Heimskringla - 05.12.1901, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 5. DESEMBER 1901.
PUBL.ISHBD BY
The Heimskrmgla News 4 Publishing Co.
Verð blaðsins i Canada og Bandar .$1.50
am árið (fyrirfram borgað). Sent til
tslands (fyrirfram borgað af kaupenle
am blaðsins hér) $1.00.
Psningar sendist í P.O. Money Order
ttegistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávisanir á aðra banka en i
Wfianipeg að eins teknar meðafföllum.
B. L. Baldwiiison,
Editor & Manager.
Office : 219 McDermot Street.
p o. box
Bæj arkosn in garnar,
Þrír menn sækja um bæjarstjóra-
embættið fyrir komandi ár. Þeir
Arbuthnot, Carruthers og Ross.
Állir eru þeir taldir góðir menn og
vel vaxnir stöðunni, með því að þeir
hafa allir setið í bæjarstjórninni um
fleiri ár, qg sá fyrst nefndi verið
borgarstjóri í eitt ár. Mr. Ross sókti
um borgarstjóraembættið í fyrra en
náði þá ekki kosningu Heims-
kringla vildi gjarnan sjá hann sigur
sielan við þessar næstu kosningar.
Ross heflr verið dugandi maður í
bæjarráðinu, og lagt skynsamlegar
og happasælar tiilögur til bæjar-
mála. Það var hann sem í fyrra
sparaði bænum sjö þúsund doll. pen-
ingaútlát með því að koma vitinu
fyrir yerkfræðing bæjarins í sam-
bandi við brunnagröft við nýja
vatnsleiðsluverkið. Verkfræðingur
Ruttan kvað þá vatnsstrauminn úr
brunnum þeim sem grafnir höfðu
verið, vera svo mikinn að nauðsyn-
legt væri að fylla þá upp og grafa
aðra brunna lengra í burtu sem gæfu
vægari vatnsstraum, Margir bæjar
ráðsmenn féllust á þetta ráð verk
fræðingsins. En Ross taldi það
heimsku eina og óþarfa peninga
útgjöld fyrir bæinn. Hann kvað
sér flnnast viti nær að fylla upp opið
á þeim brunnum sem þegar væru
grafnir svo að vatnsstraumurinn úr
þeim yrði hæfilega mikill, og taldi
alveg óþarft að Ieggja í nýjan kostn-
að við meiri brunngröft fyrr en búið
væri að sýna með rökum að ekki
væri hægt að minka vatnsstrauminn
úr þáverandi brunnum og gera
hann hæfllega mikinn samkvæmt
ráði sínu. Ross barðist öttullega
fyrir þessu máli á 2 eða 3 fundum,
og hann hafði m' l sitt fram og af
leiðingin var sú að bærinn sparaði
$7,000 fyrir það. Þetta atriði út af
fyrir sig er þess virði að lyfta hverj-
um þeim manni upp í borgarstjóra-
sessinn sern kemur slíkum sparnaði
til leiðar. Þess vegna mælti Hkr.
með Mr. Ross í síðustu bæjarkosn-
ingum og gerir hið sama í þetta
skifti. Annað það sem Mr. Ross kom
til leiðar var það að hann útvegaði
ágætt herbergi sett til síðu í City
Hall til fundahalda fyrir verkamenn
bæjarins. Hann kom því á að þar
væru blöð og bækur sem mennirnir
gætu skemt sér við, þegar þeir hefðu
tíma íil þess. En síðan Ross fór úr
bæjarstjórninni hefir herbergi þessu
verið lokað lyrir verkamönnum, svo
þeir eiga nt ekki kost á að hafa þar
fundi til þess að ræða þar sameigin-
leg velferðarmál sín. Eitt af því
sem Ross hefir fundið að í sambandi
við gerðir verkfræðings bæjarins er,
að hann iáti uppdráttarmenn bæjar-
ins vinna við að gera uppdrætti og
áætlanir um kostnað við að koma
vatnsleiðslustofnunum á fót í bæjum
vestur í landi og suður i Bandaríkj-
um. Ross heldur því fram að þess-
um mönnum sé borgað af bæjarfé og
að bærinn eigi heimtingu á því að
þeir verji öllum tima síi.um í þarfir
bæjarins, en ekki til uppdrátta og
áætlanagerða fyrir aðra bæi og borg-
ir. En þetta hefir haft þau áhrif að
baka honum óvináttu þeirra sem
vinna á Citý HaJI; og ýmsra kunn-
ingja þeirra út í frá.
Ross hefir haft manna mest af-
skiftiaf því að bærinu fengi verð-
aæti þeirra peninga sem lagðir eru
út árlega fyrir opinberar umbætur á
strætum. Hann hefir neitað að sam-
þykkja ýmsa reikninga fyr en hann
fengi fullar sannanir fyrir því að
bæiinn hefði verklega fengið það
sem reikningarnir hljóðuðu upp á.
Þetta einnig hefir bakað honum ó-
vinsældar. Ross er sparsemdarmað
ur. Honum þykja skattar bæjarbúa
vera orðnir fullháir og honum er illa
við að láta ofþyngja gjaldþoli þeirra
meira en búið er. Honum þykir of
mannmargt á City Hall og telur að
þar mætti spara í launum þúsundir
ir doll. ái lega án þess að hindra að
nokkru lepti eða draga úr því starfi
sem þar er unnið. Alt þetta ætti
bæjarbúum að vera geðfelt, og als
þessa ættu þeir að láta hann nióta
við kosningarnar. Það er sannar-
lega kominn tími til þess að bæjar-
búar kjósi þann mann í borgarstjóra
sessinn sem gerir það að markmiði
sínu fyrir þeirra hönd að viðhafa
alla sparsemi í meðferð á bæjarins
fé og að koma í veg fyrir það að
skattaálögur bæjarbúa séu hækkaðar
að óþörfu, og það ei Mr. Róss ákveð-
inn í að gera ef hann nær kosningu.
Þess vegna er það skoðun þessa
blaðs, án þess í nokkru að gera lítið
úr hinum öðrum umsækendum, að
íslendingar gerðu rétt í því að greiða
Mr. Ross atkvæði sín við þessar kom-
andi kosningar.
Búastríðið frá brezku
sjónarmiði,
Þess var áður getið í Heims-
kringlu að alþýða manna á Eng-
landi sé enganvegin örugg um enda-
lok Búastríðsins eða um sigursælan
árangur af tilkalli Bretlands sem
ráðandi veldi í Suður-Afríku. Það
var búist við því þegar stríð þetta
hófst að það mundi ekki vera nema
3—C mánuði, því að Brezka þjóðin
var sér þess meðvitandi að hún var
hið öflugasta stórveldi heimsins og
að í þessu stríði átti hún vopnaskifti
við að eins einn kynflokk í Suður-
Afríku—Búa kynflokkinn—sem tal-
inn var að vera um 70,000 manna
og Bretar hugðu það smáræði eitt og
leikfang að vinna bug á þessum
litla flokki á fáum mánuðum. Eng-
um datt þá í hug það sem sfðan hefir
á daginn komið, að Bretar mundu
verða fegnir að þiggja mannhjálp í
þúsunda og tuga þúsunda tali frá
öllum hjálendum sínum. Að þeir
mundu verða að senda þangað suður
um eða yfir 300 þús. manna með
hestnm I hundruð þúsunda tali og
öllum upphugsanlegum hergögnum
sem til samans hafa kostað yfir 500
mil. doll. Þvf sfður gat nokkrum
komið það til hugar að stríðið mundi
standa yfir í hálft þriðja ár, og þá án
nokkurs vonarneista um bráðan eða
sigurrælan enda fyrir Breta. En
alt þetta hefir nú komið á daginn og
svo eru Bretar enn þá liðfáir þar
syðra að þeir eru einmitt nú um
þessar mundir að senda mörg þús.
æfðra hermanna suður þangað og að
þiggja enn þá frekari mannhjálp frá
hjálendum sínum, þrátt fyrir öll þau
hundruð þús. manna sem þangað
voru áður komnir. Blöðin hafa frá
stríðsbyrjun fram á þenna dag látið
mikið yfir afreksverkum Breta þar
syðra og þvf skæða mannfalli sem
Búar hala stöðugt og óaflátanlega
orðið fyrir. Þess vegna var ástæða
til þess fyrir enska alþýðu að búast
við þvf að nú væri sigurinn vís í
höndum Breta, og að ekki þyrfti
fleiri en 4 eða 5 Breta um hvern
einn Búa til þess að binda enda á
stríðið. En í stað þess að sjá þessa
von sína nppfylta þá er nú þjóðinni
sagt að hún megi ekki vita um alt
ástandið þar syðra eða aðfarir Breta
þar, að eins verði hún að leggja til
en þá fieiri þúsundir manna og hesta
og en þá fleiri mil. punda án þess þó
að nokkur vissa sé gefin fyrir því að
Bretar séu nokkuð nær sigurvinn-'
ingi eftir en áður. Brezka þjóðin
heimtar að fá að vita hvað orðið sé
af öllum þessum 300 þús. mönnum
sem suður hafa siglt. Það er orðið
opinbert að nær 20,000 Bretar hafa
fallið þar á vígvellinum og helfíngi
fleiri hafa verið sendir heim aftur
særðir og á ýmsan hátt svo illa út-
leiknir að þeir voru ekki álitnir
hólmgöngufærir. En að fráteknum
þeim föllnu og eærðu þá ættu Bretar
samt að eiga þar syðra um 200 þús.
manna móti einum 12.0C0 Búum
sem þeir telja að en þá séu á vígvell-
>ium. Eftir útreiknmgi sjálfrar
brezku stjórnarinnar þá ættu nú að
vera í Suður-Afríku sem næst 17
brezkir hermenn um hvern e i n n
mann af liði Búanna. Það er því
ekkert undravert þó alþýðan á Eng-
landi sé grunsöm um að alt sé ekki
eins og stjórnin lætur í veðri vaka
að það sé í Afríku, og að miklu
meira af liði Breta en minna af liði
Búa hafl fallið í bardögum heldur
en ensku blöðin hafa sagt frá. Þessi
grunsemi hefir svo magnast við þá
yfirlýsingu stjói narformannsins að
það mætti ekki skýra þjóðinni frá
gerðuin hersins þar syðra, að eins
yrði hún að leggja til meira lið og
meiri peninga, svo hægt væri að
halda áfram hernaðinum, eða með
öðrum orðum, svo að her Breta sem
nú er 17 á móti einum, ekki bíði ó-
sigur, og að alt það fé og allur sá
mannfjöldi sem lagður hefir verið í
sölurnar, ekki verði gereytt af þess-
um fáu Búa hræðum.
Ýmsir merkir stjórnmálamenn
á Englandi eru nú komnir á þá
skoðun að stjórnin gerði réttast í
þvíað hætta öllu þessu vafstri og
tilkostnaði og blóðsúthellingum og
manntjóni, með því að bjóða Búun-
um sjálfsstjórn á sama grundvelli og
Canada og Ástralía hefir, það mundu
Búar þiggja. Þeir menn sem þes3-
ari skoðun halda fram, halda einnig
fram því að almenningsálit brezkrar
alþýðu sé algerlega snúið mót
stjórninni í þessu Búamáli og nefna
sem dæmi að írar hafl kosið sér
þingmann svo gott sem úr liði Bú-
anna til þess með því að sýna stjórn-
inni vanþóknun sína á gerðum henn-
ar í Búamálinu. Þeir benda einnig
á það að alþýða manna á Frakklandi,
Þýzkalandi og Hollandi sé algerlega
með Búum og að það geti verið af-
armikið hættuspil fyrir Breta að
beita ofmikilli harðneskju við Búa.
Þeir fara enda svo langt að lelja lík-
legt að Þjóðverjar kunni að ganga
opinberlega í berhögg við Breta út
úr þessu máli og að þá sé meira en
tvísýnt um leikslokin. Stjórnin
svarar þessu með þvf að segja að
samkvæmt alþjóðaréttinum eigi hún
heimtingu á að fá að útkljá mál sitt
við Búana án afskifta annar stór-
velda og að hernaðaraðferð sín í
Afríku sé sú mannúðlegasta sem sög-
ur fari af, því til sönnnnar bendir
stjórnin á að hún fæði nú og klæði
yfir 150 þús. konur og börn af óvina
þjóðfiokknum og að þeir láti kenna
börnum á skólum og á annan hátt
fari eins vel og samvizkusamlega
með þetta fólk eins og efni og ástæð-
ur líkisins leyfa. Slík meðferð á
konum og börnum óvinanna hafi
aldrei áður þekst í veraldarsögunni,
En stjórnin er einbeitt í því að halda
ófriðnum áfram þar til sigur er
fenginn. Þá fyrst segir hún veiði
rætt um friðarkosti, og þjóðin geti
búist við því að hún muni þá breyta
eins mannúðlega við vopnberana
eins og hún breyti nú við konur
þeirra og börn.
Fækkun prestaefna.
Eitt af þeim málum, sem meir
en margt annað hefirangrað forvíg-
ismenn hinna ýmsu kirkjudeilda í
þessu landi er það, hvefáttaf hinum
uppvaxandi mentamönnum séu fá-
anlegir til þess að gefa sig við guð-
fræðisnámi í samanburði við það sem
var fyrir 10—15 árum. Hve fáir
séu fáanlegir til þess að offra lífi
sínu og starfskröftum í þágu kirkj-
unnar—Kristninnar. Ýms blöð og
tímarit hafa íiutt greinar um þetta
efni og ýmsir fræðimenn haldið fyr-
irlestra og ræður um það, en dóm-
arnir hafa verið misjafnir, eins og
við mátti búast. Það er ekki hægt
að fá alla menn til þess að líta sömu
augum á nokkurt mál. Prestastétt-
in kennir því am að heimsmenning-
in hafi þau áhrif að gera menn eig-
ingjarna og veraldlega sinnaða—
glaumgjarna, alvörulitla og stað-
festusnauða, gerir þá ófáanlega til
þess að leggja nokkuð f sölurnar fyr-
ir þau málefni sem ekki séu í beinu
sambandi við stundlegan hagnað
—Búksorg.
Aðilr fræðimenn telja ocsökina
vera innan sjálfrar kirkjunnar, telja
hana liggja í óákveðnum ósannan-
legum og síbreytilegum kenningum,
sem ekki samrýmist við vaxandi
þroskun skynjanarfæra mannsins og
þess vegna sé það ekki líklegt að
menn með miklum og góðum hæfl
leikum fáist til að helga lífsstarf
sitt svo óákveðnu og óskiljanlegu
málefni. Þeir sem glöggast hafa
ritað um mál þetta hafa íært fram
þær ástæður fyrir prestaefnafæðinni,
sein nú skulu greindar:
1. Óáreiðanleika als þess fræði-
kerfis sem kirkjan byggir tilveru
sína á.
2. Ómöguleikinn að færa nokk-
ur óyggjandi sannanarök fyrir rétt-
mæti þessara kenninga.
3. Ósamkvæmni í kenningum
hinna ýmsu deilda hinnar kristnu
kirkjuheildar.
4. Sífeld breyting á trúarlær-
dómum kirkjunnar.
5. Ósamkvæmni í kenningum
presta af sömu kirkjudeildum.
6. Ósamkvæmni í kanningum
presta og líferni þeirra.
7. Óvissa um sannleiksgildi biblí-
unnar leiðandi af hinni hærri krítik.
8. Ofsókn kirkjunnar mót frjáls-
hugsandi mönnum.
9. Ofsókn kirkjunnar mót þeim
prestum hennar sem leyfa si*r að
bera fram í ræðum sínum nokkrar
þær hngsanir sem koma í bága við
garnlar úreltar kreddur kirkjunnar.
10. Að kirkjan heimtar skilyrð-
islausa játningu presta sinna við all-
ar kenningar þeirra deilda sem þeir
tilheyra.
11 að menn kirkjunnar sanni það
daglega með allri framkomu sinni
að þeir séu ekki nægilega andlega
sinnaðir.
12 Hræsni og yfirdrepskapur
innan sjálfrar prestastéttarinnar.
13. Áð prestar kirkjunnar séu í
mjög mörgum tilfellum vantrúaðir á
kenningar þær er þeir flytja söfnuð-
um sínum.
14. Að prestastéttina bresti bæði
vitsmunalega, þekkingarlega og
mælskulega hæfileika til þess að
flytja svo boðskap kirkjunnar að
hann verði aðgengilegur til eftir-
breytni fyrir mentað og gáfað fólk.
15. Málsóknir kirkjunnar á hend-
ur þeim prestum sem prédika þá trú-
arlærdóma er ekki samþýðast við
viðteknar kenningar þeirra kirkju-
deilda sem þeir vinna fyrir.
16. Vantrú alþýðunnar á öllu
því fræáikerfl sem kirkjan kennir
sem áreiðanlegan sannleika.
17. Vantrú alþýðunnar á bók-
staflegum innblæstri biblíunnar.
18. Löngun manna til að njóta
gleði lífsins.
19. Búksorgareðli mannkjrnsins,
sem er í teinni mótsögn við kenn-
ingar biblíunnar.
20. Virðingarskortur sá sem al-
þýða manna heflr fyrir prestastétt-
inni og verki hennar.
21. að inntektir presta verði að
fást með samskotum eða gjöfum frá
almenningi, sem leggur til féð með
bangandi hendi og án þess að sjá
eða flnna til þess að þeir fái nokkurt
jafngildi.
22. Að hæfileikamönnum finnist
það ósamboðið hæfileikum sínum að
þiggja fé á þenna hátt.
23. Óvissan um það að maður
kunni ekki með vaxandi aldri og
þekkingu að breyta skoðunum sín-
um á trúmálum, og sjá þá eftir að
hata eytt kröftum sínum til eflingar
því málefni sem maður sér að ekki
geiur strðist við vitsmunalegt gagn-
rýni eða þektan sannleika.
24. Að harðærið 1893 hafi hindr-
að margan mann frá því að full-
komna pám sitt og að afieiðingarn-
ar af því séu nú að gerast tilfinnan-
legar í fæð prestaefna.
25. Að ymsir sem lært hafa til
prests fái aldrei sæmilega launaðar
stöður fyr en þeir hætta prestsskap
og taka fyrir síg varzlun eða aðra
arðsama atvinnuvegi.
Þetta eru þær ástæður sem
fram hafa komið fyrir því að ungir
menn séu ófúsari nú en fyrrum til
þess að gerast prestar, og það má
vel vera að þær hafi allar við eitt-
hvað að styðjast. En þó er til ein
auka ástaiða sem ekki er talin í list-
anum, en sem þó er svo ljós og til-
fiunanleg að oss undrar að hún rar
ekki látin fylgja með hinum, og það
því fremur sem hún er bygð á sið-
ferðislegum gr-undvelli, sú sem sé,
að ungir menn finna til þess að þeir
séu ekki nægilega góðir, það er,
hreinhjartaðir og mannkærleiksríkir
til þess að taka að sér boðskapinn
um frið á jörð, með nokkurri von
um að geta knúð fram frá meðborg
urum sínum og tilheyrendum þá til-
trú og virðingu sem þeir í hjarta
sínu flnna að slíkir boðakapsberar
verðskulda þegar þeir vinna af sann-
færingu og án eigíngirni. Vera má
og að þeir finni til þess að kristni-
boðsmálefnið sé I eðli sínu þannig, að
það verði ekki rökstutt á sama hátt
eg lög- eða lyfja- eða læknisiræði
eru. Ómentaður almenningur getur
ekki staðið nppi í hárinu á lögfræð-
inginum eða lækninu j á sama hátt
og gert er yið prestaua. Lögfræð
ingurinn og læknírinn hafa ætíð
meiri þekkingu á sínum fræðigrein-
um þeldur en ómentuð alþýða. En
það er ekkí svo með prestana, þeirra
guðfræðislærdómur er hugsjónalær-
dómur. Virkileiki kenninganna
verður ekki sannaður að vera réttur
eða á röknm bygður, og hver meðal-
skynsamur almúgamaður getnr
hæglega heldið sínum hlut óskertum
I kappræðu við prestana, sem standa
berskjaldaðir gagnvart hinni liærri
krítik. Annað einkennilegt og
veiklandi fyrir fræðikerfi kirkjunn-
ar er það, að aðal-krítikin og van-
trúin á kenningum hennar kemur
innau að frá sjálfum guðfræðisnem-
endunum. Alt þetta hlýtur að vekja
athygli ungra mentamanna, og það
er ekkert óeðlilegt við það þótt þeir
hugsi sig vandlega um áður en þeir
ganga frívijuglega út í það að ger-
ast leiksoppar gáfaðra gagnrýnenda
og eiga á hættu að verða að athlægi
sinna eigin áhungenda og óhlut-
drægra áheyrenda. Þetta er senni-
lega ein af þeim ástæðum sem hindr-
ar margan ungan gáfumann frá því
að binda blindandi skóþvengi sína
við þá stofnun hverrar áhrif á trúar-
líf áhangenda sinna fer rénandi í
réttum hlutföllum við vaxandí al-
þýðumentun.
Guiseppe Musolino.
Þessi einkennilegi útilegumaður
—Skuggasveinn ítallu, sem um
tveggja ára tímabil ógnaði öllum
landslýð og bakaði stjórninni mörg-
hundruð þúsund Dollara útlát í til-
raunum hennar til að handsama
hann og hefta þannig ódæðisverk
þau er maður þessí vann með ó
þreytandi elju og framsyni til þess
að koma hefndum fram á þeim sem
hann áleitorsök í böli sínu, er nú loks
handsamaður og verðnr eflaust innan
skams tíma úr tölu þessa heimsbarna.
Lesendur hérlendra blaða í öllum
mentuðum heimi eru að meira eða
minna leyti kunn tildrögin til þess
að hann lagðist út á Galabfiu fjöllin
á Ítalíu fyrir 2 árum. En í Islenzk-
um blöðum heflr sú saga ekki áður
verið sögð eg setjum vér hana því
hér.
Guiseppe Musolino fæddist árið
1875, í Calabrian héraðinu á Ítalíu.
Er hérað það mjög afskekt og ekki
fjölbygt, vegir eru þar fáir og illir
og járnbraut engin. Fólk er þar
mjög fátækt og þeir sem búa úti á
landsbygðinni — utan við bæina í
héraðinu eru all ómentaðir og ófinir
í framgengni Viða í þessu liéraði
eru bjálkakofar og þar hafast við
menn þeir sem brenna viðarkol.
Eru það taldir villimenn og eru þeir
grimmir og ómannblendnir og hafa
lítil mök við aðra menn. Þeir una
hag sínum bezt í fjalllendinu, enda
eru fjöll þar fögur og sumir tindar
þeirra alt að 7,000 feta háir, sjá þeir
þaðan víða yfir héruð landsins þótt
lítið beri á þeim. Fjöllin i Calabria-
héraðinu eru talln sérlega mikilfeng-
leg og fögur og með þeim hæstu í
landínu, hæst þeirra er Iíiaentino
íjallið sem liggur andspænis bænum
Serrastretta, en það er aðalbærinn í
Calabriu-héraðin u. Aspromonie-fjall-
ið liggur 20 milur norður af Reggio-
borg, í þvf eru mörg skörð og dalir
og eru þar hin beztu fylgsni. Þar í
grend eru Stefáns, Afrfco, Sant En-
famia Smapolie Delinanova, Lagan-
adi, San Roberto, Bova Candofuri og
Roccaforte-fjöllin. Það var í þess-
um fjallaklasa sem Mussolino hafðist
við og varðist öllum tilaunum stjórn-
arinnar um tveggja ára tímabil, til
að ná honum. Mussolino er kominn
aá heiðarlegu og efnuðu fólki, hann
hafði svo góðar inntektir af eignum
sínum að hann gat lifað í alaHægtum
án þess að leggja á stg líkamlegt
erfiði og án þess að ræna ferðamenn
eða friðsama bændur, eins og útlagar
eru vanir að gera- Það er trú manna
I þessum hécuðum að það séu til þau
rangindi sem menn beita gagnvart
hver öðrum á stundum, að þau verði
með engu móti fyrirgefin, og að eins
réttilega hefnt með blóðsúthellingum.
Á þessari trúarsetning bygði Musso-
lino þá ákvörðun sína að gerast út-
lagi og hefna sín eins og síðar verð-
ur getið um.
í héraði þvi sem hann var fædd-
ur og uppalinn í, var Mussolino í
miklu áliti fyrir góða hæflleika sina
og siðsamlegt framferði, og þessu á-
liti hélt hann þar til hann komst í
ónáð við yfirvöldin fyrir þrem árum
síðan. Eins og þeirra manna er
vandi sem komnir eru af góðum ætt-
um og hafa miklar eignir í landinu
og inntektir af þeim, þá gaf Musso-
lino sig allmjög við pólitik í þeim
parti landsins er hann bjó í. Það
var í Október 1899, i bænum Santa
Stefano d’Aspromonte að maður
þessi gerðist afskiftasamur um mál-
efni bæjarins, sem var fæðingar og
uppeldisstaður hans. Borgarstjór-
inn í þeim bæ var þá hinn illræmdi
ofstækismaður Don Francesco Flavo,
sem með vissum fylgifiskum hafði
ráðið þar lögum og lofum um lang-
an tíma, og varð æ því ver þokkað-
ur sem hann varð meir þektur.
Þessi borgarstjóri, sem einnig var
“Notary Public” þar í bænum, gerð-
ist hatusmaður Mussolino út af póli-
tskum afskiftum hans þar í héraðinu.
Borgarstjórinn fékk svo einn aí vin-
um sínum til að veita Mussolino á-
verka, sá hét Zoccoli, hann sat um
að ná í Mussolino og tókst að mæta
honum einfara að kvöldi 27. Okt.
1898. Þeim fórust nekkur orð á
milli og endir fundarins varð sá að
Zoccoli, sem var vopnaðiir, stakk
Mussolino 42 stungur í handleggina
og hendurna og á aðra staði líkam-
ans þar sem hanD kom því
við, Mussolino var borinn heim til
sin og lá í sárum. En 2 dögum síð-
ar var Zoccoli skotinn úr leyni, og
veit engiun hver það hefir gert.
En borgarstjórinn, Fava, hafði skjót
ráð, hann iét lögregluþjóna fara lieim
í hús Mussolino og kæra hann um að
hafa framið glæpinn, og flytja hann
svo tafarlaust í fanglelsi, og þar var
hann látinn liggja á fangaspltalan-
um þar til sár hans voru gróin. En
á meðan hélt borgarstjórinn ekki
kyrru fyrir, hann aflaði sér fjölda
vltna, sem fyrir dóminnm sóru það
að þau hefðu séð hann skjóta Zoccoli.
Mussolino vildi leiða fram vitni—
nágranna sína og heimafólk— til að
sanna hið gagnstæða, þar eð hann
hefði legið í sárum frá því hann var
stunginn þar til hann var heimsókt-
ur af yfirvöldunum og fluttur í
fangahúsið. Þetta voru læknar hans
og heimilis- og þjónustufólk og ýms-
ir nágrannar viðbúnir að sanna. En
dómarinn, sem var tryggur vinur
borgarstjóranB, kvað enga þörf að
leiða fram varnarvitui þar eð sökin
væri full sönnuð á Mussolino. Hann
dæmdi svo Dlussolino í 22 ára betr-
unarhúsvist, og skyldi hann vinna
þar erfiðustu fangavinnu allan þann
tíma. Þetta var meira en Mussolino
þoldi. Hann stóð upp úr sæti slnu
er hann hafði heyrt dom sinn upp-
kveðinn, og með þrumandi röddu á-
varpaðj dómarann þessum orðum:
“Þér hafið haldið próf í máli
saklauss mans og dæmt hann sekan,
vitandi samt vel að hann er saklaus.
Eg legg enga sök á kviðdóminn fyr-
ir ðómsákvæði hans. En ef ég lifl
þann dag að komast nokkurntíma úr
fangelsinu, þá skuluð þér dómari og
þér lögsóknari og þér falsvitni,
standa mér reikningsskap af gerðum
yðar í þessu máli. Þér hafið myrt
mig með köldu blóði. Eg mun
breyta við yður á sama hátt!”
Allir sem f dómsalnum voru,
urðu sem steini lostnir, og fölnuðu
kinnar þeirra er þeir heyrðu þessa
ræðu fangans, sem svo var leiddur
út úr dómsalnum, og settur í fangelsi
í bænum Gerace. En hann var þar
að eins skamma stund þar til haan
strauk þaðan og Iagðist út á Cala-
bria fjöllinn, og tók hann þá tafar-
laust til að efna heitstrenging sína
og vann trúlega að því þar til hann
komst í annað sinn undir manna
hendur fyrir nokkrum dögum.
Menn þeir sem hjálpuðu til að sak-
fella Mussolino, hafa hver eftir ann-
an fallið fyrir vopnum hans, og cign-
ir þeirra hafa verið eyðilagðar eða