Heimskringla - 01.07.1909, Blaðsíða 4

1118 4 WINNIPEG, 1. Jfll/Í 1000.
HEIMSKRINGCS
Að byggja upp og
rífa niður.
(Eftir R.E. í Kringsjaa IV. hefti
28. febr. 1899).
I>að, sem festi dýpstar rætur hjá
mér, þegar ég hafði lesið “Paul
Ivange og Thora Parsberg’’ eftir
Björnstjerne Björnsson var það,
að sjá muninti á milli þeirra, er
byggjti upp, og hinna, er ríía nið-
ur.
Sorgarleikur þessi sýtiir oss
mann, er hefir löngun, hæfileika og
vilja tdl þess að byggja upp og
ba-ta lífskjör nokkurs hluta mann-
féfagsins, en fær þó að lannttm, að
flokkur sá, er hann vildi vinna
fyrir, er glaður yfir þvi, að geta
eyðilagt hann, og troðið hann nið-
ur í sorpið.
Og þessi maður verður að engu,
af því hann er of viðkvæmur og
of andríkur fyrir það fclag, er
hann lifir í.
Ilann vantar það þrek og þá
kuldabrynju, sem allir þurfa að
hafa, er að almennum málum
vinna. Ilann lifir að eins til að
gera vel. Að skaða nokkurn mann
eða særa, deftur honum ekki i
hug. það er því alveg í samræmi
við eðlisfar hans, að hann ver
gamlan stjórnarformann, er hefir
farið svívirðilega meö sjálfan
hann.
“Eg trúi ekki á gagnsemi hegn-
ingarinnar”, segir hann. “Eg vil
að eins ganga mína beinu braut á-
fram ; það er mitt mark ogmið! ”
Annar maður í leiknum heitir
Árni Kraft. Hann er líkur Paul
Ivange, en það skilur þá, að Árni
er nógu kaldur og þrekmikill til
þess að vilja ekkii s|na miskunn,
er heitir Skálkaskjól. Ilann sér
það, að viðkvæmnin blindar augu
vinar hans, svo hann sér ekki hið
ódrengilega í fari stjórnarfor-
mannsins, — sér ekki, að það er
þröskuldur á vegi fyrir góðum
framförum, og að þessum þrösk-
uldi verður að kippa á burtu.
Hann sér, að hér er um siðferðis-
legt eitur að ræða, er getur gagn-
sýrt alla þjóðina og gert ómetan-
legt tjón.
í skemtisölum Thoru Parsberg
sýnir höf. aftur mann með ólíku
eðlisfari og þá Pattl Lange og
Arna Kraft. þeir eru gagnteknir
af eyðileggingarandanum. Svo er
að sjá, sem það sé skdðun Björn-
stjernes, að hjá oss Norðmönnttm
sé í hnignun það afl, er vill byggja
upp.
Hann l«£tur Arne Kraft segja,
að svo líti út, sem vér séttm altaf
að líkjast vetrinum. Oss vanti
holla ávaxtarsemi af verkum vor-
um og framkvæmdtim. Vér séttm
líkastir mönnum, er alt af séu að
höggva ís. Og það sé efiaust svo.
■Vér eigum við mikinn andlegan
kulda að stríða, er heftir vöxt og
viðgang nýrra og góðra fram-
fara. 1 hinu norska þjóðeðli á efal
sýkin djúpar rætur. Verið gettir,
að svo sé hjá fleiri þjóðum, en hjá
oss er það þeim mun hætttilegra,
af þvi, að þar er samfara sterk
vanafesta. * ) Vér viljnm helzt láta
alt vera eins og það var. Og þeg-
ar við þá löngun bætist tilhneig-
ingin að rífa niður alla nýbreitni,
þá veldur það miklum erfiðleikttm
*) Hvað myndi hann segja ttm
oss íslendinga ? þ ý ð.
fyrir þá, er vilja býggja upp eitt-
hvað nýtt og nytsamt. En þessi
andlegi kuldi er að eins á yfir-
borði þjóðlifs vors. Inst og dýpst
í þjóðeðlinu eru hlý hjartaslög og
framgirni, en þær eru eins og í ís-
hulstri, þessar tilfinningar. Og þó
hægt sé að þýða ísinn utan af
þeim, þá verður að hlúa að þeim
nákvæmlega, svo hin andlega ís-
húði safnist ekki aftur, og þrýsti
hlýleikanum niður í kaldadýpið.
það er eins og hin norska þjóð sé
runnin af hinu hlýja Suðurlanda
eðli, en kuldinn norður hér og hin
hörðu lífskjör hefðu lagt þéssa ís-
skán ýfir hitadjúp hins hlýja þjóð-
eðlis.
það er ekki tilgangur minn, að
útskýra nánar þetta rit Björn-
stjerne, né fullvrða, að hann hafi
skrifað það til að sýna mttninti á
þeim, er byggja ttpp og hinum er
brjóta niðttr. En ritið sýnir ljós-
lega mtininn á þessu tvennu, og er
vel þess vert, að leiða að sér at-
hvgli vora.
það er, siðferðislega séð, afar á-
ríðandi, að gera sér ljctst, hvbrt
mannleg starfsemi á að hneigjast
meira að því, að byggja upp eða
rífa niður, hvort htin á að megna
að skapa nýtt, eða eyðileggja hið
gamla, og hvort hún á að stefna
að fttllkomnun eða fordæmingu.
Náttúran, sagan, samvizkan er
einróma í því, að meta meira þá,
er byggja ttpp, en hina, er rífa niö-
ur. það er að vístt ekki hægt að
neita því, að mörg verður eyði-
leggingin af náttúrunnar völdum.
En ekki er þó heldur hægt að
sanna, að það sé aðalatrið nátt-
úrttlaganna, að eyðikggja. Vér
getum oft ftindið, að náttúran
eyðileggttr að eins til þess að hið
góða geti þroskast og borið á-
vöxt. það eru að eins hinir skap-
andi kraftar, er stjórna alheitns-
eðlinu, og tilverustríð, er stundum
velpur eyðileggingu, er sömu lög-
um háð, hið illa í því eyðilegst,
til þess hið góða geti þroskast.
Náttúran notar sérhvert tæki-
færi til þess að skapa nýja krafta.
Hún skapar alt af aýjar og betri
myndir, og framleiðir hærri og
göfugri hæfileika í lífinu. Fnll-
komnun, en ekki eyðilegging, er
markmið hennar. Sama má sjá aí
sögunni. Auðvitað koma þar fram
menn, er gera eyðilegginguna að
aðalstarfi sinu. En oftast má sjá,
að það, sem þeir rífa niðttr, greið-
ir að lokum götu snillinganna, er
byggja upp á eftir. En mannkvnið
getur aldrei dást eins að þeim,
sem rífa niöur, og hinttm, er
byggja ttpp á eftir, hvað miklar á-
stæður, sem evðileggingin sýnist
hafa að styðjast við. það gustar
napurlega af þeim, er alt af vilja
eyðileggja. þeir lama huga vorn í
stað þess að hressa hann og hvetja
Sálin og hjartað finna enga fró í
verkum þeirra. þess vegna er það,
að sólgeislar sögunnar stafa frá
mönnutn, er reist hafa hið fallna
úr rústum. Ahrif þeirra hita mann
kyninu og vekja fjör þess og dáð.
Og dómur sögunnar er hér réttur.
það er miklu erfiðara að byggja
upp en brjóta niður. það þarf
miklu minnj menn til þess að
veita banasárið gömlttm og úrelt-
um skoðuiíúm og hálfhruninni fé-
lagsskipun, heldur enn að reisa
það við með nýjtim krafti. Til að
fella þarf ekki nema skarpleika,
haturgirni og biturleik. Til að
reisa við, þarf snild og trú og
mannást. er haldist í hcndur.
J>að er atiðveldara, að sjá agnú-
ana á því sem er, heldur enn að
uppgötva duldar rætur, er geti
borið ávöxt. Sá, er byggir upp,
verður að levsa bundin öfl úr læð-
ing og draga fram möguleika, sem
duldir eru. Sá, er rífur niður, þarí
ekki annað en setja út á það, er
blasir við allra þeirra augum, sem
nokkuð vilja gerskoða hlutina.
þeir, sem byggja upp, vinna
sjálfum sér ódauðlega minningu,
því áhrif þeirra lifa eftir þá,hvetja
og lífga kraft hinnar komandi kyn-
slóðar. Nöfn þeirra gleymast ald-
rei, og verða því alt af til þess, að
lýsa eftirkomendum á rétta leið.
En minning þeirra, sem rifa nið-
ur, hverfur eflaust með þeim sjálf-
um. þau verk vor, er færa oss
sanna sælu og ánægju, eru þau, er
vér vinnum að því að byggja tipp,
en ekki hin eyðileggjandi verk.
álér finst annars naumast hægt að
htigsa sér þann mann, er ekkert
vildi annað starfa en rífa niðtir, —
annaðhvort hlyti hann að vera
samvizkulans, eða allra manna
vansælastur, — því sú hugsttn og
þaui verk, er eingöngu miða til
þess að eyðileggja, verka ekki ein-
ungis umhverfis oss, heldur einnig
inn á við á sjálfa oss. þau drepa
beztu hvatir mannsins, en skapa
honum tómleik og ósamræmi í lífi
hans.
En það gagnstæða á sér stað
hjá þeim, er byggja upp. þeir
bæta það sem umhverfis er, og
verða við það betri menn. Eyði-
leggingarnautnin vekttr alt það
versba í mannssálunni. Löngunin
til að bæta, knýr fram öll góð öfl
í henni. Vér ættum því nákvæm-
lega að athuga, hvert störf vor
stefna, hvort sem þau ertt í vorar
eigin þarfir eða almenningsþarfir,
gæta þess, hvort vér með þeim
rífum niður eða byggjum upp.
Ef vér verðum varir við löngun
hjá oss til að hæða alt, sem nýtt
er, ef vér ætlum öllum illan til-
gang í verkum þeirra og áform-
um, ef vér reynum að finna allar
mögulegar og ómögulegar hliðar á
tnönnum og málefnum, en gleym-
um jafnan góðu hliöunum, þá get-
um vér verið vissir um, að vorar
betri tilfinningar hafa liðið skip-
brot.
Og þegar slíkum tilfinningum
slær sarnan við allskyns vonbrigði,
er vér verðum fyrir, þá þróast af
því það afl, er eyðileggur hinar
beztu taugar vors atullega lífs og
andar frá sér ísköldum blæ, svo
langt, sem áhrif vor ná. Ef vér
viljum styðja lífsins lögmál, en
ekki vinna á móti þvi, þá verðum
vér að beita öllum vorum kröft-
um að því að byggja það upp.
Vér verðum að reyna að gera lifið
í kring um oss réttlátara, hreinna
og ánægjulegra. Vér verðum all-
staðar að leita að rótum hins
góða, og reyna að græða það upp.
Vér verðum að vinna alt af mann-
úð, en ekki hatri né biturleik.
í eðli voru felst aíl, annaðhvort
til þess að byggja tipp eða rífa
niður. iVér höfum eyðileggjandi á-
hrif á lærisveina vora og börn,
vitii vora og starfslýð, ef vér bit-
nm oss fasta í alt, sem þeim er
miðtir gefið og hlægilegt er við þá.
En áhrif vor verður þeim hvöt til
framfara, ef vér sýnum þeim, í
orði og verki, að vér sjáum og
metum þeirra góðu hliðar. Vér
vinniim meifa gagn með þvíað lofa
hið góða, en lasta hið illa. Manns-
hjartað þyrstir eftir hluttöku og
viðurkenning, og það er ekki nema
skylda hvers manns, að viður-
kenna alvarlega viðleitni til að
efla hið sanna og góða. það getur
vel verið, að það finnist menn við
verzlunarstörf, í skólum og á
skrifstofum, er orðið hafa tilfinn-
ingarlausir spjátrungar fyrir lof,
sem þeir hafa fengið. En ætli það
megi ekki finna fleiri, er lifa tómu
og gleðisnauðu lífi, af því starf
þeirra fær aldrei skrumlausa,
hjartanlega viðurkenningu.
Einu má ekki gleyma, þegar um
þetta er að ræða, og það er, að
ef vér byggjum upp hið góða, þá
má búast við, að það ryðji hinu
illa á burt. En það er alls ekki
nóg, að ryðja burt hinu illa, til
þess að hið góða vaxi aftur. Sá,
er það gerir, eyðir þá að eins
hinu illa, en gróðursetur ekkert í
staðinn.
Og það er eflaust happadrýgst,
að vinna að því, að hið góða festi
svo djúpt rætur, að það ryðji
sjálfkrafa burt hinu illa. Sá vinn-
ur þarft verk, er gróðursetur nýj-
ar, hollar framfarir í stað hins
gamla og hálffallna er áður var.
EinarE- Sæmundsen
(þýddi lauslega).
(Norðurland).
Skriíið yðnr
fyrir HEIMS-
KRINGLU svo
að þcr getið æ-
tíð íylgst með
aðal málum
Íslendinga hér
og heima. ^

Mjög vandaðar, stórar og fagrar,
af skáldkóngunum fslenzku, Hall-
grfmi Péturssyni og Jónasi Hall-
grímssyni, fást hjá undirskrifuðmn,
önnur & B5c en báðar á 60c. Agæt
stofuprýði.
ATH. — Þessir hafa þegar tekið
að sér útsölu á, myndunum : —
Friðrik Sveiusson, 618 Agnes St.,
Winnipeg; Wm. Anderson, 1797
7th Ave. W., Vancouver, B. C.;
S. Bárðarson, K. F. D. 1, Box 90,
Blaine, Wash.; Sigurður Jolin-
son, Bantry (ogUpham), N. D.ak.
Jóh. H. Húnfjörð, Brown. Man.
OSThormodson,Pt.Robert, Wash
J. Gr. Westdal, Minneota; Olafur
Gr. Isfeld, Kristnes, Sask.; S.Pét-
ursson, Arnes (og Nes), Man,;
C.Christianson,Marshland, Man.;
Sigurður Bjarnason, Big Quilí
(og Wynyard), Man ; Konrad
Sigtryggsson, Belmont, Man.
F. R. JOHNSON,
1419 W. 57th St., Seattle, Wash.
UNDIRTYLLA. i
Mesta þykir menning nú að hringja,
meðhjálpari fenginn er í kór,
þar sem busar bræðraminni syngja,
og bezta versið er að drýgja hór.
S. 8. ÍSFELD
————«/
MARKET H0TEL 14f, PKINCESS ST. P. O’CONNF.LL. elKandl, WINNIPEQ Beztu tegumlir af vfnfönEum Off vind um, aðhlynnini? góð húsið endurbætt JOHN DUFF PLUMHER, CAS AND STEAM FITTER • Alt verk vel vandaö, og veröiö rétfc
664 Notre Dame Ave. PhoneS815 Winnipeg
Woodbine Hotel iStmisfca Hilliard Hall í Norövestnrlandiou Tiu Pool-borö.—Alskonar vlnog vindlar Sendið Heimskringlu til
Lennon A Hebb. vina yðar á Islandi.
Eigendur.
MoO I>vl aö biöja æflnlega um
“T.L. ClftAR,” I>A ortu viss aö
fá áRætan vindil.
(I'NION MAI)E)
Wentern Oigsr Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
Reilwaoa Laier
Extra Porter
Styrkið
taugarnar mað þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltíð. — Reynið !!
EDWARD L. DREWRY
Mannfactnrer & Impc^ter
Winnipeg, Cauada.
Department of Agriculture ancl Immigration.
MANITOBA
þetla fylki hefir 41,169,089 ©krur lain'ds, 6,019,200 ekrur eru
vötn, S'Ctn veita landinu raka til akuryrkju.þarfa. Ji*«s vegna
höfum vér jaínan naigan raka til uppskeru tryggin'gi*.
Ennþá eru 25 miliónir ekrur óteknar. sem fá má tneð heim-
ilisréibti eða kaiipum.
Ibúataja árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir núlega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, ein nú um
115 þiísundir, hefir meir en tvöfalda»t á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem nœst fullkomin, 3516 rnilur járn-
brauta eru í fylkimu, sem allar liggja út frá Winu.ipeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir fara daglega frá .Winnipeig, og innan
fárra mániaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Bacific
og Canadian Nortbern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér æbtuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sarna vöxt
á sama tí'mabili.
TIIi FF.ltl>\ 114\\ \ :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að gnenslast 11 m stjórn
ar °K jarnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða mögukifea.
Stjórnarformaður og Akaryrkjnmála-Ráðgjafi.
Skriflö eftir applýsingum til
.1 onr-pli Knrkc. Jnn. Ilartnny
178 LOOAN AVE., WINNIPEG. 77 YOKK ST., TOKONTO.
LÁRA 63
að flækjast, •einktim hérna i sveitunum, þar sem póst-
arnir eru ekki áreiðanlegir”.
“HvaS, þú ert þá —”, sagði jarlinn.
“Wright — já, auðvitað”, bætti njósnarinn við,
sem lesandinn að öllum líkindum hefir tekið eítir, fyr-
ir löngu síðan.
“Hvað hefirðu þá haft fyrir stafni allan þeiyian
tíma ?”
“Aðallega að dekra við frú Burlston”.
“Er það mögulegt ? — En hvar áttu heima ?”
“1 skógarhúsinu — ég á heima hjá henni. Rg er
skytta hjá Sir Arthur”.
Nú varð jarlinn alveg hissa.
“Mig minnir þii segðir, herra, að frú Burlston
hefði stundað lávarð East, þegar hann lá banaleg-
una ? ”
“Já, hiin gerði það”, svaraði karlinn svipýrður.
“Hvaða læknir stundaði hann?”
“Fyrst gerði Druscot læknir það, en seinna kom
Sir Iknjamín Stevens hingað, frá London, en hann
kom of seint, því sonur minn dó tveimur stundum
síðar en hann kom”. i
“Einmitt. Er kunningsskapur ykkar Druscotts
enn þá góöur? Gætirðu til dæmis gefið mér með-
mælingarbréf til hans?”
“Já, það er mér auövelt. Ilann dr húslæknir
minn við smákvillum. En hvers vegna vfiltu tala ■
yið hann ?” 1
“Til þess að fá upplýsingar tim Katrínu Burlston.
í/g vejt nú.orðið, að hún hefir ráðning gatunnar um
dauða Burlstons, mannsins síns. Ilvers vegna og
á hvern hátt, hefi ég enn ekki komist að, en ég hehl
að læknirinn geti hjálpað mér”.
Lávarðurinn gekk strax að ballhorðinu sínu, 0«
skrifaði bréfið, sem um var beðið. Meðal annars
64 SÖCUSAFN HEIMSKRINCLU
Sagði hann í þvTi, að alt sem hann gerði fyrir bréf-
berann væri sama sem gert fyrir sig.
“Jæja, ég verð þá að kvæöja þig, herra, ég fæ ekki
tækifæri til að sjá þig nú um tíma, því ég ætla að
skreppa til Skotlands”.
“Jarlinn varð forviða.
“Tdl Skotlands ? — Hvað ætlarðu að gera þan-g-
að ?”
“ÍJg hefi í huga, að heimsækja geðveikrahælið,
þar sem lafði Redleigh var”.
“Var?” spurði jarlinn forviða og stökk upp af
stólnum. “Hvað mMnarðu með þvi?”
“Hefirðu ekki heyrt þá nýung, að lafði Redleigh
dó i gær?”
Lávarðurinn stundi þungan og hné niður á stól-
inn.
“Of seint, of seint”, sagði hann og huldi andlitið
í höndtim sér. Svo spratt hann aftur upp af stóln-
um og rétti úr sér með svo áköfum og djörfum svip,
að njósnarinn varð hissa, hann hélt hann ætti ekki
slíka djörfung til.
“Nú er aftur framkvæmdur einn eða annar við-
bjóöslegur glæpur", sagði hann harðlega. “Rg hefði
mátt vita það, en þess skal verða hefnt. Eg sagð-
ist vilja verja fimm þúsundum til þess að fá þennan
þræl dreginn fyrir réttvisina, en nú vil ég gera meira,
■g vil vinna að því sjálfur, að svifta af honum blæj-
unni. Fáðu mér eitthvert hlutverk í hendur, láttu
mig gera eitthvað, og þú skalt komast að raun um,
íö ég hefi enn dug og þrek til að jafnast við þetta
brælmenni”.
Njósnarinn hlustaði alveg hissa á þessi orð
jarlsins, en svo áttaði hann sig og sagði : “þú ert
kominn að sömu niðurstöðu og ég, herra, og til þess
ið komast að vissu í þessu efni, ætla év nú til Skoit-
lands”.
. li ___ *----*______<____1-.—'
LÁRA 05
"En — veiztu hvert þú átt að fara?” sptirði
jarlinn.
“Já, já, ég hefi komið þangað”, og svo sagöi
njósnarinn jarlinum ágrip af því, sem hann hefði séð
þár.
Lávarðurinn hlustaði á hann með mesta athygli,
en þegar hann kom að því atriði, að lýsa laföi Red-
leigh í örvitatreyjunni, þá sagði áheyrandi hans :
“Nei, nei, talaðu ekki um þetta — ég vil ekki
heyra það”.
“Njósnarinn hlýddi þessu og endaði svo sögu
sína.
•þá sagði jarlinn :
“Ogýivert er nú áform þitt?”
“fyg ætla að reyna að komast inn í stofnanina,
lávarður”.
“Sem skyttaj?"
“Nei, sem brjálaður”.
“Sem brjálaður. Já, en þá verðurðu sem
fangi”.
“Að vissu leyti, já, en þá fellur enginn grunur á
mig, og ég get fengið að vita ýmislegt hjá hinum
sjúklingunum, sem væri ómögulegt undir öðrum
kringumstæðum”. 1
“það er satt — alvcg satt. En hvernig ferðu
að komast inn ?”
“þafi er þafi eina af árformi mínu, scm ég er ekki
alráðinn í. lyg verð að fá einhvern til að flytja
mig þangað samkvæmt fölsufiu læknisvottorði —
hvern, sem ég get náð fljótlega í, þegar ég vil kom-
ast út aftur”.
‘‘það starf skal ég taka að mér”, sagði jarlinn
glafiur.
En njósnarinn hristi höfuðið og sagði : “Eg
lield, berra, að það sé réttara að þú sért kyr og at-
bngir gang hlutanna. Auk þess mundi sérhvert
66 SÖCUSAFN HRIMSKRINCLU
skyndilegt fyrirtæki frá þinni hálfu Vckja eftirtekt og
máske aðvara óvinina. Eg veit þú skilur, að slík
tih'iljun væri nœg til aö vekja grun í öðru edns máli
og Jæssu. Eg herfði ekki hugsað neitt nánara um
dauðai lafðinnar, ef hann hefði ekki borið svona snögt
að, rétt a eftir dauða Burlstons og heimsókn Sir
Arthurs í stofnaninni”.
Jarlinn virtist fallast á þetta.
“Já, en hvað ætlarðti að gera ? það tjáir ekki
að við kynnum mörgum mönnum leyndarmál okkar".
“þafi er saitt, lávarður, en mér hefir dottið í
hng 'iungur maður, sem að nokkru leyti er riðinn við
þetta, mál, að svo miklu leyti sem ég veit, og sem
ég held við megum reiða okkur á. það er líka eitt
af því, sem ég ætlaði að spyrja um, hvort þú gœtir
kynt mig honum?”
"Við hvern áttu ?” ;
“Hr. Ilaworthy”.
“Haworthy ? Ö, hann er guðsifjabarn mitt.
Eg hefi nú raunar lítið sinnt honum upp á síðkastið,
en við erum annars goðir vinir, og é-g er viss um,
að hann vill gera mér gredða. En hvað kemur hon-
um þetta mál við?”
“Ef til vill ekkert og ef til vill mjög mikið. það
sem eg veit er, að trulofun hans meö ungfrú Crosse
var hafin (viku áður en lafði Redleigh dó”.
“Gufi varðveiti þig, maður. þetta er ekki al-
vara þín —”
“Jú, einmitt”.
“það er ómögulegt, ég get ekki trúað þessu um
Crosse, hve illa scm mér er við hann”. 1
“Vdð fáum mi að sjá þetta, lávaröur. En ef þú
gefur mér meðmælabréf til Ilaworthy, þá ætla ég að
finna hann strax. ( það er ekki vert að eyða tíman-
um”.
Fathcringham lávarður skrifaði nú annaö bréf
léT * *