Heimskringla - 03.06.1915, Blaðsíða 2

BLS 2.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 3. JÚNÍ 1315.
UPP MEÐ BONDANN.
IV.
Að prýða heimilin.
Stefán Á. Bjurnason.
Að undanförnu hefir Heims-
kringla flutt ritgjörðir, sem lúta að
hinni hagsmunalegu hlið búsýslunn-
ar. En “maður lifir ekki á einu
saman brauði”, og aldrei verður
sveitalífið aðgengilegt, eða eftii;-
sóknarvert, ef búgarðurinn er aðeins
gróðafyrirtæki.
ili, sem veitti þeim þægindi og á-
nægju, þá mundu þeir ekki gjöra
það. Þeir myndu þá heldur leggja
hönd á að prýða enn meira og gjöra
heiinilið enn aðgengilegra. •
Og stúlkurnar? Þær eru öllu næm-
ari fyrir en drengirnir. Þegar þær
. .. t læra ekki að seðja sinn eðlilega
Eg v.l taka þa8 fr^>fegurðarsmekk, með því að rækta
blóm í sólskininu, við söng fugl-
málanum, að Jætta málefni, sem eg
nú flyt yður, háttvirtu lesendur, er
dálítið frábrugðið því, sem vana-
lega birtist í “búnaðar”-dálkum ís-
lenzku blaðanna. Þó er það málefni,
sem vekur mikla athygli hjá hér-
lendu þjóðinni, og sem er álitið eitt
það allra nauðsynlegasta þarfamál
bænda og búalýðs.
Vegna þess, að málefnið er sér-
kennilegt, útheimtir það sérkenni-
lega meðhöndlun. Eg leyfi mér því
að koma fram fyrir yður með ýmis-
legt af því, sem fólk vanalega geng-
ur fram hjá, eða hugsar um í algjör-
lega röngu sambandi. En ef yður
þykir aðferð mín einkennileg, þá
minnist þess, að þetta er ekki hags-
munamál, sem byggist á “dölum”
og “aurum”, heldur er það miklu
fremur tilfinningamál, sein snertir
okkar innri mann, og tekur í þá
strengi, sem skáldin og hugsjóna-
mennirnir leika á. Minnist þess
einnig, að hvert framfara-spor, og
hvert umbóta-spor, sem heimurinn
hefir stigið, var í fyrstu hugsjón,—
sem fjöldanum ef til vill þótti ó-
möguleg og heimskuleg. Þær hug
myndir, sem eg set fram fyrir yður
í þetta sinn, klæði eg ekki i neinn
skrautbúning, heldur koma þær
fram einsog þær eru hugsaðar, og í
þeim búningum, sem bezt á við, Hve-
nær sem maður vill ræða mál sitt
hispurslaust og einarðlega.
anna, þá hverfa þær frá og fara að
sækjast eftir pappírsblómum, raf-
magnsljósum og lúðrablæstri. Þær
læra “hátízku” látbragð og klæða-
burð, í gegn um skáldsögulestur og
heimsku-glamur það, sem svo oft
tiðkast í fjölmenni, þar sem öllu
ægir saman. Og framtiðin mótast
oft óhjákvæmilega á þeim fáu árum
æskunnar, sem hver unglingur á
með réttu að eyða í foreldrahúsum.
Þegar þau eru liðin, er oft of seint
að fara að breyta stefnunni, eða
“tína upp lykkjurnar”, sem féllu
niður á þroskaáruniim.
Uppskeran í ár, 1915
Winnipeg, 25. maí, 1915
Það hefir víst aldrei komið fyrir
í sögu þessa lands að peningaþröng
hefir verið jafnmikil á meðal íbúa
landsins sem á hinu síðasta einu til
tveggja ára tímabili. Það er margt
sem hefur sjálfsagt leitt af sér þetta
ástand og ekki sízt það að
hinar síðari tvær uppskerur hafa
verið með lélegra móti sérstak-
lega sú í liaust, sem hér yfir
þrjú miðfylkin náði rétt rúmlega
hálfri uppskeru.
Uppskeru bresturinn er það sem
mest hnekkir framleiðslu landsins:
það er því lífsspursmál 'að hún fari
ekki forgörðum ef leysast skal fram
úr þessum vandræðum sem fyrst.
Aldrei jyr síðan þetta land bygð-
ist hafa uppskeru horfurnar hér
vestra verið jafngóðar sem í ár. Akr-
ar yfirleitt aldrei eins vel undirbún-
ir fyrir útsæði sem nú. Tíðarfar
aldrei eins hagstætt sem það hefur
ið sem skýtur okkur skelk í
bringu og það í frekara lagi, auðvit-
að, má byggja fyrir þá eyðilegging
scin því er samfara með því að setja
vátryggingu á akrana gegn skemd-
um jieiin er jieir kynnu að verða fyr-
ir af liaglinu.
Tíðarfar hér vestra hefur verið að
breytast s.l. tvö ár. það hefur verlð
óvanalega lítill snjór þessi árin,
miklir og langvarandi hitar hafa
eýðilagt uppskerura á hundruðum
[■usunda ekra; þaö virðist att
benda í þá átt að nrett verði við
þurkum, miklum hitum að sumri^
stórfeldum úikomum og eflaust
mun því samfara óvanalega miklar
haglskemdir.
Það væri kanske ekkert á móti
]iví að segja fáein orð um hagl á-
byrgðarfélögin í þessum fylkjum.
Flestir munu vita að þau eru bæði
mörg og misjafnlega góð í viðskift-
um. öll hin smærri félög beita öll-
uin brögðum í gróða fyrirtækis
augnamiði eingöngu. Má einnig
telja með flokk þessum sum hin
stærri félög; er jiví ekki að furða
verið að þessu. Má segja að hvergi
sé skortur á vatni, nóg væta í jörðu jK’ margur bimdinn hafi^iorn í^síðu
til hálfsmánaðar að minsta kosti.
“Hús” eða “heimili”
Heimilisprýði er örð, sem skilja
má á marga vegu. Sumir álíta ef til
vill að það þýði vandaða húsmuni,
dýran klæðnað og annað ytra skart;
kostbær hýbýli, og fleira af því tagi.
En þá heimilisprýði, sem hér er um
að ræða, er oft að finna í mjög rík-
um mæli á mjög fátæklegum heim-
ilum; því hún á ekkert sameigin-
legt með neinu af því ofantalda.
Peningar borga ekki fyrir alt það,
sem æskilegt er i heiminum, og þeir
yeita Hka fæst af því sem er í virki-
leika eftirsóknarverðast. — “Að
prýða heimilin” þýðir iniklu freni-
ur það, að búa svo uin hýbýlin, að
þau séu þægileg, smekkleg og hrein- aðeins veikir punktar í því niikla
leg. Það kostar ekki ætíð mikla* 1 smíði, — máske orsakast þeir af
peninga, en .verður þó ekki metið hirðuleysi eða vangá þeirra, sem
til fjár. Snoturt hús, góðar girðing- játtu að hjálpa unglingunum til að ná
ar, hreinn grasblettur með nokkrum fullum þroska
trjám og blómum, sem veita skugga . . . ...
rulloróna rolkio og heimilin
Þeir unglingar, sem alast upp ut-
an heimilisins, eða sækja út fyrir
heimilið allar þær nautnir og skemt-
anir, sem þeir njóta, fylla ósjaldan
þann hópinn, sem gjörir það svo
erfitt, að framfylgja góðum lögum
og siðum í landinu. “Góðverkin
byrja heima fyrir” (charity begins
at hoine), segir enskur málsháttur.
Borgaralegt gildi hvers eins er al-
veg það sama og manngildi. Það
verður að skapast í æsku, á heimil-|
unum, undir
vandamanna.
ættu þvi fvrir alla muni að forðast, I
að slá sverðið úr hendi sér, með því verga
að fæla unglingana frá heimilinu. .
Alt það, sem styður að því, að gjöra '
heimilið fagurt, skemtilegt og upp-
byggilegt, hjálpar til að halda ung-1
Iingunum heima og gjörir þá að nýtu j
og góðu fólki. Og það, sem okkar
góðu islenzku heimili skortir mest,
er heimilisprýði og þiegindi, sem
stuðla að því, að gjöra ungdóminum
(einkanlega til sveita) heimilislífið
skemtilegt og aðlaðandi.
En margt fullorðið fólk sér ekki
samræmið í þessu. Mér er sem eg
heyri fólk segja: ■ “Eg ‘innprenta’
börnunum það sem er gott og fallegt,
— meira get eg ekki”. En gætið
að: Fortölur og prédikanir skapa
ekki “character”, —• uinhverfi, vani
og dagleg starfsemi gjöra það, svo
að aldrei bregst. Hver einasti galli
eða brestur, sem í manninuin er, er
og dreifa ilm; hreinar gangstéttir;
útilokun á illgresi, leir og ryki og
rusli, alt þetta til samans slupar j jð og berið
heimilispryði. Ósmekklegt og illa
umgengið heimili er viðbjóður hvers
manns, sem nokkra fegurðartilfinn-
ingu hefir. Það er ekki lengur
“heimili” í réttri merkingu, heldur
aðeins “hús”, og þær aðrar bygg-
ingar, sem hjálpa til að gjöra það að
verustað manna. Sá staður, sem fólk
erfiðar á og hvílist á um stund að
loknu dagsverki, er ekki heimili. —
Til þess útheimtist meira, — heim-
ilið er sá staður, sem fólk lifir á:
sá staður, sem er þvi kær á öllum
frístundum, og sem laðar það að sér
til að njóta fróunar og skemfunar,
hvenær sem annirnar gefa það eft-
ir. Mér er ókunnugt um, hvað
sálmaskáldið átti við, þegar hann
kvað: “Heimili vort og húsið með”,
en eg gjöri mér í hugarlund, að
hann hafi skilið orðin eitthvað á
þann veg, sem eg hefi tekið hér
fram. ,
Heimilið og ungdómurinn.
Á því skeiði mannæfinnar, sem
kallað er “æska”, er maður mjög til-
finninganæmur og fljótur að taka
eftir. Börnin eru næm fvrir áhrif-
um og laga sig mjög mikið eftir
kringunistæðum. Þau eru alloftast
i hugsunarha-tti og framkomu lík
fullorðna féilkinu, sem þau umgang-
ast. Smekkvisi þeirra og fegurðar-
tilfinning, eru í fullu samræmi við
umhverfið, sem þau lifa í. Það er
nógu erfitt fyrir okkur fullorðna
fólkið, að verjast áhrifum vanans og
kringumstæðanna, — en börnin
blátt.áfram móta sig eftir því, sem
þau sjá í kringum sig. Ef þau sjá
ekki annað en hirðuleysi' og smekk-
leysi fyrir sér, þá verða þau Jiirðu-
laus og smekklaus. F.n svo gr ann-
að verra: Þeir unglingar, sem hafa
séð betra (eða það, sem sýnist vera
betra), sækja í burt frá heiiniliun-
um og læra að eyða öllum stundum
sinum á öðrum stöðvum. Hversu oft
er það ekki, að drengirnir sækja i
bæji og þorp til að “skemta sér”, og
lenda svo í slæpingjahóp og venjast
á slánaskap, ósiði og drykkju-
slark? Ef þeir ættu smekklegt heim-
Og þér fullorðna fólkið, sem starf-
allar um-
hyggjurnar, hvaða þýðingu hefir
það fyrir yður, að prýða svo heimii-
in yðar að þau geti verið yður
sælureitur? Hvaða þýðingu hefir
jiað fyrir þig, húsfreyja, eða fyrir
jiig, húsbóndi, að hafa hreinan blett
grasi vaxinn og umgirtan í kring-
um húsið þitt? Eða að hafa nokkur
tré og runna til að skýla fyrir
storminum og veita svalan
skugga á heitum sumardegi? Eða
að hafa umfeðmingsvið, sem les sig
upp með girðingunum, og upp með
veggjunum á húsinu þínu, sem er
kannske all-fátæklegt að öðru leyti?
Átt þú nokkurn blett á öllu jarðríki,
sem veitir þér hvíld að loknu striti
á degi hverum, þar sem þú getur
kastað frá þér áhyggjunum og hvílt
sál og líkama? Þarft þú að flýja
heimilið á hverjum heitum hvíldar-
degi, af því að það hefir engan
skugga og enga hvíld að bjóða, —
af því að inölin og rykið og hitinn
gjöra þér ómögulegt að sitja og hvil-
ast og tala við vini Jiína og vanda-
menn?
Náttúrufegurðin er að vísu ekki
mikil í Norðvesturlandinu, en jió
geta allir, sem vilja, búið svo um á
heimilum sínum, að þeir geti notið
þæginda og hvíldar og ánægju í
eins ríkum mælir einsog þeir, sem
lifa annarsstaðar á hnettinum. Fólk
er nýfarið að sjá Jietta, og nú kapp-
kosta allir jiess, að bvggja sér þann-
ig heimili, að náttúrufegurð og hug-
vit hjálpist að til að gjöra þau að
virkilegu og varanlegu heimkynni.
Islendingar geta það engu síður, ef
jieir aðeins byrja á jiví, — heimilin
þeirra geta einnig orðið falleg og
þægileg, — sannur vermireitur, þar
sem fjölskyldurnar geta alið aldur
sinn á uppbyggilegan og ánægjuleg-
an hátt.
Næst gef eg fáeinar “praktiskar”
Akur gróður er vel tveim vikum
lengra á veg kominn nú heldur en
um sama leyti i fyrra. Nú í vor var
sáð í vel fimta part fleiri ekru fjölda
af hveiti; aftur var heldur minna af
höfrum, ‘bygg og flax sáningu hefir
verið minkað að mikium mun, flaxi
meir en helming.
Það er margt sern getur komið
fyrir er dregur úr upskerunni á einn
eða annan hátt. Hiin getur verið
eyðilögð á margvíslegan rnáta, af
völdum náttúrunnar sjálfrar, svo
sem of miklu frosti, hita, vatni.þurk
hagli og s.fl., alskonar plágum eða
smá kvikindum. Til þess að varast
þessa ókosti verður rnaour að
^ liekkja jiá og skilja, og draga svo
umsjá foreldra og af ag leggja það í sölurnar sem
Heimilisstjórfiendur | þarf fjj þegg ag útrýrna lieirn ef
hægt er. Lang mestur skaðinn vill
af verkum haglsins t. d.
fyrir árið 1913 í Saskatshewan voru
skaðabætur af haglskemduin er
námu yfir milíón dali, borgaðar
af hagl ábyrgðarfélögum í því fylki
einu. Þetta eru góðar upplýsingar
fyrir bóndann og sýna honum grein
ilega hvað hann á tnikið í húfi með
því að vátryggja ekki uppskeru
sína fyrir hagli, því hvar sem hanrx
er á hinum vfðáttu miklu westur
sléttum getur hann orðið fyrir
heimsókn þessa eyðileggjandi gests.
Það eru misjafnar skoðanir um það
hvort það borgar sig að vera viðbú-
inn heimsókn þessa náunga þegar
hann hefur þá ekki gjört vart við
sig í nágrenninu til fleiri ára. Bóndi
sá sem svo ástatt er fyrir að hann
má ekki við að farga uppskeru sinni
fyrir svo að segja ekki neitt ætti
ekki að vera í neinum vanda stadd-
ur um það hvað honum sjálfum er
fyrir bestu. Því ef hann skyldi ekki
verða fyrir neinu hagltjóni mun
hann ekki þurfa svo langt ófan í
vasann jiegar hann hefur þar fyrir
óhrakta og óskemda uppskeru.
Þessi útborgun er aðeins skattur
sem útheimtist til þess að sjá hveit-
inu borgið fyrir þessum voða. Það
er fátt nú á dögum sem maður á
eða sem er virði þess að hanga í,
sem þarf ekki að borga skatt á að
einhverju leyti, alveg eins er með
blessaða uppskeruna.
Það eru rúmlega fimtíu ár síðan
korntegundir hafa verið í jafn háu
verði á Englandi og nú. Flestir
munu vita að aðal örsökin fyrir því
að hveitið hefur stígið þetta í verði
er vegna hinnar afarmiklu stríðs-
viðureignar sem nú stendur .yfir á
meginlandi Evrópu. Það hefur æf
inlega fylgst að grimmar langvar-
andi styrjaldir þjóðanna og hátt
verð á lífsFiðurværi. Á tímabilinu
1790 til 1815 er hinar Evrópísku þjóð
ir áttu í sífeldum bardögum, hvor
við aðra, eða höfðu yfir innbyrðis
stríðum að búa, yfir þau 25 árin,
var hveitiverð að jafnaði melra en
$2.60. Árin 1800 og 1810 var ]>að rétt
um $3.50. Næstu 30 ár er það um $2,
svo frá 1860 úr $1.60 er það altaf að
koma niður þar til loksins 1885 að
]>að er $1.00, og síðan hefur það ver-
ig fyrir neðan hinn almáttuga doll-
ar. Nvina ekki alls fyrir löngu
fór það heldur að stíga í verði,
og sfðan stríðið hófst hefir það
hækkað óðum og á eftir að hækka
enn. Það mun haldast í háu
verði á meðan þetta voða stríð
stendur yfir. Það eru ekki miklar
líkur til þess að þetta grimdarlega
stríð taki enda þetta árið, né held-
ur það næsta, og væri því hygginda
ráð að halda í það sém maður get-
ur af korni sínu til betri tíma.
Alt aðal vetrarhveltis landbeltið í
Bandaríkjunum hefir orðið fyrir
stórskemdum af flugu þeirri er nefn-
ist “Hessian Fly” svo að í St. Louis.
Oklahoma, Kansas, Missouri, Illin’-
ois, Indiana og Ohio fylkjunum
og feirum hefur eftir nýustu skýrsl-
um verið gjört ráð fyrir að um
tíu til tuttugu prósent af upp-
skerunni muni eyðileggjast af
flugu þessari. Það er því láni að
fagna að við hér þurfum ekki enn-
þá sem komið er að óttast að vargur
bendingar um það, hvernig eigi aðjþeggj gjöri af eér stórtjón á ökrum
hagla-ábyrgðar félaga. En ekki er
hægt að bera á móti þvi að sum
eru áreiðanleg og fylgja öllum samn-
ingum sínum bókstaflega, en vana-
lega liafa þau jió einhverjar hnútur
er maður getur hengt hatt sinn á.
Nú sem stendur er aðeins eitt féiag
hér vestra scm er svo vel úr garði
gert að bændur gætu ekki bætt
fyrir því á einn eða annan hátt sér
í hag—svo sanngjarnt væri báðum
hlutaðeigendum. í reglugjörð þess
eru innibundin öll bestu atriðin í
helztu haglfélögum hér í álfu, og
sérstaklega samin til jiess að yfir-
stíga þá ókosti sem svo lengi hafa
verið fyrirstöðu hagla ábyrgðarfél-
aga vestur landsin
Aðal skilyrðin fyrir því að félagið
sé cins og það á að vera og sem hefir
jiýðingu fyrir bóndann eru þessi:
fyrst, að fjárhagslega sé liað svo efn-
að að j>að geti borgað allar þær
skaðabætur er jiví getur að hönd-
um borist, og í öðru lagi, að ábyrgð-
ar skilmálar jiess séu hinir rýmileg-
ustu fyrir bóndann og í þriðja lagi,
að l>að hafi hina færustu og áreið-
anlegustu menn—óhlutdræga yfir
skoðunarmenn er virða hagl
skemdirnar á ökrunum.
Næsta ár munu lög koma í gildi
í Saskatchewan er heimta tíu til
20,000 dollara innlegg til stjórn
arinnar frá hverju félagi sem veðfé
um áreiðanleg viðskifti. Manitoba
og Alberta fylki munu einnig setja
í gildi samslags lög; munu því öll
smærri félögin hverfa, en hln öflugri
lifa.
Bending: Saskatchewan sveitar
hagla-ábyrgðar fyrirkomulagið, eða
félagið (Municipal Hail Insurance)
er alveg sérstakt og því ekki átt við
það að neinu leiti í þessari greiri.
ú. fí. Ólafsson
!f, íf. íf,
Mr O. G. Óíafsson u- Special Agerit
and Adjustcr Ilail Departmen t
fyrir Hartford Fire Insurance Co.,
W’innipeg. Hann kom með grein
þá er hér stendur í blaðinu um upp-
skeru og trygging hennar frir hagli
er hann ætlast til að sé bending til
bænda að vátryggja akra sína og
biður hann alla þá út um land sem
leita ábyrgðar á ökrum eða veita
hana að snúa sér til.sín að fá upp-
lýsingar,—Ritstj.
Menn tapa á því að skifta ekki vi6
kaupmann í sínu
bygðarlagi.
Hvernig bóndi i lowa tapaði rúm-
um 5,600 dölum. — Græddi fé að
vissu leijti,. en reif á sama tíma
niður jiorpið, sem hann átti
heima i, svo eignir hans þar féllu
í verði. Sláandi dœmi nf þvi,
hvers virði það er fgrir einn og
alla, að taka höndum saman við
kaupmanninn heima í bggð sinni
og skifta við hann.
“prýða heimilin’
j okkar, en aftur á ioóti er það hagl-
Bóndi nokkur í lowa, þýzkur að
ætt, hefir prenta látið í búnaðarrit
eitt eftirtektaverða grein um jiað,
hve ágóðinn, sem alment cr talinn
>ví samfara að panta með pósti vör-
ur sínar langt að, sé lítill og eigi að
eins minni en hann sýnist vera á yf-
irborðinu, heldur geti einnig dreg-
ið ísjárverðan dilk á eftir sér. Hon-
um farast orð á þessa leið:
Okkur bændum hættir við að
gleyma jiví, að tíniarnir sem vér lif-
um á eru menta og framfara tímar,
og að við verðum að hugsa og álykta
sambandi við verk vor, ef j>au
eiga að koma að tilætluðum notum.
Eg var einn af hinum íhaldssömu
þýzku bændum, sem erfitt var að
sannfæra um ýmsar nýstefnur tím-
ans. En þrátt fyrir það langar mig
nú til að segja frá því, er eg hefi
sjálfur reynt, í þeirri von, að ein-
hverjum megi gott af hljótast.
Eg byrjaði búskap fyrir 29 árum.
Átti cg þá tvo gamla hesta og 50 dali
i peningum. Það mátti heita aleiga
min. Um húsmuni var ekki aðra að
tala en 2 stóla og 1 skáp, sem eg
smíðaði sjálfur. úr gömlum köss-
um hafði eg líka slegið saman legu-
bekk og klæddi konan mín hann ut-

Biije
RibboN
gófíee
BLUE RIBBON
KAFF/
OG
BAK/NG POWDER
__
Hvenær svo sem þú kaupir Blue Ribbon
vörur, þá sparar þú peninga. Þær end-
ast lengur og kosta liví minna en nokkr-
ar aðrar vörur. Fáðu þér könnu af Blue
Ribbon kaffi og Bakihg Powder næst er
þú kemur í búðina. Þér líkar það áreið-
anlega.
Selt með peningatryggingu
an með 10 centa flosléepti. Við feng
um til leigu 80 ekrur af landi. Það
orð fór af mér, að eg væri reglu-
samur og urðu kaupmenn því vel
við að Iána mér; fékk eg bæði vör-
ur og vinnuvélar hjá þeim lánaðar
til haustsins, að uppskera var kom-
in i peninga. Fyrsta árið var ótíð
og uppskerubrestur og eg gat ekki
borgað lánardrotnuhi mínum. Eg
fór til hvers þeirra uin sig, á til-
teknum tíma, og sagði jieim hvernig
komið var,—- borgaði þeim það sem
mér var mögulegt, og lofuðu þeir
umtalslítið skuldunum að standa til
næsta árs. Þeir héldu eftir sem áð-
ur áfrani að lána mér og gjöra mér
ýinsan greiða, þar til að ár minni
var svo vel fyrir borð komið, að eg
gat sjálfur keypt 40 ekrur af landi.
Þegai eg hafði eignast þessar fáu
ekrur byrjuðu stórverzlanir að
senda mér með pósti oft á mánuði
vöruskrár sinar, og fór eg smátt og
smátt að senda þeim aftur ineð póst-
inum pantanir, ef eg átti til fyrir
þær; en lét skuldirnar standa há
jieim, sem höfðu hjálpað mér, jiegar
eg þurfti mest á að halda. ,
Þá var þorpið okkar eitt hið
blómlegasta í öllu Iowa. Verzlun
var fjörug í flestum greinum, og
kaupmenn voru fúsir til að hjálpa
trúverðugum mönnum, j>ó hart væri
i ári. Fjöldi fólks var oft á ferð i
bænum í verzlunar erindum eða til
að skemta sér. í þessu litla þorpi
var gott bókasafn, gagnfræðaskóli,
lúðraflokkur og knattleikaflokkur og
var að minsta kosti einu sinni á ári
haldin almenn skemtihátið.
Kaupmenn tóku hver af öðrum að
flytja burtu, og settust að, þar sem
gjörðir jieirra voru betur metnar;
en menn, sem ekki létu sér ant um
framfarir og þeir, fluttu aftur inn í
þorpið. Bænum hnignaði. Verzl-
unarhúsin urðu tötraleg útlits og
mörg jieirra standa nú auð. Og
skólarnir, kyrkjan, hljóðfæraflokk-
tirinn, bókasafnið, knattleikafélagið,
og sjálfar gangstéttirnar, alt er
þetta á fallanda fæti og sumt af því
aiveg horfið. Viðskifti eru engin í
bænum; eignir manna verðlitlar og
því engar inntektir fyrir bæinn, svo
hægt sé að halda þessu við. Gisti-
húsin eru lokuð, vegna þess að um-
ferð er ]>ar engin. Með því að ganga
niður að járnbrautarstöðinni, þeg-
ar lestin keniur, og líta bögglasend-
ingarnar frá verzlununum lengst
burtu, fær maður rétta hugmynd
um áhuga- og aðgjörðaleysi þorps-
ins í heild sinni.
Fyrir 9 árum var búland mitt 195
dala virði hver ekra. Nú er álitið
of hátt að biðja uin 169 dali fyrir
ekruna. “Það er svo langt frá góð-
um verzlunarbæ”, segja allir, sem
haft hafa i hyggju að kaupa lönd.
Þá vanta jarðir nærri skólum og
kyrkjum, þar sem börnin þeirra eru
ekki svift öllum menningar mögu-
leikum. Eg hefi nú reynsluna fyrir
mér um l>að, að íneð því að hjalpa
til, einsog eg gjorði, að rifiT nTSur
þorpið, hefir j>að kostað mig á 9 ár-
um 5,600 dali.
Þgtt af Fljótsbúa.
Búland, sem skamt liggur frá góð-
um verzlunarbæ, rís hrátt í verði.
Eg seldi þessar 40 ekrur, sem eg
átti, með miklum hagnaði og keypti
aftur 80 ekrur; við þær bætti eg
smátt og smátt, þar til eg átti orðið
nálægt 200 ekrur af einu hinu bezta
landi í Iowa ríki. Þóttist eg þá lítt
þurfa á hjálp annara að halda, og
sendi nú peninga iðulega með pósti
fyrir ýmislegt, er vöruskrárnar
hældu. Með blygðun kannast eg við
það nú, að eg var maðurinn, sem
ruddi J>vi braut inn í )>orpið, að í-
búarnir pöntuðu vörur með pósti, i
stað þess að skifta við kaupmenn-
ina, sem voru nábúar okkar.
Kaupmenn minkuðu smátt og
smátt vörubirgðir sínar, vegna þess,
að minna var skift við þá nú, en áð-
ur var gjört. Loks kom að því, að
við gátum ekki fengið nagla í bil-
aðan vagn eða vél, hvað mikið sem
okkur lá á, og urðum að skrifa eftir
þess háttar langar leiðir og bíða
eftir því, sem oft kom sér illa. —
LOKUD TIL.BOD stíluð til undiraSs og
árituí “Tender for Supplying Coal
for the Dominion Buildings” veríur
veit móttaka á þessari skrifstofu
fram at5 kl. 4 e.h. fimtudaginn, þann
17. júní, 1915, um atS skaffa kol fyrir
Public Buildings víbsvegar um Dom-
ion of Canada.
Sameinuó nákvœm skýrsla og tilboós
eióublöti fást er þeirra er beibst á
þessari skrifstofu, og hjá eftirlits-
mönnum á hinum ýmsu Dominion
byggingum.
Engum tilbobum veríur sint, er ekki
eru skrifub á þar til höfb eyðublöb og
undirrituð af einmitt þeim er tilboðið
gjörir.
Viðurkend bankaávísun fyrir 10 p.c.
af upphwð þeirri sem tilboðið sýnir,
og borganleg til Honourable The Min-
ister of Public Works, verður að fylgja
hverju tilboði, þeirri upphæð tapar svo
umsækjandi ef hann neitar að standa
við tilboðið, sé þess krafist, eða á
annan hátt ekki uppfyllir þær skyldur
sem tilboðið bindur hann til. Ef eil-
boðinu er hafnað verður ávísunin send
hlutaðeiganda.
R. C. DESROCHERS,
ritari
Department of Public Works,
Ottawa, . Maí, 1914
Blöð, sem flytja þessa auglýsingu
leyfislaust fá enga borgun fyrir. frá
þessari deild.—79876
Þegar þú þarfnast bygginga efni eía eldivið
D. D. Wood & Sons.
-----------------^Limited
Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eSa 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.