Heimskringla - 03.10.1912, Blaðsíða 6

WINNIPEG, 3. OKTÓBER 1912
HBIMSKKIKGCA
ik
6. BLS.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaOnam
P. O'CONNELL, elgandl. WINNIPEQ
Baztn vínföng vindlar og aöhlynning
gM. Islenzkur veitingamaöur N.
Halldórsson, leiöbeinir lslendingum.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OQ VINDLAB.
VÍNVEITARI T.H.FBASEB,
Í8LENDINGUR. : : : : :
Jamcs Thorpo, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stnrsta Billiard Hall 1 NorövesturlandÍDD
Tlu Pool-borð.—Alskonar vfnog vindlar
Qistlng og fwOl: $1.00 á dag og þar yflr
l.ennon A tlebu
Eigendnr.
Hafið þér húsgfign til sölu ?
The Starlight Fumiture Co.
borgar hæsta verð.
593—595 Notke Dame Ave.
Sími Garry 3884
A. H. NOYES
KJÖTSALl
Cor, Sargent & Beverley
Nýjar og tilreiddar kjöt tegundir
íiskur, fuglar og pylsur o.fl.
SIMI SHERB. 2272
18-12-12
I
DOIUIINION
HOTEL
523 MAIHSTAVINNIPEG
Bjöm B. Halldórsscn,
eigandi.
P. S. Anderson,
veitingamaður.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
Dagsfœði $1.5o
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selur alskyns legsteina oa
mynmstðflur og legstaða
grindur. Kostnaðar ftætlanir
gerðar um innanhús tigla-
akraut
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. HacINTYRE
231 Notre Dame Ave. WINNIPEO
PHONE MAIN 4422
6-12-12
ATHUGASEMD
við þrettán mánaða árið.
Eitt af þeim málum, sem nú eru
á dagskrá á meöal ýmsra menta-
þjóða heimsins, er breyting á tíma-
talinu. Gregoriska tímatalið þykir
nú ekki lengur viðunandi. það er
eitis og ýmsum finnist það vera
fallið úr ‘‘móð’’ ; enda er margt,
sem haldið hefir gildi sínu skemri
tíma, þar &em það er nú á þessu
hausti 330 ára gamalt. Ilel/.tu
gallar þess eru taldir þeir, að
almanaks mánuðirnir séu mislang-
ir, og sami vikudagur hafi ekki
sinn vissa mánaðardag ár eftir ár.
Sá, sem fyrstur hreyföi þessu
máli, minnir mig að héti Hesse,
frá Pefú, Halin vildi skifta árinu í
13 mánuði, hverjum með 4 vikum
eða 28 dögum. Árið átti ætíð að
b\rja á mánudag, og einnig hver
mánuður. Hverjum viku-degi hefði
þá hlotnast sinn vissi mánaðar-
dagur ár eftir ár. þrettánda mán-
uðinn vildi hann nefna Tresember,
sem mun vera dregið af latneska
töluorðinu þrettán. Við skiftingu
þessa koma út 364 dajar, og cr
þá einn dagur eftir af hverju al-
mennu ári. þann dag vildi hann
gera að alheims helgidegi,. sem
væri óskráður bæði sam viku og
mánaðardagur. Á hlaupári skyldu
báðir dagarnir vera sömu lögum
háðir.
Einniy þótti þessum hr. Hesse
nöfnin á nóvember og desember
vera illa valin, þar sem þau þýddu
nnindi og tíundi mánuður, en þess-
ir mánuðir væru sá elkíti og
tólfti. Hið sama mætti segja um
september og október, þar sem
nöfn þeirra þýða sjöundi og átt-
undi mánuður, en þeir eru sá ní-
undi og tíundi í röðinni.
"í'msir íleiri hafa ritað um breyt-
ingar á tímatalinu. Breytingar-
uppástungurnar eru Uestar hver
annari líkar, og stranda allar á
einu og sama skeri.
Setjum nú svo, að þetta tíma-
tal hefði verið innleitt við síðustu
áramót, af því þetta ár byrjaði á
mánudag. þegar liðnir eru þrettán
28 daia mánuðir, verða 2 öagar
eftir af árinu, af því það er hlaup-
ár. þessir dagar eru mánudagur
og þriðjudagur. þeir eiga að vera
óskráðir og ekkert Iveiti að hafa.
Næsta ár, 1913, bvrjar eftir þess-
ari reglu á mánudag. En fyrsti
dagur þess árs er miðvikudagur,
og er þá ekki annað fvrir hendi en
breyta dagaheitunum, þannig, að
nefna þann dag mánudag, sem að
réttu lagi er miðvikudagur. Af
þessu geta allir séð breytinguna,
sem kemur á daga og vikur árs-
ins. Stinnudagshelgin færist yftr á
virkan dág, og hygg ég að þeir
yrðu margir, sem kynnu því illa,
að hafa þannig “dagaskifti við
drottinn”.
Hlutfallið yröi hið sama með
skifting þá, er “aðsenda” greinin í
I.ögbergi skvrði frá fyrir skömmu.
þar er ákveðið, að árið byrji á
sunmidag. I.atigardegimtm, fyrsta
degi ársins, á að sleppa. þó það
tímatal vrði innleitt 1916, eins og
gert er ráð fvrir í greininni, þá
vrði útkoman hin sama eins og
ég hefi bent á, ef Hbsse tímatalið
htfði verið viðtekið við síðustu
áramót. Árið 1916 er hlaupár og
byrjar á laugardag. þeim tlegi
vrði slept og sunnudaguriun tal-
inn fyrsti dagur ársins. Uéltiist
svo dagatalið óbreytt í þrettán
daga mánuði eða 364 daga, þá er
síðasti dagur ársins eftir og er
hann sunnudagur. þeim degi viði
að sleppa, þar sem árið er htanp-
ár, og er þá sunnudagur næsti.r.
Nú er gert ráð fyrir, að fvrsta
deei hvers árs sé slept, og yrði þa
einnig að ganga framhjá •námi-
deginum og telja þriðjudagtnn
fyrsta dag ársins 1917, og n.ína
hann sunnudag.
það ætti að vera öllu n ijóít,
að regla þessi er svo barna’eg og
fráleit trúarhtigmyndum krist.nna
manna, að hún verður aldr.-i við-
tekin. Tíminn getur aldrei runrið
í sama vikudaga og. mánað í far-
vetr ár eftir ár, nema með lmeyks’.-
anlegri röskun á dögum og vikum
ársins.
Sérhvert alment ár endar á
sama vikudegi og það byrjar. j/að
ár, sem byrjar á sunnudag, <i dar
einnig á sunnudag. Byrji ; l.iupár
á sunnudag, þá endar það á tnánu
dag.
það gerir engan mun. h-mær á
árinu deginum eða döguuum er
slept, við þennan fyrirliugaða
tímareikning. Röskun vikudaganna
verður ætíð jieirri úríellingu suin-
fara.
Hugsast getur það, að einhveij
ir merkir viðburðir skeðu á Jiess-
um dögum, hinum óskráðu al-
heims helgidögum, sem geymdir
yrðu í sögunni um ókomnar aldir.
Hvaða degi yrðu þeir viðburðir
tileinkaðir ? Auðvitað alheims
helgidegi. Degi, sem ekki væri
skráður, og ekkert heiti hefði,
hvorki sem mánaðar eða vikudag-
ur, og væri þess vegna sama sem
ekki til í tímanum.
í Eimreiðinni 3. hefti 1912 er
ritgerð um breyting tímatalsins,
eftk iiirík Briem. Ritgerð sú er
ólík öðru, sem ritað hefir verið
um þetta efni, og því aðgengileg-
ust. þó get ég ekki felt mig við,
að mánuðunum sé slept. Hver
mánuður er brot úr ársbeildinni,
eins og dagurinn er brot úr heild
vikunnar. Að ákveða daga ársins
þannig, að tilnefna að eins viku-
daginn, t. d. föstudag í 36. viku
1912 ; skammstafað ; 6—36—’12.
það finst mér ekki eiga betur viö,
heldur en að skrifa ; 6. september
1912. það myndu margir verða
seinni að sjá nákvæmlega, á
hvaða tíma árs sá dagur væri,
heldur en þegar mánaðardagurinn
er skrifaður.
Mér mvndi geðjast vel að því,
að hinar svonefndu hræranlegu há-
t'ðir (páskar og hvítasunna) væru
haldnar vissa sunmidaga ár eftir
ár. þannig, að 14. sunnudagur
ársins væri páskadagur, en 21.
sunnudagur ársins hvítasunnudag-
ur, eins og þær hátiðir voru nú á
þessu ári 1912.
Björn Pétursson.
$300,000 fyrir ekkert.
Sumir menn eru sérvitrir. Jtað
er á allra viturid. En fáir sérvitr-
ingar eru svo sérvitrir, að þedr séu
fúsir til þess að verja 300,000 doll-
ars í þágu þeirrar sérvizku.
þetta er þó tilfellið með Mr. W.
H. Nation, sem í sl. 46 ár hefir
stöðugt þjónað sérvizku sinni,
þótt hann við það hafi fæðið stór
tap á hverju ári.
Mr. Nation er auðugur Eng-
lendingur. Hann hefir ákveðnar
skoðanir á því, hvers kyns leikir
ættu að vera sýndir í leikhúsum
landsins. þegar hann varð full-
veðja maður, svo að hann fengi
fufl umráð sinna miklu eigna, sem
veittu honum 50 þús. dollars inn-
tektir á ári, tók hann að gera
þær umbóta tilraunir, sem hann
kvað nauðsynlegar á sýningar-
sviðum leikhúsanna í Lundúna-
borg, og því starfi hefir hann hald-
ið áfram uppihaldslaust um 46 ára
t ma, með árlegu fjártjóni, sem
nú nemur alls fullum $300,000, eða*
vel yfir eina milíón króna.
Hann byrjaði með þvf, að láta
útleggja úr frönsku og öðrum
tungumúfum þau leikrit, sem hann
áleit viðeigandi fyrir brezka al-
þýðu að horfa og hlusta á. Hann
tók á leigu árlangt hvert leikhús-
ið á fætur öðru í Lundúnaborg og
valdi jafnan þau, er voru næst
miðstöð borgarinnar og mesta
aðsókn höfðu. Eu svo hefir jafnan
farið, að fólk hefir sneitt hjá að
sækja }>essi kikhús, bæði vegna
þess, að því fellur ekki við leikina,
sem Mr. Nation lætur sýna, og
einnig af því, að öll brezka þjóðin
hefir lært að þekkja h'ann sem ein-
kennilegan sérvitring, og gerir það
því að skyldu sinni, að sneiða hjá
honum og leikhúsum hans. Sum
árin hefir hann tapað á leikhúsút-
haldinu alt að $15,000 ; en hann
læ.tur það ekkert á sig fá, en held-
ur stöðugt áfraön í j>á átt, sem
hann hyggur kiða til umbóta.
Alþýða manna gerir gys að Mr.
Nation, telur hann ekki með öllu
ráði og virðist gera það, sem í
hennar valdi stendur, til þess að
gera öll hans fyrirtæki að engu.
Mr. Nation er nú 69 ára gamall,
og hefir síðan hann varð lögaldra,
stöðugt varið £é sínu til j>ess, að
bæta leikhús Lundúnaborgar, eftir
því, sem hann hefir álitið bezt við
eiga. En alt hans brask hil-fir þó
reynst einkisnýtt. — Um þetta
sagði hann nýlega :
Yitanlega liefði ég v ljað græða
fe á leikhúss-starfi mínu, en hins
vegar vildi ég ekki sýna nokkurn
leik á leiksviði, sem ég ekk væri
ánægður með, jafnvel þó ég vissi,
að í honum felddst gróðavon. Til
dæmLs vildi ég ekki sýna einn af
jæssum lausungarleikjum, hvað
sem í boði væri. Heldur kýs ég
liina saklausu sjónleiki, sem í há-
vegum voru hafðir fyrir hálfri öld.
En gallinn virðist að veu*—ekki í
þeim sj.'nleikum, sem ég læt sýna,
ht-ldur í breyttum smekk jyess
filuta alþýðunnar, s:m nú sækir
þessar skemtanir og sem hefir tek-
ið algerðum breytingum á síðastl.
mannsaldri”.
þessi tnaöur hefði fyrir löngu
verið orðinn gjaldþrota, þrátt fvr-
ir hans miklu ársinntektir, hefði'
hann ekki gert það að fastri reglu
að leigja jafnan beztu og fjölsótt-
ustu leikhús borgarinnar, og sem
æfinlega hafa nokkra aðsókn, —
hvað sem framfcr þar á leiksvið-
imt.
En enginn neitar því, að hann
hefði getað gert og hefði gert svo
miklu betur með því að verja sín-
um mikla auði til annars þarfara,
en að skemta léttúðugmn leik-
húsa-sækjendum, því að margir
eru J>eir á Englandi, sem verð-
ugri eru hjálpar.
Gleymiö ekki, að utanáskrift sr.
Magnúsar Skaptasonar og Fróða
er : 81 Eugenie St., Norwood
Grove, Man.
Tækifæranna land!
Nokkrir þeirra miklu kosta, sem Manitoba fylki
býður þeim, sem óska að bæta hag sinn, sýna hvers
vegna þeir ættu að velja sér heimili innan takmarka
fvlkisins.
TIL FÖÐURSINS.
Frjósemi jarövegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba fylki heimsfrægt, sem framleiðslustöð N o. 1
h a r d hveitis.
Til bændasonanna býður Manitoba ókeypis búnað-
armentun, í búnaðarskóla, sem er í fremstu röð
slikra stofnana á meginlandi Ameríku.
TIL HANDVERKS- OG VINNUMANNA.
Blómlegar iðnstofnanir í hraðvaxandi framfara-
borgum keppa um allskyns verkfróða og óverkfróða
vinnendur með háum vinnulaunum. þar er ótak-
jnörkuð og arðsöm atvinna fyrir alla.
TIL FJÁRHYGGÉNDA.
Gnægð af vatnsframleiddu rafafli á fágu verði fyr-
ir framleiðslustofnanir. Frjósöm lönd. Maxgbreyti-
leg og ótakmörkuð náttúru auðlegð. Fullnægjandi-
flutningstæki. Ungar og framfaramiklar borgir. —
Alt þetta veitir vitsmunum, fjármagni og dugnaði
tækifæri og gróða, óviðjafnanlegan nokkurstaðar og
umfram beztu vonir.
Vér bjóðum yður öllum að koma og verða hlut-
takaudi í vorri vajjqandi framför og framtíðar mikil-
leik.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til :
J08. BUliKK, Induttrial Bureau, Winnipeg, Manitoba.
JA8. IIARTNEY, 77 York Street, Toronto, Onlario.
J. F. TENNANT. Oretna, Maniloba.
W. IV. UNS WORTH, Emerson, Manitoba;
S. A BEDFORD.
Deputy Minnister of Agriculture,
Winnipeg, Manitoba.
Meö þvl aö biöja tefinlega ura
‘T.L. CIQAK,” þá ertu viss aö
fá ágætan vindil.
(LNION MADE)
Wewtern Clgar Faetory
Thomas Lee, eigandi WinunipeK
> «
♦ \^ITUR MAÐUR er varkár rneð að diekka ein- ^
~ Y göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á. «
>
»
»
»
»
♦
♦
♦
>
»
5
DREWRnjjEDWOOIUACER
það er léttur, íreyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG.
99999*9*WW9**W*W** **********************
I
Sigrún M. Baldwinson
^TEACHER OF PIANoð
C5±._____________3)
727 Sherbrooke St. Phone G. 2414
Það er
alveg
víst
að það borg-
ar sig að aug-
lýsa f Heim-
skringlu !
108
S ög u s a f n Heimskringlu
lieita andlitið á herragarðseigandanum. þar stóð
hún, reiðubúin til að hlaupa ofan stigann, ef hann
Aiálgaðist hana í annað sttftii
‘Eg fiýtti mér inn í húsið áðan til að sækja um-
búðir’, mælti hún alvarlega og hniklaði brýrnar, ‘en
þegar ég kom út aftur, þá varstu íaxinn. ‘Ég veit
«ági, hvort mér einni er um þetta slys að kenna ; að
vísu fór ég ógætilega að. Ég hafði engan frið ; ég
varð að koma hingað ; ég vil enga sök hafa á sam-
vizkunni, sem edgi sé bætt fyrir, hvér svo sem í
lilut á’.
LEr það svo? Jæja, þakka j>ér fyrir hluttekning-
iina’, mælti hann með bitru brosi, um leið hann
gekk að borðinu. ‘þú getur fariö alveg róleg heim
<il þín ; mér einum var um að kenna, því ég treysti
*vo á ^óðsemi sláttukonunnar. Svo sérðu líka, að
•ég hefi plástur til að leggja við sárið----
‘það dugar ekki’, greip hún fram í og faerði sig
nær ; ‘skurðurinn er djúpur, ég hefi séð j>að og ég
hefi áburð, sem bætir að íullu og dregur allan sviða
úr’. Hún tók lokið af körfunmi og tók þar upp úr
gamalt lérept. ‘Lofaðu mér að binda um hendina.
Jkt er það alveg óhætt, ég er ekki alveg óvön þess
háttar starfi’.
‘Nei, }>akka þér fyrir! Hvað hugsarðú ? Getur
þú vænst þess, að ég vilji þiggja svo mikið af þér ?
Aldrei! Ég veit helzit til vel, hve ljúft þér fellur að
þurfa aö veita öðrum hjálp þína. Manstu ekki eft-
ir, Jægar ég uppi á brúnni varð að biðja urr* hjálp til
þess að geta losað mig ? Farðu nú heiim, eða rétt-
ara sagt til Grafenholz, og segðu skógverði að haíkn
geti kamið í kveld eftir bókinni’.
Hún gekk að borðinu, rakti umböndin í sundur, i
vætti þau í meðulum, er hún hafði haft með sér ; i
hún gexði alt þetta svo fijótt og hljóðlega, eins og (
æfður sáralæknir, er á við óhlýðinn sjúkling að stríða.
Bróðurdóttir amtmannsins 109
‘þú mátt ávita mig eins og þú vilt, fyrirlíta mig ef
unt er enn meira en áður, — ég fer ekki fyr en cg
hefi gert skyldu mína’, mælti hún fastlega.
‘Ég vil ekki skyldurækni þína ' ég þigg hana ekki
og íullvissa þig um, að ég tel ekki til neinnar skuld-
ar hjá þér. Ertu nú ánægð ? ’
Hún hristi höfuðið. ‘Ég var áðan f slæmu skapi
og reitti þig til reiði með fljótfærni minni. Ixeknar
verða að sýna þolinmæöi, og þess vegna bið ég j>ig
áð fyrirgeía ókurfceási mina’, — og hún rétti honum
feimnislega hendina,
‘Of mikið umstang út af engu’, ælti hann hálf-
hlæjandi og Ié.t sem hánn sæi eági hönd hennar. það
tekur ekki að tala um aðra eins rispu og J>essa, og
þó ég standi nú kyr meðan þú bindur um, þá er
ég vís til að rífa }>að alt í burtu aftur. Eg er svo
óþolinmóður’.
“Gerðu svo vel’, mælti hún rólega.
þetta hreif. Hann studdi vinstri hendinni á borð-
ið, rétti henni J>á hægri og sneri sér undan, án jæss
að segja eitt einasta orð.
Hún lilaut að haía vanist sáralækningum ; eng-
inn hversdagskvenmaður hefði getað meðhöndlað sár
eins og hún geröi.
Hr. Markús sueri sér hægt að henni. ‘llefir jvú
gengið á lækn.askóla'?1 spurði hann.
‘Já, en að eins stuttan tíma, og ekki í J>eim til-
gangi að verða hjúkrunarkona ; ég vildi að eins læra
svo mikið, að ég gæti hjálpaö j>eiim, sem hjálpar
110
Sögusafn Heimskringlu
þyrftu, þar til hægt væri að ná í læknir’, svaraði Margvislegt flaug í huga hans, er
hún, án þess að hætta við verk sitt. Nú leit hún innanum annað. Dreymandi virti
upp. ‘þú verður að leita læknis’, mælti hún enn-
fremur, og hann sá tár koma í augu henni, — ‘ljár-
inn hefir rifið holdið svo mllcið’, t v
Hann hló. Saumaðu á fram, og treystu á heil-
brigði tt íra’.
Hún beit saman tönnunum og hélt áfram ijótt og
fimlega ; samt skulfu fingur hennar við og við. það
var eitthvað undarlegt við hana. Hvæðan var hún ?
Talsháttur og öll framkoma hennar bar jæss vott,
að hún ætti kyn sitt að rekja til mentaðs fólk, og
þó gegndi hún allri vinnu, og kenslukonan sem vissi
hvern gimstein hún hafði að gieyma, hafði hana al
gerlcga á sínu valdi og neyddi hana í niðurlægingar-
stöðu þá, er hún var í. Hvað gaf hinni sjálfselsk-
andi heimasætu vald yfir þessari gáfuðu og mentuðu
stúlku ?
Hann horfði niður á fallega höfuðið, er beygði sig
yfir hehdi hkns ; hann virti fyrir sér þykka, brúnh
hárið, er hafði næstum dáleiðandi áhrif á hann. Hann
dró andann d.úpt. Sem svört gjörð yfir fannhvítan
hálsúin lá ílauelsbandið, hnúturinn ofurlítiö farinn að
r.akna upp. Bar hún við hjarta sér dýnmætan menja-
grip, er hún aldrei tók af sér ? Haun blóðroðnaði af
afbrýðissemi, og hann sárlangaði til að taka í endann
og fleygja öllu saman langt í burtu.
Stúlkan hafði víst enga hugmynd um órósemi
hans, ella myndi hún eigi hafa litið svo glaðlega og
hreinskilnislega framan í hann. Hún hafði nú bund-
ið um hendina, og lagöi liana blíðlega á borðið, og
svo fór hún að ganga frá dóti sínu.
‘þakka þér fyrir’, mælti hún og var sem henni
hefði létt fyrir brjósti ; ‘ég ætla að koma aitur á
morgun og vita, hv.ernig sárið hefst að’.
Hann hafði ekkert á móti því, heldur þagði.
tvinnaðist hvað
hann hana fyrir
sér ; honum fanst sem hvirfilvindur ieæmi og feykti
meö sér lirörlega sumarhúsinu, íljótar en nokkur
mannlegur kraftur hefði getað gert, og staðnæmdist.
það eigi fyr en á stræti því, er Markúsarhúsið stóð.
þá varð herragarðurinn Grafenholz með alt sitt leynd
Bróðurdóttir amtm-annsins 111
«
anuái langt í burtu — í Thuringen skógunum. þá
varð hún frjáls. þá átti hann hana elnn,. og aldrei
skyldi hann sleppa tilkalli tili hennar. — Já, þannijg
óf hann hugsanavefi sinu J>ráð fyrir þráð, meðan
hann stóð við hlið hennar og andaði að sér þægileg-
um ilm — ilmvatni kenslukonunnar —, >er einuig lagði
af grófu vinnuíötunum stúlkunnar.
En hvaö hindraði hann í að leika hvirfilvind og
biðja hennar ? Ekkert annað en viljakraftur stúlk-
unnar sjálfrar. Skyldi honutn geðjast að því, að
þjónustustúfka,. aiúOíruinnsins ségðr ho&uan þurtéga,
að hún værí honutn mjög þídíkEát,. en hún kærði síg
ekkett um, að véfðn. húslreyjn í MáxkúSar-villa. Að
vísu kam það í bága við metorðagirnd húsmóður
hennar ; en samt þóttist h'ann viss um, að svo yrði,
og hr. Markús, sem heirna gat sagt alit,, sem honum
datt í hug í það og> það skiftið við hin tízkubúnu
daðurskvendi, beit nú saman vörunum, svo aö ekkert
orð, er hann. gæti fengið ákúrur fyrir, hryti af vör-
um haos.
15. KAFLI.
VaKalega hafði: hann ekkert á móti því, þó hann
sæi frú Griebel koma inn til sín ; honum þótti gam-
an að tala svolítið við hana, en nú lét honum ekki
sem bezt í eyrum skóhljóðið hennar, er hún kom
upp sti'gann.. Hann sá, að stúllcan blóðroðnaði, en
samt hélt hún áfram að takai saanan dót sitt, og
var hún aö vefja saman umbúðirnar, þegar frú Grie-
bel opnaði' dyrnar. Lovísa litla kom með henni, og
báðar báru þær bakka, fulla meö kaffi, berjamauki.