Heimskringla - 23.08.1900, Qupperneq 2

/
*
HKIMSKKiNULA 23. AGUST 1900.
PlJBLISHED BY
The Ileimskringla News & Fublishing Co.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent trl
?»*ands (fyrirfram borgað af kaupenle
um blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. O. Money Order
Begistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á. aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllunn
B. I*. Baldwinson,
Editor
Oflice . 547 Main Street.
P.O. BOX 305-
Orð í eyra Þjóðólfs.
Það væri bæði ranglátt og fá-
víslegt að reiðast Þjððólfi fyrir það
þótt hann hafi tekið sór þá stefnu að
amast við vesturferðum. Enginn
maður á n>eð sanngirni sök á öðrum
fyrir það, þótt, hann hafi sérstaka
skoðnn á gefnu máli. Það varðar
mestu að maður sé einlægur, jafnt
við sjálfan sig og aðra. Það má
jafnan virða, manninn fyrir það sem
hann vill vera ef ekki fyrir það sem
hann er, og þess vegna getum vér
virt þ'að við Þjóðólf karlinn að hann
hefir sterka sannfæringu í • ötfiutn-
ingsmáli íslendinga og lætur hana
bligðunarlaust í ljósi, án tillits til
þess hvort lesendum geðjast það vei
eða illa. Hitt er annað mál hvort
skoðanir hans séu þar á rökum bygð-
ar eða að hve mikln leyti þær eru
það. Vér getura ekki varist því á-
liti, að Þjóðólfur karlinn haldi uppi
andrnælum xnóti vesturferðum muira
af kappi en af því að ástæður hans
móti þeim séu að nokkru
levti gildar. í rauninni getur Þjóð-
ólfur ekki haft neinar verulegar
mótbárur móti Canada. Því hversu
vænt sem honum þykir um Island
og hversu gott sem honum kann
að virðast það til íbúðar, þá lilýtuv
hann þó að -víta að Canada er að
minsta kosti engu lakara eða óbyggi-
legra land, og reynsla þeirra sem
hafa kynst báðum lö,ndunum er þann-
ig að þeir taka fiestir Canada fram-
yfir ísland, og ekki vitam vér af
einum einasta búanda hér vestan
hafs sem vildi skifta um bústað með
því að flytja aftur til íslands til
framtíðarveru þar. Það er fyrii
löngu fullsannað að ísl. vesturfarar
hafa yfirleitt bætt kjör s’n að mikl
um mun og allar framtíðarhorfur af-
komenda sinna hér, með því að
flytja vestur. Hvers vegna er þá
Þjóðólfur að amast við vesturferðum.
Er hann svo snauður af sannri mann-
úð að hann geti ekki unt þeim, sem
vestur flytja að bæta kjör sín að
neinu frá því sem þau voru heiina á
ættjörðinni. Eða heldur hann má
ske að þeir breyti ekki um til batn-
aðar. Ef það er skoðun Þjóðólfs, þá
er hann áreiðanlega í miklum minn'
hluta með þá skoðun.
Ekki heldur er það rétt af blað-
inu að leggja neina fæð á þá menn,
sem vinna að útflutninguin. Þeir
gera það af beztu sanufæringu og
samkvæmt lögum. Því síður er
nokkur sanngjörn ástæða til þess að
ónotast við þá ferðamenn, hvort sem
það eru prestar eða almugamenn,
sem fara í kynnisferðfr héðan frá
Canada til íslands, þó þeir komist
ekki hjá því að svara spurninguru
manna á Islandi um ástandið hér
vestra og þó þeir finni það -skyldu
sína að lýsa því eins samvizkusam-
lega satt og rétt eins og þeir geta,
samkvæmt reynslu sinni hér vestta.
Blaðið getnr ekki vænst né vonað að
stemrna stigu fyrir vesturferðum
með slíkum árásum á heiðvirða og
valinkunna menn, og gersamlega er
það rangt hugsið að vesturferðirnar
séu plága fyrir Islajsd eins og blaðið
gerir með þvf að líkja þeim við
svartadauða nítjándu aldarinnar.
Réttara miklu væri það af blaðinu
að kannast hreinskilnislega við
þann sannleika að vaxandi þekking
íslendinga áyfirburðum Canadaríkis
og sérstakléga Manitoba fylkis yfir
ísland sé sú sanna undir rót vestur-
ferðahugans í I'landingum 4 þess-
um tímum, Þjóðólfur máekki gleyma
því að allir þeir Islendingar, sern á
umliðnum árum hafa komið hingað
vestur ti! þess að skoða sig hér um,
hafa ritað hlýlega ura landíð og ýmist
sjálfir flutt búferlum vestur eða sent
sín nánustu skyldmenni vestur um
haf. Sveinn Brynjólftson, umboðs-
maður Dominion línunnar, flutti bú-
ferlum hingað eftir að hafa séð land-
ið og kynt sér ástand Isl. tíér, séra
Matthias sendi systir sína og síðar
son sinn, eftir að hafa sjálfur kynt
sér land þetta. Sigfös agent Ey-
mundsson sendi son sinn hingað
vestur, séra Jens Pálsson sendi son
sinn vestur og ýmsir aðrir velmðtnir
menta og gáfumenn, svo sem Þórður
Guðjohnsen á Húsavík og fleiri, hafa
sent börn sín hingað vestur um vota
vegu. Þjóðólfur mun tæplega voga
að halda því fram að þessir ofan-
töldu menn mundu viljandi stofna
börnum sínum í voða með því að
senda þau og önnur skyldmenni
hingað vestur. Ekki heldur mun
blaðið geta haldið því fram að fá-
fræði eða föðurlandshatur hafi vald-
ið vesturferðum þessara barna og
ættmenna, menta og gáfumannanna á
Islandi. Það má ganga að því sem
gefnu að þessir menn allir hafa gert
það að skyldu sinni um fleiri" ára
tíma að kynna sér sem allra bezt
ásand lands og þjóðar hér vestra og
atvinnumöguleika þá, sem land
þetta býður öllum skynsömum,
hraustum og dugandi drengjum,
körlum og konum, og að þeir hafi
ekki leift burtför barna sínna og
ættingja fyrr en þeir voru orðnir
fyllilega sannfærðir um það að þeim
mundi vera að minsta kosti eins vel
borgið hér í Canada eins og ef þeir
væru kyrrir á íslandi.
Hverjir eru það nú eiginlega
sem vinna mest að því í orði og
verki að eyða landið og mála alt ís-
lenzkt með verstu og svörtusfu lit-
um?” Það eru ekki vesturfara
agentarnir eða prestar lúterska
kirkjufélagsins í Ameríku, ekki held-
ur eru það peningar Canada stjórnar.
Heldur eru það blöðin og bréfin sem
ganga viku og mánaðarlega milii
VTestur og Austur íslendinga. Blöðin
og bréfin frá íslandi lýsa á-
standinu þar heima og blöðin
og bréfin frá Ameríku lýsa ástandinu
hér, það er samanburður á þessum
lýsinguní í blöðunum og bréfunum
að vestan og austan, sem ósjálfrátt
og eðlilega skapar löngun fólksins
til þess að komast úr lakari staðnum
í hinn betri.
Ef að lýsingarnar frá íslandi
væri að nokkru leyti hvetjandi til
austurferðar, þá má ætla að Vestui-
I'lendingar tækju sig upp héðan og
flyttu heim aftur til gömlu átthag-
anna, því næg efni hafa þeir til að
gera það, ekki síður en til þess að
senda ættingjum sínum þar heima
árlega stðrar summur af peningum
til að koma hingað vestur, eða til að
styrkja þá til að hafast við á föður-
landinu. En skeytin frá íslandi eru
alt annað eu hvetjandi til austur-
ferðar og þess vegna eru austurferð-
ir engar.
A hinn bóginn eru fréttirnar úr
blöðum og bréfura að vestan yfirleitt
þannig að þær gefa þeim sem þær
eru stílaðar til, fremur hvöt til
vesturferða, og þess vegna eru vest.
urferðir.
Enginn maður muð heilbrigðu
viti leikur sér að því að taka sig upp
úr ættlandi sínu*með alt Sitt skyldu
lið, og rýja sig inn að skyrtunni
efnalega, til þess að kornast til
Ameríku fyrr en hann er búinn að
fá fulla sannfæringu fyrir því að
hann bæti kjör sín og sinna með
þeirri tilbrevtingu. Ef þetta væri
ekki svo, þá væri tilbreytingin ekki
einasta þýðingarlaus, heldur miklu
fremur glæpur gegn beztu hagsmun-
um o r framtíðarvonum vesturfar-
anna sjálfra. Vesturflutningarnir
byggjast ekki á neinu hatri til ís
lands eða þeirra sem eftir sitja, held-
ur á innilegri löngun manna til þess
að bæta lífskjör sín og framtíðar-
horfur afkornenda sinna. Vér sjáum
ekkert rangt, syndsamlegt eða glæp-
samlegt við þessa löngun landa
vorra á fslandi, oss hryggir að eins
það að svo undur fáir af öllum þeiin
sem vestur vilja flyrja, eru sökum
efnaskorts ekki færir um að koma
löngun sinni í framkvæmd- En vér
huggum oss og þá við þá von að
með vaxaudi fjölda Vestur-íslend-
inga og með auknum efnum þeirra
hér, þá muni sá dagur koma, ein-
hvertíma í framtíðinni, að þeir sem
vilja flyrja vestur, verði styrktir til
þess af Vestur-íslendingum. og getur
þá svo farið að Þjóðólfur verði með í
förum—verði líka í lestinni.
/
Island. .
Rœð'j, flutt á þjóðmínningardag
2. Ágvst 1900
af
SlG. JÚL. JÓHANNESSYNI.
Háttvirtu tilheyrendur; kæru
landar! bræður og systur! Eg ætl-
aði að tala við ykkur nokkra stund,
en Kári gamli er í illu skapi og hvín
svo hátt að ég sé ekki annað sýnna
en að ég verði að fara með hvert
orð og hvíslaþví í eyra hverjum
manni ef nokkuð á að heyrast.
Það leynir sér ekki að þessi
stund er bundin við einhverjar há-
tíðlegar endurminningar. Það leynir
sér ekki að eitthvert áhrifamikið afl,
einhver aameiginleg hugsjón knýr
menn til þess að finnast og mætast á
þessari stundu — dregur þá saman.
Þegar ég lítr upp í bekkina fyrir
framan mig alskipaða hraustlegum
sveinum. og . fögrum meyjum, grá-
hærðum gamalmennum og broshýum
börnum þá er eins og mér verði það
ósjálfrátt að spyrja sjálfan mig á
þessa leið:' Hvaða fólk er þetta?
hvaðan er það komið hingað? og
hvaða erindi á það hér í dag?
• Svörin verða þessi: Það eru Is-
lendingar, komnir Jangt norðan úr
heimi, norðan frá heimskautsbaugi,
og þeir koma saman héi í dag til
þess að halda afmælið hennar móður
sinnar með allri þeirri ' iðhöfn, sem
þeir efga til í eigu sinni. Og þótt
sumir hafi gleymt hvenær afmælið
hennar er og séu þrí ekki hér stadd-
ir, og þótt sumir hafi jafnvel verið
svo óheppnir að fá rangt fæðingar-
vottorð fyrir hana og halda jivf að
afmælisdagurinn sé einhver annar
og séu hér ekki af þeim ástæðum, þá
mun hátíðin samt fara fram með við-
höfn og gleði, eða þess væntum við
öll. Eg finn fyllilega til þess hversu
þunga byrði ég hef tekið mér á herð-
ar þegar ég lofaði að vera viðstadd-
ur þessa afmælishátíð og mæla
nokkur orð fyrir minni heiðurskon-
unnar gömlu- mæla fyrir minni
þeirrar móður, sem hettr átt því
barnaláni að fagna að eiga allan
blessaðan hópinn, sem ég sé þarna
fyrirframan mig, og einkum þegar
ég gæti þess að þetta er að eins lítill
partur og allur fjöldi þeirra er enn
heima í mððurskauti og ég vil biðja
einhvern góðan anda að leggja mér
verðug orð á tungu og samboðin
þessu hátíðlega tækifæri.
Það var einu sinni kongur og
drotning í ríki sínu — þannig byrja
margár gamlar og góðar sögur, er
vér þektum heima.—Konungur hafði
hirð stóra, marga hrausta sveina og
fjólda fríðra lyeyja, er saman var
komið úr ýmsum áttum. Sérstak
lega er þar getið tveggja systkina.
Pilturinn var vitttr sem Oðinn,
hraustur sem Týr, hugaður sem Þór
og góður sem Baldur. Mærin var
fögur eins og sólin sjálf, hagijúf eins
og vorblærinn og saklaus eins og
barnið brosandi. Koiiungurinn unni
sveininum mest allra sinna hirð-
manna. Drotningunni geðjaðist
bezt að systir hans allra sinna hirð-
meyja. Systljyni þessi höfðu altaf
fengið leyfi til þess að vera frá hirð-
inni eina viku um sama leyti á
hverju árá Svo var það eitthvert
sinn er þau komu aftur að konugur
spyr þau hvert þau fari á hverju áii
og hvað sé erindi þeirra. “Við er-
um að finna hana móður okkar”
svara þau, “hún býr héðan langt í
burt og við heimsækjum tjana altaf
til þess að vera viðafmælið hennar.”
Næsta- ár þegar þau fara, leggur
konungur af stað á eftir þeim og er
við aímælishátíðina sem gestur í
dularklæðum. U#nn bjóst við að
svonaefniieg börn ættu stórríka for-
eldra, en honum brá í brún þegar
hann sá að móðir þeirra var bláfá-
tæk ekkja með stóran barnahóp, Og
hvað haldíð þið svo að hann hafi
gert? haldið þið að hann hafii tekið
hana og börnin hennar, tein heima
voru og flutt þau heirn til sín, þar
sem þau gætu lifað hvern dag í
dýrðlegum fögnuði sg klæðst purp-
ura og dýrindis líni? Nei, vinir
mínir; það gerði hann ekki. Hann
hélt að þrátt fyrir það þótt þau með
því gætu lifað betra lífi að surnu
leyti, þá væri samt ekki ráðlegt að
rífa þau upp með rótum og gróður-
setja þau í annarlegum jarðvegi;
þeim hlyti að líða bezt á æskustöðv-
unum. Hann lætur þvl á engu bera
þangað til næsta ár þegar systkinin
fara; þá sendir hann gömlu konunni
dýra gripi og marga, fögur klæði,
gull og gersimar í afmælisgjöf.
Þessu heldur hann svo áfram á
hverju ári upp frá því. Að nokkrum
tíina liðnum var ekkjan með börnin
orðin stórefnuð og börnin hennar
mönnuð og mentuð. Svo kann ég
ekki þcssa sögu lengri. Eg heyrði
hana einhveru tíma þegar ég var
barn og hefl aldrei munað eftir henni
síðan þangað til núna, en í dag er
hún undarlega ljós fyrir mér; það er
eins og ég sjái greinilega hverja ein-
ustu sál, sem hún getur um. Hérna
fyrir framan mig situr sveinninn,
sem er vitur eins og Óðinn, hraustur
sem Týr, hugaður sem Þór ðg góður
sem Baldur, hérna fyrir framán mig
situr mærin, sem er fögur eins og
sólin sjálf, hugljúf eins og vorblær-
inn og saklaus eins og barnið bros-
andi. Hérna alt í kring um mig sé
ég konunginn volduga, sem er rík-
ari en Croesus, herskárri en Alex-
ander, liamingjusamari en Agústus
og betri en Trájanus og konungur-
inn er framfara- og menningarguð
þeba lands. Hinu megin við hafið
sé ég í anda fátæku ekkjuna með
barnahópinn; ég segi ekkjuna. Það
má nálega svo að orði komast að
Fjallkonan sé ekkja. Maðurinn
hennar er að vísu ekki c(áinn, en
hann liggur sjúkur og sumir halda
jafnvel að hann liggi banaleguna—
ég held það ekki; ég trevsti því, ég
trúi því, ég vona það, é£ er viss um
það að hann á bata fyrir höndum og
fagra framtíð í vændum ef vel er á
haldið þótt batinn hljóti að ganga
uokkuð seint eftir svo langa legu og
hættutega.—Þið vitið það náttúrlega
öll hvað hann heitir þessi sjúki mað-
ur Fjallkonunnar. — Ilann heitir
Móður; Fjallkonan er að missa móð-
inn; í þeiin skilningi er hún að verða
ekkja, ef ekki er beitt góðum meðul-
um.—Það er tæring, sem að honum
gengur, illkynjuð tæring og gerlanr-
ir, bakteríurnar eril svo sorglegá
margar og sumar svo sorglega stór-
ar. Það er ekki til neins að slá
saridi í sín eigin augu og segja að
engin hætta sé á ferðinni; það er
ekki til neins að slá eintóma gull-
hamra; það er öllum sanngjörnum
mönnum samboðið að segja frá rétt
og óhlutdræt 4 báðar hliðar. Eg
skal leyfa mér að nefna nokkrar af
þessum bakteríum. Það er þá fyrst
pólitíkin; sú helvíska margfætla hef-
ir skriðið eitrandi og eyðandi öllum
sönnum félagsskap, hefir skriðið í
allum hugsanlegum skúmaskotum,
fylt aila krókaog kima með ólifjan ban
vænnifyrir hverja heilbrigða hugsun;
nagað í hælana á hverjum ærlegnm
manni sem ekki hefirviljað vinna
í myrkrinu, og sumir frelsisvinir
hafa litlu til leiðar komið, þeir hafa
orðið að eyða kröftum sínum til þess
að höggva lappirnar af þessari djöf-
ullegu margtætlu til þess að hún
færi þó ekki eins lijótt yfir eða kæm-
ist eins víða. Þessi banvæna bakt-
ería hettr átt drjúgan þátt i því að
láta Fjallkonuna missa móðinn, gera
hana að einstæðingsekkju. Og hún
heiir getið af sér margar að..ir, >er
heita, sundrung og félagsleysi, at-
kvæðaverzlun og pannfæringasala o.
s. frv.
Þá er ein bakterían, sú heitir
drykkjuskapur og sjálttr landsmeim
verja fast að hálfri miljón króna á
ári hverju til þess að rækta hana í
landinu—jarðvegurinn, sem þeir
rækta hana í og gera þar með að
miklu leyti óhæfan fyrir annan og
betri gróður, kostar inargar, margar
miljónir króna — það eru manns-
hjörtun. Þessi baktería hettr stuðl-
að til þess að láta Fjallkonuna missa
móðinn, gera hana að ekkju.
Ef ég ætti að telja allar þær
bakteríur, sem ég myndi þi mundi
ég hafa nóg þótt ég hefðí byrjað í
gær eða fyrra gær eða hitt gærið. eins
og kerlingin sagði. Eg ætla því að
eins að nefna eina tegundina enn;
hún heitir trúleysi eða vantraust á
alla lramtíð og framfaratilraunir og
öfgafuilar uppblásturskenningar, í
andleguin og iíkamleguin skilningi.
Sumar af þessum bakteríum eru
getnar og gotnar heiina á Islandi en
sumar hafa skriðið héðan vestan um
haf- Þessi tegund baktería er ef til
vill skæðust og skaðlegust allra
þeirra, hefir jafnvel gert meira ilt en
allar hinar -til samans. Hún hefir
rækilega stuðlað að þvl að láta Fjall-
konuna missa móðinn, gera hana
ekkju.—Jæja vinir mínir; þegar nú
aliar þessar bakteríur lifa í blóði hins
sjúka manns, er ég nefndi áðan, er
það þá nokkur furða þótt sumum,
sem annars eru ekki sérlega trúar-
sterkir, verði það að halda að hann
liggi banaleguna, komist aldrei á
fætur aftur?
Þegar pólitiska naðran hefir bit-
ið hann svo í báða hæla að hann get-
ur í hvorugann fótinn stígið; þegar
sundrung og flokkadráttur haf tekið
sitt í hvora hendi og togað annað í
vestur og hitt í austur og nálega
slitið hann í sundur lim fyrir lim;
þegar brennívínsdjöfullinn hefir eitr-
að blóðið í hjarta hans, eytt líkains-
aflinu og sljófgað sálarkraftana; þeg-
ar öfgafullar uppblásturskenningar
hafa dregið skýlu fyrir augu hans
svo liann er blindur og sér ekki
lengur; þegar trúieysi á framtíð og
framfaramöguleika hefir slegið hann
rothögg í höfuðið svo hann féll í
svima. Þegar als þessa er gætt,
þegar ein vera verður fyrir öllu
þessu, er þá von nokkurrar hjálpar?
nokkurrar lækningar? það er spurn-
ing, sem við verðum að svara, og
sem ég ætla mér að svkra játandi.
Ykkur þykir það ef til vill nokkuð
djarft; þið haldið líklega að ég geti
ekki bent á neina lyfjabúð, sem hægt
sé að gefa ávísan á fyrir meðulum,
sem dugi; þig haldið líklega að ég
geti ekki bent 4 neinn lækni sem fær
sé um að skera burt allar mein-
semdirnar. Við skulum sjá hvernig
það gengur! hver veit nema Eyjálf-
ur hressist!
Er það nú víst að ekki sjáist
neinar framfarir, neitt batamerks nú
þegar? Eg þykist sjá það, ég er
viss um að ég sé það, og ég er
viss um að ég sé rétt—“þetta er mín
skoðun og hún er altaf rétt”, sagði
maðurinn forðum. Til þess að sanna
sögu mína verð ég að fara nokkrum
orðum um Island og framfarir þess á
síðustu tímum og byggja á því fram-
tíðarhorfur mínar.
Land, sem er eins afskekt og Is-
Iand og heflr verið eins aðskilið frl
umheiminum, vantar mikið af þeim
skilyrðum sem óhjákvæmilega út-
heimtast til þess að geta fylgst með
tímanum og fetað í fótspor annara
landa. Þetta heflr staðið íslandi
mjög fyrir þrifum. Hugsið vkkur,
vinir mínir, að alt í einu væai þetta
ríki eða þetta fylki svift öllum tal-
þi'áðum og hraðskeytaáhöldum. H vað
afieiðingar haldið þið að það hefði?
deyfðarsvipur og drung .blær mundi
færast yfir það og dauðamerki
mundu sjást á öllu. Er þá ekki
eðlilegt það hatt söinu áhrif á Island
að vanta alt þetta? íaland fylgir
sömu lögum og önnur lönd. Og
hljótum vér ekki öll að sjá það
glögglega að landið stígur upp ög
áfram stórum stigum þegar þetta er
féngið; þá fljóta nýir og stórir líís-
strauinar inn í landið bæði andlegir
og verakilegir og þið megið vera
viss um að björninn er bráðum unn-
inn, þráður verður lagður til íslands
innan skauims, þrátt fyrirallar hrak-
spár oj> alt vantraust. Já, það verða
bráðum settar hljóðpípur í eyrun á
sjúklingnum, sem ég nefndi áðan,
og það verður kallað svo hátt í þær;
h'ivaðinn í mnheiminum mun drynja
svo hátt í eyrum hans, að hann
hrekkur upp, stendur á fætur og
gleymir því að hann só veikur. Það
er sannarlega ekki vanþört á því
fyrir hann að fá þesskonar köll; það
er satt að segja inikið svefnryk og
ímyndunarveiki, sem að honum
gengur. Þarna hefi ég ^bent á ör-
ugga lækningu, sein^biáðum.er feng-
in, þvi er ykkur ó.hætt að trúa vinir
mínir.
Til þessa hefir Island orðið að
senda ttesta af sínum efnilegustu
sonum til Danmerkur til þess að
njóta náms, þar sem æðstu menta-
stofnanir vautar í landinu. Margir
þeirra hafa hurfið þar “niður í hring-
iðu heimsspillingarinnar og beðið al-
gert skipbrot; sumir sl^olast aftur að
ströndum íslandsá einhverjnm fleka,
en aldrei náð sér aftur. Nú er þeg-
ar byrjað að ráða bót á þcssu meini.
Það hefir þegar verið rnyndaður
sjóður í því skyni að byggja há-
565 og 567 Main Str.
Næstu dyr fyrir sunnan Brunswick.
Fremstir allra
Skosala.
Vór höfumfengið feikna byrgð-
ir af karla og kvenna skófatn-
aði frá einu af þeim allra beztu
skógerðarmönnum í Quebec-
fylki. Þessar vörur eru sendar
hingað til að seljast strax og
þær verða að seljast tafarlaust
fyrir peninga.
A meðan sala þessi varir bjóð-
um vér:
1000 pör af karlmanna þreskingar-
skóm fyrir 85c hvert par-
500 pöraf sterkum karlmannaskóm
fyrir 85c.;
250 pör af karlmanna “Grau”-leður-
skóm fyrir 95c. parið;
700 pör af ágætum karlmanna leður
skóm, til jafnra nota í bæjum
og úti á landi fyrir §1,10;
✓ 1
1000 pör af karlmanna skómTtvö -
földum sólum, nýðsterka 81,35;
250 Rör kvenn “Dongola” skóm,
reimaða og tv’hnepta,'á 35c.;
Munið það að þessar vörur selj-
ast allar á fáuta dögum. Vér
höfum skipun um að*se!ja vör.
Urnar tafarlaust.
Takið eftir staðnum
Red Trading
Stamps.
Gefnir fyrir allar borganir. Takið
vel eftir staðnum, næstu dyr fyrir
sannan Brunswick Hotel.
565 og5B7 Híiíii St
-Cor. Rupert St.