Heimskringla - 04.05.1916, Blaðsíða 2

BLS. 2.
i . I M S K RIN G L A.
WINNIPEG, 4. MAl 1916.

nocz
HERBERT QUICK
MÓIRAUÐA MÚSIN.
SVEITA-SAGA.
—yr-xr— "~i— •
og áSur en þeir höfSu náS sér, las skrifarinn síSasta
atkvæSaseSilinn, og á honum var sem á hinum:
James E. Irvin.
Bronson forseti skólanefndarinnar tilkynti úrslit-
in; en bágt átti hann meS þaS, þaS stóS í honum,
og han stamaSi, en samt mátti skilja:
“AtkvæSagreiSslan hefir fariS svo, aS James E.
Irvin hefir veriS kosinn kennari meS öllum atkvæS-
um".
Hann settist niSur, auSsjáanlega yfirkominn, og
skrifarinn, sem var praktiskur maSur, dró upp hjá
sér kennarasamning, aS öllu leyti útbúinn, nema
hvaS undirskriftirnar vantaSi og svo aS fylla inn
auSu línuna meS nafni kennarans. Þegar hann hafSi
gjört þaS, rétti hann forsetanUm samninginn, og
benti honum, hvar hann ætti aS skrifa undir, og
Bronson ritaSi nafn sitt sem í leiSslu; en Hákon og
Bonnar horfu á, steinhissa yfir öllu saman. Svo rétti
skrifarinn Jim samninginn til undirskriftar.
"SkrifaSu hérna”, sagSi hann.
Jim gat varla trúaS, aS hér væri alvara á ferS-
um; en er hann las samninginn yfir og svo undir-
skriftir hinna, sannfærSist hann um, aS svo væri.
Hann hugsaSi um kenslu-aSferS þá, sem hann vildi
innleiSa og hann varS skelfdur; hann hugsaSi um
vinnu sína á akrinum, og rólegu kveldin viS bók-
lestur heima hjá sér, og hann fráfældist starfiS; —
svo hugsaSi hann um ‘ h u h i 8 ’ hennar Jenníar
Woodruff, og hann undirskrifaSi samninginn.
“Legg til, aS fundi sé slitiS”, sagSi Hákon.
Enginn mótmælti. “Svo ákveSiS”, muldraSi
forsetinn.
Skrifarinn og Jim héldu út, en skólanefndin sat
eftir.
“Nú gengur fram af mér!” byrjaSi Bonnar. —
"HvaS kom til, aS þú greiddir þessari rolu atkvæSi,
Bronson?"
“Eg”, svaraSi Bronson, “greiddi honum atkvæSi
vegna þess, aS hann kom drengnum mínum til hjálp-
ar í dag. Eg vildi ekki, aS hann fengi of slæma út-
reiS hér, vildi aS hann hlyti e i t t atkvæSi”.
“SömuleiSis vildi eg, aS hann fengi eitt at-
kvæSi”, sagSi Bonnar. “Eg skoSaSi mig eina aula-
DárSinn, sem í nefndinni væri, og mér fanst aS ræSa
hans verSskuldaSi eitt atkvæSi; en aS hafa hann
fyrir kennara, kom mér aldrei til hugar. En þú, Há-
kon, hver skollinn kom yfir þig?”
“Eg vildi einnig, aS hann fen{?: eitt atkvæSi”,
svaraSi Hákon Pétursson.
Á þenna hátt vi'tS Jim Irvin keíi„-ri Woodruff
skólans, og þaS mátti hann þakjea ‘húhinu’ hennar
Jenníar Woodruff.
III. KAFLI.
HvaS er mórauS mús?
Strax eftir val sitt til kennarastöSunnar breytti
Jim um venjur sínar og tók upp siSi drauga og stiga-
manna, þaS er aS segja: hann var á ferli um nætur
og á illviSrisdögum.
Um góSviSrisdagana vann hann hjá Woodruff
offursta sem áSur. HefSi Jim veriS valinn til em-
bættis meS 50 þúsund dala árslaunum, myndi hann
aS sjálfsögSu hafa tekiS sex mánaSa undirbúnings-
hlé til þess aS kynna sér hinar nýju skyldur sínar.
En Iaun hans sem kennari Woodruff skólans voru
þrjú hundruS og sextíu dalir fyrir 9 mánaSa starfa,
og hann hafSi aS sjá fyrir aldurhniginni móSur auk
sjálfs sín. Þess vegna varS hann aS taka upp þessa
óvanalegu siSi, aS ferSast um nætur og í illviSrum,
til aS kynnast nemendum sínum og aSstandendum
þeirra. ÞaS áleit hann þýSingarmikiS og annan tíma
mátti hann ekki missa.
Simms fjölskyldan var frá fjallabygSum Ten-
nessee, og varS því all bylt viS, þá Jim síSla kvelds
þrammaSi hljóSalaust og óvörum inn um dyrnar,
og stóS mitt á meSal fjölskyldunnar án nokkurs
sýnilegs erindis. Simms-fólkiS hafSi komiS þaSan,
þar sem siSvenja var, aS gestir sem aS garSi báru,
hóuSu áSur en þeir kæmu í skotmái frá húsunum.
Því hvernig áttu heimamenn annars aS vita, aS þar
kæmi vinur eSa fjandmaSur?
Eins og af gömlum vana greip gamli Simms til
byssu sinnar, þá Jim opnaSi dyrnar, en góSlega
brosiS hans kom í veg fyrir aS lengra færi, og svo
mundi gamli Simms ertir því, aS Hólmverjar, sem
hann hafSi átt í brösum viS og sem voru því til fyr-
irstöSu, aS hann gat ekki snúiS til sinna kæru Ten-
nessee-fjalla, gátu ómögulega veriS í Iowa.
“Ókunni maSur”, sagSi húsbóndi eftir aS kveSj-
ur voru um garS gengnar, “þú ert vel kominn vor
á meSal; en í átthögum mínum myndurSu finna
þaS hættuspil, aS vaSa þannig inn á fólk”.
“Því þá?” spurSi Jim.
“Ó, þú yrSir aS Iíkindum skotinn meira eSa
minna t'l skemda”, var svar gamla Simms. “Gestir
hóa þar sySra hjá okkur áSur en þeir snúa af þjóS-
veginum upp aS bænum”.
“Ekki vissi eg þetta fyrri, en eg skal hóa hér eft-
ir, þegar eg kem aS heimsækia ykkur, viljurSu þaS
ldur en aSrir munu þó ekki a þaS”, og Jim
Drosti aS nýju.
“Eg býst viS, aS viS verSum aS sætta okkur
viS siSvenjurnar hérna”, svaraSi Simms.
AuSsætt var, aS Jim var fyrsti gesturinn, sem
heimsótt hafSi Simms fólkiS síSan þaS hafSi tekiS
sér þarna bólfestu,--á ófrjósömum landsskika, meS
hæSir, tré og hóla, sem mynti þaS á átthagana. En
hólarnir voru smáir og trén voru fá, og aS eins fárra
feta háir klettar, þar sem áin hafSi grafiS sér farveg;
en meSfram henni voru eikur, elmtré og laufskrúS-
iS ríkulegt á sumrum. Og þarna í hallanum gat svo
Simms fóIkiS setiS, og ímyndaS sér, aS þaS væri
viS eina þverána, sem félli í eitt af þeirra kæra Ten-
nessee-vötnum. Já, landsskikinn var ófrjór og eig-
andinn hafSi veriS í vandræSum meS aS leigja
hann, þar til Simms kom; en þó ófrjór væri, var
jarSvegurinn þarna þó frjórri en fjöllin þeirra sySra
og féll Simms fólkinu vel í geS. ÞaS var ekki Iowa
fólk, ekki skiliS, og ekki þess jafningjar; þaS var
fátækt og bjóst viS aS verSa þaS, þar sem Iowa-
fólkiS var annaShvort auSugt eSa bjóst viS aS
verSa þaS. En aS vera afskekt og óáreitt, þó kjör
væru tíSum þröng, — þaS líkaSi þessu aSkomna
fólki.
Jim spurSi gamla Simms, hvernig fiskiveiSi væri
í árósunum, og hvort þaS væri nokkuS skotiS þar
af öndum.
“ViS veiSum talsvert af silungi, og hún Klara
dóttir mín hefir nýlega skotiS tvær toppandir”.
Klara roSnaSi. En þessi ókunni maSur var svo
líkur sjálfum þeim og tók ekki eftir því; en aS
heimilisfólkinu gætti hann þó. Þar var auk foreldr-
anna piltur sextán ára, er Raymond hét; svo anda-
skyttan hún Klara; þá 1 1 ára stelpa, sem Virginia
hét, en köIluS var Gína, og svo strákhnokki, sem
skírSur hafSi veriS McGeehee, en sem af brjóstgæS-
um var kallaSur Biddi.
Klara ieitaSi eftir einhverju til aS rjúfa meS
þögnina. Loksins sagSi hún: “Raymond hefir
margar gildrur úti, þá skinnasöfnunar-tíminn stend-
ur yfir”.
UmræSur urSu langar um gildrur og gildruveiS-
ar, og annan veiSiskap og fjallalíf, og varS Jim
þess brátt áskynja, aS Simms fólkiS var bæSi fáfrótt
og fátækt. KlæSnaSur stúlknanna var tötralegur,
og ekki sæmandi eftir því sem alment var álitiS
um klæSpaS stúlkna. Klara var raunar í pilsi, en
hún hafSi auSsjáanlega smeygt því yfir sig í flýti, þá
Jim kom; sá hann þess merki, aS hún myndi hafa
veriS líkt klædd og Gína, yngri systirin: í rifnum
strigabuxum, líkt og strákar. AuSsætt var þaS, aS
Simms fólkiS hafSi þaS á sér, sem kjörin leyfSu, en
ekki sem þaS girntist. FaSirinn var í karbættum
flíkum upplituSum, og drengirnir líkt búnir; en þeir
litu þó bezt út, vegna þess, aS strákar á þeirr/'áldri
eru vanalega í görmum. Mrs. Simms var naumast
sýnileg, en reykjarmökkur og eldgneistar úr pípu
hennar gáfu til kynna, aS hún sæti bak viS vatns-
tunnuna.
Næsta illviSrisdag heimsótti Jim Simms-fólkiS
aS nýju, og fékk Raymond lánaSan til aS velja meS
sér útsæSiskorn. KennarastöSunni átti hann aS
taka viS um veturnætur, og hann kvaSst vilja hafa
útsæSis-sýningu fyrsta skóladag, í staS þess aS
geyma þaS til lokadags, og útsæSi var bezt aS velja
meSan korniS væri í stylkjunum. Simms gat auS-
vitaS ekki neitaS um lítilræSi, manni, sem þeim
líktist svo mjög, og þess utan hafSi áhuga á veiSi-
skap og hafSi mætur á Tennessee fjöllunum. Og
Raymond var óSara léSur honum, og meS Tona
Bronson og fimm öSrum skólasveinum völdu þeir
næsta árs útsæSi Woodruffs ofursta, undir eftirliti
sjálfs hans.
Um kveldiS var utsæSiS sltoSaS, og ^Voodruff
ofursti talaSi um, hvernig ætti aS velja þaS og um
geymslu þess og sáningu. Kveldmatur var hafSur
kl. hálfsjö og var Jenny frammistöSukonan; hafSi
hún áSur aSstoSaS móSur sína viS matartilbúning-
inn. Vel var veitt og því sannkölluS veizla. Minst
bar þar á Jim, en offurstinn, sem var maSur athug-
ull, veitti því eftirtekt, aS vinnumaSur hans var orS-
inn mannaveiSari, — var a8 leggja sig eftir sálum
þessara drengja og vekja áhuga þeirra fyrir skóla-
náminu. Jim fór þó aS öllu mjög gætilega; en hver
af drengjunum fékk þó frá komandi kennara sín-
um bendingu um þaS, aS hann treysti á hjálp hans
og ástundun. Sérstaklega var því beint aS Tona
Bronson, aS af honum væri aSalIega vænst stuSn-
ings á þrautatímum. HvaS Raymond Simms viS-
vék þar á móti, var bezt aS láta hann afskiftalaus-
an. Alt þetta tal um útsæSis-val, var nýjung í hans
eyrum, og hann drakk þaS í sig sem nýmjólk. Hann
hafSi þaS fram yfir Tona, aS hann hungraSi eftir
uppfræSslu, þar sem Toni var ofmettur af námi,
sém hann hafSi engin not af.
Jenny , sagSi faSir hennar, þegar allir voru
farnir, “eg er í þann veginn aS missa bezta vinnu-
manninn, sem eg nokkru sinni hefi haft, og eg sé
eftir honum”.
“ÞaS gleSur mig, aS hann fer”, var dótturinnar
svar. “Hann ætti aS vera hæfari til annars en vera
vinnumaSur”.
“Eg hafSi enga hugmynd um, aS hann gæti orS-
iS nýtilegur kennari, og hvaS er svo í því, þó hann
reynist þaS?”
“Hverju hefir hann slept, ef hann reynist þaS
ekki? Og hvers vegna ætti honum ekki aS hepnast
starfiS?” og Jenny hækkaSi röddina.
“Skólanefndin er, til aS byrja meS, á móti hon-
um’ , var svar offurstans, “og hún mun reka hann,
fái hún hina minstu ástæSu. Nefndin hefir orSiS
3ér aS athlægi meS því aS ráSa hann, þannig sem
hún gjörSi, og hún er orSin sárgröm. En eg er þó
óviss nema honum takist aS leysa starfann sóma-
samlega af hendi”.
“Ef hann gæti fundiS þaS meS sjálfum sér, aS
hann væri annaS en undirtylla, þá mundi honum
heppnast starfinn”.
“Jim hefir þaS aS erfSum", sagSi offurstinn,
“aS hann er rola, en vera kynni þó, aS hann reynd-
ist vera mórauS mús”.
“HvaS meinarSu, pabbi?” spurSi Jenny. “Mó-
rauS mús?”
“MaSur einn í Edinborg gjörSi tilraun til aS
blanda músa-kynjum; notaSi hann hina algengu
nvítu mús, og svo hina svokölIuSu japönsku ‘dans-
mús’. FaSir Jims var nokkurs konar dans-mús, sem
hljóp frá einum staS í annan, og til einskis nýtur.
MóSir hans aftur á móti hiS gagnstæSa; sívinnandi,
nægjusöm og þögul. Jim ætti því aS vera kyn-
blendingur, og þaS hefi eg alt af álitiS hann. Já,
þessi Edinborgar-maSur, sem fékst viS músa kyn-
blöndunina, fékk stöku sinnum einkennilegt af-
sprengi undan þessum kynblöndunar-músum; var
þaS mórauS mús og gagnólík báSum kynjum; hún
var vilt og beit og nagaSi og lét öllum illum látum,
hafSi í sér hiS bezta úr báSum kynjunum, frá þeim
tímum aS þau voru vilt og lifSu úti á víSavangi.
MórauSa músin bar því langt af föSur og móSur, og
reynist Jim mórauS mús, verSur hann meiri maSur
en nokkur okkar; en hvernig sem fer, þá stend eg
meS honum”.
"Hann verSur til einhvers nýtur, ef hann á aS
vinna sér gengi sem sveitakennari!” var svar Jenní-
ar Woodruff.
“Sérhvert starf er eins stórt og maSurinn, sem
rækir þaS”, svaraSi faSir hennar.
Næsta dag fékk Jim svohljóSandi bréf frá Jenny
“Kæri Jim!
“Pabbi segir, aS þú munir eiga örSuga tíma
í vændum, því skólanefndin er á móti þér og margt
annaS; en hann bætti því viS, aS hann stæSi meS
þér, og sagSi jafnframt, aS sérhvert starf væri eins
stórt og sá sem rækti þaS. ÞaS álít eg nú líka, og
eg stend meS þér! Þú ert þegar farinn aS gjöra
kraftaverk meS því, aS hæna nemendur þína aS
þér og vekja áhuga þeirra í ýmsum greinum, þó ekki
heyri þær til skólanámsgreinanna, og vináttu þeirra
hefurSu. En ekki get eg séS, hvernig þetta getur
komiS þér aS liSi, en þaS er fallega gjört og sýnir,
aS þú hefir velferS þeirra í huga. En vertu ekki of
frumlegur. Hjólin renna bezt á ruddum vegi.
Þín, Jenny".
ASvörun þessi hafSi engin áhrif á Jim. En á
hverju kveldi tók hann upp bréfiS og las: “Eg
stend meS þéP’, og svo orS offurstans: “Sérhvert
hvert starf er eins stórt og sá, sem rækir þaS”. Hér
voru spakmæli, aS því er honum fanst; þaS gjörSi
allan starfa jafnan og merkti jafnræSi í andlegum
framförum. ÞaS merkti þar á móti ekki, aS einn
starfi væri jafn góSur og annar til þess aS gjöra
manni hægt fyrir aS giftast, og “huhiS” ungfrúar-
innar varS honum aS nýju í fersku minni og dróg
burtu gleSina, sem orSin hennar: “Eg stend meS
þér” höfSu vakiS hjá honum.
Fréttabréf.
(Frá fréttaritara Hkr.).
Markerville, 23. apr. 1916.
Næstliðinn mánuð og það, sem af
er þessuni mánuði, hefir veðráttan
verið köld og þur; einkum nú sið-
astliðinn hálfan inánnð, sem hefir
verið stormasamur, með næturfrost-
um; lengi hefir ekki komið hér úr-
koma, svo teljandi sé, og ekki líkur
fyrir veðurbreytingu ennþá.
Vinna á ökrum stendur nú yfir, var
byrjuð seint og lítið plægt í haust;
sumir eru búnir að sá hveiti, en fá-
ir öðrum korntegundum; verður nú
alment sáð þessa viku, ef tið leyfir.
Lágt land hefir sumstaðar ekki verið
vinnandi fyrir bleytu.
Heilsufar hér alment að batna.
A Kr. Sigurðsson, járnsmiður á
Markerville, tingur maður, hefír lég-
ið hættulega veikur, af brjósthimnu-
bólgu, og er á litlum batavegi.
í Edmonton andaðist ungur mað-
ur, Pétur að nafni, sonur hjónanna
Jóns Jónssonar Péturssonar frá Kol-
gröf, og Sigurbjargar Benediktsdótt-
ur ólafssonar á Eiðsstöðum. Hann
dó 23. f. m. eftir stutta legu. Hann
var efnilegur maður, ágætur smiður
og listfengur á öll verk. Eg hefi ekki
séð biöðin geta um lát hans og því
get eg Jiess hér.
Lestrarfélagið Iðunn hafði skemti-
samkomu og dans síðasta vetrardag,
19. þ. m., sér til inntekta. Hafði yfir
20 dali í ágóða.
Svo óska eg ritstjóra Heimskringlu
og lesendum hennar gleðilegs sum-
ars
Til S. J. Jóhannessonar
Þegar eg sé þig hvað eftir annað
nota aldur sira Magnúsar .1. Skapta-
sonar, sem vopn á hann, get eg ekki
bundist orða. Þetta er svo ólíkt þér,
svo langt fvrir neðan þig, að mér ó-
sjálfrátt dettur í hug, að Leirulækj-
ar-Fúsi hafi skotist að skrifborðinu
að þér fjarverandi. — Áður en þú
gjörðist ritstjóri Lögbergs hefðir þú
ávítað harðlega fvrir slika siná-
mensku. Hár aldur cr engin van-
virða, heldur þvert á móti. Það er
eins og að grípa í hálmstrá, að nota
aldur manna fyrir vopn á þá; það
eru örþrifaráð. Björn sál. Jónsson
var um langa tíð ritstjóri eftir að
hann var orðinn gamall og ýmsir
áttu högg i garð hans, en enginn
mun hafa brígslað honum urn háan
aldur.
Andlegur styrkleiki og áhugi sira
Magnúsar Skaptasonar er ekki all-
tíður hjá mönnum á hans gldri, þó
jafn mentaðir séu. Heimskringla fór
að verða steingjörvingsleg og dauf,
eftir að B. L. Baldwinson slepti
henni, hún var ekki lengur blað al-
þýðunnar, lieldur einstakra manna;
svo konr stríðið, er hlaut að setja
sitt sora-mark á blöðin. Það er um
flokksblöð að segja, að þau eru stór
skaðleg fyrir karakter ritstjórans.
Eftir nokkur ár verður þú (S. J. .1.)
skaðskemdur i þeim sessi. Eg er fús
til að bera af þér óverðskulduð
högg; eg er ejnnig fús til að slá vopn
úr hönduin þér, vopn, er mest skaða
þig sjálfan. 1 sama mæli og við mæl-
um öðrum mun oss aftur mælt
verða, — mundu það.
Síra Magnús J. Skaptason hefir
unga sál ennþá.
Ii. J. Duvífisson.
Nokkrar stökur.
i.
Til Eleónóru V. Júlíus.
(Orkt undir nafni konu minnar).
Þú og gömul “Betels”-börn
blessun drottins hljóti!
Ávalt sé hann yðar vörn
öllu böli’ á móti.
(29.-12.-’15).
IT.
Til Stefáns Péturssonar.
Eg “Alánaðardagana” þakka vil þér
með þýðleik þehn öllum, sem gefinn
var mér,
Því fögur og — íslenzk er gjöf sú og
og gó ö:
Með Garðars ey, myndum og gull-
vægum óð!
<27.-12.-’15).
Til S. J. Áustmánns.’"
Flg þess, gamli Austmann, bið,
að þig gleðji jólin! —
Og syni þínum frelsi’ og frið
færi kærleiks-sólin.
•Svo til föður-húsa heim
— heitt l>að vfst eg þrái —
heill með góðum heiðri’ og sehn’
liann að lokum nái.
Skyttan góða, skörp á brún,
skotmark sitt æ hitti.
örðugleikum öllum hún
aldur leiðan stytti.
(20.-12.-’15).
IV.
Veðuráttan.
Ennþá hríðar! En sú tíð!
Af er blíðan væna.
Allan lýð nú örlög stríð
yndi fríðu ræna.
(7.-2.-’16)
V.
Til stormsins.
(Kveðið um nótt í rúini mínu, í
ofsaveðri).
Heyrðu! stormur, still þig ögn!
Steyp ei kofa mínuin!
Bið eg allra magna mögn
úr mætti draga þínum.
) Des. 1915).
VI.
Bakkus baktalaSur.
Um aldavin sinn — útlægan
nú illa margir tala;
þó gladdi’ hann lönigum grátinn
mann ,
og gjörði mörgum svala.
(20. 3. ’16).
VII.
Álit mitt.
Ef eg hefði auð og völd,
eg svo skyldl breyta,
að Belgir makleg málagjöld
mættu Húnum veita.
J. Ásgeir J. Líndal.
Þú veizt aldrei hverjum mæta
kann í herbúðum.
t Bretaher eru nú komnir sainan
menn af öllum stéttum í mannlíf
inu, og er því ómögulegt að isegja,
hvaða menn þú kant að hitta í ein-
földum hermannabúningi.
Herforingi einn átti að líta eftir
miklum forða af vopnum, matvæl-
um og fatnaði og öllu, sem að hern-
aði lýtur, og vantaði góðan mann,
sem gæti haldið reikninga yflr alt
þetta. Hann kallaði þá á Sergeant
Majór sinn og bað hann að utvege
sér góðan bókhaldara, seiii p,set»
gjört þotta fyrir sig.
Sergeant-Majórn n fór á stað, en
fann engan bókhaldara; en seinast
í vandræðum sínum kallar hann á
mann einn, liægan og óframfærinn,
og sagði honum að koma ineð sér.—
Hann varð þó að færa foringja sín-
um einhvern.
“Ertu bókhaldari?” spyr herfor-
inginn, þegar hann sá hann.
“Nei, herra minn”, svaraði her-
inaðurinn.
“Kantu' nokkuð reikning?”
“Ofurlítið”, svaraði hermaðurinn
með kurteisi
“Ofurlftið!” hrópaði herforinginn
með gremju. “Er þetta bezti mað-
urinn, sein þú gazt fenigið?” segir
hann við majórinn.
“Já; herra herforingi”.
“.Tæja þá”, sagði herforinginn og
var gramur í skapi. “Eg verð lík-
lega fiA reyna h'tS tiotii hitnn; flneri
sér svo að hermanninum og mælti:
“Hvað várstu áður en þú gjörðist
hermaður?”
“Prófessor í stærðfræði og reikn-
ingi við háskólann ,----”
Flerforinginn spurði ekki meira.
™E DOMiNION BANK
Hornt IVotre Dome ofc Sberbrooke
Street.
HnfuttatAII nppl,. »11,000,000
Vnrnnj0»ur ........ $7,000,000
Allnr elicnlr......«78,000,000
Vér ÓKkum eftir vllisklftum verz-
lunarmanna og ábyrgjumst ab gefa
þelm fullnægju. Sparlsjóbsðetld vor
i er sú stærsta sem noltkur bankl hef-
lr I borglnnl.
lbúendur þessa hluta borgarlnnar
óska. ati sklfta vl8 stofnum sem þelr
vlta a8 er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óhlutlelka.
Byrjió spari innlegg fyrir sjálfa
yöur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaíur
PHONB GARHY 3450
Goiumbia Orain
Co., Limited
242 Grain Exchange Bldg.
WINNIPEG
TAKIÐ EFTIR!
Vér kanptim hveiti og aðra
kornvöru, gefttm hæðsta verð
og ábyrgjumst áreiðanleg við-
skifti. Skrifaðu eftir upplgs-
ingum.
TELEPHONE MAÍN 1433.
LTiÁ-.r&gg. rmzzzu' Trvgg MeMiai
Ein persóna (fyrir (laginn), $1.60
Herberpri, kveld og morgunverCur,
$1.25. M áltí’ðir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 60c. Fyrirtak í alla stabi,
ágæt vínsölustofa í sambandi.
Tnlsfiiil Gnrry 22r»2
ROYAL OAK HOTEL
CIiiim. GustnÍHSon, elgnndi
Sérstakur sunnudags mUSdagsverb-
ur. Vín og: vindlar á borbum frá
klukkan eitt til þrjú e.h. og frá sex
til átta aó kveldinu.
2S3 BIARKET ST. WINNII’EG