Heimskringla - 12.11.1903, Side 2

Heimskringla - 12.11.1903, Side 2
HfílMBKRINGLA 12. NÓVEMBERBER 1903. HeimskriDgla. PUBMBHBO aV Tbe Beimskringla News & Fablishing Go. Verd blaðsins í Caoadaot; Bandar $2.00 aœ árið (fyrir fram borRftð). Sent til Islands (fyrir fram borgað af kaupend- um blaðsins hér) <1.50, Peningar sendist í P. O. Money Order Registered Letter eða Express Money Odrer. Bankaávisanir á aðrabankaen i Winnipeft að eins tekuar með affðllnm. K. L. BaidwinB»n. Editor 8t Manaerer. Oflice : 219 McDermot Ave. P o. BOX »1«. heldur gegn algengum landslög- un^, og auk Jkíss hefir hún í för með sér óvirðing meðborgaranna, óá- nsegju I hjónabandinu og ólán geguum alt lffið. Þessar skyldur eru: 1. Ástundun á þvf að vera yðjn- samur svo að inntektirnar séu'jafn- an nægilegar til þeirra nauðsyn- legu útgjalda er útheimtast til þess að fjölskyldan hafi som liezt húsa- kynni, fatnað, fæði og aðrar nauð- synjar sem miða til vellíðunar og ánægju. 2. Kvongaður maður er ekki eigandi [>ess fjár, sem hann vinn- ur fyrir, heldor að oins ráðandi þess sem vergi fyrir konu og böm. Hann á því ekki með *að eyða nokkruui eyri að óþörfu. heldur ber honum að verja [>vf til hagsmuna fyrir konu sfna og börn. bæði í nú-! tið og framtíð. Abyrgð kvongaðra maana B. Kvongaður maður er skyld- [ j ugur til þess að hegða s<-r eins vel i eins og eðli hans og þokk'ng frek- --------r<—----- ast gora honum mfigultígt: [>ví Það er als óvfst að þarfara' sé | hann hefir engan rétt til f>ess að að ræða nokkurt mál með Vestur- ayfvirða lieiður konu sinnar og íslendingum, heldur en einmitt um ábyrgð þá, siðferðis og laga- lega, som hvflir á hverjum kvong- uðum manni. Þuð or að segja á- byrgðina sem leiðir af [>vf að mað urinn tekur sór konu. Svo marg- ar kvartamr b<<rast uni illa meðferð manna á konum sfnum og bömuni, um skeytingarleysi mannanna f þvf að fæða og klæða fölskyldur sínar, eins og vera ber, og um al- gerða vanrækt f að sýua nokkum- lit á þvf að láta þeim Ifða þolan- lega vel. Það [>arf ekki að taka fram það sem allir vita, að ritgerðir um [>etta barna með ódrenglegri framkomu sinni. Um þetta má segja að ö]l- um niönnum, giftum sem ógiftnm, beri að vanda hegðan sfna, og það er satt, en vér hölduni [>ví fram að ! f [>essu efni hvíli enn þá þyngri: skvlda á hinum kvongaða en 6- | kvongaða uianni. Þegar einhleypi- í maðurinn lendir f ógæfu eða bakar i 1 sér vanvirðu vegna glæpa eða af; öðrum orsökuin. þá er það oft svo að engir aðrir on hann bfða beint tjón við það. En fyrir hinnm gifta manni er [>að alt öðruvfsi, [>vf að kona hans og börn verða að [>ola alskyns vanvirðu hans vegna, efni, liversu lipurlega sem [>ær 0„f þv( ,,r ranglætið gegn þeim væru samdar og sniðnar, mæta I innifa]ifi Það er alveg nauðsyn- jafnart raestu andmælmn og óvin-; 1(;gt fyrir í8lélldinga, eins og aðra sældum. Ekki að eins lijá [leiin útlondingu í þessu landi, að muna sem f hjarta sínu tínna sig meidda jafnan eftir þvf að 8('„ni og g<jBnr með þeim, heldur einiiig lijá hin- j orðstýr als þjóðfiokksins f }>ossu um, og þeir oru alt of margir, sem ]fln(}j byggist á frainkomu einstakl- telja hjúskaijannálin svo triðhelg | inga hans, og að hver maður sem að engurn sé leyfilegt að hafa nokk-! vf8vitan(1i vanrækir sinn eigin ur afskifti af [>oim. Þessi skoðun | sóniR og sanngjarna og heiðvirða er rett, svo lengi seni alt gengur: ulQ|jjxIlun sin skylduliðs, skastar eins og það á að ganga og sátt og1 samlyndi rikir meðal hjóna. En [>egar vanspiltm, skeytingarh'ysi eða blátt áfram leti mannsins gengur svo langt að kon.t hans og börn verða tiandbendni nágranna þeirra og annara, sem sjá manu- kœrleika skylduna í að réttn þeim hjálparhönd, þáor [>að orðin skylda að hafa afskifti af þessnm málum og að kynna sér og öðrum ástand- moð [>ví skugga og setur blott. á allan þjóðfiokkinn, eins og líka á sjálfsn sig og fjölskyldu s:na. Því þó kona hans Og bfirn séu f ongu meðsek honum, þá fer einatt, svo að aluienniiig8 litið varpar sfnnm dóini á [>au með tilliti til framforð- is föðursins. Það or t d. viðnr- kent að alt, heimilislífið og upp eldi barnanua fari eftir hússtjórn mannsins að mjög iniklu loyti. ið eins og [>að or, og að áminna þá Þegar sú hOsstjórn er ill, þá vorðnr sem sekir eru. Þetta er engu síð- lfðaJ) fjöi8kyldunnar og njppeldi ur verk blaðanna en am.ara, Því; barrtanna að sanlfl skapi iIt og af. annaðhvort or að blöðin eru ulger lega þýðingarlaus og ónýt eða að þau verða að taka sér heimild til [>ess að ræða þaa mál, sem einna mest varða almenniugs heill og á- nægju. leiðingar þess loða við þau fram- oftir öllum aldri. Það verður ekki sagt um fslenzka liúsfeður alment! «ð þeir séu drykkjumonn eða slark- j samir oða vanraski heimilisskyldur | sfnar. En til eru [>ó meðal þoirra; Nú er þvi svo varið að iiienn ; nokkurir som ekki eru algerlega eru misjafnloga innrættir, sumir: lausir vig losti þessa, og hjá þeim eruað náttúrufari frómlyndir og! liggur ors;5kin til þess að mál eiglægirog luusir við hrekki og | þetta er á dagskrá. Væru .engir prettvfsi, en aðrir eru þvert á móti. sllkir menn, þá væri okkert tilefni Þeir hafa seyrt eðlisfar frá upp- til gð ræða um þesga hluti. En | hafi vega sinna, ^ghafa þess vogna þótt ekki róu n(,ma fáir af fjöldan. | ánnaðhvort óljósá eða als enga rétt- j um gem gefa tílefni ti| þ(,SS) þá er í lætis með\ itnnd eða tilfinningu. málij) samt Svo þýðiugarmikið að! Þessir menn koma að jafnaði illa;það V(,rðskuldar að vera rætt, framí félagslffiuu og eru þektir Kvongaðir nl(,,in verða að h;lfa þ.(ð sem ódrengir; og þetta eru yfirleitt | hngfaat að heildin af rneðborgur- menniruir sem minstan sóma og I þ(;irra heldur ^im ábyrgð(ir. skyldurækni sýna fjölskyldum sín- Mlum fyrir þvf að hÚ8 fr.ÍTVR sé un' j sjálfstætt og börn þeirra svo upp- Það fylgja kvongun hvers alin að þau verði ekki glæpamenn, manns ákveðnar og óumfiýjanleg- letingjar eða lnndeyður. er þau ar skyldur, sern hver uiaður ætti vaxa. Það er af þeim heimtað og, að skilja og föllnægja, því að van-, það með rtttu, að þeir gæti ná- rœksla þeirra er blátt áfrarn glæp- j kvæmlegu * þeirra skyldna sem á ur, ekki að eins gegn góðu siðferði, j>f»im hvíla sem húsfeðrum. Og þó lög þessa lands séu svo frjáls leg að ekki verði komið hegningu á þá fyrir glæp þenna—og það er glæpur— að vanrækja skyldur þær sem húsföðurstöðunni jafnan fylgja. En eins Og livort brot mót siðferðis og náttúrulögmáli þessa heims hefir í.för moð sér tilsvar- andi hegningu, svo hefir og van- rœksla húsföður skyldunnar f för með sér 6fna hegningu, voðalega vegna þess, að hún kemur fram þar sem sfst skyldi, á veikluðum konum og saklausum börnum. Á börnúnum er hegningin viðvar- andi oft og tfðum alla æfi. Það er því auðskilið mál að ábyrgðin sem kvougunum fylgir er svo þung og þýðingarmikil uð menn ættu alvar- lega að gera sér sem ljósasta grein fyrir henni áðnr en þeir stíga [>að spor setn liún hvflir ó. Iðjusemi, Efamál er [>að hvort nokkur eiginleiki mannsins miðar meir til hans tímanlegu velforðar, heldur en iðjusemin. Ástundunin um að eyða ekki tímanum til ón/tis. Iðju- semin er meðfæddur eiginleiki á sama hátt og lunderui, líkamsvöxt- ur eða hörundslitur. I rauninni er iðjusemin einn óaðgreinanlegur hluti af lunderni mannsins og ef tilvill sá bezti; af þvf hann skapar áuægjusamt hugarfar, útrýmir ó- róleika og leiðindum og helclur manninum f fullri sátt við sínar ytri kringuinstæður og miðar til að halda hormm í sátt við umh iminn. Iðjusemin spekir alla geðsmunina, varnar þunglyndi og framtfðar kvfða, en gerir mannirm lundglað- ann, reglusaman, ánægðan og setur hann f [>að ástand sém skapar sælu, af þvf hún flytur alstaðar og æfinloga í skauti s(nu uppfylling daglegni þarfa og f flestum tilfell- um drjúgnm meira. . Iðjusami maðurinn er nýtasti og bezti lx>rg- ari sfns lands, afskiftaminstur af annara persónulegu málum; þess- vegna vinsælastur af nágrönnum sfnum og meðbræðrum, hann hefir i fult truust, tiltrú og virðingu fjöld- ans, og verðskuldar [>nð. Iðjusem- in gerir manninn sjálfstœðan og meira en það. Hann er jafnan hjálpaiuli aldrei eða örsjaldan þurfandi, á honum hvflir aðal- þuugi af byrði þjóðfélagsins. Það gildir að einu hvort hann fl/tur e3a hvar hann er settur f menskra manna bygðum. Áhrifin af starf- semi hans eru ætfð áþreifanleg og örfandi aðra til framkvæmda og ráðdeildar. Leiðarvísir hans og lífsstefna er vinna, og f því sem það orð táknar, liggur alt [>að som gott er og glifngt f heimi hér. Vinna er leyndardómur sælurfkrar tilveru hér f heimi ef ekki hins- vegar grafarinnar. Vinnan er það afl sem skapar þjóðimar og alla auðlegð þeirra Þar sem er mest samsafn vinnu þar er og rnest sain- safn auðæfa. En auðaifin, sé þeim hagfeldlega stjórnað, eru sá hom- steinn sem öll velmegnn og ánægja byggjast á. Því að það er vitan legt að efnaleg velmegun miðar til ánægju og hvortvegga þetta eru afr sprengi iðju eða starfseminnar. Iðjusemin skapar siðgæði. Skýrsl- ur allra landa sýna og sanna að [>að eru ekki starfs og iðjumenn- irnir seui fylla fangelsin, vitfyrr- ingaspftalana eða lfknarstofnanim- ar. Iðjunmðurinn hefir engan tfma til að fremja glæpi og engan tíma til að grufla frá sér ráð og rænu; og þegar einhver þau slys b<3r að hfindum, sem gera honum ómögulegt að beita starfslöngun sinni, svo sem veikindi, þá er hann jafuan svo efnum búinn að hann verður ekki annara hand- bendni. Lunderni hans leyfir honum ekki að vita það á sam- visku sinni að hann hafist við á annara sveita, enda eru þá jafnan nógir til þess að rétta hjálp um stundarsakir, því allir vita að iðju- maðurinn geldur hverjum sitt, til- trúin til hans nægir til að fleyta honum áfram yfir þau límabil sem hann eiúhverra orsaka vegna ekki er fær um að bjarga sér af eigin ramleik. Hann flýr aldrei undan þeirri skyldu að gjalda hverjum sitt; þó hann neyðist til að nota efni annara um stundarsakir. Iðju- Bemin er lff, án hennar getur eng- inn þrifist eða notið sannrar glað- vœrðar og ánægju. Hún skapar hreina samvisku í manninum. eða öllu heldur, hún varnar samfask- unni frá saurgun. Letinginn þar á móti verður slæpingi, spilafífl, fjárglæframaður og í alt of mörg- um tilfellum leiðist út í ýmiskonar óreglu og glæpi. Hann skortir þau réttu hyggindi til að rata þá brnut sem leiðir á rétta lffstefnu, lendir þvf á glapstigu og lifir á prett- vfsi; fyrirlitinn af hinum heiðar- legri hluta mannfélagsins; hann leiðir af sér ill og skaðsamleg eftir dæmi og alt of oft hefir þau áhrif á óþroskuð ungmenni sem'leiðir þau yfir á sömu brautir og eyði- leggur með því alla framtíðarnyt- semi þeirra. Allir sem nokkra lffsreynslu hafa 'úta að þetta er gangur hlutanna; þeir vita einnig að það er örðugra að þokast niður en að hefjast upp. Það útheioitir miklu ineiri hæfileika og göfugri hugsunarhfitt og siðgæðisstefnu að þokast fram og upp heldur en á hinn veginn, og þess vegna er f jölda ungmenna, hversu vel sem þau eru gefin að náttúrufari, ein- mitt hættara við að bíða tjón af illurn áhrifum heldur en að halda sér að betri hliðinni, [>vl f eðli slnu er maðurinn dýr. Þess vegna verða þeir fullorðnu, foreldrarnir, að láta sór skiljast það, að það er að raiklu leyti á þeirra ábyrgð hvemig framtíð barna þeirra verð- ur. Gæfa þeirra hvílir að miklu leyti á uppeldinu og áhrifum þeim sem þau verða fyrir á heimilum þeirra, ogflestum mun sýnast ljós munur þess hve miklu betra er uppeldi og áhrif þau, sem bömin verða fyrir á heimili iðjusama mannsins heldur en á heimili þess lata, óreglusama og vanhirðusama manns. Oss íslendingum rfður líf fi því að veita [>essu máli þá athygli sem þýðing þess krefst og að vera svo hygnir, sómarfkir og samvisku- samir að.velja hið betra hlutskiftið. Undir því er kominn vöxtur velgeugni og æra íslendinga í Vesturheimi að þeir neyti af ýtr- ustu kröftum allra sinna beztu hœíileika í allri háttsemi gagnvart hver öðram og hérlenduin með- borgurum, um leið og þeir beita uppihaldslausri iðjusemi til eigin hagsrnuna og auðsafns. Hver sá maðursetn'í orðum .og athöfnum reynist sjálfum sér trúr og nytsam- ur, kemst ekki hj í því að áhrif- in af þeirri trúmenaku nái einnig til félagsheildur Jleirrar, sem hann er partur af. JON J0NS8ON: / Islenzkt þjóðerni A1 þýðu f y ri rlest u r (Niðurlag) Fimti fyrirlestiiriun er um breytiug á liiguin og landstjóm, um kyrkju — og konuugsvald og það litla viðnám seni íslendingar reyndu að s/tia [>enarþeir viiknuða til meðvitundar um hvað þe!r hiifðu gert a< fleygja frá sér frels- inu, Þeir verjast árásum útlend- valdsins eftir þvf sera þeir geta, en það sem konungsmenn geta ekki áorkað með kúgun og lagaleysmn. Það vinnnr ka[>ólsk- an og drepsóttir og önnur óáran og draga dáð úr þjóðinni. S j ö tt i f/rirlesturinn er um siðaskiftinguna og algerðan sigur konungsvaldsins með drápi Jóns Arasonar á Is'andi. Þessi kafli bókariunar er einliver sá bezti, þvf hann segir skýrt og skorinort frá viðburðunum eins og frekast or hægt að vita hvernig þeir hafa gengið til. Það or ætíð eins og ís- lenzkir sagnaritarar hafi viljað hlaupa yfir þenna kafla íslands- sögu og þeir sem ekki hafa gert það, hafa lfka fengið smjörþefinn af þvl, eins og t. d. séra Þorkell Bjarnason. Tfmabil þetta er nátt- úrlega eitthvert það andstyggileg asta í allri sögu landsins og margir eru þeir sem óttast ef sagan væri sögð eins og hún í raun[og veru er, að þá mundi einhver bera kinn- roða fyrir það siðalöginál sem lút- erski siðurinn flutti til landsins. Sagan er sögð hér samt hfspurs- laust og Gizur Einarssoii dregin fram sem föðurlandsníðingnr og maður ærulaus f viðskiftuni við alla sína nánustu vini og velgerða- menn. Þetta er fyrsti lúterski byskup landsins- H ann samlagar sig konungsvaldiuu f öl'u. sem hann getur og seiuast f |>ví að flytja bundinn úr landi fósturföður sinn gamlan og blindann, eftir að hafa svælt undir sig og Dani allar eignir hans. Þóttþetta framferði Gizurar sé ekki eiginlega sá feg- ursti spegill siðfræðinnar er hugs- ast gæti, eða geri manninn að eins miklum dýrðlingi eins og sumar „biblíusögur hancla unglingnm“ reyna að s/na hann, þá var alt at- hæfi hatis samt fyrirgefanlegt og fagurt sanikvæint hinum lúterska sið f þá daga. Nikulás vvon Aiiib- dorf (1483—1565), oinu aðalmáttar stólpi lúterskunnar á Þýzkalandi, héft því fram, að samkvæmt kenu- ingum Páls postula og Dr. Mar- tin Lúthers, þá væri „góðverk hættuspil fyrir sáluhjálp manna“ j og -þess vegna hefir Gizur ekki ætlað að bremiH sig á því soðiuu að gera þau of mörg, enda hefir horiuin tekist þuð, því uni það var að gera að slík heiðurs sál kæniist klaklaust til hiinna. Þa3 er annars stórmerkileg byrj- un lúterska siðsins á Islandi og ekki frítt um að enn þfi lifi f götnl- um glæðum, enda stendur Jþað ein- hverstaðar skrifað: „Orniur [>eira cleyr ekki og eldur þeirra slokknar ekki“. jafnvel þótt flutt sé úr landi. Þótt nfðingsverk Gizurar bisk- ups séu bæði mörg og ljót, þá tek- ur tyrst að kasta tólfunum þegar undirtillur hans fara að breiða út kenninguua. Þvf þá er eins og einn maður kemst að orði: ,,Þeir skollar eru verstir“ alt svo illir höfuðpaurarnir ern, þá er ekkert annað en rán og rupl og samlag við konungsvaldið að kreppn skó- inn enn J.á betur að landsinönnuni. Loks eru öll spillvirkin kórónuð með því að Jón Arason er hai'dtek- inn og hálshögginn f Skálholti af föðurlandssvikuranum og konungs þrælunum dönsku, er látnir voru reka erlndi nýja siðsins t landinu. Eftir það féll öll sameinuð mót- sjiyrnagegn útlendu valdi urn koll og hinn nýi siður gerði innreið sína með konungsvaldinu f broddi fylkingar. I þessum fyrirlestri kenist höfundurinn þannig að orði, að með falli Ögmundar byskups hafi kaþólskan verið sigruð, eu með Jóni Arasyni hafi sjálfstæðis til- | finning og þjóðerni íslendinga ver- ið leitt á höggstokkinn, því hann álftur eins og eflaust er rétt, að það hnfi ekki verið svo mjög við- hald kaþólskunnar eins og það að vernda rétt íslendinga gegn laga- leysum Dana, er Jón byskup liarð ist svo drengilega fyrir. En hinn nýi sið ur, er áleit góðverk hættu- leg fyrir sáluhjálp inanna, hafði ekki niikla sainvizku af þvf að myrða þann mann, en laralið mátfi sízt missa fi þeim eymdar tfmnm. Það er annars nrerkilegt livað lengi ósóminn fær að BÍtja f náð- um fin Þess hann sé kallaðnr til reikningsskapar fyrir gerðir sinar. Þann 7. þ. m. eru liðin 353 ár frá aftöku Jóns Arasonar, næstum þvf eins mörg ár og dagar eru f árinu, án þess farið sé neitt alvarlega að fhuga, hversu þjóðlioll eða þjóðleg sú skoðun sé er leiddi fslenzka þjððemið á höggstokkinn í Skál- holti 7. Nóv. 1550. Heldur er enn þá öllu gortinu tekið með mestu auðmýkt, um það hversu sú kenn- inghaldi saman þjóðerni Islend- inga út um vfða veröld. S j ö u n d i fyrirleeturinn getur um einveldið, bænda ánauð, ein- okunarverzlun. breyting á lind- stjórn, eymd og örbyrgð, hjátrú, menningarleysi o. s. frv.—Siða- byltingin hafði það f för með sér, að hnekkja sjfilfstæði þjóðarinnar, bæði í andlegu, efnalegu og stjóm- legu tilliti, því hún kastar þjóð- inni uudir konungsokið og alt sem þvl fylgdi. Hið fyrsta er að kyrkju- eignirnar eru allar gerðar upptæk- ar af konungs mönnum, svo að 1 lok 16. aldar er fullur fímtungur allra jarða á landinu komnar f hendur konungs. Þessu fylgdi okur og yfirgangur við undirsáta, er höfðu konungsjarðirnar að leigu svo að þar sem lénin voru stór eins og t. d, sunnanlands, mátti heita að allir leigubændurnir væri ekk- ert annað en ánauðugir þrælar. Ekki bættu þó verzlunar viðskift- in úr, |>ví nú var einokunarverzl- unin fyrst lögboðín af konungi, en þó tekur steinin úr þegar til stjóm niálanna kemur. Konungsmenn reyndu altaf meir og meir að draga löggjafaT og dómsvaldið úr hönd- um alþingis og f hendur konungs. Alþingi misti altaf meir og meir sinn formt Ijóma, nns heita mátti að það yrði ekki annað en skúma- skots fundur [>ræla og þýja. Ofaa á lögréttudómana clæmdi konung- ur svo fátt stóðst af þvf er lands- menn sjálfir vildu vera láta. Enda brást konungi ekki fylgi ílandinu sjfilfu. Nú er svo skift um með byskupa landsins, að í stað þess að Jón Arason og aðrir föðurlands vinir áður gerðn alt mögulegt til [>ess að [>jóðin sjálf fengi haldið sínnm fornu réttindum. þfi draga nú þessir nýju herrar tanm kon- ungs í öllu. Guðbrandur Þorláks- son (bisk 1571 — 1627)og Brynjólfur Sveiusson(bisk 1639 I674)gera alt sem 1 þeirra valdi stendur tll þess að trampa á réttindum almenniugs og drepa [>að lítið sem eftir or af sjálfstæði og manndómi lands- manna. A útilli [>ess seni Gnð- brandur sat við biblíu útgáfa sfna á Hólum gekk hann með nndirforli og svikuin milii al[>ingis og kon- ungs. Hann lifði og iló sem kon- ungs þræll og að launum hefir hann hlotið dýrðlings nafnbót hjá þjóðkyrkju fulltrúum landsins. „Mikill ávinningur er guðhræðslan sainfara uægjusemi“. Það er að eins yflrgengilegt hvað nægiusem- in er mikil og litlar kröfur geröar af þeim er ættu að vera leiðtogar þjóðarinnar. Það að hann þýddi garnla testamentið og lét prentn biblfuna og prýða frásögurnar með fáeinuin skrípamynduin vegur Ift ið upp á móti allri þeirri eymd, er leiddi at’ einokuninni og einveld- inu er hann var frumherji að, að leiða inn f landið. Þessari ytri eymd fylgdi >og andlegt volæði. Sjálfstæðis til- finningin livarf, og með henni hvarf glaðværðin og skynseniin úr sáluin manna. Hindurvitni, kukl- araskapur og galdratrú, sem fylgt héfir siðnum fram á vora daga, fór nú í vöxt og lagðist eins og mara yfirlandfð, Að eins tveír menn látn á sér bera um aldamótin 1600. sem enn sýna dálitla dfið og mðt- spyrnu gegn yfirganginuin. Þeasir menn eru Þórður lögmaður Guð- mundsson og Oddnr Einarsson. Eu áhrifa þeirra gætti lftið, því fá- ir voru orðnir eftir af landsmönn- um, er gátu staðið uppréttir við hlið þeirra. Hið eina sk&ld sem nokkúð gat sungið áþessuin Börm- unga öldum er Hallgrfmur Péturs- son og honum var full ervitt um hljóðin, nemn ]>nr sem hann nóði sér niðri að kveða um siðsjnlling- una fsh'iizku og krossfestingu og ilauða Galileans austræna. Á t t u n d i fyrirleeturinn er um endurreisnar baráttnna á 18. öldinni, Eggert Ólafsson og Skúla fdgeta o. s frv.— Það , er eitthvað

x

Heimskringla

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.