Heimskringla - 26.12.1901, Page 3

Heimskringla - 26.12.1901, Page 3
HEIMSKRINGLA 26. DESEMBER 1901. 3 En ég sé á afleiðingum, Ilt hefir verið hann að temja; Yerið oft, við aldar-háttinn Ónæmur til fuls að semja— Það er að segja, ef sýndist honum Sverfa’ að velferð þjóðar, landsins. Eigin-hag lét flakka í fylsta Forsjáleysi æsku-mansins. Frá þeim árum, enn ég kenni Andann hans í stefnum grónum, Eins og vorsins fyrstu fugla Á flugi þekki' f hrafna-mónum. Öllum mfnum er það sama Önnur heiti til þó nefnið— Lögun gullsins glepur heimska, Glöggur maður þekkir efinð- Þegar ég, f leiði ljúfu, Legg af hafi inn á fjörðinn, Heilsa mér með svipnum sveinsins Sólgylt höfnin, menn og jörðin. Þegar ríð ég heim í hlaðið Hlemmi-braut að dala-bænum, Finn ég þar er úti og inni Æskan hans í fólki, blænum. Bóndinn heilsar, á mig yrðir Útlending, sem kongur, bróðir. Það eru breyttir heima-hættir, Heimtað fleira’ en vera góðir. Dala-karlinn á, nú orðið, Einurð til að vera maður— Þetta sagði’ hann, svona var hann Sjálfur frjáls og æskuglaður. Mér úr húsi’ í hlaðið fylgir Heimasætan—draumar rakna— Segir upphátt, eigi roðnar: Útlendingur, þfn ég sakna! Fann ég að um hulda heima Hafði’ hún skygnst, af tindi dals- ins— Þetta kvað hann ungur. Öllum Óaði við brekku fjalsins. Komi’ eg þar, sem vildust veit ég Völd og lærdóm fylkja liðið, Sé ég þar á furðu fáum Farisea’ og herra-sniðið. Hans á yngri árum var það Öllum heilagt nema gíönnum. Skop hans um það ávann honum Úthýsing hjá dánumönnum. Auði hlaðin skip, á skriði, Skauta hvítu út með ströndum; Þnr er byr, frá bylja-árum Bernskn hans í seglum þöndum. Unglings hugsun er að gróa Upp úr blásnum fjalla-högum. Hann á, skráð á sveitar-sandinn, Sögu-brot frá yngri dögum. Og ég fann í framtíð nýrri Fólk er þorði’ að sverja og efna: Litlu skifti eign og upphefð; Aðalsmark er verk og stefna; Menjar okkar, ódauðleikinn, Eru f lífi fósturlandsins- Það eru vonir vfgðar honum, Vilji djarfa æsku-mansins. Það er víst, hann vægði’ ei falsi. —Veiztu’ að orðin drepa’ og sýkja? Framtíð á hann—árið hina Alla, er kunna’ að semja’ og vfkja. Aldrei getum uppi haldið Öllu, sem til lfknar varð hann; Okkar vesöld um hann rasar, Ofurhugann, vfga-Barðann. Svo kom þessi sæli friður, Sómamenskan, engilblfðan, Uauðalogn f öllum æðum. " Yfirl)ót það nefnum síðan— Allar taugar slöptu slitnar; Slepti sinnar æsku tökum, Hætti’ að drekka, hætti’ að vinna, Hlftti gerð f fillum siikum. Hugsið ekki, þrátt um þetta, Það ég tali á mold hans reiður. Vfst var ekki ofgóð honum Alskyns sæla, nokkur heiður. Yor var sök, að tfminn treindist Tii hann yrði svona þægur Hefðum við hann hengt um þrf- tugt Hefði’ ’ann orðið maður frægur. ^errið tárin, huggist, huggist! Hvað er orðið breytt um náinn? Hú er enginn héðan horfinn, Hann var löngu svona dáinn. ^jáið, það er sama róin, ■'A’ipur hans er ekki breyttur, Mæðu-brosið margra ára, Mókið eins og hann var þreyttur. Ferðist út um fjíirð og bygðii ijótt mun léttast harmuT þu *>;,r er hann á lffsins landi, Bíkur þvf sem hann var ungr Svo hef’ eg þá yfirfarið Alskubrekin, glfipin, ragið— Taktu nú við söra Sómi, Begðu heimi niðurlagið. Myndirnar. Eftir: A. G. Dalmaxn. Aðfangadagurinn var líkur mörgum öðrum miðsvetrardögum hinna norðlægu laiula. Himininn var heiður, nema hvað neðst við brún sjóndeildarhringsins, voru gulbleikar randir, er líktust J>ó meirgamalli umgjörð á fornu mál- verki, en vanalegum skýjadrögum. Þéttings gola blés að norðan, ógur- lega köld og grimdarleg, sérstak- lega fyrir þann hluta mannkynsins er skorti ldý klæði til að hvlja með líkamann, eða eldivið til að verma hin hrörlegu heimili. Mrs. Sveinsson var ekki fult þrjátíu ára, en samt leit hún út fyrir að vera nær fimtug. Hún var ekki hærð, af því hárið var ljóst og leyndi hinum silfurhvítu hárum. Háraliturinn og allur yfirlituriun, brr vott um þjóðerni hennar. Á svipnum og útlitinu mátti lesa tím- ans þögulu rúnir, hrukkurnar lit frá augunum líktust götum, er hin brennandi tár höfðu lagt; tár, sem enginn liafði séð, og heímurinn því ekki hlegið að eða fyrirlitið. Hinn guli og þre ytulegi litur syndu að æskarósir Mrs. Sveinsson voru fölnaðar, að hún var öldruð fyrir ár fram. Það var auðséð að liún var ein af stjúpbörnum heims- ins, sem heimurinn kallar með til- hlfðilegri fyrirlitningu. auðnuleys- ingja. Mrs. Sveinsson bjó í litlu bak- herbergi, á öðru lofti, í hrörlegri trébyggingu. Húsbúnaðurinn var nær því enginn, fornfálegt rúm- stæði með baðmullar ábreiðu, lítill ofn eða járnkassi með einu eldholi, tveir stólar með brotnum bökum, og svo var trékassi fyrir borð og fréttablíið fyrir borðklæði. Þetta var allur húsbúnaðurinn, Einn gluggi var á herberginu, en út um hann sást ekkert nema óhreinir bakstígar og upplitaðir trékofar. ,Mamma!‘ sagði stúlkubarn. á að gizka sjö ára. ,’heldur þú ekki að liann pabbi komi til okkar fyrir jólin?‘ ,Eg veit ekki, elsku barn- ið mitt, en ég vona það‘, svaraði Mrs. Sveinsson og veikur roði færð- ist yfir hið magra og þreytulega andlit. Höndin sem hélt á nálinni titraði, hún lét hendurnar falla um leið og sorgblandið andvarp steig frá brjósti hennar. Með undra hraða runnu gegnum huga hennar tilfellin eins og þau höfðu elt hvert annað. Hún litla Björg var n er því sjö ára, var liún nægilega þrosk- uð til að skilja sannleikann? Mundi það fjarlægja barnið, ef liún segði því alt eins og var? Hún leit til litlu stúlkunnar, er hafði fært sig nær ofninum. Augu þeirra mættust; það var eins og hin þög- ula undiralda hinna tveggja sálna rynni saman: barnið var ofungt til að skilja heiminn með öllum sínum undirförulu'brosum. Ekki lieldur þekti það hinar svíðandi undir syrgjandi sálar, Omögulegt var að þessi sjö ára stúlka gæti gert sér grein fyrir öllum þeim þjáningum, er móðir hennar hafði liðið. En samt var eins og samróma strengir væru sneitir í sálutn þ >irra. Það leit út eins og barnið findi til, eins og móðirin. Það vareins og hrygð- arsky liði yfir hinn snklausa svij). Báðar sátu þegjandi. Mrs, Sveins. son rendi huganum yfir hið liðna. Hún hafði einlægt vonað að vinur- inn. sem yfirgaf hana, áður en blessað barnið fæddist, mundi koma til hennar :að vanvirðu skýið, er grúfði yfir henni og l)arni hennar, mundi eyðast og hverfa. En var til nokkurs að vona lei gur? Sj.'i og hálft ár er langur tíi .i a«' vona grátandi og biðjandi a«'( réUlætið geri vart við sig. Húil I utti í ó- kunna borg, vonandi að ta u nið fyrir sér og barni sínu, « n b< sér í lagi, til að vera sem lengst frá fólki sínu og öllum æsku /inn u og af þeirri ástæðu tók húi sér nafnið Mrs. Sveinsson. Þrjú ir v ru lið. in, síðan hún kom til borgarinnar Henni haf«ði tekist. n eð sparnaði og þrengingum, að vionp i’yrir <lag- legu brauði. En str'lið virtist einlægt veraað harðna:. t.ríðið fyrir tilverunni var einlægt að verða erfiðara. Nú var hávetur, enginn peningur til, að eins fá pund af kolum og ein vika þar til húsaleig- an átti að gjaldast. sem voru4 doll- ars um mánuðinn. Hvað átti hún að gera? Að skrifa fólki sínu, sem var við góð efni og biðja það um lijálp? Nei, það var henni ó- mögulegt. Hún hafði einu sinni opnað hjarta sitt fyrir því og sagt hreinan og beinan sannleikann, en hennar eigin bróðir trúði henni ekki. Fólk liennar hafði snúið við lienni bakinu og látið hana skilja. að liún væri í þeirra augum fyrir- íitleg—fallin kona, er engrar með- líðunar mætti vænta frá heiðarlegu fólki. Það liafði helt eitri í henn- ar blæðandi sár. Því gat það ekki trúað henni? samhrygst henni og rétt henni hjálparhönd? Hún vissi það ekki—skildi það ekki. Margur vandalaus hafði rétt henni hjálparhönd, án þess að dæma hana og látið hana finna til þess, að til er kærleiki, sem umber alt og fyr- irgefur alt. O! ef hún að eins liefði giftingarskírteinið, þá gæti hún sannað sakleysi sitt. Var það mögulegt, að tilgáta bróður hennar væri rétt, að þau hefðu aldrei verið gift, að alt hefði verið svik og sjón- hverfing, til að draga liana á tálar? Nei, það var alveg ómögulegt. En því kom hann þá ekki, eða skrifaði henni—eða var hann dauður?— Mrs. Sveinsson var svo oft bú- in aðhugsa líkt þessu, að sál lienn- ar var orðin ems og straumharður lækur, er um margar aldir hefur runnið sama farveg, og með iðni grafið sér veg gegnum holt og hæð- ir og enda harðar blágriHis klappir; alt hennar hugsunarlíf snérist ut- anum manninn, sem hún trúði að væri löglegur bóndi sinn, fyrir guði og mönnum, hvað um hann hefði orðið—og svo auðvitað hugsaði hún ura sínar eigin kringumstæð- ur, sem aldrei liöfðu verið myrkari en einmitt nú, Það var ekki ó- liugsandi, að húseigandinn biði eft- ir henni með húsaleiguna. Hún hafði ætíð staðið í skilum við hann, og með vorinu yrði meiri vinna og minni kostnaður, þá þyrfti ekki eins mikið eldsneyti að kaupa. Hún kiptist við, því hún mundí eftir því, að liún átti að þvo gólf hjá Mrs. Brown, að því verki varð að vera lokið fyrir sólsetur, svo jafngróf vinna rinni ekki saman við heilagleik jólanæturinnar. Hún varð að fara strax. Það voru nokkur cent í því, og fyrir þau gæti hún keyft lífsviðurværi t’l jóladagsins. Því þann dag mátti ekkert vinna—ekki opinberlega. ,Nú verður þú að vera undur góð, elskan litla, ég þarf að fara í vinnu og það er svo undur kalt, að ég get ekki tekið þig með mér. Þegar blessað vorið kemur, skal ég aldrei skilja þig eftir. Ef þér leið- ist, þá getur þú farið til Mrs John- son. Þú þarft ekki annað en banka á dyrnar hennar, hún litla Jenney er góð stúlka, eins og þú veizt og er ætíð góð við þig, og þær báðar‘. Mrs. Sveinsson var í ákafa að búa sig út í kuldann. Því má vera, að hið glögga móður- auga hafi ekki séð, að varir barns- ins titruðu, eins og hún vildi segja eitthvað, eða þá að neyðin var sterkari en elskan í þessu tilfelli. Hvernig sem því var varið, þá var það víst, að hún kysti barnið sitt undur ástúðlega, hagræddi eldin- um, sagðist ekki verða lengi og fór. Hún liafði oft skilið litlu Bjöirgu eftir, því liún vissi að Mrs. Johnson, er bjó á sama lofti var góð kona. Þó hún væri fátæk. sem hún auðvitað var,. annars hefði hún ekki búið í þeim parti borgar- innar. Þar bjuggu ekki aðrir en fátæklingar. Litla Björg sat lengi hreifingarlaus. Hún var að velta •ví fyrir sér, hvort hún ætti að t’ara yfir til Mrs. Johnson; hún og Jenney voru góðir vinir. en sein- ast þegar þœr léku sér saman, hafði Jenney spurt hana. hvar fað- ir hehnar væri, því hann kæmi ekki heim og færði henni brúðu fyrir jólin, eða væri hann dauður og ótal fleiri spurningum, er níu ára barni getur í huga komið. En vesalings Björg gat engu svarað. Alt sem mamma hennar hafði sagt henni,varað faðir hennar hefði far- ið eitthvað langt í burtu, að hann kæmi einhverntíma til þeirra. En því kom hann ekki? Henni kom til hugar, að biðja guð að lofa hon- um að koma. Hún kraup við stól- inn, spenti greipar, lagði aftur augun og sagði: ,Elsku guð minn góður, láttu hann pabba koma. svo mamina þurfi ekki að skilja mig eina eftir, og segðu honum að kaupa mér brúðu með blá augu og hár, eing og hárið hennar mömmu. Það var þrusk úti í ganginum. Gat það verið pabbi hennar? Hún settist á stólinn, strauk liárið aftur fyrir eyrun og beið með barnslegri eftirvænting. Nei, enginn kom og nú heyrði hún ekkertT. Svo fór hún að hugsa um það, livort. hún mundi þekkja föður sinn. Henni kom til liugar, að skoða myndina af honum, er var í N/jatestament- inu undir koddanum. Hún tók bókina er opnaði sig þar sem tvær myndir voru, önnur var lítil og upplituð, hitt var stærri og nýlegri 1 mynd. Björg tók litlu myndina, það var mynd föður hennar. Hún liafði oft séð móður sína fella brennandi tár yfir þessari mynd, en því fór betur, að hún skildi ekki beiskju þeirra tára, er laugað höfðu þessa upplituðu líking. Hún skoðáði myndina nákvæmlega,hall- aði höfðinu á fmsa vegu, eins og hún væri að leitast við að gera sér grein fyrir því, hvernig maðurinn mundi líta út, er myndin væri tek- in af. Björg lagði frá sér mynd- ina og um leið steig hægt andvarp til himins frá liinu unga brjósti. Svo tók hún stærri myndina sem var af móðurbróður hennar. Hún skoðaði hana vandlega, lét síðan báðar myndirnar í bókina, og bók- ina á sinn stað, Svo sat hún hugs andi litla stund. Það var eins og hún væri að leitast við að koma hugsunum sinum í samliengi og fá á þær skipulag. En hugsunarfær- in voru of óþroskuð, Alt virtist renna saman í óákveðna heild og verða að engu, Alt í einu kom henni til hugar, að fara út á götu. Hún rataði um þann hluta bæjar- ins, því bæði hafði hún oft verið á ferð með móður sinni hingað og þangað, og þess utan höfðu þær. hún og Jenney, oft verið sendar í næstu búðir. Gat það ekki verið, að faðir hennar væri að leita að lienni. Jú, liún var staðráðin í að fara og leita að föður sínum. Hún setti upp húfu er hún átti sem var orðin of lítil, en samt var hún hlý. Hún átti hlýja herðaskýlu, er liún lét á sig; svo fór hún og lét hægt aftur hurðina á eftir sér, en þá fór litla hjartað að berjast: ef Mrs. Johnson væri í ganginum, þá mundi hún ekki lofa henni að fara út. En þar var enginn, Hún læddist gegnum ganginn og ofan stigann. Svo þegar hún komst á gangstéttina, leit hún upp og nið- ur götuna, en sá engan er hún þekti. Hún tók til fótanna og liljóp alt sem hún gat þar til liún var komin fyrir liornið og beygði inn í hliðargötu, er liún fylgdi þar til liún kom á götu, sem mikið bet- ur var hýst. Raunar voru þar engar stórbýggingar, en fremur myndarlegar liúsaraðir úr rauðri steinsteypu tveggja og þriggjalofta. Á þessari götu var mikið meiri umferð. En enginn skifti sér af liflu Björgu sem hélt áfram af öllu því þreki en liún liafði, Hún at- hugaði nákvæmlega alla karlmenn er hún mætti- Þó frost væri mik- ið, var kuldinn ekki tilfinnanlegur, því logn var komið. Björgu var því ekki kalt, því bæði gekk hún hratt og svo var eins og einhver ó- ljós eftirvænting örfaði blóðrásina; litla lijartað neytti allra krafta til að senda hreinsaðann lífsvökvann út um allan líkamann. Björg litla hélt áfram þar til hún kom á götu- horn, Þar blöstu við hærri bygg- ingar; liin hnígandi miðsvetrarsól sveipaði efri part þeirra dimmrauð- um bjarma. Björg, þó ung væri, sá að komið var nndir sólsetur, hún liafði oft séð þessar daglegu breytingar hinnar sýnilegu nátt- úru. Hún stóð á götuhorninu og stundi þungan, því í fyrsta skifti á æfinni fann liún til þess, hvað von- brigði er. Hún hafði búist við að finna föður sinn og vera komin heim með hann, þegar móðir henn- ar kæmi heim. En nú var útséð um það. Þessi fagra loftbygging var hrunin til grunna. Hún þorði ekki að gráta. en tátin runnu niður litlu vangana, hún varð að halda heim áður en myrkrið skall á. Hún stóð litla stund enn á liorninu, leit alt í kringum sig eins og hún vildi ekki viðurkenna að leit hennar væri árangurslaus. Á horninu hinu megin sá hún lög- regluþjón, er virtist vera að tala við mann. Björg var hrædd við alla lögregluþjóna, því mamma hennar liafði svo oft sagt henni, að þeir tækju börn sem væru að flækj- ast á götunum. Henni s/ndist þessi stóri, bláklæddi dólgur benda á sig, samt þorði hún livorki að gráta eða hljóða, og varasamt virt- ist henni að hlaupa. Hún er í þann veginn að snúa við og lialda heimleiðis, þá sér hún að lögreglu- þjónninn gengur hægt og letilega í gagnstæða átt, eins og engin Björg væri til, er farið hefði að heiman í leyfisleysi. En maður- inn sem hann talaði við, gekk þvert vfir götuna þangað sem Björg stóð. Þegar hann er kominn á miðja göt- una, leit hann upp. Hinir daufu sólargeislar féllu á andlitið; fljótar en liægt er að segja, er Björg kom- in að hlið hans, tekur í hendina á honum og segir með ákafa, er blandaður var barnslegri einlægni: ,Ertu pabbi minn eða bróðir henn- ar mömmu?1. Maðurinn starði á hana og segir svo stillilega: ,Það eift er víst, að ég er ekki faðir þinn, og að ég sé móðurbróðir þinn er uæsta ólíklegt'. Björg slefti hendinni á mann- inum; má vera hún hafi fundið til þess hvað fröm hún var og svo getur verið, að vonbrigðin hafi átt þátt í því, að hún lét liöfuðið síga. ,Hvernig stóð á því, barnið gott, að þér kom til hugar, að ég væri skildur þér?‘ sagði maður- inn blíðlega, því nú var kann sann- færður um. að hans fyrsta ál/ktun var röng: að barnið væri vitfirring- ur. ,Ó! af því húnmamma á mynd sem er svo lík þér og svo var ég að leita að honum pabba, sem mamma heldur að komi einhverntíma til okkar1. Björg tíndi þetta fram undur hægt, með titrandi grát- menguðum róm og án þess að reisa höfuðið. ,Hefurðu aldrei séð föður þinn ?‘ ,Nei, en mamma á mynd af honum'. ,Hvað heitir þú og hvað heitir mamma þín?‘ spurði maðurinn með meiri ákafa, svo Björg leit upp eins og hún væri liálflirædd, en svarar þó blátt áfram: ,Mamma heitir Mrs. Sveinsson, mamma kall- ar mig Björgu, en ég er kölluð ann- að á skólanum*. ,Eg verð að sjá mömmu þína, ratar þú heim?—Má vera, að ég sé bróðir hennar.‘ ,Ég held það- sagði Björg og tók hönd mansins alveg eins og móðir hennar var vön að leiða hana. Hvorugt talaði orð, nema livað maðurinn bauð Björgu að bera hana, en hún svaraði neitandi. Þegar heim til Bjargar var komið, var lítið eitt farið að bregða birtu. Björg fór rakleiðis undir koddann og tók þaðan testamentið og myndirnar, eins og sigri hrós- andi og segir: ,Þetta er myndin þín en þetta er mynd pabba. Mað- urinn tekur upp myndirnar með skjálfandi hendi, færir sig nær glugganum og segir: ,Þessi mynd er af mér, hvernig sem alt er lagað‘. I þessu er liurðin opnuð og inn kemur Mrs. Sveinsson. Maðurinn snýr sér við, rekur upp liljóð og segir: ,0 Rænka systir!‘ Alt sem hægt var að heyra hana segja, var: ,Einar bróðir!- Þau föðmuðu hvort annað, fá augnablik, svo varð löng þögn— heilög þögn, er barnið þorði ekki að rjúfa. Mrs. Sveinsson var milli vonar og ótta;liún vissi ekki hvers vænta mætti. Henni fanst ólíklegt að hennar eigin liróðir hefði heim- sókt liana í þeim tilgangi, að bæta við hennar beizka lífsbikar. Hún hafði ekki séð hann í níu ár, en hún hafði skrifað honum og opn- að fyrir honum hjarta sitt þegar hin inyrku sorgarský voru að draga sig saman kringum hana. svarið var svo kalt, allar hennar tilfinningar gagnvart hennar nárrustu ættingjum. Henni fanst hún finna til sárrar sektar fyrir það, að hafa faðmað bróður sinn, sem svo hræðilega hafði mis- þyrmt hennar eigin tilfinningum. En þessi fundur kom svo flatt upp á hana, að liún liafði ekki ráðrúm að koma skipulagi á hugsanir sín- ar eða lialda tilfinningunum í skefjum. En gat liún nú annars ekki fyrirgefið sínu eigin ætt- menni? Jú, hjartanlgga, og um leið fann hún til þess sætleiks og sálarrósemi, sem því er samfara. að fyrirgefa óvinum vorum af heilum hug, eða þeim er liafa gert á hluta vorn. ,Jæja, Einar bróðir, ég er búin að ná mér og get því heyrt erindi þitt‘ sagði Ragnhiklr rólega. ,Ég lief verið að leita að þér, hér í borgiúni, næstliðnar tvær vikur, og hefði að öllum líkindum horfið frá við svo búið, ef ég hefði ekki af dæmafárri tilviljun, fundið blessað barnið þitt. En erindi mitt við þig er bezt opinberað með því, að lesa þér bréf, er ég fékk n/lega. Það er dagsett vestur á Kyrraliafs- strönd, annan desember þessa árs og er á þessa leið: .Herra Einar Bjarnason! Égá ekkiólifað nema fáa tíma og því læt ég vin minn skrifa þér þessar línur, því mér finst ég geta skilið rólegri við heiminn ef ]>ú veizt alt eins og það er. Ég hef vSrið vondur maður, og farið illa að ráði mínu. En um það er þýðingarlaust að tala. Dagar mínir eru taldir. Héðanaf get ég hvorki gert gott eða ilt, nema látið þig vita sannleikann. Fyrir nær því tíu árum síðan sá ég fyrst systir þína, Ragnliildi Bjarnadóttur. Hún var ung og saklaus eins og engill. Ég hélt að ég elskaði hana, en það var vit- leysa, því ég var þá of spiltur til að elska nokkra konu. Mér stóð stuggur af sakleysi hennar. Ég vissi aðhún elskaðimig,‘enégsáað vilja mínuin yrði ekki framgengt nema með brögðum. Ég gerði því samning við inann, af minni teg- und, að gifta okkur án allra lög- legra skilríkja, svo ég gæti yfirgefið hana, þegar mér líkaði. Mér gekk illa að fá systir þína til að sam- sinna heimuglega gifting. En um síðir lét hún að orðum mínum og um leið, að halda öllu leyndu, fyrir fólki sínu, þar til ég væri búinn að koma mér fyrir með heimili, er væri henni samboðið. Svo lifðum við saman á góðu veitingahúsi eins og lögleg hjón. þar til ég var orð- inn leiður á henni. Síðan hef ég ekki séð hana, en ég frétti að hún sé móðir að barni mínu. Þér er þetta mál skyldast, þar systir ]>ín hefur orðið fyrir því ranglæti, er ómögulégt er að bæta. Ég vona þú fyrirgefir og biðjir systir þína að gleyma mér, mér virðist ómfigu- legt að hún geti fyrirgefið mér‘. .Hér með fylgir ávísun upp á $3,000, er ég vona þú afhendir Ragnliildi, það sem afgangs verð- ur útför minni verður sent. Og svo er lífsábyrgð fyrir $<1,000, er henni verður sent. Vinir mínir sjá um það, því einu sinni fékk ég það innfall, að taka út lífsábyrgð í hennar nafni. Eg veit að peningar eru ónóg- ir til að bæta brot mín. En þeir eru það -eina, er ég nú get gert það með. Mundu, ennfrema ur, að ég hefi liðið. Eg liefi upp- skorið það sein ég sáði. Eg skil nú að laun syndarinnar eru dauðinn. Þinn deyjandi, Jón Gunnarssou‘. Þegar Einar hafði Iokið lestr- inum, varð þögn. Aðvísu heyrð- ist grátur Ragnliildar og lilla Björg snökti. af meðlíðun með móður sinni. En svo smáfærðist ró yfir mæögurnar. Þær litu hvor til annarar, en Einar studdi höndí undir kinn og starði út í bláinn. Að lokum segir hann: ,Ég sé ekki áð annað sé eftir, en losast við þenna leiðinlega stað, jú, eitt enn, ég verð að biðja þig, elskulega systir, að fyrirgefa mér, að ég gerði þér rangt til og hef ollað þér leiðinda og óteljandi tára, þvl ]>ó tilgáta mín væri rétt, að því leiti að giíting ykkar var í alla staði ó- að það frysti1 Þú trúðir í barnslegri einfeld

x

Heimskringla

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.