Heimskringla - 24.04.1913, Qupperneq 5

HEIMSKRINGLA
VINNIPEG, 24. APRÍL 1012.
5. BLS,
:♦
BYGGiNGAVU af öllum tegundum fást E)UR
gegu sanngjörnu verði.
TheEMPiRESASH&DO ÖRC0Ud
Henry Ave East = Winnipeg.
PHONE MAIN 2510.
4 Fjalla-Eyvindur.,
-5T
Malað
úr því bezta
af heimsins
bezta hveítimjöli
Tekur
meira vatn,
gerirfleiribrauð
Spyrjið verzlarann
PURITy
FtlOUR
More Bread
and Better Bread
PURITV FL'OUft
|>ar sem ungfrú Guörun Inúriöa-
dóttir er á íörnin til íslands og
litlar líkur til, aö hún verði séð
hér á leiksvdöi í nálægri framtíð
— hefir |)aö verið afráöið, að hún
kveddi Winnipeg íslendinga á sama
hátt og hún lieilsaði þeim — með
‘F jalla-Ev vindi’.
Margir höfðu mælst til þess, að
‘Fjalla-Eyvindur' yrði aftur leik-
inn. N ú er gert að óskuim Jjeirra,
því næstkomandi miðvikudags-
kveld verður hann leikinn í Good-
templarahúsinu, og það verður
vafalaust í síðasta sinni, sem
hann verður sýndur hér i álfu af
Guðrúnu Indriðadóttur og leik-
flokk Ilelga miagra.
Inntiektirnar af þessu leikkveldi
gan-ga ekki til Helga ma-gra, held-
ur til ungfrú Guðrúnar. Veröur
það sem uppbót á kaup það, sem
Ilelgi magri hefir greitt henni. þó
að Ilelga magra hafi .»'> sjálfsögðu
farnast vel við ungfrúna, til þess
bar lionum skvlda, þá -geta Minni-
peg-íslendingar einnig sýnt lítinn
vott um vinarþel sitt, með því að
sækja leikkveldið.
Vér veröum að hafa það hug-
fast. að þó að Guðrún Indriða-
dóttir sé fengin hingað af Helga
magra og sé á hans v-egum, þá er
hún jafnframt gestur vor allra, og
sómi vor heimtar, aö vér gerum
gestinn svf> v-el úr garöi, að vér
séum fullsæmdir af.
þess vegna ætti Goodtemplara-
húsið að vera fult þstta síðasta
kikkveld h-ennar á meðal vor.
Aðgönigumiðar kosta að þessu
sinnd 1 dollar.
0r bréfi frá Vancouver.
Úr bréfi frá Vaneouver 18. apríl
1913 : “Nú eru menn farnir að
vænta eftir því, að landi vor Vil-
hjálmur Stefánsson hedmsæki Van-
couver búa bráðuin, því liaið hans
li-o-gur hér um. Skip hans liggur
nú í Es|q,uimalt, þar sem verið er
að búa það út með vistum og
öðru því, er til fararinnar þarf,
og er gert ráö fvrir, að ferðin
verði hafin snemma í maí. ísknd-
ingar í Vanconver hala ákveðið,
að t-aka á móti honum á einhvem
þann hátt, er v-erða megi þjóð-
flokki vorum til sóma, og fagna
að sjálfsögðu allir ískndingar á
strönd-inni því, að þeim gefst þar
með tækifæri til þess, að sjá og
kynn-ast ískndingi, er getið h-efir
sér jafngöfugs orðstírs og hann
hefir. það er vonandi, að allir
þeir, er geta mögulega, sýni að
þeir eru enn tslendingar og komi
til Vancouver, taki í höndina á
Vilhjálmi og óski honum f-arar-
heil-la og ánægjtilegrar afturkomu.
Búnaðarskólaprófin.
Úrslit þeirra ertt nú kttnn orðin,
og hafa þessir landar s-taðist þau:.
IV. ár —
Sigfús J. Sio-fússon, I. eink.
Hclgi J. Helgason, I. eink.
Stefán A. Bj-arnason, I. e-ink.
Sá síðasttaldi, sem er nýsveinn
á búnaðarskólanum, þó B.A. stig
hafi, varð að ganga ttndir öll árs-
prófin.
í III. og II. ári vortt engir ís-
l-enzkir ncmendttr, er ttndir próf
gengtt.
I. ár, síðari hlu-ti —
Pétur Jónasson, III. eink.
Sig. Sigvaldason, III. eink.
Hússtjórinardeildin. — þ-essar ís-
lenzkar stúlkur stóðtist síðari
hluta prófsins í hússtjórnarfræð-
ttm :
Úiíif Sigfússon, I. eink.
S. Markússon, I. eink.
G. Goodmatt, III. eink.
Fermingarbörn Tjaldbúðarkirkj;-,
6. Apríl 1913.
1. Edvin Sigurður Egilsson Jóns-
son.
2. Gttðm. Sigtirðsson Anderson.
3. Guðm. Litðvik Nikulás Özurs-
son.
4. Halldór Ilalldórsson.
5. Jóhann Jónsson Einarsson.
6. Tón Hann-esson Gttnnlaugsson.
7. Tónas Ásmundsson Jóhannsson
8. Kári Skurjónsson Snædal.
9. Páll Guðmundsson Magnússon.
10. Beatrice Jóhanna Sveinrðs
Stefánsdóttir Pétursson.
11. Björg Egilsdóttir Anderson.
12. Fjóla Jóhannesdóttir Gottfred.
13. Helga Snjófríður Jóhannes-
dóttir Jónsson.
14. Ingibjörg Jónsdóttir Jónsson.
15. Kristín Hjálmarsdóttir Jósefs-
son.
10. Kristjana þóra Vigfúsdóttir
þorvaldsson.
Fiðlu-Recital.
Ilr. Th. Jonston ílðlttkenn-ari
hélt R-ecital með niemendtim sínvtm
í Goodtemplar-ahúsinu að kveldi
þess 16. þ.m. þar voru 32 af nem-
endttm hans sa-man komnir, sem
allir skemtu með fiðltispili. þó að
fiestir af nemienduntim værtt ung-
lin-'rar, þá virtust þeir vel á iveg
komnir sem fiðluledkarar, og sam-
s])il þe-irra var vel æft og til-
komtim-ikið. Mesta ttndrtm og að-
dáun vakti hin kornimga dóttir
kennarans, Violet Johnston ; hún
lék mjög vandasöm lög og tókst
prýðisvel. Ungfrú Clara Oddson
skaraði sem að vanda fram úr, en
vtnsir aðrir af n-emendtinum léktt
(11 ij-r laglega, svo sem Frank
Frederickson, Magnús Magnússon
o Gtinnlatigur Oddson. Auk nem-
eudanna skemtu Miss-K. Thorvald-
son með ei-nsöit'g og Stefán Sölva-
son með píanóspili, sem var unun
að hevra. Hann mun vafalaust
vera í fremsta ílokki píatióspilara
liér ttm slóöir. Um þetta Recital
Mr. Johnstons má segja, að það
bar af öllum |>eim, s-em hattn áðttr
heíir haldiö, og er þar meö mikið
sagt.
MANITOBA REALTY CO.
Ilr. Sveinbjörn Arnason hefir nú
tekið í félag nreð sér þá S. D. B.
Stephanson, fyrverandi verzlunar-
mann frá Iveslie, Sask., og J.
Svanherg Sveinsson, verzlttnar-
rnann frá Wvnvard, Sask, og reka
beir framvegis íasteignasölu undir
nafninu MANITOBA REALTY
CO. Sömttkiðis bú-ast þeir við, að
bvfrrria sjálfir htis til söltt, -eða fyr-
ir þá, er óska. Skrifstofa þeirra
verðttr fvrst nm sinn að 310 Yle-
Intvre Blk. Ofangreindir menn ertt
all-ir velþektir á meðal Islendinga
og hérkndra, og vér mælttm hið
bezta með jxirra f-élagsskap.
Silíurbrúðkaup.
þann 15. þ. m. voru þau hjónin
séra F. J. Bergmann og kona hans
búin að vcra 25 úr í hjónabandi.
— Nokkrum dögum fyrir þann
tíma tóku fá-einir vinir þeirra sig
saman um, að koma með hóp
m-anna silfur-brúðkaupskveldið í
luis þeirra, að þeim óvörttm ; en
brátt komust þeir að því, að svo
mikinn fjölda manna lan-gaöi til
að tak;ý þátt í að heiðra þau hjón
við það tækifæri, aö ekki mundi
til að hugsa, að hafa samsætið í
íamilíu-húsi. Yar það ráð teki-ð,
til að írefa sem ílestum tækiíæri,
sem óskuðtt að sýna -þeim hjónum
vinarþel með nærveru sinni þenn-
an merkisdag í lífi ]>eirra, s-em
einnig var fæöingardagur séra Fr.
J. Bergmanns, að : haf-a samsætið
í sunnudag-askólasal Tjaldbúðar-
safnaðar, og bjóða þei-m hjómim
þan-gað. —
Mltikkan 8 þriðjudagskveldið 15.
apríl tók fólk að strevma að
kirkjunni, og var því mætt viö
dvrnar af þar til fengntim mönn-
ttm, s-em vísnðu því að taka sér
sæti tmn i aðalkirkjttnni ; þar- gæti
það tekið af sér yfirfatnað sinn og
skilið ltann þar eftir.
Um kl. 8T2 voru allir beðnir að
ganga inn í salinn. þe-gar menn
komtt inn fvrir dvrnar, blasti .við,
beint á móti manni, skjaldarmerki
íslands — grár fálki á bláum feldi
— en vinstramegin, til hægri hand-
ar frá litlum ræðtipalli, sem er fyr-
ír miðjtim gafli, var ísl-enzka flagg-
ið brieitt á vegginn. Ræðupallurinn
var allttr skrey-ttur með pálmum
og blótmtm ; á honum miðjtim, en
inn'anum pálman'a,; v-ar klæði breitt
vfir eitthvaö, s-e,m leit ú-t fyrir að
verið va»ri að dylja, en ofan á því
stóð stór rósiavöndttr. Vinsstra-
megin við ræðttpallmn voru vegg-
ir prýddir með brezka fánanttm, en
beint á móti, í hinum enda sals-
ins, var annað skjaklarm-erki Is-
lan-ds. Borð vortt sett eins mörg
og komið varð fvrir í salnum ;
|>att vortt hlaðin aliskonar sælgæti
— einnig voru blómavas-ar á
hverjti þeirra og í þeim fagrar rós-
ir, en kr-ingum þá, á boröinu,
vortt breidd bttrkna blöð. Borðið
framundan ræðupallinum bar af
öllum hinum að skrauti, svo var
á því miöjtt stór og prýðileg brtið-
arkaka. Ég tók eftir, að engir
settust þar. Píanó stóð hægrameg
in við ræönpallinn og vlð næsta
borð þaðan völdust mienn og kon-
ur, sam þ-ekt eru aö því að s-r’ngja
vel. Dat-t tnér í hug, að það væri
ekki tóm tilviljun.
þ-egar kl. var 9 komu silfurbrúð-
lijónin inn í salinn, með börnum
sínum og öðrttm námtstu vanda-
mönnu-m og settust að borðintt
næst ræðttpallintim. M-á geta þess,
að næst brúðurinni sat kona sú,
sem verið h-afði brtiðarmær henn-
ar fvrir 25 árttm (Mrs. E.H.Berg-
man frá Gardar).
Lögfræðingtir hr. Iljálmar Ber-g-
man stýröi samsætinu. Stóö hann
nú upp og baö fólkiö að svngja
sálm, sem sttnginn hefði verið fvr-
ir 25 árttm (sá'lmurinn “Hv-e gott
op- favtirt og indælt er’’). Að
sön-e-num enduðum baö hann séra
Fr. J. Bergmann að segja bæn.
Aö henni lokinni var sungið af öll-
um : “Ilvað er svo glatt, sem
góðra \',ina fundirr’’. Var þá tekið
til snæðings. þessu næst ávarpaði
forseti sa-msætisins heiöursgestina
f-vrir hönd fólksins, með langri og
sujallri ræðti. Að h-enni lokimti af-
lienti hann þeim verðmætt silfur-
cabinett, s-em gjöf frá því fólki,
sem þar var ; þá afhenti stúlka á
4. ári (Ethel, dóttir II. Berg-
mans) brúðttrinni þlóm-avönd með
25 ranðttm rósum, sem var gjiif til
hennar frá kvenféla-gi Tjaldbúðar-
safnaðar. Vöndttrinn var svo stór,
að sú sem afhen-ti gat naumast
valdið, enda höfðtt þt rnirnir, sem
æfinlega vaix-a með rósunum,
stungist í litln bendurnar hennar.
T>að hefir líka kostað Bergmans-
hjónin marva þyrnistunguna í
þessi 25 hjón-abands ár þeirra að
innvinna sér þær fögru heiðursrós-
ir, sem mætustu menn þjóðar
vorrar viðurkenna nú þeirra eign.
Lögfræðingur hr. Arni And-erson
hélt þá all-langa tölu. Fór hann
hlvjum vinarorðum til brúöhjón-
anna. þakkaði hann einkum brúð-
gumanum fvrir sitt mikla og góða
starf til viðhalds islenzkunnar meö
al íslendinga í ]>essari álfu. Sjálf-
ur sagðist hann fxTÍrverða sig
fvrir, hve illa hann væri að sér í
móðurmáli sínu, en væn-t þætti
sér um |)-að, se.m hann kvnni í því
og þíþ5 skvldi verða sitt fvrsta
begar hann mætti missa tíma til
þess, aö læra það 1>etur.
Forsetinn H. Bergm-an stóð þá
upn og sagði það væru fieiri en
þeir, se.m hér væru samankomnir,
er minn-ast Bergrn annshjónanna
með hlvjum hug-a á þessari stund.
Las hann þá upp lukkuóska sim-
skev-ti frá : Séra Magnúsi Jóns-
svni að Garðar, Isafold, hiskupi
íslands, próíessor Jóni llelgasvni,
prófessor Ilaraldi Nielssyni og Kfn-
ari skáldi IIjörk ifssyni ; einn-ig
h-eíö'u komiö mörg bréf frá Nor-
veui, Danmörku og viðar að. Frá
Norvegi s-endi má-gur Mrs. Berg-
maiin þeim hjónum kvæði á
norsku, sem liann haf-öi-ort í til-
efni af 25 ára sambúð þeirra. Yar
kvæðið prentaö og var ú-tbýtt
meöal þeirra, sein óskuðu þess ;
siðan var það sungið.
Oll sætin- vorti skipuð við borð-
jn, en við annan enda hvers jxirra
sat koua, sem sá um að ekkert
vantaöi j>ar ; skenkti luin kaffi,
isrjóma og annað, sem hún sá um
að væri boriö til hennar ; svo
j hvert borð var sem heruili lit af
fvrir si-g og húsmóðirin sá um, að
vistin v-æri se-m' bez.t hjá henni.
Var það eitt með'al annars, er
gerði samsætið ánægjulegt, enda
munu margir minnast þess sem
hinn'ar ánægjulegustu stundar æfi
sinnar. Plinn, se-m ég talaði við
tfti-r á, sagöi, að “þegar verið yar
að lesa upp símske-vtin fanst mér
é<g vera staddur við segulpól ís-
lenzkrar menningar. Gat ég þó
vart búist við, að slík ánægja
kæmi nokkurn tíma fvrir mig, sízt
hér megin hafsins”.
Séra Fr. J. Bergmann talaði
næst á eftir að kvæði-ð var sungið.
Var það löng og snjöll ræða, sem
við mátti búast. þakkaði hann
fvrir hið algerlega óvænta saffi-
sæti og verðmætu gjafir, sem hann
sagði, að væri þeini hjónum mjög
kærkomnar, einkum vegna velvild-
arinn-ar og vinarhugans, se-m
stendur á bak við ]>et'ta altsaman.
líftir það. töluðu ]>essir : Jó-
hannes Gottskálksson, Arni Kgg-
ertsson og Sigfús Anderson. A
rnilli allra ræðanmi voru sungnir
íslenzkir þjóðsöngvar og s]>ilað
undir á ])ianó.
J>að, sem ræðumennirnir, sem
töluðu til silfurbrúðhjónanna,
lögðu mesta áherzlu á að þakka
scra Fr. J. Ilergmann fyrir var :
Að hann hefði meira en nokkur
aniKir laudi vor á meðal reyn-t til
að kenna mönnum umburðarlyndi
í trúarefnum ; einnig hefði hann
viljað koma því inn hjá mönnum,
að' bera virðingu fyrir trúarbrögö-
um annara m-anna. Ilann hefði
veriö frömuður að að útrvma
dómsýki meðal landa sinna. Kin-n-
ig hefði hann 1-ap-t mikla áherzlu á,
að kenna eins'taklingnum, aö það
væri ekki minna virði að hafa
sjálfs-tæðar skoðanir i trúarefnum
en á öðrum svæðum lífsins ; h-ann
hiefði brýnt þá skvldu fvrir mönn-
um, að hver og einn geri sér ljósa
grcin fvrir trú sinni, og standi við
hana hreinskilnislega ha'ði fyrir
guö-i og mönnum. ]>á lögðu ræðu-
menn m-ikla áherslu á -þau góðtvá-
lirif, er séra Fr. 1. Bergmann hefði
haft á í.'l.'nzka bbaða-miensku hér
vestan hafs, m-eð sínnm kurte.isa
rithætti, hr-eina íslenzka máli <>g
að ræða mál sitt meö rökum, en
ekki innihaldslausúm llækjum. Og
þeim har 1 ka saman utn bans
góðu áhrif í viöhaldi hreinnar ís-
lenzku í þessu landi.
Ha'ðuinenn mintust líka með
lilvjum oröum á ðlrs. Berginann.
llún var fvrirm'vnd sem húsmóðir,
móðir og félagsfrörmiður, hvar
sem hún kæmi að þe-im mé.lum.
lleimili þeirra hjóna væri að mak-
legleikum orðlagt 'fvrir gestrisni,
op þar ætti konan jafnan stærstan
hlut að máli. Hjálmar Bergman
sa<rði í ræðu sinni, að allar líkttr
væru til, að álrs. Bergmann ætti
stærstan þáttinn í mögulegleikun-
um á þessu samsæti ; hann mint-
ist hins mikla h-eilsubrests, er séra
Fr. J. Bergmann hefði þjáðst af
um fleiri ár, osr ef það lvefði ekki
verrð fvrir Mrs. Bergmanns fram-
úrskarandi umhvggjusiemi og ná-
kvæmni við hann, bvggist hann
ekki við, aö m-aður liennar væri
nú ofanjarðar, né heldtir verið f-ær
um, að vinna helming af því lifs-
starfi, sem hann nú hefir afrekað,
og sem við öll erutn svo þakklát
fvrir.
Síðast þakkaði brúögum-inn fyr-
ir ræðurnar ásam t öllum ]>eim
p-óðvilja, sem þeim lijóntim hefði
verið sýndur viö þetta tækifær-i.
Staðfesti hann það, sem sagt
hefði verið utn Mrs. Bergmann.
Sagðist ekki hafa hugmynd um,
að h-ann heföi afborið vanheilsuna,
ef konan sín hefði ekki lagt eins
mikiö' á si-<r til að sýn-a sér þá frá-
bæru nákvæmni, sem hún hefði
gert. — þegar hann var ttngur
maöur, hefðu dagdraumar sínir
verið um fyrirmyndar-konu og
fvrirmvndar-heimili. þeir draumar
hefðti komið fram, og það ætti
hann konunni si-nni að þakka.
Samsætúm v-ar slitið kl. 1 með
hví aö allir sungu : “Eldgajnla
isafold”, o.s.frv.
i 1 samsætinu voru na-r hálfu
j þriðja hundraði manns. Á því að
taka eftir, hverjir tóku þátt í satn-
sætinu, mátti sjá, að vinahópur
1 Bergimann.s-hiónanna takntarka-ð-
ist ckki af glöggum safnaðar tak-
rnarka-lTuim.
Einn úr hópnum.
Ilr. D. E. Angili, sem áður var
hjá Thos. A. Edison félaginu í
Nevv Orange, N.J., tilkynnir hér
með, að hann lieíir opnað nýja
verzlun, aö 324 Donald St., í hljóö
færabúð Doherty félagsins, þar
si'iti harm svnir hina ágætu Disc
Amberola. ]>essi vél er ólík öðrum
í þvi, að luin hcfir eitga n-ál, en i
þess stað demant, sem framleiðir
hljóiðið og þarf aldrei að skiíta
um. Mr. Edison hefir um mörg ár
veriö að fulliomna þessa uppfvnd-
ing, s-e-m nú í fvrsta sinni er sýnd
í Wmnipeg. Mr. D. E. Angili von-
ast eftir viðskiftum íslendinga, og
vonar aö hafa tækifæri Uð svna
sem flestum þetta ágætis hljóðfa’ri
það ættu sem fiestir að nota tæki-
færið að sjá þessa vél og fá al ar
upplvsinear meö því að klippa úr
o" s-enda félaginu miðann, sem
fvl<rir atiglvsingu félagsins á öör-
um stað í þessu blaði. það kost-
ar ekkert.
Dolores 163
allar göturnar í von um að sjá yður. Vissttð þér,
að ég 1-eitaði yðar ? Loksins sá ég yður með þess-
um vonda' skraddara, og ég varð ut-an við mig af
hrygð’.
‘því komuð þér ekki t-i-1 okkar ? Mig furðaði á
þvi, að þér skylduð ekki koma og tala við — við
mig, og ég varð gröm i ltuga, af því ég hélt að -ég
myndi aldrei sjá vður afttir’.
‘Dolores, ég get svarið það, að á þeirri stundu
hefði ég viljað fórna hægri h-endi minni til þess að fá
að tala við yður. En skraddarinn er minn versti ó-
vinur, og þér sáuð sjálfar, að við rifumst á járn-
þrautarstöðinni í Madrid’.
‘þér hafið þá ekki forðast mig af ásetnin-gi?’
‘Ó, Dolores! ’
, ‘Mig lan'gaði til að kveðja yður, og fanst það
svo sorglegt, að þér skylduð forðast mig’.
‘Eg segi vður það satt, Dolorcs, að ég hafði á-
sett mér að fara af lestinni og fylgja yður til Pam-
peluna’.
Dolores stundi.
‘þér hefðuð ekki yfiigefið 'ensku stúlkuna yðar’,
sagði hún.
‘Jú, ég gat það, og hefði gert það líka. Ilún
er mér einskis virði, — í mínum augum er hún að
eins köttur. Á sama augnabliki. og ég sá yður skildi
ég tilfinningar mínar henni viövíkjandi, þær voru að
eins reykur. í samanburði við vður er hún einskis-
virði. þér, Dolores, eruð í minu-m- augum alt. Elg
ætla að segja yður, að þér eruð mér ós-egjanl-eiga
kærari en hin —’
‘þey, þey, herra, ég vil ekki, ég vil — vil — vil
ekki heyra einu orði fleira um þetta’.
164 Sögusafn Heimskringlu
‘En bezta, elskulegasta Dolores, viljið þér ekki
ley-fa mér að segja yður, hve heitt ég elska vður?’
sagði Ashbjr og dró hana til sín.
Dolores losaði sig og fjarlægðist.
‘Nei, nei, nei. Ég vil ekki heyra — aldrei — ald-
r.ei — aldrei’.
‘Kg skal segja yður, Dolores, að núna, síöan ég
sá yður, er heimurinn með öllum sínum gögnttm og
gæðum einskisvirði fvrir mig, ef ég fæ yður ekki.
Eg segi yður það satt, að þegar þér vfirgáfuð mig
í Burgos, hvarf ntér öll lífsgleði og lifslöngun. Kg
vil heldnr vera í fangelsi með yður hérna, en að vera
kongur án yðar. Og ég er ánægður yfir þvi, að
Karlistarnir tóku okkur bæði herfangi’.
Meðan Ashby talaði þessi orð, hélt hann Dol-
ores í faðmi sínum og þrýsti henni að hjarta sínu,
en í stað þess að losa sig lét hún höfuð sitt falla á
öxl hans og fór að gráta.
‘Mér finst þe-tta of-boðslegt af — yður’, stamaði
hún.
Ashby þrýsti henni enn fastar að hjarta sínu a
þenna ‘ofboðslega’ hátt og kysti tárin á hvörmum
liennar.
‘þcr eruð ekki snillingur við mig’, s+undi hún upp.
Ashby svaraði engu, hefir máske haldið að hér
æ-ttu orð ekki við.
‘þcr eruð mjög grimmur’, sagði Dolores, ‘ég hé.lt
þér væruð ekki svona slæmur’.
Svar Ashbys var að þrýsta henni að sér.
‘Dolores’, sagði hann, ‘heföir þú ekki komið, þá
held ég að ég hefði drepið mig’.
‘Var svo illa ástatt fyrir þér?’ spuröi hún inni-
lega._
‘Eg kvaldist af því að sjá þig ekki. þekkir þú
slíkar li jartakvalir ? V-eiztu hvað það er, að þrá þá
sem maður elskar?’
D o 1 o r e s 165
Dolor-es stundi og þrýsti liöfði sínu að brjósti
hans.
‘þekkirðu slíkar tilfinningar ?’ endurtók hann.
‘Kg þekki þær allar, hv-erja eina einustu. Kn
segðu mér : llverja þráðir þú ?’
•llverja ég þráði? En sú spurning. ]>ig, þig,
mín elskaða, þig, Dolores! ’ j
Kkki ensku stúlkuna?’
‘Hana’, sagði Ashbv fyrirlitlega, ‘hún er brúða
— fiðrildi — ketlingur. Ilún er ekkert — manneskja ;
án heila og hjarta. Jafnvel fegurö hennar er öll ut-
an á. það sést ekkert gáfulegt t'íirbragð á andliti I
hennar, engir fjörglampar í augum hennar’.
‘Og hver heíir gáfnalegt yfirbragð á andlitinu og <
fjörgla.mpa í augum sínum?’ sptiröi Dolores gletnis-[
>eSra- ... !
‘þú, mín eigin, kæra, dökkevgða Dolores, með j
djúpu, óskiljanlegu, andheitu, sálargöfgu augun, sem
skvgnast ins-t inn í hjarta mitt og fylla mig hlýjum '
fögnuði’.
‘VfltU ekki segja þetta alt saman aftur?’ sagði j
hún. ‘Og vil'tu ekki segja aftur það, sem þýi sagðir ,
um ensku stúlkuna. Ylér geðjast vei að því, að
heyra þig tala þannig um hana’.
þetta sagði Dolores með barnslegri einlægni og 1
einfeldni. |
‘Enska stúlkati er að eins barn. Hún getur bros- <
að og brosað, og óskar þe'ss að' fmna einlivern, sem
dekrar og smjaðrar við hana. Ilún getur að eins lif-
að í sólskini. Hún er fiðrildi. Hún hefir ekkert
hjarta og enga sál. Hún er eins og briiður að líta
á, án verulegs lifs. Hún er e-ins og ketlingur, sem að
e.ins hugsar úm að leika sé-r. En hvað mig sn-ertir,
þá hefi ég gefið' hjarta mitt og alla mína ást til
stúlku, sem ég þekki, sem ekki er að eins vinur
minn, þegar alt leikur í lvndi, en einnig þegar aðrir
166 Sögusafn II e i m s k r i n g 1 u
eru falskir, — scm kom til mín, þegar ég var vfir-
bugaður af 'sorg, svo að nú er fangelsisvist mín orö-
in að liiinmskri sælu, og þessi dim-ma nótt er hinn
b-jartasti tími lífs míns. Og þessa s-pa’nsku stúlku
tilbið ég, af því ég veit að hún hikar ekki viö að
leggja lifið í sölurnar fvrir mig, og -ég gæti dáið á-
nægöur með hemiar hendi í minni’.
Dolores þaut skyndilega í hurt og fvrirvara-
laust.
Ashhy stóð s-em þrumulostinn, leit í kringum sig,
og kallaði svo :
‘Dolores, Dolores, farðu ekki frá mér’.
‘þey, þey, ég má ekki vera hér lengur’.
‘Fæ ég þá aldrei aö sjá ]>ig aítur?’
‘Jú, jú, ég skal koma bráðum og sýna þcr göng-
in’. N
‘Hvar ertu?’
‘Hugsaðu ekki um þaö. Góða nótt’.
'Ó, Dolores, bíddu — eitt orð enn’.
‘Flýttu þér þá'.
‘þú ætlar að koma til mín aftur ? þvi flýrð ekki
og skilur mig einan eftir ? þú yfirgefur mig ekki á
þann hátt? Máske annaðhvort okkar verði flutt,
eða bæöi, og hvernig getur þú þá komið til mín?,
Sýndu mér, hvernig þú komst hingað, þú -munt vilja
gera það' fvrir mig. Hugsaðu að eins um hætturnar
sem hér voía yfir’.
Eitt augnablik þagöi Dolores. '
‘Jæja’, sagði hiin, ‘þii verður þá að loia mér
einu'.
‘Hvað er það?’
‘Að þú heimsækir mig ekki. Kg er ekki ein í
herbergi, og það gæti oröið hættulegt’.
‘Kg skal ekki gera það, neffia nauðsyn krefji’.
‘Ef þri gerir þaS, þá ímynda ég mér að þú gerir