Heimskringla - 12.02.1914, Qupperneq 6

WíNNIPBG, 12. FBBR. 1014.
IIKIMSKRINGLA
MARKET HOTEL
146 Princess öt.
A móti markaOaam
P. O’CONNELL, elfandf, WJNNIPEQ
Hasta vfnfODK vindlar og aðhlynning
fóð. iHleuzkar vtfitiugAmaDur N.
íalldðrsson, leiðbeioir isiendíntnim.
WELLINGTON BARBER SHOP
ondir nýrri stjyðrn '
Hárskurðnr 25c, Alt verk vandað. Yið-J
skifta Jslendinga óskað
ROY PKAL, Eigandi
691 Wellington Ave.
Fréttabréf.
Woodbine Hotel
461 MAIN ST.
dtmrsta Billiard Hali I NorðvestorJandion
Tla Pool-borð.—Alskonar vfa>tg fiadltr
Qisttnji og faoOI: $1.00 á dag og þar y flr
Lennon A Hebh.
Gigendar.
Vér hðfum fallar birgölr hreinasta lyfja
Oir me®ala, KomiO með lyfseðla yðar hin*r-
að vér gerum meðalin nákvœmlega eftir
ávfsao lapkaisins. Vér sinnum utansvoita
pðnunnm og seljum giftiogaleyfi.
Colcleugh & Co.
Notre Dame Ave, & Sherhrooke St.
Phone Qarry 2690—2691.
stu»ujXed Xs*3 u*
íi
SHAW’S
^tærsta og elzta brfikaðra
fíWJBÖlubfiðin f Vestur Canada.
479 Notre Oaiue.
Domlnion Hotel
523 /Vlain St.
J9«.tu vluog vÍDíllar, GistinK ./• f» 0 $1,30
MAitie ............. ,35
Mimi n llYl
B. B. H A LLD0RSS0N ,'eigandi
iamtmicm
JJTX V/MOLESAi-F. «,Í?F.THiL
V ’Tvjk 334 MAIN *t
* "crí
OQ

I>að var a5 kveldi þess 8. októ-
ber sl., aö uppi var fjööur og fit
hjá íslendingum hér í Glenboro.
Allir voru á hraðri ferð og allir
stefndu í sömu átt, að íslen/.ka
satnkomithúsinu. Eftir að fólkið
hafði safnast þar saman, sýndi
hópurinn — milli 60—70 manns —
á sér ferðasnið, og var förinni
heitið heim tíl þeirra hjóna Mr.
og Mrs. Alex E. Johnson, öllum á
óvart. Ilr. Jón Ólafsson kaupm.
liafði orð fvrir gestunum og ávarp-
aði húsráðendur, og fvrir hönd að-
komufólks afhenti þeim hjónum
laglegt “dinner set”, sem hann
I bað þau að þiggja sem vinamerki
frá þessum hóp, og tjáði þeim nm
leið, að aðkomufólk mundi þá um
stund taka að sér allal hússtjórn.
S’tóðu þá hendur fram úr erm-
tmi, og tóku gestir til óspiltra
málanna, sumt fólkið að stíga
dans, en aðrir skemtu sér við spil
og samræður. Nálægt miðri nótt
voru veitingar framreiddar, höfðu
gestir útbúið sig með vistaföng,
enda voru yfirdrifnar veitingar og
gómsætar. Og ér borðum var
hrundið, var aftur tekið til að
skemta sér, og er fagnaðurinn
stóð sem hæst, kvaddi Mr. John-
son sér hljóðs, og þakkáði aðkomu
fólki með nokkrum velvöldum orð-
um, fyrir hönd þeirra hjóna, fvrir
gjöfina og vinamerkin, sem fólkið
hefði sýnt þeim á þessu kveldi,
sem hann sagði að hefði verið
þeim til sannrar ánægju.
Jíálægt kl. 2 var satnfundum
slitið, og allir héldu heim kátir í
huga.
Mr. Johnson hafði stuttu áður
flutt í stórt og afar vandað hús,
sem hann var nýorðinn eigandi að.
Má óhætt fullyrða, að öllu vand-
aðra, verðmætara og skemtilegral
hús er ekki í eigu íslendinga hér
í Vestur-Canada utan Winnipeg-
borgar. Mun það hafa kostað full-
gjört frá 8 til 10 þúsund dali,
bygt úr múrsteini. það var bygt
fyrir nokkrum árum síðan. En
Mr. Johnson mun haía fengið góð
kaup á því á síðastl. sumri. Mr.
Johnson hefir verið búsettur í
Glenboro síðan 1895. Settist hann
þá að hér nær félaus maður, en
j nú er hann vel fjáður orðinn.
) Hann stundar atvinnu í bænum og
i hefir fjölda mörg “tea.m”, ásamt
! því, sem hann stundar jarðyrkju á
j Jý sec. af landi nálægt bænum, sem
I hann vinnur með drengjum sínum.
i Hann rekur verzlun í stórum stiýl
i með kol og við, í félagi með öðr-
j tim. Mr. Johnson hefir tekið góðan
og mikinn þátt í félagsskap ís-
j lendinga hér, og oft verið lífið og
I sálin í félagsskap þeirra. Hann hef-
j ir verið pólití fyrir sveitina nm
| mörg ár og reynst duglegur í
j þeim verkahring. Hann er stakur
geðprýðismaður, ávalt með spaugs
yrði á vörum. Hann er vel virður
af löndum sínum og hérlendum
mönnum, enda er maðurinn stak-
ur reglu.maður, stálduglegur og
hinn bezti drengur í hvívetna. —
Kona hans er Margrét Friðbjarn-
ardóttir. Ilefir hún ávalt stutt
mann sinn af ráði og dáð, og er
hin bezta kona.
þann 18. des. sl. voru gefin sam-
an 1 hjónaband, að Kjarna í Víðir-
nes bvgð í Nýja íslandi þau Guð-
mundur S. Johnson, frá Glenboro,
og ungfrú Guðný Arason, dóttir
hr. Benedikts Arasonar póstaf-
greiðslumanns, Husawick P.O.,
Man. Athöfnina framkvæmdi síra
Carl J. Olson á GimU. Ungu hjón-
in héldu tafarlaust til Glenboro,
þar sem brúðguminn átti heimili.
þegar þessi tíðindi spurðust til
Glenboro, tóku nokkrir af vinum
og frændfólki brúðhjónanna sig
saman og stofnuðu til samsætis
fyrir þau þann 29. des. að kveld-
inu, í Northwest Hall. Komu þar
saman nálægt 100 manns. I>egAr
alt fólkið var komið í sæti sín,
sté sá, er þessar línur ritar, upp
á ræðupallinn og ávarpaði heið-
ursgestina, og bauð þau velkomin,
og skýrði tilgang þessa fagnaðar,
og afhenti þeim tim leið snoturt
“silver tea set”, sem gjöf frá
fólkinu, og bað þau þiggja. Kall-
i aði hann þar næst n Mr. J. J. And-
j erson og Alex E. Johnson, og
j fluttii beir stuttair en skörnlegar
ræður og vel viðeigandi. Að því
loknu bað brúðgttminn sér hljóðs,
og í stuttusmiáli þakkaði hanti fvr-
gjöfina og kærl-eikann, sem þeim
hjónnm hafði verið svndur þetta
kvöld. Nú vnr unga fólkið búið að
fá nóg af ræðunttm, og tók þaö
nú tafarlaust að stíga dans. Fór
dansinn ljómandi vel fram undir
stjórn hr. Hermanns Arasonar. Á
meðan s'kemti eldra fólkið sér við
spil og samræður. Voru menn kát-
ir og lékti á alls oddi. Kltikkan að
ganga 12 vortt veitingar bornar t
kring og gómsætt kaffi, skorti þar
ekki góðgæti allskonair. Forstöðu-
konur veitinganna vortt Mrs. Thor-
berg Johnson og Mrs. Kr. Frið-
bjartrarson, og fórst þeim það
prvðilega tir hendi eins og þeirrá
var von og vísa. Stnttu eftir mið-
nætti fór fólkið að tínast heim.
Gskttðu allir brúðhjóntinttm httg-
heiflar framtíðar or langra lífdaga.
— Mr. Johnson hefir átt heima f
Glenboro tim nokkttr ár og stimd-
að smiðari; er hann smiðttr hinn
bezti hæðt á tré og járn og btig-
vitsmaður með afbrigðum og hinn
mesti mvndar- og snvrtimaðnr.
Kona hans er hinn skörulegasti
kvenkosttir, eins og hún á ætt til.
G. J. Oleson.
j því mörg þín lýsing snildair-snjöll
i hvert snertir íslenzkt hjarta.
, þú sýnir okkur sveitir, fjöll
j og silungsvatnið bjarta.
Og lækjanið og fossaföll
þú færir þreyttum lýði,
og blómttm gróinn vænan völl
og vorsins skraut og prýði.
Já, fyrir starf þitt fáðu þökk, —
það fvrnist ei né glevmist.
í hugum vorum hrein og klökk
þín hugljúf minning geymist.
Scm roða slær á rökkur tjöld,
er röðttll gyllir pólinn,
svo ljómi upp þitt æfikvöld
guðs eilif kærleikssóHn.
S k u 1 d.
Sumarlok 1913.
Til írú Torfhildar Þ. Hólm.
2. febr. 1914.
Á sjötugasta afmæli hennar.
Ég veit að Saga á skæran skjöld,
þitt skrifar nafnið stðar.
En einstæðángs er ellin köld,
og oft þess lengi að bíða.
Éig orða bundist ekki get,
þó eigi fátt að segjaj,
f fátækt ljóðin saman set, —
fyrst synir Braga þegja.
þú fingraför ei settir svört
á siðmenningu þjóðar,
en hýrleit vonin brosti björt
og bjargföst trú hins góða.
það frá þér lengi leggur yl,
sem lífgar dofin hjörtu,
og flestum þeim, sem fundu til,
þú færðir hnossin björtu.
En samtíð dæmir sjaldan rétt,
hvar svipdimm öfund læðisti;
því hatrið er ei heldur mett,
ef hroki og úlfúð ræðnr.
En hitt ég veit, mörg hjörtu klökk
þig heiðra á þessum degi,
og fyrir starf þitt færðu þökk,
þó fieira verði eigi.
En okkur fyrir handan höf
um heima-landið dreymir.
Við eigum mörg þar vöggu og gröf
sem viðkvæm minning geymir.
En hljótt er um þann helga reit,
og hrundar æskuborgir,
sem enginn maðtir auga leit, —
illa gleymdar sorgir.
rátum skiftir laufið grænt,
Kklega’ er að falla.
þetta stunar var oss vænt,
vildi ^leðja alla.
þó að til mín tæki ei
tugi milíóna,
mikla fékk ég mjólk og hey, —
Mammon verð ég þjóna.
Sá, er vildi vinna, fékk
vetrar-forða nægan t
kátur því til hvílu gekk,
kunni blttnda þægan.
*
þó að stundum bogni bak
brekku háa klyfa,
ekki’ er meira’ en meðaltak
og mannskapur að lifa.
*
þakka skulttm þeim, er gaf
þetta’ og annað fieira ; .
sigla djarft um heimsins haf,
hirða litt um metra.
Nægjusamur.
¥ . OKUÐUM TILBOÐUM, sem
merkt séu : “Tilboð um að fram-
lengja að nýju ísbrjót á Port Ar-
thur höfn, Ontario”, verður veitt
móttaka á undirritaðri skrifstofu
til kl. 4 e.h. mánudagsins 2. marz
1914, um að byggja við það, sem
kallað er “nýju ísbrjótar” á Port
Arthur höfn, í Thunder Bay o
Rainy River héruðunum í Ontario.
Lýsingar, uppdrættir, samnings-
atriði og fyrirskipuð form fyrir til
boðurn, eru veitt á skrifstofu þess-
ari og hjá héraðsverkfræðingum
Confederation Life Bldg., Torcmto,
Ont., og Port Arthur, Ont., og á
pósthúsum Montreal og Quebec.
Engum tilboðum sint, nema
gjörð séu samkvæmt fyrirsoipuðu
formi, undirskrifuð fullu nafni um-
sækjanda, er tiltaki heimili og at-
vinnugrein. Sé félag umsækjandi,
skal tiltaíka nafn, heimili og at-
vinnugrein hvers félaga.
Tilboðum fylgi gild peningaávís-
an til verkamálaráðgjafa, að upp-
hæð 5 prósent tilboðsins, er um-
sækjandi tapaff, standi hann ekki
við samninga að þeim fengnnm.
Sé tilboðinu hafnað, er ávísanin
endursend.
Ekki skuldbindur deildin sig til
að taka lægsta né nokkru boði.
R. C. DESROCHES,
ritari.
Ráðstofa opinberra verka.
Ottawa, 27. jan. 1914.
MANITOBA
Mjög vaxandi athygU er
þessu fylki nú veitt af ný-
komeidum, sem flytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkjn og innflutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar ríkisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum svna einnig, að
margir flvtja nú á áður ó-
tekin lönd með fram braut-
um þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einlægt
að ná víðtækari viöurkenn-<
ingu.
Hin ágætu lönd lylkisins,
óvíðjafnanlegar járnbrauta-<
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, þess ágaetu
mentaskilyrði og lækkandi
fiutningskostnaður — eru hin
eðlilegit aðdráttaröfl, «em ár-<
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast aö hér (
fvlkinu : og þegar fóliið sezt
að á búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir í tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunningjum yðar— segiö þeim að taka sér bólfestu I
Happasælu Manitoba.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til :i
JO.S. BURKK, Indnxlriol Bureau, Winnipeg, Manitóba.
JA8. UAllTNRY, 77 Tnrk Strcet, Tóronto, Ontario.
./«. F. TRNNANT. Oretna, Mani'oba.
W. 11'. UNSWORTIT, Emerson, Manitoba;
S. A BEDFORD.
Deputy Minnister of Agriculiure,
Winnipeg, Manitoba.
\/rITUR MAÐUR er varkár raeð að drekka ein-J
» ’ Sföngu hreint öl. hér g;etið jafna reitt vður á. *
I DREWRnjEÐWOOMJ^ 1
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eiagönga
úr Malt og Hopi. Biðjið ætíð um hann,
E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG. |
9999999999999^99^9999«
J Skrifstofu tals.: Main 3745. Vörupöntunar tals.:: Main 34051
ÍNational Supply Co., Ltd.
Verzla mefl
TRJAVIÐ, GLUGGAKARMA, HURÐIR, OSTA,
KALK, SAND, STEIN, MÖL, ‘HARDWALL*
GIPSj og beztu tegund af ‘PORTLAND’
MÚRLÍMI (CEMENT).
Skrifstofa og vörugeymsluhús á horninu á r
McPHILLIPS OG NOTRE DAME STRÆTUM.
Moð þvl aö biðja æfinle«a um
kT.L. CIGAR/' þá ertn viss að
fá ágfBtan vindil.
TL.

(L'NION MADE)
Western Cigar Faetory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeu
<132
Sögusafn Heimskringlu
Jón o g Lára
133 134
Sögusafn Heimskringlu
jrtfÖs nafni!' Gefið þér mér eitt staitp af brennivíni,
el þér viljið ekki sjá mig deyja hér í húsi yðar\
Ásigkomulfig mannsins var aumkunarlegt, svo
epfla þótt hr. Mosheh áliti hann svikara, kendi hann
{ brlósti um hainn, opnaði borðstofudyrnar og kall-
«ðj á konu sina.
‘Rachel, komdu með brennivín og glas’.
Frú Mosheh kom með það umbefSna.
*Er herrann veikur?’ spurði hún.
‘Hann er vesall. Svo, vinur minn, þetta er nóg.
(Farðu nú’.
'þeir eru óvanalega vel gerðir’, sagði Moshelt,
om leið og hann skoöaði steinana, einn eftir annan,
*tén þeir eru alHr falskir. Ef þér viljið skilja þá eftir
KJa mér, þá skal ég komast eftir, hvar þear eru fals-
aðíe.’.
‘Nei, nei’, svaraði hinn i flýti, tók alla steinana
otf vafði þá innan í baðmullarpjötluna. ‘það gagnar
ráfe ekki að vita, hvar þedr eru búnir til, ef þeir eru
fálskir, eins og þér segið, þá er ég eyðilagður mað-
ur. Góða nóttf.
Hann hafði drukkið hálft ölglas af brennivíni, og
þáS stöðvaði skjálfta hans. Steinana lét hann í
hrjóstvasami og gekk svo með hægð út úr húsinu.
‘Skal þessi maður vera heimskingi eða þorpari?’
httgsaði Mosheh með sjálfum sé<r.
19. KaPÍTULI.
/úní var byrjaður og sutnarið komið aftur, feg-
arsti tími ársins, þegar blómin eru fariu að sýna sig
<V skógurinn búinn að fá grænan lit, himininn heið-
skír og dagurinn svo Jangur, að manni liggttr við að er viss um það, að í þínum sportim hetði ég grátið
gleyma þvi, að nóttin sé til. úr mér augun’.
þetta var sá tími ársins, sem Lára hafði ávalt ‘það hefði ,ekki breytt ástandinu. É<g hefi ekki
elskað, og þó að skugga nokkurn bæri á lífsleið slept voninni, Celia, og þegar ég er þunglynd, fer ég
hennar, gladdi fegurð náttúrunnar hana. Celia ttndr- að vinna til að gleytna sorgum mínum. það er eft-
| aðist yfir fjöri hennar, af því hún hataði Jón Trev- ir svo mörgtt að líta á þessu heimili : húsið, jörðin,
erton, og það ennþá meira siðan henni var bannað fátæklingarnir. Ég hefi ávalt nóg að gera’.
að minnast á hann. ‘þú ert fyrirmynd annara í starfsemi! Mér sýn-
'Eg þekki engan mann, sem tekur lífið nteð jafn ist garðarnir fallegri nú en nokkru sinni áður’.
mikilli ró og þú gerir, Lára', sagði hún einu sinni ‘fiig vil, að alt sc í sem beztu ásigkomulagi’,
síðari hluta dags, þegar Lára kom heim frá langri sagða Lára, og roðnaði yfir hugsan sinni.
skemtigöngu í skóginum, sem var skamt frá Manor ‘ Aðalhuggunin hennar þessa síðustu mánuði var
Ilouse. < að prýða gamla ltúsið og umhverfi þess, í þeirri von
‘Hvers vegna ætti ég að sökkva mér niður í sorg-að Jón Treverton kæmi aftuy einhvern daginn, og
ir minar á þessum tíma árs ? þegar jörðin er svo að lífið yrði aftur skemtilegt og gæfurikt. Á hverj-
Jtrungin af ánægjn og von, að maður getur ekki var- ttm morgni hugsaði hiín : í dag kemur bann ; og
ist að vona líka’. á hverju kveldi : á morgun kemur hann.
‘þú getur það máske ekki, en segðu ekki, að 'É'g verð máske að bíða mörg löng ár’, hugsaði
maður g<eti það ekki’, sagði Celia í bitrum róm, ‘ef hún stundum, ‘en þegar hann kemur skal hann sjá,
þú ætlar áð telja mig með. Eg slepti voninni áður að ég er góð ráðskona’.
en ég var 18 ára. Hvatða von getur maðitr alið í ‘Síðan hún kom heim úr hveitibrauðsferðinni,
sHkri sókn sem þessari, þar sem að eins eru tveir hafði hún aldrei yfir gefið Manor House, enda þótt
álitlegir ungir menn, annar eins viðbjóðslegnr og hiin hefði fengið mörg heimboð.
erfðasyndin, en hinn slíknr æringi, að hann virðist á Enda þótt Lára héldi sér vel, að því er fegurð
liverju augjiabliki ætla að hefja bónorð, en gerir það snerti, þá komn þó fyrir hana stundir, sem hún var
þó aldrei’. mjög hnuggin og vonlaus.
‘þú gleymir að telja aðdáanda þinn, hr. Sarnp- Hún elskaði hann of heitt til þess, að geta verið
son, hann er sá þriðji’. reið við hann, enda þóbt henni findist ltann hafa gert
‘Sandlitað hár og sveitalögjnaður!' þústtnd þakk-sér rangt að ýmsu leyti. Og bréfið hans sýndi, að
ir, Lára, en svo djúpt er ég ekki fallin. Ef ég giftist hann elskaði hana innilega.
honttm, myndi ég á sömu stundu giftast systur hans, Nær hafði hún byrjað að elska hann? spurði hún
EIizu, og það væri alt of voðalegt. Nei, ég get un-sjálfa sig. Frá þeirri stundu, er hún sá hann fyrst,
að við að lifa eins og ég geri, frjáls og óháð, við var svarið.
meyjardra«ma mína. En hvað þlg snertir, Lára, þá ‘í litla skóginum bak við Manor Hlouse undi
ert þú dásamleg. þú hefir aldrei verið fallegri. Ég Lára sér bezt, og þangað fór hún, þegar sorgir henn-
, ar voru of miklar til að rúmast í görðuuum heima
Jón og Lára
135
við Manor House. Landinu hallaði litið eitt að
mjórri á, sem rann í gegnum skóginn, og á bakkan-
ttm hins vegar við ána uxnt furutré all-þétt.
Kvöld nokkurt í júnímánuði, eftir afarheitan
dag, hafði I/ára gengið í skóginn og að ánni, þar
var svalt og gott, og þar settist hún á árbakkann.
Hún tók upp úr vasa sínum eitt af skáldritum Shel-
leys, og fór að lesa um “Rosalinde og Helon”, unz
hún kom að nokkrum línttm, sem lýstu landsplássi
alveg eins og því, sem hún dvaldi nú f •; frásögnin
var þunglynd, alveg eins og hennar eigin hngsanir.
það var ástasaga, hrein og trygg ást, sem endaði i
sorg. Hún lét aftur bókina og grét, þetta var of
líkt henttar eigin ástæðum til þess að bún þyldi það.
Svo varð henni litið yfir ána, og sá þar háan,
fölan mnnn, sem horfði á hana. Hún stóð upp og
lá við að hljólða, því við hið hverfandi dagsljós var
andlitið svo fölt og vofulegt, en á sama augnabliki
klappaði hún saman höndunum og hrólpaBi : Ég
vissi að þú mundir komai’. /
þetta var fagnaðarkveðja til flóttamannsins.
Ekkt ktildaleg-t tillit, engin ásakandi orð, — heldur
vndislegt andlit, geislandi aif gleði og blíð rödd.
Tón Treverton stiklaðí á steinunum vfir ána, og
áðitr en mínúta var liðin stóð hann við hlið konu
simtar.
Fvrst gat hann ekki komið upp einu orði, en
þrýsti henni að hjarta stnu og kysti hana ótal
kossa.
‘Mfn eina. mín elskaða kona’, hvfslaði hann. ‘Nít
ertn mín. Ég hefi verið þolinmóður. Vertu ekki
hörð við mig’.
Stðasta bónin stafaði af því, að hún dró sig úr
faðmi hans með hægð.
‘Ertn komin til Hazlehurst til að dvdja hér eitt