Heimskringla - 24.04.1913, Qupperneq 3

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. APRÍL 1913. 3. BLS,
Nokkur orð um trú.
Frá Norður Dakota-bfi<í.
P> skildi svo viÖ seinast, að ég
sap-ði anien og setti mig niöur, en
])að íór fyrir mér eins og vegmóð-
um ferðamanni, sem sest á stein,
að liann varð sárfeginn að setjast,
o* einnig feginn að standa upp
aítur. ]>etta skilja þeir, sem reynt
hafa.
Ee vil taka til íhugunar eitt
orð, on- l>að er — trú. Hvað er
trú? Ég heyrði eitt sinn, að “trú-
in er eftirvænting þeirra hluta,
sem maður v _o n a r, og sannfær-
inir um það, sem maður ekki s'ér’'.
Trú á að vera sannleikur í sinu
in.sta eðli, á að vera bygð a
grundvelli til að vera trúvert, á-
bvgrrilegt ; ]>arf það, sem maður
trúir, að vera óyggjandi sannleik-
ur, en ekki samsetningur höfuðóra
og loftkastala, sem hrynja við
ívrsta vindblæ.
Trú ætti að vera sem stórt tré,
sem hefði fætur greyptar í íastan
jarðveg, eðlilegan, heilnæman jarð-
veg, sannleikans jarðveg. Lauf,
lim o<r hinn sv.eri bolur trésins ber
alt sitt traust til sinnar undir-
stöðu og bess jarðvegs,, sem það
er í. þ>að, sem er ofanjarðar, er
svnilegt, en það, sem er falið í
mold, er ösvnilegt fyrir vanalegri
sjón. Náttúran er einlæg og sönn
og er opin bók hverjum sem kann
að lesa hana. begar þú sér stór-
vaxna eik skrýdda sínu skrúði, þá
dæmir þú svo um, a'ð hennar ræt-
ur hafi náð djúpu og kröítugu
haldi í jarðveg sfnum.
Ef við tökum dæmi af eikinni og
segjum, að lauf, lim og bolur sé
réttmætur vöxtur af rótunum,
undirstöðunui, og að lesa m.egi á
laufum, limum og bol æfiferil ]>ess
og í hvað sönnu sambaudi eikiú
er við jöröina, þá segðum við a'ð
hún heföi náð trúverðu lialdi, sem
nú væri virkifegleiki og sannleiki,
ábvf'(rilegnr og sjáanlegur ; ekki
af bví, að maður sjái ræturnar,
heldur hitt, að vöxturinn ber
merki um ræturnar.
“Eftirvænting ])(eirra hluta, sem
maður vonar”, er alt svo von um,
að það rætist, sem maður hefir
sett traust sitt til, en sem vkki er
vissa. begar trúin er orðin sann-
íæring, þá á hún að vera oröin
svo ljós, að málefnið sé trúvert.
En frá hvaða sjónarmi'ði á það
að dæmast ?
Trú er nauösvnleg inanna á
milli ; trú er traust, sem borið er
til ’ress, sem vill að maður trúi
sér. Yæri vissa í öllum hlutum
möguleg, þá væri trú ekki lengur
þörf. Hún er nokkurskonar milli-
liður milli vanbekkingar og ]>ekk-
íngar ; millibilsástand, sem er
,rl.iög nauðsvnlegt, þar til ])ví
æðra ástandi helir veriö náð, sem
er bekking eða skoðun. Trú er líka
bvrjun á þekking ; sá, sem trúir,
er begar fús á, að taka móti upp-
lýsingum, er fús á að meðtaka
meiri þekking ; því áður en þeir
trúa nokkru því, setn þeim er sagt
af öðrum, ertt þeir fátækir að
þekkinp-u. Hér bvrjar þá baráttan
milli góðs og ills, tnilli sannleika
b ' -nilli sannrar, lifandi þekking-
ar, sem hafi djúpar rætur í sann-
leikanum og hins grunna jarðvegs
vanþekkingarinnar, sem bilar þeg-
ar stormar gevsa og á móti blæs,
—• bila þegar mest á liggttr. það
gildir því ekki einu, hverju maður
trúir. þess vegna er þa'ð nauðsyn-
legt, að hlaða ekki upp stórum
forða af trú, heldur að rannsaka
sem mest sannleika og gildi lienn-
ar, jafnótt setja í deigluna og
bræða, deiglu reynslunnar, til að
finna út, hvort máltnurinn sé
hreinn. það, sem stendur prófið,
er sá auður, sem hvorki mölttr né
rið fá grandað, né þjófar eftir
grafist.
Sttmir mundu segja, að skyn-
semi mannsins sé æðsta úrskurð-
arvaldið, að maðurinn sé fullkom-
inn dómari, og að hann geti próf-
að að fullu, og lagt til hliðar sor-
ann og annarlega málma, sean
kunna að vera með. En hér er
eins að gæta, að sannleikurinn,
sem einn er trúverður, er lögmál,
cins ótakmarkaður og eilífðin
sjálf, og eins stór um sig og alt
skapað. þar fvrir er hver og einn
út af fvrir sig, sem reynir að
rannsaka, hæfur eða óhæfur dóm-
ari, eftir því lögtnáli dæmdur að
eins, en ekki áliti eins eða annars,
sem settur hefir verið dómari eða
gæzluvörður einnar eða attnarar
stefnu, setn viðurkend hefir verið
eftir mælikvarða, sem ekki er í
samræmi við hið mikla lögmál,
sem ekki getur náð því að heita
a b c í hinni sönnu þekking.
Hér dreg ég fram þann sannleik,
að lögrnál tilverunnar í heild sinni
•er samræmislögmál, að það lög-
tnál er til jafnt, hvort nokkur
bekkir það eða ekki, og að það
haggast ekki og breytir sér ekki
þó það sé misskilið eða óþekt ; að
það er einlægt opið til rannsóknai
hverjum sem leitar, og laun þess,
sem leitar, verða stór eða smá
eftir því, hvað vitúrlega að er far-
ið, þar ketnur til skynsemi manns-
ins ; skvnsemi er ])aö, sem er i
samræmi viö lögmálið, sannleik-
ann ; óskvnsamlegt það, sem er í
mótsögn við hann. Iig vona það
skiljist og engum blandist hugur
um, hvað ég er aö fara, eða á-
saka mig um skynsemistrú, en fús
væri ég að kannast við, aö ég
vildi eiga part af þeirri trú, sem
bvgð væri á grundvallarlögmáli,
sannleikanum, og haía
skvnsetni til að höndla fáeina tnola j
af þeim alheims sannleika.
Ég ltefi með fáum dráttum i
skvrt frá, hvgð ég álíti að trú [
merki í því formi, sem oröið er
notað í trúarefnum til þess að inni
halda nokkuð tnerkilegt og eftir-
sóknárvert. 1'.n svo er lika önnur j
hlið á því orði, sem er jafn ólík
og svart og hvítt er að lit, trú,
sem ekki er á grundvelli sannleik-
ans býgð, sem ranglega er af
sumum kölluð vantrú. En það er
óþarfi að fara lit í þá sálma.
það eru margir trúarbragða-
flokkar, sem hafa tekið þetta orö, j
og tekiö einkarétt (patent) á því,
sett sinar trúarskoðanir í nökkrar
greinar og sagt : þetta er mín
trú. og hver, s.em ekki trúir eins
og ég, er vantrúarmaöur. þar sem
]>essi félög skifta mörgmn tugum,
og engu kemur saman við hitt,
undir þessu einkaréttinda íyrir-
komulagi, þá bier það ljósan vott
um skort á þekking þess sann-
leika, setn ’liggur til grmidvallar
málefnisins.
Hvað stendur þessum félögum
mest fvrir þrifum ? það eru þeirra
einkaréttindi, þeirra fullvissa um,
að þau hafi það be/.ta. þeir loka
sig af og inni fvrir meiri þekking,
dvnri rannsókn, dvrölegri skiln.ing,
neita sjálfum sér um notkun sinna
beztu hæfileika, sem er takmarka-
laus skoðun, ótálinað fre'lsi, sívaix-
andi rannsókn af því lögmáli, sem
svnir hverjum þeim, sem leitar
dvnra og dvpra inn í það, setn
ívrir þeitn, se.m ekki leitar, eru
levndardómar. Sá, sem leitar,
kannast við levndardóma, ett hann
ka—kostar að eignast þá hvern á
lætur öðrum ; ekki til þcss að
taka einkarétt á þeim heldur brúk-
ar hann þá, stm sitt verkfæri,
nvja vogstöng til að lvfta kletti
frá öðrum grafarmuuna, sem enn-
þá geymir dýrmæti, sem hann vill
eignast. Ilver sú sjónarhæð, sýnir
nýjan sannleik, áður óþektan og
óskilin, og vegfarandinn sér í fjar-
lægð sólskiuskla'ddan fja'llatind,
sem vfirgnæfir alla, er hann hefir
áður klifrað, og hann hefir löngun
og þrek til að eignast ]>á þekking,
sem af því muni hljé>tast að kom-
ast á þennan tind.
Ilvað skeður, þegar trú hefir
náð því takmarki að vera full-
vissa í eiiini ntanns sál ? Eftir-
væntingin er uppfvlt ; það, sem
vohað var eftir, er orðinn virki-
leiki og sannleiki, og dýpt þess
ttnaðar, sem sála mannsins meö-
tekitr, er ttndir því komið, ltvað
stór sú dýrmæta sannleiksperla
var, og hversu glögga þekking
sálin ber á verðleika hennar. það
er því rnikið komið undir því, að
sálin sé í samræmi við santileik-
ann, sem hún fann, því ltann nær
ekki að ltrevfa strengi sálarinnar
lengra en báðir ertt stiltir samatt,
af því að það er lögmál. þegar
tveir strengir eru stemdir á eipa
og sömu nótu, og annar þeirra er
knúðttr, ]>á tekur hann undir af
því hantt var í samræmi. Ilér af
sést, að sál tnannsins þarf að
stilla sítta strengi til samræmis
við þau lög sannleikans (sem nefn-
ist mörgum nöfnum), er hún livgst
að nema og eignast, og eftir því
fleiri strengi, setn manni tekst að
strengja þess meira samræmi á
milli mannsins og hans guös.
Nokkrir eru enn meðal vor, sem
finst meira um vert að trúa en að
vita, og leita sannleikans að öllu
leyti gegnu.m einn vissan farveg,
hvar ekkert annað kemst að, ekk-
ert til samanburöar, ekkert til
frekari skýringar. Trú er fvrir
þeim það hæsta takmark, það er
þeirra liæsta sjónarhæð, og sú
eina. Máske þeir sétt hræddir, að
sjá nýja hlið á sinni trú(! 1 ).
Sem væri óumflýjanlegt, ef þeir
klifruðu upp á efsta fjalltindinn,
svo hægt væri að sjá niður brekk-
una alt í kring.
þetta er að eins lítið dæmi, en
það er eins glögt fvrir mig eins og
2 og 2 eru 4 í samlagning.
Hverjar eru svo afletðingar trú-
ar ? það má óhætt skifta þeim í
tvent : að þær ertt annaðhvort til
góðs eða ills, til ttppbygigingar
eða niðurdreps, frelsis eða ófrelsis,
oft til lífs eða dauða, alt eftir því
á hvaða grundvelli trúin er bygð.
Ef hægt væri að svna, að tón-
listin er til af því, að htin er lög-
mál og undirstaða allra söngtóna,
að hver nóta hefir sínar vissu
hrevfingar eða fjölda af hreyfing-
um á sekúndunni ; að litir ertt
sama lögmáli bvgðir, — að alt í
náttúrunni hlýðir ltinu einu og
satna lögmáli, er mætti reyna að
MEDICINE HAT
KAUPIÐ í
“INGLEWOOD'*
SEM ER 1 LJÓMANDI GÓÐUM STAÐ
STRÆTISVAGNAR EIGA AÐ FARA I>AR MEÐFRAM.
KO.MIt), SÍ.MIÐ EÐi SKíUFIÐ EFTIR UPPLÝSINQUM
A M. NEWCOHBE, 5ALES MANAQER.
Lands & Homes of Ganada, Limited,
826-828 Somerset Block - - Winnipeg, IVIan.
PHOIVE IVIAIWr
nefna satnræmi (vegna vöntunar á
betra orði), — ef þetta er, væri
ekki hugsanlegt, að orðiö t r ti ,
setn allttr lteimurinn ntt rifst utm,
ætti að setjast í samband við
þetta eðli, eða ölltt lteldur að
finna, hvort orðið trú og orðið
þekking ætti ekki að lesast eins,
og þegar btiið er að finna sam-
ræmi á trú og þekking, að þá sé
hægt aö nótera það og skilja, að
l>að er að eins trúar vert, sem er
í samræmi við hin óbreytanlegu
lög hins guðdómlega alheims, setn
tekur frá. eiltfð til eilífðar að
skoða og komast í samræmi við.
Trú er álitin eiui vegurinn til
sælufulls aitnars lífs, sem þó ekki
er komið lengra hjá sumum trúar-
llokkum en að vera “eftir von-
inni”. Ilvað kemur til,' aö trúar-
brögð ern einlægt að fjölga meðal
manna? Fyrir þá ástæðu, að þeir
grundvallar triiarbrajgðafiokkar,
sem ])att ertt sprottin af, eru ekki
b>-"ð á sannleikanum. það skeötir
tneð þeim hætti : simátt og smátt
eru menn að vakna til meiri ]>ekk-
ingar á trúmálum, og að jöfnttm
hlu'tföllum. Jafnótt og ]>eir sjá
villit síns vegar leggja þeir haua
niður og taka í staðinn það setrt
]>edm líkar. Svoleiðis hefir sá eini
trébútur verið klofinn í marga
parta og við hantt bætt öðru elds-
nevti, en engttm hefir dottið til
htigar, að undirstaðan, byrjunin,
væri ekki sú bezta og ómissandi ;
en ]>ar sem liún er ekki á sann-
leikanttm bvgð, heldur hið óumflýj
anfoga lögmál, sannleikurinn, að
vitma sitt eilífðarstarf að menta
O" lagfæra það, sem rangt er, og
hann gefttr a'ldrei eftir eitt fet eða
þnmlting. Ilantt er ekki ánægður
með nciua miðlun og endurgeldur
hverjunx einuin eftir verðleikmn.
Sá, sctu brýtur sannleikann, brvt-
ur hann á móti sjálfum sér og
öðrttm, og j>að er sú eina svnd,
sem til er, og httn er stór og
hetrning hennar bæði viss og laug-
rækin, svo að hún liggur þungt á
ldóðunttm langt fram yfir 4. og 5.
lið ; því við erttm að súpa af
dre>T"iiim forfeðra okkar vfir 2,000
ár til baka, og liöfitim ekki getað
kastað af okkur þeirra syndum,—
iiefn,ile<Ta vanþekking hi'ns santta
trúarlögimáls.
T*essi svnd, með öðrum oröum :
þetta þrot á sannleikanum, er
óttaleg, og hegningin átakanleiga
ströng og viss að hitta hvern
þann, setn brýtur það. Og sann-
eikttrinn kahnast ekki við neina
miðlun mála. Alt svo, ef þú hefir
brotið það lögmál, líöttr þit fyrir
það' á þinni tilveru, þinni sál, þar
til þú hefir borgað hinn síðasta
pening fvrir það brot. Engiun
auðmaðttr getur tekið að sér að
borga fvrir þig, því réttlætið
heimtar gjaldið af þeim, sem
braut. Með öðrum orðum: gjald-
ið er ekki innifalið í fjársjóð, er
hægt sé að fá til láns og telja
fram, heldttr er það innifalið í
mannsins eigin sálarástandi, hver
o~ einn verður inst í sínum sálar-
f' í'rsnum að viðurkenna og eiga
sannkikann, því innvortis lát-
bragð eða lánaður sjóðttr er ekki
gjaldgeng vara.
það mætti marga undra, hve
þolinmóðttr og hve mikið lang-
lttndatigeð sannleikurinn, kærleik-
urinn hefir. En ef við gætum að,
hve einn kennari má oft lagfæra
og útskýra fyrir sinum lærisvein,
þá hefir maður lítið sýnishorn af
því. Kentiarinn hefir það augna-
mið að kenna símim lærisveinum,
hve lengi sem það taki, og sleppa
honum ekki úr sínum skóla fyrr
en hann hefir tekið próf fullkomn-
uniarinnar. Kennarinn — ef hann
er satnvizkusamur t ið sína læri-
sveina, tekur ekki gilt þótt ein-
hverjir skólabræður ]>eirra lofist
til að hjálpa þeim í gegnum próf-
iö, har hann veit, að með því er
hann að svíkja þann, sam hjálp-
ina þitrgur ; setn bezt kemur í
ljós, þcgar sá hinn sami er kom-
inn út í heimintt, þann virkilega
skóla, og þar þarf að reikna sín
eigin dæmi, brúka sína edgin þckk-
ing. Sannleikurinn (scm ætti að
vera okkar trú) vill ekki svíkja
okkur, kemur það ekki til hugar,
heldur jafnótt eins íljótt og við
getum séð og skilið að við eruin
að fara rangt, leiðréttir sína læri-
sveina. Ilann er sá bezti kennari,
og um leið sá strangasti kennari,
sem ekki tekur á móti neinu reikn-
ingsdæmi, sem góðtt og gildu,
netna það sé hárrétt.
í daglegum viðskiftum erum við
mjög nákvæmir og getum ekki
þolað að halli ttm hundraðasta
part, þvkir minkun að gera ekkt
rétt, og okkar bækttr sýna upp á
hár útgiftir og inntektir, sem alt
er fulluægileiga sannað hverjttm
þeim, sem skilttr reiknipgslistina.
Og vfð erum ánægðir með úrslit-
in, því viö vitum, aö aðferðin er
áneiðanleg og á lögináli bvgð, setn
ekki er hægt að lirekja. því ef
að efi er á, hvort bókfærslan sé
svikin eða ekki, þá er strax feng-
inn meistari í þeirri list, til að
vfirfara bækurnar, og þá kemur t
ljós, ef rangt er fært. Ilvers vegna
er þetta hægt í bókfærsltt ? Yegnaj
þesss að reikningur er bygður á
lögmáli, sannfeika.
Ef okkar trúarhrögð væru bvgð
íi jaifngóðum og triiverðugmn
grttndvelli, þá er heimurinn nú j
l>egar á eitt sáttur í trúarefnum.
Eins og hantt er ásáttur með að
brúka sömu gruiidvallgrkenningar
í reikningi, og eins og allur mann-
heimurinn er ásáttur i þesstt efni,
eins gæti hann verið í triiarefnúm.
Afeð hverju móti ? spvr einhver.
Með því að kynna sér grundvallar- j
lögmál hins tnikla skö].itiiarverks, i
sem innibindur a 1 t, og halda fast j
því, sem hægt er að sanna sem !
sannleika, ‘ setn er í samræmi viö j
hið óumhreytanlega lögmál.
Ifvað er trú á eitt víst fengi j
trú, fvrir hvern einstakling ? Húttj
er það þar til sá hinu sami hefir j
fttndið að það, sem hattn trúði, ]
var áreiöanfegt eða óáreiðanfegt,
o<* ]>egar )>ar er komið, er hennar
starfsemi ttppi. ]>ví ]>egar maöttr
hefir fundið, að það sem maðitr
trúði er sannleiki, þá er bað orðin
eign manns, vissa, itpjtfylling eft-
irvæntingarinnar og því ekki feng-
ur trú.
A hinn hóginn, þegar tnaðttr
hefir fundið, að það sem maður
trúði er ekki trúvert, ekki santt-
leiki, ])á fellur manni allur ketill í
eld og trúin tapar sínu ltaldi, líkt
o-v snærið katlinum ; vonin gefur
unn andann og er liöið ltk á einu
augnabliki ; ettirvæntinigin, þráin
í sál mannsins, snýst upp í kttldg-
hroll, og maðurinu hrekkur upp
eins og af svefni við vondan
draum. Sú hrú, sem hantt treysti
að mttndi bera sig yfir vatnsfallið,
var að eins skttggi, og oft finmir
maðurinn, að liann hefir gengið á
sig lanwan kré)k, alveg út ttr rcttri
leið, fvrir þá trú að þarna væri
brú, sem stvtti vegfarandamim
feiðina um helming eða meir, og
sá cini og rétti vegttr til ákvarð-
aðra stöðva.
Eins og bað cr inndælt, að sjá
trii sína rætast, eins er það kvala-
fult, að sjá hatta uppleysast. En
hvað er tíðara, ntt á dögttm rann-
sóknarinnar, en að sjá skipbrot á
trú sinni ? þar er margt ‘Titanic’,
sem mitt í fögmtði og glattmi lífs-
ins rekur sig á stórt ísbjarg,
rífa sundúr blættna, sem var á
rnilli og huldi sannfeikann. áfarg-
ttr fær þá óvænt kuldabað, og
verðttr að grípa til virkilegleika,
skvnsemi og krafta, og grípa til
sundtaka, sem áður voru máske
forsmáð, og lítilsvirt, en sem íj
nauðinni verða hans eina aðstoð.
það er hart að snúa eða sann-
færa þann mann, sem alt þykist
vita í geguum trú, en er ekki
lærður í neinum föstum reglum,
svo sem reikningi. þó að honum
sé sÝ'tit á töflunni, að tkcmið sé á-
reiðanlegt, þá er það ekki nein
sönnun fyrir hann, eí hann trúir
einhverju, sem kemur i bága við
þetta dæmi, og annaðhvort hlýtur
að vera rangt, þar sem því, sem
hann trúir, og það, sem dæmið
segir, ber ekki samatt. Erfitt, segi
ég er að sattnfæra þá menn, því
sjáandi sjá þeir ekki, og hevrandi
heyra þeir ekki, og skynjandi
skvnja l>eir ekki, þvi þeirra sála er
lokuð fyrir ttokkrum framförum,
o hað er ekki liægt að sýna þeim
neitt nýtt.
‘‘Smátt og smátt saxast á Lim-
ina hatts Björns míns”. Dagfega
eru nýjar tippgötvanir að leiða
menn í meiri sannfeika, og þó að
margir séu enn í böndum trúar,
þá ertt margir ;t vegi skoöunar-
innar, sem sjá hvern liminn á eftir
öðrum sniðinn af í öllum þeiim
gömlu aðferðuitn og trúarbrögð-
ttm og þó margur kenni til og
finnist sem jörðin ttndir fótum sér
sé að opnast til að gfeypa sig og
ekkert sé fengur ábvggilegt eða
hæ<»t að trúa, þá er það samt
betta nú eit síðar. Ilægt og liægt
nijakast hinir trúuöu á eftir hin-
tint vantrúuÖu, hægt og h;egt opn-
ast þeirra augit ’fvrir sannfeikan-
ttm. Tá, langt finst þeim, sem bíð-
ur, en vonandi er, að harðasti á-
fan<rinn sé genginn. I.ítutn til haka
o<r sjáttm, hvað sannfeikurinn hefir
átt hart uppdráttar. Hann hefir
a-iinlega verið kallaðiir v i n t r t't
af því hann var ekki í samræmi
við þær skoðanir, sem þá ríktu.
“Og a'ðstn ]>restarnir og lýSurinn
hrópttðui: krossfestu, krossfestu
hann”. það hefir verið einkttnnar-
orð hvers tímabils, og það er það
enn, af því heimttrinn er ekki á
réttimi grttndvelli með sina byrjitn
II. II. Reykjalin.
FINNIÐ SKYLDMENNIN.
Hr. Ágúst M. Benedictsson í
Blaine, Wash., U.Ö.A., vill kom-
ast í bréfasamband við skyldmcuni
sín á Islandi, en sem hann þó ekki
veit, hvar eru. Hjann er sonur
Benedikts Grimssonar, sem lengi
var ráðsmaður hjá þorsteini Dan-
íelsí?vni á Skipalóni í Evjafirði. —
Blöðin á Akureyri eru vittsamlega
beðin, að taka ]>essa fyrirspurn
upp ; sömuleiðis hver sá hér
vestra, se.m veit um nöfn og heim-
ilisíang þessara skyldmenna, er
beðinn að gera svo vel, að til-
kvnna hr. A.M.B. ]>að til Box 781,
Bfaine, Wash., U.S.A.
VANTAR.
Dugfega vinnukonn, sem er vön
við innanhússverk. Gott heimili.
Ivaup $30.00 til $25.00 um mánuð-
inn. Hkr. vísar á.
KJOTMARKAÐUR.
Við höfum sett á stofn
kjötmarkað og seljum mót
sanngjörnu verði allar teg-
undir matvæla, sem kjöt-
verzlanir vanafega hafa á
boðstólum.
FLJÓT AFGREIÐSLA,
GÓÐAR VÖRUR.
SaNNGJARNT YERÐ.
Anderson & Goodman,
Slf,.1, Burnell St.
TalslKi: Garry 405.
AGENTA VANTAR.
Tveir eða þrír skarpir umboðs-
menn óskast til að selja lönd
og lóðir og aðrar fasteignir. Dug-
legum mönnu-m verða borguð góð
sölulaun. Finnið N A T I O N AiL
LAND COMPANY, 533 Main St.
Eru hinir stærstu og bezt
kunnu hfisgagnasalar í Canada
GÓLFDÚKAR og
GÓLFTEPPI,
TJÖLD og
FORHENGI,
Marg fjölbreyttar.
KOMIÐ EÐA SKRIFIÐ;
CANADA FURNITURE MFC CO.