Heimskringla - 10.02.1910, Blaðsíða 3

Heimskringla - 10.02.1910, Blaðsíða 3
BBIMSEfclNGCS WINNIPKG, 10. FEBR. 1910. B»s 3 nmmmm m* 2 Bækur Gefins FX NÝJIR KAUP- ENDUR AÐ HEIMS- KRINGLU SEM BORGA $2.00 FYRIR- FRAM, OG ÞESSUM BÓKUM Ú R AD. VELJA : — Mr. Potter frá Texas Aðalheiður Svipurinn Hennar Hvammverjarnir Konuhefnd Robert Manton og Leyndarmál Cor- dulu frænku.— Alt góðar stfgur og sum- ar ágætar, efnismiklar, fróðlegar og spennandi. Nö er tfminn að gerast kaupendur Hkr. Það eru aðeins fá eintök eft- ir af sumum bókunum. Heimskringla P.O. Box3083, Winnipeg Dánarfregn. Fimtudaginn 20. jan. lézt aS hjeáxoili smnm' í baenuxn PemtxLöa í NarSur UlaJcota m,erkisöldamgurinn ölafur Thorsteinsson, sem þar haföi lengi búiö og var mörgum V«stur-Islendingurn að góðu kunn- ur. Hann var fæ-ddur í Tungu í Grafningi 1. janúar 1831, og var þvi 79 ára gamall og tuttugu daga, er hann lézt. Hann ólst upp með fööur sinum, unz hann var 25 ára gamall. þá giftist hann Guð- rúnu Eyjólfsdóttur frá porláks- höfn. Hann var saman við hana að eins eitt ár. þá ól kona hans honum tvíbura, tvo drengi, por- stein og Eyjólf, en bedð um leið bana af barnsförum. þrítugur giftist hann annað sinn, og gekk þá að edga núfiifandi ekkju Elínu Stefánsdóttur, dóttur séra Stefáns Stefánssonar á Felli i Mýrdal. En móðurafi Elínar var Ólafur Árnason, bróðir Valgierðar Árnadóttur Briem á Grund í Eyja- firði, ömmu séra Valdimar Briem og þeirra systkina. Hafðd Elín verið í Ilruna með séra Jóhanni Briem, frænda sínum, frá þvi hún var 15 ára, og þaðan gdftist hún Ólafi þorsteinssyni. Reistu þau bú i Tungu og bjuggu þar í 14 ár. Ólafur heitinn var listasmiður og lagði á alt gjörva hönd. ( Gull og silfursmíð hafðf hann numið til hlítar, en höndin var svo liög og hugur hans svo lagtækur, að allar smíðar léku honum í hendd, svo hann mátti listhagur bedta. Hver viU eiga skildinga? Herra Magnús J. Borgfjörð að Hólar P.O., Sask., bdður þess get- ið, að hann hofi umboð til þess að lána peninga og selja eldsábyrgðir víðsvegar í Quill og Valley bygð- um. Félög þau, sem liann hefir um- boð fyrir, eru traust og áreiðan- leg. Hann selur Hudsons flóa fé- lags lönd og C.N.R. félags lönd og lönd, sem eru eign prívat félaga. þeir, sem vildu fá sér landskika eða skildingalán, ættu að finna Magnús að máli. — það kostar ekkert, að tala við hann og upp- lýsingar veitir hann öllum ókeypis. JÓN JÓNSSON, járnsmiður, að 790 Notre Dame Ave. (horni Tor- onto St.) gerir við alls konar katla, könnur, potta og pönnur fyrir konur, og brýnir hnífa og skerpir sagir fyrir karlmenn. — Alt vel af hendi leyst fyrir Mtla borgun. Hvað er að? Þarftu að hafa eitthvað til að lesa? Hver aá er vill fá sér eitthvað nýít að lesa í hverri viku, ætti að gerast kaupandiað Heimskringlu. Hún færi^ lesendum sfn- um ýmiskonar nýjan fróð- leik 52 sinnum á ári fyrir aðeins #2.00. Viltu ekki vera með ? Árið 1878 fluttust þau hjón til Nova Scotia og voru þar fjögur ár. Til Pembdna komu þau 1882, og þar hafa þau síðan búið. Synir ólafs af fyrra hjónabandi fluttust báðdr með honum og er þorsteinn Ólafsson gáftur maður í Pembina. þau Ólafur og Elín áttu þrjár dætur barna, og lifa allar : Jór- unn, kona Arnljóts Ólafssonar á Gimli, Guðrún, ekkja eftir Bjarna Jónsson frá Kirkjubóli í Norður- Múlasýslu, og Stefanía Kristín, kona séra Jónasar Sigurðssonar í Seattle. Hjónaband þeirra ólafs og Elínar hafði verið hið ástúð- legasta, enda voru þau samvalin um mannkosti, og hún hið mesta ljúfkvendi, fríð og góð og vel gefin eins og hún á ætt til. ólafur h’ei'tinn var skýrleiksmað- ur hinn mesti og fylgdist með í því, sem ritað var á islenzka tu.ngu, fram í andlátið. Ilann átti stóra lund og göfuga, svo þeim þótti öllum mikið til koma, er þektu. A Islandi er hans minst af mörgum sem ágætasta manns. Jarðarför hans var fjölmenn eft- ir því, sem ástæður voru til, þar sem ekki fledri íslendingar eru sam- an komnir. Prestarnir séra Stein- grímur Thorlaksson og F. J.Berg- mann töluðu báðir. F. J. B. Friðrik Sveinsson, MlLARI, hefir verkstæði sitt nú að 245 Portage Ave. — herbergi nr. 43 Spencer Block — beint á móti pósthúsinu. Hann málar myndir, jleiktjöld, auglýsingaskilti af öllum j tegundum, o. s. frv, — Ileimili : 1618 Agnes St. Fréttapistill frá Utah. Islendingum hér þykir helzt of sjaldan sjást fréttir héðan íHeims- kringlu. það helzta og markvarð- asta af því tagi ex eftir hið al- þekta lipurmenni okkar, herra Ein- ar H. Johnson, sýnir lesendunum að við séum til. Héimskringla er hér mjög vel- kominn gestur, því hún færir okk- ur fréttir, meir en nokkurt annað íslenzkt blað, frá löndum fjær og nœr. Hér í Spanish Fork búa það margir landar, að það nær yfir alt Island, frá öllum fjórðungum landsins, og næstum frá ölfum sýslum. — Hér hefir verið fremur venju kaldur nokkuð og frostharð- ur vetur, 15 gr. undir zero. Snjó- komur samt ekki miklar, nema til fjalla nokkuð meiri. Almenn vel- líðan, og landar vorir standa öðr- um þjóðflokkum hér fullkomlega jafnfætis, bæði mentalega og verk- lega. Af félagsskap er samt fátt að skrifa. Hið íslenzka verzlunarfélag hefir fyrir löngu lagt árar í bát. Og. foringjar helgidaga samkvæma, það er þeir íslenzku, gefa meiri gætur að skýjunum, nefnilega veðri og vindi. þann 18. þ.m. var haldinn árs- fundur hins Islenzka lestrarfélags. það hefir allar sögubækur og fleiri bækur, og þykir mörgum það mik- il skemtun að lesa þær. Samt gctur manni ekki dulist, hve herfi- legia sumar fornsögur íslendinga eru neyðarlega skemdar með seinni útgáfunum. Mörg söguleg orð O'g setningar alveg tapað í þeim nýju. Auk þess eru þær bútaðar í sund- ur, í stað þess að manni mundi þykja heppálegra, að þær væru sameinaðar. Svo eru bækurnar fyltar með þessum vísnaskýring- tim, sem fáir eða jafnvel engir líta við að lesa. En sú áœtlun, sem gerð er um það, hvenœr viðburð- irnir skeðu, hvaða ár, það er mjög skemtilegt. Líka væri æskilegt, að áætlun væri gerð um ýms hin gömlu nöfn, svo sem Bjarmaland, 'Bláland, Risaland, o.fl., hvað þatt hétu nú o.s.frv. Landar eru hér vel á framfara- vegi. Ýmsir liafa bvgt nýlega fall- eR °fí nijö'Pf vönduð íveruhús, og kostað börn sín á háskóla. þeir halda fast við gamla og góða siði, sem þeir höfðu lært í föðurland- inu, það er : staðfesta og áreiðan- legheit í orðum og verkum, líka almenn gestrisni, sem einkennir þjóðflokk vorn. Núna rétt fyrir jólin var mér og konu minni boðið heim af löndum okkar og vinum norður í Idaho. það va.r Mrs. þórdís Jónsson og synir hennar. það fólk er frá Ön- undarstöðum í Rangárvallasýslu, og bjó hér í Spanish Fork nokkur ár, flutti héðan fyrir nálegt 11 ár- um til Idaho, tók þar ttpp órækt- að land, og hefir gert það að frjó- sömum akurlöndum, og afla nú á því svo þúsundum bushela skiftir af korntegundum. Mrs. þórdís ílutti í nefnt hérað með 4 sonum sínum og dóttur, sem hafði tvo svni meðferðis, þá börn að aldri. Guðrún dóttir þórdísar var álitdn hér ein af þeim myndarlegustu og beztu stúlkum á meðal íslenzka þjóðflokksins, en varð fyrir því ó- láni, að giftast flakkararæfli, — eins og íleirum hefir viljað til. Hún átti samt með honum 2 börn, sem lifðu, og varð strax hedlsu- laus. — þá tók Mrs. þórdís móð- ir hennar hana til sín með báðum bömunum, og hefir aliS þá drengi upp m<e5 aðstoð e.ona sinna. Nú er GuSrún dáin fyrir nokkrum ár- um, en synir hennar Jón og Davíð eru enn hjá ömmu sinni, og stunda nám á háskólanum í Logan í Utah. Ég og kona mín, Halldóra Árna- dóttir, þáðum hedmboð Mrs. þór- dísar, og lögðum af stað með járn- brautinni þann 1. des. sl. o.g vor- um nótt í höfuðborgdnnd SaltLake, komum næsta dag kl. 4 e..m. til Alexander í Idaho. það er næsta járnbráutarstöð við heimili Mrs. þórdísar og sona hennar. En rétt um það leyti byrjaði votrarkuld- inn, með snjó og frosti, sem hefir haldist við að mestu leyti síðan. þorgeir sonur þórdísar var á nefndri stöð með akfœri-sleða, út- búinn að mæta okkur, með loð- feldi og eldfjöruga hesta, keyrandi okkur í flugfart heim til sín. þar voru fyrir bræður hans, þorbjörn og Önundur Jónssynir og móðir þedrra, að bjóða okkur velkomin. Kolbeinn bróðir þeirra er dáinn, mesti myndar og efnisdrengur, — elskaður og virtur af öllum, sem hann þektu. Ingimundur bróðir þeirra býr ' í Reymond, Alberta, Can., — hagleiksmaður mestd. — þó veðrið væri hálfstirt, gat ég samt vel séð, a þetta duglega fólk hafði mikið gert þann tíma', sem það hefir búið þar. þeir bræður eru líka þjóðhagir smiðir >bæði á tré og járn, og elskaðdr og virtir af öllum í héraðinu. Móðir þeirra er nafnfræg fyrir dugnað og mynd- arskap, nú komin yfir 70- ár. — þau búa þar mesta rausnarbúi. AUir eru þar velkomnir að hvíla sig yfir nóttina, eða nætur, og skemta sér. þá stund, sem við dvöldum þar, var alt af einhver gestur eða gestir. þeir bræður og móðdr þeirra eru hin glöðustu heim að sækja og leika sér og spila við gesti sína. Okkar heimboð af nefndu fólki mátti fremur nefnast hedðursheim- boð. það gaf okkur $49'.0O í pen- fngum fyrir utan aðrar g.jafir. þar með stöðug veizla á meðan við dvöldum þar. þaðan fórum við svo til Logan, Utah. LO'ftur sonur okkar býr þar og er yfirkennari á barnaskóla. þangað komum við nálægt kl. 8 að kveldi. Loftur var á vagnstöð- inni að mæta okkur og leiðbeina að húsi sínu. þegar við komum þar inn, þá sáum við 3 unga menn við stúderingar, og þektum engan þeirra. það voru þá dóttur- synir þórdísar, áðurnefndir, Jón og Davíð Jónssynir. og sonarson- ur hennar, þorbjörn Canon. þessa 3 drengi hefir hún alið upp, og eru þeir allir á háskólanum. Jón og Daivíð líkjast mestpart í móðurætt sína, sem ég álít mikla lukku iyrir ir þá. Enda eru hindr 3 neíndu ungu menn mjög efnilegir og mannvæmlegir, berandi þess skýran vott, að þeár hafi haft gott upp- eldi. Loftur okkar hefi 379 börn á sínum skóla og 7 kennara. Ég var þar nokkra daga, að kynna mér reglur skólans, og þótti mjög merkilegt, hvað kennararnir höfðu góða stjórn á bÖrnunum. Ég ósk- aði, að ég væri orðinn barn, og mœtti hafa sama tæikifæri, því slíkt hafði ég aldrei áður séö né heyrt. Alt var svo reglubundið, bæði kensla og hegning var gert með hinni mestu kurteisi, svo lif- lega að það mátti heiita, að mað- ur væri staddur á hinu fjörugasta og neglubundnasta leikhúsi. Ég bafðft ekki þekt annað en ólund, þumbaraskap, hroka og óreglu við kenslu á mínúm ungdómsárum. — Én öllum þjóðum fer stöðugt fram í siðferði og mentun. Enda er ekki vonlegt, að blessaðdr prest- arnir á Islandi kynnu eða gætu kent öðrum reglulega, sem aldrei höfðu lært það sjálfir. Hér væri sá kemnari fljótt látinn hætta öll- um kienslustörfum, sem tæki sig til og færi aÖ slá börnin utanumd- ir eða berja þau, — og það með mestu skömm. Og hvað kennurun- um tókst vel, að láta börnin stór og smágamga í röðum eftir hljóð- færas'lætti út og inn. Eg lagði merki tdl, að barn gekk of hart og kennarinn rétti að því kvarð- ann, þá hneigði það sig og beið að eins þar til hin voru jöfn. — þetta var þar sem raðirmar komu saman og voru tvöfaldaðar til út- göngu frá herbergjunum. Næst kom ég á búnaðarskólann. þar var margt að sjá, sem bér væri oflangt upp að telja. Ég get með sanni hrósað þægileghedt- um prófessoranna, sem voru blátt áfram og lítillátir eáms og börn, og tilbúndr að sýna manni alt í þeárra verkahring. þar munu vera nálægt 790' stúdentar. það eru bæði drengir og stúlkur. Loftur minn sýndi mér í gegn um allan skólann, og gerði mig þektan öll- um yfirmönnum hans. Við kom- um á heræfinga salinn. það er stórt herbergi með sementuðu steingólfi. þar voru stúdentar meS byssur sínar, Og yfirforingánn vel miðaldra maður að sjá, þaulæíður iir her Bandaríkjanna, sem stjórn- in hefir sent þangað og beldur hann þar á sinn kostnað til að kenna heræfingar. Hann gaf merki, en foringjarnir kölluðu upp. það var líkt fallbyssuskoti, þegar allar byssurnar stöppuðu í gólfið í einu. Ég hafði mikið gaman af, að sjá tdlburði þeirra og búnað. Heldtir er okkur hér farið að leiðast kirkjuþimgsblaðrið í Hcims- kringlu. Mig minnir, að áður fyr hafi verið birt í blaðinu, að það tæki ekki trúmálagrednar. En ltvað? Nú koma heilir dálkar og hed'l blöð með þessu botnlausa trúmálarugli, sem menn sýnast sjálfir ekkert vita og skilja. Og alt er líkt hvað öðru, sannana- laust og botnlaust. Okkur er farið að ledðast þóf þetta, eins og Skarp- héðni forðum. Enda ég svo þessar línur með óskum beztu um happasæla fram- tíð Hedmskringlvi, og vellíðan ies- enda hennar á komamdd ári. Spanish Fork, 21. jan. 1910. G í s 1 i E- 'Bjarnasoit, trá Hrífunesi í vestur Skaftafells- sýslu, nú til beimiUs í Spanish Fork, Utah. Hlutirnir hafa oft svo breytilegt útlit, að staðföstum nvanni getur orðið á, að mótmæla sjálfum sér. Góð áform eru frækorn góðra verka, sérhver maður á að sá þeiim, hver s«n uppskerunnar nýt ur. Margir flytja lofræður um fram- liðna menn, sem. þeir öfunduðu og ofsóttu meðan þeir lifðu. MtlMMWMM fiOiLIS HOTEL 115 Adehiid" St. W i'iriipeK Bezta $1.50 4-dítg hús í Vestur Canada. Keyrsla ÓKeypis milli vHj;riMtö''va oa hússinsá uótto oa degi. A^h'ynuinig hiosbez a. Við- sftift' fsiei dí' C8 ósV S'. ÓLAFUR Q. OLAFSSON, íslendlngur, af- greittir yOur. HeimsækjiO hann. — O ROY, eiga di. Cor. Portaíre Ave and KortSt. 28- .AIE?. FÉKK PYKSTU VERÐLAUN Á. SAINT LOtJlS SÝNINGUNNI. Dag og kveldkensla. Telefón 45. Haustkensla byrjar 1 Sept. Bæklingur með myndum ókeypis. SkntiA til: The Sei-retary, Winnipeg Bueineee OoUege, PVinnipeg Man. A H. lUKDAL Selnr ltkkistur oi? anuast um dtfarir. AUur Útbdna6ur aA boiti. Enfremur selur hsuu al skonar miunisrarba og leffst0iua. 121 Nena St Phoue 806 HKI IINh Rl «|,r Ot TVÆii skemtilegar sögnr f« oýir kaop- ertd'tr fvrir aA ei'ie »,54 OO Giftingaleyfisbréf r selur: Kr. Asg. Benediktsson 528 Simcoe st. Winnipeg --THE---- “Arena” Þessi vinsæli skantaskáli hér f vesturbænum er nú opinn. Isinn er ágœtur. 18da Mounted Rifles Band íSpilar á Arena. KAKLM. 25c.—KONUR i5c Chas. L. Trebilcock, Manager. JIMMY’S H0TEL BEZTU VÍN Oíi VINDLAR. VlNVEITARI T.H.FRASER, ÍSLENDINGUR. : : : : : Jctmcs Thorpe, Elgandi A. S. TORBERT ’ S RAKARASTOFA Er 1 Jimmy’s Hófcel Besta verk, ágæt verkfæri; Rakstur I5c en Hárskurður 2ðc. — Öskar viðskifta íslendin#a. — MARKET t-'OTEl 146 PKINCEKS sT ‘„"íi..,,, P. O’CONNELL, elgandl, WINNJPfcU Beztu tegundtr af vt fÖLgum o* im. adhlymiing gó* húsi er.d b>et Woodbine Hotel 466 MAIN ST. Sf-»«4.’8£a Biiliard Hall 1 Norðvesturlaudu o Tlu Pf»ol-borö.—Alskonar vfn og vindlar Qi»tinls og fæOi: $1.00 á dag og þar yfir Lenii«i> é liruii Eigendur. 146 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU gegn afturhaldinu, vanafestunni, hverra flutnings- menn Gyðingaprestarnir voru. þeir hrósuðu sigri um stund, og moistarLnn, trúarhöfundurinn, var negldur á krossinn. En hugmyndir hans héldu á- fram að ryðja sér braut. Ilvers vegna ? “Af því þær voru guðdómlegar”, segja mfcnn. Nei, alls ekki! ...... Af því þær leiddu í ljós skoðanir, skilning á líf- inu, sem hafði meiri áhrif á almenning, þennan ein- falda, fávísa múg, sem stjórnast fremur al tdlfinning- um en hugsunum. ]>egar ég var barn, leiddu til- finndngarnar mig ednnig, þá var Kristkenningdn mér hedlög og alsönn. En þe.gar ég var kominn upp í ■efri bekk í skóla lífsdns, breyttist ég í hugsandi fflann tir tilfinndngaríkum aula, og fann þá, að ég hafði aðhylst glæsilegar hugsjónir, sem skynsemd mín gat ekki tekið gdldar, ekki samþykt. Ég fann það, þegar ég sá, að ástin, sú ást, sem Kristur prédikar ttm, stjórnar ekki hedm.inum, heldur er það eigdngirn- in, sem er ednvöld, en í félagið við hana er gullið, gáfrumar og klóikinddn. Ég hefi séð þessa valdaríku edgóngdrni halda almúganum í skefjum með trúfræðis- ruglinu og ráðv'endniskenndngunum, sem ávalt hafa verið voðalegt vopn í hennar höndum. Ég hefi heyrt prestana þruma frá prédikunarstólnum um synd og óráðvendnd, og strax að messttnni lokiittni stinga syndagjöldttm hinna iðrandi manna í vasa sinn með háðslegu brosi. þetta hefir knúð mdg til að yfirgefa braut mannkærle1 kans og gan.ga inn a veg edgángirndnnar, þó ég þrátt fyrir það viðurkenni, að það hafi verið rangt að afmá trúna í Frakklandi á stjórnarbyltingartímunum, því án trúar er ekki unt að stjórna almúganum —” “Mon cher Eberhard”, kallaði lautinant U. úr hinu hierber'ginu, “sittu nú ekki þarna í alla nótt, kon»dn ojj emakk-aSu púnsið, það -er ágætt’\ FORLAGALEIKU'RINN 147 “'Got't, ég kem strax”. “Spilaiborðið er tilbúið”, kallaði lautinant X. Greifinn og franski maðurinn stóðu upp og gengu inn í hitt herbergið, þar sem full glös af úr- vals púnsi bdðu þedrra. “Herrar míndr”, sagði gredfinn, um leið og hann lyfti upp glasinu sínu, “okkar aðferð við helgihald jólanna er eílaust hin viðfeldnasta. Ég mæli með því, að við drekkum skál gleðigyðjunnar. Alla mína æfi hefi ég á hennar Vegum gengið, og í kvöld gefttr hún mér enn glaða stund í gamla ættlandinu míntt, sem ég hefi’ ekki séð um langan tíma. Síðustu jólin var ég í Neapel, þar var sannarleg sæla að vera ungar, fjörugar og fallegar stúlkur drukku skál mína í Lacrymæ Christi. 1 kvöld er ég aftur staddur meðal æskuvina minna, sem ekki hafa gleymt mér — og hér er vín, spil og stúlkur. Á meðan við get- um notdð alls þessa, höfum við ekki yfir neinu að kvarta.. Lifi gleðin, herrar mínir”. þeir drukku fjörlega úr glösunttm, enda þótt þeim virtist hinn alvarlegi svipur greifans mótmæla því, sem hann hafði sagt. “Og nú til vinnunnar”, sagði barún Y, um leið og hann tók upp ný spil. “Lífið er stutt, en listin löng, það er því ekki vert að eyða tímanum”. “þú segir satt”, sagði greifinn og reyndi að brosa, “við skulum draga okkur saman”. þieir dróu nú sitt spilið hvor. Greifinn fékk spaðadrotninguna, Crispdn gosa, svo þeir urðtt sam- an, en lautinant U. fékk kong, svo hann varð að sitja hjá. Meðan hinir spdluðu, fékk hann sér skáld- sögu í bókaskápnum og fór að lesa. “Morbleu, hr. Crispin”, sagði lautinantinn eftir litla stund. “Landi þinn Crebillon, sem skrifað hefir þessa sögu, hefir verið gáfaður maður”. ‘‘•ó”, svaraði frattski maðurinn, “slíkar skáldsög- 148 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU ur sem þessi, eru úr gildi gengnar. Mon díieu, Eber- hard, þú stingur konginn minn ? þú hlýtur að hafa góð spdl á hendi”. “Afsakaðu, moncher, það var óaögiæzla”. “þrír yfir, það gerir tólf”, sagði barún Y. — “Legöu fra þér bókina, mon frére, og komdu hingað og dragSu. Hringurinn er búinn”. “Við skulmrt ekki gleyma víninu, herrar minir”, sagði Eberharð. “Vdð skulum renna þessu óhappi niður með einu glasi, Crispin! Litla slemm! það er óvanalegt”. “það er þér að kenna”, svaraði Crispin. “því stakstu konginn minn ?” Eberharð svaraði engu, en fylti stórt glas með púnsi og tæmdi það. “Við skulum syngja”, kallaði hann, “fjórraddað- an söng”. “Gott”, svörttðu hdnir, “en hvað eigum við að syngja ?” “Ég sti.ng upp á Marseillæsen”, svaraði X., af af því fransku maður er hér hjá okkur”. “C’est bon! ” sagði Eberharð. “Allons enfants”. Marseillæsen var nú sunginn, og þótti Crispin mikdl ánægja f, að heyra þetta tryllingslega lag, sem svo margar sorglegar endurminndngar ertt tengdar við. “Nú skulum við fara að spila aftur”. Nú varð það Eberharös hlutskdfti að sitja hjá. Á meðan þeir spdluðu, hélt hann áfram að drekka, en þótt hann drykki mikið, þá sá ekki á honttm samt. Nokkrum sinnum ledt Crispdn til greifans og hló af ill'gdrnfslegri ánœgju, þcgar hann sá, live mtkið bann drakk. “Cdtoyen”, hvíslaö,. barún Y. að Crispin, “ég er hræddur um, að hinn góði greifi drekki meira en hann þolir”. FORLAGALEIKURINN , 149 f “Ekkert á hættu”, svaraði Crispin jafn-lágt ; — hann getur drukkið hálft lagarkvartil, án þess að það sjáist á honum”. það' var líka satt, greifinn varð alls ekki drukk- inn, en að eins hreifur, og þungi, dimmi svipurinn hans breyttist svo, að hann varð óeðlilegur og bitur, enda þótt hann sjálfur ætlaðist til, að hann væri glaðlegur. Lautinant X., sem ef til vill var minst spiltur af þessum mönnum, gat ekki varist hryllingi þegar hann leit á greifann. það var eins og hann gæti rannsakað hið myrka djúp, sem hugur hans geymdi. Greifinn var óheppinn þetta kvöld, en það virtist fremur gleðja hann en hryggja, því hann borgaðd all- mikla peningaupphæð brosandi. “Kvöldverðurinn bíður, herrar mínir”, sagöi gredfinn. “Ég hefi geymt ykkur óvænt augnagaman sem jólagjöf. Komið og sjáið”. þrungnir af forvitni fylgdu þeir greifanum inn í fallega borðsalinn hans. það var lika sannarlegt augnagaman. Við' ann> an endann á borðánu, sem var þakið sjaldgæfu sæl- gæti, stóð forkunnarfögur ungmeyja, klædd eftir ný- ustu tPiarfsar tízku. þieim, sem inn komu, vdrtist hún vera opinberun fegurðarinnar, utan við sig af undrun stóðu þeir kyrrir við dyrnar og skygðu fyrir augttn með höndum sínum, eins og þedr heföu orðið fyrdr ofbirtu. “Angela’’, sagði gredfinn á frönsku, “ég kem hér með þrjá ai æskuvinttm mínttm, sem ég vil kynna þér, þedr eru : barún Y. og lautdnantarndr U. og X.” Unga stúlkan svaraði með yndislegri hneigdngu, og um leið og hún brosti sáust spékoppar í kinnum ‘tenttiar. “Ég vona”, sagði greáfinn, “að þú reynist gestum mínum góð húsmóðir. Charles”, bætti hann viö og

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.