Heimskringla - 06.12.1900, Blaðsíða 2

'h1*
PlTBLiIHHED BY
The lleimskrÍDgla News 4 Pnblishing Co.
Verð blaðsins í Canada og Bandar .$1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupenle
um blaðsins hér) $1.00.
Peningar sendist f P. O. Money Order
Begistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávfsanir á aðra banka en
Winnipeg að eins teknar með affðllum
H. L. Balitwinnon,
Editor & Manager.
Office . 547 Main Street.
P.o. BOX 305.
Eitt, Grenwaystjórnar-
strykið enn,
Það mun flesta reka minni til
þess flaustursverks, sem Greenway-
stjórnin sál utfa gerði í andarslitrun-
um. Stjórnin sýnist hafa verið að
flýja undan dauðanum þá hún gerði
samninga við Manitoba jVbrthwest
ern Railway-félagið um land pants
uppgjöflna, þar sem Greenwaystjóm
in gefur félaginu 702,f>50 ekrur, er
hún hafði að veði, en samþykkir aft
ur á móti að taka 524,560 ekrur Þá
félaginu, sem borgun fyrir skuld
þess við fylkið, sem er lýst að vera
$1,221,000 í 1 ántókusamningnum,
erböinn var til, þá lánið var tekið .
Nó er uppgötvað, að þessí skuld fé
lagsins við fylkið heflr í virkileik
verið $45,000 meiri en talið er
Þettastafar af vitlausri bókfærslu
að fylkið fær $45,000 minna en því
ber frá félaginu. Greenwaystjórnin
hefði þurft að fá 20,000 ekrur meira
af landi, eða $45,000 í beinhörðum
peningum. Þetta er eitt af þeim ó-
hrekjanlegu vitnum, er sýna hversu
Greenwaystjórnin lét rfiðsmensku
fylkisins dankast fifram f reiðuleysi
og vanþekkingu. En það er önnur
klaufamenska verri en þessi Jhér við
að athuga, Eins langt og séð verð-
ur og aimenningi er kunnugt, þá
fittu þessi lönd frá félaginu að vera
gkuldlaus, og þc3S vegna frí og
frjfils. En nú er það að koma upp
úr kafinu, að fylkið þurfi að borga
lOe. afhverri ekru, sem landmæl-
ingagjald til sambandsstjórnarinnar,
áður en það fari að verzla með þau
sem sfna eign. Nemur sú upphæð
$52;456, Þessi upphæð segir félag-
að fylkisstjórhin verði að borga sam-
bandsstjórnínni, Að vísu mun nú-
verandi fylkisstjóm deila við félagið
nm að borga þenna landmæiinga-
eyrir og byggja kröfu sína fi laga-
samningi, sem Mr. Norquay lét stað-
festa, þá félagið fékk lánið upphaflega
hjá stjórninni. Þar er það tekið
fram, að félagið skuli inna mælinga-
eyrinn af hendi. En í samningí
Greenwaystjórnarinnar 1890 er ekki
með einu orði minst á þessar álögur á
landinu. Að öllum líkindum verður
núverandi fyikisstjórn að borga fullar
hundrað þúsundir dala meíra en á
samnings yfirborði Greenwaystjórn-
arinnar s&st og eru það afarkjör.
Nóg var komið áður þar sem Green-
way8tjórnin hafði sóað offjár ófyrir-
synju í þetta félag, þótt ekki bættust
þessir $100,000 við. Núverandi
fylkisstjórn gerir auðvitað alt sem í
hennar valdi steudur, til þess að
frlja fylkið við þessi full $52,000
í landmælingaeyrir, en það eru litlar
líkur til að henni heppnist það. Það
fi lfklega eftir að koma upp fleiri
þokkastryk Greenway klíkunnar, en
þetta, og virðist þó sannarlega vera
nóg komið upp af fjárráni og svikum
þeina kumijfina.
Orð í eyra bindindis-
manna
i.
í sfðasta tólubl. Heimskringlu
(22. f. m.) er stutt grein með fyrir
sögninni: “Áhrif vins í kosningum”
Þessj grein eru nokkur orð úr bréfi
frá forseta öl og víusölufél. í Canada
Þessi herra er að hælast um það, að
vínelskendur hafl komið Laurier-
stjórninni að aftur. því vínsöluféi,
í Canada hafl lagt honum til t v ö
hundruð þúsund atkvæði.
Það fara að verða heldur ógeðsleg
kosningameðöl, -þessarar Laurier-
stjórnar, þá alt og alt kemur til sög-
unnar.—
Þegar Laurier bað um atkvæði
kjósenda í Canada, 1896, bauð hann,
sem og margt annað, að láta þjóðina í
( anada, skera úr því með almennri
atkvæðagreiðslu, hvert vínbannslög
skildu verða samin í ríkinu. Á
fyrsta stjórnarári hans er gengið ti)
atkvæða um þetta mál. Var unnið
allhart að atkv.greiðslunni bæði af
bindindism, og vínsölum.—Ijaurier
stjórnin var vínsalamegin, en þó var
það samþykt með miklum yfirburð
um, að stjórnin byggi til vínbanns
lög. Þegar Laurier sá hvað fólkið
vildi stakk hann málinu undir stól
og var ekki fáanlegur til að hreifa
meira við því, þótt hann væri stöð
ugt mintur á það.
En hversvegna ætli vínsölufé-
lögin í Cauada hafl smalað 200,000
atkv. handa Laurierstjórninni í síð
ustu kosningum? Það sér hver
heilvita maður, að Laurierstjómin
hefir selt sig vfnsölum í landinu
Hún heflr ekki einasta s v i k i ð lof-
orð sitt í þessu máli og fótum troðið
v i 1 j a meiríhluta þjóðarinnar heid
ur líka leigt sig vínsölufölögum
Þessi vínsalaforseti gefur það fylli
lega í skyn í bréfinu, að vínsölufé
lögin vænti hlunninda frá Laurier
stjórninni. Hann gefur líka fylli
lega upp, að vínsölu-klikkan get*
ráðið því hver stjórnarflokkurinn
sitji að völdum, og er ekki að efa
það, að hann hafl rétt að mæla.
Það heflr ekki þýðingu að fara
fleiri orðum um svik stjórriarinnar
né verzlun hennar við vínsölufél.
en hitt er það, hvað bindindismenn
ættu að aðhafast. Þeir ern gersam
lega dregnir fi tálar af Laurier
stjórninni, og eftir - útskýi ingum
þessa vínsöluforseta þá þykjast vín
salar hafa stjórnina og vínsöluna í
bendi sér um komandi tíma.
Hvað ætla bindindisfélögin að
gera?
Eins og kunnugr er bjó fylkis-
stjórnin í Manitoba til vínsölubanns
lög í fyrra, samkvæmt loforði sínu
Og hvað skeður svo? Mr. Hugh J
Maedonald, sá vinsælasti, mikilliæf-
asti og heiðvirðasti stjómm&lamaður
sem komið hefir fram á pólitiska
svicið f Canada, er svikinn af sínum
mönnum og bindindismönnum f
Brandon -þingkosningunni, vegna
þessara vínbannslaga.— Og þegar
skoðað ef ofan f kjölinn þá er von að
svona færi. Fyrst er það, að lík
lega ekki 20 af hundraði af bindind-
isfólki á atkvæði. Þeir sem atkv.
eiga, greiða þau eftir flokksfylgi,
en als ekki eftir eiðum og skuldbind-
ing bindindisfélaganna. Meira að
segja þeir fara í kring og reyna að
kaupa atkv- hjá bræðrum sínum
Það þarf ekki langt að leita til að
sýna það, að góðtemplarar sem eru
libera', hafa unnið af ýtrasta megni
á móti þeim mönnum í kosningum
sem hafa efnt orð sín við bindindis-
fólk eða verið því hlyntir. það gera
þeir fyrir stjórnarflokk sinn og vín-
sala. Er slíkt ekki ærið rotinn fé-
lagsskapur, og getur hann haft
nokkra þýðingu aðra en illa og ó-
mannlega. Hér kemur fram það,
sem bindindisfólki yfirleitt er borið
á brýn, að það skilji ekki, og meini
ekki að styrkja og efla bindindisfé-
lagsskapinn. Auðvitað eru allír
góðtemplar dæmdir í einu númeri at
almenningi, en slíkt er auðvitað
rangt. Margt af bindindisfólki ann
bindindi og berst fyrir þvf af líf
og sál.
Það er ekki af flokkadrætti að
minst er á að bindindismenn greiði
atkvæði eftir flokksfylgi, en bregði
heitum sínum við bindindismálið.
Það er sagt af því, að slíkt háttalag
þarfað læknast, og það tafar-
lanst, ef bindindisfélög eiga að ná
sfnum rétta tilgangi. Sfi sem er svo
fjótraður í pólitiskum fjötrum, að
hann getur ekki haldið orð sín og
eiða við bindindisfélagsskapinn, hann
ætti ekki að sýna sig sem villiljós, og
griðníðing. Það er bara sjálfsagt
að sumir bindindísmenn smakka vín
á bak við tjöldin, en slíkt athæfl, þó
vont sé, er ekki nærri því eins skað-
legt eins og að nota atkvæði sitt til
hagsmuna og gróða fyrir vínsala og
brennivínsdýikendur. Önnur eins
rotnun ogfbrdjörfun í félagskap og
hér um ræðir, þarf að verða útrekin
ogskorin upp með rótum, ef vel á
að fara. Bindindismálið verður
fram að ganga, og það gerir það
líka. Það er of göfugt og skynsam
legt málefni til þess að það verði
fótum troðið af þjóðarböðlum,
drykkjurútum og vínsölufélögum.
Það er hryggilegt að nú í lok 19
aldarinnar skuli landsstjórnir, okur-
félögog griðníðingar taka saman
höndum til þess að steypa meðbræðr-
um sínum og systrum ofan í eymda
djúp hörmungar og ógæfu. Hvað á
iað lengi að ganga að láta alt hið
argasta og eigingjarnasta ráða 1 i f i
og sál einstaklingsins, og þrykkja
rfkinu og heiðri þess ofan í spillingu
og vanvirðu.
Hvar eru þér bindindishetjurn-
ar? Hvar eru iðgjöld verka yðar
og annara ærlegra manna? Hví
geysa nú brennivinsmenn, ineð stjórn
og vínsalafélög hönd í hönd, harð-
ara en nokkru sinni áður?
Ef Hkr. vill gera svo vel að flytja
þessa nýju uppgötvun um samtímis
systkini sitt Lögberg, þá erum við
henni þakkl&tir.
Braoiog Baruur.
Ruslakista “[Ierrauðs”
íslenzkt ]?jóðerni.
Nú er sannarlega tækifæri fyrir
bindindislýð, og stórmenni hans að
sýna, að málefnið sé ekki tómt fjaðra-
fok og öskuryk. Hví víkur sér nú
enginn á ritvöllinn, eða upp í ræðu-
stólinn og segir fólkisn hvað er á
ferðinni ?
Hvaða hegning eiga þeir góð-
templar skylda, sem svíkja bindind-
ismálið við atkvæðaborðið?.
(Niðurlag næst)
Mikilsvarðandi upp
götvun.
Þann 22. Nóv. síðastl. birtist grein
í Lögbergi með yfirskriftinni: “Bitstj
athugasemdir”. Sumir gamlir menn
kalla þessa grein “guðsorðið í Lög
bergi”, eða “guðspjallavfsindin lög-
bersku”. Svo segja þeir a ) grein þessi
sverji sig í andlega frændsemi við alla
Lögbergs útgerðina og athafnirnar.
Þessari staðhæfing til sönnunar
gefa þessir gömlu öldungar þfi skýr-
ing yfir uppgðtvun sína:
Þann 3. Nóv. stóð f Lögbergi á
fremstu siðu, í aftasta dfilki, svo hljóð-
andi “opinberun”: “Afturhaldsmenn
höfðu engin þingmanuaefni i nfu kjör-
dæmum í Austurfylkjunnm”, .... ‘‘en
Laurierstjórnin hefir þannig grætt
sæti til að byrja með”.
Siðan segir Hkr. 15. Nóv. að Lögb.
hafi gert 7 úr 2.
Ofan nefndar ritstj. athugasemdir,
eða guðsorðið í Lögbergi, bera fastlega
fi móti þessari ósvifni(!!) í dækjunni
henni Hkr.” einsog ritj. Lögb. í ‘ vana-
legu ástandi” nefnir hana upp fi kyrkju-
lega kurteisi. — Friður hvfli yfir hans
“súrrandi” ....sálu!
Lögberg segist hafa sagt 9, skrifa
og segi níu; ekki sjö, Og þá kemur
röksemda skyrhræran til sögunnar hjá
blaðinu. Það veður um hraðskeyta-
sendingar, og síðan dettur það ofan
soðpottinn hjá Siftons búkollu, eða sem
sjálf kallar sig Free Press. Og Lögb.
segir að þar standi skrifað: “þrír liber-
alar. sem enginn” (á að vera engir)
var” (á að vera vóru) 'á móti eru
Laveregue, Charlton og Costigan”.
Blaðið segir sjálft “þrír” ekki 9
eins og það segíst. hafa sagt, og segja
og skrifa níu .
Nú ber þess að gæta, því vfsindi og
uppgötvanir byggjast á sannleika og
nákvæmni, að einn þessara manna er
stolinn. Mr. Charlton þverneitaði að
þy ggj a útnefningu hjá Laurier-
stórninni né vera undir merkjum henn
ar, og sótti og komst að sem óháður
Hann bar Laurierstjórninni alveg hið
sama á brýn, sem konservativar, sem
sé: svik og eyðslu, og er hann þvf kon-
servative miklu fremur en liberal.
Sannleikurinn og tölvfsin segja, að þá
einn sé dreginn frá þremur þá verði
eftir tveir. Undir öllum kringum-
stæðum geta hvorki þrir eða tveir verið
“niu” eins og Lögb segir að sé blátt
áfram.
En uppgötvanin er þessi og er bygð
á útreikningi af gefnum tölum hjá
Lögb., og hún er svona. Blaðið hefir
tvo liberala sem komust að án gagn-
sóknar, ems og Hkr. sagði, og síðan
stelur það þriðja manninum. Þar næst
margfaldar það þessa þingmanna tölu
siua meðsjálfri sér (3x3=9), og þá koma
út níu. Á þessari höfuðreglu nærist og
tórir biaðið, að marka annara eign, og
leggja hana við sina, margfalda svo þfi
tölu með sjálfri sér, og þfi segir það
að sinn æðsti sannleikur sé fundinn.
Efþérleitið vel á “kistubotn-
inum”, landar mínir, þá munuð þér
finna einhverstaðar í “ruslinu” að
ég hef minst á íslenzka tungu, hvern
ig hún væri töluð hér á meðal vor og
hvaða þýðíngu það hefði að varð-
veita hana. Það hefir, ef til vill,
aldrei verið eins mikil þörf á að
ræða þetta mál og einmitt nú. Sá
tími er auðsæilega að nálgast að ís
lenzkir menn og konur láti eigi aíl-
lítið til sín taka liér í Vesturheimi;
ekki fremur í einu sérstöku, heldur
öllu yflrleitt. Það er líklega nokk-
uð stórt sagt, sem einn gamall og
greindur, mikilsvirtur Vestur-Isl.
sagði við mig nýlega. “Eg sé.þann
tíma í huga mínum” sagði hann
“þegar aðal-kjarninn í kanadisku
ýjóðinni eru í s 1 en d ingar ”. Þó
ég filfti þetta nokkuð langt farið, þá
hefir það mikinn sannleika í sér
fólginn, að mínu ftliti, eða það getur
farið svo. íslendingar hafa hér á
sér orð fyrir ráðvendni, siðsemi
dugnað og gáfur og ætti því ekkert
að vera því til fyrirstöðu að þeim
væri trúað fyrir vandasömum störf-
um. Tiltölulega margir af þeim fáu,
er nám hafa stundað við æðstu skóla
þessa ríkis hafa hlotið loflegan vitn-
isburð og verðlaun fyrir gfifur og
námfýsi. Framtíðin er björt fyrir
oss í þessu landi. En það er eins að
gæta, ef vér viljum halda áfram að
vera Islendingar, ef vér viljum halda
áfram að vera menn—sfi er að mínu
áliti hættur að vera s a n n u r mað-
ur, sem ekki vi'.l í raun oS sannleika
tilheyra sinnieigin þjóð. Já, það er
eins að gæta, það er að búa svo um
hnútana að sá hetður og frægð og á-
lit, sem íslenzkir menn kunna að
afla sér framvegis í þessu ríki verði
tileínkað íslenzku þjóðinni. Að eins
tvær spurningar Ifggja fyrir og þær
eru þessar: Viljum vér halda áfram
að ver til sem sérstök þjóð, halda
uppi íslenzku merki, íslenzku þjóð-
emi, íslenzkum háttum? eða viljum
vér heldur leggja firar í bát með það,
hverfa inn í ensku þjóðina eins og
dropi í haflð, afsala oss öllu tilkalli
og eignarrétti á öllu því er íslenzkir
menn og konur kunna að ávinna sér
í kapphlaupinu á menningar- og
framfarabraútinni hér í vestur-
heimi og gefa það útlendum þjóðum
án þess að fá nokkuð að launum
annað en það að þær horfl á okkr agn-
dofa, geri gys að heimsku vorri og
amlóðahætti og gefl oss langt nef?
Eigum við að drepa niður allar radd-
ir samvizku vorrar, sem minnast á
nokkuð íslenzkt, en falla á kné fyrir
öllu ensku, skríða í duftinu fyrir því
og kyssa á fætur þess? Eigum vér að
troða undir fótunum alla íslenzka
þjóðrækni, gleyma öllu heima,
gleyma ættlandi voru, þjóð vorri,
gleyma sjálfum oss? Þetta eru al-
varlegar sjmrningar, vinir mínir, og
þér segið, ef til vill, að þær séu úti f
hött, þær hafl við ekkert að styðjast,
engum lifandi inanni detti slíkt í hug,
en ég leyfi mér að segja Jú — ham-
ingja gæfl að ég hefði þar á röngu
að standa, en því er verr að það er
ekki—ég get sýnt það á “svörtu og
hvítu”, ef ykkur langar til. Það eru
til íslenzkir menn—ég vcrð að kalla
þá íslenzka, þótt ég geri það nauð-
ugur—sem vilja rífa upp með rótum
hvert íslenzkt blóm sera vér höfum
flutt vestur um haf i hjörtum vorum:
j&, þeir vilja rífa þau upp með rótum
og kasta þeim í ofn glóanda og biðja
anda eyðileggingarinnar að blása
öskunni svo langt í brott að aldrei
beri eitt einasta korn aftur fyrir
augu þeirra. Þeir vilja toða vaxi í
eyru sér svo þangað komist engar
íslenzkar raddir. Þeir lirækja á
helgidóm feðra sinna, hina fornhelgu
tungu, og gera það viljandi. En
guði sé lof að slíkir menn eru fáir;
sannleikurinn er sá að íslenzku þjóð-
inni yfir höfuð þykir vænt um alt
það, er minnir á landið hennar
þegar eitthvað er minst á Island á
mannfundum meðal landa hér í álfu,
þá eru snortnir dýpstu strengirnir,
sem þeir eiga til í eigu sinni, og þá
þarf sjaldnast að litast um Icngi tU
þess að sjá tár í auga; þótt örfáar
“náttuglur” skæli sig og gre.ti og
geri gys að öllu þess háttar. Það
hefir altaf verið þannig í heiminum
að einhverjir hafa orðið til þess að
fyrirlíta og hlæja að öllum helgustu
tilfinningum mannshjartans. Þegar
læknir er sóttur til sjúklings, þá er
það aðallega þrent, sem hann þarf
að gera. 1. hann þarf að komast
eftir því hvað að sjúklingnum geng-
ur, 2. hann þarf að vita, ef hægt er
af hverju sjúkdómurínn hefir komið
og 3, hann þarf að l&ta í té ráð eða
eða meðul, sem duga, Við, sem rit-
um í blöðin, þykjumst altaf vera
r
nokkurskonar læknar. Eg hef nú
bent á hver sjúkdómurinn sé, sem
þjáir íslenzkt þjóðerni hér vestan
hafs. það er ræktarleysi við tungu
vora. Þá er næst að tala um hver
sé fistæðan; já, þær eru nú margar.
Ein er sú að hér er eiginlega ekkert
mál talað, ef satt skal segja; enskan
á að heita aðal málið, en jafnvel al-
enskir menn tala hana rammvitlausa,
hvað þá aðrir, sem flestir læra hana
á “skotspónum” Það er algengt að
heyra alenska menn, já, meira að
segja skólagengna menn, segja t. d.
“I don’t know nothing about it
“I don’t care for n o t h i n g ” o. s.
frv. Hér er yflr höfuð að eins hugs-
að um að gera sig skiljanlegan með
með einhverju móti og öllu ruglað
saman, Þetta er ein ástœðan. Önn-
ur er sú, að þeir íslendingar sumir,
sem leiðandi teljast og fólkið tekur
sér til fyrirmyndar, gera lítið eða
ekkert til þess að varðveita tungu
vora á vörum eða í huga landa sinna.
Þeir slá sér meira út í enska heim-
inn, hugsa ekkert um íslenzkuna.
Hvað haldið þér að Fjölnis menn-
irnir heíðu gert, ef þeir væru risnir
upp úr gröfum sínum, fluttir vestur
um haf og heyrðu hvernig málið
væri komið? Hvað mundu þeir hafa
gert: Jónas Hallgrímsson, Tómas
Sæmundsson, Kónráð Gíslason o. fl?
Haldið þér að þeir hefðu hlustað á
það aðgerðalausir. Nei, vinir mínir,
þeir hefðu gert eitthvað til þess að
kippa því í lag; þeir hefðu ekki talið
eftir sér að mæla orð eða rita setn-
ingu án launa í því skyni.—Leiðandi
mennirnir á meðal fslendinga í Vest-
urheimi eru því önnur orsök þessa
sjúkdóms, eða réttara sagt að
gerðaleysi þeirra. En hvað eigum
vér að gera? munu þeir spyrja þá,
því er fljót svarað. Þér eigið að
taka saman höndum, búast í félag
til þess að reisa við íslenzka tungu
og íslenzkt þjóðerni í Vestnrheimi.
Þér eigið að vinna að því í frístund-
um yðar og þér eigið að gera það
fyrir ekkert . Já, það var
nú harðari kenning; en svo ég tali
blfitt áfram og laust við alla króka
þá álít ég yður ekkert ofgóða til
þess, ég álít það meira að segja
skyldu yðar ef þér viljið verðskulda
það nafn að heita íslendingar. Jæja,
meðulin eru þá þessi: Þeir af Vest
ur fslendingum sem einhverja ment-
un hafa i íslenzkum fræðum, eiga að
bindast félagsskap til þess að kenna
íslenzkan hugsunarhátt og þjóðrækni,
ef svo mætti að orði komast, án tillits
til nokkurs ágreinings eða flokka-
skiftingar.
Tökum t. d. Winnipeg. Ég
skal telja upp þá menn, er ættu að
ganga í þenna félagsskap og ekki
væri ofætlun að halda einn eða tvo
fyrirlestra á ári. Þeír eru þessir:
Séra Jón Bjarnason; Séra Bjarni
Þórarinsson; Dr. Ólafur Björnsson;
Dr. Brandur Brandson; Tómas
Johnson, lögfræðingur; Baldwin L.
Baldwinson, ritstjóri; Sigtryggur
Jónasson, ritstjóri; W. H. Paulson;
M. Paulson; Ingvar Búason; Kr-
Ásg. Bencdiktsson; Fred Swanson;
Einar Ólafsson; Jóhann Bjarnason;
Dr. Ól. Stephensen; Erlindur. Gfsla-
son; Sig. Jfil. Jóhannesson; Jón
Blöndal; Hannes Blöndal; Wm.
Anderson o. fl.
Þarna hefi é-g talið upp 20 sem
mér er vel kunnugt um að allir gætu
haft nóg til að segja eitt kvöld á árs-
fjórðungi, hver um sig, sem snerti
íslenzkt þjóðerni, og þeir eru allir
svo vel máli farnir að vel mætti við
una. Setjum svo að einn héldi fyr-
irlenStur um bygging Islands, annar
um sögu þess, þriðji um bókmentir
þess og skfildskap, fjórði um stjórn
og kirkjumfil, fimti um landið sjfilft
o- s, frv. Þannig lagaður félags
skapur hefði, ef til vill mciri þýð
ingu en flestir gera sér grein fyrir.
565 og 567 yiain Str.
FREMSTIR ALLRAI
Hestur, kerra og ak-
týi verða gefhi fyrir
als ekkert.
I tilefni af áreitni yflrvaldanna
sem orsakast af ðfundsfullum kaup-
mönnum, þá verðum vér tilneyddir
að hætta við þá aðferð sem vér höfð-
um ákveðið að framfylgja í sambandi
við gjöf þessa. En vér ætlum samt
að halda heit vor við kaupendurna,
hverra tiltrú og virðingu vér met-
um meira en alt annað, og gefa
burtu:
Hest, Kerru Aktyi
þann 24. Desember.
1 búð vorri er glerflaska fylt
með baunum, og sá sem getur næst
til um tölu baunanna, fær hestinn,
kerruna og aktýin. Sérhver sem
kaupir $5.00 virði af vörum í búð
vorri heflr rótt til að geta einu sinui
upp á tölu baunanna. Þeir sem
halda “Coupons” mega einnig geta
einu sinni.
565 og 567 Main St.
----Cor. Rupert St.
Ef þór segið mér, bræðnr góðir, að
þér haflð ekki tíma til þessa, þá skal
ég svara ykkur í hreinskilni þannig:
þér eruð að segja ósatt, vísvitandi!
Ef þér segist ekki hafa rfið til þess
að standast kostnað, sem af þessu
leiði, þá ætla ég að svara yðnr
því sama. Ef þér segið að fólkið
kæri sig ekki um það, þfi ætla ég að
svara ykkur þessu: Reynið það og
segið það svo á eftir, þegar reynslan
er fengin. Félagið ætti að heita
“Þjóðræknisfélag íslendinga I Vestur-
heimi” eða eitthvað í þá áttina — og
það hefði átt að vera orðið til fyrir
löngu. Vér ættum nú annars að
takaröggáoss 31. Des í vætur og
stofna þetta félag þá í minningu um
aldamótin. Væri það ekki vel til
fallið? Hver vill gaDgast fyrir því ?
Parísarsýningin búin.
Þann 13. Nóvember síðastlið-
inn endaði Parísar-sýningin. Veðrið
var vætukent og kæla í loftí. Hélt
veðrið mörgum frá að vera viðstödd-
um, sem annars hefðu verið þar. Að-
gönguseðlar fóru ofan um 4/5 og að
síðustn vóru þeir gefnir hverjum
sem hafa vildi. Klukkan 12 um
nóttina vóru öll ljós sfökkt skyndi-
lega, og fallbyssuskot af efsta pallin-
um á Eiffelturninum tilkynti að sýn-
ingunni væri formlega slitið. Tölu-
verður hátíðabragur var yflr borg-
inni og sýningarnefndin kom saman
í nefndarsalnum, sem va r fagurlega
skreyttur og uppljómaður,
Fjfirliagsskýrslur forstöðunefnd -
ar sýningarinnar sýna, að sýningin
heflr lánast figætlega. Fimtiu míll-
íónir manna hafa farið inn á sýning-
una. En sýninguna 1889 sóttu að
eins 25 mil., 21,975 gestir, og þótti
þá mikið. Þá sýningu sótti flest af
Bretum, og næst þeim Belgíumenn.
En þessa sýningu í sumar sóttu Þjóð-
verjar mest og þeim næst vóru Bel-
gíumem. Einnig sóttu Ameríku-
menn hana rnæta vel. Mest 'aðsókn
að þessari sýningu vóru600,000 -á
dag. En mesta aðsókn að sýning
unni 188f> vóru 335,377. Kostnnð-