Heimskringla - 02.04.1896, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 2. APRÍL 1896.
Heimskringla
PUBLISHED BY
The Hcimskringla Prtg. & Publ. Co.
•• ••
Verð blaðsins í Canda og Bandar.:
$2 um árið [fyrirfram borgað]
Sent til íslands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hér] S1.
• •••
Uppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
• •••
Peningar sendist i P. O. Money
Order, Registered Letter eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en i Winnipeg
að eins teknar með afföllum.
• • ••
EGGERTJOHANNSSON
EDITOR.
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGER.
• • ••
Office :
Comer Ross Ave & Nena Str.
P. O. líox 303.
Hinn “þríeinr.
“ Hvert logið brígsl sem þú
beinir að mér.
Borgað með sönnu get ég þér,”
Lögberg hefir oft gert vel en aldrei
þó betur en í síðasta blaði. Það hefir
flutt greinar á síðastl. tólf mánuðum,
sem í stjórnlausu heiftaræði og and-
styggilegum óþverra hafa jafnast á við
aðal-ritstjórnargrein þessi síðasta blaði,
en lengra hefir það aldrei komizt. En
svo er það líka sannast.að blaðið er við-
unanleg þjóðarsvívirðing eins og er.
Það væri óefað að gera mörgum,
fjöldamörgum mönnum i fyrsta lúterska-
söfnuðinum rangt til, ef getið væri til
að ritstj. væri að spegla þann félags-
skap með framkomu sinniáritvellinum.
En vist er það að þess meiri skömm sem
hann gerir sér og þjóðinni í Lögbergi,
þess meir þokast hann upp á við í
kyrkjufélagstigninni, og það ennfrem-
ur, að háttstandandi maður í kjTkju-
félaginu vottar það opinberlega, að hnnn
geri betur í blaðamenskunni en Einar
Hjörleifsson!! Það er ölium mönnum,
sem líta yfir blaðið á líðastl, 12 mán.,
auðsætt, að frainförin sem hinn ónefndi
kyrkjufélagsmaður er að þakka ritstj.,
er öll og eingöngu innifalin í ósómanum
einum, í öllu sem blaði eins og ein-
staklingi er til lýta. Það er einkenni-
legt að vaxandi metorð í kyrkjufélag-
inu og vaxandi svívirðing í blaða-
menskunni, skuli þannig haldast í hend-
ur, en þar fyrir er ekki sagt að söfnuð-
urinni heild sinni só eins “andlega sinn-
aður” eins og safnaðarforsetinn. Vér
trúum ekki öðru en að allflestir í söfn-
uðinum mundu í lengstu lög hika sér
við að koma fram fokvondir, syona
opinberlega, út af þvi að andvígismenn
þeirra ekki hafa framið sjálfsmorð! En
það gerir safnaðarforsetinn í þessari
grein sinni. Haldi hann þannig áfram,
er hans næsta stig eðlilega það, að
fylgjaráðum Armeníu-mannaog mynda
félag, sem hafi kyrkjuna fyrir skálka-
skjól, í þeim eina tilgangi að stytta
andstæðingunum aldur, úr því þeir eru
svo þverlyndir að gara það ekki sjalfir!
Hann hælir sér ósvikið af því hvað
mikið hann hafi gert fyrir söfnuð sinn.
Hvað þá eðlilegra en að iiann reyni að
gera tifalt meira nú, þegar hann er orð-
inn safnaðarforseti. Og það er greini-
legt að andstæðingarnir verða ekki yfir-
bugaðir á neinn hátt fyrirhafnarminna,
en með því að fylgja ráði Armeníu-
manna, sem frá er skýrt annarstaðar í
blaðinu. Ef af orðalagi er að dæma, þá
er ritstjórinn, safnaðarforsetinn og
þingmaðurinn. hinn “þrieini”, ekki
heldur svo mikill “heigull” eða hræddur
við hengingarólina, að hann gæti ekki
orðið útmetinn ‘æðsti-böðull”, eða
böðla-höfðingi.
Sem sagt er það einkennilegt i aug-
um þeirra sem ekki þekkja til, að hér
skuli sýnast samband milli vaxandi
kyrkjulegra meta og vaxandi dónaskap-
ar og svívirðinga. En í augum þeirra,
sem þekkja þessa “þríeinu” tilveru, er
það ekki neitt undarlegt. Það kannast
allir við málsháttinn: “Heiðraðu skálk-
inn svo hann skaði þig ekki”. Máls-
hátturinn skýrir ástæðurnar hór, sýnir
hvernig á því stendur að söfnuðurinn er
Sindbad hinn annar með karl-ferlikið á
baki og sem hann má rogga með þang-
að til skrimslið fyllir sig svo hrífur, eins
og frá er sagt í sögunni.
Það er engu að svara í Lögbergs-
ódæðinu seinasta. Það sem ekki er
hrein og óblandin lýgi í því fúkyrða-
safni, það er útúrsnýningur og hártog-
anir, Sézt bezt hvað lítið er til, þegar
ekki verður annað fyrir en snúa ut ur
nafni manns, í því skyni að gera það
hlægilegt.Fyrr er nú klúðursleg ritsmíð,
en svona sé.
Þó viljum vér minnast á eitt atriði,
er safnaðarforsetinn sneiðir beint úr
vegi og í þeim tilgangi að svívirða oss
persónulega í sambandi við mál sem
opinberri framkomu kemur ekkert við.
Framvegis á það máske að verða regla
í fyrsta lút. söfnuðinum að svívirða þá
alla opinberlega, sem einhvernveginn
hafa komizt i bók safnaðarins, alt frá
dögum Haldórs Briems, en sem nú um
mörg ár hafa engan þátt tekið í safnað-
armálum og skoða sig ekki safnaðar-
limi. Að minsta kosti er byrjun fengin
í þá áttina, hvert sem það er með leyfi
safnaðarins eða ekki. Þessi árás gerir
oss auðvitað ekki neitt til, en. hún sýnir
almenningi hvílíkt göfugmenni (!)
þar ræður lögum og lofum sem
stendur. Að nafn vort só til í safnaðar-
bókunum má vera, en vist er það, að
trúverðugur safnaðarmaður sagði oss
fyrir 4 eða 5 árum að hann hefði ekki
getað fundið það og þeim manni viljum
vér heldur trúa, þegar hann blátt áfram
segir já eða nei, en eiðsvörnum fram-
burði safnaðarforsetans sem nú er. En
setjum nú svoað safnaðarforsetinn fyrir
tilviljun segi að þessu leytinu satt, þá
er samt annað tveggja, að hann lýgur,
eða bókhaldarar safnaðarins á fyrri ár-
um hafa vanrækt verk sín. þar sem
hann segir að vér höfum aldreí lagt
nema ilt eitt til safnaðarins. Þó langt
sé nú orðið síðan, þá höfum vér samt
lagt ögn af peningum í þann sjóð. Það
er að visu satt, að þau tillög voru ekki
stór, eu þau voru frjálsfengin, en ekki
login, svikin eða stolin af fátækum
landsmönnum eöa öðrum.
Komandi sókn.
Samkvæmt staðhæfingum J. I. Tartes
á skólamálið að verða aðalvopn “liber-
ala” í komandi kosningasókn. Að und-
anteknum þeim Laurier og Cartwright
er Tarte efalaust ráðamestur í flokknum
og má þar af leiðandi ganga að því vísu
að hann segi rétt frá um fyrirætlanir
leiðtoganna. Og þegar á alt er litið, þá
er heldur enginn blutur náttúrlegri, en
að þeir grípi þessa guðsgjöf og hagnýti
sem aðalvopn. Ástæðurnar hjá þeim
eru að því leyti líkar og þær voru hjá
Greenway, að þeir þurfa eitthvert sér-
stakt meðal sem leitt geti athygli kjós-
endanna frá stefnu þeirra eða stefnu-
leysi. Greenway var skólamálið naúð-
synlegt sem gleymskulyf handa alþýðu
og Laurier er það nauðsynlegt handa
kjósendunum sem sjóndeyfandi lyf.
Hann veit að viðskifta og tollmálið út
af fyrir sig getur undir engum kringum-
stæðum útvegað honum meirihluta at-
kvæða hjá alþýðu. Vitaskuld er Laur-
ier leiðtogi flokksins, og má þess vegna
virðast, að fram verði fylgt þeim mál-
um og á þann hátt er hann segir fyrir,
en svo er það ekki alvge víst. Það má
til með að taka gamla Sir Richard Cart-
wright til greina. Hann er ekki gefinn
fyrir að lúta í lægra haldi, hefir aldrei
gert það og mun aldrei gera það. Ann-
aðhvort verður hann að vera með þeim
ráðamestu í flokknum, eða þá burt úr
honum alveg og afskiftalaus. Hann
hefir sýnt það áður og hann sýnir það
enn, að hann beygir sig ekki fyrir vilja
fjöldans af flokksbræðrum sínum.
Laurir er þess vegna ekki fremur ein-
ráður um aðalstefnu flokksins, en hann
er einráður um það, hver hans eigin
stefna er. Hann ekur seglum ekki afl-
lítið eftir vindi, með öðrum orðum segir
eitt hér og annað á hinum staðnum, en
þó má að líkum gera ráð fyrir, að aðal-
stefna hans sé að “free-trade”-takmarki
eins og líka var viðtekið á allsherjar
þingi “liberala” í Ottawa um árið. Með
þeirri stefnu var kveðínn upp dauða-
dómur yfir stefnunni sem áður var,
—reeiprocity, eða tolljafnaði við Banda-
rikin. Edw. Blake róði úrslituiíum þar,
þó ekki væri hann nærstaddur. Vilji
Blakes varð lög “liberal”-flokksins og
þeim lögum er allur fjöldi flokksmann-
anna fús til að hlýða. Merkasta undan-
tekningin þar er Sir Richard Cartwright.
Hann gefur ekki túskilding með gati á
fyrir stefnu Lauriers um “free trade
eins og á Englandi.” Hann vill toll-
jafnað við Bandaríkin Og ekkert annað.
Þetta sagði hann svo greinilega sem
þurfti í ræðu sinni um fjármál landsins
á þingi í vetur. Þannig hafa þá þessir
tveir foringjar sina aðalstefnu hvor og
er hvor annari svo andvíg, að þær geta
ekki með neinu ráði orðið samrýmdar.
Hver stefnan yrði ofan á, ef til kæmi að
beita annari hvorri, er valt að segja, en
líkurnar mæla með því að Sir Richard
yrði Laurier yfirsterkari. Það er ekki
álitlegt að koma fram fyrir alþýðu og
biðja um atkvæðafylgi, þegar stefnaner
þannig tvískift hjá aðalforingjunum.
Þess vegna er Laurir ekki siður áríðandi
en Greenway, að hagnýta skólamálið
sem bezt, að hampa því framan í kjós-
endurna, en láta sem minst bera á hinni
tvískiftu, eða öllu heldur margskiftu
tollmálastefnu.
Sem sagt er stefna aðalleiðtoga flokks-
ins þannig tvískift, en svo hefir flokkur-
inn miklu fleiri stefnur en þetta.Laurier
sjálfrhefir fleiri en eina í takinu, en setji
maður svo að allar aukastefnur hans séu
að eins viðhafðar til að koma sér vel við
áheyrendurna í það og það skiftið, en að
aðalstefna hans só virkilegá það sem
hann lætur hana heita : “Free trade
eins og á Englandi,” þá fullnægir hún
þó engan vegin kröfum ýmsra merkra
manna í flokknum. Þannig náði Mr.
Snider kjöri í Waterloo-kjördæmi í Ont.
í vetur, með þeim margítrekuðu loforð-
um einum, að að því leyti sem hann
gæti að gert skyldi tollinum í engu
haggað á þeim varningi, sem héraðinu
var mest áríðandi. Þessum og þvílík-
um loforðum hefir hann að líkindum
ekki bundið sig nema meðráði,undir öll-
um kringumstæðum að vitorði leiðtog-
anna í flokknum. Ekki verða þau lof-
orð þægilega samrýmd “free-trade” lof-
orðum Lauriers. “Liberalar” í Ontario
fylgja því fast fram við öll tækifæri, að
numinn só tollur af linkolum (er 60 cts.
á “tonni”), segir það lífsspursmál fyrir
margar stofnanir í Ontario. Þó leyfðu
þeir Geo. Murray, sem í vetur var send-
ur með $25,000 til að sækja á móti Sir
Charles Tupper i Cape Breton, þó leyfðu
þeir honum að ábyrgjast, að ekki skyldi
snert við kolatollinum. Ekki hefir það
mikinn keim af “free trade.” Þetta
leyfa leiðtogarnir, ef þeir fyrirskipa það
ekki beinlínis, og það löngu eftir að við-
tekin var “free trade”-stefnan á flokks-
þingi. Það mætti telja upp þó nokkra
af “liberölum” á þingi, sem líkt er ástatt
fyrir eins og Mr, Snider, að þó þeir má-
ske mæli með tollafnámi í heild sinni, þá
verða þew óðir og uppvægir, ef skerða
skal verndartollinn á einhverjum varn-
ingi, sem snertir þeirra sórstaka hérað.
Þessar ástæður allar, að Laurier
hefir fyrir takmark, sem hann læst
viljaná: “free trade” eins og á Eng-
landi”, að Sir Richard Cartwright, fjar-
málastjórinn væntanlegi, ef hann lifir
svo lengi að flokkur Lauriers koraist að
völdum, hefir fyrir takmark tolljafnað
við Bandaríkin; og að þessir leiðtogar
báðir leyfa þingmannaefnum sínum að
lofa framhaldandi tollverndun á ákveðn
um varningi; alt þetta sýnir að við-
skiftaog tollmála stefna flokksins er
leikulli en svo, að álitlegt só að hafa
hana fyrir aðal-umtalsefni í komandi
sókn. Þessar ástæður ‘■ýna líka, að
stefna conservative-flr' xsi qs í við-
skifta-toll-málum er í iieild sinni
rétta stefnan, eða s- > nærri réttri
stefnu sem komist \ ðui í jafn víð-
lendu ríki og Canada > og með jafn-
mörgum og ólíkum innuyrðis 'þörfum.
Stefna Lauriers er góð, er stefna sem !
allir undantekningarlaust geta verið
meðmæltir, en gallinn á henni er sá, að
hún er allsendis ómöguleg á meðan
Bandarikin ekki viðtaka “free trade”
eins oz á Englandi”. Það þarf ekki
skarpskygnan mann til að sjá hvernig
færi, ef Canadastjórn tæki burt allan
toll á meðan Bandaríkin halda honum,
og það enda talsvert hærri að meðal-
tali en í Canada. Afleiðingin yrði
auðsælega sú, að þar sem ; Canadamenn
gætu ekki sent vörur suður yfir “línu”
nema með háu tollgjaldi, gætu Banda-
rikjamenn sent hingað allar sínar vör-
ur án þess að gjalda nokkurn toll. Og
eins og hver maður sér leiddi það af
þeirri verzlunaraðferð, að hagurinn
allur yrði Bandarikjamanna, en tjónið
alt Canadamanna. “Free trade” eins
og á Englandi” er þess vegna ómöguleg
fyrr en Bandaríkin viðtaka hana. Og
af því Canadamenn hafa svo miklu
minna bolmagn en Bandaríkjamenn,
verða þeir nauðugir viljugir að koma á
eftir, en fara ekki á undan Bandaríkja-
mönnum í þessu efni. Þegar á alt er
litið er stefna Cartwrights gamla alt
óaðgengilegri, enda ekki við öðru að
búastaf honum. Hann hefir lengi ver-
ið óþjáll og þurslyndur og andvígur
allri sannri velferð Canadaríkis. Só lit-
ið á skýrslurnar, sem konsúlar Banda-
ríkja í Canada senda stjórn sinni á
hverju ári, segja þær sögunasvo greini-
lega, að hún nægir hverjum heilvita
manni. Þeim ber öllum saman í því,
að kæmist tolljafnaður á, yrði afleið-
ingin sú. að Bandaríkjamenn seldu Ca-
nadamönnum $100 virði af vörum, þar
sem Canadamenn seldu Bandaríkja-
mönnum $1 virði. Þetta er gamla mál-
ið, sem alþýða í Canada greiddi atkv.
um við síðustu sambandskosningar, og
það er öllum vitanlegt hvernig sá al-
þýðudómur féll. Tolljafnaður fékkst
því að eins þá, að Bandaríkin réðu fjár-
málum Canada að miklu leyti eins og
sínum eigin, hvað toll-álögur snerti, og
það sama yrði auðvitað nú ef leitað
væri líkra samninga. Það gerir engan
mun hvort ráðherra Bandaríkjanna, er
slíkum samningumræður, heitirBlaine
eða Olney, eða eitthvað annað. Þeir
framfylgja allir sömu grundvallaratrið-
um, og þeir væru ekki sannir þjóðvinir,
ef þeir gerðu það ekki. Þessi einhliða
útbúningur, samfara úrskurði Edw.
Blakes. sem gekk úr leik og úr landi
burt, heldur en framfylgja toll-jafnaðar
stefnu Cartwrights, réði úrskurði al-
þýðu 1891, og sama skoðunin hlyti að
ráða úrskurði hennar 1896, ef henní
gæfist tækifæri. En svo á henni ekki
að gefast það tækifæri, eftir því er J.
Israel Tarte segir. Leiðtogarnir sjá
eins og aðrir og viðurkenna það i sinn
hóp, að stefna Lauriers er ómöguleg-
þó hún sé ólitleg, og að stefna Cart-
rights er óhæfileg, af því hún gefur
Bandaríkjamönnum tögl og hagldir,
auk þess sem hún gerir sitt til að loka
brezka og beztamarkaðinum, sem Ca-
nadamenn eiga, með þvi að tolla vörur
þeirra, en taka á móti Bandaríkja-varn-
ingi öllum toll-fríum.
Undir þessum kringumstæðum er
ekki nema eðlilegt að “liberals” vilji
beita skólamálinu fyrir. Vandræði
þeirra með ákveðna stefnu í aðal-mál-
unum útheimta einhvern sérstakan
hlífiskjöld. Greenway þurfti skólamál-
ið sem ábreiðu yfir allar sínar yfirtroðsl-
nr, og það lireif—í Manitoba. Laurier
þarf þess með, til þess að breiða yfir
stefnuleysi sitt, en þá er eftir að vita
hvort það hrífur—í Canada í heild sinni.
Hann hélt að tolljafnaðarópið, “reci-
procity” við Bandaríkin, hrifi veturinn
1891, en það varð alt annað ofan á.
Það eru allar líkur til, að úrslitin verði
áþekk nú, þrátt fyrir skólamálið.
“Smut” í hveiti.
Það hafa margir bændur beðið tjón
af því á síðastl. vetri, að hveiti þeirra
hefir meira og minna verið blandað ill-
gresistegundinni sem kölluð er “smut”.
Ar frá ári í seinni tið er verið að brýna
fyrir bændunum hve áriðandi sé að
losast við þennan “sjúkdóm" í hveitinu
og jafnframt sýnt hvernig megi buga
hann og eyða honum alveg. Fyrir-
myndarbúin senda út skýrslur, er sýna
allar tilraunir sem gerðar hafa verið til
að losast við þennan óþverra, og þess-
um skýrslum öllum, hvort lieldur frá
fyrirmyndarbúum í Canada eða Banda-
rikjunum, ber saman um að öruggasta
meðaliðsé blásteinn uppleystur í vatni,
Ein síðasta skýrslan, sem vér höf-
um séð um þetta efni, er frá fyrirmynd-
arbúinu í Minnesota (St. Anthony
Vark), og ber henni að heita má alveg
• mi m við samskonar skýrslur, er vér
■ ■ >fu m séð áður frá fvrirmyndarbúinu í
Braudon, Man. Sýnir skýrsla þessi að
ekki einungis eyddi blásteinsbaðið
"smut”-inu nærri algerlega, en jók að
auki frjósemi hveitisins. Sást það á
þvi, að í sama blettinn var sáð hv3iti,
sem ekki var bleytt, og gaf það af sér
sem svaraði 22.6 buSh. ekran; hveiti
sem bleytt var í heitu vatni (lá í vatn-
inu 15—20 mínút.ur, 10 mínútur í vatni
á 120 st. hita og 5 til 10 mín. í vatni á
135 st. hita) gaf af sér sem svaraði 28,5
bush. ekran, en það sem bleytt var í
blásteinsvatni gaf af sér sem svaraði
30.5 bush, ekran. Þetta virðist, með
öðrum orðum, sýna, að blásteinslögur-
inn auki frjósemi hveitisins, eða jarð-
veg landsins, sem það þroskast í, sem
svarar 25% af ekrunni. En kostn-
aðurinn við að bleyta þannig útsæðið í
hverja eina ekru, nemur ekki meir en
svarar 5—10 cents. Sé hægt að auka
uppskeruua svo nemi ] hluta (25%) eða
meira af hveiti af hverri ekru, með
aukakostnaði sem svarar 5—10 cents,
þá sýnist sjálfsagt fyrir alla bændur að
viðhafa blásteinsbaðið. Skýrslan sýnir
líka að hveitið sem ekki var bleytt hafði
að geyma 14.5% af “smut”-sýktu hveiti;
það sem bleytt var i heitu vatni 3%;
það sem bleytt var i blásteinsvatni að
eins 1%. En hveitið var alt jafn ‘smut’
sýkt þegar því var sáð. Af þessu sést
að blásteinninn gerði tvent í senn :
Eyða “smut”-inu nærri algerlega og
auka uppskeruna svo nam meir en
25%.
Þegar skýrslunum frá mörgum fyr-
irmyudarbúunum ber saman í þessu
efni, sýnist ekki ástæða til að efa að
þær séu réttar. Og setji maður svo,
verður maður að viðurkenna að það sé
meir en smáræðis gróðabragð fyrir
hveitibændurna að viðhafa blásteins-
baðið, að gera sér þaðað reglu þangað
til, að minsta kosti, að “smut”-sýkinni
hefir verið gjöreytt úr hveitinu og úr
akrinum.
Það eru tvær aðferðir til að bleyta
hveitið í blásteinsvatninu. Önnur er
sú, að breiða 10 bush. af hveitinu á gólf
ið í kornhlöðunni á heimilinu, uppleysa
1 pund af blásteini í 2] gall. af vatni og
hella því yfir hveitið, sem alt af þarf
að færa til á meðan með reku, svo að
ekkert korn verði útundan og enginn
hluti nokkurs eins korns. Að þremur
klukkustundum liðnum má sá hveitinu
sem þannig er bleytt. Og þess ber að
gæta, að liggi blásteinninn lengi á hveit
inu áður en því er sáð, er hætt við að
hann skemmi það. Segir skýrslan, sem
vér höfum fyrir oss, að gott ráð sé að
bleyta hveitið seint að kvöldi og sá því
svo strax morguninn eftir. Þó má
bleyta það að morgninum og sá því
seint sama daginn og sé finu kalkstufi
rjóðað yfir hveitið stuttu eftir baðið
og því blandað vel innan um það, má
sá því að hálfri klukkustund liðinni.
Gerir kalkstufið hvortveggja : Þurka
kornið og eyða áhrifum blásteinsins,
án þess þó að rýra verkanir hans á
“smut^-ið í hveitinu.
Hin aðferðin, og hún er heppilegri
þar sem húsakynni eru óhentng, er sú,
að blásteinslögurinn er settur í tunnu
og hún fylt meir en til hálfs.
Hveitið er látið í gisinn strigapoka
(Gunny sack), eða eitthvert þvílíkt
hylki, sem væta gengur gegnum fljótt
og vel, og halda svo hveitipokanum í
kafi í tunnunni og hrista hann eða
hreyfa hveitið á einn veg eða annan
þangað til það er gegnblautt orðið.
Vatnið sem sígur úr pokanum á eftir
má brúka í annað skifti, sé það látið
renna í hreint ílát. Ekki má taka
hveitið úr pokanum fyrr en tekið er
fyrir allan leka úr pokanum, en þá má
breiða það til þerris á gólfið og snúa
því að þörfum þangað til það er orðið
þurt. Ef hveitið á að geyma einn eða
fleiri sólarhringa áður en því er sáð er
heþþilegt að rjóða það i kalkstufí, sem
áður var umgetið, en undir engum
kringumstæðum má gera það fyrr en
hálfur tími er liðinn frá því það kom
upp úr blásteins-leginum, Þurt mold-
ar eða öskustuf er enda betra'en ekki
neitt til að rjóða á hveitið, til að flýta
fyrir þurki þess eftir baðíð, en gæta
verður þess að engar harðar agnir séu i
því, er skemt geti sáðvélina.
Hvor helzt aðferðin sem viðhöfð er
þurfa hlutföllin af blásteininum að vera
þau sömu. Sé ekki nema heldur lítið
smut í hveitinu er eitt pund af blásteini
nægilegt Í4 gall. af vatni, sé það mikið
þarf 1 pund í hver 2— 2£ gal. Sé hveitið
breitt á gólf og leginum helt yfir það, er
heppilegast að hafa garðsprautu, könnu
til að sprauta úr yfir það.
Þegar þessu bleytta hveiti er sáð
þarf að gæta þess, að af því kornin eru
dálitið bólgin þarf að sá nokkrum pott-
málum fleira í hverja ekru, en ann-
ars þarf.
Sáðtíminn er nú að byrja og væri
vel ef menn vildu reyna þetta meðal.
Úr því það hefir aldrei brugðist á fyrir-
myndarbúunum, er engin ástæða til að
ætla að það bregðist fremur [hjá'Jbænd-
um sjálfum, bara að þeir gæti þess að
viðhafa vatn og blástein íjréttum hlut-
föllum. Og kostnaðurinn’er svo lítill,
að hann þarf engum að aftrafrá að gera
þessa tilraun.
Armeniu-óclæðið.
Á Englandier nýlega útkominn
bæklingur um ódæðisverkin í Armeníu,
eftir C. B. Norman, Englending, sem
lengi hafir búið í Konstantinopel. Það
einkennilega við þetta rit er það, að
það gengur í öfuga átt við hiðalmenna
álit á öllu sem að Armeníu lýtur. I
stað þess að skella skuldinni á Tyrki,
skellir haún skuldinni allri á Armeníu-
menn sjálfa. Alt blóðbaðið þar eystra
á undanförnum árum er þeim, en ekki
Tyrkjum að kenna. Væri slíkt borið
fram röksemdalaust, lægi auðvitað
beint við að segja ritið samið fyrir vænt
anleg laun í einhverri mynd [frá sold-
áninum eða ráðgjöfum hans. Höfund-
urinn kemur heldur ekki allslaus til
á ritvöllinn. Sönnunin sem hann ber
fyrir sig og sem á að vera einhlýt, er
það, að til er félag í Armeníu, sem er
í rauninni ekki annað en morðvargafé-
lag, ef satt er það sem höfundurinn
ber því á brýn. I fyrstunni var stefna
félagsins (sem nefnt er Hintchak-nefnd)
sú, að stuðla að memningu Armeníu-
manna og eflingu stjórnréttinda, En
á fundi félagsins, sem haldiiin var í
Marseilles á Frakklandi árið 1892, hafði
stefnu félagsins verið breytt, — var þá
umhverft í uppreistarfélag, er skyldi
hafa það aðal-mark og mið, að æsa al-
þýðu gegn Tyrkjum, að kaupa vopn
allskonar og siá um að enginn væri
vopnlans á heimilinu. í stefnuskránni
voru meðal annars ákvæði um hegn-
ingu fyrir hvert einasta brot gegn lög-
um eða skipunum félagsins, rótt eins
og einvaldsstjórn væri. í þeim hegn-
ingarlagabálki var meðal annars
ákveðið að félagið skyldí velja sér em-
bættismann, er htéi “æðsti böðull”, er
ráði yfir böðlaflokki, —mönnum reynd-
um að löghlýðni við félagið. Það
skyldi vera skylda þessara böðla að
taka af lífi alla þá menn, er félagið
segði daaðaseka, en félaginu gefið úr-
skurðarvald í því efni og ákveðið að
menn mætti taka af, ef álitið væri að
með því yrði hagur félagsins að ein-
hverju leyti bættur, án þess þeir menn
hefðu nokkuð til saka unnið. Böðlun-
um er gefinn kostur á að velja hinum
seku dauðdaga. Þeir mega drepa þá
hvort sem þeim sýnist með eggjárni,
byssukúlu eða eitri. Þegar svo stend-
ur á er félaginu heimilt að brenna ein-
stök hús og eignir og enda heil þorp, og
í því skyni að aldrei sé þrot á upp-
kveikjuefni, ber félaginu að hafa svo og
svo mikið af púðrí, dynamite og öðrum
efnum í geymslu á ákveðnum stöðum.
Aðal-nefndin skipar aukanefndir, sem
mestu ráða, hver í sínu bygðarlagi, og
til þess að ekki verði uppvíst hvað þær
eru að aðhafast, halda þær fundi sina að
jafnaði innan kyrkjuveggja, undir því
yfirskyni, að þar sé verið að ræða um
kyrkju og safnaðar mál. Ein þessi
nefnd í Konstantínópel segir höfundur-
inn, að hafi síðan í September síðastl.
haft fundisína alla í kyrkju, sem ekki
sé 50 skref frá íbúðarhúsi brezka ráð-
herrans hjá Tyrkjum.
Þetta og annað eins sýnist æði
ótrúlegt, en blöð á Englandi segja enga
ástæðu til að rengja orð höfundarins,
sem só vel metinn maður. Sé þessi lýs-
ing hans á félaginu sönn, virðist ekki
ástæðulaust það sem hann segir, að
mikið af hryðjusögunam úr Armeniu
séu ýmist uppspuni eða margfaldaðar
að vöxtunum í pólitiskum tilgangi og
hryðjuverkin í sama tilgangi tileinkuð
Tyrkjum, þó morðvargafélag þetta sé
óbeinlínis, ef ekki beinlínis orsöLin.
■A. Leflar*
Aíleiðing kvefs sem
ekki var lœknað.
VEIK lUNGU.
læknarnir gátu ekkert að gert.
Læknaði mig með
AYER’S
Cherry Pectora!
"Ég fekk vont kvef, sem lagðist í
lungun á mér og mér fanst eins og
mörgum öðrum í samskonar tilfellum,
að ég hirti ekkert um það, en hugði það
mundi batna af sjálfu sér, eneftir lítinn
•ima fór ég að fiiioa til þróttleysis og
▼erkjar, er ég þurfti að reyna' á mig.
Þá fyrst
fór ég til læknis,
»em komst að þeirri niðurstöðu, að efri
hluti vinstua lungans var mjög orðinn
skemdur. Hann lét mig hafa meðal, er
ég brúkaði eftir fyrirsögn hans, en sem
þó gerði mér ekkert gagn. Til hamingu
hafði ég lesið í Ayer’s Almanaki um
þau góðu áhrif sem Ayer’s Charry Pec-
toral hafði haft á ýmsa aðra og afréð
þvi að reyna það. Eftir að liafa tekið
það nokkrum sínnum fór mér að hatna,
og áður en ég var búinn úr flöskunni
var ég albata”. — A. Leflaií, Watch-
maker, Orangeville, Ont.
Ayers Chery Pectoral
hæstu verðlaun á lieimssýningnnui.
Ayers Pills bæta meltinguna.