mjög tuddalega
í því efni, þegar litið er á það hver
afskifti hann hafði af safnaðarmálum
vorum fyrst framanaf. Hvað gekk
honum til að rógbera Jóh. P. Sól-
mundsson annað en það, að liann hélt
liann væri safnaðarstólpi séra Magn-
úsar? Og ósköp varð hann því feg-
inn, er honum veittist sá heiðr, að
auglýsa orð sín ómerk, um “skóla-
máflð” og fleira. Þakklátr má hann
vera þeim mönnum, er gengust fyrir
því, að Mr. Sólmundsson lét hann
ekki hafa strangari hirtingu. Það er
það sem mér þykir einkennilegt við
mannræfilinn, að hann skuli ætlast til
að ég fylgi sér í allri þessari slorferð
sinni.
Menn muna, hvernig hann, sem
fréttaritari Lögh., ritaði um samkom-
urnar, sem haldnar voru í þessari
byggð í fyrra vetr, og fólkið í sam-
bandi við þær, sérstaklega unga fólkið.
Eiga menn að taka hann til fyrir-
myndar að siða stúlkurnar? Þetta er
maðrinn, sem ekki þykist áreita aðra.
Ég verð samt að gera dálitlar at-
hugasemdir við óþverragrein þá, er
hann ritaði í 73—74 nr. Lögb. Það
yrði of langt mál ef ég færi að elta
hann alla þá króka, sem hann fer,
tek því að eins helztu atriðin.
Guðni segir, að það hafi gengið
“ervitt að koma mér inn í sveitar-
ráðið.” Hvers vegna? Af þvi ég vildi
ekki gefa kost á mér fyr en Magnús
Jónsson fór frá, og þá gerði ég það
fyrir þrábeiðni Guðna og fleiri kunn-
ingja minna, og það ætla ég að hann
hafi heldr unnið en liðið við veru mína
í nefndinni. Broslegt er það, er hann
segir, að þeir Jónas Stefánsson hafi
haldið mér í nefndinni. Hafa þeir
herrar ráð á atkvæðum meiri hlutans
hér £ bygðinni ?
Það sem G. segir um upptökin að
sundrlyndi okkar, er ekki rétt hermt,
að þvi undanskildu, að ég vildi ekki
gera gys að samkomunum, og að mér
var þvert um geð rógburðr hans um
Mr. J. P. Sólmundsson. Hvorttveggja
líkaði honum illa.
Guðni segir að ég leggi lag mitt
við þá menn, er ég viti að séu sér
“inir verstu.” Þeir menn, sem ég liefi
sérstaklega aðhylzt á Gimli, eru þeir
séra Magnús, Jón Stefánsson, Hanson
bræðr og Kristján Lifmann. Þeir hafa
verið góðkunningjar mínir í fleiri ár.
Ég sé ekkert rangt við það, enda
hefir Guðni aldrei fundið að því fyr
en nú. Svo segir hann að ég “hæli
óþokkum.” F.g kannast ekki við það.
G. er kátr yfir því, að ég hafi
játað að hann hafi aldrei kallað Víði-
nesbyggja skríl. Þetta er ekki satt.
Ég játaði, að liann hefði ekki gltíprað
því úr sér á pappírinn. En hvaða
munr er á “argyítugu rusli” og “skríl?”
Enn fremr segir hann það lygi, að
hann hafi kallað Víðinesbyggja fjand-
menn sína. En stuttu síðar farast
honum þannig orð: “að ég á þeim
tíma, sem bréfið var ritað, áleit mig
eiga fjandmenn, sem væri argvltugt
rusl, og við þetta stend ég.” En sú
samkvæmni ! Ég hefi heldr aldxæi sagt,
að G. hefði kallað a 11 a Víðinesb.yggja
fjandmenn sina. í grein minni komst
ég þannig að oi'ði : “Auðvitað eru þaö,
eins og hann segir, að eins “sárfáir
klíkunxenn, sem standa uppfyrir ruslið,”
sem maðrinn á við.
Þá segir G. að ég muni “yfir-
skoða alt, er séra Magnús lætr frá
sér á pi'ent út ganga, í þeixn til-
gangi, að umbæta það, og gefa til
þess samþykki mitt að það skuli birt-
ast á prenti.” Ogégberi því í “sann-
leika ábyrgð” á íátverkum sera Magn-
úsar. Þessxx lýgr hann af undirlögðu
ráði. Guðni veit það mikið vel,; að
ég hefi ekki tekið nokkurn þátt í rit-
verkum séra M., hvorki að þvi er
komið hefir út í “Dagsbrún,” eða
annarstaðar. Ég liefi ekki seð neitt
af því er komið hefir út í blaðinu,
íjt en það*hefir komið á prent, að
undantekinni ræðu Björns heitins
Pétrssonar.
G. lætr mikið j-fir ritstörfum Jón-
asar Stefánssonar, og það, að á þriðja
hundrað manns lýstu hann lygara að
flestu, er hann liafði sagt, það kallar
hann algerðan sigr fyrir Jónas, “svo
fullkominn senx framast mátti verða.”!!
“Nú voru þeir gerðir að opinber-
um ljxigvottum með greinum Jóhanns
P. Sólmundarsonar og St. O. Eiríks-
sonar,” segir Guðni. Hann gjörir sig
nokkuð óþverralegan með þessari stað-
hæfing, með því hann getr ekki rök-
stutt hzna. Það er því fullkominn
sleggjudómr.
G. heldr að mér konxi slúðrkerl-
ingin oft í hug. Það er satt. Mér
dettr hún ætíð í hug, er ég sé Mr.
Tliorsteinsson. Þau eru svo nauðalík
í sjón og raun, Sxðasta grein hans
ber þess líka menjar.
Svo segir G. að ég hafi borið það
suðr í bjrgð, að hann væri “orðinn
vitlaus.” Þetta er nokkuð ýkt. Ég
mixn hafa getið þess, að ég “héldi
að hann væri ekki með sjálfxxm sér.”
Var ég hvorki sá fj-rsti né síðasti, er
hafði grun um það. Maðrinn bar sig
svo aumlega um þær mundir.
Guðna finst að ég hæðiwt að gest-
risni sinni. Það er ekki rétt. Og
ekki hafði ég búizt við að lianxx xnyndi
telja eftir góðgjörðir þær, sem hann
hefir neytt mig til að þiggja af sér.
En maklegr er hann háðsins, bæði frá
mér og öðrum, fyrir það er hann seg-
ir, að “fjandmenn síixir séu að ej-ði-
leggja lif sitt og sinna.” Almenningr
fer nærri um, á hverju það er hyggt.
Hann hefir lengi sungið þennan harma-
grát. Fyrst voru það Lögbergingar
og kj-rkjufélagsmenn, sem honum fanst
að mjmdu gera út af við sig. Nú
eiga það að vera — eftir því sem mér
skilst — einlxverjir af nágrönnum hans.
Ef hann hefði vit og stillingu til að
halda sér innan velsæmis taknxai-ka,
þá mj-ndu allar slíkar ímyndanir
hverfa. Þar sem G. gefr í skj-n, að
ég só í engu nýtr, þykist ég vita að
hann lxafi iðrazt þeirra ummæla, þvi
það má hann eiga, að hann hefir oft
fundið það eftir á, að hann hefir far-
ið of langt. Eix svo þrálátr getr liann
orðið á brigslj-rðum við mig óg aðra,
að ástæða virðist til að rífa ofan af
þeim kaunxxm lians, er enix eru ó-
könnuð.
Að endingu skal ég benda honuxn
á, að þó hann kvnni að taka það
fj-rir, að ganga fyrir Ætternisstapa,
þá þarf hann ekki að búast við að
ég kari af honum náfroðuna, hann
má ætla það einhverjum öðrum en
mér.
St. Ó. Eiríksson.
SUNNANFARI. *£■
Sunnanfara í vestrlieimi eru: Chr. Ólafs-
son, 575 Main SStr., Winnipeg; Sigfús
Bergmann, Garðar, N. D.; G. S. Sigurðs-
son Minneota, Minn., og G. M. Thomp-
son, Gimli Man. Hr. Chr. Ólafsson er
aðalútsölumaðr blaðsins í Canada og
hefir einn xxtsölu á því í AVinninev.
Verð 1 dollar.
H. CHABOT
Importer of Wines, Liquws
and Cigai’s.
477 MAIN STR.
Bíðr almenningi að heimsækja sig
í liinu nýja plássi, og skoða hinar
miklu vörubirgðir, og spyrja um prísa
sem eru hinir lœgstu.
Bréílegar orders afgreiddar fljótt
og skilvíslega.
5yrup.
Rich in the lung-healins* virtues ofthe Fine
combined with the sootliing and expectoraut
properties of other pectoral herbs and barks.
A PERFECT CURE FOR
COUGHS ANO COLDS
Hoarseness, Asthma, Bronchitis, Sore Throat,
Croup and Mi THROAT, BRONCHiAL and
LUNG DISEASES. Obstinate coughs which
resist other remedies yield promptly to this
pleasant piny syrup.
"«ZCE 25C. ANO 800. PBR BOTTLEa
• OIO BV »LL MIU40IRTS. |
Oft ia »h. atuijr aigkt,
Whaa Cholera liorhus firinf bmw
•' Pain Kilior u l«id mo rfeht,
Mw witwri Om trtu< m*.
Moct OLD PEOPLB w frlMxU ef
Pcrry Davis'
PAIN
KILLER
and efteti ite rery best Crleada, beceue
for many yeara they have found It a friend
in need. It ie the best Family Remedy
for Bums, Bmises, Spraina, Rheumatism,
Neuralgui and Toothache. To get rid of
any such pains before they become aches,
use PAIN KILLER.
Buy it right now. Keep it oeer yoo.
Use it promptly.
For sale everywhere. |T KILLS MIB.
Ripans Tabules.
Sjúkdómar bj-rja vanalega með aðdraganda og ef ekki er hirt xmx þá
vei-sna þeir og vei-ð.a ixm síðir hættulegir.
EF ÞÉR ER ILT AF HÖFUÐVERK,
MELTINGARLEYSI, MAGAVEIKI,
EF ÞÚ ERT LIFRARVEIKR.HEFIR
OREGLULEGAR H^iGÐlR,
EF ÞÚ ERT EÖLR, ÞREYTULEGR
OG VERÐR OGLATT AF MAT,
VIÐ ANDREAfMU OG
MAGAVEIKLUN
brúkaðu RIPANS TABULES.
brúkaðu RIPANS TABULES.
brúkaðu RIPANS TABULES.
brúkaðu RIPANS TABULES
Ripans Tabules verka fijótt og þægilega á lifrina, magann og innyflín,
hreinsa llkamann vel, lækna meltingarleysi, langvinnandi óhægðir, andremmxx
og liöfuðverk. Ein inntaka tekin undir eins og vart verðr við meltingarleysi,
lifrarveiki, svima, ógleði eftir máltið og þreytu,—er óbrigðul.
Ripans Tabules eru tilbúnar eftir sams konar forskrift og mai-gir merkir
lækixar brúka í svona tilfellum.
Ef þú reynir Ripans Tabules muntu sannfærrst um, að þær eru óbrigð-
ult meðal. Það er bæði ósaknæmt og ódýrt.
Ein inntaka bætir.
Þriggja tj-lfta askja fæst hjá hverjum sem er af umlxoðsnxönnuni vorum
í Canada fj-rir 75 cts.
UOLE WYNNE & Co.,
Wholesale Druggists, Winnipeg.
Fást í COLCLEUGH’S lyfjabúd,
ú horninu á Ross og Isabel Str.
Allir lj-fsalar útvega Ripans Tabules ef þeir eru heðnir þess.
Það er bragðgott, læknar fljótt og sparar peninga.
Sýnisliorn send fljótt ef skrifað er til
THE RIPANS CHEMICAL CO„ New York City.
Jafet íföður-leit. 305
XXXVI. KAPÍTULI.
[Ég fer að unna ráðveudninni hug-
astum, með pví að ég verð þess
var, að hxxn er vel metin í veröld-
inni — og til að sanna ráðvendni
mína, læt ég uppskátt fyrir hverj-
um manni, að ráðvandr hafl ég aldrei
verið til þessa].
Ég færði sönnur á erfðaskrá Carbonnells
majórs og fékk liana viðrkenda; veitti mér
það auðvelt. Svo settist ég niðr og fór að
hugsa um það, hversu ég ætti nxx helzt að
verja eignum mínum. Hxísið var í bezta standi
og húsbúnaðr allr inn ágætasti.
Þegar við bjuggunx saman x lnísinu, majór-
inn og ég, þá höfðum við gestastofuna á fyrsta
lofti; þar var og svefnherbergi hans og annað
herbergi jafnstórt, og var það búningslxerbergi
lians. Á öðru lofti liafði ég herbergin til af-
Hota, og setstofuna þar liöfðum við fyrir borð-
8tof„, þá sjaldan við borðuðunx lxeima. Gólf-
Bötinn leigðum við út fyrir sölubúð fyrir 100
h'índa ársleigu. En við liöfðum sérstakar dyr
Úrir 0kkr, og svo höfðum við bxír og eldlxús,
°8 svo höfðum vlð herbergin á þakloftinu. Ég
372 Jafet i föður-leit.
alment álitið, að ég muni eiga von á stór-
nxiklum arfi þegar ég verð fulltíða; það er nú
svo fjárri að svo sé, að eigur mínar eru ekki
meiri en svo, að það er rétt að eins að ég
get lifað af þeim; þetta og vinátta Winder-
mear’s lávarðar, er alt, sem ég hefi við að
styðjast. Satt að segja er ég upp alinn í út-
hurðaspítala og veit ekki, hverjir foreldrar
mínir eru, eu mér er mjög ant um að reyna
að komast að því, með því að ég liefi nokkra
ástæðu til að ætla, að ég sé ekki af lágum
stigum. Ég segi yðr þetta hreinskilnislega
eins og það er, og ef þér endrtakið ekki
heimboð yðar aftr eftir þetta, þá lít ég svo á
sem þér hafið aldrei boðið mér heim.”
Harcourt þagði um hríð og svaraði engu-
“Þér hafið satt að segja gert mig alveg hissa,
Newland,” mælti hann loks; svo rétti hann
mér hönd sína og sagði: "en ég dáist að j-ðr
— ég virði yðr, og ég finn að mér verðr enn
betr við yðr eftir þetta. Hefðuð þér, eins og
altalað var, haft tíu þúsund pund um árið,
þá hefðuð þér staðið fyrir ofan mig — nú er-
um við jafningjar. Ég er yngri bróðir og hefi
þvi að eins rétt það, sem ég þarf til að kom-
ast af, alveg eins og þér ; og það sem til for-
eldranna kemr, þá er alt það gagn, sem ég
hefi af mínum foreldrum, ekki meira en svo,
að mór mætti á sama standa hvort ég ætti
nokkra foreldra eða enga. Ekki fyrir það,
faðir nxinn er góðr og lieiðvirðr ölxlungr; eu
Jafet í föður-leit. 369
yðr nxx líklegra að heidr leiði til þess að þér
íinnið foreldra yðar, það að allir viti, að þér
eruð xitburðr, sem er að leita að forekirum
sínum; eða aðferð sxi, sem þér nú hafið, að
ráðast með spurningum að hverjum, senx þér
fáið minsta grun a að gæti verið faðir yðar
eða móðir? Ef foreldrar yðar vilja fiuna yðr
til að kannast við j-ðr, þá beinist athygli
þeirra fremr að yðr, ef það er alkunnngt,
hvernig á yðr stendr; og ég get bætt því
við, að það eru fáir foreldrar, sem ekki mnndu
vera hróðugir af að eiga yðr fyrir son. Þér
haldið vernxl og vinfengi Winderinear’g lá-
varðar, og það nregir yðr ávalt til að veita
yðr aðgang að félagslífi ins he'dra fólks, og
allir munu árna yðr góðrar hamingju, þó að
auðvitað þvílík iieimsins börn eins og lafði
Maelstrom sé vís til að strj-ka nafu yðar xxt
af gestaskrá sinni. Þér munuð þá og hafa á-
nægjuna af því að vita, að þá vini, sem þér
ávinnið yðr, hafið þér ekki áunnið undir ó-
sönnu yfirskini; og enn fremr niunuð þér
njóta ánægjunnar af góðri samvizku.“
„Ég félst á það sem þér segið, og þakka
yðr fyrir heilræðin. Ég skal nxi fylgja yðar
ráðuin í öllu,“
„Takið í hönd mér, góði ungi maðr; ég
skal nú vera vinr yðar og lijalpa yðr svo sem
ég fraraast megna.“
„Ég vildi að eins óska,“ sagði ég klökkr,
„að þér væruð líka faðir minn."
368 Jafet í föður-leit.
„Nei, það júta ég, ekki beinlínis; en þór
lialið stutt að þeirri trxi, og ég get ekki kann-
azt við að þar sé neinn munr á. Nxx vil ég
spyrja yðr: er það ásetningr yðar að láta þetta
álit mauna ómótmælt ?“
„Ég veit varla, lxverju ég á að svara..
Fari ég nú að segja frá því, að ég eigi ekki
meira en rétt til að komast af með, þá verðr
það að eins til að fella blett á minning Car-
bonnell’s majórs. Hver maðr hugsar, að hann
hafi féflétt mig, en að ég lxafi verið auðugr,
þxr sem þó sannleikrinn er alveg gagnstæðr,
því a« það er majórinn, sem ég á að pakka
eigur mínar allar og hagfelda stöðu í mann-
félaginu.“
„Þetta kann alt satt að vera, Mr. Newland;
en ef ég á að skoða yðr sem skjólstæðing
minn, og ég get bætt við: skjólstæðing Wind-
ermear’s lávarðar, þá verð ég að gera yðr
alveg rdðvandan—ég vil engan þatt eiga í svik-
um eða falsi í neinni nxynd. Getið þér fengið
af yðr, að kasta auðnxaunsgríniunni og koma
fram fyrir heiminn sem sá maðr, sem þér í
raun og veru eruð?“
„Þ.ið er ekki nema ein livöt fyrir mig
til að óska að lxeimrinn haldi áfram að draga
sjálfan sig á tálar, og hún er sú, að annars
kynni mér að verða alveg bægt burt úr um-
gengni við lieidra fólk, og þá misti ég þann-
ig færið til að finna £oreldra nxína.“
„Segið mér nú, Mr. Newland: hvort þykir