Heimskringla - 18.09.1913, Page 3

HEIMSKRINGLA
WINNIPKG, 18. SEPT. 1913. iBLS. 3
Agrip af reglugjörð
«am heimilisréttarlönd í C a n a d a
Norðvesturlandinu.
Sérhver manneskja, sem fjöl-
akyldu hefir fyrir aö sjá, og «ér*
hver karlmaður, sem oröinn er 18
ára, hefir heimilisrétt til fjórðungs
tir ‘section’ af óteknu stjórnarlandi
í Manitoba, Saskatchewan og Al-
-berta. Umsækjandinn verður sjálf-
«ir að koma á landskrifstofu stjórn
arinnar eða undirskrifstofu í þvi
héraði. Samkvæmt uruboði og með
aérstökutn skilyrðum má faðir,
enóðir, sonur, dóttir, bróðir eða
■nystir umsækjandans sækja um
tandið fyrir hans hönd á hvaða
okrifstofu sem er.
Sky ldur. — Sex mánaða á-
Sbúö á ári og ræktun á landinu i
þrjú ár, Landnemi má þó búa á
landi innan 9 miina frá heimilis-
réttarlandinu, og ekki er minna en
-80 ekrur og er eignar og ábúðar-
|örð hans, eða föður, móður, son-
,ar, dóttur bróður eða systur hans.
1 vissum héruðum hefir landnem-
Inn, sem fullnægt hefir landtöku
skyldum sínum, forkaupsrétt (pre-
emption) að sectionarfjórðungi á-
löstum við land sitt. Verð $3.00
ekran. S k y 1 d u r -Verður að
■itja 6 mánuði af ári á landinu i
8 ár frá því er heimilisréttarlandið
rvar tekið (að þeim tíma meðtöld-
iim, er til þess þarf að ná eignar-
íbréfi á heimilisréttarlandinu), og
•50 ekrur yerður að yrkja auk-
iffeitis,
Landtökumaður, sem hefir þegar
Botað heimilisrétt sinn og getur
*kki náð forkaupsrétti (pre-emtion
á landi, getur keypt heimilisréttar-
land í sérstökum héruðum. Verð
$3.00 ekran. Skyldur : Verðið að
aitja ð mánuði á landinu á ári í
þrjú ár og rækta 50 ekrur, reisa
þús, $300.00 viröi.
w.w.con,
Deputy Minister of the Interior,
nPlLBOÐ í lokuðum umslögum,
áritað til undirskrifaðs *Tender
for Extension to Wharf at Gull
Harbor, Man.”, verða meðtekin á
þessari skrifstofu til kl. 4. e. h.
þriðjudaginn 7. okt. til að vinna
nefnt verk. v
Uppdrættir, afmarkanir og
■samningsform fást hér á skrifstof-
unni og á skirifstofu District En-
gineer í Winnipeg, Man., og eftir
umsókn hjá póstmeistaranum að
JHecla, Man.
■Frambjóðendur eru mintir á, að
ftilboðum þeirra verður enginn
gaumur gefinn, nema þau séu rituð
á prentuðu formin og undirskrifuð
með eigin hendi frambjóiðanda og
tilgreini starf þeirra og heimilis-
fang. þar sem sélög eiga hlut að
máli, verður hver félagi að rita
með edgin hendi nafn sitt, stöðu
og heimili.
flverju tilboði verður að fylgja
•viðurkend ávísun á löggiltan
bahka, sem borganleg sé til Hon-
orable Minister of Pulilic Works,
og jafngildi 10% af tilboðs upp-
hæðinni, og sé því fyrirgert( ef
framibjóðandi neitar að gera verk-
Bamninga, þegar hann er kvaddur
til þess, eða vanrækir að fullgera
verkið, sem um er samið. Verði
framboðið ekki þegið, þá verður
ávísaninni skilað aftur.
Deildin skuldbindur sig ekki til
að þigg'ja lægsta eða nokkurt til-
boð.
Eftir skipun,
R. C. DESROCHERS,
Secretary.
Department of Public Works
Ottawa, 6. september 1913.
Blöðum verður ekki borgað fyrir
þessa auglýsingu, ef þau flytja
hana án skipunar frá deildinni.
Hvað er að?
Þarftu að hafa eitt-
hvað til að lesa?
Hver sá’sem vill fá sér
eitthvaö nýtt aö lesa 1
hverri yikn,œtlfi aö gerast
kanpaudi Heimskringlu.
— Hún fœrir lesendum
slnum ýmiskonar nýjati
fróöleik 52 sinnum á ári
fyrir aöeins $2.00. Viltu
ekki vera meö!
Vor vísur.
‘‘Að tnér læðist ljós og vor,
lifna æðaslögin —
svona glæða grtð og þor
gömiu kvæðalögin.
8t. t i. St.
Víst mun þrengja þjóðarönd
þó að lengi daga,
dragi engipn okkar hönd
eftir strengjum Braga.
Huga vorn þá helgar mál
himinbornum ljóma;
kvöld og morgna kœtir sál
kraftur fornra hljóma.
Verður lengi vottur góðs,
vart það rengja hljótum,
ef vér strengi stillum ljóðs,
stelum engra nótum.
Að í prís eg engra næ
anda rís, ei hressum,
ljóðadýsin léttan blæ
ljái vísum þessum.
Breytist tíðin, vaknar vor,
veitist blíða ári.
Skreytist hlíðin, þróast þör,
þreytist stríða Kári.
Suðri bauð með blíðum róm
burt því snauða vísa,
út um hauður indæl blóm
upp frá dauðum rísa.
Fossar gjalla gleði lag.
grjóts af stalli þjóta;
við sinn snjalla víkings brag
virðing alla hljóta. —
Þungum drunum þeirra fjær,
þó vorn muna gleður,
lækjar buna, létt og tær,
ljóðum unaðs meöiar.
Björkin grær og brosir dátt,
blíðu fær hún nóga.
“Sólin skœr á þar í þátt, ”
þylur blær við skóga.
Bjóðast gæði lífs og ljóss,
léttir mæðu kífsins
æðsta glæðing allra hróss,
cndurfœðing líjsins.
\
Avalt þannigvorið vann
von um annað bjóða
hverjum manni meðan hann
meta kann hið góða.
Þetta lag að þreyta hér
þrotinn bagar máttur,
Þó að fagur þyki mér
þessi bragarháttur.
Gamall óður görpum nú
gremju-hljóð mum baka,
æðri ljóð og aðra trú
upp vill þjóðin taka.
Við, sem ungir erum hér,
aðra tungu lærum,
bragi þunga bráðum vér
banastungu sœrum.
Feðra óðum þrýtur þor —
þessi ljóð er sungu;
sömdu óð um ást og vor,
únun þjóð og tungu.
“Fyrsta sprettinn frumbýlings
íengu nettir rakið;
örrnpm létt var Islendings
enska Grettistakið. —
Þeirra létt var lundin þá
laus við prett og reiði,
þegar settust saman hjá
‘sólskins btett í heiði. ’
Þegar dáða þreyttu sið —
þegar háðu glímur;
þegar áðu þjóðlegt við —
þcgar kváffu rlmur.”
Þó mig bæri þessi storð.
þýða læri tungu,
helga kœr mig heilla orð
hetjur þær er sungu.------
Dettur botn í braginn hér,
blíQur þrotnast kliður.’—
Fjalla|drotning! Fyrir þér
féll af lotning niður.
O. T. JOHNSON.
*) Tíndar til úr ýtrtsu ruali, og iiætt í
í eyðurnar. Kin vísan : “Björkin
græn” o. s. frv., gerð, er eg var á
11. árinu.
Skólamálið.
Svo má laga sem aflaga.
Ilfcrra ritstj. Hkr.i
J>egar ég sá ySur fyrir stuttu
síðan, minitist ég við }-ður á þá
fölsku fréttagrein, er bártist i
blaði yðar 3. júlí þ.á., meö fyrir-
sögninni : “Skólamálið úr þok-
unni”, með undirskrift (“Fregnriti
Hkr."). þér buðust og góðfúslega
til, að taka á móti andmælum
gegn hentii í yðar heiðraða blaði ;
og sannfærðisJt ég* jafnframt um,
að þér voruð saklaus af þeim
skáldskap(! ), sem ofanrtefnd grein
hefir í sér innifalinn.
Samt sem áður var ég og er
hissa á þvi, að Hkr. skyldi flytja
þess konar grein, siem bæði var
meiðandi gagnvart sjálfum mér
(sem vitanlega hafði aldrei gert
tieitt á hluta Hkr.), — og hitt,
sem var þó langtum skaðlegra :
að tilraun virtist gerð til að rýra
gildi skólahugmvndarinnar. því
mér hefir oftast fundist, að ,þó að
Ilkr. sé að einhverju Ievti andstæð
kirkjufélagi voru, þá hafi hún ætíið
veriö vinveitt og viljað sterklega
stvðja að ílestu, sem varðar vel-
ferð og sóma okkar íslenzka þjóð-
flokks.
Eins og allir kunnugir, skvnber-
andi menn sáu, var greinin ákaf-
lega kátleg ; og duldist það ekki,
að bar var öxin reidd á loft í
þeim tilgangi, að höggva þann
fvrsta frjóanga, sem er að springa
út á einu hinu mesta velferðiar-
máli vor Vestur-íslendinga. ]>vi
varla hiefir neitt málefni legið rík-
ara í huga rnargra, bæði hinna
mestu og beztu forkólfa okkar ísl.
■þjóðflokks vestan hafs og allra
þeirra, er elska íslenzka þjóð og
íslenzka tungu. T>ví ekki getur
hngsan.di möntium levnz.t i hvaða
hættu okkar mál er statt í bar-
áttunni við hérlenda tungu.
Við hér í landi, sem von er,
hnevkslumst á veikleika bra-ðra
vorra og' systra á gamla landinu,
að láta okkar hjartkæra móður-
mál (eitt hið merkasta mál jarö-
arinnar) oft og tíðunv falla í mola
og liggja í duftinu fvrir danskri
tungu. því ýmist fvrir þekkingar-
skort, eða skort á nægilegri \irð-
iingu fvrir btóðtnáli sínu, halda
maruir á gamla laíidinu, að það
sé “fínt”., að tala frekar dönsku,
en sitt eigið móðurmál. ]>að
mundi sem von er mælast ill fvirir
í Kaupmannahöfn, ef dönsk þjóð
færi að taka unn á bvf, atð tala
alment íslenzku í stað dönsku.
Vér Vestur-ísl'endingar, som svo
mikið höfum hnevkslast á auð-
mvkt liræðra okkar og svstra á
fósturjörðinni, verðum að gæta að
sjálfum oss, að vér föllum ekki
sjálfir í þann sama pott, sem vér,
að réttu lagi höfum fundiö sérlegja
sárt til, að meiðandi væri og
skaðlcgt, ekki einuugis fvrir sjálf-
stæði þjxðar vorrar, heldur ttingu
forfeðra vorra, sem vér allir lærð-
um, er mæður vorar rugg.uðu oss
orr voru að gleðjast vfir, hverju
einu orði, er þœr gátu kcnt oss.
Ilefði þá ekki mæðrum vortim
sárnað, ef vinir þeirra hefðu spáð
því, að er vcr sþœkkuðum rnund-
um vér vanrækja “móðurmálifi
góða”. NiíA, kæru landar, vertun
stoltir fvrir þjóð vora 05 tuhgu,
og látum ekki hugfallast eð;\
bevg.jast fyrir áhrifum annara
tungumála, heldur lærum af sain-
borgurum vorum, Englendingunt
og Frökkuní, að vera stoltir af
okkar tungumáli, og kappkostmn,
að hlvnna að því a.f öllum kröft-
um. Ilvað oft höfum vér ekki
hevrt ýrnsa segia, að það v.vri
ekki til neins fvrir okkur, að vera
að halda til streitu með tunguinál
vort í þessu landi, og hlvti það
algerloga að hterfa áður en lang-
ur tími iiði.
það skoða ég ranga hugmynil ;
því ef við höfum sterkan- vilja á,
að halda tungu vorri við, þa sé
þaö auðvelt, ef við að eins eruin
samtaka með það. Yið höfum
gott sýnishorn fvrir framaU oss,
þar sem Frakkar eru. þeir ertt nú
þúnir að bvggja land þetta á
fjórðu öld, og tala nálega allir
jafn góða frönsku og þeir töluðu,
þá þeir fvrst lentw við strendur
þessa lánds, og auðvitað þess
veirna hafa beir svo mikil áhrif og
afl í stjórnarfari Canada ríkis.
Hn svo ætla ég að víkja að þefiií-
ari undragrein fregnritans í Ilkr.
(má vera, að vður finnist grein
mín orðin allareiðu rneir en svar
til hans). E.v hitti aldrtí, mér vi't-
anlega, neinn freghrita frá Hkr.,
efia að miinsta kosti g-erðT mér það
cnginn kunnugt. Má verá, að ein-.
hver óvimir minn eða . óvinur
skóla.málsins, hafi hlustað á mig í
ólevfi, og hafi svo sá hinn sami
verið skáld(! ) og skrifari og miö-
tir vatidaður afi gerfium símirn, —
há vár atifivelt fvrir þann hiJtn
sama, að rangherma sögusögn
mína, og þá skrifafi greinina eftir
sínum t'igin geðþótta, frekar en
að fara rétt ,með eða leggja á betri
vecr. þess konar er auðvelt, ekki
sízt, ef maðurinn er skáld(! ) á
annað borð.
En til þess að orðlengja ekki
meir en nauðsvnlegt er, þá ætla ég’
mér að auglýsa, hvaða fréttir ég
sagfii af skólamál .nu, er ég kctn
til Wimiipeg. Eig sagði kunuingjum
mínum og lýsti því yfir, að ég
væri sannarlega glaður yfir, afi1
nú væri skóla álið útkljáð, og
það hefði v.erið útkljáð alveg á
sama hátt og ég hefði í tölu minni
sýnt fram á áð þvrfti að gerast,
eða væri sá eini rétti og ákjósan-
legi vegur, eftir ástæðum : —
hver.jum yrði kent, er þess óskaði,
að læra að tala og skrifa rétta
íslenzku ; ennfremur hörn búin
iinidir fermingti, með fleiru ; en 7
manna nefnd hefði verið kosin t'il
framkvæmda á þanin veg, et þeir
sæu hentugast.
En ]>ar sem voru nálcga sextiu
menn á kirkjuþinji, og ekkcrt var
gert uemia mieð medrihluta atkv.,
■þá er ósanngjarnt að hald-a því
fram, að nokkur einstakur maður
liafi áskilið sér þann mikla heiSur
að hafa hrint skólamálinu i íram-
kvæmd. það sjá flestir eða alldr,
að svoleiðis er sprottið frá hinni
alkunnu og Ulræmdu ísl. hæðui,
sem hcfir litla vigt hjá velhugs-
andi fólki lú-r í landi.
það, sem skaðlegast var í þess-
ari fölsku fréttagrein var, að ég
hefði átt aö segja, að það yrði
eiginlega ekki nein mentastofnun.
þetta eru ófvrirgefanleg ósannindi.
Eg ætla ekki að fara að leggja út
í þrátt \Hð þennau háttvirta fregn
ritá Hkr, um trúarbrögð, ]>ótt
hann máske álitx enga meutun í
kristindómi, En því furðar mig á,
að Hkr. skuli hafa fvrjr fréttarit-
ara þann mann, sem ekki veit að
það er mikil menttin í þvi fólgin,
að læra íslenzku,
Líka er það ósatt, afi cg hafi
minst á nokkra sérstaka bók, sem
kennarar skólans ættu að brúká
viS kensluna. Engín bók nefnd á
nafn.
Svo orðlengi ég ekki þetta meir,
og þakka ritstj. Ilkr. fvrirfram
fvrir að prenta grein þessa i blaði
sínu, og vona hann verði skólan-
um hlvntari en fréttaritarinn, ef
hann einhverntíma ritar um það
mál á anuað borð.
Selkirk, 8. sept. 1913.
Guðlcifur E. Dalman.
ATHS. RITSTJ.. — Hvað sem
skólamálinu líður og fregngnein-
inni, sem gefur tilefni til þessa
andsvars hr. Dalmans, þá viljum
> ér geía honum það til kynna, að
íslenzkan er langtfrá að vera jafu
líágborin heima á ættjörðinni eins'
og hann vill halda fram. Upp til
sveita er. víðast hvar talað hreint
og voitt fnál, og í kaupstöðum er
langt frá því að vera svo korniið,
að danskan sé rikjandi. Alegin-
borri fólks þar talar góða ís-
lenzku, og engir ver en lu'in er töl-
uð meðal borrans af Vestur-Islend-
ingum. Sá eini munurinn, að í
öðrum staðnúm er það dönsku-
hlandin ísleinzka, í hinum ensku-
blandin.
Til Snjólfs.
ami færi forgörðum. Og enn mætti
nefnaT. d.: Séra Jón Bjarnason, j
séru Magnús Skaptason og Einar
Hjörleifsson. J>essir menn allir
halda ,því fram, að til sé lif eftir
dauðanin,, cn hver á sinn hátt.
Eru þessir menu, sem ég hefi
nefnt, heimskingjar ? Og svona
mætti teljia upp í það óiendanlega.
J>ú vdlt múske segja, að menti
trúi ]>essu, en viti það ekki. En
trú ocr vissa er Jk>, í mjög mörgum
tilfellum eitt og hið sama. Ég hefi
t. d. aldrei séð þig né þreifað á
þér, en þó er ég hárviss um, að
þií sért til.
Elg hefi kynst fólk1, sem hefir
vmist verið húið að missa hönd
eða fót, og ég hefi stundum heyrt
fólk þetta vera að tala um sára
t'ilkenniugu í þessuin og þessum
fingrinum, eða í þeirri og þeirri
tánni á 'þeim fæti eða þeirri hönd,
sem fyrir löngu hefir verið orðið
dautt eða orðið að dufti. Mér hef-
ir þótt þetta. skrítið, og hefi ég
oft spurt fólk þetta um, þvernig á
Jjfessu mvndi standa, en það hefir
etiga útskýrjngu getað gefifi mér á
þvi.
Oft hefir það líka komið fyrir,
að menn hefir drevmt menn fram-
jtn úr fornöldinni, og hafa átt við
þá skýrt og skilmierkilegt samtal,
ýmist lengra , eða skemra, sbr.
drautu llans Natanssonar o.fl. o.fl.
Rn við vérðum að slá því
föstu, að alt ]>etta andlega eða
eilífa sé ósýnilegt og óiáþreifan-
legt. Við mvndum ekki geta lifað
við ]>eirra lífsskilvrði fremur en
fiskar geta lifafi á þurru landi, og
þeir ekki við okkar lífsskilyrði,
fremur en vifi gætum lifað í sjóu-
um.
T>ess vegna standa hiiír hálærðu
vfsindamenn ]>ar mjög lítið betur
að vtgi, on t. d. éig eða þú, sem
lítiö eöa ekfcert höfum lært.
Og þá gotum við einnig fengið
ýmsan frófileik ]>essu viðvíojandi
JlCgnuni fjarsýnismcnn, sem til
hafa verið og eru bæfii meöal ís-
lendinga og annára 'þjóöa.
* J>ú segist nú reyndar trúa, ad
til sé annafi líf. Og þar er ég þér
alveg sammála. En svo segir þú :
“Prelsi efia lausn fvrir trú og
blóö eru levfar heiðindómsins. Já,
en þó svo væri, að þú hefðir rétt
fyrir þér, ]>á er ekki þar meðisagt
eða sannað, að trú og blóð sé lítr
ilsvirði fvrir okkur, sem ekki
þvkjitmst tilhevra hoiðindóminum.
J>ar eð viö föllumst á, að líf sé
til eftir þetta, þá verðum við að
hafa tvo líkíiima, ahnan andlegán
og hinn efnSslegan. Og við vitum^
afi lífið *í þeim efuislega er aðal-
legá í blóðinu. þess vegna v Ijum
vér helzit hafa hollar og nærandi
fæðutegundir or hreiut loft, svo
blóðið haldist ósýkt, eöa að okk-
ur líði vel. Alveg hið sama gildir
með hinn andlega likama vorti. 1
honum er blóð oj æöakerfi, að
öllu levti eins og í hinum, ncitta
það er andlegt og þess vegna ó-
sýnilegt, Tuema með örfáum und-
antekningum, t. d. i dáleiðslu á-
standi. Svo mér finst nú, Snjólf-
ur minn, að það ekki stándi á
tnjög litlu, hvaða fæðu eða nær-
ingu vort andlega blóð hefir. þii
veizt, að lireint meinar oft sama
sem heilagt. J>ess vegna getum
við sagt, að t. d. hreinna blóð sé
heilagra og að hreinast blófi sé
heilagast. Og þetta getur gilt
jafnt, hvort sem við tölu-m umi
andlegt eða efnislegt blóð.
það er ekki nauösvnlegt á þess-
ari mentunar og frelsisöld, að ein-
blína á alla hluti frá allra þröng-
sýnasta sjónarmiði.
AS endingu vil ég benda þcr á‘,-
hvort ekki væri heppilegra, að þú
safnaðir hinum merkustu draum-
um frá ýmsum í viðbót við þína
^igin drauma, þar til þvt hefðir
nóg í bók, en gæfir sögurnar út
sér á parti. E'g kem með þétta
sem uppástungu, en ekki að mér
komi neit-t vifi, hvernig þú hefir
það.
þeir, sem brevta vel við menn
og skepnur, gera ]>aö af einhverj-
um orsökum eða hvötum, og til
grundvallar fvrir því getur trú og
blóð (í audlegum skilningi) eins
vel legið eins og nokkuö annað.
Álfur í Hól.
Vantar menn
að læra rakaraiðn. Mikil eftir-
spurn eftir Moler rökuruim
Stöðug vinna alt árið. Vér
kennum rakaraiðn til hlýtar á
8 vikum og útvegum útlærðum
vinnu fyrir $15—25 á viku. þér
getiö b}rrjað yðar eigið “busi-
noss”, án þess að leggja í það
einn dollar. Hundruð af beztu
tækifœrum. Sjáið oss eða skrifið
og vér sendum bækling vorn.
Starfstofur:
Winnipeg-horni King og Pacific
Regina-1709 Broad St.
Blindur er blaðlaus maður
Og uþví er fífl að fátt er
kent“ segir gamalt mál-
tæki. Þú getur ekki vitað
hvað umheimurinn hugsar
og talar ef þú ekki lest
blöðin.
Iláttvirti S. J. Austmann!1
I Heimskringlu nr. 48 liefir þú
á orði, að ég ætti afi skamimast
min. J>að getur verið, að ég ættý
að gera það. En ég er hræddur
um, Snjólfur minn, ,að við gerum
seint alt sem við ætturn að ■gera.
Og svo á hinn bóginn finst mér
fremur ósanngjarnt, að mælast tfil
að maður skammist,sín fvrir ]>aö,
sem maður hiefir aldrei gert. Élg
hefi aldrei líkt þér við lÖgmund
íleðu, þó þú kunnir að skilja það
svo eða imvnda þér það. Rg álít
Cgmimd fleðu vitrau á sérkenni-
lc"-an hátt, og ég álít þig eiunig
>itran á sérkennilegan liátt, en
ekki á sama hátt. En þar meö er
ckki nein samlíking gerð á ykkar
I>ersónu ; langt frá því. Jætta
hlýtur þú að sjá, þeigar þú hugsar
þig betur uin. Iíkki vildi é,g gcra
þór vanheiður að ncinu leytii, þó
! mér bætti hún nokkuð ísktyggileg
hjá þér setningin sú, að allir Jæir,
sem halda og hafa haldið þ\'i fram
að líf sé til eftir ]>etta vort jarð-
neska líf, séu heimskingjar. þú
ættir þó, svo sögufróöur sem þú
ert, aö tnuna, að það hafa oftast
veriö hinir merkustu -og vitrustu
menn sinnar samtiðar, scm hafa
haldiö því fram, afi Hf sé til eítir
þetta líf. “Ekkf munum vér
brenna hæfS þessa- heims og ann-
ars”,' sagði Skarphéðinn, og varla7
mun Njáll liafa séð inn í ókomna
tímann með sinni dauðlegu sjón.
Ekki var Gestur Oddleifsson í
neinni óvissu um að lífifi héldi á-
fram eftir að þessi efnislegi lík-
HEIMSKRINGLA, sem er elsta og bezt blað
Vestur-íslendinga, hefir æíinlega meðferðis
fróðleik og frégnir, ekki aðeins um hagiog
framtíðar mál Islendinga livar á jarðríki
t
sem þeir ala aldur sinn — heldur fræðir
ykkur einnig um alt það sem frumkvöðlar
þjóðanna hugsa^ tala og starfa til fram-
þróunar og fullkomnunar mannfelagsins.
Nyir kaupendur að Heims-
kringlu fá blaðið frá þess-
' um tíma til 1. október 1914
fyrir tvo dollara og auk
þess þrj ár skemtisögur inn-
heftar í vandaða kápu.
KAUPIÐ HEIMSKRINGLU