Heimskringla - 24.12.1907, Blaðsíða 2

Winmpeg, 24. des. 1907.
HEIMSKRINGLA
HEIMSKRINGLA
Publiab«d every Thursday by
Thc Heimskrinela News4 Fiihlishine Co.
Verö blaðsina 1 Canada ok Bandai
12.00 um áriö (fyrir Cram borgaö).
Sent til Jsland« $2.10 (fyrir fram
borgaöaf kaupeodum blaöainu hér)$1.50
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Offioe:
729 Sherbrooke Street, Winnipee
P.O BOX llfl. ’Phone 35 1 2,
Stjórnarformaður
Roblin og Bell félagið
Fyrir tveimur árunv, })egar tvö
íélög siendu beiðni til íylkisþings-
ins um aS mega leggja talþráöa-
kiorfi um ‘Manitoba fylki, og sér-
Maklega um Winnipeg borg til
þess að kieppa við Bell íélagið, —
þá var þess látið getið, að hm
nýju fálög, eí þau lengju leyfi til
að starfa hór, mundu selja notkun
þráða s'inna talsvert ódýrara en
liefl éélagið gerði þaö. En hve
miklu sú niðurfærsla mundi nenia,
vildn forgangsmienn máLsins ekki
segja með neinni vissu. Hins vegar
buðu þeir, að fylkisstjórnin mætti
hafa umráð yfir því, hve há eða
lág þau gjöld skyldu vera. Frum-
vörp um þetta voru lögð fyrir
þingið, en ekki útrædd, af því að
stjórnin tók þá steínu, að setja
miínd til þess, að rannsaka alt
teielón málið í heild sinni. Nefnd
þessi fierðaðist suður um Banda-
rik'i, og kynti sér starfsemi hinna
ýmsu teleíón íélaga, kostnaðinn
við að feggja þræðdna og annan
kostnað í sambandi viö talþráða-
sitatifisemina og hagsmunalegan á-
rangur, sam af henni hefir orðið.
Afleiðingin af þessari rannsókn
nefndarinnar varð sú, að koma á
•þjó'ðeign talþráða hér í Manitoha,
ef íbúarnir sýndu það með atkvæö
Jim sínuin, að þeir væru málinu
hlvntir. Sérstök atkvæðagr'L'iösla
var svo lát'in fara fram um alt
í>-lkið, og sýndi hún, að íylkisbúar
aðhyltust nueð talsveröum meiri-
liluta stefnu Roblin stjórnarinnar í
-þessu máli. •
EStir siöustu ahnennar kosning-
ar á síöasta vori, þegar Rohlin-
trtjórnin hafði verið endurkosin
með miklum atkvæðumun, svo að
hún taidí 28 mienn á þingi móti
1.1 í andstæöingafiokki, þá ritaði
Mr. Roblin til Bell telefón fiéfags-
«ors og hauð að kaupa aft tal-
þráðakerfi þess hér r lylkinu með
sanngjörnu verði. Hann kvaöst
skilja úrslit kosninganna svo, að
sér væri skipað, að konna þjóðeign
-talþráða á hér í fylkinu.
í þessrt bréfi tók Mr. Roblin það
fratn, að Hann teldi rébt, að feita
þessara samninga við té-lagið áður
en hann tæki tif starfa með að
koma á fót nýju talþráðakerfi hér
r fvlkinu, sem hlvtr að ltafa þau
áhrif, að rýra verð á eiignum fé-
Jagsins hér og að þrengja talsvert
að srtarísetni þess hér í fylkinu. og
máske rýra verð hlutabréía þess
og skuldabrófa. ]k-ss vegna kvaö
liann sé*r skylt, að bjóða fiélaginri,
að kaupa allar eignir þess hér r
Manitoba áður en lengra væri
farið.
Bréfið var sent í marsmánuði til
forseta iélagsins í Montreal. Og
.skömmu s'íðar kom svar frá ín'lag-
inu. það kvaðst þá ekk'i vera fært
um, að gera naitt tilboð tim söln
eigna sinna í Manitoba með því
að það hefði samtínris öðrum mál-
rim að sinna. þegar Mr. Roblin
barst þetta afsvar, beið hann ekki
lengur boðanna. Hann mvnd.iði
nýja ráðgjafia deifd og skipaöi rjð-
gjafa yfir hana, og skyldi sá ráð-
gjafi hafa talþráða málið með
' iiöndunr. Skömmu þar efitir var
tiekið 'tiil óspiltra nrálairna, að
byggja talþráðastöö íyrir Winni-
peg borg, og ráðstafanir gerðar tif
J»ess, að talþráða-finur skyldu
lagðar þar um fr-lkið, sem íbúarn-
»r tneð atkvæðum sínum höfðu
.sý»t, að ]>eir vildu hafa þær. Bæði
Brandon borg og Winnipeg borg
sendu formilega beiðni til stjórnar-
fmar um að bvggja kerfi hjá sér,
og síðan iiefir vierkimi stöðugt þok
að áfram fram á þennan dag.
Svo er að sjá, sem Bell fiélagið
hafi veitt öllu þessu nána eftir-
íekt, og fíklega hefir það sann-
feerst um, að Mr. Roblin væri full
æfvara með, að vinna Manitoba-
fylki affan þann hag í máli þessu
aetn liann feirgi orkað. Eflaust hef-
ir og fiélagið séð, að sá tímri hlyti
fyr eða síðar — heldur fyr en síð-
ar — að upprenna hér, að það ætti
vtð öflðgan keppinaut að etja, þar
sem mikill meirihluti fylkisbúa
væri á móti því, og alt það pen-
ingaafl, sem fylkissjóðurinn hefir
gæ-ti áorkað þvi, að rýra svo verð-
giildi eagna þess bér, að það lengi
jekki staðist til lengdar. En hver
sem ástæðan hefir verið, þá er nú
svo mi'kið víst, að fyrir skömmu
ritaði íélagið stjórninni og kvaðst
ekki ófúst, að ræða sölumálið við
hana. Og af því er það sprottið,
aö herra C. F. Srise, formaður Bell
fiélagsms í Canada, kom hingað til
bæjarins í sl. viku tiil þess að
ræð-a máfið við Mr. Roblin og ráð-
gjafia hans. Hvað ]>£5Ím hefir farið
á mifli, ,er ekki algerlega ljóst, en
það hefir herra Sise sagt, að sér
hafi verið einkar vel tiekið. Mr.
Roblin og ráðgjafar h-ans hafi rætt
málið með mikilli kurtedsi og still-
ingu, og í þeim anda, er ljóslega
hafi sýnt, að þeim væri ant urn,
að beita allri sanngimi, jafnt gagn
vart féiaginu swn fylkisbiium. Og
tinfæga viðleitni kvað h-ann stjórn-
ina hafia gert til þess, að leita
. jieirra samninga við sig, sem reyn-
j ast mættu fylkisbúum hagfieldir.
Hann kvaðst hafa sagt herra Rog-
|ers, ráðgjafa opinberra verka, að
j fréiagið mundi heinnta 5 mifíónir
eða ekki minna en 4 milíónir doll-
ara lyrir allar eignir sinar í Máni-
toba, og hefði þá herra Rog.-rs
brosað, en engu svarað því.
það mun mega fullyrða, að þó
stjórnin sé fús til þess, að borga
Bell félaginu fiylsta verð fyrir eign-
ir þess hér í fylkinu, þá muni hún
ekki gjalda því meira en góöu hófi
gegnir, rnieð tilliti til þess, að hagn
aðurinn, sem því vitanlega fylgir,
að geta fiengið allar þær éignir nú
strax, áður eíi mieira er lagt i
kostnað við þráðl-agningu, sem
I hægt væri að komást hjá, ef félag-
ið selur nú. En verði ekki korníst
I að-sanngjörnum samnmgunr ' \ið
íélagið, ]>á er enginn hlutur areið-
anlegri >en það, að Mr. Roblin h>‘ld
ur sinni stefnu fastlega fram, þar
t'il ha-nn hefir íengið sigur yfir fé-
laginu. þjóðin, þegar hún legst á
ei'tt t'il þess að fá eitthviert áhuga-
j mál sitt fcimkvæmt, reynist jafu-
I an svo þróttmdkil, að ekkert auð-
I f;1K geitur redst rönd við henni.

1

í járnbrautarmálinu neyddi Mr.
Roblin C.P.R. fiélagið til þess, að
lækka flutningsgjöld sin hér í fylk-
inu, svo að það á siðasta ári beið
nær 2 milíón dollara tap við nið-
urfærsluna, á móts við það, sem
verið hefði, efi göttilu flutning.s-
gjöldin heíðu veriö í gifdi. Félagið
gerði þetta ekki að gamni stnu,
haldur af því, að Mr. Roblin hafði
neytt það til þess\ það má ganga
að því v-ísu, að Ifeil Tefefión fiélag-
ið veröur að sæta sömtt afdrifum,
þegar til lengdar lætur, og þess
fyr, scm það hverfur úr sögu
þessa íylkis meö ednveldi aiitt, þess
fyr fá fylkisbúar notið þess hagn-
aðar, siem þvi fylgir að þjóðm á
sína talþræði sjálf.
“Hin skamvinna npphefð
Helji u”.
þetta ferikrit var laikið við Foain
I/ake þann 6. þ.m. undir umsjón
; Goodtemplara félagsins, í hinii
j gamfa íbúðarhúsi G. Narfasonar,
i sem var troðfult af áhorfendum.
Og þar sem þetta er að eins í
annað sdnn, sem hefir verið horið
við að feika í þessari bygð (l'.L ),
langar mig til aö segja þar þin
nokkur orð.
Iæikritið er ekki rryög merkilegt
eða “spennandi", en íiéfir lióg í
[ sér tif þess, að hver leikandi geti
j sýnt þá feikara hæfileika, sem
hann hefir. Og feikara hætileikar
eru að mínu áfiti ]x>ir, að gt’1a
sett sig sem náttúrlegast hin i líf
og stöðu þeirrar persónu, sem
leika á, að hreyfingar stjórnist af
tilfinningn og séu í samræmi við
hana. Sá, sem á að vera sorg-
'hitinn, verður að vera það svo
: náttúrfega, að tár komi þar sem
tára er von. Sá, sem er glaður,
nerður að hlægja náttúrlegan
hlárur. Og elskendur, sem ertt svo
ástfangnir, að frtilsvirða auö og
uppheifið og neyta bragða til þess,
að geta not-ið návistar og sam-
búðar á ókomnum tíma, — verða
að sýna það með hlíðunr atlotum,
; því ‘íorðin eru datið árr verkanna”
— eða það myndi það þykja í dag
lega lífinu, og leikur eða leikrit er
að sýna það í spegli í crins náttúr-
fegri mynd ei-ns og spegill sýnir
andlit þtss, sem í hann horfir.
þeir sem léku \-oru : Grímur
I/axdal, — hann lék '‘Hall”, og
tókst vef, nema hvað hann talaði
of lágt. Jóhannes Davíðsson fck
"Gest” vel. Jónas Hinriksson lék
"Jónas”, hami tvísté hefdtir mikið
Mrs. I/. Nordal lék "Rósu”, og
var ekki hægt að gera það betur,
— þcgar benni var inikið niðri. fyr-
ir, þá stamaði hún náttúrlega. A.
Narfason og J. Paulson léku ‘I/ilju
og Björn', — þau sýndust ofi köld
til að vera ástfangnar pcrsónur.
Mrs. J. Davíðsson lék "Helgu”,
og gerði það vel, þvi Helga er
vandasöm persóna, þar sem hún
er á mióti því, að Ivilja gifitrist
IJafli af því að ást'ina vantri, cn
giftist honum þó sjálí án ástar.
En slíkt er ferikritsins en ekki feik-
IGleðileg
jóll ^
Heimskringla þarf að fá .‘Í00
nýja kanpendur á komandi ári.
Hún óskar þessvegna að allir
góðir menn ogkonur vildn gerast
kaupendur þess nú um nýárið.
Nýjir kaupendur sem borga fyr-
irfram, fá 2 sðgur gefins, og f>
sögur úr að velja. Hvað sýnist
yður? Hkr. þakkar kaupendum
sfnum innilega fyrir liðin við-
skifti, og vonar að geta þóknast
þeim i framtfðinni eins og & lið-
inni tíð —- og betur.
Til allra
lesenda
H e i m s -
kringlu.
andans. — Páfl Magnússon lék
‘‘Hinrik”, og tókst vel.
feg veit ckki hver var "Conditc-
tor” feikenda við æfingar, en crins
og gefur að skilja, þá er að vissu
leytri mest komið tindir hans til-
sögn, 'hverntg leikir takast.
þessar línur eru ekki riitaðar í
þerim tilgangi, að skjóta við’van-
ings feikendum skeik í bringu, h\-lcl
ur miklu fremur tdl aö örfia þá
upp til að reyna að gera batur. —
þ-að var líklega í fyrsta sinni, sem
sumir komu á leiksvið, og því
ekki von þeir geröu betur.
þietta er líka í fyrsta sinni, sem
ég skrifa ritdóm, og því ekk'i von
ég gerd það betnr.
John Janusson.
—-----—<»---------
Tvö œfintýri
Eftir Olav Kkinoen.
I. Óskirnar.
•-» • *
Valborg lá á lau^arbakkanum,
og baðaðd sig í hjarma miödags-
sólarinniar einn suinnu<Iag í júií.
Hún var fögur eins og dagurinn
og hroin eins og gienslarnir, sem
léku sér á hinum kaffi'hrúmt hár-
lokkum heirnar. Hendtir hennar
vortl smáar og þriffegar, en snarp-
ar af þuti'gri vinnu, því Valhorg
var daglauiiainanns dótitir.
Hjá hinum tkinsandi smábárum
lindiarinitiar dreytndi hina ungu
stúlku líka drauma og dreymdir
hafa verið um allar aldaraðir.
þá sbeig hafgúa upp úr hinum
gdjáandi öldutn. Hinir gifitrandi
vatnsdro.par hrundu niður aif ftcnn-
ar mikla f.ári og ai hörpustrengj-
unum, og hún hneigði sig til Val-
borgar og talaði til hennar, því
húti skildi drauma hennar, hún
hafði heyrt óskir hennar, og hún
vissi, Lvað hún þráði.
”I?g skal gefa þér þrjár óskir”,
sagði baf-úian. ‘‘Öskaðu nú hvers
sein þú vilt”.
þá óskaði Valborg sér að hún
væri rík og ættri fagra höll að búa
i. Og þar sem hún gat ekk’i stra/x
hu,gsað sér, hver þriðja óskin
skyildi vera, þá var það oins Og
cinhver rödd hvislaði því að henni.
Hún óska'ði, að á hvaða tima,
som hún helzt vildi, ,gæti hún £e«g-
ið þrjár óskir uppfyltar.
þá spilaði bafigúain á liörpu sína,
og Valborg sofnaði. þergar hún
vaknaði, var hún í fagurri höll
tnioð björtum sölum, og í skrjáf-
andri silkikjól gekk hún giegnum
hiin rúmgóðu herbergi,, sem hún
vissi að vortt skrautfeg, og sem
hiennii fanst hún þekkja frá barn-
d'ómi.
Og hugtandi þjónar stóðu við
hverjar dyr., reiðnibúnir að gera
Hvað eitta er hún óskaði og fram-
undan hliðinu beið vagninn henn-
ar moð eldfiránum hestum fyrir,
til taks hvenær sem hún v.ildi
keryra út.
Erin bending frá henni, og þá
voru þrælar f.ennar til að hfýða.
Og hú* brúkaði ríkidæmi sitt
eins og lienni fanst sjálfri hezt, og
skemti sér, eítir því seni löngtinin-
hauð henni.
Al hinum mörgu hundruðum,
sem báðu hen'nar, kaus bún sér
þarni, sem hemii leist bezt á. —
og dagiarnir liðu í gfeði og ánægju
— þar t’il hún varð veik.
þegar hún lá nær dauða en lífi,
mmndri fnVn eftir' því, að hún átti
þrjár óskir óuppfyltar. Og hún
óskaði sér. hoilsu og íróðfeiks. svo
rnikils. aö það mundi taka hvern
aitinan tnörg löng ár að muna og
læra þaö alt. Og ennfromur, að
hún a-tti þrjár óskir sem hún gæti
framiborið og fengiið uppfyltar á
hvaða tíma, sem hún vildi.
Og uiidir eins varð hútt heril-
brigð og orðrómurinn um hinn
mikla lærdóm og fróðleik þessarar
ríku frúar, fór óðfluga um öll
lönd' hrins mentaða heims.
Engin var sú (gáta, að ckki gaeti
hún þýitt hana, og engin þau vís-
indi, að hún ekki skildi þau.
þannig liðu dagarnir. Svo kom
rú trið, að hún var e-kki ánœgð, og
hún bar upp óskir sinar.
Hún hataði alt umhverfis sig,
og að hún ætti hlýðið og námfúst
barn, — í fám oröum sagt, eins
og hu'gsjónagáfa henniar gat bezt
uppmálað það fyrir henni.
En æfiutega hafiði hún ‘það sem
þriðju ósk sína, að hún ætti aðrar
þrjár.
Og í hvcrt sinni kontu í liana
teiðinidi eítir lítinn tima, og hún
óskaði oftar og oftar.
Einatt varð lífið hjá henni tóm-
legra oa tómfegra, og gteðin, stm
hún óskaði sér, varð tril sorgar cg
bölvunar fyrir lífið.
Hún haraiði alt umhverfis sig,
hún fyrirloit sjálfa sig, og henni
leiddist sólskinið og LaHarinnar
yfir^næCandi skraut.
Hún öfundaði allar manneskjur,
— hiinia ttngu, sem voru fullir af
lritsþrá og. Íramsókn, og í staöiun
fyrir að óska sér hvers eina, eins
og Lún, máttu erfiða fyrir öllu,
sem þerim þótti vænt um.
En henni kont aldret til hugar,
að óska sér til haka í hinn lága
kofa foreldranna, ungdómsáranna
við hinn glaða son nábúans fyrir
uitan grindurnar á suniarkvefdin.
Svo var það dag nokkurn, að
hún sat og var að hugsa um nýj-
ar óskir til hreytingar á kjörtim
sínum, aö hún í mestu óánægju
hrópaði :
Hvaða ánægja getur verið í því,
að langa og sæsjast eftir nokkr-
um hlu-.t, þegar ]>essi fyrirlitfega
halgú'a gtfur það undir eins og ég
spyr efitrir því! Eg óska þess, að
ég ltieíði aldreri óskaö nokkurs hlut
at”.
Iiún var ckki fyr húin að tala
orðin, en hún vaknáði hjá lindimtri
aftur, og hún sá alls enga hafgtui.
Hún var hin sama fjöruga og
glaða Valborg eins og hún ætíð
hafði verið. Og vinnuslits auð-
kioiinin á höndum hennar voru þar
enm óhögguð, og hennar útitekna
hörund huldist ekki undir neinum
silki.slæðum eða silkigfófum, og
sonur hans nábúa liennar, hinn sí-
káti en hrekkjótti Sigurður, stóð
hjá hennri og var að slá með strái
á hnöttótta vang.ann hennar. Og
Valborg var h'issa og undrandi yf-
ir 'því, efi hún hefði átt fiagra höll,
ef hún hefði átt fína vagna og
marga þjóna, eriginmann og barn.
Já, hún var hissa, að hún heíði
átt alt þetta, og yfir þvri, hversu
viss Lú-n þóttiist vera um þetta.
Niei, þaö gat ekki verið nokkurt
vit í þessu.
"Fyrirtaks heimska gettir það
aft verið, sem mann dreymir",
saigði hún, um lerið og hún stóð
upp og hrristi rykið af vaðmáls-
kjólnum sínum og gekk beim.
II, Hvíta húsið.
Hann var listamaður með lista-
miannsins draumum ag httgsjón-
tim. Ein af þeim var "Hvíta liús-
ið”, sem hann Lafði nú i i\ ár
unnið að og glatt sig við. það t ar
hans stærsta lífshugsjón, og þa'S
átitri að verða hans mesta snildar-
vierk, hugsaðri hann.
Hann hafðri ekki erinungris, hvað
húsgprðarfistina áhrærði, lagt
sína fullkomnustu fistamanns iiæli-
Ieika í, lveldur var hvert edtitsta
atriði, setn innan í húsinu var,
reglutegt listaverk, hvað út af fyr-
ir stg. Hitvgað og þangiað í veggj-
unttm', sem voru af tígulstoiui og
ýmsum öðrum stein-togundum,
voru skansar og gusu þar upp
gli'tramfi vattisbunur, og þar á
tnilli voru alls konar marm'ara-
mymdir, og þar var að sjá ýmis-
kottiar skrautle.g falftjöld, hingað
og þangað í hinttm fö.gru tnarm-
aravegigjtim.
Hvert einiasta cent, sem hann
hafðri sparað á þtissum 15 árunv,
hafðri hann lagt í þetta hús, og á
meðan bjó hantt i firtlu kvristfier-
bergi í einnri af fefegustu götum
borgarinnar.
Húsmttniirmr voru nú fluittir inn,
og ölht var ntðttr raðað. Hattn
hafðri rétt loktð vi'ð hiinn siðasta
bustadrátt á hintt eina miálverki,
sem var í "Hvrita húsinu”. það
var uug stúlka, svo glansandi fi.'g-
ur eins og hjartas'ti vordraunuir
skáldsms.
það var páskadagskveld, og erin-
mitt þeitta kveld voru 15 ár hðin
síðan. hann hafði lagt fyrsta stein-
inn í þetta hús. það var giftingar-
dagurrinn hans. þann dag ílutti
hann eininig í sitt fátæktega kvist-
herbergi fyrirmy.nditiia af liLnu
fagra málverki í "Hvíta húsinu”.
Og þegar hann var nú búrinn, þá
rendi hann huganum tril baka yhr
þessi 10 ár. Honum fanst þau
stutt. Á morgún átti hin mikla
breyting að dynja yfir hana. Á
morgiin átti hún að fá að sjá, að
hún baíði verið prinsessan í öllurn
hans æfintýra dratimi, þegar liann
flytti hariia í hinia nvitu álfa-höll,
sem hanti hafði bygt handa licnni.
Hún átti að vera andrinn í hiillinn:
hans, hún, sem hatin elslcaði nicð
sama kærleika, eins og fyrir ; 5 cr-
um sriðan, þagar liann vatm liana
til þess að verða konuna sina.
En hvað var nm hana ?
í 15 löng ár hafiði hún mcð
mestu þofiitinæði erliSið t:l þtss
að viðhalda heimili þeirra á liiliii
fátæktega kvistherbergi.
- Hún haffti aldrei kvartað. ltuu
hafði unnið með trú uótt og dag,
og elska'ð hann eins og hinn fvrsta
dag. Hann var sjaldau heiina. Hún
hafði þá og þá beð'ið hann að
katipa fyrir sig ýmsa muni,
er hana van'hagaði um, — cn hann
hafði lát'ið það líða hjá. Svo hafði
hann séð vonbrigðin i hennar lár-
votu augum og sagt svo margcl":
"Kotian mín skal fá tiokkuð, sem
er bctra, eiinn góðan veöuidag".
En cfagarnrir lri'ðu og hún ínisti
triltrú til hans. Hún varð sannfærð
utn, að liaun clskaði hatta ckk;
letiigur, og kvd'stherbergið varð ;neð
hverjum deginum leiðinlegra fytir
hana. Ilún gat ekki haít nokkra
ró þar uppi, alein alla daga. Hún
grét og grátbændi hann, en hann
daufhe.vrðist. Ekki eina einustu af
smáibónum hennar tekk hún upp-
fyj’ta. Nei, aldreri. Hann hló mcð
sjálfum sér, ]>e,gar hann gekk heim
um kveldið. Ef hún vissi, hvernig
hann í þessi 15 ár hafðri unmð fvr-
ir hana! Ekki fyriir nokkra aðra
manneskju í iieiniin'Um hafði lianti
unnrið þetta. Ilann kærði sig tkki
n'sitt um dagdómana, ekki um
nokkurn hlut i berimimim'. Og á
morgun, einmitt á morgun, átti
httn að fá að vita aft, — á itiorg-
un átti að slá fortjaldinu til hlið-
ar, og hún átti að fá að sjá alfan
hans tnrikla og stóra kírrlcrika.
Iíann snert fyrrir hornrið og gekk
inn í saggafull trjágöng. Ilann leit
upp að kvristherbergis gluggantim.
J>ar var ekkert ljós þetta kveld.
H-ann gekk tipp hina fúnti stiga.
Hann hratt upp f.uröinnri og brá
upp Ijósi. Hún var farin. En á
borðinn lá bréfmiði, Jxir sem nún
haföi skrifað á með fáum orðum
um raunir sínar og þratitir hin
síðustu 15 ár. Ilún haf'ði beðið og
vierið þoliiimóð. Hún hafði þéniað
l.onum i öllu, sem mö'gutegt var,
og ekkri beðáð um mrikrið, en það
li/tla, sem hún liafðd beðrið um,
hefðri hún aldrcri íengrið. Hún hefði
fengrið loforð á loforð ofan, líkt
eins og við loftim smábörmintiin
stjörnum, þegar veriö er að svæfa
þau. Hún hefiði aldrei lx*ðrið um
mrikiö eða stórt, hefiði hrerinit ekki
vonast efitir því.
Hen-nri befði verið ineitað 11111 smá
þatgrindin, hvað þá heldur hin
stærri og medri.
A hverjum degri hafðri húii liðið.
Að eins þetta venjulega. Einn
óbreyt'tan gólfdúk, hilfegan rammt
f>rir hverja af hintim smáu mynd-
um, sem voru neigldar hingaö og
þanigaiö um voggina. Máske ýmis-
Lc»git' antiiað stnávegis, — ójá, það
var nú það sama, — hún viissi, að
bún niyndi aldrei fá neritt aí því.
Og haiin hof'ði átt að sjá það. En
lif hans var samtv'inuað hennar
eágitt. En samit þreytti það hana
svo framúrskaraiKlri. Og nú gat
hún ekki lengtir borið það. Hún
máttri til að yfirgefa það.
Fyrir þessa skuld færri hfin í
burtti. það værri leiðinfegt, en hun
æitlaðri sér sarnt aldt'ei að koma tif
baka.
Paradtsar vonir hans htirfu nú
út í veðttr og vind. Nú giat Iiann
aldrei flutt inn i “Hvíta húsið"
fram viið sjóinn- Hann hncdg niður
á stól í mestu angist, og þannig
sat hann þar tiJ sólin smaug inn
um hinn sótuga þakgJugga.
I.istanvaðiiriniij var einnig herim-
spekimgur. Ilann lifðj sairiia lífi og
áður í kvistberfcijrginu síntt, lék
sór við börn nágranna konanna og
l;is Eréttablað sitt við glætuna af
götuljósinii. Svo fór h anit á reglu-
h'undmvm tima til "Hvíta lnúss-
ins” til þess að gá að, að alt vær'i
]>ar í reglu. Ó', eif að hún ltefði
Lafit þolriivmæði að eins erinn dag
tmeiira. Já., ef að hún hefði haft
þolrinmaeði i 15 ár og einn dag
]>að er fráhært með manneskjurn-
ar. þær eru svo torgætar. J>egar
þær eru komnar að hfiði himna-
rikis, þá snmia þœr alt í einu við
og fara til baka.
En það skal ekki vcrða hrært
við nokkru í hiitrn “Hvíta httsi ’.
J>að skal standa eins og 'pað er,
og briða efitrir engiinum sínum, sem
át'ti að gera það að virkilegri
paradís.
Og listamaðurinii varð, efitir því
se-m árin liðu, frægur maður. Og
frægð hans barst frá hafi til hafs.
En hann varð með hverjum degi
mieira og mieira einræmn og þegj-
andalegur.
Svo var það eitt kveld seint, er
hann kom frá kveldverið sintim,
að hann sá drukkinn kvenmiann
figgja í göturæsinu. Hann horfði á
hana og þektri hana.
Jtáð var hún, sent hafði lrifiað í
hnga hans og inniblásið starf hans
í hin löngu 15 ár. J>að var engill
"Hvíta hússins”, prinsessan í álfa-
höUinni ltans.
Og hann tók hana gætilega upp
í famg si'tt.
Ilaiin bar hana til hússrins og
lagði liana í hinum óhneinu fötum
í hin.a silkimjúku sæng.
Hún hafði höfuðórg.
Og þarna svai hún sig inn í hinn
langa svefn, hvar af 'enginn vaknar
En áSur en hún dó, opnaði hún
angun, og lioríði í kring um sig.
Og hinar gljáandi marmara mynda
styittur og hin hvítu henigritjöld
blöstu við sjónum hennar.
“Svei! Hér er alt Svo hvítt, alt
ofi hvitt”, sagði hún. "Fáguðu
gráfsteinar! Ef það liefiöi nú verið
oíurfetrið innanum af' bláu eða
rauðu! ”
Hún sagði ekki meira.
Harni gróí sjálfur gröfiiia l.ennar
HKsð .sínuin efigin höndum.
llaniv vann alla nóbtina og
skreyt'ti gröfina íne.ð lvinum feg-
ursbu blómum. Snomnia næsta
morgun, þcgar scVlin var að koma
upp, lagðri hann hana i gröfina.
Nú sefur hún undir rauðum rós-
um og þéttum hurkna, — en það
er engin hvít lilja eða steinn á
gröfinni hennar.
þegar sólin var hæst á lofti,
kveikti listamaðuriim í “Hvíta
húsimt” og ratiðir logarnir þyrluð-
us't upp á móti sumarloftinu.
Hinar hvítu marmaramyndir
liggja þar að hálfu leyti á icafi í
ösku, og niðurhieygður og þegj-
andalegur maður situr þar og er
að liugsa urn "rás forlagatiua” á
brunarustum "Tlvita lmssins”.
J. P. ÍSDAL þýdcfi.
Merkisatburður í sögu
Bandaríkjanna.
það var merktir dagur í sögu
Bandaríkjanna sá 16. þ.m. ]>egar
herskipaífotri þjóðarinnar lagði út
frá Fort Monroe í Virgtnia í
17,772 mílna terð suður fyrir Ame-
riku og vestur í Kyrrahaí. Als
voru skipin 16 talsins mieð 13 þús-
und mönnum og yfir 360 fallbyss-
um. Skrip og vopn var alt af nýj-
ustu gerð og svo traust til hern-
aðar, sem hugvit Bandaríkja-
manna befir getað gert þau. J>essi
eru nöfn skipanna með tonna og
fciffbyssutali :
Herskip. Tons* Falibyssr
Coimecticu't l6,cx)o 24
Kansas 16,000 24
Louisiana 16,000 24
Viermont 16,000 24
Georgria ...... 14,948 24
New Jersey 14,948 24
Rliode Island 14,948 24
Vrirginria 14,948 24
Miimesota 16,000 24
Ohrio 12,300 20
Missouri 12,500 20
jMaitie 12,500 20
Afabama , 11,525 18
Ilfinois 11.525 18
Kiearsarge ..., 11,525 22
Kientttcky ...... «1,525 22
Attkaskip :
Gfacriier, v i st fl ut 11 i n ga
skip 7,000
Culgoa, vistflutninga -
skip 5,725
Pantfiier, aðgerðaskip ' 3,38° 8
Yankton, dráttskip ,975 4
Roosevelt forseti var viðstaddur
]>egar flotri þessi Iagði af stað, en
svo var alt hljótt og hæglábt, sem
ekkert sérstakt væri utn að vera,
að undanteknum nokkrtim kveðju-
skotum og öðruin virðingarmierkj-
um, sem fiotinn sýndi forsetanum.
En afdrei K-r liafa jafnmörg og öfl-
ug herskip lagt út firá nokkurrt
höfn þar í landi í einu. Enginn veit
hvert flotrinn á að halda, annað eti
það, að hann á að kotnast til
Kyrrahafsins. I.estriii var 4 milur
á Lengd, þegar skipin voru öll
komrin í lmu hvert á eftir öðru.
Flotaforingi Evans stjórnar þess-
ani för, og hann einn, að stjórn-
inni undantekinni, veit hvert halda
skal og livað á að geru. Hann er
á “Connecticu't” og þaðan stjóru-
ar hann öllum flotanutn.