Heimskringla - 17.05.1917, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. MAl 1917.
SJÁLFSTÆÐ OG SÖNN
-n r
Skáldsaga
eftir
CHARLES
GAP.VICE
grípur hann sjálfsverndunar tilfinning og hann berst
á móti áhrifum hennar; en hann getur þaS ekki.
Ósjálfrátt heldur hann þéttara um hönd hennar. 1
því berast þau Philippa og dansfélági hennar a<5
þeim; hún meS rifinn kjólinn og hann eldrauSur og
hálfsprunginn af mæSi. Cecil segir lágt “varaSu
þig”, þrýstir henni aS sér og sveiflar sér og henni úr
vegi.
Grípur svo þétt og snögglega um hana, aS hann
vekur hana af draumunum og meS hægu andvarpi
lítur hún í augu honum.
"Meiddi eg þig?” hvíslar hann og varir hans
nærri snerta hálsinn á henni—hún finnur andar-
drátt hans á hárinu á sér.
“Nei, nei,” segir hún og dregur þungt andann.
*‘HvaS var þaS? HvaS kom fyrir?”
“AS eins lá viS árekstri, en eg var hræddur aS
þú myndir meiSast. Aumingja ungfrú Harring-
ton. Ert þú þreytt? Eigum viS aS halda áfram? ”
Hún gefur játandi bendingu meS höfSinu og
þau byrja aftur. Er þaS sekúnda eSa mínúta áSur
en hljóSfærasIátturinn deyr út?
Hún dregur þungt andann.
“Þetta var stuttur vals,” segir hún hugsunar-
laust.
“Allir góSir hlutir vara stutt,” segir hann.
Hún brosir upp til hans.
*‘Ó, hvaS mér er heitt,” segir hún.
"Láttu mig útvega þér íst” segir hann. “Viltu
koma meS mér?”
En áSur en þau komast af staS, reka þær
Bellairs mæSgur sig á þau.
MeS sínu breiSa brosi og flágjallandi málrómi,
hrópar LafSi Bellairs:
“Ó, Neville lávarSur, komdu sæll. Þú varst
vænn aS koma. ViS vorum öll á glóSum. Vor-
um viS þaS ekki, Phenny? Þú verSur aS koma og
láta mig kynna þig greifafrúnum og öSrum vinum
vorum. ViS verSum aS útvega þér dansmeyju.
Þú skilur. Eg vona, 'aS þú skemtir þér vel.”
“Eg hefi þegar náS mér í dansmeyju,” segir
Cecil, og viS aS heyra þaS horfir frúin í áttina til
Carrie.
“Ójá,” segir hún og hreykir sér upp. “Já, ung-
frú Harrington þykist eg sjá.’ "Sæl vertu,” segir
hún kuldalega. “En komdu Neville lávarSur,
blessuS greifafrúin var rétt aS minnast á þig.”
Carrie brosir þíSlega, en augu hennar tindra
hættulega.
“ÞaS er alveg sattt Cecil IávarSur, eg heyrSi á
þaS. Frú Bellairs,, á eg aS segja Cecil lávarSi
bvaS hennar hátign sagSi?”
Frúin fölnaSi hreint upp af gremju.
“Fyrir alla muni, gerSu þaS,” segir Cecil.
"Einhvern tíma seinna,” svaraSi Carrie og
reyndi aS draga hönd sína úr hans, en hann hélt
henni fastri.
“ÞaS. myndi gleSja mig aS kynnast frúnni,”
segir hann, “en eg verS fyrst aS útvega ungfrú
Harrington ís,” og meS virSingarfullri hneigingu
fer hann af staS meS Carrie og skilur viS frú Bell-
airs í steingerfings ástandi.
“Þessi—þessi stúlka,” geispar hún. “Bónda-
dóttir! Láta greifafrúna bíSa. Phenny, kæra
mín,” hvíslar hún þóttalegat “frúin hlýtur aS hafa
rétt fyrir sér; hann hlýtur aS vera vitlaus.”
Og Carrie. Hún fölnar snögglega, en hjartaS
slær hratt og sælufult.
Var nokkur eins göfugur drengur og hann.
. "Hér ertu aS tefja þig viS mig,” segir hún hik-
andi, niSurlút og titrandi. “Þú hefir móSgaS hana
meira en þaS verSi fyrirgefiS. Hún segir greifa-
frúnni þaS.”
Hann brosir aS henni og þrýstir hönd hennar.
“HvaS viltu aS eg geri?” segir hann, og mál-
rómur hans er alvarlegur og þó blíSur. “AS sýna
þér ruddaskap? Nei, ekki fyrir allar greifafrúr í
heiminum.”
“En,”— og hjarta hennar hamast—“þú skilur
þetta ekki. Þú mátt til. Eg er aS eins Carrie
Harrington—bóndadóttir.”
“Þú ert,” hann stanzar í tíma. "Þú ert stúlk-
an, sem hefir heiSraS mig meS aS dansa viS mig,
og þó þú værir minna virSi en bóndadóttir, gæti
ekki allur heimurinn freistaS mín eSa neytt mig til
aS yfirgefa þig.”
“Eg er hrædd um aS heimurinn—vor litli heim-
ur—muni ekki fyrirgefa þér auSveldlega, Cecil lá-
varSur, aS móSga hann fyrir svo auSvirSilega
skepnu sem eg er,” segir Carrie.
“Þá verS eg aS beygja mig undir þaS,” segir
hann. “En komdu! HugsaSu ekki meira um þaS.
Ettu ísinn í ró og svo skulum viS sameiginlega mæta
reiSi höfSingjafólksins,” og hann hlær. viS.
“Nei,” segir hún, “eg vil fara.’,
Hann svarar engu.
“GefSu mér ís,” segir hann viS einn þjónanna.
MaSurinn hraSar sér. Allir í salnum, og þjón-
arnir meS, vita hver hann er.
“Þá fer eg ekki,” segir hann rólega.
”ó, jú, þú mátt til, Cecil lávarSur. Þetta fólk
héldi, aS þú hefSir haft ásetning meS aS móSga
þaS. Eg er ánægS meS aS vera eftir meSal
skrílsins. FarSu og gleymdu mér.”
“Jafnvel þó eg færi—sem eg get ekki án þín—,
myndi eg samt ekki gleyma þér,” segir hann, og þar
eS þjónninn er næstum kominn, segir hann seinustu
orSin í lágum tón.
Máske þaS sé lági tónninn, sem gefur þeim
gildi, en þau hafa þýSingu, því um stund roSnar
Carrie.
“Komdu,” segir hann viS Carrie, er hún leggur
frá sér diskinn.
“Á eg?” segir hún og horfir á hann.
Hann brosir og réttir henni handlegginn.
“BæSi eSa hvorugt,” segir hann brosandi.
Hann leiddi hana gegn um mannþröngina yfir
í þann enda salsins, þar sem heldra fóIkiS situr.
ASgætin augu fylgja henni. Kvenleg hjörtu
eru bólgin af öfund og eitt karlmannshjarta kvelst
af afbrýSi; þaS hjarta átti aumingja Willie Fair-
ford.
Cecil lávarSur stanzar frammi fyrir greifafrúnni
og hneigir sig fyrir henni.
“A, hver er þetta?” segir kerling og setur hönd-
ina viS eyraS á sér, — bera höndina, því hún hafSi
enga hanska.
“Neville lávarSur,” skrækir frú Bellairs.
“Ó, já, komdu sæll, komdu og fáSu þér sæti”,
segir hennar hátign. "Hver er þaSt sem meS þér
er? Er þaS ekki fallega dóttirin hans Harringtons?
Komdu sæl, góSa mín. Eg þekti föSur þinn. Er
hann hér í kveld?”
"Já,” segir Carrie, í vafa um hvort hún ætti aS
segja “ySar hátign.” Hann er hér.”
“Ó, segSu honum, aS mig langi til aS sjá hann.
Seztu niSur. Einhver gefi henni sæti.”
Þessi "einhver” varS frú Catesby og tvær aSrar
—sem alveg undrandi yfirgáfu stóla sína.
“Hvernig líSur föSur þínum?” grenjaSi greifa-
frúin í Cecil.
“Honum leiS allvel seinast er eg frétti,” segir
Cecil.
“Eg gæti ekki kallaS hana greifafrú,” hugsaSi
Carrie.
"Hm. I kastalanum, býst eg viS? Hví ert þú
ekki þar?”
“VildirSu þaS heldur?” svarar Cecil brosandi.
“A, talaSu hærra, eg heyri fremur illa stund-
um.
Cecil endurtók svar sitt, og hin góSlynda greifa-
frú gretti sig.
“OrSheppinn! En þú hefir veriS utanlands,
eSa er ekki svo? Menn, sem hafa veriS utanlands,
verSa svo fyndnir. Eg hefi aldrei fariS af Eng-
landi. Og hvaS hefir þú veriS aS gera?”
“Ekkert,” segir Cecil.
*‘Ó, skrattinn er aldrei iSjulaus, ha,” gargar
hennar hátign. “Þú ert þá ekki giftur?”
Cecil brosir rólega, þó allir í kring roSni og
Carrie þar á meSal.
“Ekki enn þá, því miSur,” segir hann.
“Hm. ÞaS væri þó kominn tími til. FaSir
þinn var—eg þekti hann vel—giftur, þegar hann
var tuttugu og eins árs. Betra aS giftast.”
“Eg skal hugsa um ráSleggingu þína, greifafrú.”
“GerSu þaS. Jæja, farSu aS dansa. Eg býst
viS aS þú kunnir þaS.”
“DálítiS,” segir Cecil meS kýmnis brosi.
"Jæju, farSu aS skemta þér. Mér líkar aS sjá
ungt fólk skemta sér. ÞaS gerSi eg æfinlega, þegar
eg var ung. Þú dvelur hér, góSa mín; eg þarf aS
tala viS þig,” og hún stySur hendinni á handlegg
Carrie.
Cecil hneigir sig og býSur einni Donmore stúlk-
unni í dans og Carrie sér þau byrja, en hún situr eft-
ir viS hliS greifafrúarinnar.
"Hætt skólagöngu?” spyr frúin.
“Já,” segir Carrie.
“A, þú verSur aS tala hærra. Fólk virSist
hvíslast nú á dögum.”
“J—á!” hrópar Carrie og blóSroSnar.
“Þú þarft ekki aS belja, barn. Áttu nokkur
systkini?” og þar fram eftir götunum, þangaS til
Carrie er orSin rám og rugluS og uppgefin. Alt í
einu sér hún föSur sinn þar nærri.
“Þarna er faSir minn, ySar velæruverSugheit,”
segir hún; “eg skal biSja hann aS finna þig.”
"FærSu þig innar? HvaS er þetta, er þröngt
um þig? ÞaS eru þessir endemis kjólar, sem þiS
stúlkurnar klæSist,” orgar hefSarfrúin.
Carrie stekkur upp út úr vandræSum, flýr út úr
hefSarkvenna þrönginni og grípur í föSur sinn.
“Ó, pabbi, frelsaSu mig. FarSu aS sjá greifa-
frúna, hún vill finna þig. Eg er orSin hás og upp-
gefin af heiSri; farSu og frelsaSu barniS þitt.”
Hann fér hlæjandi. Hann er eins og dóttir
hans, ekkert smeikur viS þessi titluSu jarSarbörn.
En Carrie er nú ein og varnarlaus. Hún reikar í
kring, og er hún svona berst í gegn um þvöguna af
þessu meiri háttar fólki, sér hún Cecil lávarS vera
aS dansa viS næst-elztu dóttur frú Donmore, háa
beinagrind, og standa herSablöSi.i á henni langt út
úr dýrri treyjut sem fer henni alt annaS en vel.
Dansinn er aS verSa fjörugri. Þeir sem hingaS
til hafa dregiS sig í hlé smá finna hugrekki og
æSa brjálaSir inn í hringiSuna. Carrie á sitt dans-
spjald uppfylt, nema fyrir seinasta dansinn, sem
er galópaSi. Endur og sinnum sér hún Philippu,
rauSa og flagandi, en undur rólega í fanginu á ung-
um eSa miSaldra pilti. Stundum sér hún líka Cecil
bregSa fyrir meS eina og aSra <Á þessum æSri í
fanginu.
Hún er orSin þreytt og utan viS sig, en af
hverju, veit hún ekki. Henni heyrast hljóSfærin
fölsk og samræmislaus. Og þegar aumingja þolin-
móSi Willie kemur til aS biSja hana aS dansa, hef-
ir hún varla nokkurt almennilegt orS aS segja viS
hann. Seinasti dansinn er aS byrja, flest af heldra
fólkinu er horfiS, akkerra hr. Harringtons er viS
dyrnar—þaS er kominn tími til aS fara—, þegar
Cecil lávarSur kemur alt í einu til hennar. Þó hann
hafi veriS aS dansa, þá er hann hvorki sveittur eSa
rauSur, skyrtubrjóstiS hans er tár-hreint, hann virS-
ist eins kaldur og rólegur og þegar hann byrjaSi.
“Þenna seinasta,” segir hann.
Carrie lítur á hann.
“Eg held eg hafi lofaS þremur,” segir hún.
Hann hugsar sig um stundarkorn.
“Fyrst tveir verSa aS bíSa eSa líSa vonbrigSi,
því þá ekki þrír?” segir hann. “Og komdu.”
Hún þarf enga aSra rökfærslu og hann leggur
hendina utan um hana og fer af staS.
ÞaS er galópaSi eftir Waldtefel og hann dansar
hann af snild. HjartaS í henni berst og blóSiS ólg-
ar f æSunum, hljómlistin er á enda og seinast er
leikiS "GuS verndi drotninguna” mjög þunglama-
lega eins og vant er. Carrie stendur og varpar
þungri stunu.
FólkiS flykkist aS fataklefanum, en Cecil dregst
aftur úr.
“V'iS skulum bíSa,” segir hann.
“Hvar skyldi pabbi og Philippa vera?” segir
Carrie.
“Hér er eg,” segir Philippa. "Þetta er fögur
nótt, eSa öllu heldur morgun, svo yndislega sval-
ur.”
“Svalur,” segir Carrie, “þaS hljómar vel í
eyrum.”
“Hvernig komst þú yfir um, Cecil?” spyr Harr-
ington. Cecil hlær.
“Eg tók hundakerruna þína í traustataki,” segir
hann; “eg vona aS þér hafi ekki mislíkaS þaS.”
"Ekki þaS minsta. En viltu ekki koma meS
okkur í reiSinni? ÞaS er rúm þar og þú hefir sam-
fylgd.”
“Nei, þakka þér fyrir,” segir Cecil lávarSur.
“En hvaS þaS snertir, hefir ekki hundakerrarn neitt
aSdráttarafl, sem dragi neinn til aS vera meS
mér?”
“Eg skal koma,” segir Harrington.
“Og fá gigt,” segir Philippa, af sinni vanalegu
heilbrigSu skynsemi. “Nei, þú gerir þaS ekki,
pabbi.”
Cecil lávarSur lítur til Carrie.
“Vilt þú koma?” segir hann.
Hún hefSi viljaS segja “nei,” en hún getur þaS
ekki. Hún segir því “já.”
Rétt í því aS Carrie svarar, berst þyrpingin aS
og þau Harrington og Philippa berast burtu meS
straumnum.
“Eg skal líta eftir ungfrú Carrie,” segir Cecil.
“ÞaS er gott,” kallar Harrington til baka, og
þau tvö standa eftir hliS viS hliS.
Cecil bíSur þangaS til troSningurinn minkar;
þá leggur hann pening í lófann á þjóni og biSur
hann aS færa sér frakkann sinn.
ÞaS er ekki erfitt aS þekkja hann, því á honum
er Fitz-Harwood merkiS, og maSurinn kemur meS
hann samstundis.
Þau ganga út á sléttuna, og þar bíSur hunda-
kerran þeirra.
Cecil aSstoSar Carrie í sætiS og klifrar upp í
viS hliS hennar. ÞaS er ekki fyr en þau eru í þann
veginn aS fara, aS Carrie rankar viS því aS þau eru
tvö ein.
“Yndisleg nótt,” segir Cecil. Þá lítur hann á
Carrie, sem er vafin innan í sjalinu sínu; þá tekur
hann snögt viSbragS.
“HvaS gengur aS,”
“Bara þaS, aS þér verSur kalt,” segir hann.
“ÞaS verSur mér vissulega ekki, þaS er nógu
heitt.”
“Eg vil ekki eiga þaS á hættu,” segir hann og
fer úr yfirhöfninni.
“Þú verSur aS láta þetta yfir þig.”
“En eg vil þaS ekki.”
"En þú gerir þaS,” segir hann á sinn rólega hátt
og leggur kápuna yfir hana.
Hún horfir á hann.
"Og þú, sem svo nýlega hefir veriS lasinn; ó,
Cecil lávarSur, þetta er ekki hyggilegt.’
Hann hneppir aS sér treyjunni og hlær.
“Eg efast um aS þaS sé til hraustari maSur í
Yorkshire en eg. Ertu tilt Hesturinn er fremur
óþolinmóSur.”
Hesturinn er meir en óþolinmóSur.: ÞaS er
veiSihross Harringtons, drifinn í aktýgi, og hann fer
af staS á harSa stökki og Carrie kastast í fangiS á
Cecil.
“FarSu gætilega,” segir hann viS folann, og
tekur um leiS í handlegginn á Carrie, vafalaust til
aS vernda hana.
XII. KAPITULI.
Þau fara. Bleikur máninn lítur niSur til þeirra
meS alvarlegu, óhlutdrægu geislabrosi, sem fellur
skáhalt á andlitiS á Carrie, fallega, rjóSa andlitiS,
og tekur af henni hliSarmynd, þar sem svo vel kem-
ur út snotra hakan hennar og löngu, dökku augna-
hárin.
Hún situr teinrétt, vafin í yfirhöfn Cecils, sem
fór henni ekkert sérlega vel, var náttúrlega of stór
og ýfSi háriS í hnakkanum, silkiháriS, sem hafSi
talsvert fariS úr lagi á dansinum. Hún situr þögul
og horfir á eyrun á akdýrinu dilla til og frá; augu
hennar drúpa og hjartaS berst fremur títt. Þetta
hefir veriS sigursælt kveld fyrir hana. Hún hefir
orSiS aSal athugunarefni fyrir heldra fólkiS, setiS
hjá því, og hún er sér þess meSvitandi aS hafa
veriS í fallegasta kjólnum af öllum á dansinum.
En þaS er ekki þetta, sem hún er aS hugsa um sér-
staklega, heldur er þaS þessi eini vals—þessi yndis-
legi, hugljúfi vals—sem hún dansaSi viS Cecil lá-
varS.
Og hann situr hjá henni og hún er í yfirhöfn-
inni hans. Ó, hversu notalegt þaS er. Hún finnur
mjúka silkifóSriS viS bera hvíta handleggina á sér,
og sú hugsun, aS hann hafi veriS í henni, setur
blóSiS í hreyfingu. Hve kurteislega og snildarlega
honum fórst aS fá hana til aS þiggja hana og hversu
mjúklega hann vafSi henni utan um hana.
Fyrir viku síSan hefSi hún þrákelknislega neit-
aS aS þiggja hanat hefSi barist á móti því, hefSi
til þess komiS, en þessa nótt vann segulafliS í mál-
rómi hans fult vald yfir henni. HefSi hann fariS
fram á, aS hún setti upp hattinn hans, myndi hún
hafa hlýtt því.
Og Cecil lávarSur. Hann var líka þögull.
BlóSiS streymdi sjóSand heitt um æSar hans. Og
hjarta hans sló öSru vísi en hann hafSi nokkru
sinni dreymt um aS þaS myndi gera.
1 huga hans dvaldi líka endurminningin um
þenna vals. Án þess aS líta á Carrie, sá hann hana
eins og þegar andlit hennar nærri snerti öxl hans.
Sá löngu augnahárin, hálfopnu varirnar. HvaS
þýddi þetta, þessi angurblíSa tilfinning, sem gekk
í gegn um hann allan? Var þaS af því hún var
svo nærri honum? Svo nærri, aS hann fann hand-
legg hennar á erminni hans, snerta handlegg hans.
Já, hún var fegurSarinnar fullkomleiki. ASeins
eitt skorti hana, þaS var hjarta. HefSi forsjónin
gefiS henni þaS, þá hefSi hún veriS undraverS
gySja meSal mannanna dætra. Hann gat hugsaS
sér hana vakna til fullrar meSvitundar um hina guS-
dómlegu tilfinningu, hugsaS sér hana halla sér upp
aS brjósti einhvers manns og hvísla viSkvæm og
klökk: “eg elska þig.” Hann gat hugsaS sér—
Hann hrekkur viS eins og af draumi og snýr sér
aS henni.
“Ertu sofándi, ungfrú Carrie?” segir hann.
“Nei,” segir hún í lágum rómi, því hver myndi
tala hátt á slíkri nóttu?
“Ekki sofandi, en í hugsana dvala. Væri til
nokkurs aS bjóSa þér nokkra aura fyrir hugsanir
þínar?”
RoSinn varS sterkari á andliti hennar. HefSi
hann bara vitaS aS hún var aS hugsa um hann.
Hún hló ljúflega.
“Nei, langt frá. Mínar hugsanir eru ekki til
sölu. Varst þú sofandi?"
“Nei, eg var aS hugsa. Þú getur fengiS mínar
hugsanir fyrir eyri, ef þú vilt.”
“ÞaS eru engir vasar á danskjólunum.”
“Þá verS eg aS lána þér. Eg var aS hugsa um
þig-’’
Hún snýr andlitinu aS honum og brosir, en þaS
bros breytist í feimnissvip, sem þó var henni ó-
venjulegt.
“Um mig. Hvílík voSa tímaeySsla, eins og
pabbi myndi segja. Og hvaS um mig?”
“Eg var aS hugsa um, hvaS farsæl þú hefir
veriS.”
“Farsæl. Ó, já. “
“Allar kvenlegar hugmyndir um farsæld hafa
ræzt fyrir þér í nótt—hljómlist, ljós, dans og tak-
markalaus aSdáun.”
“Takmarkalaus”—hún hlær látleyislega.
"A3 vera fallegust—nei, fegursta stúlkan í
salnum, sú bezt klædda—”
Hún snýr aS honum fljótlega, hann lítur á hana
brosandi og sér aS hún hefir fölnaS.
“Hví ertu aS gera gabb aS mér, Cecil lávarS-
ur?” segir hún og mál hennar fatast í sambland af
ásökun og gremju.
Hann verSur alvarlegur um stund.
"Gera gabb aS þér. Upp á æru mína er mér
alvara. Þú varst fallegasta stúlkan í salnum—þú
varst klædd í smekklegasta kjólinn—”
EitthvaS í augum hennar stanzaSi hann aftur.
ÞaS var ekki ánægja, heldur óviss sársauki.
“Eg biS fyrirgefningar,” segir hann hálf skelk-
aSur. “Eg hefi móSgaS þig. Eg meinti ekki—”
Hún snýr sér undan.
“Er þaS venja í því félagí, sem þú tilheyrir,
Cecil lávarSur, aS segja stúlku aS hún sé—fögur,
þaS held eg þú hafir sagt?”
Hann roSnar ekki, en hann horfir á hana eins
og hissa.
“Myndir þú reyna aS tala viS aSalsstúIku eins
og þú hefir talaS viS mig?”
Hann svarar ekki.
“Nei. Hví talarSu þá svona til mín?” og rödd
hennar titraSi.
“FyrirgefSu mér,” segir hann.
"FyrirgefSu, þaS er auSvelt aS segja,” segir
hún; "svo auSvelt aS svara. Eg veit, aS þú heldur
mig hégómagjarna, auSvirSilega, reglulegt fiSrildi,
en eg vil ekki aS þú segir mér þa;3. GeturSu ekki
duIiS mig þess? Mér er auSvitaS sama hvaS þú
hugsar.”
Hún þagnar og snýr sér frá honum.
Cecil reiSir svipuna, en lætur hana falla aftur
án þess aS slá.
“FyrirgefSu mér,” segir hann aftur. “Eg
meinti ekki aS særa þig, enn síSur aS móSga þig.
Eg hélt, aS þú værir, eins og annaS kvenfólk, gefin
fyrir aSdáun og sigurvinningar, eg meinti aS—”
“Þess vegna ertu meS skjallyrSi,” segir hún
meS beiskju, sem var blandin sorg. "Þú þarft ekki
aS segja mér, hvaS þú heldur um mig' eg veit þaS
svo vel. Eg hefi lesiS þaS út úr hverju orSi og til-
liti síSan þú komst.” Hún reynir aS gera sér upp
hlátur. “Mér er sama, auSvitaS alveg sama, en eg
vildi aS þú vildir ekki skjalla mig, Cecil lávarSur.”
Hann talar ekk orS um stund. Hesturnn brokk-
ar áfram og máninn starir á þau hlutdrægnislaust.
1 brjósti Cecils logar iSrun og sjálfsásökun, sem
hann reynir aS bæla niSur.
"Látum okkur tala um dansinn,” segir hann.
“Hann fór vel fram.”
"Já,” svarar hún í lágum rómi.
“Og þú—en eg gleymdi því, aS eg má ekki tala
um þig.”
“Nei, ef þú vilt vera svo góSur. TalaSu um
greifafrúna.”
"En ef eg tala um hana, verS eg aS tala um þig,
sem vanst svo góSan sigur á henni.
Hún hlær.
“Eru allar greifafrúr eins og hún? Hvílík
óttaleg skrípamynd af félagslífinu þær hljóta aS
vera. Eg hélt aS greifafrú væri fyrirmynd í hóg-
værS og prúSri framkomu.”
Hann hlær utan viS sig, rennir hornauga til
hennar og fær sting í hjartaS viS aS sjá vot augun í
henni.
“Þvert á móti eru þær ruddalegar og uppi-
vöSslusamar,” segir hann. “En þær eru ekki allar
heyrnarlausar, eins og þessi greifafrú. Eg þekki
eina greifafrú—hún er frænka mín,—sem er hátt-
prýSin sjálf, en hún er undantekning.”
Þau falla aftur í þögn, og í því sjást gluggarnir
á HowellsstöSum blika í tunglsljósinu.
“Er þetta búgarSurinn?” segir hann. “Svona
fljótt. ÞaS er synd aS fara aS hátta á svona nóttu
—eSa morgni. Ert þú þreytt?”
"Nei,” segir hún og hallast aftur á bak aS brík-
inni.
”Og ekki eg, og hesturinn er óþreyttur. Mynd-
ir þú vilja halda áfram dálítiS lengra? Bara sv»