Heimskringla - 02.08.1911, Síða 3

EEIUSKSINGCÁ
3. BLS.
C

' WINNIPEG, 2. ÁGÚST 1911.
“Sjáandi sjá þeir ekki, og | ____
heyrandi heyra þeir ekki”
Jjessi orð frelsarans duttu mér í
liug, þegar ég las umma;li um
greinina “Er synd aS dansa?”.
þaS, sem vakir fyrir þýSanda, þeg
ar hann þýSir greinina, er auSsjá-
anlega þaS, aS koma aS eiuhverju
því, er sœrt geti þá, sein unna siS-
gæSi frá trúarlegu sjónarmiSi. —
Hann liefir augu og sér ekki, og
eyru og heyrir ekki, vegna þess aS
markmiSiS er ekki göfugt, ekki
réttlátt. Hann reynir ekki t.il aS
hrekja neitt þaS, sem greinarhöf-
undurinn (Mr. Crosby) segir, en
hann lætur sér sæma, aS kalla
hann ósæmilegum nöfnum, og gera
háS aS hans velmeintu og sann-
orSu staShæfingmn. Grein Mr.
Crosbys er í heild sinni virSingar-
verS og ætti því undir iillum
kringumstæSum, aS vera látin
hlutlaus, því færi svo, aS hún
hefSi þau áhrif, sem höfuudurinn
ætlast til, þá væri þaS ávinuingut
en ekkert tap, því dans er c-ngin
nauSsyn. J>eir. sem halda meS
dansi, sem harmlausri skemtan,
verSa þó oft aS viSurkenna þaö,
aS þar hafi ógæfu samfuadirnir
byrjaS, og aS þar bvrji þaS oft,
aS ánægjusöm heimili séu sundur-
liSuS ; aS þar bvrji oft tilhneiring,
ar lauslætis, og aS þaS komi fólk
vanalega þreyttara en úr verstu
vinnu, o. s. frv. þaS getur því
engum hugsandi manni, 5em lita
vill óvilhöllum auguin á dans frá
öllum sjónarmiSum, dulist þaS,
aS honum fylgja skaSlegri áhrif en
nienn eru alment viljugir á aS viS-
urkenna..
Mig minnir ég læsi í Heims-
kringlu í vetur utn þaS, aS ung
stúlka, sem dansaS hefSi alla nótt-
iná, liefSi falliS niSur dauS af
þreytu ; ívg hefi glataS blaSinu og
tek þetta því eftir minni, og má
vera ég hafi lesiS þaS í einhverju
öSrti blaSi, þó mig minni freklega
þaS væri . Hkr., en þaS mgn ég
fvrir satt, aS í Ileimskringlu oftar
en einu sinni hefir í skopi veriS
minst á dans sem ‘fótaskemtun’.
þýSandans góSu(?) ástæSur á,
aS vera niSur á því, sem gert er í
trúarinnar nafni, verSur svo bezt
aS notutn, aS hann gæti réttar og
sanninda.
S. F. Björnsson,
* * *
ATHUGASEMD.
Vegna þess, aS ég þýddi greinar-
stúfinn "Er synd aS dansa?”. sem
hr. Björnsson ræSir liér um, vildi
ég athuga stuttlega bæSi hina
þýddu grein og skrifiS hans, svo
aS almenningur haldi ekki aS ég
hafi framiS neina höfuSsvad, eins
og ráSa má af orSutn hr. Björns-
sons aS ég hafi gert.
“Er synd aS dansa?” stóS í
norska blaSinu Skandinaven, og
átti aS vera andmæli frá jiessum
Crosby gegn ummælum prests eins
(Rev. Fr. Edwards), sem hafSi
mælt fram meS dansinum og sjálf-
ur veriS viSstaddur þcss konar
skemtanir.
Crosby hneykslast mjög L, aÖ
prestur skuli láta sér slíkt um
munn fara, og þakkar guSi sínum,
aS innan vébanda skandinavisku
kirkjunnar séu engir prestar svo
guSlausir, — því dansinn telur hr.
Crosby synd, sem hrífi tnann á
harSa leiS til glötunar.
Honum farast þannig orS tneSal •
annars :
“------þaS eru ekki guSs börn,
heldur heimsins börn, sem koma
saman i danssalnum aS svala fýsn-
um holdsins : stærilæti, eigingirni
og vellystingum, og þaS er guS hé-
gómadýrSarinnar, sem dausdöm-
urnar dýrka. Drykkja, gálaust
lijal og léttúöugar skemtamr o. s.
frv., eru syndir, sem ganga i kring
í danssalnum, og sem biblían fyrir-
dæmir, en sem heimurinn aS jafn-
aSi kallar saklausar skemtamr”.
Dáfögur lýsing eSa liitt þó held-
ur. En hr. Björnsson telur nana
sanna og virSingarvert af Crosby,
aS hefjast handa gegn jicssari
voSaspillingu !
Ég er enginn dansmaSur, —
dansa afdrei ; en þrátt fyrir þaS
kemur mér ekki til hugar, aS ham-
ast gegn dansinum. Hann er eins
góS skemtun og hvaS annaS og
veldur engu meiri siSspillingu en
guSræknisIegir lautatúrar eSa
“jiieknics”. Og aS segja þa'5, aS á
dönsum komi menn og konur sam-
an til aS svala fýsnum holdsins,
eru svo viSbjóöslegar getsakir, aS
glæpi liggur næst. En satnt scm
áSur telur hr. S.F.B. þessi um-
mæli Crosbys göfug og virSingar-
verS, — svo báSir eru góSir.
Ef ]>aS er synd aS dansa, þá er
þaS eins synd aS fara á leikhús,
skautahringi, eSa hverja ])á skemt
un, sem maSur og kona fara sam-
an á. Jafnvel gæti þaS komiS upp
úr kafinu, aS hinar kristilegu sam-
komur væru syndsatnlegat', því
hégómadýrSin kemur þar fram í
ýmsum myndum, — cn utn er
synd, segir Crosby, og Björusson
samþykkir.
Nei, þaS yrSi lítiS variS t iífiS í
henni veröldu, ef henni væri stjórn
aS af þröngsýnum smásálum, sem
Crosby þessum. Slíkir menn eru
skaSlegustu mennirnir í hv.aSa fé-
lavsskap setn er, og þeir einmitt
hafa hrynt flefrum út á spilliiigar-
brautina, en dansinn, sem þeir
ertt aS ofsækja. þröngsýni og
kreddur hafa reynst og munu
reynast rót alls ills í félagslífinu
sem trúarlífinu. þaSan á hræsnin
u])])tök sín.
IlvaS því viSvíkur, aS ég hafi
fariS ósæmilegum orSum um hr.
Crosby — eins og hr. S.F.B. segir
— þá er ég því ekki sammála ; ég
kallaSi hann aS eins guShræddan
og sáluhólpinn labbakút, og þaS
eru engar hroSaskammir, «S ég
held. Og aS þaS sé höfuSsyud, aS
skopast aS annara skoSunum— og
þaS þá jafn göfugum(! ) akoSun-
um og hr. Crosbys — fæ ég ó-
mögulega séS.
Ég hefi hvergi orSiS þess var,
aS í Ileimskringltt stæSi sú frétt,
aS stúlka hefSi dansaS sig til
dauSs, og þó svo hefSi veri'S, þá
sannar þaS engan veginn, aS synd-
samlegt sé aS datisa.
Gunnl. Tr. Jönsson
Nýgiftur : þegar ég kom h- iin í
gærkveldi, fann ég konuna mina í
faSmi kostgangarans.
Ogiftur : HvaS gerSuröu maS-
ur ?,
Nýgiftur : Ekkert, — ég hefi
sjálfur einnig veriS kostgangari<
; ÁVARP
til Jóhannesar H. Húnfjörð skálds.
1 Heimskringlu 6. júlí birtist
kvæSi eftir þig, sem þú nefuir : —
“Á geSveikrahælinu”. þú hefir þar
dregiS tipp sorglega mynd, sem
mun vekja athygU margra, — sér-
staklega þeirra, sem lilut eiga aS
máli ; ég meina þeirra, sem hafa
orSiS fyrir því, aS einhver vinur
þeirra eSa ættingi hafi átt þeirri
ógæfu aS mæta, aS verSa geSveik-
ur, brjálaSur eSa bilast á sönsun-
um aS einhverju leyti, — og þeir
ertt margir.
Hefir þú gáS aS afstöSu þinni
gagnvart þessu fólki, vinum og
vandamönnum hinna geSveiku ? —
Er þaS rétt gert af þér, aS nota
gáfu þína til þess aS særa þau
hjörtu, sem áSur eru helsærS ? —
ESa ert þú svo bölsýnn, aS þaS sé
sannfæring þín, aS nokkur maSur
láti bróSur eSa son, sem hann
elskar, á geSveikrahæli, — aS eins
til aS ná í eignir hans, þar sem
líka allar eignir slíks s,]úklings
falla aS lögum til fylkisins ?
Mér finst ekki mega ætlast til
minna, af manni sem er skáld, en
aS hann níSist ekki á’ tilfinuiugum
meSbræSra sinna í því sorglegasta
mótlæti, sem getut komiS fyrir
nokkurn. Mér finst aS þaS væri
sóntasamlegra fvrir skáldiS, aS
nota hæfileika sína til þess aS
vrkja eitthvaS sjálfum sér og þjóS
Eitt — hvert biturt orS af skálds
ins vörum
ótal hjörtu getur sundurtært.
BöSvar Helgason.
SHÆLKI.
íri mætti lögregluþjóni á götu,
sem veifaSi barefli í hendi sér.
HvaS er klukkan ? spurSi írinn.
Lögregluþjónninn lemur 'oarefl-
inu í höfuS honum og segir : Sló
eitt rétt í þessu.
THE DOMINION BANK
30RNX NOTRE DAME AVENUE OG SHERUROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - éb,400,000 00
Vér óskum eft.ir viðskiftun verzlunar manna og ábyreumst hí> gefa þaim
fiillnægju. <Sparisjóósdeild vor cr sú stærsta sein uokkur buiiki hetir í
borg;nni.
íbúendur þessa hluta borgarinnar óska að skifta við stofnun sem
þeir vita að ar algerlega. tiygg. Nafn vort er fulbryggiug óhlut-
leika, Byrjið spari innlegg fyrir sj iffa yðar, komu yðar og börn.
l’lioiie (iarry 3 4>0 Srott Barlow, Ráðsmaður.
0, guö, ég þakka þér, aS égkom
ekki einni stundu fyr, varö íran-
um að oröi.
• • *
Prestur einn átti dóttur, sem
var fremur gefin fyrir að vara úti
seint á kveldin og skelti skolleyr-
unum viö hinum kristilegu aminn-
ingum föður sins. Eitt sinn sem
oftar kom hún heim nær miöuætti
og fann liúsið lokað, en komst þó
innum glugga og til herbergis sins.
Morguninn eftir, þegar prestur sit-
ur að morgunverði, kemur dóttir
hans inn í borðstofuna, en i.m leið
og prestur sér hana, hrópar hann í
kennimannstón : par ertu þá kom-
in, þú lastanna og djöfulsins barn.
Góðan daginn, faðir minn! svar-
aði dóttirin í bljúgum undirgefnis-
róm.
* * *
Vitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jafna reitt yður á
redwoodTager
það er léttur, ireyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og IIops. Biðjiö ætíð um hann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, Winnipeg
-----STRAX----------
í DACi er hezt ad GERAST KAUPANDI AÐ HEIMS-
KRINGLU. — ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.
sinni til sæmdar en ekki niðurlæg-
ingar, til framfara en ekki eyði-
leggingar.
Jóhannes II. Húnfjörð, betra
væri iþér að nota skáldskap rrgáfu
þína til annars en þess að auka
harma þess fólks, sem nefir þá
bvrði að bera, scm' erfitt <-r að
rísa undir.
Sær ei þá, er sorgar þjást af
kjörum,
sárum þeim, er fær þú aldrei
grætt.
Fyrir liðnum fjórðunp; aldar
fyrsta sinn uieð vfgslusðng
góða heilla hútt vér lyftuux
liraustir vorri rnerkisst'ing, —
sterk á íslands stuðlabergi
stendur hún með tignarbrag,
þar se m guð og góðar vættir
gieta hennar enn i dag.
Það er ekki’ að eðli’ og skapi
íslendings, að fieygja kné.
Oss er hvergi ljúft að láta
land og ráð og leilög vé.
Inn f landið! Inn í iandið
ytirsýn um reglu-mál!
Það v*r sigurorð, sem öllum
inst og lieitast brann í súl.
Sýnið mér, liver sigur frægri
síðsta aldar fjórðung vann,
liærra komst að liáu marki
held’ur en einmitt Stórstúkan!
Keglu vorrar hjarta, og höfuð, —
hún er sú, er framkva:md,ber
starfsins þess, sem örlög Islands
ugglaust ber í skauti sér.
Eitt er víst, að örvænt getur
engin þjóð um forl'ig vor,
ef f framtíð eins og fortíð
áfram gönguin lieillaspor,—
Ási : þú segir að Gvendur og
Gulli liafi kastað teningum um,
livor þeirra skyldi giftast stúlk-
unni.
Alli : Já, og Gvendur vann.
Ási : Og varð hann hamingju-
samur ?
Alfi : Síður en svo, því sinttu
■eftir giítinguna brígslaði hann
Guiia um það, að hann hefði látið
sig vinna með svikum.
Stfgum fastar, göngurn greiðar
gæfubraut hins frjúlsa manns!
Landið alt að nýju nemum, —
númalandið kærleikans!
Það ér ísland. — Ef vér griifum
iðnir, þolnir, nógu djúpt,
trú og von skal braut oss brjóta,
bergið gera kleift og gljúpt.
Nóg er gull 1 hverju hjarta,
hittum vér á liiidir |>a:r,
þar sem kærleiks æðin undir
aldarfargi vanans slær.
En —- vér stöndum eins og Móses
uppi’ ú Nebó, góðir menn!
Skfri f ljóina fyrir frarnan
fyrirheitna iandið enn.
Þar skal vorum börntlm búin
blessun, friður, hvfld og skjól: —
verjum til þess alhi æfi,
að þau fúi meiri sól!
Þökk sé ö!lum þeim, er stóðu
þéttast, fastast merki hjú!
Friður með þeim sé, er sofa
sæmdarverki dánir frú! —
Heill sé þeim, er hæst og djarfast
hefja sigurfúna þann,
sem vort lff og lán býr undir!
Lifi’ og eflist Stórstúkan!
Guðm. Guðmundsson
Tuttugu og (imm ár afmælishátíð
STÓRSTÚKU ÍSLANDS.
Seyðisfirði 31. maí 1911.
TÆKIFERANNA LAND.
Hér skulu taldir að eins fáir þeirra miklu yfir-
burða, sem Matiitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vejrna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólíestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÖNDANS.
Frjósemi jarövegsins og loítslagið haía gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð Nq. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændasonum ókeypis búnaðar-
mentun á búnaðarskóla, sem jalngildir þeim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNADAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandi framleiðslustoínanir í vorum óðflugia
stækkandi borgum, sækjast eftir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hœztu gdldandi vinnulaun.
Algiengir verkameiin geta^og fengið næga atvmnu með
beztu launum. Ilér eru yfirgnæfianidi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FJÁRHYGGJENDA.
Manitoba býður gnægð raíaíls til framleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæöa, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Ágæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifæri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HAR.TNEY, 77 York Stneet, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
J. J. GOJLDEN,
Deputy Miuister of A|{riculture and Immigration.’W.nntpeg
iEttareinkennið 131
mundi nú auðvitað bölva honutn íyrir svikin, en
þannig væri það oft í þessum heimi, að velgerða-
menn mannkynsins mættu venja sig við vanþakklæti.
Guy hugsaði ekki mikið um það núna, að hanu stæði
hér í kirkjunni og gæfi hringjaranum fimm pund í
ómakslaun, — stærsta upphæðin, sem þessi góöi
maður hefði nokkru sinni fengið í einu. Guy vissi
ekki tnikið um það, að hann væri í rauninui liezti
vinurinn þeirru. í gær yoru þeir foreldralausir
flækingar, en í dag voru þeir erfingjar að mildum
eignum, og máttu teljast með helztu aðalsmönnum
sveitanna, — og þetta áttu þeir alt að þakka Nevitt.
þegar hann hugsaði um, hvílíkan velgerning
hann hefði framkvaaint fyrir þessa vanþakklátu img-
linga, brosti hann af ánægju. Að þessu .búnu sneri
hann aftur til gistihússins til að borða morguumat.
þetta var gott dagsverk, svo hann gat nú meö
glöðu geði notið hvíldarinnar. Ilann bað um eina
llösktt af bezta víninu, og bauð gestgjafanuin að
drekka hana með sér.
Að loknum morgunverði fór hann út aftur að
lireyfa sig, og valdi veginn laiigs með læknum.
Plann gekk með hröðum fetum, glaður í imga,
hugsandi um, live góðan gróða liann gæti iiaft af
þessari u])])götvun sinni, — þangípð til hunn kom að
skuggaríkum, kælandi stað.
þar nam hann staðar og leit í kring um sig.
Ilann sá stóran og þrekiun mnnnj koma gangandi á
móti sér. Maðurinn var í gráirm ferðamannaföt-
tim, og Nevitt hafði ekki séð hann fyr siðan hann
kom til Mamhury. það, sem iiann tók fyrst eftir,
var, að maðurinn liafði mjög stóxar hendur, sem
hann bar fyrir framan krop])inn alyeg eins og Gil-
l>ert Gildersleeve var vanur að ger a. þeir voru svo
líkir, að Nevitt gat ekki varist afi bi;osa, þegar hann
sá það.
......... . ...JS 4h>._---
132 Sögusafn Heimskringlu
Augnabliki síðar teygði hann úr sér órólegitr og
undrandi. “Hvað er þetta”, sagði hann við sjálfan
sig, dálítið skelkaður, “annaðhvort eru þett.a mis-
sýningar, eða þetta er Gilbert Gildersleeve sjálfur ?”
þetta var engin missýning, það var Gildersleeve
sjálfur. þessi nafnkunni lögmaður þekti betur ilsku
og lymsku heimsbarnanna, heldur en Guy, og liafÖi
því ekki farið beina leið til Mambury, svo einfeldnis-
leg hegðan liafði honum ekki til hugar komið. Gil-
bert Gildersleeve kom ekki frá Mambury. Hann
liafði aðsetur í nágrannabænum Ivybridge, og þaðan
beindi hann göngufcrðum sínum um nágrennið, í því
skyni, að líta eftir fögru landsplássi, sem væri ]>ess
vert, að gera mynd af — eftir því sem liaun sjálfur
sagði —, og á einni þessari ferð kom hann, eins og
af tilviljun, til Mambury.
Fáeina daga var hann búinn að sveima kring
um Mambury aö leita að sínum manni, og nú lán-
aðist honum loksins að finna hann og geta talað við
hann, og það á þeim stað sem hann gat ekki flúið
burt.
Fyrst áleit Nevitt þetta að eins tilviljir.i, því
liomim kom alls ekki til lmgar að Gildersleeve ætti
nokkurt annað erindi til Mambury, heldur en við-
víkjandi einhverju, cr stæði í sambandi við dóttur
hans og Granville. Honum kom alís ekki til hngar,
að Gwendoline, sem liann vissi að var hrædd við
föður sinn, mundi hafa sagt þessum voðalega harð-
stjóra frá samræðum þeirra og efnlnti, sem þær sner-
ust um. þess ,vegna gekk hann frjálslega með fratti-
réttar liendur móti þessum gamla kunningja sínum.
“Herra Gildersleeve”, sagði hann, “nci, eruð þér
kominn hingað, — það er þó sannarlega gleðileg til-
viljun”.
Gilbert Gildersleeve tcygði tir sinni rútnlega sex
feta lcngd og leit niður á liann, því þó Nevitt væri
Ættareinkennið 133
af meðalhæð, var hann grannvaxinn, og eins og prik
a'ð sjá í satnanburði við lögmanninn. Gijdersleeve
tók ekki í hendi hatts, en fól sína hendi fyrir aftan
bakið, og horfði fyrirlitlega á þessa smjaðurgjórmi,
viðiijóðslegu skepnu, sem tneð fölsku brosi á vörun-
um rétti honum hendi sína.
“Hvað eruð þér að gera hér?” spurði lögtnaður-
inn harðneskjulega, “það vil ég fá að vita. Hvers
konar refja haíið þér með höndum hér í Mamburv?”
“Refja”, endurtók Nevitt, .hopaði á hæl eins og
hann findi sig móðgaðan og væri hissa. “Við hvað
eigið þér, herra Gildersleeve ? Ég skil yður alls
ekki”. Höggið var — eins og venja var hjá Gild-
ersleeve að koma fram — svo vel miðað til að liitta
hann á sárasta staðnum. “Hver leyfir sér að bera
mér á brýn refjar?”
“það geri ég”, sagði Gildersleeve með áherzlu.
“Ég segi það og ég veit það, það gagnar ekki að
þér neitið því gagrtvart mér, viðbjóðslega skriðdvrið,
setn þér eruð. þér hafið verið í kirkjunni í ’norguu
að njósna í bókunum. Eins leikinn og þér eruð í
þess konar fantapörum, þorið þér þó ekki að horfa í
augu mér og neita því aö þér hafið verið þar. Eg
sá yður þar sjálfur, og ég veit að ]>ér funduð það i
bókunum, sem þér leituðuð að, því þér gáfuð hringj-
aranitm grunsamlega mikið vikagjald. — Ilvað þá ?
þegið ]>ér og reynið ekki að trufla mig. það er
gagnslaust fyrir yður að látast vera móðgaður, —
slíkt heíir engin áhrif á mig, þér hræðið mig ekki,
svívirðilegi svikahrappurinn”. Lögmaðurinn stapp-
aði niður fótunum með því fílsafli, að engutn gat
fundist annað en lila'gilegt, að ætla sér að hræða
hann. — “Úg þekki tilganginn, og þér þiirfið ekki að
koma með neina útúrdúra eða lýgi til mín, — til
hvcrs ætlið ]>ér að nota þá uppgötvun, setn þér gerð-
■i l_, ,W
134 Sögusafn Heimskringlu
uð í morgun, og hvað ilt ætlið þér að framkvæma
með henni?”'
Nevitt hopaði aftur á hæl, hann varð snortinn
af hræðslu við þessa árás. Jafn snarráður oq hann
var, vissi hann ekki mi, hvernig hann átti að snúa
sér. Hann vissi, að sig skorti afl við þennan jötun,
og fann nú að dirfskan er ekki ávalt heima, þegar
hennar er mest þörf.
“Ég get ekki skilið,, að hverju íeyti þetta snertir
yður, lierra Gildersleeve”, sagði hann auömýktarlega.
“Ég lieíi að líkindum leyfi til, að útvega mér upp-
lýsingar, sem geta orðið mér og vinum mínum að
ómetanlegu gagni, án þess að þér þurfið að skifta
yður af því”. ,
Gilbert Gildersleeve starði á hann, og sagði svo
í meira lagi gramur :
“Til gagns fvrir yður sjálfan og vini yðar”, sagði
liann með ódulinni fyrirlitningu, um leið og hann
skildi orð Nevitts eftir sinni ímyndan, sem .ðlilegt
var. “Hundur, svívirðilega skriðdýr ! Vogið þér
yöur, ofan á alt saman, að viðurkenna opinberlega
að þér haíið í huga að ögra mér — þér ætlið liklega
að neyða út úr mér peninga fyrir uppgötvun yðar.
Viðbjóðslegi þræll ! Nei, þetta er meira en góðu
hóíi gegnir — það er meira en ég liefði getað ætlað
yður, lævísa naðran ! ",
“Neyða peninga út úr yður, herra Gilderslceve”,
sagði liann og lézt vera móðgaöur. “það er ijótt
oröatiltæki ; ég á ekki við þess konar störf, og nllra
síst gagnvart föður þeirrar stúlku, scm mér er kær,
þrátt fyrir alt, sem hún getur hafa sagt og gert mér
á móti, — já, sem ég ennþá elska og viröi, enda
þótt hún hafi að ástæðulausu útskúfað mér. ilvern-
ig geta rannsóknir mínar viðvíkjandi þessum tveim-
ur Warringum —?.”