Heimskringla - 10.02.1910, Blaðsíða 3

BBIMSEfclNGCS
WINNIPKG, 10. FEBR. 1910. B»s 3
nmmmm
m*
2 Bækur
Gefins
FX NÝJIR KAUP-
ENDUR AÐ HEIMS-
KRINGLU SEM
BORGA $2.00 FYRIR-
FRAM, OG ÞESSUM
BÓKUM Ú R AD.
VELJA : —
Mr. Potter frá Texas
Aðalheiður
Svipurinn Hennar
Hvammverjarnir
Konuhefnd
Robert Manton
og Leyndarmál Cor-
dulu frænku.—
Alt góðar stfgur og sum-
ar ágætar, efnismiklar,
fróðlegar og spennandi.
Nö er tfminn að gerast
kaupendur Hkr. Það
eru aðeins fá eintök eft-
ir af sumum bókunum.
Heimskringla
P.O. Box3083, Winnipeg

Dánarfregn.
Fimtudaginn 20. jan. lézt aS
hjeáxoili smnm' í baenuxn PemtxLöa í
NarSur UlaJcota m,erkisöldamgurinn
ölafur Thorsteinsson, sem þar
haföi lengi búiö og var mörgum
V«stur-Islendingurn að góðu kunn-
ur.
Hann var fæ-ddur í Tungu í
Grafningi 1. janúar 1831, og var
þvi 79 ára gamall og tuttugu
daga, er hann lézt. Hann ólst upp
með fööur sinum, unz hann var 25
ára gamall. þá giftist hann Guð-
rúnu Eyjólfsdóttur frá porláks-
höfn. Hann var saman við hana
að eins eitt ár. þá ól kona hans
honum tvíbura, tvo drengi, por-
stein og Eyjólf, en bedð um leið
bana af barnsförum.
þrítugur giftist hann annað
sinn, og gekk þá að edga núfiifandi
ekkju Elínu Stefánsdóttur, dóttur
séra Stefáns Stefánssonar á Felli i
Mýrdal. En móðurafi Elínar var
Ólafur Árnason, bróðir Valgierðar
Árnadóttur Briem á Grund í Eyja-
firði, ömmu séra Valdimar Briem
og þeirra systkina. Hafðd Elín
verið í Ilruna með séra Jóhanni
Briem, frænda sínum, frá þvi hún
var 15 ára, og þaðan gdftist hún
Ólafi þorsteinssyni. Reistu þau bú
i Tungu og bjuggu þar í 14 ár.
Ólafur heitinn var listasmiður
og lagði á alt gjörva hönd. ( Gull
og silfursmíð hafðf hann numið til
hlítar, en höndin var svo liög og
hugur hans svo lagtækur, að allar
smíðar léku honum í hendd, svo
hann mátti listhagur bedta.
Hver viU eiga skildinga?
Herra Magnús J. Borgfjörð að
Hólar P.O., Sask., bdður þess get-
ið, að hann hofi umboð til þess að
lána peninga og selja eldsábyrgðir
víðsvegar í Quill og Valley bygð-
um. Félög þau, sem liann hefir um-
boð fyrir, eru traust og áreiðan-
leg. Hann selur Hudsons flóa fé-
lags lönd og C.N.R. félags lönd og
lönd, sem eru eign prívat félaga.
þeir, sem vildu fá sér landskika
eða skildingalán, ættu að finna
Magnús að máli. — það kostar
ekkert, að tala við hann og upp-
lýsingar veitir hann öllum ókeypis.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður, að
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hnífa og
skerpir sagir fyrir karlmenn. —
Alt vel af hendi leyst fyrir Mtla
borgun.

Hvað er að?
Þarftu að hafa eitthvað til
að lesa? Hver aá er vill
fá sér eitthvað nýít að lesa
í hverri viku, ætti að gerast
kaupandiað Heimskringlu.
Hún færi^ lesendum sfn-
um ýmiskonar nýjan fróð-
leik 52 sinnum á ári fyrir
aðeins #2.00. Viltu ekki
vera með ?
Árið 1878 fluttust þau hjón til
Nova Scotia og voru þar fjögur
ár. Til Pembdna komu þau 1882,
og þar hafa þau síðan búið. Synir
ólafs af fyrra hjónabandi fluttust
báðdr með honum og er þorsteinn
Ólafsson gáftur maður í Pembina.
þau Ólafur og Elín áttu þrjár
dætur barna, og lifa allar : Jór-
unn, kona Arnljóts Ólafssonar á
Gimli, Guðrún, ekkja eftir Bjarna
Jónsson frá Kirkjubóli í Norður-
Múlasýslu, og Stefanía Kristín,
kona séra Jónasar Sigurðssonar í
Seattle. Hjónaband þeirra ólafs
og Elínar hafði verið hið ástúð-
legasta, enda voru þau samvalin
um mannkosti, og hún hið mesta
ljúfkvendi, fríð og góð og vel gefin
eins og hún á ætt til.
ólafur h’ei'tinn var skýrleiksmað-
ur hinn mesti og fylgdist með í
því, sem ritað var á islenzka
tu.ngu, fram í andlátið. Ilann átti
stóra lund og göfuga, svo þeim
þótti öllum mikið til koma, er
þektu. A Islandi er hans minst af
mörgum sem ágætasta manns.
Jarðarför hans var fjölmenn eft-
ir því, sem ástæður voru til, þar
sem ekki fledri íslendingar eru sam-
an komnir. Prestarnir séra Stein-
grímur Thorlaksson og F. J.Berg-
mann töluðu báðir.
F. J. B.
Friðrik Sveinsson,
MlLARI,
hefir verkstæði sitt nú að 245
Portage Ave. — herbergi nr. 43
Spencer Block — beint á móti
pósthúsinu. Hann málar myndir,
jleiktjöld, auglýsingaskilti af öllum
j tegundum, o. s. frv, — Ileimili :
1618 Agnes St.
Fréttapistill frá Utah.
Islendingum hér þykir helzt of
sjaldan sjást fréttir héðan íHeims-
kringlu. það helzta og markvarð-
asta af því tagi ex eftir hið al-
þekta lipurmenni okkar, herra Ein-
ar H. Johnson, sýnir lesendunum
að við séum til.
Héimskringla er hér mjög vel-
kominn gestur, því hún færir okk-
ur fréttir, meir en nokkurt annað
íslenzkt blað, frá löndum fjær og
nœr.
Hér í Spanish Fork búa það
margir landar, að það nær yfir alt
Island, frá öllum fjórðungum
landsins, og næstum frá ölfum
sýslum. — Hér hefir verið fremur
venju kaldur nokkuð og frostharð-
ur vetur, 15 gr. undir zero. Snjó-
komur samt ekki miklar, nema til
fjalla nokkuð meiri. Almenn vel-
líðan, og landar vorir standa öðr-
um þjóðflokkum hér fullkomlega
jafnfætis, bæði mentalega og verk-
lega.
Af félagsskap er samt fátt að
skrifa. Hið íslenzka verzlunarfélag
hefir fyrir löngu lagt árar í bát.
Og. foringjar helgidaga samkvæma,
það er þeir íslenzku, gefa meiri
gætur að skýjunum, nefnilega
veðri og vindi.
þann 18. þ.m. var haldinn árs-
fundur hins Islenzka lestrarfélags.
það hefir allar sögubækur og fleiri
bækur, og þykir mörgum það mik-
il skemtun að lesa þær. Samt
gctur manni ekki dulist, hve herfi-
legia sumar fornsögur íslendinga
eru neyðarlega skemdar með seinni
útgáfunum. Mörg söguleg orð O'g
setningar alveg tapað í þeim nýju.
Auk þess eru þær bútaðar í sund-
ur, í stað þess að manni mundi
þykja heppálegra, að þær væru
sameinaðar. Svo eru bækurnar
fyltar með þessum vísnaskýring-
tim, sem fáir eða jafnvel engir líta
við að lesa. En sú áœtlun, sem
gerð er um það, hvenœr viðburð-
irnir skeðu, hvaða ár, það er mjög
skemtilegt.
Líka væri æskilegt, að áætlun
væri gerð um ýms hin gömlu nöfn,
svo sem Bjarmaland, 'Bláland,
Risaland, o.fl., hvað þatt hétu nú
o.s.frv.
Landar eru hér vel á framfara-
vegi. Ýmsir liafa bvgt nýlega fall-
eR °fí nijö'Pf vönduð íveruhús, og
kostað börn sín á háskóla. þeir
halda fast við gamla og góða siði,
sem þeir höfðu lært í föðurland-
inu, það er : staðfesta og áreiðan-
legheit í orðum og verkum, líka
almenn gestrisni, sem einkennir
þjóðflokk vorn.
Núna rétt fyrir jólin var mér og
konu minni boðið heim af löndum
okkar og vinum norður í Idaho.
það va.r Mrs. þórdís Jónsson og
synir hennar. það fólk er frá Ön-
undarstöðum í Rangárvallasýslu,
og bjó hér í Spanish Fork nokkur
ár, flutti héðan fyrir nálegt 11 ár-
um til Idaho, tók þar ttpp órækt-
að land, og hefir gert það að frjó-
sömum akurlöndum, og afla nú á
því svo þúsundum bushela skiftir
af korntegundum. Mrs. þórdís
ílutti í nefnt hérað með 4 sonum
sínum og dóttur, sem hafði tvo
svni meðferðis, þá börn að aldri.
Guðrún dóttir þórdísar var álitdn
hér ein af þeim myndarlegustu og
beztu stúlkum á meðal íslenzka
þjóðflokksins, en varð fyrir því ó-
láni, að giftast flakkararæfli, —
eins og íleirum hefir viljað til.
Hún átti samt með honum 2 börn,
sem lifðu, og varð strax hedlsu-
laus. — þá tók Mrs. þórdís móð-
ir hennar hana til sín með báðum
bömunum, og hefir aliS þá drengi
upp m<e5 aðstoð e.ona sinna. Nú
er GuSrún dáin fyrir nokkrum ár-
um, en synir hennar Jón og Davíð
eru enn hjá ömmu sinni, og
stunda nám á háskólanum í Logan
í Utah.
Ég og kona mín, Halldóra Árna-
dóttir, þáðum hedmboð Mrs. þór-
dísar, og lögðum af stað með járn-
brautinni þann 1. des. sl. o.g vor-
um nótt í höfuðborgdnnd SaltLake,
komum næsta dag kl. 4 e..m. til
Alexander í Idaho. það er næsta
járnbráutarstöð við heimili Mrs.
þórdísar og sona hennar. En rétt
um það leyti byrjaði votrarkuld-
inn, með snjó og frosti, sem hefir
haldist við að mestu leyti síðan.
þorgeir sonur þórdísar var á
nefndri stöð með akfœri-sleða, út-
búinn að mæta okkur, með loð-
feldi og eldfjöruga hesta, keyrandi
okkur í flugfart heim til sín. þar
voru fyrir bræður hans, þorbjörn
og Önundur Jónssynir og móðir
þedrra, að bjóða okkur velkomin.
Kolbeinn bróðir þeirra er dáinn,
mesti myndar og efnisdrengur, —
elskaður og virtur af öllum, sem
hann þektu. Ingimundur bróðir
þeirra býr ' í Reymond, Alberta,
Can., — hagleiksmaður mestd. —
þó veðrið væri hálfstirt, gat ég
samt vel séð, a þetta duglega fólk
hafði mikið gert þann tíma', sem
það hefir búið þar. þeir bræður
eru líka þjóðhagir smiðir >bæði á
tré og járn, og elskaðdr og virtir
af öllum í héraðinu. Móðir þeirra
er nafnfræg fyrir dugnað og mynd-
arskap, nú komin yfir 70- ár. —
þau búa þar mesta rausnarbúi.
AUir eru þar velkomnir að hvíla
sig yfir nóttina, eða nætur, og
skemta sér. þá stund, sem við
dvöldum þar, var alt af einhver
gestur eða gestir. þeir bræður og
móðdr þeirra eru hin glöðustu
heim að sækja og leika sér og spila
við gesti sína.
Okkar heimboð af nefndu fólki
mátti fremur nefnast hedðursheim-
boð. það gaf okkur $49'.0O í pen-
fngum fyrir utan aðrar g.jafir. þar
með stöðug veizla á meðan við
dvöldum þar.
þaðan fórum við svo til Logan,
Utah. LO'ftur sonur okkar býr þar
og er yfirkennari á barnaskóla.
þangað komum við nálægt kl. 8
að kveldi. Loftur var á vagnstöð-
inni að mæta okkur og leiðbeina
að húsi sínu. þegar við komum
þar inn, þá sáum við 3 unga
menn við stúderingar, og þektum
engan þeirra. það voru þá dóttur-
synir þórdísar, áðurnefndir, Jón
og Davíð Jónssynir. og sonarson-
ur hennar, þorbjörn Canon. þessa
3 drengi hefir hún alið upp, og eru
þeir allir á háskólanum. Jón og
Daivíð líkjast mestpart í móðurætt
sína, sem ég álít mikla lukku iyrir
ir þá. Enda eru hindr 3 neíndu
ungu menn mjög efnilegir og
mannvæmlegir, berandi þess skýran
vott, að þeár hafi haft gott upp-
eldi. Loftur okkar hefi 379 börn á
sínum skóla og 7 kennara. Ég var
þar nokkra daga, að kynna mér
reglur skólans, og þótti mjög
merkilegt, hvað kennararnir höfðu
góða stjórn á bÖrnunum. Ég ósk-
aði, að ég væri orðinn barn, og
mœtti hafa sama tæikifæri, því
slíkt hafði ég aldrei áður séö né
heyrt. Alt var svo reglubundið,
bæði kensla og hegning var gert
með hinni mestu kurteisi, svo lif-
lega að það mátti heiita, að mað-
ur væri staddur á hinu fjörugasta
og neglubundnasta leikhúsi. Ég
bafðft ekki þekt annað en ólund,
þumbaraskap, hroka og óreglu við
kenslu á mínúm ungdómsárum. —
Én öllum þjóðum fer stöðugt
fram í siðferði og mentun. Enda
er ekki vonlegt, að blessaðdr prest-
arnir á Islandi kynnu eða gætu
kent öðrum reglulega, sem aldrei
höfðu lært það sjálfir. Hér væri
sá kemnari fljótt látinn hætta öll-
um kienslustörfum, sem tæki sig
til og færi aÖ slá börnin utanumd-
ir eða berja þau, — og það með
mestu skömm. Og hvað kennurun-
um tókst vel, að láta börnin stór
og smágamga í röðum eftir hljóð-
færas'lætti út og inn. Eg lagði
merki tdl, að barn gekk of hart
og kennarinn rétti að því kvarð-
ann, þá hneigði það sig og beið
að eins þar til hin voru jöfn. —
þetta var þar sem raðirmar komu
saman og voru tvöfaldaðar til út-
göngu frá herbergjunum.
Næst kom ég á búnaðarskólann.
þar var margt að sjá, sem bér
væri oflangt upp að telja. Ég
get með sanni hrósað þægileghedt-
um prófessoranna, sem voru blátt
áfram og lítillátir eáms og börn,
og tilbúndr að sýna manni alt í
þeárra verkahring. þar munu vera
nálægt 790' stúdentar. það eru
bæði drengir og stúlkur. Loftur
minn sýndi mér í gegn um allan
skólann, og gerði mig þektan öll-
um yfirmönnum hans. Við kom-
um á heræfinga salinn. það er
stórt herbergi með sementuðu
steingólfi. þar voru stúdentar meS
byssur sínar, Og yfirforingánn vel
miðaldra maður að sjá, þaulæíður
iir her Bandaríkjanna, sem stjórn-
in hefir sent þangað og beldur
hann þar á sinn kostnað til að
kenna heræfingar. Hann gaf merki,
en foringjarnir kölluðu upp. það
var líkt fallbyssuskoti, þegar allar
byssurnar stöppuðu í gólfið í einu.
Ég hafði mikið gaman af, að sjá
tdlburði þeirra og búnað.
Heldtir er okkur hér farið að
leiðast kirkjuþimgsblaðrið í Hcims-
kringlu. Mig minnir, að áður fyr
hafi verið birt í blaðinu, að það
tæki ekki trúmálagrednar. En
ltvað? Nú koma heilir dálkar og
hed'l blöð með þessu botnlausa
trúmálarugli, sem menn sýnast
sjálfir ekkert vita og skilja. Og
alt er líkt hvað öðru, sannana-
laust og botnlaust. Okkur er farið
að ledðast þóf þetta, eins og Skarp-
héðni forðum.
Enda ég svo þessar línur með
óskum beztu um happasæla fram-
tíð Hedmskringlvi, og vellíðan ies-
enda hennar á komamdd ári.
Spanish Fork, 21. jan. 1910.
G í s 1 i E- 'Bjarnasoit,
trá Hrífunesi í vestur Skaftafells-
sýslu, nú til beimiUs í Spanish
Fork, Utah.
Hlutirnir hafa oft svo breytilegt
útlit, að staðföstum nvanni getur
orðið á, að mótmæla sjálfum sér.
Góð áform eru frækorn góðra
verka, sérhver maður á að sá
þeiim, hver s«n uppskerunnar nýt
ur.
Margir flytja lofræður um fram-
liðna menn, sem. þeir öfunduðu og
ofsóttu meðan þeir lifðu.
MtlMMWMM
fiOiLIS HOTEL
115 Adehiid" St.
W
i'iriipeK
Bezta $1.50 4-dítg hús í Vestur
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vHj;riMtö''va oa hússinsá uótto oa
degi. A^h'ynuinig hiosbez a. Við-
sftift' fsiei dí' C8 ósV S'. ÓLAFUR
Q. OLAFSSON, íslendlngur, af-
greittir yOur. HeimsækjiO hann. —
O ROY, eiga di.
Cor. Portaíre Ave and KortSt.
28- .AIE?.
FÉKK PYKSTU VERÐLAUN Á. SAINT
LOtJlS SÝNINGUNNI.
Dag og kveldkensla. Telefón 45.
Haustkensla byrjar 1 Sept.
Bæklingur með myndum ókeypis.
SkntiA til: The Sei-retary, Winnipeg
Bueineee OoUege, PVinnipeg Man.
A H. lUKDAL
Selnr ltkkistur oi? anuast um dtfarir.
AUur Útbdna6ur aA boiti. Enfremur
selur hsuu al skonar miunisrarba og
leffst0iua.
121 Nena St Phoue 806
HKI IINh Rl «|,r Ot TVÆii
skemtilegar sögnr f« oýir kaop-
ertd'tr fvrir aA ei'ie »,54 OO
Giftingaleyfisbréf
r
selur: Kr. Asg. Benediktsson
528 Simcoe st. Winnipeg
--THE----
“Arena”
Þessi vinsæli skantaskáli
hér f vesturbænum er nú
opinn. Isinn er ágœtur.
18da Mounted Rifles
Band íSpilar á Arena.
KAKLM. 25c.—KONUR i5c
Chas. L. Trebilcock, Manager.
JIMMY’S H0TEL
BEZTU VÍN Oíi VINDLAR.
VlNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
Jctmcs Thorpe, Elgandi
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hófcel Besta verk, ágæt
verkfæri; Rakstur I5c en Hárskurður
2ðc. — Öskar viðskifta íslendin#a. —
MARKET t-'OTEl
146 PKINCEKS sT ‘„"íi..,,,
P. O’CONNELL, elgandl, WINNJPfcU
Beztu tegundtr af vt fÖLgum o*
im. adhlymiing gó* húsi er.d b>et
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Sf-»«4.’8£a Biiliard Hall 1 Norðvesturlaudu o
Tlu Pf»ol-borö.—Alskonar vfn og vindlar
Qi»tinls og fæOi: $1.00 á dag og þar yfir
Lenii«i> é liruii
Eigendur.
146 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
gegn afturhaldinu, vanafestunni, hverra flutnings-
menn Gyðingaprestarnir voru. þeir hrósuðu sigri
um stund, og moistarLnn, trúarhöfundurinn, var
negldur á krossinn. En hugmyndir hans héldu á-
fram að ryðja sér braut. Ilvers vegna ? “Af því
þær voru guðdómlegar”, segja mfcnn. Nei, alls ekki!
...... Af því þær leiddu í ljós skoðanir, skilning á líf-
inu, sem hafði meiri áhrif á almenning, þennan ein-
falda, fávísa múg, sem stjórnast fremur al tdlfinning-
um en hugsunum. ]>egar ég var barn, leiddu til-
finndngarnar mig ednnig, þá var Kristkenningdn mér
hedlög og alsönn. En þe.gar ég var kominn upp í
■efri bekk í skóla lífsdns, breyttist ég í hugsandi
fflann tir tilfinndngaríkum aula, og fann þá, að ég
hafði aðhylst glæsilegar hugsjónir, sem skynsemd mín
gat ekki tekið gdldar, ekki samþykt. Ég fann það,
þegar ég sá, að ástin, sú ást, sem Kristur prédikar
ttm, stjórnar ekki hedm.inum, heldur er það eigdngirn-
in, sem er ednvöld, en í félagið við hana er gullið,
gáfrumar og klóikinddn. Ég hefi séð þessa valdaríku
edgóngdrni halda almúganum í skefjum með trúfræðis-
ruglinu og ráðv'endniskenndngunum, sem ávalt hafa
verið voðalegt vopn í hennar höndum. Ég hefi
heyrt prestana þruma frá prédikunarstólnum um
synd og óráðvendnd, og strax að messttnni lokiittni
stinga syndagjöldttm hinna iðrandi manna í vasa
sinn með háðslegu brosi. þetta hefir knúð mdg til
að yfirgefa braut mannkærle1 kans og gan.ga inn a
veg edgángirndnnar, þó ég þrátt fyrir það viðurkenni,
að það hafi verið rangt að afmá trúna í Frakklandi
á stjórnarbyltingartímunum, því án trúar er ekki
unt að stjórna almúganum —”
“Mon cher Eberhard”, kallaði lautinant U. úr
hinu hierber'ginu, “sittu nú ekki þarna í alla nótt,
kon»dn ojj emakk-aSu púnsið, það -er ágætt’\
FORLAGALEIKU'RINN 147
“'Got't, ég kem strax”.
“Spilaiborðið er tilbúið”, kallaði lautinant X.
Greifinn og franski maðurinn stóðu upp og
gengu inn í hitt herbergið, þar sem full glös af úr-
vals púnsi bdðu þedrra.
“Herrar míndr”, sagði gredfinn, um leið og hann
lyfti upp glasinu sínu, “okkar aðferð við helgihald
jólanna er eílaust hin viðfeldnasta. Ég mæli með
því, að við drekkum skál gleðigyðjunnar. Alla mína
æfi hefi ég á hennar Vegum gengið, og í kvöld gefttr
hún mér enn glaða stund í gamla ættlandinu míntt,
sem ég hefi’ ekki séð um langan tíma. Síðustu jólin
var ég í Neapel, þar var sannarleg sæla að vera
ungar, fjörugar og fallegar stúlkur drukku skál mína
í Lacrymæ Christi. 1 kvöld er ég aftur staddur
meðal æskuvina minna, sem ekki hafa gleymt mér
— og hér er vín, spil og stúlkur. Á meðan við get-
um notdð alls þessa, höfum við ekki yfir neinu að
kvarta.. Lifi gleðin, herrar mínir”.
þeir drukku fjörlega úr glösunttm, enda þótt
þeim virtist hinn alvarlegi svipur greifans mótmæla
því, sem hann hafði sagt.
“Og nú til vinnunnar”, sagði barún Y, um leið
og hann tók upp ný spil. “Lífið er stutt, en listin
löng, það er því ekki vert að eyða tímanum”.
“þú segir satt”, sagði greifinn og reyndi að
brosa, “við skulum draga okkur saman”.
þieir dróu nú sitt spilið hvor. Greifinn fékk
spaðadrotninguna, Crispdn gosa, svo þeir urðtt sam-
an, en lautinant U. fékk kong, svo hann varð að
sitja hjá. Meðan hinir spdluðu, fékk hann sér skáld-
sögu í bókaskápnum og fór að lesa.
“Morbleu, hr. Crispin”, sagði lautinantinn eftir
litla stund. “Landi þinn Crebillon, sem skrifað hefir
þessa sögu, hefir verið gáfaður maður”.
‘‘•ó”, svaraði frattski maðurinn, “slíkar skáldsög-
148 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
ur sem þessi, eru úr gildi gengnar. Mon díieu, Eber-
hard, þú stingur konginn minn ? þú hlýtur að hafa
góð spdl á hendi”.
“Afsakaðu, moncher, það var óaögiæzla”.
“þrír yfir, það gerir tólf”, sagði barún Y. —
“Legöu fra þér bókina, mon frére, og komdu hingað
og dragSu. Hringurinn er búinn”.
“Við skulmrt ekki gleyma víninu, herrar minir”,
sagði Eberharð. “Vdð skulum renna þessu óhappi
niður með einu glasi, Crispin! Litla slemm! það
er óvanalegt”.
“það er þér að kenna”, svaraði Crispin. “því
stakstu konginn minn ?”
Eberharð svaraði engu, en fylti stórt glas með
púnsi og tæmdi það.
“Við skulum syngja”, kallaði hann, “fjórraddað-
an söng”.
“Gott”, svörttðu hdnir, “en hvað eigum við að
syngja ?”
“Ég sti.ng upp á Marseillæsen”, svaraði X., af
af því fransku maður er hér hjá okkur”.
“C’est bon! ” sagði Eberharð. “Allons enfants”.
Marseillæsen var nú sunginn, og þótti Crispin
mikdl ánægja f, að heyra þetta tryllingslega lag, sem
svo margar sorglegar endurminndngar ertt tengdar
við.
“Nú skulum við fara að spila aftur”.
Nú varð það Eberharös hlutskdfti að sitja hjá.
Á meðan þeir spdluðu, hélt hann áfram að drekka,
en þótt hann drykki mikið, þá sá ekki á honttm
samt. Nokkrum sinnum ledt Crispdn til greifans og
hló af ill'gdrnfslegri ánœgju, þcgar hann sá, live mtkið
bann drakk.
“Cdtoyen”, hvíslaö,. barún Y. að Crispin, “ég er
hræddur um, að hinn góði greifi drekki meira en
hann þolir”.
FORLAGALEIKURINN , 149
f
“Ekkert á hættu”, svaraði Crispin jafn-lágt ; —
hann getur drukkið hálft lagarkvartil, án þess að
það sjáist á honum”.
það' var líka satt, greifinn varð alls ekki drukk-
inn, en að eins hreifur, og þungi, dimmi svipurinn
hans breyttist svo, að hann varð óeðlilegur og bitur,
enda þótt hann sjálfur ætlaðist til, að hann væri
glaðlegur.
Lautinant X., sem ef til vill var minst spiltur af
þessum mönnum, gat ekki varist hryllingi þegar
hann leit á greifann. það var eins og hann gæti
rannsakað hið myrka djúp, sem hugur hans geymdi.
Greifinn var óheppinn þetta kvöld, en það virtist
fremur gleðja hann en hryggja, því hann borgaðd all-
mikla peningaupphæð brosandi.
“Kvöldverðurinn bíður, herrar mínir”, sagöi
gredfinn. “Ég hefi geymt ykkur óvænt augnagaman
sem jólagjöf. Komið og sjáið”.
þrungnir af forvitni fylgdu þeir greifanum inn í
fallega borðsalinn hans.
það var lika sannarlegt augnagaman. Við' ann>
an endann á borðánu, sem var þakið sjaldgæfu sæl-
gæti, stóð forkunnarfögur ungmeyja, klædd eftir ný-
ustu tPiarfsar tízku. þieim, sem inn komu, vdrtist
hún vera opinberun fegurðarinnar, utan við sig af
undrun stóðu þeir kyrrir við dyrnar og skygðu fyrir
augttn með höndum sínum, eins og þedr heföu orðið
fyrdr ofbirtu.
“Angela’’, sagði gredfinn á frönsku, “ég kem hér
með þrjá ai æskuvinttm mínttm, sem ég vil kynna
þér, þedr eru : barún Y. og lautdnantarndr U. og X.”
Unga stúlkan svaraði með yndislegri hneigdngu,
og um leið og hún brosti sáust spékoppar í kinnum
‘tenttiar.
“Ég vona”, sagði greáfinn, “að þú reynist gestum
mínum góð húsmóðir. Charles”, bætti hann viö og