Heimskringla - 11.07.1901, Blaðsíða 2

HEIMSKKINGLA 11. JÚLÍ 1901.
PUBLISHED BY
The Heimskringla News & Pablishing Co.
Verð blaðsins í Canada o« Bandar. 31.50
um árið (fyriríram borgað). Sent til
fslands (fyrirfram borgað af kaupenle
nm blaðsins hér) 31.00.
Peningar sendist i P. O. Money Order
Kegistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávisanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum
R. Ií. Italdwinson,
Edltor & Manager.
Office : 547 Main Street.
P.O. BOX 18»».
/
Islendingadagurmn
verður haldinn 2. Ágúst í sumar hér
f Winnipeg, eins og að undanfömu,
þrátt fyrir það þótt sýningarsvæðíð,
þar sem hátíahaldið hefir verið látið
fara fram á undanfórnum árum, sé
ekki í ár fáanlegt fyrir hátíðahaldið,
með því að síðasti dagur Winniþeg-
sýningarinnar stendur yfir þann
dag. Als vegna hefði forstöðunefnd
íslendingadagsins þótt bezt að halda
hátíðina á þessu svæði cf þess hefði
verið nokkur kostur, með því að þar
eru öll þau tilfæri til staðar, sem út-
heimtast ti! þess að alskyns skemt-
anir geti farið þar vel úr hendi og
hátíðahaldið að öðru leyti orðið sem
viðhafnarmest og gestunum þóknan-
legt. Þar eru ræðu- og danspallar
og pallar fyrir dómendur að skemt-
unum, svo sem hiaupin, stökkin,
þjólreiðarnar o. fl. Þar eru og á-
heyrenda sæti sem rúma tíu þúsundir
manna og alskyns aðrar byggingar
og önnur nauðsynleg tilfæri. Als
þessa verður nefndin að fara á mis í
ár af framangreindum ástæðum, og
þó kom nefndinni saman um að færa
ekki daginn.
Auðvitað átti nefndin kost á að
fá sýningarsvæðið strax og 'sýning-
unni væri aflokið, en það hefði þýtt
að færa hátíðina fram til þess 5, eða
6. Ágúst, og það var álitið ógem-
ingur. Það var í raun réttri sama
sem að játa að Íslendingadagshátíðin
væri bundin við sýningarsvæðið og
gæti hvergi farið fram nema þar.
En af þvl leiddi aftur það að svo
gæti þá farið að íslendingadagurinn
yrði aldrei framar haldinn 2 Ágúst,
því að það er hugsanlegt að Winni-
peg-sýningin verði látin fara fram
utn það leyti á hverju ári framvegis.
Nefndin komst því réttilega að þeirri
niðurstöðu að rétt væri og sjálfsagt
að halda fast við 2. Ásúst principið,
og að halda hátíðina þann dag, án
nokkurs tillits til þess hvort sýning-
arsviðið fengist leigt eða ekki.
Það vili líka svo vel til að
W innipegborg á tvo aðra ágæta
skemtistaði, sem sé Fort Garry Park
og Elm Park, sem báðir eru vel til
þess fallnir að hafa þar slíkar
skemtanir. Enda hefir íslendinga-
dagshátíðin einusinni áður verið
haldin í Elm Park og tókst það á-
gætlega, og þar hefir lúterski söfn-
uðurinn haldið sunnudagsskóla
t<Pick-Nic“ sitt á umliðnum árum.
Þetta Park hefir nú nefndin valið
fyrir hátíðahaldið í sumar, og vér
skoðum hana hafa verið hepna í val-
inu, því það er áreiðanlega leitun á
fegurrilystigörðum, þótt í stærriborg-
um sé.
Elm Park er fallegasti og
skemtilegasti lystigarður l borginni,
þar er skóggöng og skóghvelfingar
fegurri en nok.kurstaðar annarstaðar,
og hann er nær kringgirtur af hinu
mlkla fljóti, Rauðá. Útbúnaður er
þar fullkomnari en I hinum lysti-
görðunum. Þar er ræðupalfur,
dansskáli, sæti á víð og dreif og
bekkir. Þar er selt alt sem menn
þurfa, nema vínföng, og er það sér
stakur kostur. Þar eru rólur og
hengisæti, þar eru fleygivakrir,
skrauttýgjaðir gæðingar, sem fara á
flugaferð fyrir rafmagni fleiri mílur
á klukkutímanum. Þar fæst gefins
sjóðandi vatn og ísvatn, eftir því
sem hver vill hafa. Og margt er
þar til þæginda og unaðs.
Prógram dagsins verður eins
gott og frekast er unt. Þar verður
sungið verðlaunakvæði um ísland,
ef alt fer eins og ætlað er, og enn-
fremur valin minni fyrír Canada og
Vestur-íslendingum. Þar verða
snjallar og kjarnyrtar ræður haldn-
ar, af góðum ræðumönnum. Þar
.varða kapphlaup, fangbrögð og
glímur og margt «g margt fleira,
sem auglýst verður seinna. Elm
Park er töfralundur, sem allir eru
hrifnir af að sjá, og þótt engar séu
skemtanir um hönd hafðar.
Það er full ástæða til að fólk,
sem svo drengilega hetir fylgt 2
Ágúst, geri sitt ýtrasta til að sækja
þjóðminningardaginn nú og efla
hann á allar lundir. Styðjendur
dagsins sýndu eitt sinn svo eindreg-
inn og íslenzkan drengskaparáhuga
fyrir þessum degi að slíkt mun
aldrei firnast í sögu Vestuf-Islend-
inga, og þeir muna eflaust að þeir
bundu sig þá þeim skyldum að
vinna að því einn fyrir alla, allir
fyrir einn, að 2. Ágúst skyldi faia
sivaxandi í augum íslendinga sjálfra
og hérlendra manna- Þerta vitum
vér að þelr munu sýna nú engu síð-
ur en áður. Styðjendur dagsins
verða að gæta þess nú, að dagurinn
á að vera fjölsóttari í ár en nokkru
sinni áður, og svo koll af kolli í
framtíðinni. Með þannig lagaðri
vinnu og samheldni standa styðjend-
ur dagsins með drengskap við valið
á 2 Ágúst, og vér drögum ekki efa
á, að þeir geri það bæði nú og síðar,
sem heilum trygðum bundu sig þess-
um degi. Hver einn og einasti
maður sem með deginum heflr verið,
verður að vinna að honum á sína
vísu. Nefndin sem fyrir deginum
stendur í ár, er skipuð góðum og
dugandi mönnum engu síður en að
undanförnu, og sé þeim fylgt í orði
og verki af fólkinu, sem daginn heíir
ákveðið, mun dagurinn fara vel úr
hendi, og oss öllum til ánægju og
sóma.
Hvað á þá að gera?
Eftir Leo Tolstoi.
Hvað er það sem ég vil helzt
gera ? Ég vildi að ég gæti gert sem
mest gott; ég óska að ég gæti fundið
upp eitthvert ráð til þess að engin
manneskja liði hungur eða kulda, og
allir gætu lifað eins og þeim er eig-
inlegt, Ég vildi að þetta gæti ver-
ið svona, og í samræmi við allar teg
undir af afbrotum, féflettinga og
ýmsra annara hagsmuna aðgerðum,
sem ég tek þátt í sem aðrir; verka-
lýðurinn er sviftur nauðsynjum þeim
er hann þarfnast og sá hluti mann-
mannfélagsins, sem ekki vinnur með
höndunum, og þar af er ég einn,
hefir einkaráð á vinnunni. Ég sé
þá níu tíundu af verkafólkinu, sem
nauðsynlega þarfnast vinnu og við-
urværis og verða að fá það með ein-
hverju móti. En aftur á móti þar
sem með svikum og brögðum að lífs-
viðuiværj þeirra er haft af þeirn með
öllum vélabrögðum, þá hlýtur líf
þeirra ár frá ári að verða örðugra
og verra, meir undirorpið Örbyrgð
og skorti.
Ég sé líka ár frá ári alsnægtir
og íburðarskort ganga hönd í hönd í
húsum og verustöðum hins vinnu-
lausa flokks—sem ég á heima I—og
hann verður æ fastari og rótgrónari
á grundvellinum. Lifnaðarhættir
auðmanna eru komnir á þá öryggis-
tröppu, sem menn I fyrri daga gátu
tæplega séð í draumum sínum, og
síðar var óljóst málað upp í álfasög-
um, og draumórum um hina óþrot-
legu töfra-aura“, sem ómögulégt var
að eyða eða losna við, því þeir
áttu einlægt að verða fleiri og fleiri
eftir sem því sem af þeim var tekið.
Undir núverandi kringumstæðum og
iagaákvæðum eru verkleysingjar
ekki einasta alveg lausir við líkam-
legt erflði alt sitt æviskeið, heldur
hafa þeir ráð á að uppfylla allar sín-
ar óskir, allareftirlanganir er fljúgaí
htiga.þinn, gefa börnum og vinum
alt hnossgæti lífsins í gegn um pen-
ingapyngju sína, sem er aðseturs-
staður hinna “óþrotlegu töfraaura".
Til þess að fá sem fjölbrcyttasta og
fullkomnasta lífsnautn fyrir hina
“óþrotlegu aura“, þá flytjum vér oss
til stórbæjanna, eyðum ævi vorri
innan veggja þess skrauthýsis, sem
ekkert er framleitt í né ávaxtað, en
alt etið og öllu eytt sem inn í það
kemur.
Alsleysinginn sem reittur er inn
að skyrtunni, svo vinnuleysinginn
geti haft ráð á hinum “óþrotlega
töfraeyri“, fylgir auðkýflngnum eft-
ir stað úr stað. Hann reynir með
kænsku að koma sér svo fyrir að
vinna ekki og njóta lifsins. Takist
honum þetta, þá þyngir hann þar á
öðrum sem vinna, þvl fra þeim verða
hinir “óþrotlegu töfra-aurar“ að
koma. Misheppnist honum þessi
vegur, þá fer að ganga af honum
jafnt og stöðugt og eftir lengri eða
styttri tíma er hann kominn I tölu
þeirra hungruðu og köldu, sem að
siðustu fá heimilisfestu á þurfa-
mannastöðvunum.
Ég tilheyri þeim frumöðlum, er
með margskyns móti draga vísvit-
andi og óafvitandi lifseyrinn úr
höndum verkamannsins og með því
móti skapa hina óþrotlegu töfra-aura,
sem veldur svo ótal mörgum skip-
broti á hamingju þeirra.
Ég vil hjálpa mönnum, þess
vegna er það gefinn hlutur að fyrst
af öllu á ég að hætta við að snuða
þá, eins og ég hefi gert að undan-
förnu, og á hinn bóginn verð ég að
hætta að leggja tálsnörur fyrir þá
En ég hefi dregið tðfra auranna
hinna fullgerðustu, slægustu og
skarphyggnustu upphugsana aðferð,
sem hefir verið æfð og iðkuð um
margar liðnar aldaraðir. Þannig
hefi ég komist yfir töfra-aurana. I
þessum kringumstæðum sem ég er í,
hefi ég ekki unnið sjálfur, en hundr-
uð og jafnvel þúsundir fólks hefir
verið neytt til að vinna íyrir mig
vinna sér inn peninga sem ég hefi
umráð yfir, og það hefl ég fært mér
I nyt sem einkaleyfis réttindi, þrátt
fyrir það að ég hefi alt af síðan ég
man eftir aumkast yfir þessa sívinn-
andi menn og ég hefi viljað hjálpa
þeim.
En þetta er nú eins og ég sæti
ofan 4 manni sem ég hefði knosað
undir mig, og ég neyddi tll að skríða
með mig og fengist ekki tif að láta
hann standa á fætur, en væri þó alt
af að sannfæra sjálfan mig og aðra
um, að ég væri mjög sorgbitinn yfir
þessu athæfi og vildi feginn létta af
honum byrðinni og vinna þar alt til
sem I mínu valdi stæði, að undan
skildu þessu eina—að fara ofan af
honum.
Vissulega virðist að vera svona.
Ég vil hjálpa þeim fátæka, hjálpa
honum út úr fátæktinni, þá á ég
ekki að skapa honum kringumstæð-
ur fátæklingsins. Ég gaf peninga
þeim sem hafa afvega leiðst, en tek
máske þá gjafapeninga frá þeim
manni, sem ekki á nema hársbreidd
að lenda I sömu villuna og felli
þess vegna saina fátæktardóminn yf-
ír honum og hvílir á hinum og lina
því skort um augnablik með því að
stofnsetja hann á öðrum stað. Þetta
er auðskilið, en sú var tíðin að ég
átti örðugt með að skilja það. Eins
fljótt og ég sá þetta, mína eigin
villu, breyttist útlit liðinna tíma og
varð undrum þrungið, margborotið,
skýjað og fiækjulegt, en svo varð
eftir umhugsun einfalt og skiljan-
legt. Og brautir góðrar hegðunar
urðu hreinar og beinar fyrir sjón-
um meðvitundar minnar, þá loksins
ég hafði komið auga á þær.
Ég óskaði að hjálpa þeim er
nauð líða einungis af því að ég átti
peninga til þess, og átti minn hluta
I þeirri hjátrú að peningar væru leið
togar vinnunnar, og einlæglega
sagt, að þeir væru lagalega máttug-
ir og harla góðir I sjálfu sér. En
þegar ég var farinn að láta þá fara
á skrið—ganga út og inn—sá ég að
þeir voru að eins ávísanir frá
fátæku fólki, uudir umráðum auð-
manna. Þá skildi ég fyllilega
Iiyersu lítið felst I því að gefa fá-
tækum þá peninga, sem gera anuan
fátækari.......
Ég sá orsökina, sem olli fátækt-
inni og skortinum, og hún er sú, að
menn eru háðir eða skuldbundnir
öðrum en sjálfum sér. Þess vegna
komst ég að þeirri niðurstöðu, að ef
ég vildi hjálpa öðrum, þá var það
fyrsta skilyrðið að ég hætti að valda
þessnm tækifærissnauðu mönuum ó-
hægðar, sem mig langaði til að
hjálpa. Með öðrum orðum. Ég varð
að taka þátt I erviðinu sem fylgir
manninum, og til þess að valda ekki
orsökum, sem til þjáninga og skorts
leiða, mátti ég ekki láta vinna fyrir
mig nema hið allra minsta og vinna
sjálfur elns mikið og mér var unt.
Ef ég aumkast yfir hestinn sem ber
mig, það fyrsta sem mér fcer að ge ra
ef ég kenni I brjósti um hann I
virkilegleika, er að stíga af baki og
ganga sjálfur.
Þessi úrlausn, sem gefur full-
komna ánægju frá sjónarhæð sið-
fræðinnar, hefir ávalt blasað fyrir
hugskotssjónum mínum, eins og ann-
ara, en það eru allir, sem sjá hana
Þegar um lækning á félagslífssjúk-
dómum er að ræða, þá verðum vér
að líta alt I kring, á landsstjórnar-
fyrirkoniulagið, á mótpart sfjórnar-
innar, á bókmentir og vísindi og á
drengskapareinkennin og hindur-
vitna pokana, samt getum vér aldrei
skoðað alt augliti til auglitis. Saur-
rennurnar fyllast af óhreinku hjá
oss, og vér heimtum einhverja til að
hreinsa þær, og vér þykjumof vor-
kenna þeim, og vilja létta þeim starf-
ið, og gerum hverja uppgötvunina
og umbótina á eftir annari, allar
nema eina, og hún er sú einfaldasta,
nefnilega sú, að vér ættum sjálfir
alerei að hella í þær öðru en því sem
getur komist tregðulaust eftir þeim.
Hver sá sem líður fyrir það að
sjá aðra Hða I kringum sig, handa
honum er til meðal mjög einfalt og
handhægt, sú einasta lækning sem
er fullnægjandi til að lækna þann
sjúkdóm, og sem er í samræmi við
lögmálið og landsins lög, og þar að
auki skærasta leiðarljós einstaklings-
ing. Lækning þessi er sú seu Jó-
hannes skírari tók fram þegar hann
svaraði spurningu Krists: „Hvað
eigum vér þá að gera?“, og sem
Jesús Kristur staðfesti að væri rétt
svarað, en hún er su, að bera ekki
nema einn kirtil og enga peninga
Það meinar að einu leyti þetta: að
nota sér ekki vinnu náungans til
hagsmuna. Með því að hafa ekki af
náunga sínum fyrir vinnu hans, þá
verðum vér sjálfir að vinna með
eigin höndum eins mikið og oss er
mögulegt. Þetta er Ijóst ogauð-
skilið. En það verður fyrst Ijóst og
auðskilið þcgar þarfir vorar eru Ijós-
ar og auðskildar, og þegar vér sjálfir
erum nógu hreinir, og ekki ruglaðir
af fjárfýkn og slæpingsskap og
leti..........
Spurningin: „Hvað á ég þá að
gera“. Svarið er auð . elt. I fyrsta
máta á ég að vinna fyrir mér á heið-
virðan hátt, sem sé að lifa ekki á
öðrum. Og þegar ég hefi lært það,
þá líka að reyna við sérhvert tæki-
færi að vera öðrum meðbræðrum
mínum að einhverju liði til orða og
verka, og á sérhvern þann hátt sem
ég kem því við............
Mín fyrsta skylda er án efa sú,
að vinna fyrir lífsþörfum mínum,
svo sem fæði, klæðum, hýbýlum og
hita og svo framvegis, og með því
móti er ég á vissan hátt að vinna
öðrum llkt gagn og sjálfum mór, því
frá því fyrsta að þessi heimur var
þekkjanlegur, þi var hin fyrsta
og sjálfsagða skylda hvers manns
innifalin I þessu.
Með þessu móti uppsker hver og
einn alt sem hann þarfnast fyrir lík-
ama og sál, og fullnægir tilgangi
lífsins. Að hafa nóg fyrir sig til fatar
og matar og nóg handa sínum, þá
er alt fengið, og stuðla að því sama
fyrir aðra, veitir manni friðandi
ánægju I andlegum skilningi.
Allar aðrar athafnir mannsins eru
fyrst siðferðislega löglegar þegar alt
þettaer fengið. I hvaða stöðu sem mað
ur er; hvort heldur hann er stjórnari
fólksins og verndari.eða einhver vflr-
maður, kennari eða frömuður f um -
bótum sem miða til lífsþæginda, eða
innleiðari á nýjum ódauðlegum sann-
leiksboðskap og listaverkum, þá er
hin fyrsta sjálfsagða skylda hvers
einasta skynsams manns innifalin I
því, að taka þátt I lífsbaráttunni, til
þess, að vernda sitt eigið líf og
annara.
Þessi skylda á ætíð að sitja í
fyrirrúmi, vegna þes&að lífið er öllu
öðru æðra. Og til þess að vecnda
það og kenna öðrum mönnum og
gera þeim Iffið ánægjulegra, þá er
þessi regla nauðsynleg á lífsleiðinni,
því taki maður ekki þessa hluttöku
í lífsbaráttunni, og svelgji I sig verk
og ánægju annara, þá er það eyði-
legging á Iffinu. Þá er rammasta
heimska að reyna að vera öðrum til
liðsemdar, með því móti sem leiðir
til að kyrkja lffstilveru þeirrar
stéttar.
Skyldan sem maður hefir er
ætlð fyrst sú, að berjast mót örðug-
leikunum og fyrir tilveru lífsins.
Það er óhjákvæmileg skylda og æðri
öllum öðrum, vegna þess að hún er
lögmál llfstilverunnar, og að brjóta
hana á bak aftur með pintingum og
eyðileggjandi meðölum er mótverkn-
aður gegn mannlegu lífi. Lifl mað-
ur einn sér, og losi sig við lífsbarátt-
una og mótstríðandi náttúrulögmál,
þá fær hann hegningu frá sfnum
eigin líkama, sem óhjákvæmilega
hlýtur að veslast upp og líða undir
lok, af skorti á nauðsynjum. En losi
hann sig við lífsbaráttu skylduna
með því að neyða aðra til að upp-
fylla hana fyrir sig, og láta þá eyði-
leggja æfidaga sína, þá fær hann
hegningu samt, því hann hefir þá
eyðilagt þann hluta af lífsstarfi, sera
hann átti að inna af hendi í umdæmi
skynsemi og mannúðar; það er, hann
fyrirfer sínu eigin leiðarljósi á lífs-
brautinni,—skynsemínni.
Þeir sem halda að vinnan sé
nauðsynleg og aðalánægja lífsins,
hyrningarsteinn þess,—komast ætíð
að því samt þá til grunns er r..nn-
sakað, að vinnan er ekki annað en
barátta við náttúrukraftana, ekki
einasta innifalin I því að erja og sá
jörðina, heldur lfka allur iðnaður, og
öll andleg störf, alt er starf sem
hendur og heili framleiða einhverj-
um til afnota, fyr eða síðar.
Verksviðið er einlægt að verða
stærra og stærra í hverri atvinnu-
grein sem er; og sérstakar og nýjar
verktegundir flytjast inn á starfssvið-
ið, og starfshæfiieikunum er svo hátt-
að, að þeir koma meira fram hjá ein-
um en öðrum, það er, einn maður
skarar fram úr öðrum, I umbótum
og fullkomnari þekkingu I hverri
sérstakri vinnugrein. Nú er það
undir þessum manui komið hvert
hann vili offra nokkru afþeim hags-
munum til annara, sem hann á yfir-
ráða.........
Þetta verða svörin við spurn-
ingunni. „Hvað á ég að gera?“ sem
finn fyrír sjálfan mig. Eyrst að
forðast að draga sjálfan þig á tálar.
Hvað sem öðru Ifður, hefi ég ekki
glapist langt út af vegum þeim, sem
kennari minn sýnir mér að til
lífsins liggja, og ekki verið hræddur
að sjá sannleikann. í öðru lagi hefi
ég afsalað mínum eigin réttindum,
mínum eigin hagnaði og mínum sér-
hæflleikum I fjárauðgunar starfl,
sem greindi mig frá sumum öðrum
samtfmismönnum, og viðurkent að
það sé saknæmt að breyta öðru vísi.
I þriðja máta hef ég leitast við að
uppfylia hið ævarandi og sjálfsagða
lífslögmál, og látið mér ant um að
vinna í einingu og samræmi við alla
menn, sem þátt taka f lífsbaráttunni
gegn náttúrustríðinu, og þetta hefl
ég gert til viðhalds og aðhlynningar
mínu lífi og annara, sem ég finn
skyldu mína að vinna íyrir um þann
tíma, sem æfiskeið mitt er innan tak-
marka þessa heims.
Lauslega þýtt af
K. Á B.
Barnalækning.
Eitt af því marga og nýjasta,
sem verið er að sýna á Pan America
(alsherjar Amerfku) sýningunni í
sumar, er ungbarnalækninga útbún-
aður, sem á læknamáli er nefndur
incubator. Pyrir meir en 60 árum
síðan fann Dr. Crede upp á ráðum
mót ofþroskun og vanþroskun ung-
barna, og voru þau með ýmsn móti,
t. d. að vefja barnið innan I „vatt“,
loðskinn, dúnföt og að hafa vöggu
barnanna nálægt eldstæðinu, alt eft-
ir þvf hvernig ástóð og hvaða lækn-
ingar barnið þurfti. Þessi vafað-
ferð Dr. Crede heflr leitt til þessarar
nýju aðferðar. Þetta incubator eða
rekkja sem börnin eru nú læknuð I
er úr málmi og eru holar hliðarnar
í henni, og hæfilega heitt vatn látið
renna þar jafnt og stöðugt gegnum.
Dr. Tarnier I Paris fann upp þessa.
aðferð 1878 I stað vafningaaðferðar
sem áður er hér getið. En rekkju
notkunina tók hann upp eftir M.
Oddilla Martin við Jardin de Acc-
limation I Paris, 6em brúkaði hana
við hæsna eldi. Þetta vermiból
var fyrst notað við ungbörn \ið
Maternity Hospitalið í Paris 1880, og
reyndist strax vel, og leiddi til þess
að samkyöja stofnanir I Berlin á
Þýzkalandi fóru að nota þessa lækn-
ingu íyrir börn sem höfðu vaxtar
krankleika, og jafnvel við fleiru.
Þetta hepnaðist mjög vel, og fjöldi
barna kemur nú þar saman árlega
til að minnast þess, og sýna öðrum
að þau hafa notið þessarar lækisað-
ferðar, og eru nú líkamlega og and-
lega heilsugóð. Árið 1897 var þessi
lækninga aðferð sýnd opinberlega í
Lundúnum. Frá þeim tíma hafa
þessar lækningar verið stöðugt hafð-
ar þar um hönd, og reynast þær
mæta vel.
í stuttu máli er nú vermiból
þetta búið til þannig, að það er gler-
kassi innan I málmumgerð, sem
stendur á fótum. Innan í glerkass-
anum er búin til hola handa barninu
að vera í. Hún er úr gormvöfðum
vírlengjum, sem þófaðar (vattéraðar)
eru innan og dúkklæddar. Loftið
flytst um pípur inn til barnsins, og
er það loft eins gott og hægt er, en
fráandaða loftið rekst út úr gler-
kassanum fyrir súg þeim sem hið inn
streymandi loft veldur, og berst inn
I vermistrauminn, sem leikur utan
um kassann og hitar hann, og
berst það síðan smátt og smátt
út eftir annari pípu. Innan I kass-
anum er hitamælir, sem stendar I
sambandi við afkælu útbúnað við
lækningaból þetta, og má stemma
hitann upp á örlítinn hluta úr gráðu.
Á þessum ungbarna heilsubóta-
stöðum ,sem víða eru orðnir barna-
margir, eru höfð ein tylft af þessum
vermirekkjum I sömu stofunni, sem
passað er að hafa vel bjarta. í
vermirekkjunum hvíla ofþroska, van.
þroska og að einhverju leyti fram-
fara krenkt og vanvaxandi, og
nefna sumir þessa lækningu hina
Þýzku-reifalækninga aðferð, þvi hún
hefir hvergi verið stunduð meira en
þar, né lengur. Ungbörnin eru
send til þessara stofnana af læknum
hér og þar út um land og afhent
hessum stofnunum eftir vissum regl-
um, sem taka þau að sér og annast
um þau, Þau eru vegín í ákveðn-
um búningi og síðan fóstruð I vermí-
hylkinu. Óþroska börn ná sjaldn-
ast 5 pundum þegar þau eru tekin
inn á stofnunina- Þessar stofnanir
halda fjölda af hjúkrunarkon*m;
þurfa allar að ganga undir próf hjá
yfirlækninum á stofnuninni, áður en
þíer taka til starfa, og er vandað
mjög til þeirra, Þær búa I bygging-
unni sjálfri og fá ekki að borða nema
ákveðna fæðu og verða að lifa eftir
föstum reglum. Börnin taka þær
úr vermirekkjunni á hverjum tveim-
ur tímum og gefa þeim að sjúga,
eða aðra næringu. Eftirlits sjúdra-
kona vaktar meðferð og fæðuteg-
undir þær sem hjúkrunarkonurnar
gefa þeim. Þau börn sem eru svo
vanheil að þau geta ekki sogið eða
veitt sæðunni móttöku með raunin-
um, eru fædd með Gavage mötunar-
aðferðinni, þar til þau eru orðin
nógu hraust til að ná fæðunni öðru
vísi. Sérstök verkstofa er I þessum
stofnunum þar sem alt sem börnin
þurfa til klæðnaðar er búið til I.
Börnin eru flutt upp á loft á kveld in
I sérstakri lyftifæru, þar sem þeim
er hjúkrað ft nóttunni. í hjúkrunar-
húsunum er andrúmsloftið ætíð jafn
heitt og ferskt og sem næst hæfi
hvitvoðunganna. En arftur ft móti
er hafður misjafn hiti og loftraki ft
börnunum þegar þau eru I vermi-
rekkjunni, alt eftir því, sem við las-
leika þeirra ft.
Skýrslurnar frá yflrmönnum
þessa stofnana sýna að 25—30
böm af hverjum 85 börnum ná
heilsu og þroska án annara meðala
en þessarar vermilæknis aðferð.
Blöðin segja þessi ungbama-
lækning veki mjög mikla eítirtekt á
Pan Ameríku sýningunni nú.
Svar gegn „Mótmæli14.
Vinur minn, Jón Ólafsson, að
Brú P. O., heflr I Lögfcejgi nr. 24
dags. 20. Júní síðastl., fundið hvöt
hjá sér til þess að toga I sama streng
og ritstj. Lögb., að því er snertir ft-
mæli ft séra Hafst. Pétursson, fyrr-
um prest okkar Argylebúa og af öll-
um þar að góðu einu þektann. Það
ervíst óhætt að fullyrða að séra
Hafsteinn var virtur og elskaður af
öllum I þessari bygð, Ritst. Lögb.
hefir tekið sér það verkefni að sæma
séra Hafst. öllum þeim ósannindum
er hann getur upphugsað. Jóri
Ólafsson virðist vera I tölu þeirra