Heimskringla - 04.04.1901, Blaðsíða 1

!&♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦%*
♦ ♦
♦ Heiniskringlaer gef- ♦
in út livern fimtudag af: J
Heimskringla News and ♦
♦ Publishing Co., að 547 Main ♦
J St., Winnipeg, Man. Kost- J
♦ ar um árið 1.50. Borgað ♦
j fyrirfram. ♦
^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦|g)
^♦4 ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦H
♦ Nýír kaupendur fá i ♦
J kaupbætir sögu Drake g
♦ Standish eða Lajla og jóla- ♦
♦ blað Hkr. 19o0. Verð 35 og ♦
J 25 cents, ef seldar, seodar g
♦ til íslands fyrir 5 ceots ♦
^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^t
XV. ÁR WINNIPEG, MANITOBA 4. APRlL 1901. / Nr. 26.
Frjettir.
Markverðustu viðburðir
hvaðanæfa.
Ófriðarhorfarnar & milli Rússa
og Breta í Kína að minka.
Útlitið er alt annað en friðsam-
legt á Rússlandi síðan um daginn
að óeirðirnar urðu I Pétursborg.
Hótanabréfum rignir yflr, keisarann
og ráðgja hans á hverjum degi. Á
laugardaginn gengu verkamenn, er
vinna í málmnámum, skrúðgöngu
um heletu hluta Péturshorgar. Fóru
þeir með hávaða og ólátum. Átta
hundruð Kósakkar réðust þá með
brugðnum sverðum og drápu og
sœrðu verkamenn. í íyrstu ætlaði
stjórnin að halda því leyndu hvað
margir verkamenn hefðu fallið í
upphlaupinu; en nú er það haft fyr-
ir satt að hundrað verkamenn hafl
fallið og verið særðir og meiddir til
óbóta. Óeirðirnar eru jafn vel
gengnar svo langt, að skotið heflr
verið á háyflrvald hinnar Holy Syn-
od (Pobiedoneotezf) inn um glugga
á skrifstofu hans. Fjórum skotum
var skotið, en karlinn sakaði ekki.
Maður 8á sem þetta gerði, heitir Ra-
jowski og er lærisveinn Leo Tolstoi
greifa, og er álitið að banatilræði
þetta hafi verið gert í hefndarskyni
fyrir árásir þær sem greiflnn hefir
orðið að sæta af hálfu kyrkjunnar.
Óeirðir og ókyrleiki eiga sér
stað í sumum útríkjum Tyrkja um
þessar mundir. Hafa þeir sent her-
skip til Marathocamþs-eyjarinnar.
Hefir helft eyjarinnar haflð ein-
dregna uppreisn.—Ekkert er endi-
legt gert í. Macedoniu-máli Tyrkja
enn þá.
Nú er sagt að Aguinaldo, hers-
höfðingi Filipseyjamanna, sé tekinn
og settur f varðhald af Bandamönn-
um. Mælt að hans eigin menn hafl
svikið hann og komið honum á vald
Bandamanna.
í fyrri viku gengu óvanalega
mikil frost og hríðar all-vfða í
Evrópu. Hríðarskota gekk yflr
norðurhluta Frakklands og féll þá
töluverður snjór f Parisarborg.
Mælt er að margir vinir Tol-
stoi greifa vilji að hann fari, eða
jafnvel réttara sagt, forði sér burtu
úr Rússlandi, undan ofsókn kyrkj-
unnar. Þess vegna hafa vinir hans
á Englandi fastlega skorað á hann
að flytja þangað. En Tolstoi greifl
segir ástandið á ættlandi sínu sé svo
tvírætt um þessar mundir, að þar
sem það að sumu leyti sé sér náið,
Þá álítur hann það skyldu sína að
fara hv ergi, en leitast við að veita
réttu málefni og föðurlandi sfnu alt
sitt fylgi oglið.
Sum blöð segja að það hafl ver-
ið af undirlögðu ráði Rússastjórnar
að Botha neitaði friðarsamningi við
Breta. Rússar og Bretar hafa staðið
vígbúnir hvorir móti öðrum í Kfna
nú um tíma, og fundið landskika til
deiluefnis, þá alt annað var þrotið.
Japanverjar standa einnig vígbúnir
að ráðast á Rússa þar austur frá, ef
þeir slaki ekki til með yflrráð sín
sem þeir hafa haft þar, Samt þora
Japanverjar ekki að skera upp úr
með ófrið, nema Englendingar
standi á baki; þeirra. En meðan
Bretar séu bundir í Suður-Afríku og
friður kemst ekki á þar, þá geti þeir
ekki snúist á bak við Japansmenn.
Þess vegna rói Rússar öllum árum
að áframhaldi ófriðarins í Afríku og
fái Búa til að ganga ekki að friðar-
samningi, og láta í veðri vaka við
Þá, að Bretum muni lenda saman
sig eða Frakka í Kína, og þá
losa á bijndunum í Afríku.
Þann 23. f. m. tók Fred. Funs-
ton, herforingi Bandamanna, hinn
oafnfræga hershöfingja Filipsmanna
Emilio Aguinaldo. Funston þessi
náði bréfum frá Aguinaldo til undir-
manna sinna. Bað 'þá að senda sér
lið. Funston notaði sér þetta. Bjó
sig á stað með lið, sem leit út og
lézt vera sent til Aguinadlo, og
alla leið Þangað sem hann hafðist
við. Auðvitað var engin mótstaða
veitt þessu liði, og fyrstu skotin, sem
Funstons menn sendu þjónum Agui-
naldos, hélt hann að væru fagnaðar-
skot, Hljóp hann út að glugga og
skipaði þeim að hætta þessari
heimsku. Höfðu menn Funstons
náð öllum nmráðum á bústað hans.
Þeir voru 400, en ekki nemr um 60
menn voru til varnar hjá Aguinaldo.
Yar hann þegar handtekinn. Hon-
um varð hverft við í fyrstu, átti
hann ekkí voná lævísisbrögðumFun-
stons, en bar sig fljótt vel eins og
hetju sæmir. Einn eða tveir féllu
af heimamönnum Aguinaldos, og
einn særðist af mönnum Funstons.
—Hvað Bandamenn gera við Aguin-
aldo, er lýðum ekki ljóst enn, en upp
haí og endir verður hvað öðru skylt
að öllum líkum.
Hermálaskrifari Breta segir, að
herstjórnin sé nú búinn að efna orð
sín, sem hún lét útganga 7. Febrúar
síðastl., að senda Kitchener hershöfð-
ingja 30,000 ríðandi hermenn til
liðstyrkingar. 26000 eru þegar
farnir, en 6000 bíði skipfars, en
verði sigldir eftir tvo til þrjá daga á
suðurleið.
Mikil og flókin málarannsókn
stendur yflr þessa dagana í mútu-
máli Mr. Cooks og Laurierstjórnar-
innar. Efri málstofan skipaði rann-
sóknarnefnd 1 málinu, og lítur málið
illa út, og varið af mesta kappi, sem
ekki er furða.
Kona að nafni L. Laromore,
suður í Mass., drap 6 börn sem hún
átti og veitti sjálfri sér banvænt til-
ræði að síðustu.
Landnámssaga íslendinga
—1—
Minnesota.
KFTIR: S. M. S. ASKDAL.
Árið 1876 kom hingað Sigmund-
ur Jónathanson; (hafði áður dvalið
um tíma í ríkinu Wisconsin). Hann
er ættaður úr Ljósavatnsskarði, var
um eitt skeið gestgjafl á Húsavík;
hann er einn af beztu bændum þess-
arar bygðar, íbúðarhús hans er hið
fegursta, sem hérer til. Hann er
vitnr maður og vinur vina sinna._
Hans kona Hólmfríður Magnúsdóttir
ættuð úr Köldukinn í Þingeyjar-
sýslu. Þau eiga tvö börn, Ingíbjörg,
gift ameríkönskum manni,og Jóhann,
sem er einn af mestu hugvitsvölund-
um íslendinga. Jón Sigurðsson,
Snædal, frá Hákonarstöðum á Jökul
dal kom hingað árið 1878 hans kona
Kristín Björnsdóttir Gíslasonar danni-
brogm. (Björns og barna hans hef ég
áðurgetið) ; Jón sonur Björns býr
hér á föðurleið sinni og er giftur
Lukku dóttur Eðvarðs Þorlákssonar,
er áðnr var getið.
Ar 1888 (?) kom hingað Guð-
mundur Guðmundsson frá Nýpi við
Vopnafjörð ásamt fjölskyldu sinni.
Albert sonur hans er giftur Unni Þor-
kelsdóttur úr Eyðaþinghá, en Bjarni
er giftur Stefaníu Einarsdóttir frá
Hámundarstöðum við Vopnafjörð.
Ár 1892 kom hingað Einar
Guðmundsson Borgfjörð; hann er
giftur Þórstínu Þorsteinsdóttir úr
Eyðaþinghá.
S. M. S. Askdal (Sigurður Meth-
úsalem Sigurbjörnsson) Kristjáns-
sonar, Guðmundssonar og Júdetar á
Ljósavatni í Ljósavatnsskarði, komu
hingað árið 1882; hans kona, Guð-
finna Gunnlaugsdóttir Magnússonar
og Guðflnnu Vilhjálmsdóttir frá
Hjartastöðum í Eyðaþinghá.
Þá höfum vér talið upp alla bú-
endur í Norðurbygð. Næst munum
vér virða fyrir oss félagslít’ þeirra og
lifnaðarháttU;
ÁRNI I URÐARBÁSI.
Eftir sögum norðan af Nesjum
f U rðarbási hann Árni bjó
við ægilegt hamra þil.
Á föngum þeim, er hann fékk úr sjó,
með fjölskyldu sinni lífið dró,
og annað var ekki til.
Og úteyg var konau og yflrlitsgrá,
sem eldblásin víkurhrönn,
með krókótt grátör á klökkri brá
og króknaðar brosrósir vöngum á,
en holdlaus var höndin grönn.
Við arinn ’ún hnípti, er hráslaga-regn
og heljurnar treystu sinn mátt,
með örsogin brjóstin og úrvinda megn
í útslitnum tötrum, sem blésu gegn
í dragsúg úr dyragátt.
Og kaldinn við frostbólgnar hársræt-
ur hneyt
og hrímfölva á lokkana brá.
í flúðinni gráu, sem brimskattinn beit
og bárurnar sleiktu, hún mjmd sína
leit.
Hún vissi hvert vegurinn lá.
Hve börnin hans glúpnuðu og blésu
í kaun,
er brauzt þeim vetur í mót.
En strits hans eg vosbúðar voru það
laun,
að vita þau klæðfá í hungurraun
og hafa enga hjálparbót.
Því öreiga klafi á hálsiniam hékk
og hakan á bringunni lá.
Hann skrefaðl þungan og skeifstígur
gekk,
en skuldasnara’ yflr höfði rekk,
sem klerkur og kaupmaður á.
Er leið undir daginn hann leit að sjá,
um lagi hvað þá væri títt,
og kossi á vangann á konunni brá,
en krossmarki ’ins trúaða sjálfan sig á,
og bátnum á brekann fékk ýtt.
Þó tannhvassar ho’skeflur tækjust á
loft,
það tók ekki á þor hans né ráð;
því hann hafði dauða i harðjaxla-
hvoft
og heljar náklípur litið oft,
er slitu þau blóðstokkna bráð.
Hann greiddi róður úr grýttri vör,
þó grett væri blámynt Unn,
og hnýflinum stakk gegnum holboða-
skör.
I hrannimar smó svo hinn borðlági
knör,
og alla leið út á grunn.
Hann sat á miðum þó, sýldi bát,
og seiddi þorskinn á krók;
en hafði á skýjum og hrönnum gát;
þó hlipi í rok, eigi kom á hann fát,
en stiltur um stjórnvöl tók.
í bylgjurnar rendi hann bátnnm á
ská,
þó brimlöðrið fyki yflr knör.
Hann flutti kerlingar kinnungnum á,
unz kendi staðar 1 mölinni grá,
og skilaði skipshöfn í vör.
Það hallar sumri og harðnar í tíð,
og hrímföl er jarðar brá ;
á sjónhring fellur af hreggi og hríð,
og hrönnin brimsaltið vegur í gríð
við afskekta útkjálka tá.
Og veturinu kveður sinn volega brag,
að vanda með uppreiddum hramm;
og snjókoman ágerist dag eftir dag,
en dimmrödduð hafaldan nöldrar sitt
lag.
Það sígur að sólhvörfum fram.
Er árdagur sólhvarfa’ um andnesið fló,
í ögrinum landbáran fraus;
eu Árni skaut kili og árum í sjó,
mót illviðrisbakka, úr haflnu er dró,
—því bærinn var bjargarlaus.
Það ýldi í keipum og umdi f rönd,
er Árni róðurinn jók,
—á fiskimiðin var lota löng—
í lagísnum stefnið á ferjunni söng,
og skriðinn af skútunni tók.
Þó tannhvassar holskeflur tækjust &
loft,
það tók ekki á þor hans né ráð;
því hann hafði dauða í harðjaxla-
hvoft
og heljar náklípur litið oft,
er slitu þau blóðstokkna bráð.
Og hrfmgráa bliku á himininn dró.
frá hádegis s(óndeildar-baug,
er híalfns-belginn af himninum fló,
en helbleikri nágrímu á tindana sló,
og beint móti bakkanum flaug.
Hin sædrifna ferja er háskanum háð,
því hrönn skolar sýlaðan keip.
Og dauðinn í stormgerfi legst yfir láð
og lagar-hvel gjörvalt, og skimar að
bráð, úr hraðfleygum hnattroku sveip.
Er bálviðris-hrinan á brekkunum
skall,
um brimþýflð kjölurinn hnaut.
Við hásæti stormguðsins herblástur
gall,
en holskeflan teygði sig, freyddi og
svall,
og bátnum f brimsvelginn skaut.
I Ránar kverkum er rámur gnýr;
hún rekur upp óhljóð mörg,
og fettist og grettist og brettir brýr,
en blfigrárri froðunni hóstar og spýr,
og tannar hin tröllauknu björg.
í hrinlúðrum stormsins við hjúkana
hvein;
við himininn særokan ber.
Og brimólgaa tungunni blaðrar nm
stein,
og bátinn mylur við sýlda hlein,
og líkinu skolar á sker.
í brekanum volkast bleikur nár
við brimsorfið skerja grunn,
með flentar nasir og flegnar brár;
en froðan smyr yflr blóðlaus sár,
og hreytist um hálfopinn munn.
* *
*
En séra Páll reykjandi í Bófanum lá
með singirnis formálabók;
og úrfellislbiku í augunum sá,
er inntekta-liðunum vangoldnu brá
á “réttlætis”-reizlu krók.
Hve eldurinn skíðið í ofniuum sveið,
og yljaði* hinn goðfróða mann!
En hálfskrifuð ræðan á borðinu beið:
til barnsins í jíltunni dróst hann á leið
í anda — entl irei það fann.
Svo sneri haun aftur —en langeygur
leit
á Lýginnar kræsingagjörð,—
jví “ær hans og kýr” varu ávalt á
beit
um allar jarðir íStaðarsveit,
og hugurinn hélt um þær vörð.
Þó nóttin sé önug, hún nærgætin laut
að náinum, stúrin og gljúp;
og stormurinn veinandi í steinunum
þaut.
við ströndina Unnar í kjöltu
sér braut
hinn nærskorna náhvílu-hjúp.
Og sergbitinn hamarinn situr hjá ná,
unz sólbjarminn fer yflr lönd.
Og hrannirnar gugna og hopa þeim
frá;
með harmstunum þungum og tár-
ýotri brá
þær kjökra við klettótta strönd.
Hve óttinn og gráturinn ekkjuna
hreif,
4 1
er óviðrið^briœgnýinn hóf,
og stormurinn tajöllina reytti og reif,
en rjúkandi sæbrekinn hamrana kleif,
og hleinunum hrímskykkju óf.
Er svefnværðin lokaði barnanna brá,
íbæn^snerist ekkjunnar raust.
En örvænting kom yflr andvaka þrá,
er óveðrið birtist á hrímloðnum skjá:
“Vort herfang vér látum ei laust”*
Er birti, var drepið á bæjarþils-lás ;
þar brá fyrir gestum tveim:
þeir stefndu Árna frá Urðarbás’,
í umboði prestsins. En flogin var gás
á brott í hinn bláa geim.
Á sveitina ekkja með afkvæmin fer
á öreiganB skókreptu tám;
í grátskúrarofum hún sólina sér.
En séra Páll hempuna ranghverfa ber,
og snýr sér frá — kærleikans knjám.
Guðmundur Friðjónsson.
(Eftir ‘ Eimreiðinni. ’)
Sögur og ævintýri.
Smásaga eftir: Snæ Snæland.
(Niðurlag.)
Við stigum út úr lyftinni á
1900 lofti í efri byggingunni. Var
þar frítt um að lítast.—
Þetta var þá staðurinn sem ég
átti að búa í um tíma. — Það sem
mér varð fyrst fyrir, var að líta í
kring um mig, þegar ég var stiginn
út úr lyftinni. Fyrst leit ég upp —
því mig langaði að fara hærra,— og
það var hátt og rúmgott undir loft,
Niðri voru salsdyr á fjóra vegu.
Tuttugu og flmm dyr á hvern veg.
Virtist mér þær allar innsiglaðar,
nema þær sem talan “1” stóð á.
Skólameistarinn gekk líka rakleitt
að þeim dyrum, og lauk þeim upp.
Ég gekkinn með honum. Við stóð-
um í sal miklum og fríðum, en þar
var sama hýbýlaskipun. Á fjóra
vegu voru dyr, en að eins þrjár á
hvern veg. Á miðju gólfl salsins
var glersalur, Allir regnbogalitir
féllu í geislakrönsum upp og ofan um
glerveggi salsins í titrandi logum,
sv.o mig skar í augu sjón sú. Glerið
I salsveggjunum bar óteljandi liti, og
var mótað margvíslega og af list
mikilli. Það var gert með undrum
nokkrum, því ekki sást inn um það,
en út um það varð alt hálfu skýrara,
en ella.
Skólameistarinn fylgdi mér inn
í stofu númer 2. Ég tók til starfa. —
Mér féll vel hjá honum, þótt hann
væri fremur fálátur og þurlegur.
Ég sé þar undur og kynstur
af flestu mðgulegu, og heyrði
fjölda margt, og varð nokkurs vísari
f sumum greinum.— Lærimeistarinn
hneigði aldrei orð til hvernig roér
gengi námið—hvort ég lærði mikið
eða lítið. Þóttist ég því skilja, að
ég yrði aldrei hafinn upp á háborðið
í höll þessari.—
Strax og ég kom þarna inn,
fékk ég mikla löngun, sem stöðugt
fór vaxandi, að koma hærra upp í
turninn.— Sjá meira og fleira. — En
mér þrutu ráð til að koma þessari
löngun minni í framkvæmd. Annað
var það líka, sem ég girntist, og það
var að koma inn í glersalinn. Ég vissi
að skólameistarinn sat þar inni tím-
unum saman, og hugði því þar
vera verkstofu rannsóknarmanna eða
vísir.damanna, og mundi þess vegna
vera fróðlegt að svipast þar um sali.
Það bar við nokkru eftir að ég
kom þarna, að ég varð þess var, að
fóstra mín kom og gekk um herbergi
öll í turninum, sem hún væri heima
þjá sér. Ég sá skólameistarann og
hana ganga um glersalinn, sem þau
hefða satneiginleg réttindi þar. Mér
þótti vænt um þetta, því ég hugði
mig nú nokkru nær en áður, að ná
inngöngu, þar sem fóstra mín átti
hlut að máli um glersalinn.— Það
leið nokkur tími að ég sá ekki færi
að ná inngöngu. Að síðustu stóðst
ég ekki mátið lengur. Þau skóla-
meistarinn og fóstra mín sátu bæði
inn í salnum. Ég afréði að sæta
færi og ganga rakleitt inn og hafa
það fyrir erindi að biðja fóstru mína
upplýsinga nokkurra, og láta arka á
auðnu hver endalokii: yrðu.
Ég gekk að dyrunum drap
hendi á láshúninn, og lukust dyrnar
þegar upp. Ég gekk inn og hratt
hurð í lás á eftir mér. Ég var kom-
inn í nýjan heim. Samanhangandi
keðjur og raðir af viðburðum og
og sögu atburðum flóðu fram um
veggi salsins. Mig brast sjónskerpu
til að skilja, nema að eins það
allra kunnugasta. Ég stóð agndofa,
en fóstra mín ávarpaði mig á þessa
leið:
"Heimilt er þér að skygnast um
sal þenna, þótt eg hafl ekki boðið
þér inn að ganga. Þér mun þykja
hér margt nýstárlegt og undrum
kynjað, og ekki mátt þú þess vænta
að þú fáir fullkomna skilningu á
öllu, sem þú sér. Myndirnar, sem
renna fram um veggina án uppi-
halds, eru af mannlífinu og verkum
þess, fyrri og síðar. Fortíðina sér þú
niður við gólfið, en nýjustu tíðina
upp við loftið. í næsta sal hér ofan
við eru myndir af hinu ókomna
mannlífi og viðburðum, en þangað
fær enginn að koma, og ekki þú
heldur Nú mátt þú skemta þér við
að horfa á málverk þetta, sem leitt
er fram á veggjunum. Ég hefl látið
búa það til eins trúlega og áreiðan-
legt og frekast er unt. Mun ég nú
hverfa frá þér um sinn, en vona að
þú notir tímann vel”.
Hún fór. Ég fór að líta í kring
um'mig, Ég sáótal margt. Ég eá
hvernig þjóðdrottnarnar láta böggva
hina hægri hendi af þegni sínum og
lofa honum lagaverndun í staðinn.
Eg sá hvernig hinir pólitisku flokkar
létu setja hann í höft, svo hann
komist ekki hálfa ferð þótt hann
ætti lffið að leysa. Ég sá kennivald-
ið ganga upp að honum og kyssa
hann, sem Júdas gerði við herra
sinn forðum daga — tala fagurt og
Ijúfmannlega við hann. En skilja við
hann með skollablindu, knýtía íyrir
augu hans, svo hann fekk að eins séð
ofan undan en ekki fram, og ómögu-
lega upp á við. Ég sá glæpamann-
inn og trúníðinginn steyta hnefana
í áttina til hans og hrækja á hann, af
því hann hafði borið sannleikanum
vitni í gegn þeim. Þeir fordæmdu
vitnið og dómarann, en hældust um
glæpi sína og svívirðingar, sem
þrekvirkí sinnar aldar.—Ég sá hinn
volaða einstakling þannig kominn,
ganga f hvert félagið á íætur öðru,
þvf honum var sagt að samtökin
væru mannfrelsi. Ég sfi hann hand
arvana, heftan, blindaðan, sleginn
og svívirtan verða að skóþurku og
úlfabrfið ýmsra eigingjarnra ofríkis-
félaga, sem standa undir öðrum fé.
lögum, sem eru gegnstrfðandi mann
frelsinu, svo sem stjórnarfélögum,
kyrkjufélögum eða pólitiskum fél.
Eg sá lífið kvelja einstaklinginn
gegnum þessa félagsskipunar eldra
mannkynsins, frá fyrstu stundu til
hinnar síðusta.-----
Ég stundi þungan og leit hærra.
Uppundir loftinu sá ég mynd af
stríðinu í Afríku; litlu fjarri sá ég
aðra ægilega mynd af stríðinu á Fil-
ippseyjunum. Hamingjan góða!
Hvflík voðasjón! Er þá enginn guð
í þessari Suðurálfu ! Á heimurinn
þá aldrei að njóta mannfrelsisins í
réttri mynd ! Ég greip höndum fyr
ir augun. Ég þoldi ekki að sjá þessi
ar svörtustu svívirðingar.Ég heyrð-
að það brast hfitt við í loftinu fyrir
ofan mig. Ég leit upp aftur. Loftið
var horfið af parti uppi yfir þar sem
ég hafði horft á,—í rökurmóðu sá
ég Suður Afríku. Það var fögur
sjón! Yfir fögru og friðuðu landi
ríkti hin heilaga kyrð, og fielsi og
friður skein á öllu smfiu og stóru.
Ég skildi þetta ekki, en gáði fljótt að
mér, og leit hundrað ár aftur í tím-
ann. Þar stóð sama viðbjóðslega
myndin, næstum hálfu hryllilegri en
fiður.—Þar gnæfðu upp úr öllu
ágirndin og mannvonzkan, er steypti
landinu og fólkinu i kviksyndi böls
og hörmunga.—Þegar 999 saklausir
voiti drepnir fyrir 1 sekan—drepnir
í nafni valdafýkninnar, og undir
niðri fyrir pólitiska lævfsi — fyrir
hræsni og undirferli kennilýðsina,—•
fyrir óskammfeilni mannníðinga—.
og samvizkulausa bófa.
Eg flýtti mér að líta unda n, og
síðan á hina hærri mynd,—og reyndi
að gleyma því liðna.-----