Heimskringla - 26.03.1914, Blaðsíða 5

HBIHSKRIVGLA
WINNIPEG, 26. MABZ, 1914.
BYGGINGAVIÐI Af Öllum tegundum fæst gegn sanngjörnu verði. JR
The Empire Sash & Door Co., Phone Main 2510 Henry Ave. East. Limited Winnipeg
veriö kúg'ajðir, oísóttir og fótum
troðnir öld eftir öld, og í ofsókn-
um og hrakningi hafa 'þeir lært
það, að styðja og styrkja hver
annan.
Jjetta hefir knúð þá til þess^, að
mynda samvinnufélögin, bæði lán-
félög, kaupfélög og bændafélög.
það eru fióttamennirnir frá harð-
stjórn og kúgun Norðurálfumanna,
sem gjörðu þetta. þegar hér kom,
sáu þeir strax glampa á dollarinn
í hásæti við ský uppi, og þeim
leist ekki, sem drottinn sá mundi
fullur miskunnar og umburðar-
lyndis, heldur hið gagnstæða.
Skínandi var hann að vísu, og sló
bjarma af honum, en harður var
hann og kaldur og hjartalaus.
í Norðurálfunni var það svipan,
sem lamdi Gj'ðinginn frá litla bú-
garðinum sínum, eplatrjánum og
fíkjutrjánum inn í borgirnar. þar
hnöppuðust þeir saman í léleg-
ustu hýbýlum og aumustu kofum,
en héldu þó hóp. Og svipan gekk
á þeim öld eftir öld, og vafalaust
hafa þeir grátið oft, eins og endur
fyrir löngu við Euphrats strauma,
því að blóðug voru bökin og
brunasár oft á höndum og fótum,
af pindingartólum, en sveitina
sína syrgðu þeir þar. Og þegar
hingað kom, þá var hugur þeirra
lengi á reikandi róli. þeir, sem
voru í borgunum, fengust við
verzlun af öllu tagi. Loks fóru
þeir að fást við búskap. Kynbróð-
ir þeirra, barún de Hirsh, fór að
styrkja þá, og þegar þeir fóru að
flytja frá Rússlandi i stórhópum,
fátækir og allslausir, þá fór hugur
þeirra að snúast að landinu.
En allir vita, að þeir eru fjár- I
glöggir menn, og þeir fundu brátt ;
hvar skórinn krepti. þeir greru
fastir við landið, rétt eins og eik-
in læsir rætur sínar djúpt i moldu
niður, og svo fóru þeir að mynda
félögin, akuryrkjufélög og iðnað-
arfélög. þetta voru styrktarfélög
og lagt til grundvallar stofnfé frá
Hirsh barvvn.
Fyrst vor.u Gyðingabændurnir
að einangrast út af fyrir sig, og
jók það á vandræði þeirra, að
þeir töluðu iitlendar tutigur, sem
enginn skildi, og svo kunnu þeir
lítið eða ekkert til búskaparins.
þeir urðu því fljótlega að bráð og
féþúfu hinna samvizkulausu fjár-
glæframanna, peningamanna og
okurkarla.
Fjöldi þeirra var félaus og
þurfti peninga og hið fyrsta, sem
'þessi nýju félög gjörðu, var, að
lána þeim peninga með 4 prósent
vöxtum móti veði i löndttm og
gripum þeirra.
En fljótlega sást það, að ef' að
þeir <ættu nokkurntima áfram að
komast, þá þurfti sem fyrst að
kennai þeim að vinna saman.
Á þessu sk-eiði málsins kom til
þeirra maður einn skarpur, hug-
sjónamaður með brennandi þrá að
bæta og hjálpa. það var Iæonard
Robinson. Var hann fyrst verka-
maður, en síðar forstjóri félags
þeirra. Hefir hann meira en nokk-
ur annar stuðlað til þess, að
mynda samvinnufélög þeirra og
leiða þá á brautina að nota þau
til þess aði hjálpast úr vandræð-
unum og erfiðleikunum.
Hann var Gyðingur og hafði
gengið á þyrnibroddunum eins og
þeir hinir innflytjendurnir. Fimtán
ára gamall lenti hann í New York
af þriðja farrými. Hann vann sig
í gegftum Harvard háskóla, las
svo lög, og var kennari áður en
hann tók að sér það starf, sem
hanit var svo einkar vel fallinn til.
Hann sá fljótt, hvað gjöra
þurfti, að hið fyrsta og mest á-
ríðandi var það, að kenna þeim.
Vandræðin voru að vita hvernig
hann ætti að hjálpa þeim. þafi
var eitt, eða eiginlega tvent, se3n
þeim öllum var sameiginlegt, tn
það var vanþekking á öllu <)ðru
en hebresku. það var því van-
þekkingin og hebreskan, sem þeim
öllum var sameiginlegt. Hann
stofnaði því blað eitt, er hann
nefndi “Gyðingabóndinn’’, og sem
er hið fyrsta jarðræktarblað, sem
gefið hefir verið út á hebresku.
Fyrir ritstjóra blaðsins fekk
hann Gyðing einn ungan, Jósep
Pincus, sem lært hafði á jarð-
yrkjtiskóla í Connecticut og bænda
skóla Gyðinga í Woodbine, N. V.
Varð hann nokkurskonar trúboði
þeirra í jarðyrkjumálum, og flutti
vísindin hei.m að dyrum þeirra.
(Meira).
Grain Growers
Association.
Kæri ritstjóri Hkr.
Eg þakka þcr fyrir birtingu á
grein frá mér um hið svokallaða
Grain Growers Gráin Company,
eða á íslenzku : Verzlunar kaupfé-
lav bænda. Eg vil nú mega bæta
við dálitlu utn hið svokallaða
Grain Growers Association.
það er aðallega hugmynd mín
með linum þessum, að draga at-
hygli ýmsra dugandi manna að
þessu mikla og nauðsynlega mál-
efni. það stoðar litið, að vinna og
erja alla daga og líta aldrei upp,
og vita lítið, hvað gjörist, eða
vera svo sinnttlaus nð láta sig
það eins og alls engu skifta, hvað
verið er að gjöra fyrir þá, og eins
á hinn bóginn, hvað verið er að
gjöra J)t»im til hins mesta tjóns.
það er áreiðanlegur sannleikur, að
hver bóndi ætti að vera jneðlimur
í Grain Growers Association
(bændafélaginu)j það er sérlega
uppfræðandi um öll landsmál, að-
allega bændum viðvíkjandi. það
hjálpar o<t stvður á allan mögu-
legan hátt.
Eg leyfi mér að útskýra hér um
stofnun og iðju þessa bændafélags-
skapar.
Fyrsta deild félagsins var stofn-
uð í Indian Head árið 1903, og
skömmu þar á eftir var önnur fé-
lagsdeild stofnuð hið sama ár í
Virden, Man., og var Mr. Scallian
hinn fyrsti formaður þess félags-
skapar og aðalhvatamaður að
stofnun hans. Síðan hefir stofnun
þessi þróast og blómgast svo, að
nú eru orðnar 1500 'deildir i þess-
um þremur sléttufylkjum, með
eina höfuðdeild í hverju fylki, en
fulltrúar deildanna frá sveitunum
halda ársþing fyrir hvert fylki, og
þar að auk eru ýms aukaþing höfð
þá þörf gjörist. það lítur eítir
hag ba'ndastéttarinnar bœði í lög-
gjöf og öðrum efnum, aðstoðar þá
í ýmsu til að koma bví íram, sem
horfir til lveilla yfirleitt bændum
sem stétt í þjóðfélaginu.
Mér hefir oft gramist, hvað Is-
lendingar eru seinir að samlaga
sig þessum deildum-, o<r vona ég,
að þeir gjöra þetta yfirleitt Detur
eu ég hefi vitneskju um. T. d. var
í haust sem leið mikil dieild mynd-
uð af löndum í Kandahar, Sask.,
og eiga þeir því þann heiður, að
vera hinir fyrstu, eða með þeim
fyrstu, að mynda deild og leggja
hönd á verkið. Svo er einnig
fréttabréf í Lögbergi, dags. 5. feb-
rúar, skrifað af fyrv. alþm. Jóni
Jónssyni, Siglunes P.O., um sér-
lega mikla og góða deild af lönd-
um, sem hafa samieinað sig og
sumir komið að 15 mílur í miklu
frosti. þetta sýnir manndáð meiri
en alment gerist. Ef við sæktum
svona hart og vel að yfirleitt, þá
myndi hagur vor standa betur.
það er þetta hirðuleysi vort, að
vera svona seinir til frnmkvæmda,
og sameina sjálfa oss bæði seint
og illa. Hér er vor sárasti ósigur,
og t a p i ð við þetta er óreikn-
andi, á tvístringi vorum, að önn-
ur höndin rífur niður það sem hin
byggir, en er aftur hinn stóri
gróði fyrir öll auðfélög, sem virð-
ast ætla alt að taka. En þessi fé-
lög haldast i hendur og vinna sam-
an, og í þessu efni gefa þau gott
eftirdæmi. — Fyrir þetta bréf Mr.
Jóns Jónssonar er ég honum mjög
þakklátur. það er auðséð, að hann
sér og vieit afstöðu vora hér og
erfiðleika, sem er auðvitað orsak-
að aí -auðfélögum, en er oss sjálf-
um um að kenna. Við lítum ekki
upp frá störfunum, og hver er út
af fyrir sig. Við vitum litið, h.vað
gjörist með né móti okkur. En ef
við mynduðum deildir með þessu
bændafélagi og sætum á þingum
þess og fundum, þá myndu augu
og evru okkar opnast. það er svo
margvíslegur fróðleikur og marg-
ar og góðar bendingar, sem er
með öllu ómissandi, og alt til efl-
ingar og hagnaðar fyrir bændur
alla við iill störf, sem að búnaði
lúta.
Að fara að rita um alt það,
sem þessar deildir hafa afkastað,
yrði of langt mál. það er svo
margt og á svo margvíslegan hátt
og yrði óþarfleg málalenging. Og
þar sem menn eins og Mr. Jón
Jónsson frá Sleðbrjót eru íarnir
að rita um þetta efni, þá fer
þessu að þokast áleiðis, og þar
sem hann er að sýna svo greini-
lega, hvað miklu mætti afkasta, ef
bændur vfirleitt fylgdu þessu máli
a‘ kappi. Hann segir : ‘‘Svona
samtök væru samboðin ‘frjálsum
bændum í frjálsu landi’, eins og
við eegjum hér oft dálítið yfir-
mannlega víð landa okkar heima á
íslandi að við séum, en gætum
þess ekki, ,að við látum auðfélögin
befta okkur eins og húðarklára í
öllum viðskiftum, þó ráöin til að
losa okkur við höftin séu í hönd-
um okkar sjálfra, ef við beittum
því andlega og verklega afli, sem
við eigum.til”.
Já, þakklátur er ég höfundinum
fyrir alla hans góðu grein, en þó
sérílagi fyrir þenna kafla, því satt
að segja er sáralítið ritað eða
sagt um bændanna sárpstu mein.
Ritstjórar okkar rita e k k i
svonai, og jafnvel bændur sjálfir
rita alls ekki neitt, þeir virðast
taka við öllu þegjandi, jafnvel þó
þeir viti, að verið sé að hefta
frjálsræði þeirra og beint í bága
við þeirra eigin hagsmuni. Og ein-
mitt um þetta atriði er það, sem
þessi bændafélög eru að reyna að
koma bændum til að skilja, sýna
þeim háskann, og sýna, hve lengi
geti ilt versnað, með því að leyfa
alls konar auðfélögum að gjöra
rétt eins og þeitn sýnist, eins og
við sjálfir gjörum við skepnur
okkar. Já, þetta er satt, það er
alls ekki samboðdð “frjálsum
bændum”, að láta fara svona með
sig, og með hverju árinu er ver
og fastara linýtt að.
l>að var nú í sumar eða haust,
að hafskipin, sem flytja hveitið
okkar frá Fort William og Port
Arthur til I.iverpool á Englandi,
að þaiu settu upp prísinn, sem
ekki var minna en 10 cent á. hvert
bushel. “það mátti ekki minna
vera”. það er því engin furða, þó
hveitið lækki í verði hér í Vestur-
landinu, og þar sem hveitið er að-
alatvinnuvegur þessa mikla Can-
ada veldis, þá er þetta hin arg-
asta svívirðing. “Og stjórnin og
þingmenn, hvað gjöra þau?” —
Vissulega þó ekki algjörlega blind
fyrir þessu. — Skýrsla um hveitið
í ár hér í Vesturlandinu sfynir, að
í vmsum tilfellum hefir hveitið
verið selt fvrir 4 til 7 cents
minna, en kostaði að framleiða
það. það er heldur alls engin
furða, þegar svona er farið að, og
þessum gráðugu auðfélögum er
leyft að sjúga svona merg og
hjartablóð framleiðenda landsins.
Og nú kemur spurningin :
Hverju er þetta að kenna ? Er
þetta að kenna stjórninni og
þingmönnum ? það er ef til vill á
parti, en aðallega er þetta að
kenna o k k u r sjálfum. —
Bændaifélögin sýna þetta og sanna
— setn er í stuttu máli þetta : að
það er svo erfitt að s a m e t n a
bændur. Bændurnir láta auðfélög-
in, þá kosningar^koma, tvístra ser
og atkvæðum sínum, skifta bæn<l-
um í tvo ílokka og láta þá svo
greiða atkvæði hvom á móti öðr-
um, og þannig drepa hvors ann- |
ars atkvæði. Já, hér er þeirr.t j
stórfengilegi gróði, “en okkar sár- I
asta talp”. Ef bændum að cins j
lærðist að sameina sig og öll at- !
kvæði sín, sem einn maður, þá |
mundi stjórnin og þingmenn allir
beygjai sig að vilja okkar, þvi þá j
gætum við yfir.stigið öll auðfélög, j
og það hæglega, og þá mundu
bændur og allur vinnulýður baðií
borgtim og bæjum fá að njóta
sinnai eigin verka og framleiðs’u.
Og vissulega væri það tilvinnat’.di,
og mikil væri sú umbreyting á
kjörum alls mannfélagsins, ef slikt
yrði ofan á.
En nú dugir ekki, að láta stg
dreyma um allskonar dýrð, heldur
hitt, að ganga að verki og niða
hátt, og gjöra allgjör samtök ,iö
bændur og allan verkalýð í l)org-
unum, að hætta að vinna og
stríða sem undirtvllur nokkurra
auðkýfinga, sem öllu ráða hér nú,
bæði á sjó og landi.
Eg vil svo ekki orðlengja þetta
frekar, en að eins vildi ég mælast
til þess við einhvem af ykkur,
kæru lesendur, að taka þetta til
ihugunar, og fari ég hér með vill-
ur og rangindi mun ég fúslega lja
leiðréttingum við það eyra. lig
játa, að ég geng hér frá hálfunnu
verki, í það minsta í þetta sinn.
það er því tækifæri fyrir ykkur
hina, að láta í ljósi skoðanir ykk-
ar um þcssi mál. Við megum alls
ekki þegja og liggja undir öllu, —
það er sama og að segja já og
amen við öllu, sem að. okkur er
rét.t, hvað mikið himins ranglæti,
sem það kann að vera. það er
sannarlega tími til kuminn, a'ð
vinna að einhverju, er^miðar í þá
átt, að halda frjálsræði okkar og
hafa það ekki algjörlega háð öðr-
um, — með því leggjum við mjög
sviksamlega undirstöðu fyrir hina
ungu og uppvaflandi þjóð. Að
læra að sameina okkur alla e r
m eð a 1 i ð, og mynda dedldir eins
margar og eins mannmargatr
hverja deild eins og mögulegt er
— það er vissasti og bezti vegur-
inn nú sem stendur.
A. Johnson.
mig tninnir að stuttu seinna sann-
aðist að upptök sullaveikinnar
væri frá hundunum. það er nokk-
uð svipað ennþá, aðeins gilt í snið-
um; hefur gleymst að gilla ofan í
kjölinn.
Fyrir nokkrum árum kom ég f
fjós til nágranna. Hann var að
mjólka kýrnar sínar Svín var
taust i fjósinu og var að leika sér
að velta blikkbolla um gólfið. þeg-
ar bóndi er búinn að mjólka grípur
hann bollann og án þess að hrista
nokkuð af honum veður með hann
ofan í injólkina. til að mæla sopa
handa svíninu, sent hann lét í
annan dall.
Hann hafði þó það gott af þess-
ari sýningu að ég eyddi ekki rjóm-
anum lians f kaffið-
B. B.
FÁEIN ORÐ
UM HREINLÆTI
MAT.
Mér var ungum mörgum sinnum
brígslað um gikkskap og matvend-
ni, að ég ekki vildi éta mat minn úr
hundsleiktu fláti. Og viðkvæðið
var þetta: hundstungan er þó
hrein.
I>á náði hreinlætis pólitík fjöld-
ans aðeins á hundstunguna, en
Takið eftir.
Fundi þeim, sem haldast átti
þann 19. þ. m. í “The Fishermen’s
Protective Union of Lake Winni-
peg”, hefir verið frestað þar til
þann 7. apríl næstk., og þá skal
hann haldimi í Valhöll a6
Gimli, Man.
Öskandi er, aS aillir meSlimir
einingarinnar mæti á þessum fundi
og sýni meS því, aS þeim standi
ekki alveg á sama, hvernig fariS
er meS þeirra sérmál af þeim, sem
þar hafa yfir aS ráSa.
Husawick P.O., Man.,
19. mairz 1914.
W. B. ARASON,
ritari F.P.U. of L.;Wí.
Utnefningar í fylkinu:
Eftir öllu aS dæma smá dregur nær kosningum hér í Mani-
toba. Hafa útnefningar fariS fram í 27 kjördæmum, og hafa
þessir hlotiS heiSurinn:
Constitueneies
Arthur
Assinibaia
Beautiful Plains
Birtle
Brandon
Carrillon
Cypress
Dauphin
Deloraine
Dufferin
Elmwood
Emerson
Oladstone
Glenwood
Oimli
Oibert Plains
Iberville
Hamiota
Kildonan A St. Andr.
Killarney
Lakeside
Lansdowne
Le Pas
La Verandrye
Manitou
Minnedosa
Mountain
Morden-Rbineland
Morris
Nelson-Churchill
Norfolk
Norway
Portage la Prairie
Roblin
Rock’”’ood
Russell
St. Boniface
St. Clements
St. Rose
St. George
S"an River
Turtle Mountain
Virden
Winnipeg Centre
Winnipeg Centre
Winnipeg South
Winnipeg South
Winnipeg North
Winnipeg North
Candidates
A. M. Lyle
J. T. Haig
B. W. L. Taylor
Albert Prefontaine
George Steel
W. A. Buchanan
J. C. W. Reid
H. D. Mewhirter
Dr. D. H. McFadden
A. Singleton
Sv. Thorvaldsson
A. L. Young
Hon. Dr. Montague
H. O. Lawrence
J. J. Garland
J. B. Lauzon
W. B. Waddell
L. T. Dale
W. J. Tupper
Jacques Parent
P.O. Addresa
Lyleton
Winnipeg
St. Pierre
Olenboro
Dauphin
UnderhiU
Winnipeg
Emereon
Gladstone
Icelandic River
Winnipeg
Winnipeg
Winnipeg
Portage la Prairle
Winnipeg
Minnedosa
Baldur
Winnipeg
Letellier
F. Y. Newton
E. Graham
Thomas Hay
J. Hamelin
E. L. Taylor
J. Stewart
H. C. Simpson
FozT,arren
Selkirk
St. Rose du Lac
Winnipeg
Tbunderhill
Virden
Er þetta allt einvala HS, og mikil-hæfir menn, og má vafa-
laust telja að þeir hljóti kosningu hverjir aSrir sem í kjöri verSa.
174
Sögusafn Heimskringlu
Jón og Lár
175 176
Sögusafn Heimskringlu
‘Lýsingin er rétt’, sagSd Desrolles og hló stuttan
hlátur, sem endaSi mieS stunu.
‘þegar ég var lítiS barn, fékstu tnig í hcndtir þín-
um, eina sanna vini frá æskuárunum. Hánn tók mig
til sín sem fósturdóttur, og skildi viS þig deyjandi,
aS hann hélt. Arin liðu, og þú lést hann álfta, aS
þú værir dáinn. í tíu ár gerSirSu ekki vart viS, þig
á neinn hátt. Dóttir þín, einkabarniS þitt, var alin \
upp á annars manns heimili, án þess þú létir þér 1
koma til hugar, aS spyrja, hvernig hennd HSi'.
‘Ekki beinlinis. Hvernig getur þú vitaS, livaSa |
aSferS ég hefi notaS til aS fregna um þig, án þess aS J
spilla framtíSarhorfum þínum ? þaS var hagsmuna
þinna vegna, aS ég duldi mig og lét gamla vininn j
halda, aS ég væri dauSur. Sem kjördóttir hans var J
framtíS þín örugg. Hvernig hefSi líf þitt orSiS hjá
mér? Tdl þess aS bjarga þér réSist ég í aS ljúga.’.
‘Mér þykir þaS leitt’, sagSi Lára kuldalega.
'Ég hata alla lýg’i- É'g get ekki sannfærst um, aS
hún leiði til nokkurs góðs’.
■J þessu tilfelli hefir leitt gott aif mínum ' sak-
lausu prettum. þú ræSur yfir stórum og góSum
eignum, gift manni, sem siagt er aS þú elskir’.
‘Af ölíu hjarta’. *
‘Er þaS þá of mikiS, aS biðja um geisla af sól-
skini þínu — ofurlítinn velgerning af auS þínum ?
‘Eg vil breyta rétt’, svaraSi Lára, ‘ég vil ekki
fyrir föSur minn — þó aS þú IvefSir veriS þaS,, sem
faSir á aS vera fyrir barn sitt — þola, íið eigur Jas-
per Trevertons séu rangt notaðar. þú sagðist
standa einn í heiminum, án nokkurs, sem þinnar að-
stoSar þyrfti mcS, eSa sem þér væri skylt aS annast
um. Sex hundruð pund á ári ættu aS þera jþér
mögulegt, aS lifal heiSarlega og þægilega’.
‘þaS er satt, þegar ég er laus við skyldur liSna
tímans. Mundu eftir því, aS hjálpin, sem þú veittir
mér þangaS til fyrir 6 mánuiðum síSan, nam ekki ég ferSalangur. HeldurSu, að ég geti unaS aS Jifa i
meiru en hundraS pundum á ári, aS nndan-tekinni fæSishúsi af stvrktarfé? þaS, mundi deySa mig, sem
aukahjálp, sem ég fékk stundum. HundraS pnnd er valnur viS ferSalög og umbreytingar. ’ Nei, góSa
um áriS i I.ondon hjálpa manni aS eins til að verj-
ast ^ulti. Ég var þess utan í sbuld, ég var óhepp
inn í gróSabralli, s;em leit vel út í byrjun-.
‘EftirleiSis þarftu ekki aS eiga við neitt gróða-
brall’.
‘það er satt’, sagSi Desrolles* og stundi viS, —
fylti glasið meS konjaki og drakk vir þvi í einum
teig.
Jón og Lára
177
En hvað er þessi maSíur aS vilja hér — hjá
hótaindi.
þér ?’
‘Hann er ættingi minn, sem þú spurSir mig einu
mín, skyldaSu mig ekki til að lifa innilokaSur eins sinni um, Jón’, sagSi hún, ‘þú hlýtur aS muna þaS’.
og í klaustri. GefSu mér styrktarfé þitt ársf jórS- ‘þessi tnaSur frændi þinn’, kallaSi Jón Treverton,
ungslega, án nokkurra skuldbindinga. Láttu um-— jx-si-i maðiur’.
boSsmann þinn í London borga mér peningana, ogj ‘Já. þiS þekkist?’
ég skal lofa því hátiSlega, aS gera þér aidrei ónæSi] ‘ViS höfum sést áður’, svaraði Trevwton, sem
hér eftir’. lekki haföi litið af andliti mannsins. 'Seinast þegar
‘Eg krefst j>ess ekki’, sagði Lára hugsandi. ’þaSjviS sáumst, valr þaS undir mjög sorglegum kringum-
er að eins skylda, aS viS sjáumst viS og við. En|stœSum. þaS er undarlegt, að hann skuli vera ætt-
ingi þinn, hann hr.
auglýsinguna um
HingaS. til hefi ég hlíft
gera það, en ég dyl hann ekki lengur.
niður {<)n geymir leyndarmál þitt mín vegna
ivera viss um’.
jtað t
mér viS að
Jón Trever-
þaS máttu
Lára horfSi á hann angurvær. Hún fyrirvarS sig þú h,efir perl nK'.r ómögulegt, aS kannast viS þig
fynr, aS vera i ætt við mann, sem var fallmn jafn sem íö8ur opinberlega, af, því að þú sveikst fóstra
f 'ltp1ó K , , . /minn. Allir hér í Hazlehurst álíta, að faSir,<minn sé
... V.,mer nu’ ÚYe lengt þu ert buin að vera 1 dáinn, þar eS Jasper Treverton tók mig og ól mig
hjonahandi sagði Desrolles. upp. En ég ætla þó að se igja manni ctínum allan
‘VtS giftum okkur á gamlaársdag í fyrra’. I.sannleikann
‘pa hefír þu verið gift í heilt ár, og. ég heyrði
fyrst minst á það í kvöld í veritin^ah úsinu
j frá’.
‘þú hefSir getað séS
I Times’.
| ‘Ég hefSi kannske getaS þaS, en éc sá það samt, . , ,
ekki. Nu, jæja, eg byst vtð, aS eg hafi afsalaS meri , , , ,, . , . ... „
föSurréttindunum, þegar ég fékk öSrum í hendur , ‘1 ver V ar' 's V R 1 K 1
barn mitt, og er þaS þó hart’. % krrf’^-----------
■Ilvers vegna ertu að særa sjálfan þig meS óþörf-j Hann °S stoS °R starSl ottasleginn á
um ásökunum Ég vil gera alt fyrir þig, sem’ skyld-;d-vrnar milli herbefgjanna, ems og hannheíSi séö
' aln krefst af mér. þaS er mín innileg ósk, aS fratn- voin- _
tíSarlíf þitt verði þægilegt og virSingarvert. SegSul EuS minn goður , hrópaði hann, hvaS viljiS þcr
; mér, hvar þú ætlar aS vera eftirleiSds, og hvernig ég l'ing:1|ö ?
! get bezt stutt að hamingju þinni’. ! Jon Treverton stóS í dyrunum opnum, klæddur
1 Hættu’, hrópaði Desrolles og talaSi nú hærra en
áður, og stóS upp um leiS. ‘Ég fyrirbýS þér, aS
‘Hamingju’, hrópaði Desrolles og ypti öxlum.
j ‘Hana hefi ég ekki þekt síSan ég var 25 ára. Hvar
| heimdli mitt verður? spyr þú. Hver veit þaS ?, Ekki
ég, þaS máttu vera viss um. Af vana og löngun er
‘Mansfield’, greip Desrolles fram i. ‘Vegna Láru
hefi ég breytt nafninu Mjaleolm í Mansfield, þaS er
nafn úr ætt móSur minnar. þaS gæti veriS niSr-
andi fyrir hana, aS viSiírkennal þann manrn fyrir ætt-
ing.ja sinn, sem heimiurinn hefir troSdS. undir fótum
sér síSustu tíu árin’.
Desrolles var orSinn náfölur eftir aS hann.sá Jón
Treverton, og ivm leið og.hann helti i þriSja staupiS
handa sér, skalf hendi hans eins og strá i víndi.
’Mjög nærgætnislegt af ySur, hr. Manstield’, svar-
mig'eSa mínar’ sakir vTð mann þinn. þeg- Trev-erton. ’Má ég spvrja, uif hvaða ástæSu
- - ....... þer hetSriS konti mina meS heimsókn vðar svona
sein t ? ’
‘Vanalega ástæSan, sem hrekur fátæklinginn aS
heimili ríka mannsins. Ég þarf peninga, og Lára
hefir efni á, aS hjálpa mér um þá. Hvers vegna
þurfum viS a5 tala meira um þetta ? ’
‘þess þarf ekki. þaS er bezt aS tala sem fæst
um flest. Én fyrst þetta eru vandalaus afskifti, þá
er rétt, aS ég afgreiði þau fyrir konu mína. Lára,
viltu þaS ekki? þú mátt treysta því, aS ég skal
ekki halltnæla stöðu hans’.
‘Ég reiði mig á þig nú og æfinlega’, svaraSi
Lára og rétti honum hendi sína, gekk siðan til Des-
irwfifuitífififif vniMoiiFiVHnii im wifiimi
dökkum flauelsslopp. Lára þant til hans.
‘Hvers vegna ertu kominn á fætnr, góSi minn?’
sagSi hún. þaS var óvarkárni af þér’.
‘Ég heyrSi háværa mannsrödd eins og hún væri
i i |-m.i