Heimskringla - 25.06.1914, Blaðsíða 2

Bls. 2
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. JÚNÍ, 1914 —
Fréttir frá Islandi.
(Vísir 17.—25. Maí)
Laun opinberra starfsmanna.
Landlæknir.............kr. 1000.00
Héraðslæknar (45)...... 07500.00
Aðrir læknar (18)
Lyfsalar (6)
Yfirsetukonur (188)
hver kr. 70.00—500.00
Biskup.................... 5000.00
Vígslubiskupar (2)
Prófastar (20)
Prestar (120)
hver kr. 1300.00—2900.00
Háskólinn:
Prófessorar (9)
hver kr. 3000.00—4800.00
Docentar (2) hvor kr... 2800.00
Aukakennarar (9)
Ritari.................... 800.00
Mentaskólinn:
Skólameistari....) ....... 3600.00
Pastir kennarar (7)
hver kr. 2000.00—3000.00
Aukakennarar (3)
hver kr. 400.00—1000.00
Kennaraskóli:
Kennarar (4)
hver kr. 1400.00-2400.00
Stýrimannaskóli:
Kennarar (3)
hver kr. 1200.00-2000.00
Umsjónarmaður fræðslumóla
3600.00
Bændaskólar (2)
Kennarar (6)
hver kr. 1000.00—1500.00
.. Heyrnar og málleysingjaskóli ..
Kennarar (2)
kr. 600.00 og 1000.00
Akureyri, 19.Maí
—Bjarndýr segja menn að unnið
hafi verið á Sléttu nýlega, en ekki
er fréttin áreiðanleg.
—Ishrafl hefur sést út af Siglu-
firði.
—Síldarafli er hér ágætur áPollin-
um. 1 einum drætti fékkst fyrir
Laxdalshúsi gamla í kveld 40 tunn-
ur. Tunnan er séld á 8 kr.
fsafirði, 19. Maí
Tíð er hér afskaplega ill, frost og
stórhríð daglega. Is töluverður úti
fyrir. Afli lítill begar á sjó gefur í
ytri verstöðunum, en góður inn í
Djúpinu á kúfisk við og við. Botn-
vörpungur (þýzkur) kom hingað
inn í morgun; hafði fiskað 20 þús-
und á sólarhring, an alt var það
smár fiskur.
Útlit ískyggilegt til lands og
sjávar, ef ekki batnar bráðlega.
—Af Kjalarnesi er að frétta feili
allmikinn á sauðfé. í Brautarholti
eru dauðar yfir tuttugu ær og mikl-
ar líkur að fleira fari. Nú er þó
komin nokkur nál.—Heilsufar er
hér ógætt.
Reykjavík, 19. maf
—Ársfundur Búnaðarfélags ís-
lands var haldinn í Iðnaðarmanna-
húsinu í gærkveldi. Sátu hann 25
manns. Félagið vex óðum að með-
limatölu og nú þegar á þessu ári
komnir nær 60 nýir meðlimir. Feð-
ur eru líka farnir að gefa sonum
sínum félagsskírteini í fermingar-
gjöf og einn Vestur-lsiendngur hafði
sent 4 bræðrum sínum hér heima
að gjöf sitt félagsskírteinið hverjum.
Rætt var um að hefja nú rannsókn-
ir á því hver hagur er að því, fóðra
kindur með kraftfóðri. Var tillög-
umaður Sverrir Gísason, frá
Hvammi.
—Mislingarnir hafa orðið teptir
hér að þessu sinni, sem betur fór.
Aðeins ein stúlka er nú eftir í sótt-
varnarhaldi.
Reykjavík, 24. maí
—Safnaðarfundur var haldinn í
gærkveldi. Kosn<r í sóknarnefnd:
S. A. Gíslason, (endurkosinn) með
25 atkv. og Guðm. Bjarnason/klæð-
skeri með 24, (K. Zimsen baðst und-
an endurkosningu). 1 héraðsnefnd
var kosinn Kn. Zimsen með 29 atk.,
(í stað Joh. Sigfússonar, sem baðst
undan endurlcosningu).
—Frú Bríet Bjarnhéðinsdóttir,
vidi iáta taka hurðir frá bekkjunví
kyrkjunni, svo öll sæti væru jöfn
fyrir almenning.
—Fánamálsnefndarábtið er nú
verið að prenta. Talið að það verði
um 15 arkir prentaðar og þannig
ekki svo lítil bók.
—Heyið sem hingað kom með
Ceres, til Helga í Tungu var útvegað
af versluninni “Hermes.”
Hefur sú verslun útvegað alls 17
smálestir af heyi í vetur og hefur
þetta komið sér einkar vel. Er ekki
auðvelt að fá sk*pin til að taka
þenna flutning þar sem svo ódýr og
um leið létt vara þoiir ekki hátt
flutningsgjald, en vörugjaldið er Ms
eyrir fyrir tvípundið.
að leggja nokkurt fé íram. Er mælt
að stjórnin hafi heitið að ættla
fjórveitingar til þessa í næsta fjór-
iagafrumvarpi sínu.
(Lögrétta, 27. maí)
AFLASKÝ RSLA
Fiskifélags íslands. Afli veturinn
1914
Staður Afli
Reykjavík, á botnv. sk.....2808,000
Reykjavík, ó þilskip....... 294,000
Hafnafj. á þjlskip.......... 49,000
Grindavík, opin skip....... 185,751
.Þorláksh.................. 132,991
Stokkseyri, o.s............. 63,884
Eyrarb. o.s................. 29,616
—Veðrið hefur breyst til batnaðar
nú síðustu dagana, frá því á mánu-
dag. Á laugardaginn snjóaði fram-
an af degi og gerði þykt föl yfir alt,
er ekki tók upp til fulls fyr en á
mánudag.
—Jarðarför frú Katrínar E^nars-
dóttur fór fram síðastl. laugardag.
Síra Jóhann Þorkelsson flutti ræðu
á Landakotsspítalanum, en síra
Bjarni Jónsson í Dómkyrkjunni.
Kvæði hafðj ort Guðm. Guðmunds-
son, skóld.
—“Faust” Goethes er Bjarni Jóns-
son frá Vogi nú byrjaður að þýða.
Síðasta tbl. “Birkibeina” frá fyrra
óri, (des.1913) er nýkomið út og þar
í upphaf þýðingarinnar. Lögr. lítst
vel á það og vill hún hvetja B. J. til
að láta framhald verða á því verki,
en hann gefur í skyn í blaðinu, að
tvísýnt sé um að svo verði.
—Kvöldið 27. apr. var boðað til
fundaí í Iðnaðarm. húsinu hér í
bænum til þess að ræða um þörf
fyrir stofnun rafmagsstöðvar hér.
Fundinn boðuðu Jón Borláksson
landsverkfr., P. Smith símaverkfr.,
Magnús Benjamínsson úrsm., Jóna-
tan Þorsteinsson kaupm. og Brynj.
Björnsson, tannlæknir. Fundar-
stjóri var Kl. Jónsson landritari.
Jón Þorlaksson flutti erindi um
fundarefnið, Síðan urðu lítils hátt-
ar umræður. Að lokum var sam-
þykt svohij. ályktun:—“Fundur
húseigenda og húsráðenda í Reykj-
avík 27. apr. 1914 skorar hér með á
bæjarstjórn Reykjavíkur að taka
til yfirvegunar, hvort ekki sé til-
tækilegt að byggja rafmagnsstöð
fyrir bæinn, og að gera sitt ítrasta
til þess að koma því fyrirtæki í
framkvæmd sem fyrst, ef það áiítst
kleift. Jafnframt felur hann fund-
arboðendunum að bera þessa álykt-
un fram fyrir bæjarstjórnina og
rökstyðja hana.”
—Af Langanesi er skrifað 24. f.m.:
“Hér er nokkur breyting á orðin
veðráttunni.sem vonandi er að fram-
hald verði á; hún varð á 4. í pásk-
um. Ekki er samt enn komið upp
nema brydding við sjóinn og lithr
blettir á hávöðum, sem ekki er hægt
að koma fé á vegna bláa og ófærðar.
Sauðfé el ég þó létt af við sjóinn,
ef ekki spillir aftur.”
—Nýtt strandferðaskip hefir í>ór-
arinn Tulinius keypt í Noregi. Það
heitir "Vibrand” og sagt, að það
skip eigi að koma í staðinn fyrir
“Ask".,
* * #
HÁLLÆRI A ISLANDI
eftir Ingólfi)
—Veturinn hefir verið einn hinn
harðasti sem menn muna, víða um
land. Snjóar í Bingeyjarsýslu og
Noíður-Múlasýslu með ódæmum,
svo að ekki geta aðrir gert sér í
hugariund, en þeir, sem séð hafa
sjálfir eitthvað líkt.
Fé er nú með flesta móti um
land alt, og það sem forðar almenn-
um feili á Norðurlandi eftir siíkan
fimbulvetur er það, að menn voru
þar í besta lagi undir vetur*nn bún-
ir, því að heyskapur var þar ágætur
í fyrra sumar. I>ó er það auðskilj-
anlegt, að sorfið hafi að bændum á
heyskaparlitlum útigangsjörðum,
þar sein beit bregst harla sjaldan,
þótt nú hafi gersamlega fyrir hana
tekið lengi vetrar. Raunin hefir og
orðið sú, t.d. í sumum sveitum
Norður-Þingeyjarsýslu, að siíkir
bændur urðu á þrotum um páska
eða fyrr og urðu þá að hlíta hjálp
þeirra, er sjólfbjarga voru en vart
eða ekki aflögufærir, og þar af leiddi
að yfirvofandi hætta fór að verða
almenn.
- Þótt veturinn hafi verið snjóa-
minni á Suðurlandi, hefir hann þó
verið mjög gjaffeldur og harður, en
það sem mestu skiftir er það, að
sunnanlands og vestan voru hey
bæði ill og lítil í haust sakir rign-
inganna miklu og kuldanna um
sláttinn í fyrra. Margar sveitir
hér 1 kring eru því enn verr farnar
en harðindahéruðin á norð-austur-
landi.
—Sæsíminn eyja á milli í Færeyj-
um slitnar svo þráfaldlega, að ekki
þykja nokkur tiitök að lappa upp
á hann lengur. Hefur það því orð-
ið að ráði að setja þráðlaust sam-
band mili eyjanna. Fyrirtæki þetta
er ofvaxið Færeyingum, nema þeir
fái stuðning annara og hefur því
lögþingið skorað á dönsku stjórnina
Innistöðutími sauðfjár var orð-
inn 27 vikur í Melasveit og víðar í
Borgarfirði nú fyrir skemstu. Má
því nærrf geta hvernig komið er þar,
sem hey voru skemd og birgðirnar
litlar þegar á haustnóttum.
Margir hafa keypt allmikið af
mjöli til gripafóðurs og einnig hefir
þurft að gefa sauðfé töðuna frá kún-
um. Er því svo komið ekki óvíða,
að hey eru þrotin bæði handa sauð-
fé og nautgripum.
Vandræðin eru því orðin mikil
og almenn í sumum sveitum. Fá-
tækir smábændur fá ekki lán i
kaupstöðunum til þess að bjarga
gripum sínum, þegar búist er við,
að þeir felii sauðfénaðinn og hafi
svo ekkert til þess að borga með. Á
hverju eiga þá kýr þeirra að lifa ?—
Þetta er alvörumál og enginn skáld-
skapur, enda haft beint eftlr skil-
ríkum mönnum úr harðindasveit-
unum.
Sauðfé er og þegar farið að falla
af kvillum þe’im, sem stafa af fóður-
skorti. T.d. er sagt að hundrað
fjár sé dautt fyrir nokkru í Sveina-
tungu í Norðrárdal og allmargt fé
á fjórum bæjum utan Skarðsheiðar
í Borgarfirði.—Austur í Flóa hafa
verið skotnir nokkrir hestar, sem
ekkert fóður höfðu og voru aðfram-
komnir úr hor.
Islenzkar sagnir.
Endurminningar úr Hjaltaslaða-
þinghá frá 1851 til 1876.
Eftir þorl. (,Jóakivisson) Jackson
(Framhald).
SUMARVINNA
Sumarkauptíð.
Seyðisfjörður var gjörður að
verzlunarstað árið 1853. Áður
máttu Hjaltastaðaþinghár menn
sækja verzlun sína á Eskifjörð. —
Þaðan, sem ég ólst upp, í miðri
sveit, var dagleið til Seyðisfjarðar
með lausa hesta; vegurinn lá suður
sveitina og svo eftir hálsum upp
frá nyrztu bæjum í Eiðaþinghá; þá
tók við Gilsárdalur, sem beygðist í
suðaustur, svo Vestdalsheiði, og
var kallað á hellum, þar sem heiðin
byrjaði. Vegurinn lá suðaustur
með stöðuvatni, sem nefndist Vest-
dalsvatn. Þegar heiðin endaði, tóku
við margar brekkur snarbrattar;
sú fyrsta og efsta nefndist Vatns-
brekka, fyrir neðan heiðarbrúnina.
Þaðan sá maður ofan í Seyðisfjörð.
Tvær neðstu brekkurnar nefndust
Bröttubrekkur. Þá tók við Vestdal-
ur og rann á eftir honum, nefnd
Vestdalsá. Skamt frá veginum við
ána stóðu beitarhús bóndans í
Vestdal (í Seyðisfirði); þar höfðu
menn oft náttstað á haustin á heim-
leið úr kaupstað. Svo lá vegagatan
fram hjá hjalía, sem nefndist
Hrútahjalli og meðfram brattri
fjallshlíð ofan á Fjarðaröldu, verz-
unarstaðinn við fjarðarbotninn.
Vegurinn skiftist í tvent áður en
komið var ofan á láglendið við sjó-
inn; lá annar út með sjó til Vest-
dalseyrar norðanvert við fjörðinn.
Kaupstaðarferðum höfðu bændur
lokið áður en heyannir byrjuðu.
Menn voru þetta frá hálfum öðrum
sólarhring til tveggja í ferðinni,
eftir því sem munaði á vegalengd.
Stundum voru menn lengur, ef
mannmargt var í kaupstað og þar
af leiðandi seinni afgreiðsla. Menn
komu oftast í kaupstað að morgni
dags, og eftir að hafa lagt inn ull
sína tóku menn út varninginn, sem
þeir fluttu heim. Mest var það korn
vara; lítið var keypt af klæða-
vöru, litið af kaffi og sykri, að eins
fáein pund til ársins; ekki var
gleymt, að taka á kútinn brennivín
og á flösku fyrir veganesti. Korn-
tegundirnar voru þrjár: rúgur,
bankabygg (almennt kallað grjón)
og baunir; mest var keypt af rúgn-
um. Hestinum var ætlað að bera
korntunnu, sem var rúmlega 200
pund að þyngd. Kornpoka sina
bundu menn ramlega með leður-
ólarböndum, og höfðu part af sauð-
arbjór utan á pokanum innan við
bandið, á þeirri hliðinni, sem að
hestinum sneri. Menn lögðu oftast
af stað úr kaupstað að kveldi;
mættu þá oft á leiðinni heim öðr-
um, sem voru á leið til kaupstaðar,
og voru þá tekin upp vegaglösin
og rétt þeim hinum sömu. Vegir
skiftust skamt fyrir norðan Gilsár-
dalsmynnið og lá annar ofan að
Gilsárteigi í Eiðaþinghá, en hinn
út til Hjaltastaðaþinghár. Þar voru
menn vanir að taka klyfjar ofan og
hvíla sig um stund. Veganesti, sem
menn höfðu í pottbrauð, ost og
smjör, og sumir höfðu kjöt, sem
bjuggu bezt, voru þá upptekin.
Ásauðargæzla og mjólkurhirðing.
Eftir fráfærur létu bændur gæta
ásauðar í haga nótt og dag fram að
túnaslætti; hjá flestum höfðu tveir
menn það verk á hendi, einn á
daginn, en annar á nóttunum; ærn-
ar voru reknar hraðara í haga en
úr; það var ætlast til, að þær gengi
hægt og bítandi lieimleiðis til
mjalta. Misjafnt hepnaðist mönnum
ásauðargæzla í haga; sumir létu ær
dreifa sér víðsvegar um hagann og
ráku þær svo saman skömmu áður
en átti að fara að reká þær heim.
En sumir þorðu ekki annað en að
halda þeim svo saman, að þeir sæu
alt af til þeirra. Að byrjuðum
ganga sjálfala í haganum og smala
túnaslætti var farið að láta þær
þeim heim kveld og morgna. Og
smalamenskan gekk eftir því, hvað
menn voru aðgætnir og frískir til
gangs og hvernig fjárhunda menn
höfðu.
Þegar komið var með ær i
mjaltastöð, voru þær reknar i kvi-
ar; þar tóku konur við þeim og
mjólkuðu, þrisvar framan af sumri
hverja á, af þvi beztur kraftur
þótti i eftir-mjólkinni til smjörs- og
skyrgjörðar. Kveld og morgna var
það verk kvenna, að hirða um
mjólkina, og gjöra úr henni skyr
og smjör. Á Kóreksstöðum var í
minni tíð i nokkur ár seldvöl höfð,
einsog getur um í fornsögunum;
skyrið var flutt heim vikulega úr
selinu. Seldvöl var lokið um túna-
sláttar byrjun.
Hegannir.
Heyannir byrjuðu vanalega í
tólftu viku sumars og stundum fyr,
ef grasspretta var góð. Að heyskap
var unnið um það þrjár vikur áður
en túnasláttur byrjaði. Sláttuljáir
manna voru heima-smíðaðir. Skozk-
ir ljáir voru nýfarnir að sjást hjá
einstöku mönnum i sveitinni, þeg-
ar ég fór þaðan. Konur rökuðu
saman slæjuna í breiðu, sem kallað
var flekki, þegar þerrir var góður,
en i föng eða hrúgur, þegar þerrir-
laust var. Einsog karlmenn voru
misjafnir sláttumenn, eins voru
konur það við rakstur. Svo var líka
kröftuin þeirra ofboðið við þá
vinnu; þær þurftu að draga heyið
saman með hrífunni og bera það
saman i fanginu. Við að binda hey,
þegar það var flutt heim, unnu oft-
ast karl og kona. Það var aflraun
fyrir karlmanninn, að láta hey-
baggana upp á hesta, einkum þegar
það voru votabands-baggar, þegar
hey var flutt af votengi á þurkvöll.
Oft lyfti konan undir fyrri baggann
og varð svo að standa undir hon-
um á meðan sá seinni var látinn
upp. Oftast var unglingur látinn
flytja hey heim. Hann tengslaði
hestana saman hvern aftan i ann-
an; flutningsmaðurinn fékk stund-
um að ríða léttings-hesti við flutn-
inginn. Heimafyrir tók maður á
móti heyinu og hlóð þvi upp, og
kallaðist, að búið væri að “kasta
heyinu”, þegar það var algjört
upp. Þegar þurfti að fara að þekja
heyið með torfinu, þá bar maður
torfuhringina upp stiga, en maður,
sem upp i heyinu var, seildist eftir
ftirfuendanum og dró torfuna upp
á heyið. Menn skorti hagsýni i því,
að veita sér áreynsluverk við hey-
skap og annað léttara, en gjört var,
— menn reyndu mikið meira á
krafta sína en þurft hefði að vera.
Það var t. d. þegar menn þucftu að
ná heyi upp á þurt land af vatns-
engi, þá voru menn að ýta því og
draga á sjálfum sér; stundum dróu
menn það á nautshúðum. Víða var
botninn á vatnsengi þessu svo ó-
fær, að menn við þessa áreynslu
sukku á kaf, þegar minst varði, og
höfðu nóg með að ná sér upp aftur.
Þetta gekk svona, þar til einn mað-
ur i sveitinni, Torfi Jónsson frá
Sandbrekku, sem eg hefi áður getið
um, þá kominn að Ásgrímsstöðum,
— fann ráð með einföldum útbún-
aði til að draga hey úr vatni með
eins hests afli; eftir það tóku allir
það eftir ’honum, og /þótti þessi
uppfinding mikils virði. Vanalega
var vinnutimi lenfjri þá daga, sem
verið var að flytja hey heim, held-
ur en aðra daga. Hestar voru flutt-
ir út í haga og heftir í tágarhöft-
um; þeir urðu að láta sér nægja
grasið óg vatnið að lokinni dags-
brúkun.
Túnasláttur byrjaði vanalega
þegar að 14 vikur voru af sumri.
Þegar þurkatíð var, föru menn á
flakk með afturelding og slógu
inorgunbrýnu; um það kl. 6 fóru
menn heim og neyttu morgun-
skatjs, og slóu svo þar til fór að
þorna í rót; þá fóru menn heim og
neyttu morgunverðar og lögðust til
svefns og sváfu þar til miðdags-
verður var gefinn, um það kl. 3.
Nærri miðaftni (kl. 6) fóru menn
út til að slá kveldbrýnu, og slóu þá
þar til þeir sáu ekki lengur til.
Við að þurka töðu og hirða
lögðu konur dyggilega til sinn skerf
í vinnunni. Þær sléttuðu úr töð-
unni úr ljámúgunum og sneru henni
svo um, svo hún jafn-þornaði. Þeg-
ar verið var að binda heim, tóku
karlar ofan af það mesta af töð-
unni, en konur rökuðu dreifinni
á eftir. Æskilegt hefði verið, að
hafa heykvísl við töðuvinnu. Mest
alla töðu báru menn heim á bak-
inu; þó var stundum hesti brugð-
ið fyrir og bundnir á hann baggar,
þar sem ekki var mjög þýft.
Að lokinni töðuhirðing voru
töðugjöld gohlin; höfð tilbreyting
i mat. Eins var lijá sumum goldinn
slagur, sem kallað var, þegar hey-
skap var lokið: höfð matartil-
breyting.
(Niðurlag á 3. sðu)
Það skýrir best hina
feykilegu vinsæld
BLUE RIBBON
at5 þaö er einlægt hiö sama áæta te. Gæöi þess
breytist aldrei. Þeir sem drekka þaö, vita aö þaö
er besta teiö1 Spuröu eftir því meö nafni.
Sendu þessa auglýsingu með 25 centum fyrir BLUE
, RIBBON MATREIÐSLUBÓKINA.
Skrifið nafn og ut-
anáskrift greinilega.
j j
A Þessum dögum hinna almennu umkvartana um
peningaskort og hvað verzlunin sé dauf,j,þá má
geta þess, að engin hnekkir eða rýrnun hefur
verið á sölunni á
“MAGNET
Cream Seperator
Vér höfum haft “MAGNET” til
sýningu alt til þessa dags. Og vér erum
hæst ánægöir meö söluna. Vér höfum
ekki þurft annaö til aö selja “MAGNET”
en meömæli þeirra, sem hafa notaö hana,
og þaö er mesti fjöldi manna sem ótil-
kvaddir lofa hana, og þakka ágæti Mag-
net vindunnar hvaö mjólkur-bú þeirra
hefur gefiö þeim mikinn arö.
Mannlegt vit hefur ekki enn sem komiö er getaö fundiö
áreiöanlegri og fullkomnari aöferö til þess aö ná seinustu smjör
ögninni úr mjólkinni.
Heróp vort og einkunnarorö er “aö fullnægja. Og þaö
gjörum vér, hvaö sem þaö kostar. Ver getum sannaö, hvert
einasta orö er vér fullyröum yfirburöi “MAGNET skilvind-
unnar á heimili þínu yfir allar aörar vindur—og þaö upp á vorn
eigin kostnaö.
The Petrie Manufacturing Co., Ltd.
Verksmiöja og aöalskrifstofa Hamilton, Ont.
Vancouver, Calgary, Regina, Winnipeg, Hamilton, Montreal, St. John
WHITE & MANAHAN LTD.
Winnipeg—32 ára—Kenora _
Búðin sem alla gerir ánægða
Karlmanna sterkar “duck” yíirbuxur, parið... ......^$1.00 til $1.26
Þykkar “Twill” vinnuskyrtur....................$0.90, 1.00 og 1.25
Sérstakt verð á röndóttum, óstífuöum skyrtum, allar stærðir, bver $1.25
Sumar nærskyrtur og buxur, hver................... •........ • ^Oc
Karlmanna alfatnaður, vel gjörður úr góðu ensku Tweed 811,
Vinnubuxur: jrott efni frá %z oo fjrrir parið oK npp Skoðið °kk»r s^rstöku s®kka
25 cent parið, fást einuncis hjá White & Manahan Ltd. Karlmanna axlabosd. kragar,
hálsbönd o, s frv , af öllum litum og laci.
WHITE & MANAHAN, LTD., 500 Main Street
FA R B R E F
ALEX. CALDER & SON
General Steamship Agents
Ef þér hafið í hyggju aS fara til gamla landsins, þá talið við oss
eSa skrifið til vor.
Vér höfum hinn fullkomnasta útbúnað í Canada
633 MAIN STREET
PHONE MAIN 3260 WINNIPEG, MAN.
/