Heimskringla - 25.05.1899, Side 3

HIíHMSKKÍN'GTjA, 25. MAI 1899.
RUBY
J^EYNIÐ það við hús- og fata-þvott. Það er óviðjafnanlegt í þvott á alt viðar-
verk í húsum og á húsmunum. Þér þurfið minna af því en nokkru öðru
efni sem notað er í þvottavatn. Tvær teskeiðar er nægilegt í eina fötu af vatni við
allan vanalegan þvott. Allir íslenzkir matvörusalar hér í bænum hafa RUBY FOAH
í búðum sínum. Kaupið það hjá þeim, og ef það reynist ekki eins og vér segjum
hér, þá getið þér skilað aftur umbúðunum til þeirra, og borga þeir yður þá aftur
andvirðið til baka. t hverjum pakka af RUBY FOAM er “Coupon.” Haldið þeinl
saman, og þegar þér hafið svo margar af þeim er sýni, að þér hafið keypt 20 pund
af þessu efni, þá fáið þér hjá oss ókeypis einhverja eina af myndum vorum er þér
kjósið yður, og eru þær dollars virði hver. Einnig gefum vér þriggja dollara mynd
fyrir 20 “Coupons” og 50 cents í peningum, eða fyrir 50 “Coupons.”
Gætið þess að þetta vörumerki sé á vindlakassanum.
Og
styrkið
Union-made Cigars.
2hi5 (Sntiflrt fw*>rtant4 bo> b«m maf fití UáttWWm®,
íMtWtROf THC OCMMMtRS-ÍKUfWAHO'Ut UtflOKrf Kmwu, i* orpflUJtM* ommi tb *UW
■ CIX'IIC fR<iON.or f IIIHY TtNEMENT-HOUSt V.. ‘
'fuouMieat d
Ml rMtbe pu
OOPYEIGHTED
PrfadtnL
CM / U»fA**rkm \
atvinnu-
stofun
vora
Eftirfylgjandi eru nöfnin á þeim vindlum, sem búnir eru
til af Winnipeg Union Cigar Factory.
IIp and (T]». Itlue Kfbhou.
The Wlnnipeg Fern Þeuf.
\evado. Tlie Culmn BelleM.
Verkamenn ættu æfinlega að biðja um þessa vindla.
J. BKICIik.IN, eigumli, Cor. Main og Kupert St.
Búnir til af karlmönn un en ekki af börnum.
#$*#####$#################
Hvitast og bezt
ER—
#
#
#
*
#
#
#
I
#
#
#
$
m
#
##########################
Ogilvie’s Miel.
Ekkert betra jezt. |
ÞESSI MYND SÝNIR PART
ELDREDGE B VELINNI.
NOKKUD NYTT!
“Ball Bearintjs” í saumavélum. Sú
þróttlausasta kona getur unnið með
þcssari vél án þess að skaða heilsuna
eða þreytast. Fyrir beilbrigða konu er
það að eins skemtun áð vinna með þess-
um vélum. Þær ganga hljóðlaust, hafa
sjálfþrædtla skyttu og spóla sig sjálfar.
Þeim fylgja öll nauðsynleg áhöld. Þetta
er fullkomnasta vél, á le*gu verði og með
5 ára áhyrgð. Enrin önnur jafngóð
fæst með líku verði. Kaupið aðeins
Kltlretlge 11. Útsöiumenn eru i
hverjum bæ.
—Búnar til hjá —
NATIONAL SEWING
MACHINE CO.
New York og Chicago.
Önnur stærsta saumavélaverksraiðja
AFt heimi. Smíðar 760 vélar á dag. Eftir-
komendur Eldt edgo verksmiðjufél.
—129—
-132-
—125 —
svipinn. Ég spratt á fætur. og var rétt mátu-
lega fljótur til að taka fall af prinsesstinni, sem
riðaði á fótunum, endu þótt hún hefði fulla með"
Vttund. l'á hafði hún of reynt svo kraftasína við
frelsa mig. Húnhélt á sverði Durnief í vinstri
^endi, en í hægri hendi hinni þungu svipu
^eyrslumannsins; og ég eá strax, að það var
^oúðurinn á svipuskaftinu, sem liún hafði frels-
mig með.
‘Ég stóð lengi. og þrýsti sverðinu milli herða
nans og beindi því að hjartanu’, sngði hún t lág-
u*n róm. ‘Ég ætlaði að drepa hann, en ég gat
^að ekki. Þá tók ég svipuna, en ég var svo afl-
Vana, að ég gat naumast notað liana heldur. Það
Var keyrslumuðurinn, sem sótt.i mig. Hann
®rði mér seðil með þinni undirskrift. sem sagði,
a® bróðir minn hefði verið særður, og biði heima
Ja mér, og að óhætt væri fyrir mig að fara
. ngaðnú. Ég flýtti mér. F.g stökk út og upp
kerruna áður en ég tæki eftir, að maður væri i
enni fyrir. Durnief þreif til mín, vafði ein-
Verju um höfuð mér og eftir það vissi ég ekki
J^n neitt, fyr en ég skreið úr kerrunni, sem þá
á hliðinni í snjónum, og sá þá viðureign ykk-
ar' Ég var ringltið og ákaflega máttfarinn; ég
jnundi ekkert hvað fyrir liafði komið; ég hélt
ýrst aö Þaú væri Durnief, sem ég hlyti að hjálpa
'h stóð lengi og horfði á viðureign ykkaa, án
ess að^ geta áttað mig, Alt i einu áttaði ég
f'^k n!UIldi ^ Þessi Dubravnik var.
j 5 . '® eiiki undarleut, að ég skyldi gleyma því?
a> jafnvel fyrir eitt augnahlik. Er þuð ekki
^ndarlegt ?
‘Onei, elskan mín’, svaraði ég.
‘Þá sá ég sverðið í snjónum; og mundi nú,
að það var Durnief, sem ég vildi feigan. Ég
setti sverðsoddinn milli herða honurn, en mig
vantaði afl til að fylgja laginu eftir, svo ég gafst
upp við þá tilraun.
‘Ó, það var óttalegt, Dubravnik. já, óttalegt.
Ég vissi ekki hvað ég átti til bragðs að taka, en
þá varð mér litið á svipuna, ogég greip hana.
Ó, þarna, sjáðu ! Haun er að lifna við ! Taktu
hann. Hann má ekki sleppa’.
16. KAFLI.
Hverju keisarinn gleymdi.
Eg fór með Olgu heim í hús prest.sins, því
þar var ég hverjum þjóni kunnur, og hafði verið
þar tiður eestur, og ævinlega mikils metinn,
Þaðan sendi ég þeim orð, Maletog Coyie. og fól
óg þeim nú fyrnefnda Durnief á hondur til alirar
umönnunar. En hinn síðarnefndi kom með
kerru, sem viðsíðan ókum { iieim til prinsess-
unn»r.
Éftír að 6g hafði koruið henni heilli á hófl
heim í hús sitt, og fullvissað hana um óhultleik
sinn þar, lét ég akameð mig til hallarinnar.
Jafnvel þó ég hefði lofað að koma á fund
keisarans, strax og ég kæmi til haka. þá fattii ég
það skyldu tuína að hitta prinsinn fyrst, í von
um að við kynnutn að geta skoöað viðhurði dags
insá undan í öðru ljó«t, en við þá höfðnm t.
'Nú þegar þér hafið heyrt hinar góðu frétt-
irnar, mundu þér þá vera við því búinn, herra,
að heyra þær sem ekkí eru góðar’.
‘Hvað ! Hafið þer þá einnig slæmar fréttir?’
‘Auðvitað hlaut að verða þessu samfara
nokkur lífshætta’.
‘Ó, einhver drepinn, einhver vinurminn ?’
Já, — fratnið sjálfsmorð’.
‘Durnief ?’
‘Nei, hanner einn af föngunum.
'Því ertu að draga mig á þessu ? Segðu mér
eins og er’.
‘Eg er mjög hræddur um, yðar hátign, að ég
sé orsök í dattða hans. Hér er bréf, !sem hann
lét eftir sig. Lesið þér það. Mér er ókunnugt
jnnihald þess. Eg varð fyrst núna líksins var’.
‘Michael !’ hljóðaði keisarinn upp yfir sig,
þogar hann sá höndina.
Ég svaraði engu, en hann braut upp bréfið
og las það, og sá ég tárin koma fram í augu hon-
um, þegar liann las hin síðustu orð þessa forn-
vinar síns.
Hann rétti mér hréfið.
‘Lestu’, mæhi hann; og ég las.
“Kæri vinur
Við takmörk dauðans tekur ðll stéttaskift-
ing enda, þess vegna ávarpa ég yður, eins og
hugarþel mitt, til yðar, býður mér, — sem viu
minn. Derrington sagði satt, en ég laug. Ég
er ekki, og hefi aldrei verið Níhilisti í anda, en
hitt er víst að ég er það í annnleikn, Eg gekk f
fél ig Nv> r > nf ’ eimsk't og fljótfæ'lli, til þe.ss ad
í þessu gat hann losað höndina, sem ég hafði
altaf haldið fastri, og sló mig óðar heljarmik'ð
högg í höfuðið, svo ég gie’p hinni hendinni yfir
um hann líka, og hélt honum svo í hryggspennu.
að hann hafði engin tök á að berja mig aftur.
Þetta var hálfskrítinn leikur.
Þótt einhver hefði verið staddur svo sem tvo
faðma frá okkur, mundi hann ekki hafa hevrt til
okkar. Snjórinn var djúpur, og loftið nístings
kalt. Hvorugnr okkar gaf af sér nokkurt hljóð
og þó einhvert þrusk hefði annars heyrzt af
stympingum okkar, þá deyfði snjórinn það al-
geriega.
Eg fór að takaeftir því að mótstöðnmaður
minn var altaf að reyna til að snúa mér i vissa
átt. Mér hugkvæmdist strax, að hann hefði tek-
ið eftir því, hvar sverðið féll niður, og væri því
að reyna að mjaka okkur i át.tina til að ná því;
ég bejtti því öllu afli þessu til hindrunar,
Ég hafði oft um dagana átt í æfintýrum, og
ýmsum hreðttm, en aldreí í neinni slíkri sem
þessari,. Hér var að eins undir því komið hvor
t betur entist við þetta þóf. Hvorugur hafði á sér
nokkra skrárau, og við stóðum að öllu leýti svo
jafnt að vígi.
Þótt undarlegt megi virðast, þar sem ég þó
gat haldið honum frá að ge'a mérnokkurt tnein,
þá fór ég að verða hálf kvíðafulHir um hvernig
þetta niundi lykta, og ef hjálp skyldi koma úr
einhverri átt, hvers eðlis hún roundi verða sú
hjálp. Það var þessi óvissa, sem nú lagðist
þm.P't á mia-.
F.g hélt þvf fram >t''ur, a' ekkt mundi vera