Heimskringla - 15.08.1907, Blaðsíða 2

Heimskringla - 15.08.1907, Blaðsíða 2
V Winnipeg, 15. ágúst 1907. HEIESKRINULA HEIMSKRINGLA Published erery Thursday by The Heimskringla News i Pnblisbing Co. Verð blaðsins 1 CftDada ofr Baudar $2.00 um áriö (fyrir fram borgað). Beot tii islaDds $2.10 tfyrir fram borgaðaf kaopeudum blaOsms hér)$1.50. B. L. BALDWINSON, Bditor A Man&ger Ottice: 729 Sherbrookt Street, Winnipeg F.O BOX 11«. 'Pbone 3512. Ljóðmæli Krisjáns Jónssonar. Ný útigáia aí ljóömælum Krist- jáns sáfc Jónssonar skálds, eins mesta og vinsælasta skálds isl. 'þjóöarinnar á seinni tíö, hieíir á lnessu ári veriö prentuö af landa vorum S. Th. Westdai í Washing- ton, D.C., á kostnaö ú-tigeíaindans, súra Björns B. Jónssonar í jVIinnie- ota, sem búið befir ljóðtnæiin til pnentunar og sent Hjeámskringlu -eiutak þeirra til umsagnar. Bók þessi, sem er nær 170 bls., aö stærð, hefir a-ö g.eytna yfir 100 kvæði og lausar vísur, flest frum- kveðið, en þó nokkrar þýðimgar af Ijóðum ann-ara skájda. Bók þessi er hin eiguJégasta, í gyitu skrautbandi, prenituö meö á- gætlega. skýru letri á v-a-linn papp- ír, — svo aö vart hefir betur ver- ið viandað til ytri írágangs á nokk tirri vestur-íslenzkri bók. Mynd skiáJdsins er og framan við bók- «na, og æfisaga og lýs-ing skáldsins •er aítan við ljóðmælin, rituð af útgöíand-anum. Myndin af skáddinu mun tiekin af honum, er hann var -ungur heima í héraði, og t-r hún tiB-ólik þeirri, sem finst í eldri út- giáfum af ljóðum hans. Öll eru kvæö'i.n í bók þessari valin. Útgef- -a-mia tekur þaö fram í íormála iraman viö kvæöin, aö hanm hafi sleipt úr þessari útgiáfu sinni mjög tnörgum kvæöum, sem eru í tv-eim ur eídri útgáhinum, sem nú eru fyrir löngm uppse-ldar og með öllu óááan-legar. því enginn finst sá, sem á fjóömæli Kristjáns sáJ., aö fiíenn vilji farga -þeim, þó got-t verö st- í boði, svo hafa þau jafman þótt og þykja enn verðmæt og ánaegju- íeg eign. Fyrir þessu tiltiæki sinu, að tedla úr Ijóötmi skátldsins, gierir séra Bijörn svolátan-di grein : "Cþarft þykir mér að hal-da á lofti sumu því, er áÖur v-ar pnent- a-ð, og mundi höfundurinn sjálfur aö •liki'ndum, aldnei hafa látiö pnernta það. Mörgum tiækifæris- kvæðum, erfilióðum og minnum lteft ég gtengáð íram hjá, því þótt stttti þtéirra séu aillvel gerö, þá eru -þau svo brnndin viö sérstök teeki- færi og vissa menn, aö þau haía ækkert almieinit gildi”. IJln þessa röksemdaifærslu höf. -vcröa eflaust skiftar skoðanir. tmsir munu halda þvi fram, aö hann bafi emgan siðterðislegian rétt baft td'l þess, aö fella úr útgáíu sinni nieitt af Ijóðr.m skáJdsins, og þaö aí þeixri gildu áistæðu, aö hnnn mcð því hefir svetipaö blæju yfir stóran hiuta af sálarlífi sk-álds ins, og meö því varnaö þeim, sem ekki hafa lesiö eldri útgáíurnar, írá aö sjá i anda og þekkja skáJd- iö eúns og þaö var í raun og veru. Mörgmm mun finnast þaö vera sjálfsögö skylda hvers þess, sem vill haJda mintting-u Kristjáns sá'l. lifandn í mieövitund fólksins, aö k-ggja fram a!la kraíta sína tál þess, aö giera svo rétfca og óhlu-t- dræga lýsingu af honum, aö miliif- attd-i og komandi kynslóðir megi af ÖI.I/UM Ijóðum h-ans f'á hanm séðan sem allra næst þvi, sem hann var. Og þvi verður fcæpast neitað, a-ð kyuslóöirnar, sem -beön- ar tru aö geyma minningu skálda sinma á ókomnum tímum, eiga riins mikla og sanngjarna heim-t- ingu á aö fá eins rétta og glögga httgm-ynd um hinn andleiga hlu-ta "þeirra, eða sálarlífið alt, eins og •þeir edga heit^tirugu á, aö ljós- ntyndir þær, sem af skáldun-um cru s-ýnidiar, séu ekki afskræmdar. Jín þetta giefcur því aÖ edns orödö, aö lesetn'dun'um sé veit-tur óhindrað u-r a-ðgangur aö ölltim þeirra ljóö- trm og r-itverkum. Fólkiö vill íá að sjá þá í allrá sinni nekt, rneö öll- tttn þeórra göllum og gæðum, edns og þenT voru sendir frá náttúrunn- ar hendi, því að öðrum kos-ti fá lesendurnir ekki litdö þá réifctu aiuga, né metiö þá eða Ijóö þeirra réit'ti'legia. þaö verður bent 4, aÖ ú-t'gefanddnm hafi viljand-i vanræk-t þess-a skyldu sína, þar sem hann í jcfdri útgáiíunium átti frían aiðg.-ang aö ödl-um Ijóðtun skáldsin-s, niema -þedm tveimur ("Kveldljóö” og 11 Herðabredö” ), sem hann Ivefir i þessari nýju útgáíu og seim ekki hafa áöur verið prentnö. Og loks veröur því haldSÖ fram, aö þesst •oýja útgátfa geti ekkd heatað þvi niatfnd, aö vera þriðja útgáian af ljóöum skáJdsin-s, ;af því að hún ekk-i flytji íullan þriðjung iþedrra aið tölu, þar sem í benni eru að edms rúmiega 100 kvæöi og vísur á móti 328 í eldri útgáfum. Enda tekur ljóðabálkurinn í eddri útgái- um yfir 400 bls., en í þe-ssari nýju yfir tæpar 150 bls. Fyrir öllu þessu h-efir útgefand- in-n ánedðanlega gert sér ljósa grein þegar hann var að vin-sa úr eldri út-g'álunum Ijóðin í þessa nýju út- g-áfu sjna. Hann hefir talið þaö eitt rátt, aö prenta kjarna Ijóö- anma, em kasta hisminu, aö prenta það eitt úr þeiim, er verða mæ-ttd mdmndngm skáldsins til sóm-a. Og sú hugsun er allrar virödngar verð, því að margt af kvæðum þedm, seim í eldri útgáfunum eru, heföu miátt missa sig þaðan vegna ny-t- semi þeirra. Hún er engdn. Og einnig getur þaö veriö, og er aÖ likindum, rétt álitiö, aö höfumdur- inn hefði ekki látið prenta al-t þaö, sem premtaö h-efir 've'riö rft-ir hann, e-f hann h-efði lifaö til aö giefa ljóö sin út sjál'fur. Hins vegar verður því ekki neát- aö, aö nokkur ljóð va-nita í þessa bók, s-em vel l.efðu þar mátt vera, og sem f'ólk á íslandi læröd svo, aö þau voru nálega á hvers manns vörum, og eru þaJT máske emniþá. það er hætt við, að lesemdur þeiss- ] arari nýju ú-tgáfu verði ekki eiins á- mægðir meö hana, eins og æskik-gt væri, þegar þeir finna ekkd í he-ntn yfir 200 ljóða og vísna, sem þt-ir i vita aö eru í eldri útgáfunum. Svo mun og mörgum þykja það i nále.ga ófyrirgefanlegt, aö útgef- flestir úr birki úr Byrgis-Áss eöa Meiiðav-alla skógi, í þá d-aga. þeir voru þrígirtir og þriklakkaðár. Gjar-ðirnar voru bnigönar \ix hrosshári eða oínar úr togá, meiÖ hornhögld á end-a og girtar með mjóum ólar móttökum. þiessi re.ið- ver voru í allau máta mjög léleg og kveljandi fyrir hestana. Enda helmieid-dust þeir þráfaldlega og stóðu í medðslum alt sumarið. Aktýg; voru ekki önn-ur en hnakk- úr og reiptögJ, sem. reirt var uitan um bestinn og hnakkinn, og hmm mesti óvita útbúnaður. Reii'ð'beisli voru mjög skrautleg. Höfuölööur tví-þrí-strimluö á vöng um, breifct hnakkaband, og enndsóil og kverkól. Koparsk-ild'ir voru á hnakkaibandi og eíinisól og margir íalliegia kroffcaöir. Reiöstengur voru ýmist úr kopar eöa járni, venju- lega þungar og klumpsiegar. Beisl- iskeðjan var oftast ú-r jáxni eöa eir. Taumarnir voru úr leð-ri eöa kaöli. Sumir höíöu járnkeðju á taumunum beggja miegin upp á háls, og ól eöa kaöal á milli -til að halda um. Taum-beiisli v-ar ednfalt höfuðleöur, bxngðiö eða ofiö meö kvtrkól. Hringir voru við munn- vik hests-ins og mél á milli. T-auitn- urinn lá undir kjálka hestsins, og var úr því sem band má kalla, ól- um, hári, ull og kaðli. Einjárnjings voru fútiö. þá voru múl- beisli ekki komin td sögunnar. Svipur eða pískar voru tví- og þrí-hólkaðir. Hólkarni-r voru úr járni, lát-úni og n-ýsilfri, ait eftir því, sem hver vildi. það þótt-i ekki smám&nni, sem- riöu tneö sdlfur- - búna píska eins og kallaö v-ar. þá amiinn hefir klipiö p-art a-f sutmim | yaT a.]tíU) aS heft.a Wa, bæði þeim ljóðu-m, sem haun hehr sett 1 h,eTma j fcröum. Höitin voru úr þessa ný'ju u-tgáfu sma. læsendur j t.á ka,öli og ullarhnappheldur. fá þar aö eins hluta a-f ljoðunmn, StlV^vir hestar voru jáitnir drag.i van-tar algerlega. | taumjnn ^ kaUaö var. en bin-n hluta-nn Svo sem í kvæöiö “Andl-átsbæn”. 1 þv-í kvæði eru 5 vísur í eldri ú't- gáfunum, en að eins 4 í nýju ú.t- gáíuxmi, — siöasta erindiö kldpdð aftan af.. Betra heföi verið, aö sleppa kvæðinu öllu úr bókinnd, he.ldur en aö taka að 'riíis hluta af því, — eða svo litum vér á þaö m-ál. Sama má segja um kvæðið “Vonin”. í eldri ú'tgáfumim eru 8 erdndi eltir hatidriti skáld-sins, en í nýju útgáfunni eru aö eins 7 er- indi. Og enn eru “Manvdsur”. í íyrri útgáíunum eru 4 samstæö er- KLEÐABURÐUR fólks í þá dag'a var ekki margbrotiinn, síst karlmanna. Hversdaigslega gekk fólk í bættum fötum, etvn aUhrein- um, þá viniia leyfði. Karlnumn voru í tre-vjum, er síðtreyjur voru n/efndar. Stutt-trevjur voru þá úr móð. þó sá ég einatöku mann í þei-m. Síðtreyjur voru áþekkar slopp-um, ssrtn nú er ka-llað, nema þa-ð voru þrír saum-ar í bak-inu á síðtnevjunum. Menn voru í vestutn meö breiöum kraga og svomafnid- indi, en aö eins 3 í nýju útgáfunni. 1 um lokubuxum, og lokan þrihnapt. þaö má vtra, aö viðar sé kl-ipt af | Nærföt voru úr vaðmáJd yfirfedtt. ljóðum þeim, se-m þó eru í nýju Skirtur voru likar því, seim enn útgáfunni, þótt ekki höf-um vér, ! tíökast, ne-rna ermarnar voru ja.fn- vi-ð fijófct yfirlit oröið varir við þaö. En þrátt fyrir það, sem hér h-ef- ir ve-riö sagt, má og þess gefca, aö þeir seim kaupa nýju útgáfnina fá þa-ð a-f ljóðum skáldsin-s, sem feg- urst er og uippbyggilegast, og þvi m-á teJja víst, að 'bókin fái hér, mikla útbrtiöslu, og veröi einmit-t vinsælli hjá mörgtim lesanda fyrir þaö, aö öllu er slept úr þessari bók, sem á nokkurn h-átt ge-ti sært si-ðgæðis meövitund þedrra tijfinn- ing'a næmust-u m.ioöal Vestur-Is- lendiingia, og fyr-ir þaö munu m trg- ir kunri'a séra Birnj þökk. Kelduhveríi ( Fyrir 40 árum ) Eftir K. Asg. Benediktsson. (Franihald.) REIÐTÝGI OG REIDVER voru í þá daga mikið fremur lé- leg. þó var töluverð hnakkökl að komast á'. þá voru aö koma miinnd, lét'tari og þægilegri hniakkar enn gömlu huiakkarnir. þá voru þedr hnakkar kallaödr nýju hnakkarndr. þeir kostuðu nálega 2o ríkisfaili hver hnakkur. það var mikiö til af gömhi stóru og djúpu kvensöðlun- um ,111100 viaðmálslöfum. Á þeim höfðu koitur áklæöi. Áklæöin voru mörg stássleg og allavega fit, og ofið naín upphaísetganda í efri enda þeirra. En svo eríðu dætur og dótt urdætur þessi áklæðf, því þau vor-u óslitandi og sjaldbrúkuö. þau voru þykk og þung ,og vöíðu konur sig í þei-m í kulda Og rigniingu. Endrar- nær var þadm vsleg-ið yfir söðulinn og sait reiðkonan á þeim, en þau breiddiist fra-m á makka, aftur á lend og ofan um síðtir neiðskjó-t- ans. Ein-a konu sá ég ætíÖ riöa á þófa, með ág'iröing og ist-öðum k-stum við hann. þ-að var “Tópta St'rinka”, sem siöar veröur nefnd hér. Rriðvier eöa neiöingar, sem á klyfjahestum voru L-aJðir, voru þanndg : fyrst var lagt á hestimn þófatblaö eöa þá bakfeppur, sem eT nokkuö annaö, séöan melja, eða þunn lótorfa og siöan klakkatorf- ur annaðhvort úr mélju eða ló- torfu. Meira var þá Irúkuð þessi lótorfu redðver, en mélju reiðveri, sem votu þó í alla staði mi^ið létturi og betri fyrir hestinn. En þaö var erfiðara aö^afla méljunnar heldur en torfsins. Klyfberax voru víöar og feltar að framan, með bneiðri Hningu á. Öll fötin voru víð og stór og sfcerk. Margir brúk- uðu kastskeyti og hatta. Suma sá ég tneð silkihatta, og voru þeir á- kaflega háir. Heldri menn brúkuðtt þá við kyrkju og í veislum. Á ve-triMn brúkuðu flestir prjónuhe-tt- ur, sem féllu aö höíðinu, en kápa-n náði ofan á bak og brjóst, o.g höfö innan tindir vsta fati. Karlmenn voru í allavega litum sokkum. þeir voru háir og lágir. Fínast þótti að vera i bláum sokkutn eða mórauöum sokkum. Rvdrðir sokk- ar þóttu skartsokkar. Sauðskittns- skór voru aöalskór fólksnns. Sel- skinnsskór þóttu prýði, ef aö st-irndi í hárratnminn. Hversdiags- skór vortt verptir og með risifcar- böndum. En veisluskór voru ’brydd ir meö hvítu eltiskinni. Prestar og hreppstjórar voru stundum í vatns stígvélum, þegar þt-ir ferðuöust, og þótti stígvélaöur gest-ur mikdls- vdrði. Ullarvetiinga höföu menn á hötvdum. Bláir, mórauðir og rauö- ir þóttu litfallegustu vetlingarndr. þaö voru belgvetlitigar. þá voru allir feröamenn á reiðbu-xum. þær voru úr v-aömáli of-tast, og f-óÖr- a-ðar innan fótar neöan úr gegn og u-pp um lendar og kvið. iþær vorti hnieptar ofan í gegn utan- Jærs, osr þéitt hrueptair líka. Menn voru þess viegn-a langa lengi að fara úr þeiin og í þær att-ur. Feröamenin voru í skinnsokkum á vetrum, og fjár- menn í vorhlákum. Sumir höfðu roö eöa vefijur í þeirra stað. Yfirhafnir voru hempur, kafeyj’.tr og neiðfrakkar. Hempurniar voni' sWar og víðar. Kafeyjur v-oru meö einn e&a t-vo kraga, sem náftu ofan um herðar. þær voru Iveltaðar að mi-tti. Einn gamlan mann sá ég, siem gekk í sati-ömóra-uöri prjónaibrók aöskorinni og háum sokkum, og batt þá upp meö sokkaböndum. Hann var í heiöhláu klæðisvesti, sem hann nefndi bol. þaö v-air tví- hnept og sex silfurhna-ppiar á hverý um barmi. Hann var í mussu (síðri tneyju), og með skot-thúihi á höfði. Hún var svört og rati-ðrönd- ótt. þetta var hvtTsdaigsbitningur hatrs, og þóttd mér honum íara búniing’UT þessi vel. Kvenfólk var í peisuíötwm og með skotthúfu á höfðinu með skúf í, og silfurhólk milli skúifs og skotts. Viö vinnu var þaö pedsu- laust, og oft með hláan sdlkiklút í staö húínnnar. þær voru i upphlut eða mdOiu'bo]. Hlýrar voru yfir um aixlimar, og handvegirniT og háls- máliö brytt meö háratiöu bandi. þrír borðaT mjóir voru á bakdnu. Sá í miödö Iá beuit upp og niÖur bakið en hinir beygðust út í hand- vegiina. Boröar Jxissir hafa máske legiö yfir saumunum í bolnum. Að frarnan var bolurinn reimaöur sam'an, og vorh silfurmillur á þess- um bolum. Baldvjraður silíurborði var sa^miaður -4 boöunginn, sern sviar-aði eintirn þumlung ufcan viö millurnar, sem voru fest-ar utan á boðungana. Reimin var ’oft S'tím- uð, og var bolnálin 4 lansa enrlan- um, en hinn endinn var festur i neöstu lykkjuua á öörum barmi. Skvrtur kvenna voru líkar sk-yrfc- ttm karlmanna, nema á þeim voru j sjaldan ermal'ínin'gar. Undirbucxiir kvenna voru styttri en karlmanna (knjáskjól), og setgeira lausar. Nærpils kvenna voru jafn víö aö neðan og ofan, en felt undir hald um mitbiö. J>á voru þær í hinum 1 | svonefndu millipilsum eða bekkja- pilsum. þau voru ofin, og bekkirn- ir misbreiðir og allavegu li-tir. Sá jaðar voðarinnar, sem breiiðari j bekkirnir voru í, snext ni-öur i pils- ! inu, en mjóbekkjótti 'jaðarinn upp, j “og var gert ofan við pilsbekkinn” ; meö a-l-t ööru efni. Yst kl-æöa voru þær í peisupilsi, svöttu eöa bláu. þaö var fjór til sex diú-kaÖ, og - þé-tt-felt í rnitti, tindir haldiö. Einn | v-asi var á ysta pilsi. ]>ær vortt í knéháum sokkutn, oftast svörtum, stundwm rauöum eöa biláutn hos- um. Skór þeirra voru úr sama efni og karlmanna og svipaöir að gexð. ]>ó haifðt kvenfólk sjaldan riséar- l-önd í skóm sínum. Höfuöíöt þeirra voru aöallega hii-fur og skýl- | ur, '&ius og tekið er fratn áður. Saint sá ég n-okkuð af éldra kven- fólki með skugghatt-a. ]>eir voru i sv-arti-r, ná-öu .írain af -enni ofan fyr ir kjálka, og of-an á há-ls. þrir voru venjulega bundnir meö trefli, yli-r hvirfil ofatt vanga og untlir höku, og löföu endarn'ir ttm brjóst niöur. Einstöku beldri kona átti peisubúning úr klæði, og þótti það f-aitaskart mikið. En mikið fleir.a ; kvienna átti peisuföt úr vaðmáli. : Sarnt var peisustakkurinn hér wm ; bil æfiwfe-ga úr klæði. Peisurnar voru kræktar, netna fjögur, fimm ! pör næs't neðau við efsta parið voru fátin óhnept, og hvítur lín- ! dúkur breiiddur þar u-ndir. Konur | höföu þá m-ikil og ýmislega lit sjöl | yfir s-ér, og í skýlu, á ferö-alagd. j þær se-m- vortt í yfirhöfn-um, munu hafa mef-nt þær hempur e'ða reið- I hempur. Eði margt íólk áfcti þá eina lére-ftsskvrtu, var eitiknm ver- ið í þedm þá fólk gekk til altiariis, sem sumir gerðu haiist óg vor. þálát'ti kvenfólk harla glæsilega og tnargfeta silkiklúta, en brú-kuðu þá ekki nema þegar mest var haft viö — við altarisgönguT eða á hiedð- ursdegii sínum. þær hnýttu þeiim um há'lsinn, og létu horndn breið- ast ú-t og yfi-r brjóstim. Allir -áttu v-asaklúta, en þeir voru ekki brúk- a&ir d-ags daglega. Karlmenn áttu rauöia eða bláa vasaklúta, en kven fó-lk hvíta. Hversdagslega snýttu menn sér meö hendinni. Karlmenn þurkuðu sér meö erminni, en kven- fó-lk á svumtuhormnu. Kvenfólk var aldrei svunt-ulaust nemta í rúm inu. Úm þessar mund-ir á-ttn marg- ar konitr sparisvuntur úr 1-érefti, og þót'ti áríöandi f-yrtr itngar stú-lk ur að velja þær sem fjöllitastar og glossamestar. þær voru flesfcar langröndót-tar eöa rúöófctar. þær voru tvídúk-a, og felt-ar und-ir hal-i ] aö otan en falda-ðar aö meðan,. V'e-njulega kræktar á hlið. Allir karlmenn bárti á sér hníí, og tó- bak, þeir sem þaö brúkuöu, en þaö gerðu flestir fullorðnir mietln. Kvenfólk bar ætíð á sér nálhús og hníf, af þaö átti hann. Flest kven- f'ólk haföi hringi eða lokkít í eyr- tim, og mörg hjón báru giftingia- hringi á hæ,gra græðifin-jéri. (Framhald). TvÖ kvæði VORVÍSA. Nú er vor komiö vestur, þaö er velkominn gestnr til vors lýðs og vors lands. Sól á bláhiimins boga bred&ir út sin-a loga, 'blómin fléttast í brúðarkrans. Nú er kyrðsælt 4 kvöldin þegiar kyoldsala tjöSdm sveipast hádírökkur hjúp^ da.gg'ir tindrandi tdtra, ttinglsins skinflauga-r glitra, steðjar Ijósröst urtt s'tjörnudjúp. Vor, þú árstíöin æðsta, — •þú ert ímynd þess hæsta, þín er himinsins höll. Heija fyrir þér fellur, íyrst er lúöur þinti gelJur rilna vetrarms reginfjöU. II. INGVEBDLiR JÓHANNES- DOTTIR. (Undir nafni dó-ttur hiennar). Líkið þifct, móðir, 'er lagit undir íold-, loks ertu búin að stríða, ■búin að lifa og líÖa, lengur þarf ekki aö kvíöa. þreyittur var andinn og þjáö vax ■þitt hold, þú befir hvíldina fengiö, — inn í þifct guösríki gengið. 'Andi sem vakir og vimtur sexn þinn verður er holdiuu’ að klæðast i; dauðann þarf hann ekki’ aö hræð ast ; honum er maklegt aö fæöast. Vel þeim, sem fyllir eins vierka- hring sinn, vinnur eins trúfeg-a’ og lengi, •efiir eins anttara gengi. Ekkert er göfttgra’ en göfugs tnanns líf gróöurseit-t þiessum í beámi, ekk-ert í al'föðurs ge-imi æðra, á ferli né sv-eimi. Ekkiert er mætara’ 'en móðir og víf mönnum á gjörvöllu vengi, ekfeert sem liíir eins feng-i. Ógileymanlegust af öllu er mér ást-in til barnanua þinna, ástin t-i-I mín og minna, meiri er ekk-i að finna. Ó, að ég findi’ hana a-ftur hjá þér. Ó, aö það njóta’ bennar fengi alt, sem þú unnir svo lengi. I.ífsstarf þitt -er ekk-i langt uppi’ ? geim, loftsai-i en-ga þú bygöir ; aumingjann aldrei þú hrygðir, -eng-ann þú viljatidi stygðir. H-wgnæmast var þér að hlynna þeim hv-erjiim se-m neyöin aö þrengdi— Ijósiö 'þdt't dagana 1-engdi. Móöir, þú lifir í minningum hér meöal vor, þó þú sért liöin. Lwkt eru sundin og sviðin. Sálin þítt öðlaðist friðinn-. Oleði í lör hefir sorgin með sér, sökn-uður- knýr mína str-engi, -- sælt er aö syrgja þig fe-ngi. 0. J. Guttormsson. Sjerstakt TILBOD Adeins eitt siikt a manns aldri Íér höfum keypt 3 þúsund vasa- úr frá einni 6tærstu úra-verk- smiðju — og fyrir það verð sem vér buðum í þau. Vér ætlum að lAta alþýðu njóta als hagnaðarins af því kjörkaupi. Vasa-ús eru hlutir sem vér getum selt út f sveitunum með- þvf, aðgera kaupendunum mögu- legt að fá þau fyrir aðeins helf- ing þess verðs, sem þau kostn annarstaðar I Canada. Vér óskum að þér skrifið eft- ir eiriu þeirra meðan þau endast. Verið ekki hræddir við að panta eitt þessara vasa-úra. Æ v i in i n n i n g. Hinn 7. júlí sl. andaðist ekkjan Rósa Andrésdóuir, rúmra 87 ára .götmil, uð hrimili tengdasonar sin-s Gisla Torfasonar, Behnont, Man. Hún var jörðuð Jo. sama mánað- ar við hliið tna,nns síns í grafneát Frelsissafnaðar í Argyle. Hún viar fædd voriö 1820 á þórólSsstö'ðwin í Dalasýslu á Lslandi þegar hún var 22. ára, gekk hún aö eiga Sig- urð Jónsson, frá Köldiikin-n í HaukadaJ, sem tr dái'trn íyrir 13 árnm frá sama Iirimili og sú látna. þau bygðti sér hús í aftlal í Dalasýslu, s.in þau nefnidu Skógs- múla. þar lifðii þau i 30 ár, og eignuöust 12 börn. Sex þeirra komust á íullorðins ár. Fi-mm flwtfcu til Anteríku á undan þeim, — Guðjón, sem átti Maitthildi Odd.sd’óttir ; Sigtirrós, sem v-arð kona Gunnlawgs frá Kol-Isstöðaim ; V-igdís, e-r á Rafn Jónsson, bónd-a i Argyfe ; Kristín, wng stújlka, se-m d'ó hjá Rafni, eftir aö hafa vierið 3 ár í Ameríku, og Sigríður, sie-m á Gísla Torfason, bónda, tvær milur n-orðan viö Belmont, og hjá henni lifðu þa-u saman 6 ár ad 50, sem þau vorit í hjónahandi. — þaö mátti meö sanni segja, aö Sigrið- ur var íoreldrum sínum elskuleg dóttir, og reyndist þeim til dauö- ams sniildarlegia vel. Hún haföi það aU'gtiamitö, aö gera móður sinni æfikvöldiö ról-egt, — og maður bennar ekkert siður. Hawn gat alt af fund'iö, hvers v'iröi hún var, og altlrri befir nnaötir séö börn vera alúðlegri viö gamla ömmu s-ír.a, en börn þessara hjówa voru við hana fr-atn í dauöann. Maöur varð hrií- inn af aö sjá þaÖ æfinleg-a þegar tnaðiir kom á það hrimili. Enda vann Rósa sál. sér ekki -atiinað inn af nein-um, sem kyntist henn-j. Hún var itrygg í lund og v-inur vina sán-nai. Sigwrður sál., maður hennar, var vel gáfaÖur, edns og ölí hans ætd, og v-ar in-esta mikilmenni aö kröftum, sem ekki var mót von, þvi ha-nn viar kominn wt af SkaJIa- grím.i. Hunn var brjóstgóður, og miátti ekkert aumit sjá, og v-ar stórgjöfull, gaf oft miedra em edmi Lans fe-yfðti, þvi framan af árun- um viar hann látækur. Einn dneng, s«m HieJgi heitir, tóku þau þriggja !Lra giamlan af f-átækum hjónwm, o.g gengtu honum i foreldr-a stia-ð. Hiann flwttist með þeim til Arruei- ríku. þaw bjón tóku eiim-nig aöra tvo dr-angi, og óhi wpp -aö nokkru leyti og gerðu mtnn úr þeim. þessar-a lijóna er sár-t sakniað af Viinu-m og vandamönnum. Bfessuö sé minning þeárraH (Eip af himum' mörgw ván- um þelirra láitnu). Þetta 18-stærðar úr, f byssa- stáls,umgjörð, opin skffa, með' Svissnesku gangverki og giltum vísirum, og með mynd af kon- ung og drottningu og konung- legu fjiilskyldunni, og heldur góðum tfma. Verðið er $2.65 Þetta lfi-stærðar opið skffœ úr í gullkassa, sem gerður er úr tveim plötum af gulli og 1 plðtu samsetningsmálmi, settan á millj gullplatanna, og ábyrgstað halda sér um 20 úra tlma. í þessum figæta gullkassa er lfi-6tærðar gangverk í 16 stein- um, Þetta gangverk er undan- tekningarlaust eins vandað að öllúm frfigangi, eins og hægt er að gera nokkurt úr. Það er , gert í þvf smfði sem bezt þekk-' ii ist f Damaskus. Vísiramir era færðir með sama vindiás og úrið' er undið upp með. Allar fjaðr- ir og hjól eru fevo vönduð og vel samsett sem mögulegt er að gera það. Skffan er fagurlega skreytt með rauðum randlínum.j Vér höfum þessi úr f kvenna oe karlmanna stærðum. Þeim fylgir öllum 20 ára ábyrgð, og Verðið er$8.65 Ef kaupendur verða ekki algerlega ánœgðir raeð úrin þá skilum vér aftur með ánægju pening- um þeirra. Vér þiggjum Smjörr Egg eða grávöru í stað peninga — og tökum þaðr komið til Winnipeg, með hæzta markaðsverði. itiCanadian Mail Order 1(53, 165« 167 Jamei Ht. Winnlpéj; Dnn. I

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.