Heimskringla - 02.09.1909, Síða 4

Heimskringla - 02.09.1909, Síða 4
Bli. 4 WINNIPEC,- 2. SEPT, 1909. SEIMSKEINGD2C " I 2 Bækur Gefins FÁ NÝJIR KAUP- ENDUR AÐ HEIMS- KRINGLU SEM BORGrA $2.00 FYRIR- FRAM, OG ÞESÖUM BÓKUM ÚR A Ð VELJA Mr. Potter fríi Texas A<’'alheiður SvipurÍTin Hennar Hvammverjarnir Konuhefnd L a j 1 a Robert Manton. Alt gdðar sögur og sum- ar ágætar, efuismiklar, fróðlegar og spennandi. Nú er tfminn að gerast kanpendur Hkr. Það eru aðeins fá eintfik eft- ir af suinum bókunum. Heimskriogla P.O. Box 3083, Winnipeg Hall Caine. SMÁATRTÐI ÚR ÆFI- — SÖGU HANS. — 1 Khartum á Egyptalandi lauk hinn frægi enski skátdsagnahöfund- ur Hall Caine viS æfisögu sína. Hún fræSir mann ekki aS eins um merkustu rithöfunda og bók- mentaroenn Englendinga, svo sem Rosetti, Robert BuchaUan o. fl., beldur er hún einnig full af skemti- legum smásögum og æfintýrum. Hér fer ein smásagan á eftir : — Thomas Ilenry átti í skóla ednn góSan vin og skólabróSir, er hét Wm. Firebuck (nú dáinn). Hann samdi nokkrar skáldsögur, og einni þeirra hrósaði Tolstoy mjög mikiS. Rétt eftir aS skólanámi þeirra var lokiS byrjuSu þeir aS gefa út WánaSarblaS. þrátt fyrir þaS, þó Hall Caine væri þá ungur aS aldri átti hann ósköpin öll af kvæSum og sögum, og leikritum, án þess nokkur hefSi minstu hugmynd um. Hall Caine segir, aS þá hafi sig ekkert langaS til aS birta neitt eftir sig. Hann skrifaSi af því aS hann fann sig knúSan til þess. — Jafnskjótt og híjnn hafSi lokiS viS hvort heldur aS var kvæSi, saga eSa leikrit, hvarf þaS jafnskjótt ofan í stóra kistu. þegar þeir bvrjuSu blaSiS, átti H. C. því mikiS safn í kistunni, svo hann gat valiS úr því í blaS- iS. þeir skiftu verkum meS sér þannig, aS H.C. átti aS rita í blaSiS, en hinn aS sjá tim útkomu þess og “business”-lega starfiS aS öllu leytí, meS aSstoS systur sinn- ar. Svo rann hiS hátíðlega augna- blik upp. Fyrsta númer af blaSinu kom út. Hall Caine birtist í fyrsta sinni sem skáld og rithöfundur frammi fyrír alroenningi, og þaS kom til af þessari orsök : — Einn af vinum blaSsins, er vann viS þaS meSan þaS var skriitaS (fyrst var það aS eins skrifaS), hafði erft dálítiS fé, er hann vildi endilega lána blaSinu, svo hægt væri aS prenta þaS. þetta örfaSi okkur til aS halda áfram, segir ITall Caine, en vissulega lagSi þessi vinur okkar fé sitt í bættu. Fyrstd upplagiS af prentíiöa blaS- inu var tíu þúsund eintök. 1 því var langt kvæSi eftir H. C., og svo hól um þaS eftir meSritstjór- ann. þrátt fyrir þaS, hve upplagiS var mikið, segist H. C. aldrei hafa hitt þann mann fyrir, er hafi séS blaSiS eSa heyrt kvæöi hans. Öllum ber saman um þaS, aS bækur Hall Caines nái einkennileg- um áhrifum yfir hugum lesend- anna. AtburSum og persónum er lýst svo ljóst "og vel, aS lesandan- um íinst hann lifa meS í sögunum. ASalpersónan í skáldsögu hans er heitir “Mönbúinn”, og kom út á dönsku og fleiri NorSurlanda- málum, heitir Petur Quilliam. Hann er raunaleg persóna, er öll- um þykir væn-t um, og bera sam- hug til. í æfisögu sinni skýrir H. C. frá því, aS gamall fiskimaSur, Mönbúi, hafi staöiS í þeirri trú, eftir aS hafa lesiS söguna, aS hann væri Pétur Quilliam. Hann befir látiS taka mynd af sér og kofa sínum, og erti þær í öllum myndabókum frá Mön, og er þess getiS um ledS, aS hann sé aSalper- sónan í hinni.frægu skáldsögu Hall Caine “Mönbúinn”. Nú græðir hann mikla peninga á því, aS selja til útlendra ferSa- manna ýmsar menjar frá kofa Pét- urs Quilliam. Ein af þeim mörgu skemtisög- um, er Caine segir frá í æfisögu sinni,. er um ameríkanska blaSa- tnenn. Hann lýsir prýðilega vel fyndni þeirra og kænskti. Eintr sinni þegar Hall Caine var stadd- ttr í New York, var stórt og um- fangsmik.iS mórðmál fyrir rétti í Pbiladelphia. MorSinginn, er hét Holmes, var dæmdur til dauða, og rétt komiS aS aftöku hans. — Einn dag komu tveir blaSmenn frá “gulu” blöSunum til II. Caine. þeir komu meS þykt bindi, og annar skýrSi frá, aS þaS væri eig- in frásaga morðingjans um ódáSa- verk hans. “Holmes befir fengiS þetta blaSi voru til birtingar meS því móti, aS þér, berra Caine, fengjust til aS skrifa eitthvaS um þaS”, sögSu þeir. “Mér kemur ekki til hugar, aS snerta mínum minsta fingri á þesstt bindi, auk heldur meira”, mælti Caine. “Og segið þér ekk.i þetta, hr. Caine”, sögðu blaSumenmmir. “Nú förum viS og látum bindiS liggja hér, og komum svo aftur eftir litla stund, aS beyra svar ySar”. Svo lögSu þeir binlliS á borðið og fóru. Eftir hálftíma kom þriSji blaSa- maSurinn til H. C. Hann virtist mjög ófyrirleitinn, en þó hálf- hræddur. — “Ég átti aS fá á- kveSiS svar um, hvort þér ekki vildttS skrifa eitthvaS um Holmes- morSmáliS ; ef ekki, þá átti ég aS taka bindiS, sem hjá ySur er, fyr- ir blaSaroennin'a, er voru bér áð- an”. “BindiS, sem þeir skildu eftir hjá mér, liggur þarna á borSinu, og þér getiS tekiS þaS”, mælti Caime fljótlega. En í því tók hanu eftir áfergislegum glampa í augum aSkcipiumannsins, er var að grípa bindiS á borðinu. — “BíSiS viS”, segir Caine, “ég er sjálfur gamall blaðaroaSur, og álít þess vegna réttast, aS ég sjálfur afhendi bind- iS til þeirra sömu manna, er færSu roér þaö”. — “Sjálfsagt”, mælti binn meS uppgerSar hæ- versku og fór í brott. Skömmu síSar komu tveir hinir fyrnefndu aftur. • “Vonandi hafiS þér nú á- kveSiS, aS skrifa um frásögu Holmes í blaS vort”, sögSu þeir. “Nei, þaS befi ég ekki gert, og þaS sagði ég sendimanni ySar, er var hér fyrir lítilli stundu”. Menn- irmir horíSu forviSa á Caine. — “IlvaSa sendima'nni ? ” spttrSu þeir. Caine lýsti manninum ná- kvæmlega, sem sagSist eiga aS taka bindiS. þegar þeir heyrSu lýsinguna, hrópuSu þeir hvor sem betur gat : “þaS hefir veriS bölv- aSur asninn hann .... frá ...,” — og svo nefndu þeir blaS, er var þeirra versti keppinautur. — Einn af ritstjórum þess blaSs hafði komist að erindi þeirra viS Hall Caine, og ætlaSi svo roeS óvana- legri dirfsku, aS reyna aS krækja bæSi i morSsöguna og grein Cain- es, heföi hann skrifaS nokkuS. — BlaSmennirnir ætluSu nærri aS fá slag af ótta fyrir því, aS þessi keppinatitur sinn hefði náS í morS- söorina. þeir náSu sér fyrst aftur, þegar Caine rétti þeim bindiS. Á titilblaSi æfisögu Hall Caines stendur : “Saga min er tileinkuS bezta vininum mínum, konunni minn”. Mrs. Caine er af dönskum æt'tum. Tvo syni eiga þau. Annar er bóka-útgefandi í London (sá eldri), en hinn er frægur leikari. Tvær af sögum Hall Caines eru íslenzkar, “GlataSi sonurinn” *) og “þrællinn”. — I sumar á aS koma út skáldsaga eftir banm, er á aS lýsa stjórn og ránskap Eng- lendinga á Egyptalandi. Sú saga á aS koma út samtímis á fjórum tungumálum, ensku, dönsku, frönsku og þýzku. A. J. J. *) Um “GlataSa soninn” varS cigi all-lítil orSasenna í ÓSni fyrir stuttu síSan, út af ummælum Dr. Valtýrs um söguma í einu I,.undúna blaSinu. JÓN JÓNSSON, járnsmiSur, aS 790 Notre Dame Ave. (horni Tor- onto St.) gerir viS alls konar katla, könnur, potta og pönmur fyrir konur, og brýnir hníía og skerpir sagir fyrir karlmenn. — Alt vel af hendi leyst fyrir litla borgttn. Sv. Björnsson, EXPRES-MAÐUR, annast um alls kyns flutning um borgina og nágrenniS. Pöntunum veiitt roóttaka á prentstofu Ander- son bræSra, horni Sherbrooke, og Sargent stræta. HKinNKIMNUMI oc TVÆR skemtilegar söcur fánýir kaup. endur fvrir að eins Si .OO Fréttabréf. VÍÐIR P.O. 10. ágúst 1909. HeiSraðii ritstjóri !! Vegna þess, aS blöSin nefna ekki þennan nýjasta part Nýja ís- lands, lítur út fyrir aS engiiinn skrifi héðan, og því dettur mér í httg, aS senda Heimskringlu fiáein orS aS gamni mínu viSvíkjandi þessari bygS. þaS var seint í maí aS ég kom hingaS meS pósti, og vorum seint á ferS að kveldi dags. þá var því líkast, að jörSin ætlaSi aS sýna okkur sömu gestrisni og hún á aS hafa sýnt þangbrandi forSum á gamla landinu, — hesta aumingj- arnir voru alt a.f öðru hverjtt á kafi. En svo fóru þó loikar, aS viS komumst til bæja á lágnœittinu. SíSan hefi ég dvaliö hér bjái vin- ttm og fra-ndum og liSiö vel. Land er hér mjög lágt, öldu- myndaS og vaxiS grönnum poplar og smávíSir (Brösum), engj.tr í milli, sem hafa sprottiS vel taS ttndanförnu, en þykja nú snTggar, og er ofþttrk umkent, bví hér hafa alt af þttrkar veriS síSan ég kom, þar til um kveldiS 2. ágúst, — þá kom skúr, sem hreint þótti ekki góður gestur. En þó er útlit fyrir, aS roenn fái næga björg, ef tíSin verSur haigstæS, því þeir sem meiru afkasta, hafa þá yfir fleiri lotum aS ráSa, o.s.frv. Bændur hér stunda vel gagn sitt hafa ibygt allgóS íveruhús, fjós mjög stór og myndarleg ; flest lot sem búi'S er á, gdrt með gaddavír. þeir eiga roarga og falfega gripi, sláttu- og rakstrarvélar m.m., og sumir bæði hesta- og uxa-“team”. Elg veiit þó um tvo búendur, sem ekki hafa annaS en orfkrókinn, og fara binir orSalaust aS hjálpa þeim. Svona er félagsskaipurinn hér. þeir bafa líka komiS tipp skólahúsi, sem er aS mestu ibúdS, og sömuleiSis stofnaS lestrariiélag. Svo er nú framræsla vatns og vegaibiætur, sem er lífsspursmál, og þeir ®ru byrjaSir á. En moir.a má, ef duga skál. LaindiS lítur út íyrir aS geta orSiS gott akttryrkjuland, ef séS veröur fyrir að vatniS kæfi ekki akrana. í daig er ég aö byr ja nítinda áriö yfir sjötugt. Fólk er á engijum. —, É'g f'ékk einhvierja tilhnieiginig til aS skrafa viið einhvern, og tók því þaS ráS, aS fara aS klóra línur þessar, og sýnist mér þá. rétt aS geta þess hjá hverjum ég er, eu þaS er hjá Magmisi Jónassyni, sem lengi bjó á Grenimörk, og Guðbjörgtt kontt hans. í samibúð og féLagsskap við Magnús .er T/árus Sölvason, og fara þeir vel með sinn í'éla.gsskap, enda ertt þeir meS bez'tu félagsmönnum í þessari bygS. — Mér líður svo vel, sem orðiS getur,. og ætla ég aS enda línurnar meö vísu eftir ötieingrím, sem þannig hl jóðar : “Náttúran fögttr, edlíf, unig, ég elska þig ; hvort lífsins kjör .erti létt eSa þting þú lífgar mág”. þinn einl. Ben.ed'ikt SigurSsson. DR.H.R.ROSS C.P.R. meðala- og skurðliekuir. Sjúkdórnum kvenna og barna veitt sérstök umönnun. WYNYARD, --- BASK. Tl*DOIIIÍIIÍi(il ilillik NUTllE DAME Ave. BKANCH Cor. NeoaSt. VÉR (tEFUM ÖÉRSTAK AN GAUM AÐ ÖPARI- SJÓÐS-DEILDINNI. — VEXTIR'BORQADIR AP INNLÖQUM. HÖFUÐSTOLL ... $3,983,392.38 SFAKISJÓnUK - - $5,3oo,uoo.oo A. E. PIERCY, MANAQER. R. DENOVAN Úhdir-umboösm. Rfkislanda. VTEITÍR borgarabréf, sel- ’ ur Hudson’s-flöa lönd og önnur ábtiðar lönd, og jftrnbrautalönd og bæjar- lóðir. Einnig elds- og hagl- ábyrgð. Lánar peninga gegn tryggingn í umbætt- mn bölöndum. Wynyard, - Sask JOHN DUFF PLUMBER, OAS ANDSTEAM FITTER Alt verk vel vandaö, og veröiö rétt 664 Notre Dame Ave. Phone3815 Winnipeg Department of Agriculture and Immigration. MANITOBA þetta fylki befir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru vötn, sem veita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þ<ss vegna höfum vér jainan nægan raka til uppskeru try.ggin'gia r. Ennþá eiru 25 mdlíóniir ekrur óteknary sem fá má roeð beim- ilisréitti eSa kaiupuro. Ibúata;a áriS 1901 var 255,211, nu er núu orSin 400,000 manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árutn. íbúatala Winndpeg borgár áriS 1901 var 42,240, en nú um 115 þúsundir, hefir ineir en tvöfaldast á 7 áruro. Flutningstæki eru nú setn næst fullkomin, 3516 mílnr járn- fcrauta eru í fvlkinti, sem allar liggja út frá Winmipeg. þrjár þverlandsbrauta lestir fara daglega frá Winnipe'g, og innan fárra mánaSa verSa þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Bacific og Canadiau Nortliern batast viS. Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litiS er. þér ættuð aS taka þar bólfestu. Ekkert annaS land getur sýmt sama vöxt á sania tíroabiU. TIIi FKKI>A1H!\\A : FariS ekki framhjá Winnþeg, án þess aS grenslast um stjórn ar og járnbrautarlönd til sölu, og litvega ySur fuHkomnar upp- lýsingar um heitnilisréttarlcTd og fjárgróSí möguleika. Stjórnarformaður og Akaryrkjumála Ráðgjaíi. Skriflö eftir upplýsingum til .loMr-pli llnrlie. Jiin. Ilortnoy 178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., T0R0NT0. 'LARA 127 20. KAPÍTULI. þegar endirinn er góSur þá e r a 1 t g. o t t. Wright var snemma á fótum 'daginn eftir og gerSi minn'in'garverðar heimsóknir. Hann fékk lán- aSan. sama vagninn í “Pólstjörnunni", sem hann hafSd notaS tvisvar áSur, og í honum, ók hann f.yrst til frú Burlstone. Katrin/ þekti hann ekkd fyr en hann ávarpaSi hana.. “HvaS ? Ert þaS þú, Jim ? þii ert orSinn skrauitklæddur. HefirSu feti'giS nokkuS handa okk- ur ? HvaS á þetta viSmót aS þýSa?” í staS þess að breiSa út faSminn og þrýsta henni aS brjósti sínu, stóð hann við dyrnar og leit kulda- lega' á hana. ‘‘Katrín Burlston, siðan ég sá þig síðast, hefi ég talað vdS Druscott lækni”. Hún varS strax hrædd. “ÁSur en ég segi meira, verSurSu að greina mér írá tvennu. HdS íyrra er : Hver var orsökin til dauða Easits lávarðar?” Hræðslan, reiðdn og vonbrigðdni börðust um völd- in hjá henni. Loksins svaraði hún : “Hann drap sig sjálfur. Gaignstætt skipun lækn- isins geymdii hann konjak í heribergi sínu, og þegar ég einu sinni sneri bakinu að honum, drakk hatin það. Ég gat ekki að því giert”. 128 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU Hið síðara er : Hvers vegna hefir Grosse upp frá þiedm degi borgað þér styrktarié?” þeitita hæfði. Konugarmurinn rak npp hljóð og iékk hedlakviksveiki. Njósnarinn lét hana ed.ga sig og fór ög ók beina ledð tdl Broadmead og hitti húsbóndann heima. Hann bað þjóndnn að segja Grosse, að hann héti Wrdgbt, og kæmi m.eð áríðandi erindi. Fólk, sem býr yfir leyndarmáium, þorir ekki að synja mönnum viðtals. Grosse lét hann strax koma inn, og Wright 'byrj- aðd þegar á erindi sínu. “Ég er vinur hr. Haworthy”, sagði hann, og kem í hans erindum, enda þótt óg hafi enga hedmdld skriflega. Ég er koroinn 'til að biðja þig að hætta við að eyðdleggja trúlofun þeirra”. Grosse var í þann vegdnn að stökkva á fætur til að vísa gestinum á.brott, þegiar hann moð rólegri, en napurri og hótandi raust lœtti við : “Og ég heíi ástæður, setn geitur verið lnættulegt fyrir þig að neita að heyra”. Grosse brá lit og settist. “þú kemur of seint, berra”, sagði hannn háðs- lega, og reyndi um ledð að sýna a£ sér mdkilmensku. “þú getur sagt þeim, setn sendd þig, að dóttir mín eigi að gdítast Sdr Arthur Redlieigh”. “Ned, það skal hún aldrei gera”. Svar þetta var gefið með svo költlum hrottaskap, að það hlauit að geyroa dulið afl. Grosse varð ó- rólegur. “Vdð hvað áttu með þessu, h.erra ?” “Sdr Arthur Redfedgh er gdfitur”. “Konan hans er dádn”. “Nef, það er hún ekki”. “Ilvað þá ?” “Lafði Redkigh er núna hjá Fatherin'gham jarli”. LÁ'RA 129 Grosse varð svo bik, við, að hann var nærri dott- inn af stólnum. þotta notaði njósnarinn til að scgja lionnm £rá óformi, Sár Arthurs, og hvernig það eyði- lagðdst. það var ednkenndlegt að sjá Grosse m'eðan hann hlustaðd á söguna. Hvernig setn lundareinkunn hans kann að hafa verið, þá var hann þó glaður yfir þvi, að barn hatis var slop'pið ur klótn þessa þrælmenn- is. Samt hélt hann áfram að sýnast redður. “Nú, jæja, berra. þetta eru gildar ástæður til þess, að barn mitt skuli ekki giftast Sir Arthur, en ég sé enga ástæðu til þess, að hún skuU þá Jittast hr. Haworthy”. “það «r saitt”. “Jœja, 'ef þú befir ekki meira að segja —” “En það hefi ég. Ef þú ekki innan. sólarhrings skr.ifar hr. Haworthy o.g segir honum, að hann geti fengdð dóttur þína fyrir edginkonu — þú getur fært hvaða ástœður, sero þú vilt fyrir brieyitingunni — þá skai ég hedmsækja þig síðar, en þá kem ég sem leyni- lögreglumaður t nafni hiennar hátignar drotndngarinn- ar, og legg fyrir þig þá spurningu, sem ég nú spyr þig að sem beimdlisvinur : Baðst þú Sir Arthur Redlieig'h að skjóta skyttuna sína, eða .gerðir þú það sjálfur ?” Grosse leit út fyrir að vera hræddur, en svaraði þó hátt og gredmlega : “Hvoruigt. É>g veit ekki hvað það er, setn kvedkir þennan skammarliega grun. hjá þér, sem er mikál móðgun gegn mér, bæði sem mantii o.g friðdóm- ara hér í sved'tinni. Mér þætti gaman að vita, Jivernig þú ferð að sanna þessar ásakanir, og ef þú afturkallar ekkd orð þín undir eins, skaltu fá að koma fiyrir dómarann”. Njósnarinn lézt verða forviða, en hann átti enn edtt tromp, og spilaði því nú út. 130 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU “Ég skal greina þér frá ástæðunum fyrir því, sem þú kallar roeð réttu skammarlegan grun. þó verðurðu að svara ednni spumingu áður”. “Ef ég álít bana þess verða, að svara henni”. “Hvers vegrua gefurðu Kaitrínu Burlston styrktar- eyri síðan lávarður East dó, en dauði hans gerði þig að erfingja jarlsdæmisins Fatheringham ?” Grosse. gerði ýmist að roðna eða fölna, og gat cngu svarað í nokkrar mínútur. I.oksins stigði h.ann : “þessi ásökun .er jafn svívirðileg og ástæðulaus eins og hin. Katrín befir notið styrks hjá ættingj- um minum i mörg ár, og hún befir miirgum sinnum stundað konu mína. Ég borga hennd styrk af því hún mistd hjúkrunarkonustöðu sína, og leitaði minn- ar hjálpar”. “Ednmitt það. Og saga liennar og Druscotts læktins um konja.k'iö, sem flýittd fyrir dauða Easts lá- varðar, er að edns tdlviljun, hepp'fegt atvdk fyrir þig, og aniiiað lekki. Nú, jæja, berra” — njósnardnn stóð upp á roeðan hiann talaði — “tnér þykir leditt, að ég hefi orðdð minnast á þessd atriði, og enn leiðtira, að þati verða að opin.herast almenningi. Sökum Haworthys, vinar míns, haíði ég gert mér þá von, að mega geyma þetta hjá mér, það er að segja, ef fiann giftist ungfrú Grosse, en eins og sakdr standa — nti, þá, því fyr sem h/ann og aðrir heyra það, því betra”. Svo gekk ltann til dyranna.. En Grosse var að leita að ástæðu til þess að geta látið undan á mynd- arlegan hátt. “Hdnkraðu vdð, herra", tautaði, hann. þú skalt f.á bréfið. Samvizka tnín. er alveg hrein, eti það myndi deyða konuna mína, ef hún fengi fið beyra eitt orð af þessari mælgi”. Síðan settist hann að skrdfiborðinu og skriíaði.

x

Heimskringla

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.