Heimskringla - 13.08.1903, Qupperneq 2

HEIMSKRINGLA 13. ÁGÚST 1903
Heimskringla.
PUBMSHBD BY
The Heimskringlft News 4 Publishing Go.
Verd blaðsins í CanadaogBandar.$2.00
um árið (fyrir fram borgad). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.50,
Fielding fram fyrir hana og segist
verða á móti nýju kjördæmaskift-
ingunni. sem hún sé að gera f rík-
inu, nema þvi að eins, að búið
verði að afhenda sér forsætisráð-.
gjastöðuna áður en næstu kosning-
ar fara fram. Það eru því eldar á
báðar hliðar stjórnarinnar, annar
kveiktur innan hennar verkahrings
og hinn utan að sækjandi. Hún
stendur uppi ráðþrota og sjálfri sér
sundurþykk. Wilfrid Laurier er
„ . . _ , | til með að segja algerlega af sér,
Pemngar sendist í P. 0. Money Order ®
Registered Letter eða Express Money I og fara úr ráðaneytinu, og liafa
Odrer. Bankaávísanir á aðrabankaen í n hjut að m&H hver við tek-
Winmpeg að ems teknar með anöllum.
| ur. AfturerSir William Mulock
þvert á móti þvf, að breytt sé um
forsætisráðherra, og þingmennirn-
ír úr Quebec eru æfir á móti þvf,
að svo stöddu. Þeir hafa meira á-
lit á Sir Wilfrid Laurier en svo,
og vilja ekki að hann yfirgefi stöðu
sína fyrr en kosningarnar eru um
garð gengnar, að minsta kosti.
Þeir segja að [>að sé ekki viðlit fyr-
ir sig, að ná kosningu, ef hann fari
frá. I öðru lagi eru þeir algerlega
á móti Fielding, aðallega fyrir
grein, sem hann skrifaði f blað ár-
1887, sem
gerir liann ómögulegan sem stjóm-
j arformann fyrir Quebec-fylki.
Mælt er að stjómin standi ráð
j þrota og uppgefin yfir öllu saman.
B. ti. Baldwinson,
Editor & Maoager.
Office : 219 McDermot Ave
P o. BOX 18*3
Nokkuð nýtt á seiði?
I vikunni sem leið vom leyni-
. .. . .... , ". , : ið|1885, og enn aðra
fundir margir og ttðir a meðal | 1
Laurier ráðaneytisins og þing-
manna úr Quebec-fylkinu, sem
fylgja þeim flokki. Þetta vakti
strax eftirtekt f pingsalsgöngun-
um á meðal pjóna stjórnarinnar Jámbrautarstefna hennar kemur
og annara þingmanna hennar. Og ti! ÞriðÍu umræðu f þinginu innan
éftir f>eim er [>að haft, og [>að áttu fárra da£?a °8 breytingar við kjör
þeir manna bezt að vita, að alt sé ' dæmaskiftingmia f rikinu. Stjórn
f uppnámi í ráðaneytinu sjálfu. in viU helzt ekkert segÍa Þes8um
Og það vita þingmennimir Liber- m&lsöðlum sínum fyrri en pau mál
ölu úr Quebecfylki, og hyggja að |eru um g&rðgengin. En Fielding
nota sér tækifærið að einhverju
leyti, hver og einn. Það er Que-
becfylkið, sem borið hefir Laurier
stjórnina áfram alt að þessum degi
Liberalþingmennirnir eiga þvf ráð
& höfði st|órnarinnar. Tarte sagði
sig úr ráðaneytinu af f>ví hann
fékk ekki að vinna f>ar sem sjálf-
ráðgjafi vill fá endilegt svar hjá
henni áður. Hann vill, eins og
áður er sagt, ganga fram fyrir f>jóð
ina. sem formaður stjómarinnar í
næstu kosuingum. Fái hann ekki
það, hótar hann flokknum h;>rðu
Þingmennimir úr Quebec vilja
fá málum sfnum framgengt áður
stæður maður. Blair sagði sigúr en atkvæði verði Sreidd f jámbraut
því um daginn af þvf hann var armáiumim; cHagreiði þeir atkv
hlyntari þjóð og rfki í Grand Trun eftir sínu höfði- StÍórnin er hvf
Pacific styrkveitingamálinu, en
féiaginu sjálfu. Hann vildi sníða
f>á samninga eftir járnbrautarsamn
ingunum f Manitoba, sem Roblin
stjómin gerði. En það dugði ekki
Það var of gott fyrir fólkið og of
lítið í þeim kaupum fyrir Laurier-
stjórnina. Nú koma enn uppný
vandræði f rárðaneytinu. Sir Wil-
á milli tveggja elda, og hefir aldrei
komist f önnur eins vandræði og
hún er nú stödd innbyrðis. Alt
mælir með því, að hún flýti sér að
ganga til kosninga áður en vand-
ræði hennar aukast meir, sem ein-
lagt fara sívaxandi, Hún og beztu
menn hennar reyna eflaust að
finna einhverja millileiðir til að
íivrer trúir því?
fred erfieilsuveiklaður maður og balda 1 ielding og þingmönnunnm
hefir fyrir löngu sfðan fengið þær 11 skefJum fyrst um sinn- <>eti
ráðleggingar, að hætta stjómar- hún hað ekki- tekur Sir Wílfrid
störfum. Enhingað hefir flokkur Pað ráð tef&ð, að segÍa af og
hansekki viljað að hann segði af berjast þá Fielding og hinir ráð-
sér, fyrri en næstu kosningar væru : gjafarnir um völdin. Þess má
um garð gengnar. Þess vegna hef-í vænta að Liberalar í Quebecfylki
ir stjórnin verið að hugsa um, að verði alg«rlega á móti þvf að hann
drffa á kosningar í haust, svo Sir verði stjórnarformaður. Missi
Wilfrid gengi fram fyrir fólkið, stÍórniu W Quebec-manna, er
sem stjómarformaður,þvíþað finna | hún alveg dottin úr sögunni.
Liberalar sjálfir, að ef hann vinn- m m m
ur ekki, þá vinnur enginn úr þeim
flokki þær. En nú er komið nýtt
upp f dúsunni bamsins. Um það
eru þessir leynifundir að snúast,
sem bæði ráðaneytið og þingmenn-
imir úr Quebec eru að halda ineð
sér Þegar þingmenn í Quebec sáu
hvernig Liberalar fóm gersamlega
flatt f kosningunum f Manitoba
um daginn, þá ferigu þeir þá hug-
vekju sín á milli, cð skamt mundi
vera eftir ólifað fvrir stjórnina.
Þeir vita vel hvemig fólkið í Ont-
ario er snúið gagnvart stjóminni
þar, og gagnvart Laurierstjóminni
Þeir vita lfka hvað það þýddi um
„Síðau Liberalstjómin tók við
völdum 1896 hefir hún ekki veitt
eina einustu ekm af landi til járn-
brautarfélaga1*.
Free Press.
Hvaða tilgangur stendur á
bak við aðrar eins staðhæfingar
og þetta hjá blöðum Liberalflokks-
ins í landinu? Það veit f>ó hvert
barnið, að Liberalstjórnin í Otta-
wa greiddi öll sín atkvæði með [>vl
að gera þá Mackenzie og Mann að
alsherjar landsdrottnum á útkjálk-
um ríkisins, þegar hið eftirminni-
daginn, þegar Hon. Biair sagði af ., ,
® . , , , , lega Yukon-járnbrautarmál var á
sér, og New Bmnswick búar sendu . .
„ , prjónunum hjá stjóminni. Liber-
honum heillaóskir fynr framkomu . , _
alstjórnm, sem nú er í Ottawa,
i gerði alt sem frekast stóð í hennar
| valdi, að gefa því járnbrautarfélagi
. . fleiri millíónir ekra af landi, sem
Þeir ganga [>ví fram fynr stjóm- ffkið ^
Hverjum var það að kenna að
sfna, að láta ekki kúga sig í ráða-
neytinu. Þeirsjáað nú eru síð-
ustu forvöð, að knýja eitthvað út
ina og heimta sitt af henni. Á
sama tíma fer fjármálaráðgjafi
þessir menn fengu ekki þessar
millíónir ekra af landi ? Laurier-
stjórnin gaf málinu alt sitt fylgi
og atkvæði. Hún gaf Mackenzie
og Mann J>œr, en æðra úrskurðar-
vald Sagði nei: við gefum þeim
ekki margar millíónir ekrur af
landi. Það var ‘senatið1, efri mál-
stofan, sem sagði nei. Þar réðu
Conservatívar. Þeir tóku ráðin af
Liberalstjórninni, og sannarlega
mega þeir Laurier og Sifton . vera
þeim þakklátir fyrir það nú. Fólkið
getur skoðað þetta eins og þvf sýn-
ist og það hefir þokkingu á, en
Conservativar i efri málstofunni
eru mennirnir, sem höldu landinu
fyrir ríkið.
Þessi orð stóðu nýlega f blað-
inu Tribune, sem er á móti báð-
um „gömlu flokkunum“, sem J>að
kallar svo. Það blað fer ekki f
launkofa með J>að, að þáð er með
þjóðeign járnbrauta, en hefir mörg
um sinnum lýst þvf yfir, að jám-
brautarstofna Roblinsijórnarinnar
f Manitoba sé ómetanlega betri, en
stefna Liberala, sem er að eins sú,
að ausa út peningum og löndum
frá fylkjum og ríki. Fólkið fær
að sjá innan fárra daga hvernig
Laurierstjórnin fer með Grand
Trunk Pacific jámbrautarmálið.
Hún er nú á heldur laglegum vegi
með það mál.
Rosningar í Danmörku
Þann 16. Júnf fóru fram kosn-
ingar til FólksJ>ingsins í Dan-
mörku. Kosningarimman var hörð
og sótt af kappi miklu. Þessar
kosningar em að sumu leyti eftir-
tektaverðar. í kosningabaráttum
hafa vinstrimenn socialistar staðið
saman að undanfömu. Það voru
socialistar sem sögðu sig úr liði
við vinstrimenn nú, og J>að undar-
legasta við kosningamar er það, að
hægri menn og socialistar hafa í
sumum kjördæmum kosið sömu
mennina. Socialistar eru því að
verða að veltitré á milli flokkanna,
og er ei fjarlægt að hugsa að J>eir
séu sá flokkur nú f Danmörku, sem
er þar, sem bezt er boðið f þá. Slík
jafnaðarmenska er fyrirlitleg, og
ekki annað en ginningar og tál-
stefna fyrir lýðinn. En J>að fór
lfkt fyrir hægri mönnum [og sóci-
alistum í Danmörku og liberölum
óháðum, vfnbannsm. og verkam,
hér f Manitoba í sfðustu kosning-
um, sem allir vora á móti stjórn-
inni, að [>eirra hlutur varð r/r þeg-
ar vilji fólksids kom í ljós. Út-
koman er þessi í þinginu:
Vinstrimenn hafa 71; hægrimenn
9; frjálslyndir-hægrimenn 3; soci-
alistar 16; utanflokkamenn eru 13.
Fyrir kosningarnar var flokka-
skiftingin þannig:
Vinstrimenn 77; hægrimenn 6;
socialistar 16. Að öðm leyti eins
og nú, 13 utanflokksmenn,
Aftur e'r það eftirtektavert að
í sjálfri kaupmannahöfn náðu ekki
nema 2 vinstrimenn kosningu, 4
hægrimenn og 10 sociolistar. I
þessum kosningum féllu 2J[merkis-
menn úr liði vinstrimanna, þeir
fjármálaráðgjafi Hage og hermála-
ráðgjafi Madsen. Sá fyrnefndi
sótti í K.höfn, en hinn í Randers.
Vinstrimenn sitja jafn fastir f
sessi eftir þessar kosningar, sem
þeir gerðu áður. Þó að þeir hafi
fjóram færra í þinginu, gerir
þeim hvorki til né frá. Socialist-
ar láta mikið yfir vinningi sfnum,
og hyggja sig færa í flestan sjó.
Auðvitað er vinningur þeirra eng-
inn, nemr ef þeir telja liðhlaup
sitt frá vinstrimönnum til hægri-
manna sómahlaup. Náttúrlega
eiga þeir við það að liafa 10 sæti
af 16 í K.höfn. En vfðast livar
verður landsbygðin drýgri en borg-
imar í flokksfylgi. Það vita stjóm-
málamenn að minsta kosti.
Alment telja menn skaða að
Hage náði ekki kosningu, en
minni skaða þó Madsen yrði undir.
Þótti stefna hans í hermálum ekki
þjál né viturleg.
MINNI
/
Islands.
Heim úr vestri hugan ber
hafs of bláar slóðir
þar sem dags við upprás er
okkar kæra móðir.
Hún um alla heimsins braut
hvar sem lægi vegur,
sitt f kalda segul-skaut
sona hjömun dregur.
Það er yndi enn að sjá,
eftir tfma liðinn,
yfir bænda-býlin smá
breiðast dalafriðinn.
Þar sem Sóley, sumarrós,
situr f hlaðbrekkunrii;
það er eins og lítil ljós
logi’ í helgum runni.
Björgin lyfta brúna svört
bröttum tindum fjalla,
on hið neðra blika björt
blóm um gil og hjalla.
Þar við klaka og kólgu ský,
kuldasvipinn strfða,
saman falla faðmlög í
fegurðin og blíða.
Hugur vor þig hlaðna sér
himinljósa-baugum,
Æglslijálm á höfði þér
hetjumóð f augum.
Oft sú minning okkar slær
instu hjartans strengi.
Blessist öll þín bygð og sær
bæði vel og lengi.
| Það vildu menn yfirleitt ekki þ/ð-
| ast. Einkum voru það pólitiskir
j menn f Bavaria, sem risu upp önd-
| verðir á móti því, og neituðu al-
j veg. Dr. Dollinger var fomiaður
þessara mótmælenda. Vildi hann
j að p'tfiim hefði að eins páfanafn
j yfir katólksum mönnum á Þýzka-
landi, en hefði enga heimild til
i að bjóða þeim nýjar trúarreglur.
Katólskir menn þyrftu trúfrelsi
j samkvæmt því lífslofti, sem þeir
j lifðu og bærðust f. Enn að neyða
inn á þá þvf, sem mannlegt
hyggjuvit sæi að kœmi frá marini
að eins, væri blindni og trúarvilla,
þvf mætti ekki þrýsta inn fyrir tak-
mörk trúreglunnar. Á móti þessu
reis aftúr Ultramontane-flokkur-
. urinn, sem hélt þvf fram að alt,
; sem páfinn heimtaði, það væri rétt-
j látt. Eins og kunnugt er af sögnnni
um varð Ultramontane-flokkurinn
j ofan á 1 þessu máli. Alt þetta bar
i að í þann mund, sem Bismark
greifi var að ná sem mestum og
traustustum völdum. Hann sá að
þar var tækifæri til aðstoðar að
nota deilu þessa sér til sigurs.
Hann tók f strenginn með
gamla katólska flokknum, sem Dr.
Joseph Ingntius von Dollinger
leiddi, jók mótspyrnu þá, sem veitt
var Piusi IX með því að láta Falk
lögin ná gildi. Þau lög þrönguðu
kosti þeirra manna, er létu páfann
j leiða sig, en það var Ultramontane-
j flokkurinn. Pius IX. gat ekkert
aðhafst mót þeim lögum, enda
j var sigið á seinni hluta páfastjórn-
j ar hans. Bismark kom þessu
| mjög kænlega fyrir, eins og hans
j var von og vfsa.
Vorrar bernsku fagra fold,
foldin vorra drauma,
frjófgun þfna frjófgi mold
frelsis nýrra strauma.
Ár og friður alt þitt ráð
örmum vefji sfnum,
meðan nokkur drengskaps dáð
dafnar í sonum sfnum.
S. S. Ísfeld.
Leo páfi xiii
(Niðurlag).
Árið 1879 héldu blaðamenn
afarstóran fund f Rómaborg, og
leyfði Leo páfi þeim að koma á
sinn fund, og gaf þeim bendingar
um stefnu þá, sem þeir skyldu
stefna eftir, og hafði það mikla
þýðingu síðar. Árinu áður hafði
hann gefið út í einu bréfi sínu, að
hann aðhyltist jafnaðarmensku.
Hafði það mikil álirif á prins Bis-
mark.
Árið 1880, þegar 25 ára krýn-
idgarhátíð Alexanders keisara á
Rússlandi var haldin, notaði páf-
inn sér tækifærið, að styrkja veldi
katólskra manna á Rússlandi.
Stofnaði hann ný embætti og skrif-
stofur fyrir katólskukyrkjuna á
Rússlandi. Hann stofnsetti klerka-
valdið bæði í Bosnia og Hersegov-
ina, því máli til stuðnings. Hann
bætti á sama tíma skólana á
Grikklandi. Tyrkjastjórn varð að
vissu leyti að kannast við veldi
lians. Hvergi gekk honum betur
að ná sér niðri en f Persia, og föst-
um fæti náði hann f Japan í
stjórnbrögðum að vissu leyti.
Harðindin og hallærið á ír-
landi 1879, gerðu honum létt um
að festa sér katólsk yfirráð á írlandi. j
Árið 1884 stefndi páfinn sam-
an færustu og lærðustu yfirmönn-
um kyrkjunnar. Hann stefndi
öllum erkibyskupum á sinn fund 1J
Róm. Aðal starf fundarins varð
það, að samþykt væri að láta byggja j
ka.ólskan háskóla í Vashington,
seri að öllu leyti hæfði katólskum
inö mum í Bandarfkjunum.
Málajöfnuður Leos við stjóm-
inaá Þýzkalandi, s/nir betur en
alt f.nnað, sem hann gerði, hversu
frarriúrskarandi stjómmálamaður j
hann var. Deilan milli stjómar-
innar og katólskra manna þar reis f
út af hinum svo nefndu Falks lög- j
um, sem kend em við höfund
þeirr.i. Undirrót til þeirra laga
var Jað, að Pius IX. vildi láta
kyrkjuráðið lýsa því yfir að páfinn
væri “óskekull”, og gera það1
að einni kenningu trúarinnar.
Þegar Leo XIII. kom til valda
sá hann og fann, að páfaveldið var
j á fallandi fæti á Þýzkalandi, Eitt-
hv;ið þurfti að gera, Það fyrsa
j sem hann gerði í því máli, var að
j skrifa yfirgripsmikið bréf um jafn-
j aðarmensku. Bismark fann því
j liðveislu þar, sem hann átti allra
j síst von á henni. Hann sá sér
gagn í að nota hana, og mátti því
segja að hann, sem æðsti ráðgjafi
ríkisins, og páfinn hefðu tekið
! höndum saman og leiddúst um
í þimibrautir kyrkjulegra og vers-
. legra valda, En Leo vfirð drjúgari
j í skiftunum þegar fram í sótti.
j Falkslögin vora að sfðustu afnum-
in grein fyrir grein, og stjórn-
j kænska Leo varð drjúgari f við-
j skiptunum, en Bismark ætlaðist til.
Árið 1891 skrifaði Leo páfi
um jafnaðarmensku í Ameríku.
j Hann hafði mikið að segja f máli
Dr. McGlynns f New York. Hann
útnefndi kardinála Satalli, sem að-
j alumboðsmann sinn í Ameriku.
j Alt þetta jók honum völd og álit,
j eins og kunnugt er.
Leo hélt tvær minningarhátíð-
| ir. Aðra f minningu um það að
j 50 ár vora liðin frá því að hann
! varð prestur. Hana hélt hann
! 1888, en hina f minningu þess,
1898, að þá voru liðin 50 ár frá þvf
j að hann var kjörinn erkibyskup.
Sú saga hefir gengið að hann
liafi aldrei farið út frá páfahöllinni
j eftir það að hann varð páfi. Hafi
það verið af ótta við skrílinn í
Rómaborg. En svo segir önnur
saga að hann hafi iðulega látið
keyra sig f luktum vagni á náttar-
þeli um borgina. Og eitt er víst,
og era fá ár síðan, að hann vitjaði
bróður sfns gegar hann lá bana-
leguna Palazzo Barbonina.
Vaticanið, eða páfahöllin, er
er geysistór höll, eins og mörgum
er kunnugt, I henni eiga að vera
full 4,000 herbergi als. Hvergi í
heimi er fullkomara fommenja-
safn en þar, einkum að því er
snertir hanrit, bækur og málverk.
Ekki var Leo páfi marglætis-
maður að þvf er snerti hús-
búnað, og er það einkenni
sumra gáfu og fræðimanna, að
hafa ekki óþarfa hluti eða skran f
kringum sig. Svefnherbergi hans
var lítið og ekki stásslegt. Hann
svaf í járnrúmi með þunnum dýn-
um og algengum. Dálftið skrif-
borð var þar inni 3 — 4 stólar á-
samt þvottaborði. Á veturna svaf
hann á 3 röggvarfeldum á gólfinu,
þvertjald f herberginu var dregið
fyrir rúm’ hans.
Hann fór ætíð á fætur klukk-
an 6 að morgninum, og söngjmessu
í páfakapellunni, sem er f höllinni,
kl. 7. Hann klæddist óbreyttum
prestabúningi. Þegar bænahaldi
var lokið, kl. 8—9, fékk hann sér
bolla af kaffi eða sætuþykni, með
óbreyttu brauði með. Að því
loknu tók hann til starfa á skrif-
stofu sinni. Leit yfir bréf, las
liraðskeyti og hlýddi á erindi þeirra
er hann veitti móttöku. Því starfi
hafði hann ætfð lokið kl. 11 f. m.
Hvfldi hann sig þá nokkra stund,
en tók ætið á móti kardinálum og
öðrum embættismönnum til kl. 2 e.
m., þá var þvf lokið og gekk liann
þá til miðdagsverðar. Það var
vanalegur matur sem tfðkast í
Róm, eða þó tæplega það, sem sé
súpa, soðið nautakjöt, eða harð-
steikt með garðávöxtum. Á eftir
þvf drakk hann velmælt glas af
Burgundi vfni. Endrum og sinn-
um át hann eftirmat og voru það
ætfð ljúffeng aldini og ávextir.
Hann hafði aldrei nokkurn gest
við borð með sér. Það er á móti
reglunum í páfahöllinni. Hann
tók ætfð nokkurn dúr á eftir mið-
degisverði, á meðan hann var víð
góða heilsu. Sfðustu árin gekk hann
dálitla stund út í hallargarðinum
eða lét keyra sig eða aka á hjólstól.
Oft talaði hann á meðan við æðri
embættismenn sfna. Kl. 8 e. m.
las hann blöðin, ítölsk og frönsk;
en liin lét haim þýða fvrir sig.
Kl. 9.30 hætti hann við blöðin, og
hvíldi sig til kl. 10, þá borðaði
hann kvöldverð sinn. Það var
súpa egg og salöt. Á eftir drakk
hann gott rauðavín. Um kl. 11
gekk hann til rekkju. Á föstu-
tímanum vora þessar reglur háðar
breytingum. Þá fór hann á fætur
kl. 4 fyrir liádegi og iðkaði þá meiri
messur og bænagerðir en endra
nær.
Það er haft fyrir satt að borð-
liald hans hafi ekki farið fram úr
$6—$8 um vikuna, og þykir það ó-
dýrt borðhald fyrir páfa.
Pius IX skihli Leo XIII. eftir
45 mill. doll. virði í fjárhirslu páf-
ans. Mestu af því fé var varið til
að kaupa skuldabréf í bygginga-
ábyrgðum og til anuara arðberandi
kaupa. Aðaltekjur páfans eru
hinir svonefndu Pétursskildingar.
Uppmni þessara Pétursskildinga
er þannig, að konungar á Englandi
í fyrri daga, lögðu frfviljugir þenna
gjaldeyri á sig og aðra, og kölluðu
liann St. Péturs pening. Ekki
var farið að kalla þenna Péturspen-
ing inn fyrir 1862 sem virkilegan
gjaldeyri. Um þær mundir þvarr
mjög og gekk til þurðar hin páfa-
lega skattskylda. Fram að þeim
tfma höfðu tekjur páfans verið um
14 mill. dala árs árlega, um langan
tfma. En sfðan 1870 þá páfa skatt-
skyldan rýrnaði enn meira, liefir
Péturs p(>ningurinn verið að eins
páfatekjurnar, og sérstakar gjafir
frá einstökum mönnum, íkatólsku-
löndunum. til páfans, og hefir það
altsaman numið um hálfa aðra mill.
dala, og verið næglegt forsorgun-
arfé handa p&fanum. Auðvitað
þarf páflnn margt með tekjur sfn-
ar að gera. Hann þarf að kosta
sendimenn sfna í mörgum stöðum ;
hann hefir kostnaðarsöm bréfavið-
skifti út um allan heim; hann þarf
að borga trúboðum, viðhalda tveim-
ur stómm kyikjum og leggja til
skóla, borga kardinálum kaup og
margt fleira. Þarað auki að kosta
páfavörðinn og ýmislegt. Við-
halda og endurbæta bókasafnlð og
fomgripasafnið f páfahöllinni.
Leo páfi lét skyldfólk sitt vita fyr-
ir löngu síðan, að það þyrfti einkis
að vænta frá sér f fjárlegu tilliti.
Að vfsu hjálpaði hann þvf, og hóf
rnest af þvf til virðinga, en orfðafé
ætlaði hann þvf aldrei eftir sinn
tlag.
Leo páfi skrifaði mikið um
sfna daga, og hafði mesta yndi af
þvf, enda var hann rithöfundur
góður. Mest skrifaði hann á
ítölsku og versagjörð samdi liann á
latínu. Þegar hann skrifaði sem
rithöfundur lokaði hann sig inni,
og lét engan mann ná af sér tali,
eða gera sér ónæði. Hann var
mjög hugfanginn er hann reit og
vissi ekki af ýmsu sem hanngjörði.
Hann þurkaði oft úr pennanum á
skyrtulfningunum sfnum, svo
klæðasveinn hans var farinn að
hafa stöðugt ^át á honum, að lfn-
ingarnar væru ekki flekkóttar af