Heimskringla - 06.04.1916, Qupperneq 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 6. APRÍL 1916.
KYNJAGULL
SAGA EFTIR
C. WERNER
Frú von Majendorf var komin til Berlin meS j
dóttur sína, því brúSkaup hennar átti fram aS fara
eftir 6 vikur, og þar af leiSandi var ýmislegt aS sjáj
um og kaupa. Majór Hartmut vildi auSvitaS vera j
til staSar viS réttarhaldiS, sem vinur hans átti aSal-
þáttinn í, og hafSi því beSiS unnustu sína, aS koma
til Berlin um þetta leyti. Þau höfSu ekki sézt síS-
an um haustiS og þá hafSi hann aS eins stuttan tíma
til hvíldar frá heræfingum.
Ernst Raimar ætlaSi sjálfur aS verja mál sitt,
og Trenmann gamli hafSi komiS meS honum; því
hann varS auSvitaS aS vera til staSar viS jafn
markverSan viSburS. Hann kom fram sem sjálf-
kjörinn fregnriti fyrir ‘BorgarvörSinn’, og sendi sigri
hrósandi greinar til Heilsberg. Þegar Heilsbergarn-
ir drukku morgunkaffiS, kom ‘BorgarvörSurinn’ til ■
þeirra, og þá gátu þeir lesiS svart á hvítu, aS skjala-
ritarinn þeirra var mesta mælskuhetjan í Berlin..
Sögulegi staSurinn skildi til fulls ásigkomuIagiS. j
Dómararnir komu af staS kaffi-samkvæmum, þar
sem hinn umgetni skjalaritari, er þeir áSur veittu j
lítiS hrós, var heiSraSur sem St. Georg. Herra-!
mennirnir héldu aukafund í Sögufélaginu, og var
borgarstjórinn forseti þess í fjarveru Trenmanns;
en bezt af öllum IeiS ‘Gylta ljóninu’; þar var sam-
komusalur félagsins, og þar urSu menn aS drekka
skálar til heiSurs hinum hrósverSa skjalaritara, og
óska honum langra lífdaga. Af áSurnefndum á-
stæSum hafSi frú von Majendorf sezt aS á hóteli,
en majór Hartmut var hjá vini sínum. Allan fyrri
hluta dagsins var hann hjá Vilmu, og kom nú heim,
þar sem hann fann Trenmann gamla.
Undir eins fór Trenmann aS tala um ræSuna,
sem Ernst hafSi flutt í gær, og þaS svo nákvæm-
lega, aS Hartmut leiddist, sem sjálfur hafSi hejrrt
hana.
“Já, hún var sannarlega góS, en þetta var aSeins
byrjun, aSalbardaginn byrjar í næstu viku, á mánu-
daginn. EruS þér búinn aS útvega ySur pláss á á-
heyrendapöllunum, þar verSur þröngt”.
"Á áheyrendapöllunum?” endurtók Trenmann
all-rogginn. “Já, þar sitja áheyrendurnir; þar sitj-
iS þér, hr. majór, — mitt pláss er meSal fregnrita
blaSanna”.
“Nei, nú er eg alveg hissa. Hafa menn veitt
‘BorgarverSinum’ slík hlunnindi?” hrópaSi Hart-
mut hlæjandi. Fregnriturum stóru blaSanna gengur
erfitt aS fá pláss'.
“ÞaS kostaSi mig líka fyrirhöfn”, sagSi Tren-
mann drýgindalegur. “í fyrstunni voru menn ó-
þjálir; einn af herrunum jafnvel háSskur: ‘Heils-
berg? HvaSerþaS? Og ‘BorgarvörSurinn’? ÞaS
hefir miSalda blæ, — mér þykir þaS slæmt'. En
þeir áttu ekki lengi hjá mér svariS: ‘Herrar mínir’,
sagSi eg, ‘Heilsberg er sögulegur staSur. Heilsberg
er heimili Ernst Raimars, sem þiS máske kannist
viS, og eg er móSurbróSir hans. Eg vona aS þiS
sýniS systursyni mínum þá virSingu, aS veita fæS-
ingarbæ hans og náfrænda pláss, sem fregnritara
fyrir blaS þess bæjar’.”
‘Ágæt ræSa’, sagSi majórinn. “Hann er raunar
fæddur í Berlin, en ekki Heilsberg; en þaS gjörir
ekkert fyrst aS þaS veitti hjálp”.
“AuSvitaS hjálpaSi þaS!" sagSi gamli maSur-
inn sigri hrósandi. “Þeir urSu strax óvanalega kur-
teisir, veittu mér strax hiS umbeSna pláss, og eg
veitti strax fyrirspurnum svör”.
"Fyrirspumum?” endurtók majórinn hikandi.
"Þér vitiS, aS Ernst geSjast ekki aS slíku; hann er
mjög dulur og svarar aldrei fyrirspurnum, en þér
svariS spurningum þess fyrsta”.
"ó, þaS var fregnriti fyrir ‘Times’.”
"Nú, hanfi hefSi getaS spurt Ernst sjálfan”.
“Hann hafSi líka reynt þaS; en Ernst var dul-j
ur og orSfár eins og vant er. Englendingurinn hafSij
heyrt umræSur okkar um plássiS, og sneri sér strax
aS mér; hann talaSi þýzku ágætlega. Hann baS
um nokkrar persónulegar bedningar, til þess aS geta
lokiS viS fregngrein sína. "VelkomiS, hr. starfs-;
bróSir”, sagSi eg, "meS msetu ánægju. Ernst Raim-
ar er, eins og áSur er sagt, systursonur minn, og eg
get gefiS ySur þær beztu og glöggustu upplýsingar. j
1 morgun símritaSi eg til Heilsberg: UmboSsmaSurj
'BorgarvarSarins' spurSur frétta af umboSsmanni
alheimsblaSsins ‘Times’i Eg hefi í hyggju, aS skrifa j
blaSinu okkar allar samræSurnar”.
Ánægja gamla mannsins yfir því, aS vera móS- I
urbróSir Ernst, var svo blátt áfram og saklaus, aS
majórinn gat ekki fengiS sig til aS hlægja aS hon-
um. Hann sagSi aS eins: “Hr. Trenmann, eldmóS-
ur ySar fyrir Ernst getur næstum gjört mann hrædd-
an. UppáhaldsgoSiS ySar, hann Max, mun. taka
þaS illa upp; han hefir haft einkaleyfi, sem fjöl-
skyldu-vitringurinn. Hvar er hann annars núna?
Til okkar kom hann aS eins einu sinni, til aS biSja
um peninga. A8 öSru leyti er hann fjarverandi, sem
viS tökum meS ró”.
Trenmann gamli varS hálf-vandræSalegur og
svaraSi ekki strax.
“ÞaS er ySar vegna”, sagSi hann loks. “Max
segir, aS þér hafiS móSgaS sig, og sjálfsvirSingin
banni sér aS stíga yfir þann þröskuld, sem þér dvelj-
iS fyrir innan".
“Nú, peningana sótti hann samt frá þessum áS-
urnefnda þröskuldi”, sagSi Hartmut háSslega; “þaS
er nú auSvitaS undantekning. En aS því er snertir
sjálfsvirSinguna hans Max, þá heitir hún á hreinu og
beinu máli: öfund. Hann getur ekki þolaS, aS
Ernst er nú alt af og allstaSar aSalmaSurinn, meSan
enginn skeytir neitt um hann”.
"HaldiS þér þaS?” spurningin var dálítiS hik-
andi. “Mér hefir jafnvel dottiS þaS sama í hug. —
Hann vill aldrei heyra neitt um Ernst né afrek hans.
Nýlega sagSi hann blátt áfram: ‘Svei, hættu nú aS
tala um hann Emst þinn. ÞaS er sannarlega svo
leiSinlegt”.
Max var nú sjáanlega ekki lengur einn um hrós-
iS hjá frænda sínum; en nú kom Ernst inn, svo aS
samtaliS hætti. Gamli maSurinn þaut á móti hon-
um.
“Loksins kemur þú, Ernst; eg hefi beSiS þín
hér í heilan klukkutíma, — hefi afar mikiS aS gjöra,
en varS enn einu sinni aS óska þér til heilla fyrir
ræSu þína. Raunar gjörSi eg þaS líka í gær —”.
“Já, frændi, tvisvar hefir þú gjört þaS”, sagSi
Errist til þess aS aftra honum, en þaS dugSi ekki.
Hann flutti honum heillaóskir í þriSja sinn, líkti
honum viS Cicero, og sagSi nákvæmlega frá
frétta-viStalinu. Svo kvaSst hann verSa aS fara til
þess aS senda ‘BorgarverSinum’ fregngrein, og út
þaut hann himinglaSur.
“Þú hefir öSlast meiri sigur en allir aSrir”, sagSi
majórinn, þegar þeir voru tveir einir. Trenmann er
í sjöunda himni. AS öSru leyti er eg kominn til aS
spyrja þig, hvort þú getir heimsótt okkur Vilmu í
kveld? Má eg vonast eftir þér?”
“ÁreiSanlega; aS minsta kosti tveggja stunda
viSstöSu, en eg get ekki komiS fyrri en seint. Þú
veizt, hve mikiS eg hefi aS gjöra”.
“Já, þeir leyfa þér varla aS draga andann; allir
vilja ná í þig. Þér virSist líka falla þetta vel. StríS
og bardagar virSast þroska þig; því æstara, sem
þaS er, þess meiri kröfur, sem menn heimta af þér,
því meira vaxa hæfileikar þínir til aS veita mót-
stöSu. Og þú munt sigra þá alla”.
Hartmut sagSi satt. MaSurinn, sem stóS fyrir
framan hann meS kjarklegan svip og eldfjörug
augu, var allur annar en hinn fyrverandi Ernst Raim-
ar. Hann ypti öxlum.
“Eg á ekki á öSru völ. Eg verS aS berjast. Ron-
ald hefir sigaS öllum áhangendum sínum og blaS
inu sínu á mig. Heldur þú, aS eg hefSi talaS fyr en
viS réttarhaldiS, ef eg hefSi ekki veriS neyddur til
aS verja mig?”
“En þaS hefir þú Iíka gjört átakanlega vel.
gær var eins og barefli væru notuS. Þú segir satt
þeir gjöra þér lífiS súrt, og þá verSur þú aS berj
þá frá þér. ÞaS, sem eg var mest hræddur viS, af
því þaS mundi særa þig mest, hefir ekki veriS minst
á. Eg hélt þeir mundu koma meS gjaldþrot föSu
þíns inn í bardagann, til þess aS geta grafiS holur
undir þann fasta grundvöll, sem þú stendur á”.
Ernst þagSi; hann vildi sjáanlega ekki tala u i
þetta efni; en majórinn slepti því ekki.
"Ronald er ekki vanur aS vera hlífSarsamur
Nærgætni þekkir hann ekki, og þar sem hann gæti
sært þig tilfinnanlega, þar þegir hann. ÞaS er eins
og hann hafi . kipaS, aS minnast ekki á þetta”.
"ÞaS hefir hann líka gjört”, sagSi Raimar. “Þeg-
ar viS töluSum saman í Heilsberg, aSvaraSi eg hann,
og sagSi honum, aS setja ekki broddinn í sáriS, ef
hann vildi ekki neySa mig til aS fara of langt. Þes
vegna þegir hann”.
“Hefir þú vald til aS þvinga hann?” spurSi maj-
órinn undrandi.
“Já, aS því er þetta snertir”.
Hartmut hristi höfuSiS og horfSi rannsakandi
augum á vin sinn.
"ÞaS er eitthvaS, sem þú þegir um viS mig,
Ernst? ”
“Og sem eg verS aS þegja yfir. SpurSu mig
ekki, Arnold; hér er ekki um aS gjöra nein sérstök
atvik, en aS eins tilfinningar, og þaS verSur aS vera
mitt leyndarmál”.
“Mín vegna velkomiS, ef þaS hjálpar þér aS
lokum til aS sigra umliSna tímann. Þú hefir veriS
svo hræddur viS þenna gamla skugga. Nú sérSu,
aS hann hverfur, ef þú horfir djarflega á hann. Þær
fáu raddir, sem létu til sín heyra í byrjuninni, eru
nú alveg þagnaSar sökum samhygSarópsins, sem
mætir hverju þínu orSi”.
”Á meSan bardaginn stendur”, sagSi Rairnar,
meS sínum gamla þunglyndis-hreim. “HvaS síSar
skeSur — stendur mér á sama. Eg veit, aS eg má
hvorki líta til hægri eSa vinstri, en stefna beint aS
takmarkinu, en þaS er enginn hægSarleikur”.
Komdu nú ekki meS neinar Heilsberger hug-
sjónir , sagSi majórinn. “Þær gagna okkur ekki
hér; komdu heldur hálfri stundu fyrr til okkar, og
sjáSu hvernig veruleg manngæfa er. ViS skulum
sjálf sýna þér hana, þú mikli Cicero, sem Trenmann
frændi kallar þig, þaS eySir dutlungum þínum”.
Ernst brosti.
“Eg kem áreiðanlega, og eg ann þér gæfu þinn-
ar af alhug, Arnold”.
“FarSu aS mínu dæmi”, hrópaSi Hartmut hlæj-
andi. “En eg verS aS fara, Vilma bíSur mín til dag-
verSar. Hittumst heilir aftur!”
Hann fór, en á leiSinni til unnustu sinnar fann
hann Trenmann gamla, sem bjó í sama hótelinu. En
gamli maSurinn hafSi nú mist ánægju-geislana úr
augum sínum. Hann horfSi til jarSar svipdimmur,
og var viS þaS aS reka sig á majórinn.
“HvaS gengur aS?” spurSi majórinn. Þér eruS
svo sorgbitinn”.
“Mér líSur líka illa”, svaraSi Trenmann. ’-Eg
hitti Max núna. Hann var á ferS meS manni —
manni — manni!-------------”
“Nú, maSur hefir þaS veriS”, sagSi Hartmut.
“ÞaS er líklega ekki hættulegt?”
“Ritstjóri ‘Neustadt dagblaSsins’ var þaS”, sagSi
Trenmann fokvondur. “Þessi aSalþjónn Steinfeld
jarlsins —- sem ekki gjörir annaS en skamma Ernst
og Heilsberg --- þetta þrælmenni, sem hæddi mig
fyrir spádóm minn”.
“Hann, sem móSgaSi ySur meS því aS kalla
ySur steingerving? ”
“Einmitt hann. Og meS honum ger.gur frændi
minn á almannafæri. Eg talaSi auSvitaS alvarlega
viS Max, — en hverju svarar hann? AS maSurinn
sé hér sem fregnritari, og sé í rauninni ágætur maS-
ur. Og þó aS maSur eigi í opinberri þrætu, er þaS
ekki hindrun þess, aS maSur geti ekki í félagsskap
fengiS sér í staupinu. Þeir höfSu líka drukkiS meira
en eitt staup, því báSir voru þeir kendir. Þá tók eg
mig til, og sagSi Max til syndanna, og þaS leit út
fyrir, aS hann kannaSist viS yfirsjón sína; en eg er
hræddur —”. Trenmann þagnaSi.
"AS hann samt sem áSur drekki úr staupi meS
þessum skammarlega ritstjóra”, bætti majórinn viS.
“Já, eg er líka hræddur um, aS þegar Max situr fyr-
ir framan vínflösku, þá hiki hann ekki viS aS drekka
þúunar-staup meS Ronald, ef svo bæri undir; þaS
er tilheyrandi sjálfsvirSingu hans".
Þeir voru nú komnir aS hótelinu, og gamli maS-
urinn sagSi hikandi:
“Hr. majór, eg hefi nú upp á síSkastiS veriS aS
hugsa um aS breyta erfSaskrá minni, þar sem Max
er gjörSur aS aSalerfingja, — sökum þess aS hann
umgengst slíkan mann. ÞaS er fyrsta óheilla
sporiS”.
“Já, og svo eySir hann öllum arfinum í sam-
drykkju viS þenna ritstjóra”, sagSi majórinn. —
“Gengur frá einu vínsöluhúsinu til annars, þangaS
til alt er búiS”.
“Eg get engan friS átt í gröf minni”, sagSi Tren-
mann æstur.
En á sama augnabliki opnuSust dyr á fyrsta lofti,
Lisbet litla gægSist út og bak viS hana sást ánægju-
lega andlitiS hennar frú Vilmu.
“Þarna kemur pabbi”, sagSi sú litla.
“Já, hann er hér", sagSi Arnold og hvarf frá hliS
fylgdarmanns síns, sem sá hann taka utan um mitti
unnustu sinnar, og aS Lisbet vafSi sig upp aS hon-
um; svo lokuSust dyrnar.
Gamli einstæSingurinn varS undarlega hnugg-
inn. Hann ann ungu frúnni gæfu sinnar af heilum
hug; hún hafSi ekki veriS lánsöm í fyrra hjóna-
bandinu, og majórinn var ágætur maSur, og Ernst
var mikilmenni — en Max — hans eiginn litli Max!”
Dvölin í Berlin hafSi opnaS augu Trenmanns
fyrir nokkru, sem hann hingaS til hafSi ekki grunaS.
Nú vildi myndin, sem Hartmut hafSi dregiS upp fyr-
ir hugsun hans, ekki hverfa. Hann sá Max sem erf-
ingja sinn leiSa Neustadt ritstjórann á milli hótel-
anna, og hann sjá sjálfan sig brjótast um í gröf sinni
af gremju.
Hann hélt áfram niSurlútur, en teygSi svo alt í
einu úr sér.
“En eg er alls ekki dauSur”, sagSi hann hátt.
“Enn þá er eg lifandi — og vel lifandi líka”.
MeS þessa huggandi vissu gekk hann upp stig-
ann.
15. KAPITULI.
RéttarhaldiS var byrjaS, og hin æsta hluttekn-
ing, sem ríkti um alt landiS eins og í höfuSborginni,
sýndi, hve stórkostlegt atriSi hér var um aS ræSa.
AS nafninu til hét þetta mál kæra fyrir róg og
móSgun, en í rauninni var þaS bardagi milli pen-
ingavaldsins og opinberrar réttlætis-meSvitundar,
sem árum saman hafSi látiS blekkja sig og glepja
sér sjónir, þangaS til aS nú kom maSur, sem aSvar-
aSi hana. Flestir höfSu hagaS sér eins og Marlow
bankari; þeir opnuSu ekki augun fyrri en þeim var
sýnt fram á, aS hinn ímyndaSi gróSi væri falskur og
yrSi aS skaSa. Og nú urSu þeir fyrstir til aS snúa
sér á móti þeim manni, sem þeir áSur höfSu hrósaS
og tilbeSiS.
Þegar Ernst Raimar sendi flugritiS sitt út í heim-
inn, stóS hann aleinn og vissi ekki, hvort nokkur
mundi fylgja sér. Nú stóS hann í miSju margmenns
flokks, sem út Ieit fyrir aS beSiS hefSi foringjans.
Nú var hann virtur fyrir kjark sinn, aS hafa þoraS
aS tala einsamall, þegar allir aSrir þögSu.
Tvo daga var réttarhaldiS búiS aS standa yfir,
og alt af þrengdi meir og meir aS kærandanum, sem
nú var orSinn hinn ákærSi; því Steinfeld vitnaSi
sjálft á móti eiganda sínum. Raunar voru æSstu
umsjónarmennirnir og blaSijS, sem hann réSi yfir,
á hans bandi, eSa gáfu í skyn, aS þeir þektu ekki
á sigkomulagiS. Þeir þorSu ekki aS tala, vildu ekki
kannast viS, aS þeim hefSi veriS borgaS árum sam-
an til þess aS þegja. En undirmenn þeirra, sem ekki
var hægt aS leyna öllu, þeir töluSu nú, og þaS komu
atvik í ljós viSvíkjandi námarekstrinum, launum og
meSferS verkamanna, sem vakti bæSi undrun og
gremju. Og menn spurSu sjálfa sig, hvernig slíkt
gæti átt sér staS viS jafn stórt fyrirtæki, sem allir
gátu séS; en vald peninganna hafði múlbundiS alla
hér á mjög leiSinlegan hátt.
AS Steinfeld, Ronalds stærsta og mest hrósaSa
fyrirtæki, var komiS aS því aS falla, var opinbert
leyndarmál. GróSabralls-maSurinn hafSi reynt a8
stofna hluafélag, en þaS mishepnaSist. HvaS kom
þaS honum viS, þó hann leiddi þúsundir manna í ó-
gæfuna, og aS alt félli um koll bak viS hann, ef aS
hann sjálfur komst hærra upp. “ASvörun á síSustu
stundu”, hafSi Raimar kallaS ritiS, og þaS kom líka
á tólfta tímanum.
í dag var síSasta réttarhaldiS, og nú flutti Raim-
ar hina miklu varnarræSu sína. Hann var búinn aS
tala lengur en einn klukkutíma, og allir horfSu undr-
andi á hann; aldrei hafSi annaS eins heyrst viS
nokkurt réttarhald.
Ernst Raimar stóS á þeim staS, sem lengi hafSi
veriS lokaSur fyrir honum, og talaSi — fæddur
ræSumaSur í hverju orSi og hverri hreyfingu. Hár
og beinvaxinn, meS eldfjörug augu stóS hann þarna,
hreimur rómsins ómaSi um þetta stóra herbergi og
hreif alla inn á sína skoSun. Vörriin varS aS kæru,
hvert orS var vopn. Nú fann hann sjálfur hvaS þaS
var, aS vera fleygt niSur af hæSinni sinni.
RæSu sína endaSi hann þannig:
“Eg stend viS hvert orS í riti mínu, tek ekkert
af þeim aftur; vil ekki nota hlífSarsamari lýsing á
neinu. Kynjagull var þaS, sem ykkur var sýnt, meS
tælandi gljáa. Kynjagull, sem flytur eySileggingu,
og sýnir, aS alt verSur aS ryki og ösku í höndum
hans. Eg hefi sent þaS út í heiminn sem aSvörun,
áSur en þaS eySileggur þúsundir manna. Eg hefi
breytt eins og skyldan og réttlætiS skipaSi mér, —
eg bíS dóms míns!”
Hann gekk aS sætinu og settist. Áheyrendurnir
tautuSu eitthvaS, eins og þeir ættu bágt meS, aS
halda samhygS sinni og aSdáun í skefjum. Hann
fann, aS hann hafSi sigraS, þó dómurinn væri enn
ekki fallinn; og þegar áheyrendurnir voru ekki leng-
ur töfraSir af vörum hans, litu þeir allir til þess
manns, sem -var kaldur og hreyfingarlaus, eins og
honum kæmi þetta ekki viS, gaf engan gaum aS
ræSunni né ræSumanni.
Felix Ronald gætti sjálfsstjórnar sinnar; hann
sat rólegur og engin hreyfing sást á andliti hans; en
í augunum brann ógeSslegur eldur, sem stundum
litu af mótstöSumanni sínum upp á tilheyrendapall-
ana, og horfSu þar ávalt á sama blettinn. AS eins
tvær persónur hugsaSi Ronald um: manninn, sem
hann hataSi ósegjanlega mikiS, og stúlkuna, sem
hann elskaSi.
Edith sat viS hliS föSur síns, aS því er virtist all-
róleg; en faSir hennar, sem hélt hendi hennar í sinni,
eins og hann ætlaSi aS vernda hana, fann hve mjög
hún titraSi.
Þegar Raimar kom inn, laut bankarinn aS dótt-
ur sinni og sagSi:
“Edith, komdu, viS skulum fara".
Hún hristi höfuSiS.
“Nei, eg verS hér þangaS til alt er búiS".
FaSir hennar sá, aS hanri réSi ekki viS hana, og
sat því kyr.
RáSagjörS dómaranna stóS ekki lengi yfir, og
svo tilkyntu þeir þetta: "Ernst Raimar er sýknaSur.
Vér lýsum því yfir, aS hann hefir breytt sem tals-
maSur hinnar opinberu réttar-meSvitundar, og aS
kærur hans eru grundvallaSar á sannleika”.
Dómnum var tekiS meS ólýsanlégum fögnuSi;
á áheyrendapöllunum risu allir á fætur, eins og eftir
samkomulagi; niSri í salnum slógu menn hring um
Raimar og fluttu honum heillaóskir. Menn hrósuSu
honum eins og hetju, sem unniS hefSi í bardaga, og
veittu því naumast eftirtekt, aS mótstöSumaSur
hans meS áhangendum sínum yfirgaf réttarsalinn.
— dómurinn féll á Felix Ronald.
* * *
Undir kveldiS, daginn eftir réttarhaldiS, gekk
Raimar inn í hóteliS, þar sem frú Vilma bjó. Hann
hafSi lofaS vini sínum aS sækja hann undir eins og
annir sínar leyfSu.
Þjónninn sagSi aS majórinn hefSi ekiS skemti-
ferS meS frúna og dóttur hennar, en skiliS eftir nafn-
spjald meS nokkrum línum til Raimars. Arnold baS
hann aS bíSa sín, ef hann kæmi, meSan hann væri
fjarverandi. KvaSst koma á ákveSnum tíma.
Vilma, sem ætlaSi aS dvelja hér nokkurar vik-
ur, hafSi leigt fallegan sal, ásamt svefnherbergi og
anddyri, sem var fjarlægt hótel-hávaSanum og svip-
aSi því til heimilis.
Þar eS þjónninn þekti Raimar, fylgdi hann hon-
um inn í salinn, og kom honum hvíldin vel.
Alt af síSan í gær, aS dómurinn féll, hafSi hann
engan friS haft. Honum dugSi nú ekki lengur aS
draga sig í hlé; hann varS aS gjöra sér aS góSu, aS
verSa fyrir almennri aSdáun. Og nú, þegar bardaga
æsingin var um garS gengin, kom þreytan í hennar
staS. En enginn gleSisvipur sást á andliti þessa
manns yfir sigrinum, þar sem hann sat í hæginda-
stól og starSi fram undan sér. Hann hafSi sigraS,
en þaS kostaSi hann gæfu lífsins.
Nú opnuSust dyrnar aS anddyrinu, og Ernst leit
upp í þeirri von, aS þaS væru þau, sem hann vænti;
en þá heyrSi hann ókunna rödd segja:
“GjöriS þér svo vel aS ganga inn. Frú von Mai-
endorf kemur bráSum. Þau ætluSu aS koma klukk-
an fjögur”.
Svo var dyrunum lokaS, en kvenmaSur í loS-
kápu og dökkum silkikjól kom inn í salinn. Raimar
stóS upp; hann sá aS þetta var Edith Marlow.
Hún sá hann líka um leiS og hún kom inn, og
hopaSi strax á hæl, en stóS svo kyr eins og hún væri
fjötruS. Ernst hneigSi sig þegjandi; hann sá flótta-
hreyfingu hennar og vogaSi ekki aS tala. Fáeinar
sekúndur þögSu þau.
“Eg ætlaSi aS finna Vilmu”, sagSi Edith. "Eg
hafSi engan grun um--------”.