Heimskringla - 10.05.1895, Blaðsíða 2

2
HEIMSKKINGLA 10. MAÍ 1895.
Heimskringla
PUBLISHED BY
The íleimskringla Prtg. & Publ. Co.
•® ••
Verð blaðsina í Canda og Bandar.:
$2 um árið [fyrirfram borgað]
Sent til íslands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hérj $1.
••••
Uppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
••••
Peningar sendist í P. O. Money
Order, Registered Letter eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en í Winnipeg
að eins teknar með afföllum.
• • ••
EGGERTJOHANNSSON
KDITOIt.
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGEK.
• • ••
Oi'PICE :
Corner Ross Ave & Xena Str.
P. O. ito\ 303.
Yerzlunar-skýrslur
Canadastjórnar fyrir síðastl. fjárhags-
ár sýna, að þó hart hafi verið í ári og
verzlun öll dauf, hefir þó viðskiftahrun-
ið ekki verið nærri eins niikið eins og
margur hefir gert sér hugmynd um, af
skýrslum þeim, sem út hafa komið í
lok hvers mánaðar. Til samanburðar
á því hvort Bandaríkin eða Canada
hafa þolað harðæriskaflann betur er
fróðlegt að lita á verzlunarskýrslur
beggja ríkjanna, að því er snertir út-
fluttar vörur. I þeirri skýrslu sinni
sagði fjármálastjóri Bandaríkja að á
fjárhagsárinu síðasta (1894) hefðu
Bandaríkjamenn selt erlendum þjóðum
150 milj. dollars virði minna af vörum
heldur en á fjárhagsárinu 1891. Nú
sýna verzlunarskýrslur Canada, að
þrátt fyrir harðærið hafa Canadamenn
á síðastl. fjárhagsári selt erlendum
þjóðum yfir 22 milj. dollars virði meira
af vörum heldur en á fjárhagsárinu
1891. Þetta sýnir æði-mikinn mun á
ástæðum.
Þessi skýrsla sýnir líka greinilega,
hve jafnt og stöðugt toll-gjaldið fer
lækkandi. Stefnuleysingja-blöðin hafa
haldið því fast fram, að öll toflniður-
færsla Conservatíva só nafnið tómt og
ekkert annað, að tollurinn jafnvel hafi
hækkað, en ekki lækkað. En tölurnar
í verzlunarskýrslunum segja aðra sögu
og mun flestum verða að trúa þeim
fyrr en ofsafullum flokksblöðum. Fjdgj-
andi skýrsiur sýna viðskiftin og toll-
gjaldið á síðastl. 5 árum :
Útfluttar Aðfluttar
vörur vörur
1894 $117,524,949 $123,474,940
1893 118.564,352 129.074,268
1892 113,968,375 [27,406,063
1891 98,417,296 119,967,638
1890 96,749.149 121,853,241
Tollur á aðfluttum varningi á sama
áratíma var samtals:
1894 $19.370,822
1893 21,161,710
1892 20.550,581
1891 23,481,069
1890 24,013,908
Þannig sýnir skýrslan að á fimm ár
unum síðustu hefir meðalverð aðflutn-
ingstollsins fallið úr rúmlega 19% ofan í
15J%; með öðrum orðum, sem næst
fimtahluta verðs. Samtímis hefir gjald
ið á hverjum íbúa ríkisins fallið úr rúm-
lega $5 árið 1890 í $ö,78?t árið 1894.
Þessi upphæc) er sem næst gjaldimj á
stjórnarárum “liberala”, þegar Sir
Richard Cartwright stýrði fjármálum
landsins. Gjaldið á mann var hjáhon-
um 1874 $3,77; 1875 83,55; 1876 3.25;
1877 $3.12. Þegar litið er á fjárveitýig-
ar þjóðinni til hagsmuna siðan 1878
verður ekki annað sagt en vel só að ver-
ið, að svona nálægt er nú gengið tak-
marki “liberala”, sem gerðu svo óvenju
litið alþjóðlegum fyrirtækjum til stuðn-
ings á meðan þeir sátu að völdum.
Tekjuhalli var auðvitað töluverður
á síðastl. fjárhagsári og verður enn
meiri á yfirstandandi ári (til Júní loka),
á báðum árunum samtals um $5,700000.
Á næsta fjárhagsári er tekjuhallinn á-
ætlaður $1.800.000, en þeim halla ætlar
stjórnin að mæta með því að leggja \
cents toll á sykurpundið, hækka verk-
stæðatollinn á áfengisdrykkjum öllum,
að öli og sætvini undanskildu, úr $1,50
í $1,70 og auka aðflutningstoll á vín-
föngum úr $2,12J í $2,25 á galónunni.
Sykurkaup í Canada nema um 300
miljónum punda á ári hverju og gefur
því J cents tollurinn stjórninni ?1 js milj.
tekjur, eða nálægt þvi. Yínfanga-toll
aukinn gefur af sér $5—600,000. Toll-
aukinn til samans því um $2 milj. eða
meira en nóg til að mæta tekjuhallan-
um. sem búizt er við, og sem getur orð-
ið minni en gert er ráð fyrir, ef verzlun
ðll tekur framförum á árinu og sem út-
lit er fyrir að hún geri, því alt bendir á
að harðærið sé á enda. Það verður
sjálfsagt mörgum fyrir að segja að
betra hefði verið og heppilegra fyrir
alla, að ekki hefði verið lagðar einn eyr-
ir á sykur, en að álögurnar á vínföng
hefðu gjarnan mátt vera þeim mun
meiri, að flllur hinn væntanlegi tekju-
halli hefði orðið afnuminn meðvínfanga
tollinum. Það hefði orðið, eða því sem
næst, ef aðflutningstollur á víni hefði
verið færður upp í $2.50 og verkstæða-
tollurinn upp i $2 á galónunni. En
eins og er, er það aðgætandi, að sykur-
tollurinn nýi er ígildi að eins helmings
þess tolls, er nú hvilir á sykri í Banda-
rikjunum.
Að öðru leyti verða gjöld alþýðu
ekki aukin, sem er því að þakka, að
gjöld stjórnarinnar á næsta fjárhags-
ári eru rýrð svo ]nemur $2,387,638. Er
þetta gert með því að fækka skrifstofu-
þjónum eins og framast verður, fækka
varðliðinu í Norðvestur-héruðunum,
rýra ýms smágjöld og—veita helzt eng-
an nýjan styrk til járnbrautarfélaga.
Skipaskurðina verður auðvitað að halda
áfram að breikka og dýpka og kosta
þær umbætur að því er séð verður nú,
um $6 milj. Þá er og stjórnin skyldug
að efna gefin loforð um styrk til járn-
brauta, og er hann alls um eða yfir $4
milj. Þetta eru óhjákvæmileg gjöld,
en svo ætlar stjórnin engu, eða litlu
sem engu, við þau að bæta að svo
stöddu. Sparsemi sýnist þess vegna
möguleg um hrið, enda er það efst á
dagskrá stjórnarinnar nú, að lækka en
auka ekki gjöldin og halda sem framast
verður jafnvæginu á tekjum og gjöld-
um.
Vínsölu-bannið.
Nefndni, sem Canadastjórn, sam-
kvæmt marg-ítrekuðum áskorunum,
skipaði fyrir 2 árum eða svo, til að
rannsaka það mál alt og athuga hvort
ríkisheildin væri meðtækileg fyrir al-
gert vinsölubann, eða ekki, hefir nú
skilað af sér starfi sínu. Nefndin ferð-
aðist ekki einungis um alt Canadaríki
og hélt rannsóknarrétti í öllum helztu
bæjum, heldur ferðaðist hún líka um
fjölda af Bandaríkjunum og leitaði eftir
upplýsingum í málinu, í þeim rikjunum
að sjálfsögðu, sem eru að bisa við að
halda vínsölubanni í gildi og í þeim öðr
um, sem eru að reyna Gothenberg-sys-
temið svo kallaða, þ. e., það fyrirkomu-
lag, að ríkis- eða bæjarstjómirnar hafi
hönd í bagga með vínsölunni og njóti
mesta ágóðans af verzluninni.
Eins og auðvitað var komst nefnd-
in að þeirri niðurstöðu að allur fjöldi
manna i Canada væri ekki meðtækileg-
ur fyrir almennt vínsölubann. Þetta
var nokkiið það, sem öllum fjöldanum
var ósköp vel Ijóst, en til þess að þókn-
ast fanatiskum bÍDdindismönnum, sem
ekkert vilja nýta nema ofbeldislög, var
nefndÍD skipuð og eru nú laun nefndar-
manna og Jerðakostnaður samtals um
$100,000. Fyrir upplýsingar um það,
sem allir vissu áður, verða menn þann-
ig að borga $100,000, að vísu ekki ægi-
leg upphæð í sjálfu sér, en alt of rnikil
fyrir þetta þýðingarlausa starf og sér-
stakloga tilfinnanleg nú, þegar stjórn-
argjöldin eru miklu moiri en tekjurnar
og sparsemi er nauðsynleg í öllum
stjórnardeildum. Fyrir þetta má þakka
bindindisfélögunum og eugum öðrum,
Það voru 5 menn í nefndinni og
voru 4 þeirra samdóma í því, að vín-
sölubann stæðist ekki að svo komnu, en
einn nefndarmaðurinn, prestur og fana-
tiskur bindindismaður, andæfði því, og
hefir nú lagt fyrir stjórnina álit frá
minnihluta nefndarinnar. þ. e., frá
sjálfum sér. I þessu minnihluta áliti
reynir hann helzt hvergi til að hrekja
álit meirihlutans, en flytur í þess stað
liina gömlu, handhægu, og vitanlega
sönnu sögu, um það, hvílíkt skaðvæni
vínnautnin er og þess vegna svo nauð-
synlegt að banna hana með lögum,
Hann sem sagt sneiðir að mestu hjá að
segja nokkuð um möguleikann að fj-rir-
byggja vínnautnina, en heimtar afdrátt-
arlaast að það sé gert án þess að litið
sé á vilja manna eða nokkrar kringum-
stæður. Það er gamla sagan, sem of-
stækismenn í því efni æfinlega hafa við
hendina. En staða hans sem nefndar-
manns hefir gefið honum tækifæri til að
búa málið í nýrri búning, en venjaer
til og þess vegna ekki ófróðlegt að líta
yfir þetta niinnililuta álit, því enginn
neitar því sem hann segir, i heild sinni,
þó menn greini á um það hvernig voð-
anum verði afstýrt.
Hann ætlast á að tjónið sem ríkið
bíður af vínnautninni á ári hverju nemi
sem næst 135 milj. dollars. Þá áætlun
sína gerir hann úr garði sem fylgir :
Vínkaup alþýðu alls...... $89,879,854
Verð kornsins, sem varið
er til víngerðar............. 1,889,765
Viðhaldskostnaður öreiga,
sjúklinga, og glæpamanna
sem vínið hefir þannig far
ið með ...................... 3,149,097
Vinnutap vegna drykkju-
sliapar..................... 76,288,000
Tap landsins við dauðsföll
sem vin er orsök í....... 14,304,000
Tap sem sprettur af störf-
um manna, sem vfnsins
vegna ganga í öfuga átt $7,748,000
Alls $143,258,716
Tekjur sem vinverzlunin
gefur af sér : —
Sambandsstjórnin ....... $ 7,101,557
Fylkisstjórnir ......... 912,652
Bæja-og sveitastjórnir.. 429,107
$ 8,473,316
Tap ríkisins á ári því $134,785,400.
Þetta er beint tap, en svo hyggur hann
að óbeinlínis sé það jafnvel meir en
annað eins og hér er sýnt, en það tap
segist hann ekki reyna að sýna, af því
svo ervitt sé að meta það til verðs. Til
sönnunur ummælum sínum um áhrif
vínsins á heilsuna getur hann þess, að
af 1355 læknum i Cauada, sem á -síðast-
liðnu ári rannsökuðu menn fyrir hönd
opinberralífsábyrgðarfélaga, hefðu 1068
borið það, að heilsa manna yfir höfuð
yrði betri, ef engin vínnautn ætti sér
stað. Upp á þá spurningu, hvort hóf-
samlegasta nautn víns væri á nokkurn
hátt skaðleg, svöruðu 901 læknar þvi,
að það væri virkilega svo, að vínið
skaðaði heilsuna í hvað smáum skömt-
um sem meun neyttu þess.
Vinsölulögin sem nú eru í gildi seg-
ir hann algerlega gagnslaus og óhæf og
sama og ekki betra er álit hans á Goth-
enberg fyrirkomulaginu. Þá lizt hon-
um ekki bezt á tillöguna að herma eftir
Þjóðverjum og Frökkum,útbolabrenni-
víni og sterkum drykkjum eins og verð-
ur en auka öl og sæt-víns drykkju.
Hann segir reynslu þeirra þjóða ekki
eftirbreytnisverða. Aftur á móti lízt
honum sérlega vel á vínsölubannið í
Maine og öðrum ríkjum Bandaríkja —
að þvi er séð verður að eins af því þar
er vinsölubann að nafninu. En hann
gengur fram hjá þeim sannleika, að i
Portland, Maine, og öðrum bæjum eru
vínsöluknæpur galopnar daga og nætur
og það i hópum saman á sumum stræt-
unum..
Hallærið á enda.
Nær og fjær bendir alt til þess, að hag-
sældaár só fyrir hendi, hagsældarár að
minnsta kosti í samanburði við 2 síð-
astliðin ár. Veðrið hér vestra er hver-
vetna hið ákjósanlegasta og jarðargróði
allur komin eins vel á veg nú og alment
er í lok Maímánaðar. Kornsáning er
afstaðin alt að því mánuði fyrr en
venjulegt er. Uppskeruvonin er því
hin glæsilegasta í öllu vesturlandinu.
Fyrra árs hveiti er nú almennt í meira
verði en það nokkurntíma hefir náð á
2 síðastliðnum árum og er þess getið
til dæmis, að í Toronto fæst nú Mani-
toba hard hveiti ekki fyrir minna en
93-4 cents bush. Hveitimjölið er stigið
upp að sama skapi, um 50 cents 200
punda tunnan á síðastliðnum 2 vilcum
eða svo. Því miður eru þeir líklega fá-
ir bændurnir hér vestra, sem eiga óselt
hveiti nú, til þess að verða aðnjótandi
þessa háa verðs. F.n sé þessi almenna
verðhækkun að kenna virkilegri hveiti-
þurð á Evrópu markaði, þá er ekki á-
stæðulaust að vona eftir miklu betra
betra verði fyrir hveiti í haust er kem-
ur, en fengist hefir að undanförnu.
Nautgripir til slátrunar eru í miklu
hærra verði nri en í fyrra og mundu
hcekka enn moir hér í Manitoba, ef sönn
reynist fregnin, að Bandaríkjastjórn sé
um það, eða búin að afhema 90 daga
sóttvörðinn á canadiskum nautgripum,
sem fluttir eru suður í Bandaríki. Að
öðru leyti verður ekki séð að hænda-
varan hafi stigið upp, en þessar 2 vöru-
tegundir,hveiti ogsláturfé, eru líkaþær
sem bóndinn hefir mest af. Eftir skýrsl-
um Bandaríkjastjórnar að dæma er
ekki ólíklegt aðnautpeningsverðiðhald-
ist hátt nokkuð að minstakosti árlangt.
En þær skýrslur sýna stórvægilega
nautgripa fækkun í Bandaríkjunum síð
an 1892. Það ár yoru í Bandaríkjum
37,651,239 nautgripir í ríkjunum öllum.
eða 576 á hvert 1000 íbúanna, en 1895
var nautgripatalan 34,364,217, eða 493
gripir á hverja 1000 ibúa. Gripastóln-
um verður ekki hleypt upp svo fljótt,
að verð á sláturfé ekki haldist sæmilega
hátt, að minsta kosti árlangt.
Alt viðskiftalif í landinu bendir
líka til þess, að betra sé fyrir hendi.
Járnbrautirnar eru óneitanlega einn ná
kvæmasti mælikvarðinn, til að sýna
hvort versluninni fer fram eða aftur.
Haldi tekjur járnbrautafélaganna á-
fram að ganga saman, minni altaf
þessa vikuna, heldur en sömu viku í
fyrra o. s. frv., þá þarf ekki lengra til
að sjá afturförina. Um síðastl. 2 ár
hefir sú verið raunin, að járnbrauta-
tekjurnar fara stöðugt minkandi—þang
að til um og eftir síðastl. áramót, Þá
tók fyrir tekju-rýrnunina, sumstaðar
fyr, sumstaðar seinna. Um stund
hélduþær jafnvæginu á móti þeim árið
á undan. en smámsaman fóru þær að
mega betur, verða þyngri á metunum.
I Marz mánaðar lok sást það fyrst
greinilega, að þrautin var unnin fyrir
járnbrautunum og betra ár byrjað, þó
ekki væri munurinn mikill. I þeim
mánuði voru samanlagðar tekjur allra
stórbrautanna í öllum Bandarikjunum
rúmlega 6%meirien í Marzmánuði 1894.
Það er ekki mikill munur, en verður þó
óbeinlínis ekki svo lítill, þegar athugað
er, að í Marzmán. 1894 voru tekjur
brautanna allra 15% minni en í Marz
1893. t>egar á þetta er litið, þá verður
framförin, þó lítil sé, ekki svo lítils
virði,
Um hinar einstöku gi-einir iðnaðar
og verzlunar er síður hægt að segja, þar
eð engar skýrslur eru ril sem sýna á-
standið eins nákvæmlega eins og járn-
brautaskýrslurnar gera. En víst er
það að flest, ef ekki öll iðnaðar og verzl-
unarfélög, líta alt öðrum augum á til-
veruna nú, heldur en í fyrra um sama
leyti. Þá bjóst enginn við aukinni sölu
á einni eða annari vörutegund, en allir
kappkostuðu að hafa sem minnst um
sig og verjaet öllum hjákvæmilegum út
gjöldum. Nú þvert á móti er almennt
talað urn ný fyrirtæki, verkstæðafélög-
in hafa fjTÍrliggjandi svo miklar pant-
anir, að þau ýmist hafa lengt og eru að
lengja vinnutímann, eða bæta nýjum
mönnum við. Það liggur óneitanlega í
loftinu, þó ekki sé það vel sýnilegt enn,
að hardæriskaflinn sé á enda. Óskandi
að það reynist meira en táldræg von.
Monroe-reglan.
Það virðist vera nokkuð einkenni-
leg hugmynd, sem æði-mörg af Banda-
ríkja blöðum hafa um þessa merku
reglu, sem Monroe forseti fyrir löngu
samdi sem mælikvarða fjrrir Bandarík-
in. Það eru ósköpin öll sem sum þeirra
hafa blásið um þá gömlu, góðu reglu síð
an hófst þræta Engiendinga og Nicara-
gua-manna. Það litur út eins og þau
ætlist, til og telji bara sjálfsagt, að
Bandaríkjastjórn eigi að vera brynja og
skjöldur stjórnleysingjanna allra í SÚð-
ur-Ameríku, sem kalla sig lýðveldi, en
sem alt of margir hafa ekki greinilegri
hugmyad um sanna lýðstjórn, en kött-
urinn um sjöstjörnuna. Rati eitthvert
þessara litlu “lýðvelda” í raunir fyrir
eigin ofstojia, heimta þessi ofstækisblöð
eins og nú, að gripið sétil Monroe-regl-
unnar og Evrópu-þjóðum bannað að ná
rétti sínum. Þau líta síður á það, sem
þó er það eina rétta að ætli Bandarikja
stjórn að breiða verndarvængi sína út
yfir allan Mið- og Suður-Ameríku-skríl-
inn og hindra Evrópu-þjóðir frá að loita
réttar sms, þá -eru þau siðferðislega
skj-ldug til að jafna misfellurnar og sjá
um að Evrópuþjóðuin sé goldið það sem
þeim ber, með öðrum orðum, að þau
beri alla ábyrgðina eða ekkert af henni.
í þetta skifti lét Bandaríkjastjórn
ekki undan þessum blæstri í blöðum og
mönnurn, og fyrir það fær Cleveland
forseti ósviknar ákúrur, Stjórnin sá
að ástæðurnar í þetta sinn voru mikið
áþekkar þeim um árið, þegar Banda-
ríkjastjórn sjálf krafðist skaðabóta af
Chili-stjórn og heimtaði þær jafn rösk-
lega og Englendingar gera nú. í upp-
lrlaupi í Valparaiso, sem stjórnin ekki
réði við í svipinn, voru nokkrir Banda-
ríkja sjómenn barðir til ólífis, aðrir
smánaðir og flæmiir úr landi fram á
skip sín. Fyrir þetta neyddist Chili-
stjórn til að borga skaðabætur, þó hún
ekki beinlínis væri völd að því, í fyrra
sumar lét Nicaraguastjórn afskiftalaust
þó brezkir þegnar í ríkinu væru hraktir
og gert ómögulegt að hafast þar við'
og svo, til að bæta gráu ofan á svart,
gerði stjórnin erindreka Breta landræk-
ann, án þess nokkur gild ástæða væri
framborin. Fyrir þetta kröfðust Bret-
ar skaðabóta, en Nicaragua-menn fóru
undan með flækjum, þangað til Bretar
sendu hermenn á land til að taka við
stjórn tollbúðanna á aðalliafnstaðnum
og veita tekjum stjórnarinnar móttöku
þangað til skuldin yrði greidd. Þegar
þannig var komið og Monroe-reglan
gerði ekki vart við sig, sáu Nicaragua-
menn vænst að lofa bót og betrun.
Það virðist Svo, að þeir sem mest
ropa um þessa reglu hafi aldrei lært i
hverju skyni hún varð til að nafninu—
hún er ekki annað en nafnið tómt á
meðan engin erlend þjóð viðurkennir
hana—. Höfundur hennar hefir sjálf-
sagt aldrei ætlast til að henni yrði heitt
sem Jilífiskildi fyrir Mið- ogSuður-Ame-
ríku-rikin, þegar ekki er um annað að
gera en innheimtu réttmætrar skuldar.
Og hann hefir líklega aldrei ætlast til að
henni væri beitt gegn Bretum nema
brýn nauðsj-n krcfði, þeirrar ástæðu
vegna, þó aldrei væri annað, að það var
Englendingur, sem kom með tillöguna,
er Monroe forseti síðan framsetti í boð-
skap sínum til þjóðþingsins. Að dómi
allra sannsýnna manna og blaða í
Bandarikjum var tilgangur Monroes
engin annar en sá, að gefa Evrópuþjóð-
unum, sem þá voru að hugsa um að
rétta Spánverjum og Portugisum hjálp-
arhönd við að endurreisa samskonar
harðstjórn á meginlandinu eins og við-
helzt enn á Cuba, það var tilgangurinn
að sýna þeim, að Bandaríkjastjórn
liði engar slíkar aðfarir, en að þau væri
tilbúin að hjálpa lýðveldunum, sem þá
voru að brölta og reyna að koma fyrir
sig fótunum. Þessi löngun til að forða
meginlandsríkjunum frá sömu örlögum
og Cuba, var sprottin af þeirri von og
trú, að ibúar rikjanna mundu innan
skamms læra að stjórna sér sjálfir. En
þetta hafa þeir ekki lært enn. I raun
og veru er ekkert lýðveldi til enn í þess
orðs réttu merkingu í Mið- og Suður-
Ameríku, ekkert nema byltingamanna
stjórnir, ein fram af annari. Sprettur
það af því, að minnihlutinn hefir. enn
ekki lært að lúta vilja meirihlutans, en
án þess getur ekkert virkilegt 1 ýðveldi
átt sér stað, fremur en nokkur félags-
skapur manna.
Silfur-þrætan.
Hún er óðum að ágerast í Banda-
ríkjum, er nú um langan tíma aðal-um-
ræðuefni blaðanna, hvaða flokki sem
þau tilheyra. Yestur-ríkin eru einlæg
í þvi að fá silfur-þrætuna viðurkenda
aðal-kappsmálið við kosningarnar i
Nóvember 1896. Þau heimta afdráttar-
laust og röggsamlega að hlutfallsverð
silfurs verði löglega viðurkent 16 á móti
1. I mörgum mið-ríkjunum, sérstak-
lega Illinois, Indiana og Ohio, hafa
vestanmenn marga styrktarmenn, þó
ekki séu þeir í öllum greinum tilbúnir
að ganga nógu langt. Suðurríkja menn
eru og flestir með vestanmönnum í
anda, þó hálfvolgir séu þeir þegar til
framkvæmda kemur. En svo vona nú
vestan menn, að það lágist þegar fram-
líða stundir og hinn pólitiski dómsdag-
ur nálgast. Eigendur silfurnámanna
eru vitanlega frumkvöðlarnir, en
bændalýðurinn á vesturríkja sléttun-
um, jsem meira og minna eru kafnir
skuldum, gefa þeim lítið eftir hvað
frekjuna snertir og er það skiljanlegt
þegar athugað er að gullsjóðurinu er
lítill, en silfrið meir en nóg.
Áhrifamesta meðalið, sem silfurítar
hafa á boðstólum í seinni tið, er bók ein
litil, sem nefnd er “Coins Financial
School.” Hún er vel rituð að því er
framsetning málefnisins snertir og sézt
bezt á því hvernig hún flýgur út hve
ómetanleg áhrif hún hefir. Á tveggja
mán. tíma var búið að selja um 400,000
eintök af þessum bæklingi og enn held-
ur eftirsóknin úfram að sama skapi.
Andvígismenn silfur ítanna hafa ekki
enn komið út með neitt rit, sem getur
jafnast á við þetta og óvíst þeim takist
það, því allflestir hafa viðbjóð á “gold
bugs” og “Coins Fin. School” styður
röggsamlega að því að sá yiðbjóður
aukist en rýrni ekki. Allur ’fjöldi blað-
anna andmælir bæklingnum, en þau
hrökkva ekki til og eru nú austurríkja-
menn farnir að gefa út bæklinga, sem
eiga að sýna allar vitleysurnar i silfur-
íta ritinu. Síðasti bæklingurinn, sem
út er kominn í þeim tilgangi heitlr :
“Coins Financial Fool,” og þykir hann
einna skarpastur enn sem komið er.
Alt þetta hendii til þoss að silfur-
jrrætan verði aðal-málið yið næstu for-
seta-kosningar.
Játning tiarbarkns.
Það virðist nokkurn vegin greinileg
viðurkenning um ósigur, þegar maður
ræðst á andvígismann sinn í opinberu
veitingahúsi, eys hann ærumeiðandi ill-
yrðum og ræðst enda á hann með bar-
efli, þó ekki sé það öflugra en alment
Woodbine ball-tró.
Á sama hútt er það greinilegur vott-
ur þess, að Lögberg viðurkennir sig
mátað, að því er spár þess og óskir
snertir, áhrærandi Hnausabryggjuna,
þegar það finnur ekki annað umtals-
efni í þvi sambandi, en Stefán kaup-
mann Sigurðsson. Á meðan það hafði
minstu vod um að ósk sín rættist og
bryggjan yrði engin, bar það sig hreysti-
lega, og fullyrti, að öll bryggjuloforð-
in yæru gabb. Nú þegar það tjáir ekki
lengur, veltir það sér yfir Stephán Sig-
urðsson með ástæðulausum getsökum
og illyrðum. Þetta auk annara grein-
legra ummerkja, sýnir bráðþroskun
blaðsins niður á við. Viturt blað hefði
sem minst sagt, eftir að svona var kom-
ið, og eftir að hafa verið svo marg-
sinnis rekið í sneipu-krókinn, að síð-
ustu til æfilangrar setu i honum, fyrir
aðgerðir sínar í bryggjumúlinu.
Ævarandi dekkja.
Það er sórstakur svartur litblær,
sem kvenfólk sækist eftir að fá á dúka,
sem það litar heima hjá sér. Þessi sterki
og óbreytilegi dökki litblær, fæst að eins
með því að brúka Diamond Dye. Það
eru til þrenp konar dökkir Diamondlitir:
fyrir ullardúka, fyrir silki og fjaðrir og
fyrir bómullardúka, sem allir eru seldir
fyrir 10 c. pakkinn. Forskriftirnar, sem
fylgja, eru svo ijósar, að hvert barnið
getur nú litað betur en æfðir litarar fyr-
ir nokkrum árum síðan. Hinn sérstaki
tilbúningur á þessum svörtu Diamond-
litum gerir þá öllum öðrum litum betri.
Þegar þú kaupir liti, þá gáðu að þvi að
taka hinn ágæta svarta Diamond lit. —
Munið eftir, að víða eru seldar ýmsar lé-
legar eftirstælingar af honum.
Frá löndum.
MINNEOTA, MINN. 29. APr. 1895.
[Erá fréttaritara Hkr.J
Tíðarfar. Állan þennan mánuð hefir
veður mátt heita hið æskilegasta, nægi-
legt regn fyrir allan jarðargróða, gripa-
gróður allgóður kominn, og akrar í góðu
útliti.
Gifting. Nýgift eru Þorvaldur Guð-
mundsson frá Elögu í Skriðdal og M.
Árnadóttir frá Breiðumýri í Vopnafirði.
Manndauði. Seint í vetur dó Guð-
rún Jónasdóttir, ekkja Árna Sigurðsson-
ar, er lengi bjó að Breiðumýri í Vopna-
firði. — 19. þ. m. dó María Guðmunds-
dóttir, kona Guðmundar Eyjólfssonar
af Jökuldal; hún var dóttir Guðmundar
bónda á Hafrastöðum í Fáskrúðsfirði ;
hún dó á 68. aldursári. í vor hefir ver-
ið fremur kviflasamt. í Minneota geng-
ur nú harnaveiki. Kvef og gigt; hefir
þjáð ýmsa.
Janus9 E. Nicholaon.
Nærri ótrúlegt.
Mr. Jos. E. Nicholson, Florenceville,
N. B., þjáðist í sjö ár af
krabbameini í vörinni
og batnaði af
AYFR’Q Sarsa-
t\ I Ln O parilla.
Mr. Nicholson segir : “Ég fór til
lækna, sem gáfu mér meðul, en
það hafði enga þýðingu, krabbinn
fór að grafa um sig'
og færðíst út á kinnina, og þannig
þjáðist ég í heil sjö ár. Loks fór
óg að brúka Ayers Sarsaparilla.
Innan viku fann óg á mér
töluverðan bata
Við þetta óx mér kjarkur svo ég
hólt áfram, og eftir mánaðar tíma
var sárið á kinninni á mér farið að
batna. Eftir þrjá mánuði fór vör-
in að gróa, og eftir 6 mánuði voru
öll einkenni sjúkdómsins horfin.
iYIR’S X SiRSÁPARILLA
Á SÝNINGUNNI.
Ayer’s Pills lækna innýflin.