Heimskringla - 10.10.1901, Blaðsíða 3

HKiMSKRINGLA 10. OKTÓBER 1901.
Hvítir Boxarar.
(Niðurlag.)
ATHUGASEMD ÞÝÐ.: Þótt
menn hafl, ef til vlll, geflð lítinn
gaum að þessu nýja leynifélagi enn
sem komið er, þá munu allir hugs-
andi menn sjá að hér er stórkostleg
bylting á ferðinni; málefni sem auð-
sjáanlega viðkemur öllum hvítum
mönnum og þeir verða að ráða það
við sig hvort þeir eru þvi hlyntir eða
gagnstæðir. Ég fyrir mitt leyti er
algerlega mótfallinn stefnu félagsins,
því ég get ekki séð að hún hafl
nokkurn neista af mannúðartilflnn-
ingu í för með sér. Félag þetta hef-
ir myndast síðan Kínverjar, sem
kölluðu sig ((Boxara,“ hófu upp-
reistina á móti útlendum trúboðum,
og þykist ég af því ráða að uppreist
sú hafi orsakað myndun þessa leyni-
félags, skyldleiki nafnanna bendir á
það og það einnig að meðlimir fél.
eru kristnir menn. Tildrögin til
félagsmyndunarinnar eru því auð-
sæ, nefnilega hatur og hefndar-
girni, og stefnumið þeirra er tengt
við þessa rót.
Það er ef til vill mögulegt að
félag þetta nái ekki mikiili útbreiðslu,
slíks væri óskandi. Hitt virðist mér
miklu iíklegra að áhrif þess og boð-
skapur þjóti eins og eldur í sinu frá
Vesturheimi um öll Evrópu lönd og
aðrar heimsálfur þar sem hvítir
menn hafast við og fái fylgi þeirra.
Það er eftirtektavert að félagið, sem
er að eins nokkra mánaða gamalt
skuli nú þegar hafa náð þeim þroska
sem framanrituð grein sýnir.
Það er því miður óhrekjanlegur
sannleikur, að hvítir menn upp tii
hópa hafa frá alda öðli lítilsvirt og
'fótum troðið liinar lituðu kynkvíslir
mannkynsins. Það hefir aldrei bor-
ið meira á þessum þjóðaríg en ein-
mitt nú á síðustu tímun; eitt af hin-
um stórkostlegustu tiltækjum til að
koma í veg fyrir þenna ójöfnuð var
frelsisstríð Bandaríkjanna, sem háð
var slðari hluta nitjándu aldarinnar,
til að gefa svertingjum jafnrétti við
hvíta menn; styðjendur þessa göfuga
máleínid unnu sigur- En tíminn
leiðir nú í ljós að úrslitin voru að
eins að nafninu, því um mörg und-
únfarin ár, en aldrei eins og nú, hafa
svertingjar — sem þetta ((kristna“
Boxarafélag telur I óvinaflokki sin-
um—verið drepnir hver um annan
þveran i Bankarikjunum án dóms og
luga, hengdir, aflimaðir og brendir á
báli, margir þeirra saklausir. Sum
sunnanblöðin lýsa því nú yflr að
menn geri slíkt nú orðið iétt að
gamni sínu, sér til ((kristilegrar“
dægrastyttinga!
A!t virðist benda til að svert-
ingjamorðingjar þessir og hinir
Hlítu bsxarar séu at' sama sauðahúsi,
andinn og takmarkið er hið sama
aðíerðin í svipinn dálítið öðruvísi.—
AUar þær romsur um vfirgang Kín-
verja í öðrum löndum, er eintómt
rugl og afsakanir, þeir. eru hæglátir
menn og óframgiarnir og leita að
nins gæfur.nar í öðrum löndum með
sama augnamiði og aðrar þjóðir, að
láta sér líða vel, en ekki í þeim til-
gangi að leggja undir sig alla
jörðina.
Kínverjum verður ekki fækkað
á annan en glæpsamlegan hátt
Leynipukur fél.manna er því að lík-
indum ráðstafanir um á hvern hátt
skuli drepa þá. En þótt þeir ásetji
sér að koma verki sínu í framkvæmd
á huldu, þá er hitt miklu líklegra
að svo framarlega að Hvltra manna
her þessi sýni fulla alvöru og marg-
faldist. að það verði orsök til hins
mesta og blóðugasta bardaga sem
heimurinn hefir nokkru sinni séð,
nefnil. að Kínverjar, svertingjar og
þeir aðrir kynflokkar sem teknir
hafa verið fram — og komast — eða
jafnvel hafa nú þegar komist að
myndun og áformi fél. —t aki til
vopna og herji á hvíta menn am
heirn allan. Það yrði hættulegur
bardagi fyrir hvíta menn, því þótt
óvinir Boxaranna séu ekki eins vel
æfðir hermenn, þá eru þeir tvöfalt
fleiri en hvítir menn að tölu, og
mundu reynast þeim skeinuhættir ef
til alsherjar stríðs kæmi.
Það eru nokkuð undarlegar
lireyfli gar sem eiga sér stað hér í
Bandaríkjunum á þessum síðustu
árum, það virðist svo sem borgarar
iandsins séu farnir að gerast and-
vígir hinum göfgu grundvallarat-
riðum lýðveldisins: ((Jafnrétti, bróð-
eini og frelsi allra manns.“ Þetta
er sú undirstaða sem stjórn þjóðar-
innar er bygð á og heflr gert hana
heimslræga. Já, það virðist svo sem
borgarar þessa mikla ((frelsislands“
sem heimurinn hafl tekið sér til fyr-
irmyndar, sem höfuðból mannúðar
og drengskapar, heflr vikið frá hin-
um góðu grundvallarreguin sínum
með þeirri yflrlýsingu að þeir menn
einir sem hafa bjartann hörundslit,
séu þess verðir að lifa og ráða yfir
jörðinni.
Að elskan hafi ófyrirsynju leit-
ast við að fielsa heiminu um aldir,
gef ég eftir að sé sannleikur. Það
eru þessi tvö höfuðöfl, elskan og
hatrið s em berjast syrir yfirráðunum
meðan heimurinn er við lýði. Hatrið
hefir alt til þessa borið sigur úr být-
um, vegna þess að það hefir búið í
langflesium sálum. En þrátt fyrir
það mun ég aldrei víkja frá Þeirri
sannfæring að elskan sé hiun mesti
kraftur, ef mennirnir beita hennar
að jöf'num hlutföllum, en þótt elskan
sé til, ef hennar er ekki neytt þá
kemur hún ekki meiru til leiðar en
hinn þiumaudi foss, sem fellur með
ógurleguiu krafti af hamri^ fram í
hyldýpið lyrir neðan, en aflíð er
.samt þar eins og í fossinum, sem
hreyft getur hinar mestu starfsvélar
heimsins þegar hann er beislaður af
mönnum. Að hugsa sér að koma
verki sínu í framkvæmd með ást og
hatri til samans, er óðs manns æði.
Þetta eru tvö andvíg öfl sem aldrei
geta komið uokkru til leiðar í sam-
einingu. Ileimskan og skammsýnin,
sem fóstra hatrið í mannsálunum
hvísla þvf að hugskotum inanna að
þaðsé að e>ns viss sort af mönnum,
sem hafi rétt til að lifa á jörðinni,
hitt séu óargaflýr og eiturkvikindi.
Skynsemin og framsýnin sem hafa
anda elskunnar í för með sér, játa
að ekki einungis allir menn, heldur
einnig hinar lægri skepnutegundir,
hafi fullan rétt til að lifa og þrosk-
ast samkvæmt eðli og lögum náttúr-
unnar. Ef vér hvltir menn lýsum
því yfir að vór séum þeir einu menn
lífsverðir á hnettinum, þá höfum vér
mótfallist náttúrulögmáli alheimsins,
og aldrei mun það geta heítið fram-
farastig að eyðileggja £ — § als
mannkynsins.
hann opnaði ekki umslagið. En um
kveldið opnaði liann samt umslagið,
og þó hann þæktist viss um að nafn
Péturs mundi vera í því, þá varð
hann samt skelkaður, þegar hann sá
nafnið „Pétur Stervers“ standa þar
með stórum etöfum-
Þegar búið var að jarða Pétur,
kom Jón til prests, og sagði:
((Hvað sagði jeg yður ekki?“
herra prestur.
„Pétnr var orðinn gamall“ svar-
aði prestur, ((svo að það var ekki svo
mikill vandi að geta upp á“.
k
J
é
$
J

Beint f ra Havana
kemur tóbak pað sem hinir
FRÆGU T- L- VINDLAR
eru gerðir af, það eru vindlar sem
hafa að geyma smekkgæði og ó-
mengað efni. Allir góðir tóbaks
salar alstaðar hafa það til sölu.
WESTERN CIGAR FACTORY
Thos. I.ee, eigaudi.
wiJsriqriPEG.
*
FRAMSYNI.
„Framsýni, eða að sjá fyrirfram
óorðna hluti, er nokkuð, sem sumum
er meðfætt“ sagði Jón gemli við
unga prestinn sem var nýbyrjaður
að þjóna þar söfnuðinum.
((Nei Jón“. svaraði presturinn;
((Það er bara ímyndun, og vil ég nú
ekki heyra rneira um það“.
((Það er ekki ímyndun hr. prestur'*
svaraði Jón. Ég vildi óska að ég
gæti losast við það, því það er ekki
áuægjulegt, að sitja hjá manneskju
eða fólki, sem maður veit, að sumt
muni bráðlega deyja. Ég hef oft
varist þess, að fara í kirkjugarðinn á
Nýársdagskveld, svo að ég losaðist
við að sjá nokkuð þar. En þegar
ég kem, þá sé ég alla þá, sem eiga
að deyja á árinu, koma í langri röð í
gegn um kirkjugarðshliðið, og þeir
sein eiga að deyja fyrstir, ganga á
undan. Ég skal sýna yður það, að
þetta er satt, hr. prestur.
„Hvernig þá?“
((A morgun, sem er nýársdagur,
skal ég vera hjá kirkjugarðshliðinu,
ég skal skrifa niður nöfn, þriggja
þeirra fyrstu, og setja þau sitt I hvort
umslag, ogmerkjaþau i, 2, 3; Þegar
sá fyrsti deyr skulið gér opna nr. 1,
næsta sinn nr. 2, og síðast að sjálf-
sðgðu nr. 3.
„Ég skal ganga inn á þetta“
sagði presturinn, „ en bara til þess
að sannfæra yður um markleysu í
þessari hugmynd yðar“.
Nýárskveld kom, ogafhenti Jón
þá presti þrjú umslög, og lét prestar
þau ofan I skúffu í skrífborði sínu,
og mun hann h.ifa gleymt þeiiu, þ-r
til hann eitthvað mánuði síðar var
sóttur til sjúkdómssængur erfiðis-
manns hokkurs, Maður þessi var
orðinn 84 ára gamall, og það voru
engin líkindi til að hann mundi lif'a.
Á leiðinni heim mætti prestur
Jóni; fór hann þá að hugsa um um-
slögin. Ræða lá á skrifborðinu lians
sem hann var ekki búinn að semja
að fullu, en hann gat ekki haft vald
á hugsunum sínum. Ef Pétur Hew-
ers skyldi nú vera í hinu fyrsta um-
slagi, ja, þá var nú eiginlega ekkert
sérlega merkilegt við það, vegna þess
að Pétur var nú orðinn þegar gamall
maður.
((Bíðið þérþartil sánæsti deyr“
sagði Jón.
Svo leið tíminn, þar til einn dag
í Marsmánuði, að þá kom þjónn einn,
frá heldra húsi nokkru þar í bænum,
til þess að sækja prestinn. Dóttir
hjónanna þar, hafði skaðast hættulega
af því að hestur fældist með hana.
Presturinn flýtti sér af stað. Það kom
aldrei fyrir, að hann hugsaði um um-
slögin hans Jóns.
Læknirinn var þar, og gjörði
hann sér bestu vonir; en á móti vilja
prestsins, þá komu nú umslögin í
huga hans. Jón hafði nokkurnveg-
in sagt, að hin næsta manneskja
mundi verða ung, og með hræði-
legri vissu sáhann nafnið ((Geirþrúð-
ur Leslie“fyrir sér. Þremur dögum
síðaropnaði hann umslagið nr. 2.
Þarstóð „Geirþrúður Leslie og var
það einmitt á dánardægri hennar.
„Sagði ég yður ekki, hr. prest-
ur“, sagði Jón.
Prestur sneri sér við án þess að
svara. Nú efaðist hann ekki lengur
um, að Jónværi framsýnn. Hann
fann hjá sér mikla löngun til að opna
þriðja umslagið, en lét það samt vera.
Svo kom vorið. Þá var það einn
morgun, að prestur stóð við glugg-
ann í verelsi sínu og opnaði hann, og
andaði að sér með ánægju, hinu
hressandi vormorgunlofti. Fuglarn-
ir flugu og súngu í trjátoppunum.
Honum fanst sem hann allur yngjast
upp. Hann ákvarðaði að hrynda úr
huga sér aliri forvitni og að hann
skyldi gleyma umslaginu, sem lægi
hlðri í skrifborðsskúffunni sinni.
Prestur borðaði síðan morgun-
mat, og að því búnu gekk hann út
og í bæinn. Á pósthúsinu sá hann
skólakennarann, sem var að láta
nokkur bréf í póstkassann. Ilonurn
varð litið á eitt bréfið, hann sá utan-
áskriftina, og þekti strax höndina-
Bréflð var til sonar Jóns, sem þi var
bermaðnr á Philippineyjunum, og var
utanáski iftin með sömu hendi gjöi ð,
sein skrifað hafði nófnin á umslögun-
nm hans.
((Þér farið þá með bréf Jóns á
pösthúsið?" sagði ptestur dálitið
skelkaður.
„Já“, svaraði skólakennarinn
sem var kvennmaður; ((Jón kann
hvorki að lesa né skrifa, og hefl ég
því hjálpað upp á hann með bréfln
hans.“
flANITOBA.
Kynnið yður kosti þess áður en þér ákveðið að taka yður bólfestu
annarstaðar.
íbúatalnn í Ivíanitoba er nú............................. 250,000
Tnla bvenda í Manitoba ................................... 35,000
Hveitiuppskeran í Manitoba 1889 var bushels............... 7,201,519
1894 “ “ ............. 17,172,888
“ * “ 1899 “ “ ..............2' .922,230
Tula búpeuings i Manitoba er nú: Hestar....... ........... 102,700
N autgripir............... 280,075
Sauðfé..................... 35,000
Svin....................... 70.000
Afurðir af kúabúum í Maritoba 1899 voru.................... $470,559
Tilkostnaður við byxgingar bæuda í Manitoba 1899 var..... $1,402,800
Framfðrin í Manitoba er auðsæ af fólksfjölguninni, af aubnrm
afurðum laa.isins, af auknum járnbrautum, af fjölgun skólanna, af vs r-
andi verzlun, af vexti borga og bæja, og af vaxandi velliðan
almennings.
1 siðastliðin 20 ár hefir ræktað land aukist úr ekrum........... 50 000
Upp i ekrur......................................................2,500 000
og þó er síðastnefnd tala að eins einn tíundi hluti af ræktanlegu landi
i fylkinu .
Manitoba er hentugt svæði til aðseturs fyrir innflyténdur, þar er
enn þá mesta gnægð af ágætum ókeypis heimilisréttarlöndum og mörg
uppvaxandi blómleg þorp og bæir, þar sem gott er til atvinnu fyrir
karla og konur.
í Manitoba eru ágætir frískólar fyrir æskulýðinn.
í Manitoba eru mikil og fisksæl veiðivötn, sem aldrei bregðast.
í bæjunum TFmnipeg, Brandon, Selkirk og fleiri bæjum mun nú
vera vfir 5.000 íslendingar, og í sjö aðai-nýlendum þeirra í Manitoba,
eru rúmlega aðrar 5,000 manna. Þess utan eru í Norðvesturhéruðunum
og British Columbia um 2,000 Islendingar.
Yfir lO millionfr ekrur af landi í Manitoba, sem enn þá
bafa ekki venð ræktaðar, eru til sðlu, og kosta frá $2.50 til $6.00 bver
ekra, eftir gæðum. Þetta land fæst með vægum kaupskilmálum.
Þjóðeignarlönd í öllum pörtum fylkisins. og járnbrautarlðnd með
fram Manitoba og North IFestern járnbrautinni eru til sölu.
Skrifið eftir nýustu upplýsingum, kortum o. s. frv. alt ókeypis, tii'
HOiV. R. P. ROBLIV
Minister of Agriculture and Immigration,
WINNIPEG, MANITOBÁ.
Eða til:
Joseph B. Skaptason, innflutninga og landnáms umboðsa'aður.
alveg ðvart út af vörum hans, hann
var rauður af óánægju. Það var
skammarlegt að kalla upp með aðra
eins forvitni. Hann varð svo gram-
ur við sjálfan sig, að hann tók naum-
ast eftir áhrifunum, sem spurning
þessi hafði á kenslukonuna, og af-
sökunum hennar
((Eg víssi ekki fyrir hvað Jón
vantaði að láta mig skrifa þessi nöfn“
sagðihún. „Neiég hafði ekki nokkra
hugmynd um það, fyr en Geirþrúður
var dáin- En ég trúi því hreint ekki
herra prestur, ég írúi því alveg eins
lítið og þér“.
enda á óróaþeim, sem hið lokaða um-
slaghafði valdið honum. Uanngekk
rakleiðs inn í skrifstofu sína, og opn-
aði skrifborðsskúffuna, og tók upp
umslagið. Hann lokaði augunum, og
ætlaði að lesa nafnið þannig.til þess
hann yrði iaus við þessa kveljandi
óvíssu, en hann sá ekki. Þá opnaði
hann augun og las. Það var hans
eigið nafn.
Presturinn leit út um gluggann
og út í garðinn. Vordaguriun var
horflnn; garðurinn hafði tapað allri
sinni fegurð og unaði fyrir hans
augum.
J. P.Ísdal
Pétur Stewers dó kl. 3- f, m. en
kl. 9 fékk prestur að vita það, en
hann lét allan daginn líða, svo að
„Þér vitið þá hvaða nafn það er
sem stendur í þrlðja umslagin?“
spurði prestur. Spurningin slapp
Presturinn hraðaði sér heim
gremjufuliur, bæði yflr Jóni og sjálf-
um sér. Hann langaði til, að gjöra
þýddi.
332 Lögluspæjarinn.
hvílík gæfa það er!” segir hann viö sjálfan s;g,
“að vera ókvæntur!” tivo gengur hann til hvílu.
Það er frá Oru að segja að þegar Vassilissa
keraur ekki heuni til aðstoðar vferður henni
gramt í geði; hún hefir rifið danskjólinn sinn og
kastað honum á rúmið sitt og fleygt ýmsum dýr-
gripum til og frá og æðir aftur og fram í her-
berginu auðsjáanlega í áköfum gitðshræringum.
Það heyrist að hvei sleðinn fer fram hjá húsinu
eftir annan; fólkið smátínist á brott úr dans-
salnum, ljósin eru elökt; þögn og kyrð fá þar
nú yfirhönd sem áður var skvaldur. glanmar og
gleði; allir ganga til hvlldar uema húu — hún
virðist ekki hafa nokkra eirð nó íó; hún gengur
hratt um gólf og tautar fyrir munni sér. Heuui
verðar litið á sendibréf ritað á þýzku af fyrr-
verandi gæslukonu heunar; um ieið sór húu síua
eigin m.ynd i stórum spegli og segir: "Flóuið
þitt að láta þig dreyma ástardrauma sein aldrei
gatu varað lengur eu fáein augcablik! Óham-
ingja bíður þess mauus er elskar þig; óhamingja
þín vogna!” Hún steytir hnefan ógnandi fram-
an í sjálfa sig í speglinum og kreppir hnefan, svo
tíeygir hún sór uppí rúm, byrgir undlitið i föt-
unum og grætur hástöfum. Það va_ ekki annað
hægt að sjá en að hún hefði alveg slept sór; það
var ómögulegt að nokkur sál bærist jafnilla af
fyr en óraótstæðileg ðrvöuting hatði gjörsamlega
rekið út hveru minsta vonarnelsta; fyr eu allar
dýr himnaríkís virðast harðlæstar en opinn kvala-
staðurinn gína við og gapa.
Lögregluspæjarinn, 333
17. KAFLI.
Tveimur dögum síðar heimsækir de Verney
húsfrú S. Vetmore Johnston og gest hennar,
Þogar hann kemur þangað þykir honum alt það
skraut er auganu mætir, bera þess ljósan vott,
að peuingaleysi eða fjárþröng geti ekki valdið
sorg hennar. Hún á þessa eign, sem er virðí d-
gryuni fjár, þar sem hún er á dýrum og hentug-
um stað. Hann hefir hugsað mjög um Oru síðan
hanu mætti senni um kvöldið, og athugað hagi
hennar, afstöðu hennar gagnvart ættingjum
henuar og heiminum yfir höfuð o. fl. Hann hef-
ir reynt nð veiðaalt mögulegt upp úr öllura, er
harm hefir mætt, til dæmis herra Beresford, sem
hafM komið og heimsótt hana. Beresford lætur
ekki þörf að spyrja tvisvar að því er hann veit;
hanu veður vitlaust og botnlaust um alt mögu-
legt og ómögulegt; hanu talar um það hvílíkan
eld þessi unga mær hafi kveikt í Pétursborg, all-
ir piltar hafi mist tvo þriðju parta að minsta
kosti af stilling og skynse ni síðan hún kom.
“Það er að eius einu galli a Oru” segir hann
“hún er of saklaus, en þú ættir að sjá frænku
heunar frá Tula, seai var hérna fyrir nokkrum
vikum — Platoff heitir húu núna. Það var
nokkuð fyrir augað, fuilkomnasita mynd fegurð-
arinnar, sem mín augu hafa litið. Eg tnúi ekki
öðru en að þér lielði l.oist á haun; þú hefðir al-
vog orðið liaiiisiaus, það ei ég mimfærður uml’
336 Lögregluspæjarinn.
“Maðurinn minn er ekki dáinu!” segir húa
og blóðroðnar.
"Ekki dáiun?”
“Nei, hann er ve—ve—ve—verra en dáinn!”
Það setur að henui ákafan ekka; en de Verney
starir á hana með undrun.
I sama bili kemur inti gestur glaður í bragði
og segir; “gott kvöld herra de Verney.” Fiúin
kastar r.ú brátt frá sér öllum sorgarhugsimum
og verður glaðleg eins og ekkert sé um að vera.
Söknuðurinn hafði víst ekki sórlega djúpar rætur
í hjarta hennar.
Gesturiun var Ora. Hún hefir átt í löngu
stríði við sjálfa sig og tapað. Siðustu orðin er
hún sagði við sjálfa sig rétt áður en hún kom
inn, voru þessi: ' Ég sé þenna mann aldrei aft-
ur, ef hann elskar mig, þá verður það að eins til
að steypa lionum með mér i þá óhjákvæmiiegu
ógæfu er ég blýt að leuda í; þad væri alt það
sem hann græddi á því að bindast mér. Það
get óg ekki fengið at mér, það væri illa gert,
grimdarfult, óguðlegt, djöfullegt! Já, e f hann
glskar mig!”
Hún fer svo út og ætlar sér að finna de
Verney þótt hún rétt áður hafl heitid því að koma
aldrei ofta • fyrir aug i haus. Hún segir ecn
frersur við sjálfa si.: “Er það nú annars ekki
eintómur barnaskapur a > hulda að hann elski
mig?—mig krakkann! Hann er þá exki svo
mikill kappi á vellinum ef han lætur mig verða
séi aO falii. Eí það er sati að haun hah áður ver-
ið dauðskotinu í uiigfrú I r au en samt látið haua
’ ganga sér úr greipum; já, og eftir því sem samir
Lögregluspæjarinn. 329
„Áttu hér heima úngfrú,“ spyr hann 0g
verður hissa.
“Já, Mrs. Johnston hefir leigt þetta þangað
til í lok næsta mánaðar, Hún sýndi mér þá vel-
vildaðbjóða mér heim til sin og eiga aðsetur í
sama stað og ættingjar mínir hafa átt.” syarar
hún. Svo heldnr liún áfram. “Ég ætla að fara,
góða nótt, de Verney!” Hann stendur upp og
ætlar að rétta henni hendina og leiða hana' en
hún neitar þvf! Hann starir á hana þegar hún
býður Mrs. Johnston góða nótt. Hún er stilt og
róleg og sést ekki að hún sé í neinum geðshrar-
ingum. De Verney þekkir Mrs. S. VVetmore vin-
konu Mrs. Johnston og af því hann vissi að Ora
hafði verið hjá henni 3 mánuði þá bregður hann
sér til hennar. Þegar hann finnur hana, er hún
upp dubbuð og í allra bezta skapi. Hún var
nefnilega nokkuð mislynd og ekki gott að sigla
mátulega ef blása tók af óþægilegri Att, en nú
var alt slétt og rólegt, en þó bjart og kátt. Hún
lék við hvern sinn fingur. Ástæðan fyrir þvi ad
hún er í góðu skapi er sú að samkomau er hún
veitti forstöðu að miklu leyti fyrir eigin hags-
muna sakir, hafði hepnast mjög vel. Hafði
þangað streymt múgur og raargmenni af heldra
fólki í Pétursborg og mörgum hrotið skildingur
óspart. Vasnn hennar var því ekki léttur og
húa var ein af þeim sem haía altaf sáifna saman
saman við það sem er í vasanum eða pyngjunni
ogþaðlá velá sálinni hennar i þetta skifti.
“Já, Uann er fornvinur þinu; það er ánægju-
legt. herra de Verney!” segir húa glaclega. “Ora
er sú sam i lt sr.ýít um í vetur og er henai til
I