Heimskringla - 06.04.1916, Síða 5

WINNIPEG, 6. APRÍL 1916.
HEIMSKRINGLA
BLS. 5.
Er herskylda kvenfólks
á leiðinni?
Þetta er spurning, sem farin er að
gjöra vart við Sig hjá Bretum, og
viðar i Evrópu. Þeir (Bretar) hafa
herskyldu í vœgu formi á karlmönn-
um, á verksmiðjum, á peningum, á
sumum fæðutegundum, til dæmis á
sykri.
Það eru miliónir af kvenfólki, sem
vinna fyrir stjórnina að hergagna-
tilbúningi Oig mörgu þar að lútandi;
já, og margar miliónir meir, sem
ekki eru að vinna neitt í þá áttina,
sem sjálfsagt er eins mikið hugsað
um af þeim, sem eru að vinna, eins
og þeir, sem ekki vildu fríviljug-
lega ganga i herinn, voru i huga
leiðandi hermálamanna, og sem að
varð orsökin til herskyldunnar. Það
er stundum eitt stutt spor á milli ó-
viljans og þesis þegjandi kraftar, sem
sá sem vinnur framleiðir, og sem
kemur hinum óviljuga til að vinna
með. Þetta yfirstandandi stríð hefir
gjört stóra byltingu i verkahring
kvenþjóðarinnar, sem i framtíðinni
mun gjöra drauma kvenfólksins um
andlegt, pólitiskt og verklegt jafn-
’rétti, að fullkomnum virkilegleika.
Eitt af ensku blöðunum segir: —
Það má heita merkilegt, að þrátt
fyrir stríðið er heimaverzlun Breta
mjög lífleg, og að þótt utanlands-
verzlun þeirra hafi minkað, er hún
að eins 26 prósent minni en árið
1913. Hvernig getum vér svo útskýrt
þetta?
Fyrst. — Allir vinna harðara og
meira en þeir gjörðu fyrir stríðið.
Annað. — Vér'höfum losað okkur
við fjölda af ónýtum atvinnugrein-
um.
Þriðja. — Vér höfum fundið, að
kvenfólkið er vel hæft til að gjöra
fjölda margt af þeim verkum, sem
gömul siðvenja hafði helgað karl-
mönnunum.
Fjórða.— Við höfum komið let-
ingjunum, flækingunum, og þeim,
sem áður vildu ekki vinna, til þess
að vinna.
En eftir striðið, þegar drengirnir
okkar koma heim, hvað þá?. Vér
verðum að losa okkur við fjölda af
þessu nú vinnandi íulki, til þess að
veita atvinnu mönnunum, sem hafa
barist fyrir okkur. Eg viðurkenni
fyllilega forgangsrétt heimkominna
hermanna, segir einn blaðaritari i
London; en eg viðurkenni ekki, að
vér þurfum að villast inn í gömlu
atvinnu og atvinnuleysis hringið-
una. —
Um hið mikla, háleita og aðdáun-
arverða starf, sjálfsafneitun og
Miannelsku, sem kvenfólkið hefir
framkvæmt og er að framkvæma,
sem hjúkrunarkonur og hjálpendur
á einn eða annan hátt hermanna
okkar á vígvellinum, þarf ekki að
tala, — allir þekkja það.
Ein afleiðing stríðsins er sú, að
kvenfólk liefir sýnt hæfileika sína
sem vélasijorar (engineers) við þvi
nær allar tegundir af vinnuvélum,
og hefir farist það mjög vel.
Það er ein verksmiðja á Englandi
(i Yorkshire), þar sem flestallir
vinnendurnir eru fiskistúlkur (fish-
er girls) frá austurströndinni, sem
þýzku sprengikúlurnar hittu. Brezka
verzlunarráðinu (Board of Trade)
hefir verið tilkynt, að ekki færri en
109,000 kvenmenn hafi nú tekið við
flestum atvinnugreinum, sem áður
tilheyrðu karlmanninum. En margir
ætla að Ofangreind upphæð sé alt
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ um
heimilisréttarlönd í Canada
og NorÖvesturlandinn.
Hver, sem heflr fyrir fjölskyldu aí
Já etiur karlmaSur eldri en 18 ára, get-
ur teki® heimilisrétt á fjór'öung úr
*ection af óteknu stjórnarlandi í Mani-
töba, Saskatchewan og Alherta. Um-
seekjandl eröur sjálfur aö koma á
landskrifstofu stjórnarinnar, eöa und-
irskrifstofu hennar í þvi héraöi. 1 um-
boöl annars má taka land á öllum
landskrifstofum stjórnarinnar (en ekki
á undir skrifstofum) meö vissum skil-
yrSum.
SKYUDUIt:—Sex mánaöa ábúö og
rsektun landslns á hverju af þremur
árum. Landnemi má búa meö vissum
skilyrCum innan 9 milna frá heimilis-
réttarlandi sínu, á landi sem ekki er
minna en 80 ekrur. Sæmilegt iveru-
hús veröur aö byggja, aö Undanteknu
Þegar ábúöarskyldurnar eru fullnægö-
ar innan 9 mílna fjarlægö á ööru landi,
eins og fyr er frá greint.
1 vissum héruöum getur góöur og
efnilegur landnemi fengiö forkaups-
rétt, á fjóröungi sectionar meöfram
• ándi sínu. Verö $3.00 fyrir ekru hverja
SKYIiDUIti—Sex mánaöa ábúö á
■ verju hinna næstu þriggja ára eftir
ab hann hefir unniö sér inn eignar-
Þréf fyrir heimllisréttarlandi sínu, og
auk þess ræktaö 50 ekrur á hinu seinna
'ándi. Forkaupsréttarbréf getur land-
aemi fengiö um leiö og hann tekur
Þeimilisréttarbréfiö, en þó meö vissum
akilyröum.
Landnemi sem eytt hefur heimilis-
létti sínum, getur fengiö helmllisrétt-
arland keypt í vissum héruöum. Verö
$3.00 fyrlr hverja ekru. 8KYUDUK:—
VerBur aB sitja á landinu 6 mánuBi af
hverju af þremur næstu árum, rækta
S0 ekrur og reisa hús á landinu, sem er
$300.00 virSl.
Bera má niBur ekrutal, er ræktast
skal, sé landiS óslétt, skógi vaxiö eöa
grýtt. Búpening má hafa á landinu í
staS ræktunar undir vissum skllyrðuui.
W. W. COKY,
Deputy Minister of the Interior.
BlöB, sem flytja þessa auglýsingu
• eyflslaust fá enga borgun fyrir.
af lág. í horninu á einni Lancashire
verksmiðjti eru fjórtán sjálfhreyfi-
maskínur (automalic machines),
sem eru passaðar af kvenmönnum
eingöngu, að undanteknu því, að
yfirumsjónarmaður þeirra er karl-
maður. Og svona er það nú orðið
injög viða, að kvenfólk er búið að
taka við hinni allra vandasömustu
karlmanna vinnu á verksmiðjunum.
Og gengur þetta svo langt nú, að
fyrir ári síðan hefði engum komið
til hugar, að slíkt væri mögulegt. Og
það er i raun réttri mannfélags bylt-
ings. Upp að byrjun striðsins var
svo stórt djúp staðfest á milli verk-
smiðju stúlknanna og annara
kvenna, að þær voru eins og í ann-
ari veröld. Það var eins langt frá
hugsun alls þorra kvenþjóðarinnar,
að vinna á verksmiðjum, sérstaklega
við þau verk, sem sýndust að út-
heimta algjörlega vinnu karla, að eg
held þeim hefði heldur dottið i hug
að fara að sópa strætin.
En nú er öðru máli að gegna; nú
vinna tugir þúsunda að verksmiðju-
iðnaði, sem áður unnu að eins heim-
ilisverk, og þessar þúsundir vinna
fyrir margföldum peningum við
það sem þær gjörðu áður, því stjórn-
in hefir skipað, að þeim skuli borg-
að sama kaup og karlmönnum fyrir
sömu vinnu, og þær, sem verða full-
numa eða framúrskarandi i sinni
iðn (skilled), fá svo hátt kaup, að
slikt hefir þær aldrei dreymt um
áður. Hið fyrsta tundurvéla verk-
stæði (bomb shop) á Stóra-Bret-
landi, sem skipað er kvenmönnum,
er i Yorkshire, og eru 3000 túndur-
vélar (bombs) sendar út þaðan á
hverri viku til skotgrafanna á Frakk-*,
landi og víðar.
Þegar vinnuveitendum var tilkynt,
að þeir þyrftu að tvöfalda afurðir
verksmiðjanna, kölluðu þeir saman
verkamenn sína, og sögðu þeim, að
þeir yrðu að fara út og finna ann-
aðhvort karla eða konur til að vinna
með þeim á verksmiðjunum, svo að
hægt yrði að tvöfalda vöru- og verk-
færa framleiðslu, og voru verka-
menn viljugir til þess. En þegar
þeir komu aftur, kváðust þeir held-
ur vilja konur en karla, og við-
kvæðið var að eins þetta: “Þið
verðið að líta vel eftir þeim, kenna
þeim og láta ykkur koma vel sam-
an”. Og upp frá þeim dcgi hefir alt
gengið upp á það bezta, segja vinnu-
veitendurnir. í hinum stóra mat-
reiðslu- og borðsal verksmiðjunnar,
sem býr til “canteens’’*, segir frétta-
ritarinn, sem heimsótti þann sal ný-
lega, var fjöldi mikill af hergagna-
vinnufólki, mest konur, klæddar í
“khaki” yfirbuxur með húfur (mob
caps) á thöfðum, og heyrði eg orð
og orð annað slagið, sem hægt var
að aðgreina frá suðunni af masi
þessa fjölda. “Já”, sagði litla stúlk-
an, sem sýndist vera að kenna ann-
ari nýkor.dnni; “það minsta, sem þú
færð um vikuna, eru 15 shillings,
en þú verður að slétta utan 40 fall-
byssu sprengikúlur (shells) á dag.
Eg rendi utan (sléttaði) eitt hundr-
að i gærdag. Já, og þú færð eitt
penny fyrir hverja sprengikúlu, sem
þú gjörir umfram 40”.
“Já, eg liafði þrjú pund ($15.00)
fyrir vikuna sein leið”, sagði föl og
grannleit stúlka, í mjög óhreinum
‘khaki’ fötum, við næsta borð, um
leið og hún tróð fullan munninn á
sér með ‘ham’ og eggjum, “og það
verða þrjú og tíu næst, sem meinar
þrjú pund og tíu shillings. Úti í
horni, í kringum hina miklu mat-
reiðslustó, var hópur af hinuni svo-
kallaða betra klassa kvenna, sem
voru sjálfboðar í þessa vinnu, og
væru þfler bæði mjög fjörlegar og
kátar og sýndust kunna vel við sig.
Við garðyrkju hafa tekið fjöldi
kvenna, til þess að karlmenn þeir,
sem þá iðn stunduðu, gætu farið í
berinn. Einnig hafa stórir hópar
kvenna tekið við akuryrkju, og
farnast það mjög vel. Og svona er
það með flestar greinar bændavinn-
uunar. Já, jafnvel kvenmenn hæsta
klassans vinna fjósaverk. Bifreiða-
keyrarar eru þær orðnar i hópum
(það sér víst enginn Ameríkumaður
neitt nýtt við það), og það er engin
sjáanleg á stæða á móti því, að þær
gjöri það að fastri atvinnugrein..
Margar stúlkur utan af landi hafa
komið til London, til að taka þriggja
vikna kenslutíma i vélfræði (mech-
anics), bankastörfum og mörgum
öðrum ‘business’ atvinnugreinum.
Við bankastörf vinna nú um 1300
kvenmenn, segir Sir Edward Hol-
den, og hafa gjört mæta vel. Einn af
aðal umsjónarmönnum London
County og Westminster Bankans,
segir um 700 kvenmenn, sem þar
vinna: Vér höfum fulla ástæðu til
að vera ánægðir með skiftin. Kven-
fólkið hefir sýnt sig að v^ra sam-
vizkusamt, ástundunarsamt, áreið-
anlegt til orða og verka og einlægt
í tíma til vinnunnar; viljugt til að
vinna seint og snemma, þegar þess
þarf, fult eins vel og karlmennirnir.
— Og sama má segja um bankastörf
kvenfólks i Canada, svo langt sem
maður veit, upp að yfirstndandi
tíma.
ltalskar konur farnar aö vinna.
Nýlega kom frétt frá Milan, sem
segir, að fjöldi af heldri konum
(Society Women) hafi skift um
háttu síðan stríðið byrjaði og komi j
nú ágætlega fram. Fyrir stríðið var I
þessi klassi kvenna næstum því eins j
inniluktur eins og kínversku kon-}
urnar. Þær sáust aldrei úti á stræt- j
um einar, að minsta kosti ekki fvrri
en þær voru giftar; foru ekki ur
rúminu fyrri en á miðdegi; tóku
aldrei þátt í neinum útileikjum, og
varla nokkur þeirra kom á hestbak;
cn nú sjást þær um alt, með upp-
brettar ermar, að þvo upp diska fyr-
ir hermennina, vinnandi á sjúkra-
húsunum og í sannleika vinnandi
hvað sem þarf að gjöra, hvort sem
það eru þrifaleg verk eða ekki. Það
er ekki neitt nýstárlegt nú, að sjá
tuttugu af þessum frúm (sem fyrir
stríðið voru aðgjöröalausir letingj-
ar) og sex “orderlies” passa þrjú til
fjögur hundruð særða og sjúka her-
menn. Á öllum járnbrautarstöðvum
á Italiu, þeirra járnbrauta, sem her-
menn flytja, hafa ítölsku konurnar
sett up veitingahús, og bera þær
kost'naðinn sjálfar, að undanteknum
ófurlitluni frjálsum samskotum. Og
yfir dyrunum er stór rauður kross,
sem auglýsing; en ekki hjálpar
Rauðakross félagið þeim að neinu
leyti. Hverjum hermanni, sem kem-
ur inn á þessi veitingahús, er gefin
heit máltíð, nesti til ferðarinnar,
póstspjöld með frimerki á og ritblý.
f Milan taka þær oft á móti fimrn
þúsund hermönnum á dag eða rétt-
ara sagt sólarhring, gefa þeim mat;
þvo upp og gjöra við sár þeirra, ef
þarf. Hver kvenmaður vinnur fjóra
klukkutima í einu.
Á Frakklandi gjörir kvenþjóðin
eiginlega hvað sem er. Þær vinna
bændavinnu, sá og uppskera; þær
vinna að verzlun, í verksmiðjunum,
í námunum, og þá ekki sizt á sjúkra-
húsunum, og hefir þetta vakið undr-
un mikla hjá þjóðinni sjálfri, hvað
þá hjá öðrum þjóðum, sem kunnar
voru gjálífi og léttúð frönsku kon-
unnar. En nú er þetta gjálífi og
léttúð alt horfið, og i staðinn er
komin alvöruþrungin ró, og vonar-
full staðfesta, og alt er gjört “fyrir
okkar fagra frakkland (pour la Bel-
le France). Iðjuféysi og leti er nú
skoðað sem stórlöstur, og næst því
að vera glæpur, og er það sannar-
lega stór breyting til batnaðar. Og
nú hefir franska þjóðin fengið orð
á sig fyrir siðgæði, — og það er
nokkuð nýtt.
Rússland, “Heilaga Rússland” —
það er nafnið, sem rússneska kven-
þjóðin vanalega brúkar, — hvað er
að gjörast þar? Frá “keisarainnunni
með engils-ásjónuna og hennar
elskulegu dætrum”, niður til hinn-
ar fátækustu bóndastúlku á hinum
minsta búgarði landsins, eru þær
allar biðjandi og vinnandi fvrir
sigri herskara “Litla föðursins”, —
keisarans! Striðið hefir sameinað
hugi allra, með samhygð og velvilja
til hásætisins, sem gengur næst því
að vera ás't. Þessi samhygð hefir
sent kvenmenn svo tugiini skiftir i
hermannabúningi í skotgrafírnar,
og komið ölluin til að vinna livaða
vinnu, sem að höndum ber, svo að
karlmennirnir geti baríst fyrir hið
“Heilaga Rússland”. — Þetta stríð
hefir vakið svo mikla samhygðar-
og framfara-öldu á Rússlandi, sér-
staklega hjá kvenþjóðinni, að undr-
um sætir; og að stríðinu enduðu er
útlitið það, að rússneska þjóðin
verði orðin óaðgreinanlega og óað-
skiljanlega sameinuð, og er það stórt
spor í framfaraáttina.
Kemst herskylda að á Englandi?
Mrs. Flora Annie Steel, vel þekt
sem rithöfundur indverskra og ann-
ara skáldsagna, og sem hefir aflað
sér mikillar þekkingar á málum
kvenna, gefur eins konar aðvörun
eða bendingu í herskyldu áttina.
“Meir en þrír fjórðu partar ensku
kvenþjóðarinnar er vinnulaust enn,
og á meðan ein einasta er atvinnu-
laus, sýnist að vera, að talið um
skort á vinnufólki og of mikla yfir-
tíma vinnu, sé að eins heimsingja-
hjal. Erum vér ekki búin að reka
okkur á, að það þarf ekki nema
nokkrar vikur til þess, að afla sér
þessarar svokölluðu sérþekkingar
(skill) i hinum ýnisu atvinnugrein-
um landsins, og að hver manneskja
með meðal viti, getur orðið “skilled”
á mjög stuttum tima. En ef að fjöld-
inn hefir ekki meðal verksvit, af
ens'ku kvenþjóðinni, er öðru máli
að gegna, og þá er líka kominn tími
til, að vér vitum það. En sé það rétt,
að það að þurfa að vinna sé álitin
bölvun hjá enska verkalýðum, þá er
ekki furða, þó að seint gangi að læra
að verða “skilled”. Og þarna er or-
sökin. Er það réttlátt, að að eins fáir
vinni, en hinir leiki sér, á nú yfir-
standandi neyðartíma? Eg held
ekki. Og það er ekki nema eðlilegt,
að þeir, sem allareiðu eru að vinna
fyrir ríkið, líti með vanþóknun á
hópinn iðjulausa og hálfsofandi, og
eg held það verði ekki langt að bíða
eftir skipuninni: “Allir upp á þil-
far og verjið skipið!” Þetta gamla
sjómannakall Englendinga, lilýtur
að heyrast, þegar þörfin krefst að
verjast voðanum! Og hvers vegna
ekki? Af því að réttlætistilfinning
og jafnréttishugmynd vor heimtar
það, — heimtar, að þessi tiltölulcga
Framleiðsla og Sparnaður
Að rækta korntegundir á plægðum ökrum
“Stubble Land” árið 1916
ÞÖRFIN BRETAVELDIS fyrir fæðu er meiri nú en árið sem leið. En sumarplægingar og haust-
plægingar voru minni sumarið 1915 en vanaiega. . Árið 1916 verður því óum-
flýjanlega nauðsynlegt fyrir bændur, að sá miklu korni í óplægða
akra (stubble land).
Mr. J. H. Grisdale, Director og Superintendent á tilraunabúum sambandsstjórnarinnar, hvetur
því bændur og skorar á þá að sá í: —
STUBBLE LAND OF FIRST CROP AFTER FALLOW (land, sem einu sinni hefir verið sáð í eft-
ir að það hefir verið hvílt).
Fyrst skal brenna gömlu strástönglana á akrinum vandlega, Jiegar akurinn er orðinn þur. Bezt
er að kveikja i stráinu um hádegisbilið, — þegar vindgola er nokkur. Svo skal herfa (culti-
vate) akurinn tveggja þumlunga djúpt og sá svo hveitinu og herfa á eítir. Sé akurinn stór, er
bezt að herfa fyrst, síðan “cultivate”, — sá svo og herfa svo aftur. 1 Austur-Saskatchewan
verður að sá 1% busheli í ekruna af hveiti; i Vestur-Saskatchewan 1(4 busheli. Á léttu og
þurru landi verður að sá (4 busheli minna.
STUBBLE LAND OF SECOND CROP AFTER FALLOW (land, sem tvisvar hefir verið sáð í eft-
x ir að það hefir verið hvílt).
Vanalega ættu menn að sumarplægja land þetta. En í þessu ári þarf það að bera ávöxt.
Brennið stráið af ökrunum, ef hægt er .Verður það léttara, ef að lausu strai er dreift yfir ak-.
urinn. Vefjið gömlum druslum á endann á fjögra feta priki eða sópskafti. Dýfið honum svo
í gasólin. Kveikið svo í og hristið yfir stráinu á akrinum. Haldið á fötu með gasólin i. Ef
að stráið er svo gisið, að það vill ekki brenna, þá skuluð þér lierfa (cultivate) og sá heldur
minna en sagt hefir verið. Hafrar og bygg ræktast þannig betur en hveiti. Ef að þið hafið
skó-sáðvélar (shoe driD), er betra að plægja en “cultivate”. — Plægið, pakkið eða farið með
valtarann yfir akurinn, og herfið svo, ef að grasrót eða illgresi er í akrinum. 1 þurkaárum
ætti einn þriðji akranna að vera sumarplægður eða hvildur á ári hverju.
STUBBLE LAND OF THIRD CROP AFTER FALLOW (land, sem þrisvar hefir verið sáð í eftir
að það hefir verið hvílt).
f land þetta skyldi engu korni sáð, heldur sumarplægja. Ættu bændur fremur að verja vor-
vinnu sinni til þess, að vinna á öðrum ökruin en þessum og hafa þannig áreiðanlega upp-
skeru árin 1916 og 1917. Verjið vinnu yð^ar á landi, sem liklegt er ‘að gefa yður beztu upp-
skeruna.
ÚTSÆÐI: —
Sáið hreinu, góðu útsæði, sem búið er að profa. Notið Fanning-vélina til ai
úr korninu. Hafið hesta, aktygi og vélar alt í góðu lagi áður en þér byrjið.
ð hreinsa alt smut
THE GCVERNMENT OF CANADA
The Department of Agriculture.
The Department of Finance
litli, en göfuglyndi og ósérplægni
sjálfboðaflokkur, sem byrjaði að
vinna til varnar landinu strax og
þörfin var sýnileg, sé ekki látinn ör-
magnast undir byrðinni”.
“Margt smátt gerii eitt stórt"
segir gamalt orðtak, sem á vel við
þegar uih útistandandi skuldir
blaða er að ræða. Ef allar smá-
skuldir, sem Heimskringla á úti-
standandi væru borgaðar á þessu
ári, yrði það stór upphæð og góður
búbætir fyrir blaðið. — Munið það,
kæru skiftavinir, að borga skuldir
yðar við blaðið nú í ár.
Guðbjörg Jónasdóttir
i.
Eins og getið var i seinasta blaði,
lézt Guðbjörg kona Oddbjarnar
Magnússonar, að heimili sinu á Tor-
onto St., hér í borginni, þann 26.
marz sl. Hafði hún lengi verið heilsu
vei'l og legið rúmföst af og til í vet-
ur. Hjartasjúkdómur þjáði hana
niest, enda varð hann henni að
bana.
GuSbjörg sál. var fædd þann 14.
maí 1853, að Orrastöðum á Ásum í
Húnaþingi. Hún var dóttir merkis-
bóndans Jónasar Erlendssonar og
konu hans Helgu Jónsdóttur. Bjuggu
þau hjón lengst af á Tindum í sömu
sveit, og þar ólst Guðbjörg upp til
fullorðins aldurs.
Árið 1887 giftist hún eftirlifandi
manni sinum, og fluttist ári síðar á-
samt honum frá Tindum og hingað
til Winnipeg, og hafa þau ávalt síð-
an átt heimili sitt hér. Þau eignuð-
ust sanian 4 börn, af hverjum að
eins eitt er á lífi, stúlka, Sigriður að
nafni, koinin yfir tvitugt. Tvö önnur
dóu fullorðin : Gróa, gift kona, og
Sigurður, kominn að tvitugu.
Það má með sanni segja, að Guð-
björg sál. var ein meðal vorra merk-
ustu kvenna hér vestanhafs og
heima. Hún var bráðgáfuð kona, á-
gætlega vel að sér, bæði til munns
og handa; skarpgjörð, dugleg og
kjarkgóð. En þó var mest varið i
hennar kærleiksríka og góða hjarta-
lag og brjóstgæði við alla, sem bágt
áttu, því hún gat vissulega ekkert
aumt séð. Enda eignaðist hún fjöl-
marga vini, sem nú munu sakna
hennar og blessa og heiðra minn-
ingu hennar.
Ekkillinn biður blaðið svo vel
gjöra, að færa öllum þeim vinum,
sem heiðruðu minning hennar með
nærveru sinni við útför hennar, sem
og blómagjöfum og annari hluttekn-
ing i sorgarkjörum hans við þetta
tækifæri.
Blcssuð sé minning hennar.
II.
Þá sumri hallar, hausta fer
og harðna veðrin taka
æ þjáðum hvíldin þekkust er,
svo þreyttur að beði hallar sér,
á dyggur lengi er búinn vel að vaka.
Þú valinkunna vina min,
sem við oss hlauzt að skilja,
hér sáran margir sakna þín,
já, sakna þar til æfin dvín;
en mögla ei tjáir móti drottins vilja.
í stríði lífs þú stóðst með dáð
og stökum andans þrótti;
þú treystir Alvalds ást og náð
og alt þitt honum faldir ráð,
af dauðanum því cnginn stóð þér
ótli.
Þig enginn heldur æðrast sá, j
þó andkul 'heiinsins næddi;
þér trúarljósin lýstu þá,
er ljóinuðu vonar himni á,
æ sigurfögnuð sálar þinnar glæddi.
Þú aldrei varst i verki sein
að veita liðsemd þjáðum;
þín önd var frjáls og eðlishrein,
sem allra vildi græða mein.
Hér fáa lika fann eg þér að dáðum.
Þitt glaða bros, þitt gáfna-skraut
oft gjörði hr.vgðum eyða,
þíns mikla punds svo margur naut,
er með þér gekk á lífsins braut;
því allra jafnt þú götu vildir greiða.
Þinn ektamaki og elskað jóð,
sem unna þér af hjarta,
nú saknaðs bera sáran móð,
þvi sjá — í gegnuin táraflóð —,
að slokkið er þeirra leiðarljósið
bjarta.
En sorgarskýjum svifar frá
og sefast beiskur kviði,
þvi lífsins fagra landi á
þig lifa nú í anda sjá,
þars lokið ajlri lífs er þraut og striði
Vor kæra systir farðu i frið,
þann frið, sem aldrei þrýtur;
þig kærleiksherrann kannast við,
þvi kostgæfin hans ræktir sið,
þín sál að launum sigurkransinn
hlýtur.
S. J. Jáhannesson.
KENNARA VANTAR
fyrir Ralph Connor skóla No. 1769,
12 mílur vestur af Ashern, — í 5Mi
mánuð; eins mánaðar frí. Kensla
byrjar 1. maí. Umsækjandi verður
að hafa Second eða Third Class Pro-
fessional Certificale. Umsókn, er
taki fram kaupgjald, sem óskað er
eftir og æfingu við kenslu, sendist
fyrir 15. apríl til:
//. Baker, Sec’y-Treas.
Zant P.O., Man.
Alvörugefni.
Skriddu ekki, læðstu ekki gegn-
um lifið, en gáttu veg þinn með
föstum og traustum skrefum og
berðu höfuðið hátt. Vertu æfinlega
sjálfum þér samþykkur, og kallaðu
það ekki alt svart, sem aðrir stað-
hæfa að sé það, þegar þú eftir þinni
eigin sanirfæringu álitur það sé
hvitt. Vertu göfugur og hreinskil-
inn. Nefndu það lélegt, sem þér sýn-
ist að vera það, jafnvel þó þú verðir
grýttur fyrir það. Það skaðar þig
ekki stórt, þó kastað sé í þig; en
að þora ekki að segja, hvað þér býr
í brjósti og affieita sjálfum þér, það
er skaðlegt fyrir þroska sálarinnar.
Segðu það sem þú heldur og lifðu
eins og þú ert. Lífið er barátta fyrir
öllum. Berðu það, ráddu við það, —
ferðastu i því, án efa víls og mögl-
unar. Varpaðu ljósi en ekki myrkri,
— Ijósi og gleði i kringum þig, og
láttu þín eigin sár verða annara
lækningu. Syngdu heldur en gráttu;
mistu aldrei kjarkinn, en vertu hug-
rakkur! og komdu miklu til leiðar;
láttu ekki líf þitt verða til einkis,
en kappkostaðu, að bæta ofurlítið
heiminn með starfi þínu. Það þarf
ekki að vera stórt, en láttu að
minsta kosti eitthvað liggja eftir
þig Öðrum til gagns og gleði. —
— (“Dvöl”).
Ein persóna (fyrir daginn), $1.60
Herbergi, kveld og morgunveróur,
$1.25. MáltíÓir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 50c. Fyrirtak í alla staöi,
ágæt vínsölustofa í sambandl.
Tnlslml Gnrry 2252
R0YAL OAK HOTEL
Chns. Gustnfsson, elgnndl
Sérstakur sunnudags miödagsverb-
ur. Vin og vindlar á boröum frá
klukkan eitt til þrjú e.h. og frá sex
til átta aö kveldinu.
2S3 MARKET ST. WINNIPEG
Hospital Pharmacy
Lyfjabúðin
sem ber af öllum öðrum.---
Komið og skoðið okkar um-
ferðar bókasafn; mjög ódýrt.
— Eihnig seljum við peninga-
ávísanir, seljum frimerki og
gegnum öðrum pósthússtörfum
818 NOTRE DAME AVENUE
Phone G. 5*70—4474