Heimskringla - 09.07.1908, Síða 4

4 bl«.
WÍNNIPEG, 9- JÚLÍ 190P.

s n í m 9 r k 1 ií g t' x
1
Ýmsar
Til skemtunar og fróð-
leiks fyrir fólkið.
ástæður
eru fyrir því að vér höf-
um eins gott kjöt og nok
kur annar kjötsali f bæn-
um Reynið hvort ekki er
L/ítiill útdriáttur úr
SMÁSÖGUR UM YKKUR”
Endurbaett til skilniiings-
auka. fyrir ókunuuga.
E f t i r
** merkismauDÍDD ‘* E. H. JOHNSON.
C. Q. JOHNSON
Telefóu 2631
Á horniuu á Ellice og Laogside St
Qiftingaleyfisbrjef
selur Kr. Aag. Benediktaaou,
477 Beverley St. Winnipeff.
FÉKK FYRSTU VERÐLAUN k SAINT
LOUIS sýNingunni.
Cor. Portage Ave aud FoJt St.
Kennir Bókhald, Vélritun, Simritun,
Býr undir Stjórnþjónustu o. fl. Kveld
ok dag kenslu. Serstök tilsöRn veitt
einstakleRa, Starfshögunar-skrá fri.
DR. A. EKERN^
Sérfræðingur f Augna-, Nef-,
Eyrna- og tíoldssjúkdómum.
Qrand Forks, N. Dak.
Cancer Cure.
R. D. EVANS, sem fann upp
hið vfðfræga lyf til lækniuga
krdbhanipiuiiiii
óskaraðallir sem nú f>jást af
krabbameinum, skrifi sér. 2.
daga notkuu meðalsius, læku-
ar útvortis eða innvortis krab-
bamein. Skrifiðstrax tíl R. D
Evaus, Braudou, Man. 27-s-*
Skrifið
yður fyr-
ir Heims-
Heimskringla þarf að fá 300
nýja kaupendur á þessu ári
Hún óskar þessvegna að allir
góðir menn ogkouur vildu gerast
kaupendur þess sem allra fyrst.
Nýjir kaupendur sem borga fyr-
irfram, fá 2 sögur gefins, og f>
sögur úr að velja. Hvað sýnist
yður? Hkr. þakkar kaupendum
sfnum iunilega fyrir liðin við-
skifti, og vonar að geta þóknast
þeim 1 framtfðinni eins og á lið-
inni tfð — og betur.
kringflu,
svoaðþér
getið ætíð
fylgst 22£íí
m á 1 u ni
Islend-
inga hér
og heima.
“Ég óska aö vekja athvyl-i les-
eituiia Hkr. á, að það haiía tiokkr-
um siíinum .birst í því 'bilaiði gtrein-
a>r frá Spamish Fork, Utaih, hvar í
ritairinu hefir naiinit s>ig og. álap.i
sína ‘Við ■merkismien,n,imiir’. Hverj-
ir þessir eru, stetKÍur ekki 4 miklii
—” úr því m.ín er þar ekki getiS
að nioinu. ‘‘Kn undir mi.vera'ndi
krimgnmstæðum”, nefnikiga ötund-
svkimair, stm a 1 ve.fr. aatlar að
sálgia mér, ‘‘verð ég að 'giata þess,
að herra K. H. Johnson er aðal-
kiðtog'inn í þessii'm íyrirtnantta-
hóp. Hefir hann góðsaimkigia boðið
mér, og það oftar en oinu sinni,
að ef éig vild'i unciiirgiainigiasit, að
rititi ekki um ueitt m'áliefnii, uema
seim baun legði fvrir mig, og láta
siig allaijíifua yfirvegia a 1 t, sem óg
skrifiið; til að látra pnemtia, — þa
skyldi bahin gera mig að mierkis-
mainni”, — rétt eins og ég væri
eitthvert veraldar úrkast, eöa upp-
skaifniiugur, sem en.giun þekti hér
í U-taih, tremur en Max Mulkr, —
já, þvilík bíræfni! — “En 'þogiar ég
■ekki vildi þigg'ja þettia höfðingsti’-
boð, varð haun styggur og ráð-
laigði mér, að um.giangast þá, sem
ég væri likari en sér, og er ég ein-
beiit.tiir fí. að fylg.jai þeiim. rá'ðu'm".
þar af leiiðaindi er það, að ág húki
þar sem ég er nú, í ‘hólunum fvrir
ofan Foss’, og ég hefi ásett mér,
fyrir góðar og giMar ástæður, að
sneiða mig hjá að tilheyra, nokkr-
um ‘‘mierkismanna” flokki, hvort
siem þeir skrifa m'ikið eða alls ekki
niaiht í blöðin. Eða hvor.t sem það
er “fió'l og grobb utn merkismienn”
eða “skammir og svívirðinigar"
)im lanck'yiður og dóna, það fæt ég
mig engu ski'fta, — ivr því það er
ekki um miig, eða mín suUclar og
hreystdverk! j
En miér er samt svokíðis varið,
að ég lið afarilla', að kcsa hrós um
nokkra menn uerna lítiilkiga', ef það
væri bara um sjáMan mig. ]>að lið
ég eiuna best, og sleiki vamalega
nt um þegar það er gert. Sem
dæni'i upp át að ég er nú að
“segja vkkur sannl'etka.nn”, vil ég
geta þess, að þ.'gar hr. E. K.
J'ohnson reiit eiuu sinni hrósgrei’i
nm mig í blaö, — sem er í pað
eiua og eÖBasla sinn i, sem h ann
hefir nokkuð um mig ritað, — þá
kið éig það svo unclurvel — af því
éig vissi líka, að ég verðskuld tði
hrósið með öllum guðs rétti, — að
ég, okkar á milli saigt, skeinkti
Eiuari mínum tvo dollaxa fvnr
v.ikið. Ekki vantar höíðitigsskap-
iun hjá mér, þegar ég vil það við
haifa. Herra Einar hafði samt —
auðvitað til máLamyinda — ei't-
hvað á rnót'i að takia við téðmn
s k e i n k , en .það var nú samt á-
raJigurslaust, ég tróð því í vasa
hans-, hvað som ha.un sagði, og
þetta gerði ég af því ég vissi þá,
eiiins vel og ég veit þa.ð ekki núua,
að F.inar er morkismaður. Rit-
gierð hans um mig v.ar margra
dolfara virði til mín, og í alla
staði verð þess að preinitast, og
það helzt á íkiiru em etmt tutigu-
máli, — samauber minm eigin vitn-
isburð í Hkr. XVII., 19. feibrúar
1903- Ein það, að óg hafði ekkt
skeinkinn’ ögn rííkgri, kom
af geitU'kysi í svi'pvtm,, en hreint
ekki af húskacskap eða vanþakk-
læti.
En hvað hólinu um 'þennan hátt-
virta Gísfa viðvíkur, þ4 verð ég
að segja það “ains og. þatð er”, að
ág hefði liðið það góðum tveimur
dollurum betur, að það heifði ver-
ið “skamm.ir og sv'ívir&ingar”. þvt
það íitvst miér, að bæ'ð'i haitwi' og
aðrir, seim skyggja 4 miig, verð-
skukli meö' öllum rétti. K® þart
hefir herra E. Hi Johnson uættút-
kga ekki trayst sér til að gera.
Han.n ar nú svo vitur, þó hattn
viti ekkert um mína Sócrates,
Mulkr og E'mimerson, a.ð hantt
kgigur ekki út 4 þess kiðis ólgtt-
sjó. Hann þekkir GísLa, “það er 4-
roiðan'lagt", og han,n veiit, að
Gísli er bæði sberkur og glíminn,
og sumir seig ja, til í flest, eí því er
að skiifta. þiað er og ekki óhugs-
andi, art herra Einar hafi heyrt
eitthvað um fornar hólmgöngur
þessa mikla ka.ppa! En, þó að
•þær væru sjaildnast við blámenn
og 'berserkii, þá voru þær við þau
hraiustmenni, sem ekki eru Einars
meðf.eri, — svo mikið er mér ó-
hæbt að segja, án þess það verði
kallað rattp af miér eða hrós nm
GísLa. Skeð getur lika, að Einar
hafi bevrt eiittihvað um hólmgöng i
sem Gísli þessi háði eibt siinn við
sérLeiga nafufræigain prótessor, sem
lyktaði þannig, að vielæruverðugur
berra tVísl 1 losaðf eiitthvað um
buxnaistreing prófessorsins og
kLaippaði eða strauk honttmi ]tar
st-m hann áLeit, að máðuiguni herra
pr ófe’sso r n um , kaami bezt í þann
sv'ipi:n.n Kn fyrir hvaða orsök, að
þettia skeði, eða hvað “premif”
að herra. Gísli hlaut fyrir þetta
hrevsttverk^ líðtir 'betri helmingt.r
mannkynsins mér ekki að segja
frá, og því se,gi ég ekki þeissæ sög.u
kingri. En þarna geta menn seð,
hvað herra Kiinnri hefir gengið til,
að skriifa óvierSsktildað hrós tim
mannskrattann, — og það, piltar
góðir, alveig án vilja mins og vtt-
undlar, að ég ekkr nefni gullúr’ið úr
falska gullinu, sem hann narraði
fédk til að ske.inkja homwn, og
ilieira. það var hugLeysið, ganflt
og alþektn, sem finst æfinLeiga í
svo ríkum mæli hjá sérvi'trum
beimskinigjum.
Framhald af þessu mikla og
markverða ritverki, sem hér að
framian er nefnt, og kvað vera, að
“árei ðanlegra nta.nna sögttsögn”,
50,000 orð á Lengdina., — uib
þvngd og breidd vitum vér ekki,
— verSur máske síðar birt í Hkr.,
eif einhverjir kvnntt að ósfca þess.
S'panish Fork, 5. jú.ná ’o8.
För til Jan fVayen.
Af Seyðisfirði er skritað :
— ------I ráði ec., að fara skeinti
för héðan til eyðfe'Vijarinnar Jan
Maven um sólstöðurnar í v >r.
þessi eyja er nábúi vor í íshatmu,
um dagleið fyrir norðan Langanas,
seim kunnugt er. Ý'msttm hefir feik-
ið forvitni á að vita, hvernig ttm-
horfis er á þessari eyju, setn að
sögn er m jög merkileg. þess vegna
heíir þorstieinn Jónsson kattpinað-
tir úifvegað guíuskip handa þeirn,
er ráð hafa til að feggja í förin.v.
Jan Maven er ekkd nema örfáar
feirmílur að stærð, en þó er ]>ar
gaimalt efdfjall, sem er rúml. 1000
Síitum hærra en Öræfajökull. Segja
útlend'ir ferðamenn, að það sé það
stórkost'leiga.sta f.jafl, sem þeir hafi
siéð.. Á eyn.ni er dýralif miktð,
tnRVstii grúi af sjófuglum, refnm og
selutn. Einnig er þaö haft efiir
manni, sem bjargaðiisit af Frið-
þjófi, sem fórst við Langanes, að
þar hafi ve-rið mn borð moskusuxi
frá Jan Maven. Færaysktvr skip-
stijóri segist eininig haifít. séð í dal-
verpi þar uppi á landi, hreíndýr.
Virðist það nokkuð óitrúilegt, þótt
ógerla viti tnie.nn um dýralíf ]wr.
En svo ttiikið er víst, að gott er
til veiða á þessari ey. Rekaviður
er þar í hrönnutti’, nægur til að
roisa heilar hallir, ef ei.nhverjum
þæt-ti fýsilegt, að nema þíir land
Æitlast er til, að 'það verði hel/t
einuivgis I.slendingar, er taka þátt
í förinmS, — ekki fœrri eai 20. Verð-
ur fnrg.jald þá 100 krónur 4 nvann.
þet.ta lítur út eins og lanidkönnun-
arferðir gömlu ísk'ndin.ga. Máske
það sé slægur í, ' að kasita eign
sdnni á eynalj (Ingólfur 10. tnaí).
■ ■ ■
F r é 11 i r.
— Vesalings Sylvia Edwards er
vandræðagripur. Hún er vestur á
Kyrr'ahaifsströnd. Húm' var fyrir
táttim .dögurn sektuð í Viotoria fyr-
ir fla'kimg. Við yfirhe.vrsluna hélt
h'ú.n því fram, að hún væT.i íædd !
Bandiarikjunutn, og samkvæmt því
var hún haf.irLaust aend «1105 fvrstu
gufuskipsferð til Seiattle. En þeg-
ar þar kom, sagði hún yfirvöLdun-
um, að, húm hefði fæðst í Winnipeg.
H'eíind var því bomnuð Landganga
1 Bandaríkjunum, og saimkvætnt
þvi banmi, getur hún hvergii stigið
a LftHKl í Norður-Ameríku, og belil-
ur því til á bátnum, ferða*st með
hon.um fra<m og tiJ bakia', eng'inn
veit hve Leingi.
/
— Saiga er sögð af 18 4na görnl-
um pilti í New York, seim vurð
und.ir járnbratitarLest fvrir nokkr-
um árum og misti þá báða fæt-
u-rna og antian handLe'ggin'n og eitt
hvaið af fin'grHnum á þetirri hend-
inni', seim. hann haföi aftir. En í
siðustu viiku varð piiltur þes.si til
að bjarga tveiimur 12 ára gömlum
'piltum frá drukninn. þeiir höfðu
verið í smá'bá't inti á 10 feita djúpu
vatni, þegar hvolfdd undiir þedm.
P'ilturinin sá þet'ta og fiie.nitd sér taí-
arlaust í vatniið og bjargaði báð-
um drengjimum tíl lamds.
— Preistur einm í Chaithaim bæ í
X'sw Brunswick kvartaði um það
í ræðu sinnii fyrra sunmudag., að
aiudtnæli sín gegn vin.ver/.lun Lamds-
ins heíðu vier.ið skoðuð se*n' móð-
gu.n af vissum hluta safnaðarins.
þess vegna sagðist hamn ekki vilja
stanfa fyrir söfnuðinn lemigur, og
saimstundis sbé ha.nn niðiir af
stólmim, tók fiait.t sinn. og gekk út
úr kitkjunni. Söfnuðiirinn. sat eftir
setn 'þrumulostivnn., .því að nokkuð
stór hópur málsmieta.ndi manna
og k vanna fór út með pres.timu m.
Enginn haifti búist við því, að
presturinn befði svo wvikið “be.in í
nefinu”, aö leg.gja niður stöðuna
við söfnuðinn söfeum sa'nnf'æringar
sinnar. Nú verður söfnuðurinn að
ntvega sér anmiain prest.
—F. Dcluca---------------
Verzlar meA matvöru. aldiui. smá-kökur,
allskouar sœtiudi. mjólk og rjóma, sömul.
tóbak og vindla. Óskar viðskifta ísleud.
Heitt kaffi eða te á öllum tlmum. Fóu 7756
Tvcer búðir:
587 Notre Dame og 714 Maryland 8t.
N'OTKE DAME Ave. BKAN'CH Cur. Neua St.
Vér seljum peninKaévísauir borg-
anlexar k íslandi or öðruni löud.
Allekonar bankastðrf af hendi leyst
SPARI8JÓDS-DEILDIN
tekur $1.00 innlag og yfír og gefur hwztu
gildaudi vexti. seiu leggjast við iuu-
stwöuféö 4 sinnurn á ári, 30.
júul, 30. sept. 31. deseinbr
og 31. iii a r p h.
Sendið Ileimski ingla til
vina yðar á Islandi
Til fullkomnustu tryggingar
Vátryggið fasteignir yðar hjá The
St. Paul Fire &
Marine Ins.Co.
Eignir félags. eru yfir 5 iuilllón
dollars. Skaðabwtur borguðar af
San Fraucisco eldinum 1‘4 aiill.
SKULI HANSSON & CO., 55Tri-
bune tíldg., Phone 6476, eru sér-
stakir uiuboðsmeuu.,
K. S, Millnr I.iuiited
Aðal umboðsmenu
Phonr 2088 219 McIntvrb BLK.
Heitir sA yiudill sem aliir -eykjg, “Hversyegnat1’.
«f þyl haun er þa6 besta sem mepn geta reykt.
ísiynditig* r I muuib eftir aC bitja um >J,- J,,
(UNION MAPE)
Wenteru t’igur Fuetory
Thoinas Lee, eigctndi Winnnipeg
Styrkið
taugarnar uieð þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þees-
um ágseta heimilis
bjór, á untlan hverri
móltfð. — Reynið !!
EDWARD l. DREWRY
Mauufucturer ðt Importer
Wiuuipeg, Cauada.
Depurtment of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur la.ntls, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem vci'ta Lamdinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höfum vér jafn-ut) nægan raka til uppskeru tryggingax.
Ennþá exu 25 málíóndr ekrur óteknar, sem fá má m«ð heim-
ilisréitti eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nú er húo orðin 400,000
mamns, hefix náleiga työfaldast á 7 árum.
IbúataLa Winmipe.g borgar árið 1901 var 42,240, em nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Fhi'tningstæki exu nú sem næst fullkomin, 3516 mdlux járn-
brauta erti i fylkimu, sem allar liggja út frá Winnapeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir fara dagíega frá .Wium'i'pe'g, og innan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þe>gar Grand Trunk Pacific
og Canadian Northern bætast við.
Framför fylkisims er sjáanfeig hvar setn litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert antiað land getur sýnt sam* vöxt
á sama timabih.
Tlli IKimA n 4 \\ A :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og iitvega yður fullkomnar upp-
lýsinigar um heimilisréttarlönd 'og fjárgróða möguleik.a.
R F» ROBLUV
Stjórnarfornmður og Akuryrkjumála Ráðgjati.
Skrifið eftir upplýsiuguui til
.loNeph Kni'ke .Ihm Hurtney
178 LUDAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., ToRONTO.
ADALHEIÐUR 327
iug og sorg skicim ekk.i úr angum hams. Húm gat
hekLur ekkii glevmt, hve, ónærgætim 'húm var við hann
nót'tima,, sem hamm dó. þogar hún köm nnm í her-
bergið, haifði fiamn risið upp í rúm.iniu og spurt hatla
hvax hín hefði vierið.
“Eg sé ekki, að,ég þurfi að .s.taiiida reiikningsskap
af hv.rju amgmiabliki lífs mims”, hafði hún sagt.
“Rg er ekk'i Vií.l hc-illirigrtii'r”, sagði hamn, “og þá
finsit mumnii liminn Lengá að líða”.
Hún hafcði ekki svarað þessu neinu, em tekiiö bók
í honid o.g Látisit fara að lesa í hanni, em var þó alt
al «5 brjóta htdan.n mn, hvertiig hún gæti baat hefnt
sín á I.ady Aðalheiff*. Hún- vissi ekki, hvað ttman-
rnn kiö, svo hevrði húm langa, þumgn stunu, en
stiiexi s.’r ekki við til að vita, hvoxt maður hennar
þyrfti nokkurs mert. Hún sat emm lamga stnnd,
'þaitiigiaið til húm famin t.iil etinihverrar óhægðar, og t.il
að íriða róseimi skia, nefndii hiún nafn inamms síns.
“Gexvasei! ” Ekkurt svar. Hú.n hált hanr.
svæfi, og hélt áÆram að hugsa. Hún' ætlaði sér að
yftrgiaía hertogatui, vinma Caren lávarð, hve crlitt
sem iþð vrði, en scrstaklega ætlaði h'ún að heína síu
á Lady. Aðalheiði.
Svo korn aftur þtssi 11 ndarkcga órósemi vfir hatia.
Hún. gekk a.ð rúminu og sá stxax að hanm var dáinn.
VoðaL-'g hræðsla gagai'tók hafia. Á m-eðan feun vat
að hugsa um að yfirgef 1 hamm, ltiða yfix hamm sorg
og srniám, barðist 'hann við datiff'anm'. Hiemni !at:st
Sfim dauði ha.ncs væri séx reifsing tyrir synd sí-na, afi
rtiði g.uðs, sem hmm svo oét lvaifði ha’ðst að, hefði
fallið yfir stg. Ó, hvað hún tók út, þegar lvún stóð
við lik tttanins sins, — þvi verður ekki með orðum
lvst! Hún íciirvn, að á.sökun saimvi/.kunnax muudi
fvlg.ja séir til d.iuðams,
Einhver.n dag sagði húm við Lady Aðalheiði :
‘■‘Illgirnii og hugleysi fylgdst ævinlaga að. Ég held,
328 &ÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
að ég hafi vierirt viti mínu fjær. Jvegax ég hugsa til
hims siðasta- timaiiiils lífs mínis, fyrirverð ég mig fyrir
bæði sjálfr'i mér og öðrum”.
Him sberka, syndsamkga ást, er ríkt haíði í
h jartia he.nmar, var alt í einu horfin. þergar hmn leit
m-anin. simm liðim.n hina voðaileigti nótt, sloknaði ástin
át og kom aldrei aítur.
þeigar ttiaður hcnnmar v.ax dáimn., sakrvaði hún hans
Hnn saknu.ði umhyggju og ástax hans. Hamm hafði
áva.lt gtiti.ð S'.x tii'l vi'lja henmar og U'ppíylt hverja ósk
hemtiiir. Nú fatvn hm.n það fvrst, em mi var það of
seianit. Ivn hum jáita.ði það, að a.ldneii m'umdit nokkur
mað'UX elska sig tins hieétt og hnmn hafði gert eða
bera jafivrn'>k'la mnhvgigju fvrir sér.
þeig.ir 'btiiið var að gamga frá likimt, kom erlingi
heritogamis, til .þess að sýiva hcmum him síðustu virð-
in.garmerki. Með m.ikilii v.iðhöfn var líkið flutt til
hims gaítila höfðin'gjaseturs á Skóthindi, þar se'im all-
ir íor'feð'iir h'ertogæiKS hvíldu, og jarðseitit þar. Marg-
ir stórhófrtimgjar voru stadddr við jar&arförima, og
svo v.ar erfðaskráifn l.-sin ivp.p.
Hiamm hafrti ámiafmað ekkju sinn’i miklar árlegar
tekjur og .skrautleigt hús í Adleton í K.emt. Kn hvers
vir&i var .það fyrir h<aaa, setn var orðin vön við að
ausa ptittiingmm út á fcóðar hli&ar. Hún, se<m hatði
ráðið yfir hálfu gr.e'ifacki-im.i, mörguim fögrum fcoígörð-
imv á SkotLamdi og skrautlegri höll í LoncLon.
Jóttiar gimstieiiii'amir, vagnarniir með hertoga kó-
róminmií., þjómistufólkið, — aft gekk úr eigu hennar
hannar til hins nýja hertoga.
Húm treysti sér ekki t’il að vfirgiefa Brooklands,
þegar líkfylgdim fór Jiaðam. Lady Aðalhieiðnr vildi
hehl'ur ekki, að hún feeri mvðan húm var svuna veik.
Húm yfirgaf ekki .eimii sinmi herbergi sitt og enginn
fékk að korna til hiemmar, nisma Lady A&alheiðtir.
AÐALHEIDUR 3211
Lady Cair.em og lá.varðurimi vildu komia og sjá harva,
eo h'lim viJdi ekki vaiita þeim móttöku.
“þegar ég tineys>ti nfer til að 4ara, fer tg til Ad-
Letoín og verð þar, — lokia inig út úr heimimium’ ’.
Og 'húm Léit ekki Lenda við orðin tóm. Sama
morguninm,, sem hú'n. fór, lé-t lávarðurimm spyrja hana,
hvort hamn fein.gi að kve&ja ha.tva, em húm meitaði
þvf.
“það gieitur skeð, að ég ná,i miér með ti'manum”,
saigði hiúm við I.ady A8ailhieiiði. “F,f ég losma við
þesso, hræðslii og tamgar mítvar styrkjast, ]>á skal é.g
aftur umgamg.i,S't fólk, en þamgað til vvl ég ekki sjá
neimm, siem þekkir miig”.
Lady A&albeiðivr reymdi á .alla,r lumdi/r til að tala
kj irk í hamia, «11 ekkert fékk h'ana til að breyta á-
fonmi sínu,.
"Ég V'i.1 ekki fullyrða, að ég sé bctri em ég var”,
sagði hiiiii. “É/g held ég sié að eðlisföri ekki gcið
mammieskja. í þeim viöbur&um, sem hér hafa skeð.
sé ég hegnimgu fivrir svmdir mínar. ííg er ekki góð
kona., og ég sé ekkert eítir hertoganum. Eg elska&i
ha.nin tkkii, em hamm hieírti áitt skilið, að eigæ betri
komitt ern mig. Eg er vdss jum, að ég get ald'nei nokk -
urn.tima gieym.t því, sem nú hefir kom'ið fivrir mig.
TaiUgar mím'ar eru allar í ólagi, og það er fmrða, að
hár mitit skuli ekki vera orðið hvítt”.
H'ún fór frá Brooklainds, án þess að kveftja ncAk-
nrn manm.. þegar liún æitla&i aS fara að stíga upp
í vagm/in'ni, ur&u tiilfi.nniingnr hemnar hiemmi yfirsterkari.
Húm lagði hiemdur nm háls A&a'lbedði og gréit siáran.
“Eg haitoi&i vður og ne.vindi alt, s.em ég gat, til að
tæla mann v&ar frá yður, em þér hafið safnað glóð-
tim 'efds yfir höfuð mér og verið mér góðar í raun-
um minmm.. Eg þakkai y&ur fvrir það”.
þammiig skildu þesfiax kotiur, sern höfðu verið svo
'bitrir óviinir. Lod.y Aðalhtjiður gteyaadi og íyrirgaf
330 &ÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
hin/nii ógæfiusömu koti/u alLan iþamm ónéitit, er húrn iiafrti
ger.t heinm,i. Hún hjálpaði Incimn og hugfireysti haiia
þaittgað til v,aigin'iiMi fór aií stað.
——■ —— ' 1
• -5
A
LXVI. HiAPÍiTULI.
Eftiir 'þiettnam sorg.loga a.tburð, fóru sumir gest-
anmia í burUi Jrá Brooklamds. L.ady Kan og Alisa
urðu eftiir, sömulci&ís kaftieiimm Ramclolph. K eyndi
hamm i&ítir þvi seim hantt gat, aö skeimta lávarðinulu,
sieim tók sor a.lt þetta rnjög mærri. H'ershöíðingiun
tók sér einttig mjög nærri dauða hertogatts. ölíum
á Brooklamd's fa.nst meiira og mitimo., som eónhver ó-
hamiiinigja h.fði iallið vfir þá.
Engiiun famrn þó meir til þess. em Canem lávarðtir.
Kveldið, swm heritogainma.n fiékk hottivm hréfið, hafði
hatttii stroix fettgið stierka ób?it á þessu st.ífnumóti.
það v.ar árieiðamliegit, iþó haintt vilclii varla kannast
við þaö, að mað hvierjum dagi óx á.sfc h.ams til konu
hamis. ilót.sieitiniriigiin á /niiilli æfii 'tý<ra Kknar hertoga-
ittniummar og hinis hneina, göfiga h 11 g'Sitmiarháittar konu
hams, garði æ trveiiri og mieiri áfirit á h inti. Honuni
va'r mjöig á móti ska.pi, a,ð miæta h' rtcgaittnunni wu-
hverssita'ðar teimislega, en hún hafci jirábeðið hann
svo, «ð hanm að lokmm lafaöi að konwi.
‘‘þeittai skail vierðia í síðasta. sinm.i”, sagði hann
við sjálf.im sig a.6tur og aftur. ‘‘Eg ætla að &egja
h'ótiinió'þaið í eitt skifiti fiyrir öll, að þetita ge.tur ekkt
g.mgið svona”.
va.r mijög óánægður mcð sjálfan sig yfm að
hafa lofað honmd að hiitta hana, e.n ákvað satut, að
segja hemnii hreiinskiLniisleiga' miainingu sina. -