Heimskringla - 10.03.1894, Blaðsíða 4

4
HETMSKRINGLA 10. MARZ 1894.
Winnipeg.
— Séra Magnús Skaptason er vænt-
anlegr hingað í dag, og messar í
Únítara-kyrkjunni annað kveld kl. 7 og
talar um enclrlausnina.
— Utanáskrift til Gríms ólafssonar
frá Mavahlið er nú þannig :
Skógum. Big Island.
Heela P. 0., Man. Can.
— Mr. Sig. J. Jóhannesson ritar oss
frá Montreal 27. f. m. Hafði gengið
ferðin vel, var hress og heilbrigðr.
Biðr að heilsa kunningjunum.
— Hver sem veit um Jóhönnu
Jónasdóttr frá Borgum á Skógar-
strönd, sem kom vestr 1888, er vin-
saml. beðinn að gera aðvart systr
hennar Mrs. Solveigu Einarsson, La
Riviere P. O., eða Mr. B. L. Bald-
winson, Dom. Immigr. Office, Winni-
peg-
Mynda-safn “ Heiraskringlu.”
— TTm það leyti, sem þetta nr.
Hkr. kemr í höndr kaupendanna, ættu
um 200 af kaupendum vorum að vera
búnir að fá myndasafnið, eða vera í
þann veg að fá það. l'að væri oss á-
nægja, ef þeir, sem líkar það vel, vildu
láta oss það i ljós með einni linu á póst-
spjaldi.
—Veðrið í lok febrúarmán. var
reglulegt vor-veðr. Auðvitað er ekki
vorið komið fyrir fult og alt enn; það
má búast við frostdögum og snjóbylj-
um enn þá ; en alt bendir til að vor-
veðrið fari að hafa yfirhöndina úr
þessu,
— Private Board að 63 Notre
Dame Ave. East. Góð gisting fyrir
ferðafólk,
Thorgeir Símonarson.
—.Gamalt fólk hugsar með hryll-
ingi til vor-bitteranna í sínu ung-
dæmi. Margt er það sem núverandi
kynslóð hefir fyrir að þakka, en ekki
hvað sízt má hún blessa svo geðfelt
og áhrifagott vorlyf sem Ayer’s Sar-
saparilla. í henni er bæði heilsu-bót
og heilsu-viðhald.
— Við öllum lasleik í hálsi og lung-
um er Ayer’s Cherry Pectoral fljótvirk-
asta og áreiðanlegasta lyfið. Jafnvel í
tæringu, sem langt er á leið komin, ger-
ir þetta dásamlega lyf mikinn létti,
stöðvar hósta og bætir svefn.
Islenzk börn í Winnipeg-
skólunum.
Það var í síðara lagi í ár, ekki
fyrri enn um 20. f. m., að uppflutn-
ingr úr bekkjum átti sér stað hér
eftir miðvetrar próf.
Þessi íslenzk nöfn þykjumst vér
þekkja meðal barna þeirra, er upp
hafa verið flutt (að eins talin þau
börn, sem flutt hafa verið upp úr
bekk, en ekki þau sem flutt vóru úr
einni deild í aðra í sama bekk), talin
í stafrofsröð í hverjum bekk eftir ætt-
arnafni.
1. CoLLEGJATE BuiLDING.
Úr VII. til VIII. bekkjar: John
Snidal (Snædal).
2. Central No. 1.
VI. til VII.: Runólfr Fjeldsted.
V. til VI.: Stephen Anderson, Annie
Borgford, Flora Julius, Olive Johnson,
Olaf Olafsson, Sigga Olafsson.
IV. til V.: Fred. Bjarnason, Pauline
Christianson, John Johnson.
3. Central No 2.
III. tilIV.- Laura Johnson.
II. tilIII.: Lilly SnidaL
4. Mulvey-skólinn.
VI. tilVII.: John Christie.
V. tilVI.: Fred Oleson, Mike Pet-
erson.
IV. tilV.: Barney Hallson, Annie
Olson.
III. til IV.: Sarah Einarson,
Christina Hermanson.
II. til III.: Christina Johnson.
I. til II.: John Haldorson, Fanny
Swanson, Mike Torrenson (o: Magnús
Þórarinson)?.
5. Carlton-skóli.
I.—II.: John Johnson, [og Joseph
Johnson ?].
6. PlNKIIAM-SKÓLI.
III. —-IV.: Dora Johnson, Flora
Johnson, Gerthie Johnson, Manny
Johnson, Fanny Johnson, Sigtryggur
Ólason.J.Willie Olason, Halli Skapta-
son.
II.—III.: Clara Anderson, Steina An-
derson, Helga Bardal, Walter Frede-
rickson,|Malla Johnson, Lafe [Leifr ?]
Johnson, Finney Stoneson, Sarah Sie-
mundson (o: Sæmundson).
I.—II.: Sigfús [Brynjólfson, Ingi
Brynjólfson, Harold Davidson, Arni
Jacobson.
7. Fort Rouge-skóli.
III.—IV.: Christian [Johnson.
Vera má auðvitað að það sé nokk-
uð fleiri íslenzk börn á skránni yfir in
upp fluttu börn. Enginn lifandi maðr
getr vitað hvaða þjóðerni leynist undir
skrípanöfnunum, sem krakkarnir eru
látnir ganga undir. Af þeim, sem vér
höfum upp talið, hefðum vér enga hug-
mynd haft um sum, að þau væru ís-
lenzk (svo sem Gertie, Olive, Sarah o.
s. frv,), ef oss hefði ekki verið sagt til
af kunnugum.
Bréfaskrína.
Spurning : Ég hefi unnið nokkur
dagsverk í sveitarinnar þarfir, undir
umsjón vegastjóra. Eftir ákvörðun
frá nefndinni afhendir sveitarskrifari
vegastjóra borgun fyrir verkið í þvi
skyni, að hann borgi mér. Síðan eru
liðnar nokkrar vikur og hefir vegastjóri
lýst yfir þvi við mig, að hann geti ekki
borgað mér að svo stöddu. Á ég ekki
aðgang að sveitarráðinu með borgun
fyrir verkið, þar eð vegastjóri tregðast
viðaðborga? Og er þeð ekki órdð-
vendni af vegastjóra, að stinga þannig
hjá sér kaupi verkamanna, sem honum
hefir verið afhent og trúað fyrir til út-
borgunar ?
N. I.
Svar : — Það er óefað óráðvendnj
(þjófnaðr) af vegastjóra að eyða í sinar
þarfir peningum, sem honum er trúað
fyrir til að borga verkamönnum kaup
með. Ef vegastjóri vann ekki verkið
“upp á kontrakt”, þá áttu aðgang að
sveitarstjórninni um borgun. En ef
vegastjóri hafði tekið verkið “á kon-
trakt”, þá ber sveitarstjórninni að eins
að borga honum, og ber hún þá enga á-
byrgð á svikum hans og prettvísi við
?á, sem hann ræðr í sina þjónustu.
Hvernig líka myndirnar?
— Ljómandi fallegt er mynda-
safnið, sem ég hefi fengið frá “Heims-
kringlu.” Þökk fyrir þær.
Wpg., Febr. 26. 1894.
SlGFÚS PáLSSON.
Maryland Str.
— Ég er dæmalaust ánægð með
myndasafnið. Það er vandað og fall-
egt.
Wpg., Febr. 26. 1894.
Paulina Hjalmarsen.
Notre Dame Ave.
— Myndirnar meðteknar og líka
mér þær vel.
Wpg. Marz 6. 1894.
JÓN ÁRNASON.
235 McGee Str.
MIKILSVERÐ ATVINNUTÍÐINDI.
Dominion-stjórnin hefir gert þá
ákvörðun, sem mikfls er um verð
fyrir landa vora sérstaklega, að eftir-
leiðis má hver, sem vill, slá hey á
ónumdum stjórnarlöndum, án þess að
þurfa að borga neitt fyrir það. Eiga
allir aðgang jafnt að þessu, sem vilja.
En vilji maðr tryggja sér einum rétt
til heyskspar á stjórnarlandi (svo að
enginn annar megi slá þar lika), þá
veitir stjórnin líka slíkan rétt þeim,
sem um það sækir, en þó eigi nema
menn taki 40 ekrur minst til leigu í
einu og fyrir 5 ára tíma; er þá eft-
irgjald 25 cts. um árið eftir ekruna
(þ. e. fyrir $50 fær maðr einkarétt í
ár til 40 ekra). Vér ráðum löndum
vorum í nýlendunum, sem vilja
tryggja sór sláttuland til leigu, að
verða ekki of seinir á sér, en sækja
um landið í tíma. Borgunin er svo
væg sem frekast má verða.
— Kaldast á öllum sólarhringn-
um segja veðrfræðingarnir að só kl.
5 á morgnana. Aftr fullyrðir maðr,
sem hefir reynslu i því efni, að heit-
asta stundin í sólarhringnum sé sú,
þegar kona manns kemr að honum í
því hann er að kyssa vinnukonuna.
(St P. “Globe”).
—Maðr einn í Ohio varð vitskertr
við að “heyra’ útmálun helvitis” í ræðu
hjá aftrhvarfs-presti nokkrum. Hann
fór heim og barði konuna sina í hel.
Það er varhugavert að gefa helvítis-
brennisteininn inn í stór-skömtum;
betri homöopatiskar inngjafir.
(St. P. “Globe”).
—Faðirinn : “Hvað? Þú ert 10.
í röðinni í bekknum ! Þegar ég var í
skóla, var ég alt af efstr í bekk.”—
Sonrinn: “Já, pabbi; en skólabræðr
mínir eru ekki önnur eins flón eins og
þinir skólabræðr hafa verið.”
Annað Mono-kraftaverk.
HvERNIO LÍFI ITNGRAR OO EFNILEGRAR
STÚLKU VARÐ BJARGAÐ.
Smávegis.
— í Alton, 111., er “umventr” hesta
ijófr og innbrotsþjófr að prédika krist-
indóm fyrir fólkinu. Ekkert kyrkju-
félag hefir samt “vígt” hann enn.
(St. P. “Globe.”)
WT FLUQ.
Chum
Plug.
Ekkert annað reyktóbak virðist
geðjast almenningi jafn vel og
hið ágæta Old Chum. Nafnið
er nú á hvers manns vörum
og allir virðast samhuga með
að ná sér í það.
MONTREAL.
Hún þjáðist mjög af riðu. — Gat ekki
tekið til sín fæðuna hjálparlaust,
og það þurfti að hafa nákvæmt
eftirlit á henni. — Hennar þakk-
látu foreldrar gera opinbera játn-
ingu.
Tekið eftir ‘ Shelburne’’ Economist.
Inar morgu frásögur um þær nærri
að segja yfirnáttúrlega lækning sem
“Dr. Williams’ Pink Pills for Pale
People” liafa, með réttri brúkun, gert
víðsvegar um landið, hafa óefað vakið
mikla undrun hjá mörgum lesendum
Economist. En í huga margra kann
að vera dálítil efasemd um áreiðauleg-
heit þessara frásagna. Ef satt skal
segja, þá hefir sá, sem þetta skrifar,
liaft að undanfórnu tillineigingu ti)
þess að sneiða hjá kraftaverka-dálk-
um blaðanna, en hann er nú fús á að
kannast við, að ef tilfellin eru nokkuð
lík því, sem hefir nýlega komið fyrir
hans eigin sjónir, þá geta eigendr
þessara pillna ekki sagt of mikið um
lækningakraft þeirra, á þeim ýmsu
sjúkdómum, sem maðr erfir.
Einn dag í vikunni sem leið,
hafði fróttaritarinn tal af Mr. og Mrs.
John Lindsay á heimili þeirra, á Lot
31, Cor. 1. E. St. S., Township of Mono,
og heyrði margi innilegt þakkar orð,
sem féll af vörum peirra, um leið og
þau skýrðu honum frá þeim hræðilega
sjúkdóm, sem eitt barnið þeirra hafði
þjáðst af, og hvernig það liafði kom-
izt til fullrar heilsu aftr með brúkun
Dr. Williams’ Pink Pills.
Það var einhvern tíma á vetrinum
1891—1892 að barnið, Fenry Ella May
að nafni, tók la grippe-veikina. Eina
nótt meðan á veikinni stóð, vaknaði
faðirinn við hljóð og flýtti sér yfir að
rúmi barnsins, hvaðan þau komu.
Stúlkan virtist vera mjög óttaslegin
og varð ekki hugguð um stund. Og
þótt hún virtist ná sér nokkurnvegin
af la grippe-veikinni, varð hún aldrei
liin sama hvað heilsu og þrek snerti.
Það leit út, sem taugakerfið heföi
veiklast, og þegar fram liðu stundir
fóru in lrræðilegu auðkenni riðunnar
að koma í ljós.
Læknar gerðu alt, sem þeir gátu
fyrir hana, en í stað þess að henni færi
batnandi, lakaði lienni alt af, par til for-
eldrar liennar höfðu mist alla von. Hún
gat ekki matað sig sjálf, n6 lieldc liald-
ið á bolla þegar henui var réttr hanD.
Hún datt oft og tíðum þegar hún reyndi
að ganga eftir gólflnu og það mátti hafa
stöðugt gát á henni, að hún félli ekki
á eldstóna. Ekki gat hún heldr setið á
stól. Það var eins og hún hefði alger-
legatapað stjórn á útlimunum. Áðr en
hún varð veik, hafði húnvanalega lijálp
uð til að kiæða sig, eu nú purftu foreldr-
ar hennar að halda á henni bæði hönd-
um og fótum á meðan þau voru nð klæða
hanaífötin. Ilún gat ekki snúið sér í
rúminu og uiðu foreldrar hennar þvi að
gera það. Húnvar orðin alveg ósjálf-
bjarga ogvarlangt komia með að missa
málið. Þegar hún taiaði nokkuð. varð
það með naumindum skllið, því hún
hafði ekkert vald á tungunni, sein altaf
drógzt tll annnrar hliðar. Útlitið varð
einræningslegt og benti til þess, að hún
væri að tapa sönsunum. Ástand veslings
barnsins vaa ið átakanlegasta. Einhvern
síðasta daginnaf janúar nœstliðinn las
faðirinn faásöguna um litla Ernest Duke
sem hafði læknast af Dr. Williams Pink
Pills, svo hann íór og tók sér einn kassa
hjá Mr. Brown, lyfsaianum í Shelburne
Það rar byrjað með því að gefa barninii
þrjár pillur á dag—eina eftir hverja mál-
tíð—og þeirri reglu var fylgt undantekn
ingariaust alt fram að því síöasta. Þeg
ar búið var úrfyrsta kassanum, tóku þau
eftir að litla stúlkan þeirra var að fá betri
matarlyst, og þegar þriðji kassinn var
tiemdr, var batinn kominn á undarlega
hátt stig. í apvíl síðassliðnum var hún
búin að ná fullkomnum bata pg var því
liætt aö gefahenni lnn pilluruar. Það
hafa nú liðið nokkrir mánuðir síðan og
engin merkl þess hræöilega sjúkdóms
hafakomiðiijós. Batinn virðist fullkom
inn ogengin frekari meðul hefir þurft
að brúka. Foreldrarnirsegja hiklaust, að
það hsfi verið Dr. Williams Pink Pills,
sem frelsuðu litlu stúlkuna þeirra.
Efnafræðislegar rannsóknir sýna, «ð
Dr. Williams Pink Pills innihaida alla þá
eiginlegieika, sem þarf til að endrnýja og
bæta bióðið og endireisa veiklrð tauga
kerfi þær eru eina óyggjandi meðalið
við eftirfsrandi sjúkdómum : limafalls-
sýki, ryðu, injaðmagigt, taugagigt, gigt,
höfuðverk og influenza, hjartslætti,tauga
veiklun og öliurn sjúkdómum, er orsak-
ast af óheilnæmu blóði, svo sem kirtla-
veiki, langvarandi lieimakomu o. s. frv.
Þær eru einnig óbrigðular við öllum
sjúkdómum, sem eru einkennilegri fyrir
kvennfóik, svo sem óreglulegar tíðir o. s.
frv. Sömulei-Ris eru þœr ágætar við öll
um sjúkdómum, sem orsakast af of mik-
ilii áreynslu andlegri og líkamlagri og
óhófi af hvaða tagi sem er.
Dr. Williams Pink Pills eru búnar til
af Dr. Willfams’ Medicine Co. Brookville
Ont., og Schenectady, N. Y., og eru seld-
ar i öskjum, (aldrei í tylfta eða hund-
raða-tali) fyrir 50 cts. askjan eða 6
öskjur fyrir $2.50, og má fá þær hjá
öllum lyfsöluin, eða með pósti, frá D .
Williams’ Medicine Company frá hvor-
uni staðnum sein menn vilja heldr.
Ið vwga verð á þessum pillum gerir
lœkninga tilraunir mjög ódýrar í samam
burði viR brúkun auuara meðda og
læknisdóma.
Til Nýja-íslands.
GEO. DICKINSON
sem flytr póstflutning milli Wesfe
Selkirk og N ýja íslands, flytr og fólls
í stórum, rúmgóðum ofnhituðum hús-
sleða.
Hr. Kristján Sigvaldason
fer póstferðirnar og lætr sér einkar-
annt um vellíðun farþegjanna. Eng-
inn maðr hefir 4 nokkru sinni haft
sviplikt eins góðan útbúnað á þessari
braut.
Sleðinn fer frá W. Selkirk kl. T
árdegis á þriðjudögum og kemr til
Icelandic River á Miðkudagskveld;
fer þaðan aftr á Eimtudagsmorgua
og kemr til W. Selkirk á Föstudags-
kveld.
Lóðir til sölu
50 feta’ breiðar, á Toronto Ave., að'
norðan og sunnanverðu við Nellie Str.
Torrens title ; $5 niðrborgun, og væg-
ustu borgunarskilmálar á afganginum.
Nánari upplýsingar í tebúðinni
540 Main Str. - - Geo. H. Stewart..
STEINOLÍ A,
i sem hmgað
til heflr kostoð 40 cts. gallonan, fæst
nú, frftt flutt á heimilið til hvers bæj-
armanns, fyrir að eins SO og Í2Í5
cts. gallónan.
C. GERRIE,
174 Princess Str. (2. dyr frá Jemima Str,
Ole Simonson
mælir með sínu nýja
Skandinavian Hotei
710 Main Str.
Fæði $1.00 á dag.
jEr ]oú sérð mynd þessa á kassanum
getr þú vcrið yíss um að þeir cru góðir.

©
va«o* MA«<
XRNUFUTVRED 8Y s.bayis&sons
voaMriMet
flONTRIAL
«,rryr'm
.®@ © m m m mu $-»
'i - ■. ' : - •Á:'S ■ ••
.. .! >iý' ■ ,»• i i• • .• .-m .. •
510 Jafet í föður-leit.
inn rétt fyrir ofan knéð. Ég gekk til hans, og
hann rétti mér hendina.
“Newland,” sagði hann; “ég heíi til þessa
unnið; ég var heigull, í fyrsta lagi að snúa
við yðr bakinu eins og ég gerði r— og heigull
í öðru lagi, að skjóta á mann, sem ég haföi
gert rangt tiL Ilerrar mínir,” mælti hann og
vék orðum sínum til fulltingismannanna ;
“minnizt þess, að í yðar áheyrn lýsi ég Mr.
Newland alsaklausan af því sem hér er að
orðið; og skyldi áverki þessi verða mér að
Jjörtjóni, þá er það ósk mín og bón til ætt-
ingja minna, að þeir reyni ekki til að koma
neinni ábyrgð fram á hendr honum.”
Harconrt var náfölr og mæddi hann áköf
blóðrás. Ég svaraði engu, en fór þegar að
skoða sár lians ; sá ég það bæði á blóðlitnum
og því, live ákaft að blæddi, að kúlan hafði
skorið lífæð í sundr. Mér kom nú vel kunn-
átta mín, sem ég hafði fengið er ég var í
lyfjabúðinni, og fyrir hana frelsaði ég nú líf
Harcours. Ég stöðvaði æðina og sagði honum
fyrir, hvað gera skyldi. Við bundum klút fast
um lærið rétt fyrir ofan sárið, og lagði ég
hnöttóttan stein i lærholuna undir klútinn ;
krassann frá annari skammbyssunni hafði ég
fyrir 'vindu, og úr þessu gat ég gert eilís kon-
ar blöðþrúgu. Þvínæst slepti ég þumalfingr-
unum af æðinni og sá, að blóðrásin var stöðv-
uð. Sagði ég því næst svo fyrir, að það skyldi
leggja Harcourt á hurð, og flytja hann þann-
Jafet í föður-leit. 515
hús, þá verðið þér öreigi, farið í hundann.
Þér hafið enga stjórn á sjálfum yðr. Ég veit
ekki, hve efnaðr þér kunnið að vera; en það
veit ég, að þótt þér væruð auðugr eins og
Crösus, þá yrðuð þér öreigi við spilaborðið.
Meðan þér vóruð sá Mr. Newland, sem gekk
fremstr í flokki tízkumanna og allir dáðust
að þá kærði ég mig ekkert um yðr; en þegar
ég heyrði að þér varuð útskrúfaðr úr félagi yðar
fyrri vina og lagsbræðra, að eins fyrir þá sök að
þér vóruð ekkíeius auðugr og þeir höfðu hugs-
að, þá rann mér til rifja, eins og ég hefi sagt
yðr. Ég leitaði ekki viðkynningar við yðr, til
þess að vinna af yðr peninga yðar—ég get unnið
eins mikið og ég þarf á að halda frá þorpurun-
unum, sem halda spilaborðið, eða lra þeim,
sem enga samvizku mundu geru sér af uð flá
aðra. Og nú sárbæni ég yðr, að koma aldrei
oftar inn í spilahús. Mér þykir fyrir því, súr-
lega fyrir því, að ég skyldi glæpast til að fara
með yðr þangað. Á mig fser spilaæsingin alls
ekki—yðr hrifr hún alveg frá ráði og rænu.
Þér eruð ástríðu-spilari, eða náttúra yðar er svo,
að þér verðið það, efþér baldið áfram aðspila.
Farið því að ráðum vinar yðar, ef ég má nefna
mig svo, og komið þangað aldrei aftr. Ég vona
að það, sem þér hafið tapað í nótt, sé ekki
meira en svo, að þér getið risið undir því.”
“Ekkert bætt við því,” svaraði ég; “það
vóru reiðupenÍDgar. Ég þakka yðr fyrir ráð
514 Jafet í föður-leit.
Ég stökk upp af bekknum og faðmaði Tím-
óteus að mér, svo mikils fagnaðar fékk mér
fregnin. Svo settist ég niðr aftr og grét eins og
barn. Loks varð ég rólegri. Ég liafði boðið At-
kinson höfuðsmanni að borða með mér, og varð
ég feginn þegar liann kom. Hann staðfesti sögu
Tímóteusar, og varð ég svo glaðr, að ég sat lengi
að drykkju eftir mat, og drakk töluvert. Og
þegar Atkinson fórfram á að við skyldum fars út
og spila rouge et noir, þá liafði ég síðr ea ekki á
móti því; ég var þvert á móti sólginn í það nú,
því að ég var ör af víni, og tók ég með mér alt
sem ég átti í peningum. Þegar við komum í
spilahúsið, fór Atkinson að spila ; en hann var
heldr óheppinn og hætti því brátt aftr. Ég hafði
líka veðjað á iiann og því tapað töluverðu.
Hann lagði fast að mér að liætta og spil i ekki
það kveld; en ég var ástríðu-spilari, að því er
virtist, og vildi ekki fylgja hans ráði; ég hætti
ekki við epilin fyrri en ég hafði tapað hverjum
skilding. Ég var í hálfillu skapi þegar ég fór
út. Atkinson hafði beðið eftir mér og fylgúi
hann mér iveirn.
“Newland,” sagði liann við mig; “ég veit
ekki, hvaða álit þér kuunið ú mér að hafa
— þér munnð liafa heyrt, að ég sé slarkari
o. s. frv., o. s. frv.; en þetta geri ég nú samt
avalt: ég aðvara þi sem eru ástríðu-spilarar
að náttúrnfíiri. Ég veitti yðr nákvæma eítii*
tekt við spilaborðið í kveid, og ég segi yðr
s'itt, að ef þér lialdið áfram að koma á spila-
Ja,'et í föður-leit. 511
ig lieim, og svo skyldi tafarlaust senda eftir
sáralækni.
“Það lítr út fyrir að þ'r hafið gott vit á
svona tilfelli,” sagöi Cotgrave; “haldið þér að
það sé niikkur hretta ú ferðum ‘t ”
“Það verðr að taka af honum fótinn,” svar-
aði ég í lágum hljoðum, sao að Harcort skjddi
ekki heyr". “Fn gerið svo vel að gæta vandlega
að umbúðunum að |-ær raskist ekki á lieimleið-
inni; þ' * l'aðgæti riðiö á lífi hans.”
10g hneigði mig fyrir Mr. Cotgruve og kvaddi
og fórum við Atkinson svo upp í v.igninn og ók»
uni heim. “Nú ætla ég að slcilja við yðr,”
stigði Atkinson þegar lieim kom ; “ég verð að
segja kunningjunum frá þessu einvígi, svo að
um það verði engar missagnir.
Eg þakkaði Atkin.-on liöfuðsmanni fyrir
groiðasinn; kvnddi h«nn svo og fór og var ég
þá einn heimaefiir, Því að ég liafði sent Tímó-
teus út til að víta, hvort llarcouit helði kom-
izt slysalnust iieiin. Aldrei iiafði ég tekið út
meiri sálarkvöl á æfi niinni ; mér var nú sárara
um Iiarcourt en ég megi orðutn lvsa. S itt var
það að vísu, að haun ii ifði ekki farið vel að
við mig; encghng-aði til hans nruverðaíöð-
ur, sem þiýsti svo hlýiega hönd mína þegar ég
kvaddi lians gestiisna ii< imili ;<—ég hugsaði til
hans ástúðlegu systra, sem liöfðti sýnt mér svo
mikla velvild og góösemi, ogsvohugsaði ég til
hve innilegt alt fetta Lla h .fði veiið mér. Svo
ímyndaöi ég mér hve sárt þes>i tíði'di hlyti i.ð