Heimskringla - 10.01.1901, Blaðsíða 2

HEIMSKKINtíLA 10. JANÚAR 1901.
Ueimskriiigla.
PUBLISHHD BV
The Heimskringla News & Publishing Co.
Yerð blaðsins 1 Canada og Bandar. $1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent tii
íslands (fyTÍrfram borgað af kaupenle
nm blaðsins hér) $1.00.
Peningar sendist í P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaévísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum
<1. L. Raldwinson,
Editor & Manager.
Office ; 547 Main Street.
P.o. BOX 407.
í grein, sem hra Jóh. Sigurðs
son í West Duluth skrifar í siðasta
tölublaði Hkr., en minst á nafna-
breytingar, sem íslendingar geri
þegar þeir koma hingað vestur. Það
hefir áður verið minst & nafnarugl-
ing íslendinga hér í álfu, og þótt
ekki hafl brugðið við stórum til batn
aðar, þá mun þó vera óhætt að full-
yrða, að nafnabreytingarnar eru
heldur að minka nú í seinni tíma.
Mál þetta er eittaf sérmálum Islend-
inga í þessu landi, og sannarlega
þess virði, bæði fyrir nútímann og
komandi tíma, að því sé gaumur
geflnu, og um það rætt við og við.
Ýmsar orsakir liggja til þessara
nafnabreylinga. Ein er sú, að sum-
ir íslendingar hafa “skammast11 sin
fyrir að láta fólk í þessn landi vita
að þeir væru íslendingar og ætlað
að forðast “vamm þetta” með því að
taka sér ný nðfn. Sérstaklega haía
þessi “skömmóttuheit” gægst fram
á meðal kvenfólks. En þessi hugs
unarháttur er hin mesta skammsýni
og fljótfærni. Fólk sem kemur yflr-
leitt mállaust í þetta land, getur
tæplega hulið þjóðerni sitt, þó það
rugli nöfnum sínum. Fólkið byrjar
venjulega fyrst af öllu áað taka sér
nýtt nafn eða ónefni. Það skírir sig
um áður en það kann eitt orð I enskri
tungu, og kann þvf ekki einu sinni
að 81 a f a þetta nýja nafn sitt. Fyr-
ir mállróðan mann lætur þeita illa í
eyrum, að persónan segjast heita því
nafni, sem hún ekki getur stafað, og
kanna annaðhvort ekkert eða lítið
og bjagað í því máli, sem nafnið á
heima í. Nafnbreytingar í þeim til-
fellutn eru því ekki annað en afkára-
leg auglýsing á fáfræði nafnberans.
Það munn allir játa, sem þekkingu
hafa. Það er hraparlegur misskiln-
ingur, að halda að maður geti slegið
því ryki í augu flestra annara þjóða
manna, að maður sé ekki af þessu
eða hinu þjóðerninu, þó hann kalli
sig nafni úr öðru tungumáli, sem
hann kann lftið eða ekkert í. Og
þó fólk segi að skírnin hafl ekki
stóra þýðingu fyrir sig, þi ætti hún
þó alls ekki að hneyksla neinn
mann, sem renna huganum yfir at-
höfn hennar og þýðingu. —
Fólk segir sumt að það minkist
sín ekki fyrir að vera íslendingar og
beraíslenzk nöfn, en þegar það fari
að vinna hjá enskum húsbændum,
þá sé það nauðbeygt til að skifta um
nöfn. En ka fólkið fáist ekki til að
nefna sig réttum nöfnum, og geti það
ekki oft ogtíðum. í þessari rök-
færslu er töluverður sannleiki, og all
miklir örðugleikar að komast áfram
með réttu nafni á meðal annara
þjóða, einkum í byrjun. Það et
hlutskifti einhleyps fólks þá hingað
kemur, að fara í vistir hjá ensku
fólki. Húsbændurnir eru venjulega
ekki mjög stimamjúkir né hörunds-
Bárir vegna hjúa sinna. Þeir nefna
þvíþessihjú sín rétt af handahóö
þeim riöínum, sem þeim sýnist. Þó
má fá marga enska til þess að kalla
mann réttu nafni, ef látið er í ljós að
maður vilji að svosé gert. Svo það
er alls ekki óhjákvæmilegt að “end-
urskírast” bjá hérlenzku fólki, ef við-
nám er veitt. Enda hafa margir ís-
lendingar getað haldið réttum nöfn-
um í þessu landi, t. a. m. íslenzku
prestarnir halda flestir réttum og
nær réttum nöfnum, ásamt fle3tura
þeim mönnum, sem hingað hafa
komið með inentun. Það virðiat að
nafnaruglingurinn vera miklu kyn-
sæíli hjá því fólki, sem minni upp-
fræðslu heflr notið, en hjá hinn. Sé
komið með þá ástæðu, að þeir menn
hafl ekki gengið hér í vinnuhjúa-
stöðuna, svara ég því þar 6 móti, að
allir þessir menn h ifa þurft að meir
og minnaleyti að umgangast hér-
lendu þjóðina miklu meira I nafna-
legu tilliti, en vinnufólk, sem annað
hvort vinnur í heimahúsum, verk-
stæðum brautum eða skógum og
fieiru. Þó vinnustúlkur breyti um
nöfn sín, þá er það ekki af því, að
þær þurfi að stafa eða skrifa nöfnin
sín oft. þær gera það af því þeim
flnst enski hljómurinn og blærinn
eitthvað svo stórvirðulegur og raikill
til upphefðar?
Gift fólk, sem flytur hingað og
sezt að út á landi, —oft á meðal ís-
lendinga—heflr víst sáralitla ástæðu
til að rugla nöfnum sinum. Og þó
húsfeðurnir taki sér land, svo enskir
skrifstofuþjónar þu -fi að skrifa eða
prenta íslenzka nafnið þeirra, þá
ættu þeir ekki að sjá eftir þeim. til
þeirrar fyrirhafnar. Og þó þeir
komist á kosningalistana, þá er sama
máli þar að gegna. Daglaunamenn
sem setjast að í bæjum, eiga
dálítið erfiðara með að gæta nafna
sinna, en samt er þeim það engin
vorkun, enda gera þeir það margir.
Það er mjög leiðinlegt fyrir menn
að glata sínu upprunalega nafni, og
það er óefað rangt f alla staði gagn-
vart ættbálki hans ©g þjóð. íslend-
ingum er llka f alla staði óhætt að
trúa því og treysta, að þeirra þjóð-
erni er göfugra en nokkurt annað
þjóðerni, sem þeir geta skriðið inn-
undir í Ameríku. Það er svo marg-
rætt og sannað, að foifeður íslend-
inga f fornöld voru fremstir manna
um alla Norðurálfu. Og þó harð-
stjórn og fátækt hamlaði niðjum
þeirra frá aðskipa glæsisæti í önd-
vegisstefnu Norðurálfu, er stundir
líða, þá hefir það stöðugt staðið deg-
inum ljósara um ár og aldir, að ís-
lendingar standa öðrum þjóðum full-
komlega á sporði í öllu er þreyta
skal að jöfnu tækifæri, Þessi ætt-
gengu öndvegis einkunnir fslenzku
þjóðarinnar koma einlægt meira og
meira fram hér í Vesturheimi og víð-
ar, bæði andlega og líkamlega. Hér
eru ísleudingar viðurkendir: gáfað-
ir, drenglyndir og atorlcusamlr,
sem þjóð. Og er það stórmerkilegt,
hvað þessi þjóðareinkenni vekja
mikla eftirtekt hjá mentuðum mönn-
umannara þjóða, þarsem aðal mark
ogmið heimsins er nú að eins það,
að svipast um eftir dalatölunni — en
eigí svo mjög eftir drenglyndi —, en
Í8lendingar eru flestir févana, og fá-
mennir. En Islendingar eiga ætt-
arlán, sem tindrar langt framan úr
öldurn, og logað getur um allan
heimsins aldur, ef þeir kunna með
að fara. Þessar þjóðernis glæsiein
kunnir eru dýrari en svo, að sá vilji
týna, sem á kann skin að bera, þótt
ekki verði þær mældar á alinmál né
í lagarmálieða hringlað á götum og
torgum með málmhrinum f vasa
anum, og þannig hjáguðir búnir fá-
vísum, til að falla fram og tilbiðja.
Mun það fremur skapadómur vera
en örvitaháttur að kasta frá.sér kjör-
skrúða ísl. þjóðernis, og ginnast af
af gyltum leir, og um leið að
glata að eilífu sinni þjóðernistilveru.
Nafnabreyting og nafna rugl-
ingur getur orðið til stórrar fyrir-
hafnar, og enda til tjóns, bæði fyrir
nafnvillinginn sjálfan og ættmenn
hans, þegar fram í sækir, svo sem í
erfðamálum og lífsábyrgðargreiðslu.
Það er enda farið að bóla á þessu nú
strax, og þó verður það margfalt
stórgerðara og þyngra í vöfunum,
þegar fram um fleiri kynliði er kom-
ið. Er það sama sem geflnn hlutur
að þeir er eiga hlut að máli, líða
meiri og minni skaða við nafna-
grautinn.
Auðvitað er það rétt, að ekki
er hægt að rita sum íslenzk nöfn
stafrétt með enska stafrofinu, en svo
nærri má gera það, að ekki þarf að
leika vafi á hinu rétta nafni. Þ Ö
eru ekki til, en allir skilja þó ritað
sé Thorleifur fyrir Þórleifur og Og-
mundur fyrir Ögmundur. Ennfrem-
ur er ekki til ð í enska stafrofinu, og
ekki hinir breiðu hljóðstaflr, verður
þvi að rita Gudna f. Guðna, og Bard
f. Bárð o. s. frv. Getur slíkt ekki
valdið vafa í fullu nafni. En þeg-
ar Guðmundur Sigvaldason skírir
sig James Summersett og Ingibjörg
Þorláksdóttir nefnir sig Bella Fog
(svín) og Jónína Davíðsdóttir Jenie
Fox (tóa) og svo framvegis, þá fer
nú að kasta tólfunum.
Enn nú hafa sumir tekið sér
nöfn af bæjum eða sveitum, sem
þeir eru frá á íslandi, er ekkert á
móti því ef nafnið er skýrt og fallegt,
og takandi heldur fullu nafni á und
an, t. d.: Páll J(ónson) Skagfjörd,
Jón J(ónson) Jökull, Pétur G(eirson)
Vopni, Skúli E(gilson) Eyíjörð,
Grímur S(kaptason) Húni, Árm
A(rason) Byrgill (af Borgarfirði) o.
s. frv.
Þetta er ekki skrifað einum eða
neinum til hnjóðs, en það er skrifftó
í fullri alvöru, og af þeirri föstu skoð-
un að nafnaruglingurinn, er ekki ein-
asta óþarfur, heldur bæði ljótur
og skaðlegur fyrir alla sem
hlut eiga að máli fyrri og síðar, og
þessi vegna ætt fólk að forðast hann
í alla staði hér á eftir. Og meira að
segjr, að þeir sem breytt hafa nöfum
ættu að taka upp sín réttu nöfn aftur,
tneðan tími er til að geia það.
Auðvitað taka konur sem giftaft hér-
lendum mönnum upp nöfn þeirra,
en þær þurfa samt ekki að hylja
sitt eigið nafn gleymsku.
Orð í eyra bindindismanna.
II.
Niðnrl.
Það er örðugt ,að geta upp á
hvað bindindindismenn íCanada ætla
að hafast nú. Eitthvað verði þeir að
gera, meira en auglýsa nöfn embætt-
ismanna sinna í blöðunum, eins og
þær Hekla og Skuld eru að bera sig
að annað veiflð. Hekla segist vera
mannflesta stúkan í vestur Canada,
og mun það vera. Og svo kemur
Skuld með alt “mannvalið’1. Eg
sem skrifa þessar línur hefði heldur
hefði heldur kosið, að þessar stúkur
hefðu gengist fyrir, að við og við
sæist leiðandi ritgerðir blöðunum um
bindindismálið, en nafnatal embœtt-
ísmanna þeirra. Það var sú tíðin að
bindindismenn höfðu nóg að hugsa
og skrifa um málefnið, og voru líka
færir um það. Það er ekki nema
sanngjarnt, að ætlast til þess að
þessar fjölmennu stúkur í VVinnipeg
gengu fram í broddi fylkingar f
þessu efni. En það er eins og þeim
sé heldur ómótt um slfk stór
virki. I ofanálag við nafnatal em-
bættismanna, meðlimatölu, “út-
breiðslufunda”-auglýsingar, hafa líka
nokkrum sinnu sést útdrættir
af starfsemi annara ríkja, eða ágrip
af skýrslum um stúknatölu og með-
limafjölda til og frá utan úr heimi,
en um vaxandi þekking og við-
leitni til að efia bindindismálið, frá
því lægsta til hins hæsta, er aldrei
talað. Haustið 1898 þegar Laurier
stjórnin kallaði atkvæði þjóðarinnar
um viðhald vínsölu og afnám vínsöiu,
var rubbað töluvert upp í “Hkr.”
um vínsölubannsáhrifin í sumum
ríkjum í Bandaríkjunum. Ef ég
man rétt voru þar sýndar afleiðing
arnar af fengnu vínsölubanni, en
ekki aðferðin til að fá það hér í
Canada. Það erætíð léttaraað.segja
hvernig þetta eða hitt hefir reynzt,
heldur en að koma þe3su eða hinu í
framkvæmd og reynd. Heyrst heflr
að stúkurnar í Winnipeg hafi þá lagt
fram sína völdustu ritkrafta, að und-
anskildum þeim sem ekki hafafengist
til þess að rit. Skýrslur og sögur
um aðra í öðrum ríkjum er að eins
gott með öðru meira og betra. En
það sem unnið er, eins og apakattar-
spil og eftirhermur, er aldrei annað
en að sýnast. Öll mál þurfa að lifna
og þróast innan frá. Og geti félags-
menn ekki fundið neina lífskveykju,
—áhuga, skoðun og stefnu í sínnm
félagsmálum, þá er félagsskapurinn
ekki nema nafnið tómt, sem aldrei
getur borið ávexti.—
Svo heíir liðið og liðið síðan
1898 þar til í haust, fyrirstuttu síðan,
að Hkr. flytur grein eftír Wm.
Anderson. Er hún skýrslur og upp-
talding á stúkum og meðlimalölu.
0g táein orð um stofnun íslenzku
stúknanna í Winnipeg, Heklu og
Skuldar. Þar er ekki komið fram
með nokkuð nýtt til eflingar og út-
breiðslu bindindismálsins í Canada
Það virðist sem bindindisfólk yfírleitt,
standi í þeirri meiningu, að bindind-
ismálið í Canada sé orðið svo voldugt
og fullkomið, að ei þurfl lengur ann-
að við það gera, en hafa það að
stássi og auglýsingum, o. þ. h.
Ég lít svo á þetta, að aldrei
hafl verið meiri nauðsyn en einmitt
nú að vinna. Verksvið bindindis-
félaganna er komið inn í stjórnarfar
ríkisins. Bindindisinenn eigg og
þurfa að vera bindindismenn hátt og
lágtí mannfélagslíflnu. Þeir þurfa
ao standa fyrir málum sínum sjálflr,
og aldrei að hopa og aldrei að sofna
eins lengi og sigur er ekki fenginm.
Bindindismenn verða að halda
sér fast við raeginatriði og
stefnu bindindismálsins. Þeir verða
ekki einungis að fylgja því, að góð-
templarar megi ekki neyta, selja,
veita né um hönd hafa áfengi, heldur
verða þeir líka að fylgja þvf strang-
iega fram, að góðtemplarar st y ðj i
og v i n n i að því á allan mögu-
legan hátt að drykkjan
verði rekin burt úr Jandinu sem allra
fyrst. Hver einn og einasti bindind-
ismaður er jafnskyldur að stuðla að
bindindismálinu með atkvæði í gegn-
um löggjöf landsins eins og að halda
aðra hluta bindindiseiðsins. Og þeir
menn sem ekki viðurkenna þetta
rétt að vera þeir ættu ekki að
standa innan takmarka bindindis-
félaganna.
Það má vera að sumir segi að
enginn fáist í bindindisfélög, ef hann
verði að greiða atkv. sitt fyrir bind-
indismálið. Þvf slíkt sé ófrelsi. Sé
svo að enginn sáist í félagsskapinn
undir svona löguðum skilningi, þá
er bindindisfélagsskapurinn ótíma-
bært fóstur, sem enganvegÍD getur
þrifist. En hvortveggja er hin
mesta fjarstæða. Það fyrsta af öllu
sem bindindisfólk'þarf að gera, er að
skilja og vinna látlaust, og hreinsa
iil í herbúðum sínum. Ef það gerir
þaðekki, má það taka vfnsmanns-
hugmyndirnar út af stefnuskrá
sinni Á meðan ríkisstjórnin er á
móti vínbanni og í höndum vínsala,
þá fást aldrei lög að gagni í fylkinu,
hversu vel sem þau standa með bind-
indísmönnum. Reynslan og tíminn
sýnir hvort hér er rétt skoðað, eða
rangt getið.
Vinur Bindindismálsins.
i______m m m___________________
Kenning Confúsiusar.
(Þýtt af J. S.)
Núua nýlega hélt Wu Ting Fang,
sendiherra Kinverja i Bandaríkjuuum,
ræðu fyrir siðferðisfélagid, The Society
for Ethical Culture, í New York.
Útdráttut úr ræðu hans birtist í
Minneapolis Títnes, og af því mörgurn
leseadum Heímskringlu þykir gaman
af að fræðast um trúmál, hygg ég þeim
þyki það ekki leiðinlegra en margt ann-
að að sjá það á íslenzku. Útdrátturinn
hljóðar á þessa leið:
í orðsins strangasta skilningi er
kenning Confúsiusar ekki trú (religion)
hún er ekki kerfi (system) eða tilbeiðslu
reglur, það er ef til vill léttara að segja
hvað hún er ekki, en hvað hún er.
Eg játa að trúin á ódauðleik sálar-
innnar er fögur, ég vildi hún væri sönn,
og vona að hún sé það, en þrátt fyi ir
allar hinar snildarlegu rökfærslur Plat-
ós, hins griska, fyrir þeirri trú, er hún
ekki meira en sterkar líkur. Og hið
rnikla vísindaljós nútimans hefir ekki
fært oss einu feti nœr sannleikanum í
því efni. Eitt er víst, væri Confúsíus
nú uppi mundi hann kallaður agnostic,
(þ. e. vítneskuleysingi eða sá maður er
játar að hann ekki geti vitað um hluti,
sem standa ofar mannlegum skilningi.)
Það voru fjögur atriði er Confúsíns
vildi eigi segja neitt ákveðið um. Yfir-
náttúrlegir viðburðir, mæling aflsins,
afbrigði náttúrunnar og um andlegar-
verur. Einusinni var hann spurður:
“hvernig eigum vór að þjóna hinum
andlegu verum”? Þá svaraði hann:
“Oss gengur full erfitt að þjóna mönn-
um, hvernig getum vér hugsað oss að
þjóna andlegum verum”? Horace
Greeley sagði að þeir sem innu drengi-
lega að köllun sinnihór á jörðinni, hefðu
engau tíma til að þjóna þeirn er horfnir
væru.
Confúsíus var í öllu eðli sínu mann-
legur og praktískur, hann eyddi engum
tíma í að hugleiða hvað ossmundi mæta
eftir dauðann.
Sendiherrann bar saman kenningar
Krists og Confúsíusar.og las greinarnar
úr Nýja Testamentinu (fjallr. Mat. 6
kap.) “Ef einhver slær þig á hægri
kinn þá bj .ð honum þá vinstri”; aleit
hann þetta óeðlilega kenning og alt of
milda gagnvart ranglætinu, sagði hann
að enginn skynsamur maður mundi
nokkurntíma geta fylgt þvi i verki.
Maður sem slær þig á kinnina er hættu-
legur maður og þarf einkis leyfis að slá
fleiri högg.Maður sem tekur kyrtil þinn
er þjófur og mun ekki svífast að taka
fleira af fatnaði þínum ef hann hefir
tækifæri. “Elskið óvíni yðar”. Þessi
kenning heimtar svo mikið að mannlegt
eðli nær aldrei að framfylgja því í verki.
Einmitt á þessu ári heirnta kristnir
trúboðar bldðhefnd fyrir framin morð
og kristinn her æðir um löndin með
báli og brandi, hlífir hvarki karli né
konu hvorki elli né æsku. Það lítur
út fyrir að það sé orðið djúp staðfest á
mílli trúar og verka. Gætir þú elskað
þann er dræpi föður þinn eða kæmi þér
sjálfum á vonarvöl? Confúsíus heimtar
ekkert þessháttar. Hann fer að eins
fram á að maður sýni mannúð gogn
mannúð og réttlæti gegn ranglæti,
Hann fordæmir hefndargirni og grimd
sem varla verður neitað að margir sýna,
er segjast hlýða kristnu lögmáli I öllum
greinum.
Merkilegt atriði er það aó kenning-
ar Confúsíusar og Krists mætasl i
hinni “gullnu reglu” þótt Confúsíus
orðaði hana dálíiið á annan veg
(negative) nefnilega: “Ger þú engum
það sem þú vilt ekki að hann geri þér.”
En hvernig svo sem hún er orðuð verð-
ur því ekki neitað að sá er henni fylgir
nákvæmlega í verki, sé góður maður.
Vandaður kristinn maður er góður
Confúsíusisti.og vandaður Confúsíusisti
er vel kristinn. Ég trúi þvi ekki að
himnaríki sé staður fyrir neinn sérstak-
an trúflokk. Þótt flutningsmonn hvers
kristins trúflokks segi að það sé að eins
fyrir þeirra flokk. Ég veit ekkert
hvernig þeirra stað er háttað, en ef
hann er til trúi óg því að hann sé stað-
ur fyrir alla góða menn hverrar trúar
og hverrar þjóðar, sem þeir eru.
Kínverjar eru mjög hagsýnir
(praktískir) þjóðflokkur. Confúsíus
hélt sig við jörðina og gerði skyldu
sína meðan hann lifði á henni. Hann
kendi mönnum að gera gott, af einni
saman ást á hinu góða en eigi fyrir
launasakir, eða af ótta fyrir hegningu.
Siðraenning heimsins er altaf að
færast nær Confúsíanism, ein sönnun
fyrir því er fjölgun “agnostica” ég vil
ekki um það segja hvort mentaði beim-
urinn er að verða kaldari eða siðbetri,
eitt er víst, að prédikanir um eilífa
hegning hræðir engan framar.
ATHUGASEMD ÞÝÐANDANS.
Þetta er sýnishorn af því hvernig
mentaðir Kinverjar hugsa um menn-
ing og framferði hinna krisnu þjóða.
Það er furða að Heiinskringla hefir bvo
sem ekkert flutt af ritgerðum eða ræð-
um þeirra manna er leitast við að sýna
heiminum fram á hversu þ»ð sé við-
bjóðslegt og móti öllum guðs og manna
lögum að vera uppi með blóðuga bar-
daga við þær þjóðir er ekki hafa sömu
skoðanir og mennjng sem þær, hvað þá
við þjóð eins kristna e ns og Búar eru.
Eiun af þessum mönnum er hinn hrein-
skilni og göfugi ritstj. Review of íte
víewes, W. T. Stead. í Landon. Hann
gerði alt er í hans valdi stóð að friðar-
fundurinn i Hague kæmist á, og hefði
sem mesta þýðingu. Og síðan Búa-
stríðið hófst hefir hann ritað hverja rit
gerðina á fætur annari um ranglæti það
er landar hans væru að vinna í Afríku,
og nú loks er hann búinn að gefa út sér-
stakt rit þar sem hann sýnir fram á að
það hafi verið óþarft með öllu fyrir
landa sína að fara í stríð, því Búar hafi
eigi farið fram á annað en að fylgt væri
greinum þeim, er samþyktar voru á
friðarfundinum í Haague, Ætlar hann
með þessu riti að styðja þá þingmenn á
enska þinginu, er vinna vilja að því að
Búar nái viðunatilegum friðarsamning-
um. Því flestir hinna göfugri manna
meðal Englendinga sjá svívirðing þá er
þjóðin hefir af öllum þeim grimdar-
verkum, sem nú eru unnin í Suður-
Afríku. Því miður hef ég ekki séð R.
of R., en séð hef ég útdrátt úr ritgerð
eftir W. T. Stead þar sem hann kveður
svo að otði að grimdarverk þau er
kristnar þjóðir hafa nú með höndum j
lok 19 aldarinnar sýni þnnn sorglega
sannleik, að mannúðinni hafi farið aft-
ur en ekki fram á þessari öld. Hann
segiraðhin grimdarlega skifting Pól
lands hafi verið göfugt verk hjá því
sem Englendingar séu nú að vinna í
Afríku.
Nýlegasáég í jólablaði “Heorsts
Chicago American” hina fiægu mynd
af Kristi er hann hélt fjallræðuna. Það
er eins og hún væri dregin upp af á-
standinu núna. Kristur stendur opp á
565 »g 567 Hain Str.
FREMSTIR ALLRAI
Vér erum að selja vör-
ur Mr. J. C. Burns frá Rai
Portage, keyptar með mikl-
um afslætti frá innkaupsverði
Karlmanna fín föt á hálf
virði.
Karla og kvenna stíg-
vél ogskór með hálfvirði.
Karlmanna fatnaðir fyrir
minna en h&lfvirði.
Karlmanna nærfatnaðir
og úr lambsull
fyrir hálfvirði.
Vetlingar alskonar meé
með hér um bil hálfvirði.
Þér getið keypt ödýrari vörnr
hér en I nokkurri annari búð í bæn-
um- Að eins eltt verð á vörunum,
nefnil. það lægsta.
Vér ætlum að gefa
Hest, Kerru Aktyi
núna um julin.—Haflð þér geflr om
nafn yðar og áritun.
565 og 567 Main St.
---Cor. Rupert St.
fja’linu, en alt í kring úir og grúir af
hervæddum lýð og blóðugur valköstur
ge-ir myndina svo átskanlega hrífandi.
Mótsetningin er augljós, Krists blíða á-
sjóna skín af sakleysí og hann réttir
fram hendina segjandi hin íögru orð til
allra manna: “Elskið óvini yðar” o. s.
frv. Nú eru 19 aldir siðan þessi orð
voru töluð og þó telst svo til að hina
mentaði heimur geti sent út ‘20 míl.
æfðra hermanna og hafi 3 mil. daglega
undir vopnum. Þetta er athugavert
fyrir þá er dásama útbreiðsln kristin-
dómsins og blessun þá er því fylgi.
Jesúítar, er voru uppi fyrir 200 árum
þóttu illir og ofstækisfullir. Þó gáfu
kristniboðar þeirra hin fullkoranustu
stjörnufræðisáhöld til stjörnuhúss
stjórnarinnar í K?na, til að sýna hve
langt menningin væri komin í Evrópu.
Nú heimta kristniboðarnir vopnaða her
skara fyrir að Bixarar hafa drepið
nokkra af þeim, er þykjast vilja lífið
láta fyrir Krists sakir. Það lítur út
fyrir að heimurinn eigi langt í land að
skilja Krist eða feta í hans fótspor. Það
á langt f land að prestarnir geti með
sanni sagt hin hátíðlegu orð: “Friður á
jörðu og mönnunum góður vilji.
Því skal ekki neitað að það eru góð
tizka, að ýmsir prestar hér í Chicaga
og New York eru farnir að prédika
móti þessum herútbúnaði stjórnanna
eða stórveldauna.
Aldamót.
fslandsþjóð, rís upp og skoða!
Öldin gamla er liðin að kvöldi;
horfln bart í hafið svarta.
hraðfleygs tima, er siðsta skíman,
A1 ei lengur deyfð og drunga
dofa og værð, því nóg er sofið !
Ilrind úr landi blundog blindní
böli ogdraum og sálarkvölum!
Vakna og lif, og vend frá gröfum!
Vak og skoða, lít til baka !
Ilorf á farveg hundrað ára;
heit og lcöld var nítjánda’ öldin.
Lít þú augum landsins sögu
liðinnar aldar sannleik kaldan.
Hundrð ára frelsis hindrun!
Hundrað ára þjóðarsundruDg!
Heyrið sveinar, heima’ á Fróni
hættið væli og ölluin skælum.
Enn er land á Garðars-grundu
gróði arstorð með lífsins íorða.
Fyllið heiðar feitum sauðum:
færið í lag yðar’ tún og haga;