Heimskringla - 17.07.1913, Page 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. JÚLÍ 1913.
5. BLS'.
BYGGINGAVIÐUR
Af öllum tegundum fæst
gegn sanngjörnu verði.
The Empire Sash & Door Co., Limited
Phone Main 2510 Henry Ave. East. Winnipeg
Hverjir mynda mótinn?
það er eigi talið allskostar þýð-
ingarláust i menningarlöndum
beiimsins, aö “tolla í tízkunni”,
tða “yera upp_ í móömn” ejns og
það' er Kallað á íslandi. Vitaníaga
er ekki um öunur en mienningar-
lönd heimsins að ræða í sámbandi
við “móðinn”, sem svo >er neíndur
eða brevtingu i iatasniði karla og
kvenna og barna. Svo er það tal
ið bvðingarmikið atriði og sjálf-
sagt, að siemja sig að nýustú hátt-
um miemningarþjóðanna í klæða-
burði, að mesti fjöldi mánaðarrita
er gefinn út í þeim eina tilgangi,
að veita upplýsingar í þessu efni,
og með myndum af hverjum sér-
stökum fatnaði og hverju sérstöku
íati, til þess að sýna snið þess og
lögun eins ljóst og nákvæmlega og
unt er að gera það á pappírnum.
það er oftlega örðugt að rekja
gerð í McLean tímaritinu, sem vér
efum ekki, að mörgum lesendum
þessa blaðs þyki fróðlegt að lesa.
— Blaðið segir :
það er oltlega örðugt, að rekja
ástæðurnar að því, að eitthviert
sérstakt fatasnið nær alþjóða við-
urkenningu, né heldur er ætíð unt
að v.ita með vissu, hvaðan eitt-
hvert nýtt fatasnið er runnið. En
ekki er óliklegt, að það kunni að
vera frá Longchamps eða öðrum
orðlögðum veðreiðarsvæðum í
grend við Parísarborg, frekar en
frá nokkrum öðrum stöðum, að
nýtízku snið í kvenbúnángum er
endilega viðtekið.
Konur frá allra helztu kvenfata-
gerðarstofnunum og hattagerðiar-
verkstæðnm um heim allan sæk'ja
iðulega skemtanir á þessum veð-
reiðarsvæðum, og bera þar þá
búninga, sem þeim þykja bezt v.ið-
eigandi, stundum m.eö algerlega
nvju sniði, stundum með eldri gerð
— en ætíð og æfinlega með mikl-
um fiegurðarsmiekk. Með komum
þessuim fygjast ýmsir frá sömit
stofnununum, sem ekkert láta á
sér bera, en eru sendir þangað tdl
þess að hlusta og athuga. Ö'llu er
veitt eftirtekt : . Hvernig fjöldan-
utn --eðjast að hinum ýmsu bún-
ingum og hvað um þá er talað,
og næsta dag er svo málið 'gert
að ttmræðuefni í blöðunum. þetta
er endurtekið tvo eða þrjá svtnnu-
daga í röð, því að veðreiðar á
Erakklandi fara aðallega fram á
sunnudögum, — áður en fastlega
er ákveðið um eitthvert sérstakt
fatasnið.
það eru ekki ætíð ómiengaðar
skemtiferðir, sem þær konur gera
til veðreiðastöðvanna, sem bera á
sér nýtízku búninga til athugunar
almenningi, einst og sýndi sig i
máli einu, sem fyrir þrem árum
síðan var fyrir rétti í París, út af
æsingum, sem gerðar voru við
Chantilly veðreiðarnar, vegna þess
að nýtízku kjóllinn einnar stúlk-
unnar hafði svo stutt pils, að það
huldi ekki knjákollana. Aðsúgur
var gerður að konti þeirri og hún
svo illa leikin, að það var með
naumindum, að lögreglan fékk
forðað lienni úr klóm skrilsins, er
auðsjáanlega ekki geð.jaðist að
stuttpilsinu, sem álitið var að
vera ókvenleg nýbreytni.
Stundum kemur það fyrir, að
einhver kona, sem engan grunar
um frum.legar hugsanir, krefst þess
að fá eitthvert það snið á föt sín,
sem ekki hefir áöur þekst. Ilún fer
til fátagerðarsto'fnunar og lætur
þar gera sér föt með því sniði,
sem h-ún krefst að fá. Ef stofnanin
álítur það frumlegt og áferðarfag-
urt, þá er það þegar tekið upp
sem hæst móðins og allar konur
sækjast eftir því.
T>að eru nokkrar fatagerðastofn-
anir, sem eru alment viðurkendar
sem leiðtogar í fatasniði, þar sem
*r samfara frumlegar httgsanir og
fegurðarsmekkur, og það ier vana-
lega frá einhyerri af þedm stofnun-
um, sem nýtízkan hefir upptök
sín. Stundum verður sú nýtízka
bó að eins frumleiki án fegurðar ;
en fær þó almenna viðurkenningu,
— eingöngu af því, að hún á upp-
tök sín í þeirri viður.kendu stofn-
ttn. Slíkar stofnanii geta g.ert sér-
hvert það fatasnið að tízku, sem
þær óska, þó önnur fatagerðar-
hús, sem minni viðurkenningu hafa
‘>-eti bað ekki.
það er hverju landi auðsupp-
srretta, að vera viðurkent sem
frttmherji í nýtízku fatasniði, og
það tryggir velmegun hverrar
borgar, sem er miðstöð móösins.
Karlfatasnið er vanalegast á-
Vveðið í Lundúnaborg. þar er gert
út um það, hvort buxurnar skuli
sniðnar með þröngutn eða víðum
skálmum ; livort frakkar og treyj-
ttr skuli vera si uttar eða langaf,
o.s.frv. Ilins vegar ræður Parísar
borg mestu ttm kvenfatasnið ; þar
er tískan ákveðin. New York borg
gerir þó kröfu til að hafa all-
áhrifamikið atkvæði í þessu efni.
Vinarborg er viöurkend miðstöð
nýtízkunnar, og í sannleika má
svo heita, að hver stór borg, þar
sem saman er kominn mikill
fjöldi smekkvísra attðmanna og
kvenna, og þar sem að sjálfsögðu
áferðarfegurð fatnaðar er talin
nattðsynleg og sjálfsögð, þár mynd-
ast einatt eitthvað það í íatnaði,
sem nær hefð og viðurkienningu um
stundarsakir, sem ráðandi tízka í
löndum heimsins.
Berlínarborg telur sig að vera
með í myndun móðsins, em sjaldan
er það þó, að nokkuð kemttr það-
an í fatnaði karla og kvenna, se.m
nær viðurkennin,gu rneðal stórþjóð-
anna, af því að þar þykir skortur
á smekkvísi í þeim efnum.
Um litinn á fatadúkum eða á
dúkagierðinni er það að segja, að
það eru vanalegast verksmiðjueig-
endurnir, sem ráða um það. En
stundum ráða og leikhúsin nokkru.
Til dæmis er talið, að litfegurð
sú, sem á þessu árin er talin ný-
tízka á kjólum kv-enna, eigi upp-
tök sín í fatnaði, sem rússneskar
dansmeyjar bárt;, er þær sýndtt sig
á leikhúsum Parísarborgar.
HK-er leiðandi fatagerðarstofnun
í Parísarborg hefir í þjónustu
sinni einn eða fleiri þjóna, sem
haía þáð ætlunarverk, meðal ann-
ars, að vera á leikhúsunum hve-
nær sem nýr leikur er leikinn i
•fyrsta sinni, ‘til þess að taka eítir
búningunum og uppgötva á þann
hátt eitthvað nýtt, sém geti orðið
að tízku. A þann hátt myndaðist
móðurinn á yíkingahöttunum svo
nefndu, með fjöðrum á báðu'tn
hliðum, sem var um tíma aðal-
móður í Parísarborg. Hugmyndin
um þessa hattagerð myndaðist við
það, að leinmaf þjónum tízkuverk-
stæðanna sá Lohengrins hjálm
notaðan við leik einn, sem sýndur
var þar í borginni.
Oft er hað, að þegar dúkagerðat
verksmiðjurnar hafa of mikið fyr-
irliggjandi af einhverjum dúkateg-
undum, þá haga þeir starfi sínu
svo, að þær dúkategundir verða
hæs’t móðins. .Verksm-iðju'eigend-
urnir semja svo við fatagerðar-
verksmiðjurnar, eða þær helztu
þeirra, að nota aðallega þær dúka-
tegundir til fatagerða um tíma,
sem rnest er til af, svo að dúka-
eigiendurnir geti losast við þá með
hæfilegu verði. Sérstaklega er
þetta svo, að því er snertir loð-
skinnafatnað, son ætíð er verð-
mætur. En þetta þýðir í raun
réttri ekkert annað en það, að
fólkið vgrðttr að kaujta það; sem
fáanlegt er, og þess vegna verður
það móðins á meðan það endist.
þeir, s.em gera fatadúkana, gieta
einatt haft samtök til þess, að
nota þau fataefni, sem þeim þókn-
ast að búa til, og fötin meö því
sniði, sem þeim sýnist að hafa á
þeim ; þetta eina fáanlega verð-
ur bá að sjálfsögðu móður af því
að um tkkert annað er að ger-a.
Svo er mælt, að á vfirstandandi
tíma breytist móðurinn örar en á
nokkru undangengnu tímabili. í
kvenhattágerð hefir tízkan tekið
17 breytingum á sl. 2 árum.
Sú spurning ©r stundum vakin,
hvar móðurinn mundi myndast, ef
engin væri Parísarborg, og al-
rncnt er álitið, að það yrði þá i
Lundúnum, og þa.r næst í Vínar-
borg, því að þar er smekkvís þjóð
o<- skrautgjörn. Engin þjóð skarar
fram úr Austurríkismönnum í lit-
blöndun í fatadúkum og í blöndun
ullar og silkis í dúkagerð. En
þessi tvö atriði eru gpunnmúr
heirrar frumhyggju, sem myndar
tíz'kuna í fatagerð.
Annars er það alment viður-
kent, að konur á Frakklandi klæð-
ist hetur en konur anuara landa,
bæði í undir og yfirlatnaði. þar er
meiri smekkvísi í fatasniði, og all-
ur frágangur við fatagerð er vand-
aðri en annarstaðar. þetta á ekki
eingöngu við auðmannastéttina,
heldur nær það til allra stétta í
landinu. þess vegna er þaði að
tízkan í fatagerð kvenna kemur
aðaUega frá Parísarborg, og er
líkleg til, að koma þaðan um
langan ókominn tíma.
í mörgum borgum fæst sá fatn-
aður í góðum verzlunum, sem
beztur er framleiddur í landinu.
En svo <er ekki í Parísarborg. þar
fæst að eins það algenga, en það
bezta er búið til og selt í prívat-
stofnunum, þar sem engum sýnis-
munum er hlaðið út i gluggana til
þess að skapa verzlun eða auka
aðsókn. Svo eru þessar prívat-
stofnanir vandar ígð virðingu sinni,
að þar fá ekki aðrir að líta á það,
sem nýjast er í fatnaði en þeir,
sem eru þektir viðskiftavinir. þess-
ar verzlanir sækjast ekki eftir því,
að hafa fjölda viðskiftavina, held-
ur því, að þeir séu viðurkendir
leiðtogar meðal þeirra, sem bezt
klæðast í borginni, og jafnframt
færir um og fúsir til að borga það
verð, sem geri fataframleiðslúna
arðsama atvinuugrein.
T>að er algengt, að slíkir við-
skiftavdnir borga 2 til 3 hundruð
dollars fvrir þann kvenhatt, sem
ber eitthvert nýmóðins merki, þó
alt efnið í hattinum sé ekki nema
fárra dollara virði. En slikri sölu
fvlgir vanaléga það skilyröi, að
sú sama verzlun má ekki selja
nokkfum öðrum viðskiftavini ann-
an algerleiga samkynja hatt. Og
hefir því kaupandinn einkarétt til
bess, að bera þann eina hatt, sem
til er í heiminum með þeirri sér-
stöku gerð. En fari svo, að lágið
falli alj’vðu manna vel í geð, þá
má búast við, að aðrar hatta-
gerðairstofnanir verði innan
tvec'úa vikna búnar að framleiða
samkynja hatta, svo líka, að þeir
þekkist ekki frá hinurn uppruna-
legu, og úr algerlega sama efni,
en sem þá má kaupa fyrir 10 eða
15 dollara, eöa jafnvel minna en
bað. Unnrunalegi kaupandinn hefir
því ekki annað fvrir 300 dollara
útlát sín, en að hafa ein ailra
kvenna borið hatt með þessu
nvia lagi um tveggja vikna tíma,
o<- oft ekki nema að eins einu
sinni, og þá helzt á einhverju
hinna merkari veðreiðarsvæða. —
Einnig er það vanalegt, að þær
konur, sem þannig gera fvrstu
hattakaupin, séu af þeim fiokki
kvenna, sem aflaifjár síns — e k k i
í sveita síns andlitis, og hatta-
kaunin eru aðallega gerð í því
augna.miði, að draga athvgli auð-
u<>Ta fjörmanna að þeim á þessum.
samkomum.
Aðallega eru það kqrlmenn, sem
ráða sniði á karlafatnaði. Eina
konan, sem viðurkend er, að hafa
mikil áhrif á karlmannabúninga,
er frú Paquin. Kn i kvenhattalög-
un eru það aðallega konur, sem
mvnda tízkuna. það var sýnt í
rnáli, sem stóð fyrir rétti í Lund-
únum fyrir nokkrum vikum, að
ein kona þar fær 4 þúsund dollara
laun á ári fyrir starf sitt, — að
skapa nýja hatta og nýtízku hatta
skraut.
Síðasta nýungin í tízkumyndun
er hað, að þær fáu stofnanir í
Parísarborg, sem viðurkendar eru
að ráj5a tízkunni öllum búuingi
kvenna, hafa nýlega kvatt . til al-
bjóðafundar, bar sem _ mæta eiga
þeir, sem i hverju sérstöku landi
eru leiðtogar tízkunnar i heima-
löndum sínum. Verkefni þessa
fundar eða þings á að vera það,
að koma föstu skipulagi á tízku i
fata- og hatta-gerð, svo að hún sé
sameiginleg í öllum löndum, og
að breytiag tízkunnar eða móðs-
ins fari fram um heim allan á
sama tíma. Formaður þessa fé-
lagsskapar er M. A. de la Gaud-
ara í París.
Svo er ákveöið, að þeir 12, sem
fremst standa í félágsskap þessum,
skuli hver um sig koma á hverj-
um mánuði með 4 nýtízku snið af
kventrevjum, svo að á hverjum 12
mánuðum ekki færri en $50'0 ný
snið séu til úrvals. Með þessu
móti er vonað, að hægt verði að
fullnægja fegurðarsmekk allra
kvenna í öllum löndum, og þvkir
þá stórt spor stigið í framfaraátt-
ina, og fullar líkur til, að ekki
veí%i mikið um bætt þáð, sem fé-
la<r þetta vill vera láta, enda
hvgst h'að að hafa hér eftir ein-
veldis atkvæði um búninga kvenna
hvervetna í heimi.
FRÁ ÍSLENDINGADAGS-
NEFNDINNI.
Árni Anderson lögmaðnr er feng-
inn til að mæla fyjrir minni Can-
ada á Islendingadaginn, og kveðið
befir fyrir því minni Kristinn
skáld Stefánsson.
*
þær fréttir er hæg.t að staðhæfa,
að tekist heíir, að fá eig.endur ís-
lenzku hestanna hér í borginni til
að hafa kappreið á íslendingadag-
inn, o<- er nú verið að undirbúa
klárana af þar til kjörnum reið-
mönnum.
*
Fvrir minni Vestur-tslendinga
talar séra Albert Kristjánsson á
Islendingadaginn, og skáldið þor-
steinn þ. þorsteinsson yrkir þeirr.a
minni.
Að dæma hart er harla Iétt, en hitt
örðugra, að dæma rétt.
það var fjölment af löndum á
fundi, sem haldinn var hér í borg
11. þ.m.
Kaupmaður Jóliann Jóhannes-
son frá Reykjavík hafði þar orðið.
Siðferðið heima á gamla Fróni
hafði hneykslað hann, og af þvi
hann átti, leið hér um garð, þurfti
hann að létta þessu.þunga fargi af
hjarta sínu. ]>ó maðurinn sé eng-
inn málari, fór hann að mála upp
fjgrir löndum sínum ástandið
heima. Svarta hliðin var honum
kærust, enda bélt Iiann sér óspart
við hana : Bændur veita vín, kven-
fólk drekkur og revkir o.g er borið
ósjállbjarga heim. — þetta taíaði
sá góði maður. í mörg þúsund
mílna fjarlægð frá föðurlandinu.
Og orð hans féllu ekki í grýtta
jörð, þau voru tínd upp eins og
hver önnur gullkorn ; og einn á-
hevrenda, sem var kvenmaður, gat
hfcss til, að kæmi svona kvenfólk
frá íslandi, eitraði það félagsskiap-
inn íslenzka i Winnipeg.
Ivvenfólkið i Rvík getur verið
Jóhanni þakklátt, — hann er bú-
inn að tala miáli þess hér.
Máffærið var liðugt, og afar-
kurteist orðalag, enda voru þétt-
skioaðir bekkir af kvenfólki öðru-
tnegin i salnum.
bað er ekk: furða, þó að góðar
ræður séu haldnar og íslenzka
smjörið í háu verði á Englandi,
>r strokk-froðan er orðin svo
mikil, að farið er að veita henni
vestur að Winnipeg-vatni.
Winniiieg, 14. júlí 1913.
þorbjörn Tómasson,
frá ísafirði.
Hús til sölu.
*
222 Atlantic Ave., 7 herbergi, ‘ful-i
ly modern’; horni Charles, 25x
102. Verð : $4,500, — mort-
gage $1,000. Fyrsta borgun.
$1,000. Afgangur samkvæmt
samningi. ódýrt.
216 Atlantic Ave., 7 herbergi, 'fully;
modern’. Verð : $6,000, —
mortgage $1,000. Lóðin 56x102
i—! ódýrt.
783 Home St. og 785 Home St.*
7 berbergi, ‘fully modern’. —
Leigjast lyrir $35.00 um mánj
hvort. Verð : $4,500, — mort-
gage $2,100 ; fyrsta borgun
$500, afgangur samkv. samn-
ingi. Mjög ódýrt.
176 Lenora St., 7 herbergi, ‘fully;
modern’. Lóðin 33 ft. Verð :
$7,000. ^ Fyrsta borgun $1,500 ;
afgangur samkvæmt samningi.
770 McMillan Ave., Fort Rouge,
8 herberg.i; harðviðar innrétt-<
ing ; eldstæði. Lóðin 33 ft.
Verð : $7,000, — mortgage
$3,500. Fyrsta borgun $2,000 ;
afg. samkv. samningi. þetta er
bezta kaup, sem hægt er að
gera í borginni. Húsið rentast
fyirir $55.00 um mánuðinn.
773 Simcoe St., 7 herbergi ‘hot
air’ hitun ; ‘screened verandah’
Húsið er nýlega skreytt að inn-
an og alt málað. Verðið er að
eins $3,600. Fyrsta borgun er
$500. Afg. Samkv. samningi..
Vér höfum mikið úrval af hús-
um Oe Jóðum víðsvegar um borg-
ina. Komið til vor áður en þér
festið kaup annajrstaðar.
Látið oss salja fasteignir yðar.
■*
W. A. ALBERT & CO.
708 McARTHUR BLÐG. WINNIPEG
Talsfmi: — Main - 2736, 7323.
Hvað er að ?
Þarftu að hafa eitt-
hvað til að lesa?
Hver «6 sem vill fá sér
eitthvaö nýtt aö lesa 1
hverri vikn.æt i aö írerast
kanpandi Heimskring n.
— Hún færir lesen< um
sinnm ýmiskonar nýjan
fróöleik 52 sinnum á óri
fyrir aö»*ins $2.00. Viltu
ekki vera meö!

D o 1 o r e s
259
260
Sögusafn Heimskringlu.
D o 1 o r e s
261 262
Sögusafn Heimskringlu
Lopez haJði áður sagt að lægi fyrir njósnurum. For-
lógin, sem láu fyrir Ashby, hafði liún að eins hugsað
um með hlýrri meðaumkun, en forlögin, sem láu
fyrir Rivers, sýndust ætla að deyða hana.
Hún greip báðum höndum í handlegginn á J.opez
og horföi framan í hann, föl af hræðslu og stóð á
öndinni.
‘Ó, lterra! Ó, herra! ’ hrópaði hún. ‘Hvað eruð
'þér að segja ? N jósnari ? Harrv njósnari — og tek-
inn fastur. Ó, yður er ekki alvara. þér getjð ekki
mieint þetta. Segiö m-ér, að yður sé þetta ekki al-
vara! Segi’ð þér það! Segið þér það! ’
Meira gat hún ekki sagt. Iltin slepti handlegg
'Lopez, hné aftur á , bak í stólinn og brast í grát. Af
grátiekkainum nötraði fallegi líkammn hennar. Lopez
horfð á hana með beizku brosi.
Katie leit aftur á hann, en augu hennar voru
rauð og þrung-in aJ gráti.
‘Líf hans er í veðt’, sagði hún tneð hryllingi, ‘og
ég sé á andliti ySar, að um enga von er að ræða.
ó, HarryH Ó, Harry!1 Harry!)
Rödd henna<r endaði í geispa. Lopez fann til
meðaumkuinar ; hann hafði ekki búist vi-ð, að Katie
mundi vierða jafn örvilúuð. N.ú sá hann að Katie gat
elskað, op- hvernig hún gat elskað. þessi sterka ást
tók ekki tillit til neins. Alt lét undan henni : van-
sæmdar tilfinning, draimb, liatnr og alt, nema þetta
eins nafn, sem hún nefndi með svo óseigjiaiilegri þrá
;og löngun.
‘Já’, sagði hann, ‘hann er njósnari. Ilann er nú
fyrir hierrétti, eða réttara, hann hefir ve'rið fvrir her-
rétti, og — ég get eins vcl sagt þaö strax —, hann ér
dæmdnr. þér vitið, hvað fyrir dæmdum njósnara
liggtnr. Aður en klukkustund er líöin ,er alt bxiið’.
‘Ein stund! J Ein stund!' Sögðuð þér : innan
stundar ?’ í j
Lopez hneigði sig satnþykkjandi.
‘En þér — þér — þér’, sagði Katie tryllingslega.
‘þéir haldið ekki að hann sé sekttr ?’
‘það er mér óviðkomandi’, svaraði Lopez kulda-
lega.
‘Yður óviðkomiandi ? Hafið þér ekki yfirráð
hér, ?"’
‘Jti’.
‘Getið þér ekkert gert ?’ spttrði hún.
‘Nei. Málinu er lokið. Forlög hans ákveðin.
Innan stundar er alt btiið’.
jþessi ondurtekning orðanna kom Katie til að æpa
að nýju örvilnandi.
‘Ö, innan svo litils tima, svo lítils tíma’, sagöi
hún.
‘það var af því, að komið var að framkvæmd
dómsins, að hann vildí £á að tala við yður, og mér
fanst að ég ætiti að segja yðttc það’, sagði Lopez.
‘Hefði hann ekki beðið u<m þetta, þá væri btiið að
skjóta hann’.
Katie neri saman höndtmum, utan við< sig af
hrygö^
‘ó’, hrópaði htin, ‘eitthvað verður að gera. Hann
má ekki deyjal! Ilann má það ekki. Ó, hamingjan
i góða, hviernig get ég lifað og hugsað um þetta ?
i Harry, Iíarry, var enginn maður til að verja þig ?
iNjósnari? það er lygi!1 Ilann var vanalegur ferða-
j maður. Ó, kapteimi Lopez, það hljóta að vera ein-
j hver ráð til, sem geta frelsað hann, eða að minsta
| kfrestað framkvæmd dómsins. Er ekki mögulegt aS
fresta aftökunnii ? — Einn dag, ? ’
‘það gagnar ekkert’, sagði Lopez.
‘Einn dag’, bað Katie ánnilega.
‘það gagnar ekkert. það er ómögulegt. Dómi
herréttar verður, ekki br.eytt’, sagði I.opez.
‘En tíminn líður. Kapteinn Lopez, getið þér ekki
látið hann sleppa?’
Nú 1611 Katie á kné og greip hendur I.opez.
‘Jú, ég gæti það nti raunar. É,g gæti opnað dyr
fangelsisins svo hann gæti fltúð’.
‘ó, kapteinn Lopez, ég knéfell frammi fyrir yðtir!
Knéfallandi bið ég yður að lo£a honum að Hýja! Ó,
látið þér hann flýjja! Ó, ég bið yður, — ég bið yS-
ur knéfallandi um þetta! ’
Lopez stúndi þungan. þessi viðbttrðtir sýndist
honum óttalegur á margan hátt, en einkttm var það
yoðalegt fyrir hann að sjá, hve he.ita ást hún bar til
þessa manns, sem bún hafði að eins þekt í fáa daga,
og hann sjálíur hafði stofnað lífi sínu í hættu til
þess að fá að edms lítið bros hjá henni.
‘íhugið, hvað þér eruð að biðja tnn’, sagði hann-
•A því augnabliki, sem ég læt hann fara, er ég sjálf-
ur orðinn glæpamaður, og verð dæmdur. Eg verð
að flýja — ég verð eyðilagðttr maðttr. Eyðilagður.
Og annað verra : svívirtttr í mínu eigin föðurlandi,
— ég, sem hefi svo stórar framtíðarvonir og befi
þegar öðlást all-mikinn heiður. Og samt sem áður
biðjið þér ;mig um þetta?’
Katie laut niður, kj>sti hendi hans og sagði með
skjálfandi röddtt :
‘ó, ég verð — ég. verð!' E,g bið yður! ’
Lopez skalf frá htirfii til ilja, svo var geðsþrær-
ing hans mikil, og ltann gat naumast talaS.
'Og, má ég þá ekki — biðja yður um nokkuð’ —
þegar ég flejvi frá mér — von, æru, lífi og öllu —
yðar vegna?’
Bak við orðin í spurningu þessari fólst tilgangur
sá, sem Katie skildi itndir eins hver var. Hún slepti
liöndum hans, bné niður á gólfið og skalí eins og
strá í vindi. Lopez horföi á ltana í því hugar-
ástandi, sem mikið líktist hennar ^ hann var að eins
ekki alvag eins frávita af sorg. Hún elskaöi annan,
og mtindi aldrei elska hann — og hve heitt og ittni-
lega hún elskaði þennan annan mann! Og þó hlaut
hún að verða kona hans.
Hantt f’ékk eina klukkustund til að undirbúa sig’,
sagði Lopez. ‘Mikið af henni er þegar liðið. .Viljið
þér frelsa hann? Á ég að lo£a hontim að fara? Á
ég að eyðileggja mig ? Viljið þér leggja eins mikið í
sölurnar hans vegna, eins og ég geri vðar vegna ?.
Fljótt — að mínútu liðinni getur það orðið of
seint’.
Katie þaut á fætur.
‘Farið þér, flýtið þér yður, frelsið þér hann’,
sagði hún með ákafa.
‘þér gefið mér heitorð yðar?’ spurði Lopez.
‘Ó, guð hjálpi mér — já! ’ sagði hún, og um leið
féll hún í örvit á gólfið.
‘Farðtt inn Og hjálpaðu ttngu stúlkunni’, sagði
Lopez við þerntma, sem hann mætti fyrir utan dyrn-
ar ; hann var mjög skjálfraddaður.
Svo gekk Lopez burt, ekki til að gefa Harry
frelsi, því hann var frjáls ; en ltann fór tdl herbergis
nokkurs, þar sem bann gat verið einn, fleygöi sér
uiður á steingólfið og grét eins og barn um langan
tíma.
Kvölin, sem þessi miaður varð að líða til þess að
geta eignast Katiq, var svipuð þeirri, sem sjálfs-
'"órnin olli henni.